ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၁၆)

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္မွာ အတန္းတင္ အတန္းက် စာေမးပြဲစနစ္ကို ျပန္သံုးမယ္ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေဆြးေႏြးခဲ့ျပီးပါျပီ။ တကယ္ေတာ့ စာေမးပြဲစနစ္ကိုပဲ စနစ္က်တဲ့ ပံုစံနဲ႔ က်င့္သံုးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ ကေလးမ်ားအတြက္ အဆိပ္အေတာက္ မျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူး။ စာေမးပြဲစနစ္ကို က်င့္သံုးျပီး ပညာတတ္ေတြ ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ ေမြးထုတ္ႏိုင္ ေနတဲ့ အဂၤလန္ႏိုင္ငံဟာ ထင္ရွားတဲ့ သက္ေသပါပဲ။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာ က်င့္သံုးတဲ့ စာေမးပြဲ စနစ္ က အတန္းတင္ အတန္းခ် စနစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကို ခန္႔မွန္းျပီး တေျပးညီျဖစ္ေအာင္ ၫွိတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊


တကယ္ေတာ့ စာေမးပြဲဆိုတာဟာ ကေလးေတြအေနနဲ႔ စာေတြကို ပညာေတြကို ဘယ္ေလာက္ မွတ္မိလဲ… ဘယ္ေလာက္ အလြတ္ေျပာႏိုင္လဲဆိုတာကို စစ္ေဆးတာမ်ဳိး မျဖစ္ရပါဘူး။ ကေလးေတြအေနနဲ႔ စာကို ဘယ္ေလာက္ နားလည္လဲ.. ဘယ္ေလာက္ ျပန္ျပီး အသံုးခ်ႏိုင္လဲ.. ဘယ္လို ျပန္ျပီး အသံုးခ်ႏိုင္သလဲ ဆိုတာ ကိုသာ စစ္ေဆးၾကည့္တဲ့ သေဘာပါ။ ျပီးေတာ့ ေရးေျဖစာေမးပြဲနဲ႔အတူ ကေလးေတြဟာ ႏႈတ္ေျဖလည္း ေျဖၾက ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကေလးေတြရဲ႕ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြကိုပါ အကဲခတ္ စစ္ေဆးပါ တယ္။ အဲဒီအျပင္ အတန္းထဲမွာ Assignment ေရးတာမ်ဳိးကို တစ္ေယာက္ခ်င္းေရာ အဖြဲ႔နဲ႔ေရာ လုပ္ၾကရတာ မ်ဳိးလည္း ပါပါတယ္။အဲဒီ Assignment ဟာ စာေမးပြဲ တစ္စိတ္တပိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ အဲဒီ လို စာေမးပြဲပံုစံကို ဘြဲ႔လြန္တန္းမ်ားမွာပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စာေမးပြဲစနစ္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္လံုး သင္ခဲ့တဲ့ စာေတြကို လစဥ္ စာေမးပြဲေတြ ေျဖရသလို ႏွစ္အဆံုး မွာလည္း အတန္းတင္စာေမးပြဲဆိုျပီး ေျဖရပါတယ္။ ေမးခြန္းေပၚမွာပဲ အမွတ္ ၁၀၀ ဖိုး အျပည့္ ေျဖရတာပါ။ ျပီးေတာ့ လစဥ္ေျဖခဲ့တဲ့ ရလဒ္ေတြကိုလည္း အတန္းတင္စာေမးပြဲၾကီးမွာ တရား၀င္ ထည့္စဥ္းစားေပး တာမ်ဳိး မရွိပါဘူး။ ကေလးရဲ႔ အတန္း တြင္း ပူးေပါင္း ပါ၀င္မႈေတြ လူမႈဆက္ဆံေရးေတြ စိတ္ေနသေဘာထားေတြကို သင္ၾကား ေပးတဲ့၊ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ထည့္သြင္း စဥ္းစား ေပးမႈမ်ဳိးလည္း မပါပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စာေမးပြဲစနစ္ကေတာ့ ကေလးဘ၀အတြက္ အမွန္တကယ္လိုအပ္တဲ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပညာေရး (Moral Education) နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လုံး၀ ထည့္မစဥ္းစားတဲ့ စနစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၉ရာစု ျဗိတိသွ် ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ Benjamin Disraeli (1801-1900) က “ Upon the education of the people of this country the fate of this country depends” “ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ ကံၾကမၼာ ဟာ အဲဒီႏိုင္ငံက ျပည္သူေတြရဲ႕ ပညာေရးအေပၚမွာ မူတည္တယ္” လို႔ ေျပာခဲ့တာကို ၾကည့္ရင္ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးဟာ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပညာေရးျဖစ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ေစလွပါတယ္။

တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပညာေရး ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ အေမရိကန္ ပညာေရးသုေတသီ Nicholas Murray Butler ( ၁၈၆၂-၁၉၄၇ ) က ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူက
- မိခင္ဘာသာစကားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္တတ္ေစတဲ့ပညာေရး၊
- ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့အမူအယာ အေလ့အက်င့္ရွိလာေစတဲ့ ပညာေရး၊
- ရသခံစားမႈကို နားလည္ေစတဲ့ ပညာေရး၊
- စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းရွိသြားေစတဲ့ ပညာေရး နဲ႔
- အမႈကိစၥေတြကို အေကာင္အထည္ေဖၚ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေစတဲ့ပညာေရး
မ်ဳိးေတြကမွ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။

ဒါမွပဲ အဲဒီတန္ဖိုးရွိတဲ့ ပညာေရးနဲ႔ ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ လူငယ္မ်ားကသာ တိုင္းျပည္ အတြက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ကံၾကမၼာ ေတြကို ဖန္တီးေပးႏိုင္မွာပါ။ အဲဒီလို ကေလးရဲ႔ ပညာဥာဏ္ရည္နဲ႔အတူ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကိုပါ ပ်ဳိးေထာင္ ေပး ႏိုင္ဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္တစ္ခုတည္းသက္သက္ကိုသာ အားေပးတဲ့ မူလလက္ေဟာင္း စာေမးပြဲ စနစ္ဟာ လြဲမွားတဲ့ စနစ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။


အဲလိုစနစ္နဲ႔ ၾကီးျပင္းရတဲ့ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြဟာ မွတ္ဥာဏ္ကိုသာ အားကိုးက်င့္ ရွိသြားတဲ့အတြက္ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ကို အသံုးမခ်တတ္ေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါ သာမန္ ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ ရဲ႕ သာမန္အသိကို မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ စိတ္ပညာရွင္ Howard Gardner ရဲ႕ အဆိုအရေတာ့ တကယ့္ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ဟာ သာမန္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ သာမန္အသိ (Common Sense) ကိုေတာ့ ေက်ာ္လြန္ရမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ အသိေရာ အလိမၼာပါ ျပည့္စံုမွ ပညာတတ္လို႔ ေျပာတာ ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဘြဲ႔ထူး ဂုဏ္ထူး မရဖူးေပမဲ့ ေလ့လာအားထုတ္မႈနဲ႔ တီထြင္ ဖန္တီး ႏိုင္စြမ္းေတြ ကိုယ္က်င့္တရား ေတြ ေကာင္းတာေၾကာင့္ ပညာရွင္လို႔ သတ္မွတ္ရသူေတြ ကမၻာ့သမိုင္း ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တာပါပဲ။

“An educated person is one who has learned how to learn” ဆိုတဲ့ အနက္ဖြင့္ဆိုခ်က္ အတိုင္းပါပဲ၊ ပညာတတ္ဆိုတာဟာ ပညာ ဘယ္လို သင္ယူရမလဲ ဆိုတာကို သင္ယူ တတ္ေျမာက္ ျပီးတဲ့သူပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးဟာ ကိုယ္ ေလ့လာ တတ္ေျမာက္ ထားသမွ်ကို ေနရာတက် ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားျပီး အသံုးခ်တတ္ေအာင္ တတ္ေျမာက္ဖို႔ပဲ လိုတာမို႔လို႔ ကေလးေတြအတြက္ လြဲမွားတဲ့ ယွဥ္ျပိဳင္စိတ္နဲ႔ အေၾကာက္တရားကို ျဖစ္ေစတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စာေမးပြဲပုံစံဟာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲသင့္တဲ့ စနစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ အနီးဆံုး ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ စဥ္ဆက္မျပတ္ အကဲခတ္ အတန္းတင္စနစ္ (Caps) ကိုသံုးျပီး ေအာင္ျမင္တဲ့ပညာေရးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကေလးေတြဟာ အလယ္တန္းဆင့္ ေရာက္တဲ့အထိ ေက်ာင္းစာနဲ႔ အိမ္စာကို မွ်မွ်တတ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လုပ္ၾကရျပီး အတန္းတက္ သြားၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ခန္း အတြင္းကေန စလို႔ ေက်ာင္း၀င္း သန္႔ရွင္းေရးအထိ တေပ်ာ္တပါး လုပ္ရင္း လူမႈ ဆက္ဆံေရး နဲ႔ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္တတ္မႈေတြကို တတ္ေျမာက္သြားၾကပါတယ္။ ပန္းခ်ီခ်ိန္မွာ ေရာင္စံုေလးေတြ သံုးျပီး ပံုလွလွေလးေတြ ဆြဲရင္း ဂီတခ်ိန္မွာ သီခ်င္းဆိုရင္း ကရင္း အႏုပညာကို ခံစားတတ္သြားၾကပါတယ္။ ကာယခ်ိန္မွာ အားကစားလုပ္ရင္း က်န္းမာေရးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဆက္စပ္ နားလည္သြားၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ဘာသာေတာင္ သတိမထားမိလိုက္ဘဲနဲ႔ တကယ္ ပညာတတ္ သြားၾကတာပါပဲ။ ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ တရင္းတႏွီး ထိေတြ႔ေနရင္းကပဲ သူတို႔ အမွတ္ေတြ ရသြားၾကတာပါပဲ။ စာေမးပြဲၾကီးရယ္လို႔ မရွိဘဲ ကေလးရဲ႕ ဥာဏ္ရည္အလိုက္ ထူးခၽြန္ဆုေတြ ဘာေတြလဲ ရသြားၾကတာပါပဲ။


ဒါေၾကာင့္ပဲ ကေလးေတြအတြက္ တကယ္တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ရာမွာ စာေမးပြဲဟာ အဓိက မက်လွဘဲ ကေလးရဲ႕ အရည္အေသြးကို စနစ္တက် ပ်ဳိးေထာင္ျပီး အကဲျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ကသာ အဓိက က်တယ္ လို႔ ေျပာရတာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ စာေမးပြဲစနစ္ဆိုရင္လဲ ကေလးရဲ႕ ပညာတတ္ေျမာက္မႈကို အမွန္တကယ္ သိႏိုင္ဖို႔နဲ႔ ကေလးရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈကိုပါ အကဲခတ္ႏိုင္တဲ့ စာေမးပြဲစနစ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္သင့္္ ပါတယ္္။

ေမျငိမ္း (၁၃၊၆၊၀၆)