ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၉)

ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္

ကမၻာတ၀ွမ္းမွာ ၂၁ရာစုထဲကို ၀င္ေတာ့မယ္ ဆိုကတည္းက ကေလးေတြ လူငယ္ ေတြအတြက္ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အဘက္ဘက္မွာတိုးတက္ေအာင္ ျပင္ဆင္ၾက ၾကိဳးစား အားထုတ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာခဲ့ျပီးပါျပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ပညာေရး အာဏာပိုင္ေတြက ၂၁ရာစုမွာ ပညာေရးကို ကမၻာ့အဆင့္မီ လုပ္မယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ ခဲ့ပါ တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခင္ၫြန္႔ လက္ထက္ ၁၉၉၉ ကေနစျပီး ပညာေရးက႑ အတြက္ ႏွစ္ရွည္စီမံကိန္း ေရးဆြဲခဲ့ပါတယ္။


ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း စာရြက္ေပၚမွာေတာ့ အင္မတန္ ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုတဲ့ အစီအစဥ္ေတြပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္တကယ္မွာေတာ့ စာေမးပြဲ ေအာင္ခ်က္နဲ႔ ေက်ာင္း မွန္မွန္ ဖြင့္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားကလြဲျပီး ကေလးေတြ အမွန္တကယ္ ပညာတတ္ေရး နဲ႔ အသိဥာဏ္ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးကိုေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ လက္ရွိ အာဏာပိုင္ေတြ ရဲ႕ စီမံကိန္းေတြက စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးျပ ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ေလာက္ပဲ အားထုတ္ထားတာလို႔ေတာင္ ေျပာရမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ပညာေရးက႑မွာ တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ အရည္အေသြး ျပည့္မီတဲ့ ဆရာ ဆရာမ အင္အား၊ ေက်ာင္းအဂါၤရပ္ နဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ စာသင္ခန္း၊ အဆင့္အတန္းမီ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ ဥာဏ္ရည္ေတြ ကိုယ္ရည္ ကိုယ္ေသြးေတြကို ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္မယ့္ သင္ၾကားနည္း ေတြမွာေတာ့ ခုလို နည္းပညာေခတ္ အထိေတာင္ မျပည့္စံုၾကေသးတာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။

န၀တ လက္ထက္က ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသားပညာရည္ျမင့္မားမႈ ႏွစ္၃၀ စီမံကိန္း ထဲမွာေတာ့ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ ၁၀ခ်က္ကို ေရးဆြဲထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ

၁။ ႏိုင္ငံေတာ္ ေခတ္မီ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေစမယ့္ ပညာေရးစနစ္ ေရးဆြဲရန္
၂။ လူတိုင္း အေျခခံပညာ တတ္ေျမာက္ေစရန္
၃။ အေျခခံပညာေရး အဆင့္အတန္း တိုးျမွင့္ေစရန္
၄။ အေျခခံပညာအဆင့္မ်ားတြင္ အႀကိဳ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာ ႏွင့္ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းပညာေတြ သင္ၾကား ေပးရန္
၅။ (အီလက္ထရြန္နစ္) E education - ပညာေရးစနစ္ကို ဦးတည္တဲ့ သင္ၾကားေရး ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာ အသုံးျပဳမႈ တိုးတက္ေစရန္
၆။ ဘက္စုံ ဖြ႔ံၿဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ ေမြးထုတ္္ရန္
၇။ ပညာေရးဆိုင္ရာ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈ အရည္အေသြး ျမွင့္တင္ရန္
၈။ အေျခခံပညာ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းေတြကို လူမႈအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္အတူ ေဆာင္ရြက္သြားရန္
၉။ Informal Education (ဥပမာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသင္ပညာေရး)ေတြ ဖြံ႔ျဖိဳး တိုးတက္ ေစရန္
၁၀။ ပညာေရး သုေတသနပိုင္းမွာ တိုးတက္ေစရန္ ဆိုတာေတြ ပါပါတယ္။

အဲဒီ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေတြဟာ အစိုးရရဲ႕ မူ၀ါဒေတြကို ေဖၚေဆာင္ဖို႔ဆီကို ဦးတည္ျပီး ေယ်ဘုယ် လည္း ဆန္လွပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္ရွိအစိုးရဟာ လက္ေတြ႔မွာလဲ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႔ အသံုးစရိတ္အျဖစ္ ပညာေရးအတြက္ လူတစ္ဦးအတြက္ ၁ ဒႆမ ၁ ေဒၚလာ သံုးျပီး စစ္တပ္အတြက္ သံုးရာမွာေတာ့ စစ္သား တစ္ေယာက္အတြက္ ေဒၚလာ၄၀၀သံုးတယ္လို႔ သူတို႔ရဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္အသံုးစရိတ္ေနာက္ဆံုးထုတ္ျပန္ခ်က္မွာ ေဖၚျပထားပါတယ္။ ဒါဟာ ပညာေရးအတြက္ သူတို႔ေၾကျငာထားတဲ့ ႏွစ္ရွည္စီမံကိန္းၾကီးကို အေကာင္အထည္ ေဖၚဖို႔ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နည္းပါးလွတဲ့ အသံုးစရိတ္ပမာဏပါပဲ။

အဲဒီအျပင္ စီမံကိန္းရဲ႕ အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္ေတြမွာလဲ ကေလးေတြ စာသင္သား ေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္း ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဆရာ နဲ႔ ေက်ာင္းသားအၾကားက လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆီးေပးမယ့္ အစီအစဥ္မ်ဳိး လံုး၀ မေတြ႔ရပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဆရာ ဆရာမ နဲ႔ တပည့္ၾကားက အဆက္အစပ္ ေပါင္းကူးတံတားဟာ သင္ၾကားနည္း ပညာေပၚမွာ အမ်ားၾကီး မူတည္ေနတာပါ။



တကယ္ေတာ့ ပညာေရးစနစ္ထဲမွာ သင္ၾကားနည္းစနစ္ရဲ႔ အခန္းက႑ဟာ သိပ္ကို အေရးပါတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာျဖစ္သင္ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ၾကားနည္း ပညာ (Methodology) ကို ဘာသာရပ္တစ္ခု အေနနဲ႔ကို သင္ယူၾကရပါတယ္။ ကမၻာ တ၀ွမ္းလံုးမွာလဲ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သင္ၾကားနည္း ေကာင္းမြန္ထိေရာက္ေရးကို ပညာေရးဆိုင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူေတြက အျမဲ အားထုတ္ ၾကံဆ ေနတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ေတာ့ စကင္ဒီေနးဗီးယန္းႏိုင္ငံေတြဟာ ပညာေရးအဆင့္အတန္း ျမင့္တဲ့ေနရာမွာ စံျပ အျဖစ္ သတ္မွတ္လို႔ ရတဲ့ဲ့ ႏိုင္ငံေတြျဖစ္ျပီး သင္ရိုးနဲ႔ သင္နည္းစနစ္ေတြဟာ ေလ့လာ နည္းနာယူစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ စာသင္သားေတြအဖို႔ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ယူခြင့္ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚၾကံဆ ခြင့္ရတဲ့ သင္ၾကားနည္းပါပဲ။

ဖြ႔ံျဖိဳး တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ အေျခခံသင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြ တူေနတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ကေလးေတြကို သူ႔ အသက္အရြယ္အလိုက္ အတန္းစဥ္ အလိုက္ လက္ေတြ႔ သုေတသနစာတမ္း (Project paper)ေလးေတြ လုပ္ခိုင္းတာမ်ဳိးဟာ ကေလးရဲ႕ ဥာဏ္ရည္နဲ႔ စနစ္တက် စီမံေဆာင္ရြက္ႏိုင္စြမ္းကို ဖြံ႔ျဖိဳးေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကေလးေတြဟာ ေတြးတတ္ ၾကံဆတတ္ လာျပီး စနစ္ဇယားကိုလည္း နားလည္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ တီထြင္ႏိိုင္စြမ္း ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖန္တီး စီစဥ္ႏိုင္စြမ္းကို ျပန္ျမင္ရတာမိို႔ ကေလးရဲ႔ စိတ္ခြန္အားနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုုၾကည္မႈစြမ္းရည္ကိုလည္း ျမင့္မားလာေစႏိုင္ပါတယ္။

ဒါဟာ ဆရာ ဆရာမ နဲ႔ ကေလးတို႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္နားလည္မႈ နဲ႔ ဆရာဆရာမက သင္ၾကားေရးအေပၚ အာရံုစိုက္မႈဟာ သင္ၾကားနည္းစနစ္ထဲမွာ သိပ္ အေရးပါတယ္ ဆိုတာကို သိသာေစတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြမွာ တူတာ ေနာက္တစ္ခုက ကေလးေတြကို တကယ့္ လက္ေတြ႔ဘ၀ နဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ျပီး ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ သင္ၾကားနည္း မ်ဳိးေတြကို သံုးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြဟာ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ္နဲ႔ ထိေတြ႔ ရင္းႏွီးျပီးသား အေၾကာင္းအရာေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြအေနနဲ႔ ခက္ခက္ခဲခဲ အလြတ္က်က္ေန မွတ္ေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခါ တကယ့္အသိ တကယ့္အတတ္ ကို ကေလးေတြဟာ အလြယ္တကူပဲ ရသြားၾက ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ စကင္ဒီေနဗီးယန္း ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ရက္တိုင္းမွာ အပန္းေျဖ အေပ်ာ္ခရီးထြက္တာကို မိဘမ်ားက ကေလးေတြအတြက္ တႏွစ္နဲ႔ တႏွစ္ မတူေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္ျပီး စီစဥ္ေပးရပါတယ္။ မိဘက ေငြေၾကး မတတ္ႏိုင္ရင္ အစိုးရက ေငြေၾကး ကုန္က်စရိတ္ကို အစအဆံုး တာ၀န္ယူပါတယ္။



ဒါဟာ ကေလးေတြကို ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ တိုးေစတဲ့အျပင္ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္က ေတြ႔ခဲ့သမွ် သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ေတြ ႏိုင္ငံေတြ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းေတြကို ကိုယ္ေတြ႔ သိခဲ့ရမွာမို႔ ပထ၀ီ၀င္လို သဘာ၀သိပၸံလို လူမႈေရး လို ဘာသာရပ္မ်ဳိးနဲ႔ မႏုႆေဗဒ ဘာသာရပ္ေတြ သမိုင္းဘာသာရပ္ေတြ သင္ၾကားေရးမွာ အမ်ားၾကီး အေထာက္အကူ ျပဳႏိိုင္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီ ခရီးအစီအစဥ္ဟာ သင္ၾကားေရး နည္းစနစ္ တမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။




တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြရဲ႔ ဘက္စံု ဖြ႔ံျဖိဳး တိုးတက္မႈဆိုတာ ေက်ာင္းပညာေရးနဲ႔အတူ ဆရာမိဘေတြကပါ ပူးေပါင္း ကူညီ သင္ၾကားေပးသြားၾကရတာပါ။ အဓိကကေတာ့ အင္မတန္မွကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၾကီး တိုးတက္ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ကမၻာၾကီးထဲက နည္းပညာ ေတြထဲ အမီလိုက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ကေလးလူငယ္ေတြဟာ တီထြင္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းေတြ ရဲရင့္တဲ့အေတြးအေခၚေတြ နဲ႔ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္းေတြရွိဖို႔လိုပါတယ္။ အဲဒီ အရည္အခ်င္းေတြ ျပည့္မီဖို႔အတြက္လဲ ကေလးေတြကို ဆရာဆရာမနဲ႔ မိဘေတြကပဲ ကူညီပံ့ပိုးေပးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း
(ေဖေဖာ္၀ါရီ၊၀၆)