ပညာေတာ္သင္အပိုင္းနဲ့ ပတ္သက္ေသာ ေဆြးေႏြးခ်က္

ဒီပို့စ္ကေတာ့ ဘေလာဂါ့တစ္ေယာက္ရဲ့ ရင္တြင္းျဖစ္ခံစားခ်က္ေတြပါ ။ ဒီပို့စ္ကို သူက ကြ်န္မကိုေပးထားခဲ့တာၾကာပါျပီ.. သူ ့ဘေလာဂ့္မွာ တင္ဖို့အေၾကာင္းအရာမတိုက္ဆိုင္ မတင္ျဖစ္တာနဲ့ ၊ ကြ်န္မကပဲ ဒီမွာ တင္ေပးဖို့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္ ။ ပညာေရးနဲ့ ပတ္သက္တဲ့ သူ ့ေဆြးေႏြးခ်က္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရေအာင္... ။

မဆံုးႏိုင္တဲ့ သံသရာ ေတြထဲမွာ ပညာသင္ျခင္း ဆိုတာလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက ပညာရဲ႕ အဆံုးအစ မရွိတဲ့သေဘာကို မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာဟူသည္ ဆံုးခန္းတိုင္သည္၊ ၿပီးဆံုးသည္လုိ႔ မရွိပဲ ေလ့လာ ဆည္းပူးသေလာက္ ဆက္လက္ တိုးတက္ေနမဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ သံသရာ လည္ေနတဲ့အျဖစ္၊ အစဥ္မျပတ္ေသးတဲ့ အျဖစ္ကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အဲဒီသံသရာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသင္ထြက္ျခင္းဆိုတဲ့ သံသရာပါပဲ။ ဘ၀ျဖစ္တည္တဲ့ သံသရာက အဆံုးအစ မထင္ဘူးလို႔ ဆိုၾကေပမဲ့ အခုသံသရာကေတာ့ အစရွိပါတယ္။

ဘယ္ကစလဲဆိုေတာ့ မင္းတုန္းမင္းတရာႀကီး လက္ထက္ ကေနာင္မင္းသား အိမ္ေရွ႕စံျဖစ္ကတည္းကလို႔ ဆုိရမွာေပါ့။ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ စစ္မက္ယွဥ္ၿပိဳင္တဲ့အခါ ျမန္မာေတြ အေရးနိမ့္ရတဲ့ အျဖစ္ကို ေကာင္းစြာသံုးသပ္မိတဲ့ ကေနာင္မင္းသားႀကီးဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စက္မႈႏိုင္ငံေတာ္ အျဖစ္ထူေထာင္ဖို႔အတြက္ စတင္ႀကိဳးပမ္းခဲ့တယ္လို႔ မွတ္သားရပါတယ္။ ဒီအခါမွာ လိုအပ္တဲ့ လူ႔အရင္းအျမစ္ေတြ ရရွိဖို႔အတြက္ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြမွာ စက္မႈ၊လက္မႈ အတတ္ပညာေတြကို သင္ၾကားဖို႔ ပထမဆံုးေသာ ပညာေတာ္သင္မ်ားကို ေစလႊတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီက စတာပါပဲ။ ယေန႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ brain drain တို႔ brain gain တို႔က အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက စျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပညာေတာ္သင္ လႊတ္လိုက္တဲ့ အထဲမွာ တခ်ဳိ႕လည္း ျပည္ေတာ္ကို ျပန္ေရာက္သူရွိရဲ႕၊ တခ်ဳိ႕လည္း တျပည္သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ၿပီး မျပန္ျဖစ္ေတာ့ပဲ အဲဒီႏိုင္ငံမ်ားမွာပဲ အေျခခ်ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒီပို႔စ္မွာေတာ့ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မေဆြးေႏြးပါဘူး။ ဒီအေၾကာင္းကိုလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဆြးေႏြးၿပီးပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ပညာသင္ဖို႔ ထြက္ေနလိုက္ၾကတာ ၾကာၿပီေပါ့။ အခုခ်ိန္အထိ အဆံုးမသတ္ ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိုးေဘးေတြ လက္ထက္ကလည္း ထြက္ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဖအေမေတြ လက္ထက္ကလည္း ထြက္ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ထက္လည္း ထြက္ရတယ္။ ေဟာ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားေျမးျမစ္ေတြ လက္ထက္မွာေကာ ဒီလိုပဲ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသြား သင္ေနရအံုးမွာလား။ မ်ဳိးဆက္ေတြလည္း မ်ားခဲ့ၿပီ။ ဒီသံသရာက မဆံုးႏိုင္ေသးပါဘူး။ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာပဲ အဆင့္ျမင့္ပညာေတြ သင္ၾကားလို႔ မရလို႔လား။ မသင္ၾကားေပးႏိုင္လို႔လား။ ပညာသင္ၿပီး ျပန္လာတဲ့သူေတြက မိမိတို႔သင္ထားတဲ့ ပညာေတြနဲ႔ ထပ္မံတိုးပြားေအာင္၊ ဆက္လက္ လက္ဆင့္ကမ္း မျဖန္႔ေ၀ႏိုင္လို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီလူေတြကပဲ ည့ံေနလို႔လား။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး သင္လာတဲ့ ပညာေတြက အသံုးမ၀င္လို႔လား။ ေခတ္မမီေတာ့ လို႔လား။ အခုေခတ္ေပၚ ပညာရပ္ေတြ၊ နည္းပညာေတြကို မိမိတို႔ ျပည္တြင္းမွာပဲ အိုးမကြာ၊ အိမ္မကြာနဲ႔ မသင္ၾကားႏိုင္ဘူးလား။ အဲဒီအခြင့္အေရးေတြ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြ ဘယ္ေတာ့ရမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အရင့္အရင္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာဆည္းပူးလာၾကတဲ့ သူေတြရွိရဲ႕ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာလို႔ တိုင္းတပါးကို ထြက္ေနၾကရေသးတာလဲ။ ကမာၻနဲ႔အမွီ ရင္ေဘာင္တန္း ေနႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အစြမ္းအစ မရွိၾကလို႔လား။ ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ျပႆနာတိုင္းမွာ ေျဖရွင္းစရာ နည္းလမ္းကေတာ့ ရွိရမွာပါ။

ဘယ္ပညာရပ္ နယ္ပယ္ကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ အားရစရာ ေကာင္းတဲ့ ပညာရပ္ နယ္ပယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အၿမဲတမ္း ေနာက္က်ေနတာခ်ည္းပါပဲ။ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ မရွိရတာနဲ႔၊ နည္းပညာနိမ့္က်ေနရတာနဲ႔၊ စသည္ျဖင့္ မရွိတာေတြခ်ည္းပဲ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနတယ္။ ဒါကေတာ့ ဒို႔ျမန္မာျပည္က ထြင္လိုက္တာလို႔ ေျပာစရာလည္း ဘာမွ မရွိဘူး။ တီထြင္မႈေတြကို ျမင္ရဖို႔ေ၀းစြ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိး သိပၸံပညာရွင္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရ ကိုေတာင္ မၾကားဖူးဘူး။ အဲဒီစကားလံုးပိုင္ရွင္ေတြ ဘယ္ေတာ့ ေပၚလာမလဲ ဆိုတာလည္း မသိဘူး။ ဒါေတြရဲ႕ မူရင္းလက္သည္ေတြကို လုိက္ရွာၿပီး အျပစ္ဖုိ႔ေနလို႔လည္း ဒီသံသရာက ဆံုးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကပဲ လက္ရွိအခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ မိေ၀း၊ဖေ၀းနဲ႔ တိုင္းတပါးမွာ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္ခံၿပီး သင္ၾကားလာခဲ့တဲ့ ပညာေတြနဲ႔ မိမိတို႔ ႏိုင္ငံနဲ႔ လူမ်ဳိးအတြက္၊ မိမိတို႔က ျဖစ္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္ေတြ အတြက္ အစြမ္းကုန္ လုပ္ေပးၾကရပါမယ္။ ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔ အတြက္ မ်ဳိးဆက္ႏွစ္ဆက္၊ သံုးဆက္ရင္းရင္ ရမယ္ဆိုတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္ဆန္၊ သီအိုရီလိုလို စကားတစ္ခု ၾကားဖူးပါတယ္။ စကားအျဖစ္ပဲ ရွိတာပါ။ ဘယ္သူမွ မရင္းၾကပါဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ အားလံုးက ပိုေနၿမဲ၊ ၾကားေနၿမဲ၊ ေရသာလိုက္ၿပီး ေနသာသလိုသာ ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ စြမ္းစြမ္းတမံဆိုတာ မရွိခဲ့လို႔ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးကို ေရာက္ေနတာပါ။

ဘယ္မွာလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္အတန္းမီွတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ။ ဘယ္မွာလဲ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာေတြကို သင္ၾကားေပးႏိုင္တဲ့ သူေတြ။ ဘယ္မွာလဲ နည္းပညာရပ္ေတြကို ေလ့လာဆည္းပူးဖို႔ သုေတသန စင္တာေတြ၊ စမ္းသပ္ခန္းေတြ၊ ေထာက္ပံ့မႈေတြ။ ယေန႔ကမာၻမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ပညာေတြကို တိုင္းတပါးမွာပဲ သြားသင္ယူႏိုင္တာပါ။ သင္ယူၿပီး ျပန္လာတဲ့ သူေတြကလည္း ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ျပန္အသံုးမခ်ႏိုင္ေတာ့ အလဟႆပဲေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီပညာသင္ ထြက္ျခင္း သံသရာက မဆံုးႏိုင္ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံတကာ တကၠသိုလ္ေတြကို စာသင္ဖို႔ လြတ္ရအံုးမွာပါ။ ပိုက္ဆံေတြလည္း ကုန္အံုးမွာပါ။

ၾကည့္အံုးေလ။ ပတ္၀န္းက်င္ႏိုင္ငံေတြ၊ ေဒသတြင္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီးေတာ့။ စပါးစိုက္တဲ့ ေနရာမွာေတာင္ စပါးအေျခာက္ခံေခၽြေလွ႔ဖို႔ နည္းပညာမရွိလို႔ သူမ်ားဆီက ယူရသတဲ့။ ငါးေမြးျမဴေရး၊ ေရလုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ဗီယက္နမ္လို ႏိုင္ငံက အကူအညီေပးရသတဲ့။ ျပည္တြင္းမွာ ဓာတ္ေျမၾသဇာ အလုံအေလာက္ မထုတ္ႏိုင္လို႔ ဘဂၤလားေဒရွ္က တင္သြင္းရသတဲ့။ တျခားက႑ေတြမွာလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ပါပဲ။ ဒီလို အေသးအဖြဲေတြမွာေတာင္ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စနဲ႔ မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ၿဂိဳဟ္တုလြတ္ဖို႔၊ အာကာသနည္းပညာတို႔ ဆုိရင္ ေ၀းေရာ။

ဗီယက္နမ္လို ႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ တကၠသိုလ္ေတြေတာင္ စာသင္တဲ့ တကၠသုိလ္က သပ္သပ္၊ ပေရာဂ်က္ေတြ လုပ္တဲ့ တကၠသိုလ္က သပ္သပ္ဆိုၿပီး ရွိသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ေလးႏွစ္၊ ငါးႏွစ္ေလာက္ အလြတ္က်က္ၿပီး ေျဖလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမွာ ဘာလက္ေတြ႔မွ မရွိဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ ဘြဲ႔တစ္လံုးသာ ရသြားတယ္ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာတစ္ခုမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ဘာသာရပ္ေတြကို ဘယ္နားမွာ သြားအသံုးခ်ရမလဲဆိုတာလဲ မသိၾကဘူး။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း အဲဒီဘြဲ႕ႀကီးနဲ႔ အလုပ္လုပ္စားလို႔လည္း မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။

ဒီျဖစ္စဥ္ႀကီးဟာ အစိုးရတစ္ခုတည္းနဲ႔သာ ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ တမ်ဳိးသားလံုးနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာပါ။ အားလံုးက ၀ိုင္း၀န္းၾကံဆၿပီး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ပါမွ ေရရွည္ေကာင္းစားမယ့္ အျဖစ္ပါ။ အဓိက အခန္းက႑မွာ ဘယ္သူရွိမလဲဆိုတာေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔ အဓိကျဖစ္တဲ့ အရင္းအျမစ္ ဟာ ပညာေရးပါ။ ဟိုးေရွး ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ပညာမတတ္လို႔၊ နည္းပညာ မရွိလို႔ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ႐ုိး႐ိုးပဲ လယ္ယာလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကလို႔၊ ဓား၊လွံကိုင္ၿပီး စစ္တိုက္တဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ အားလံုးက သူမသာ ကိုယ္မသာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ပညာဟာ အေရးပါလာပါၿပီ။ နည္းပညာေခတ္မွာ နည္းပညာ မရွိရင္ေတာ့ ငမိုက္သားမုဆိုး နင့္ခ်ည္းသာ ခံေပေတာ့ ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးကို ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ စပါးတစ္တင္းရဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ၊ လုပ္အားေတြ၊ ေခၽြးေတြ ရင္းၿပီး မစို႔မပို႔ေငြေလးနဲ႔ လူလုပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ စကၠန္႔နဲ႔အမွ် ခ်ပ္စ္ျပားေလးေတြကို ထုတ္ၿပီး ေဒၚလာသန္းခ်ီရေနတာဟာ နည္းပညာေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြ အတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးၾကမလဲ။ ဘာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္ၾကလဲ။ ဒီအတိုင္းပဲ ထားခဲ့မွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏိုင္ငံကို အေမရိကန္ကို၊ သို႔မဟုတ္ ဥေရာပတိုက္ကို ေရႊ႕ၾကမလား။

တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ၾကဖို႔သင့္ၿပီဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မျဖစ္စေလာက္ ဉာဏ္ေလးနဲ႔ မမီ့တမီ စဥ္းစားတင္ျပ လိုက္ရပါတယ္။ မွားယြင္းေနပါက လမ္းမွန္ကို တည့္မတ္ေပးၾကပါ။