နာ (၃) နာ နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ ဘ၀

နာ (၃) နာ နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ ဘ၀

ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ႕ ဘ၀အေၾကာင္းကို စာေရးၾကရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဟာေျပာၾကရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ါသနာ၊ ေစတနာ နဲ႔ အနစ္နာ ဆိုတဲ့ နာ(၃)နာနဲ႔ တြဲၿပီး ေျပာဆိုေရးသားၾကတာေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၉ တန္း ၁၀ တန္း ေလာက္တုန္းက အပတ္စဥ္လုပ္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔ ၾသ၀ါဒ ခံယူပြဲေတြမွာလည္း နာ(၃)နာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အက်ယ္တ၀င့္ ေဟာေျပာတာေတြ နားေထာင္ရတတ္တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒီနာ(၃)နာဟာ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ မရွိမျဖစ္အေရးႀကီးတဲ့ လိုအပ္ခ်က္(၃)ခု ပဲလို႔ထင္ခဲ့ေသးတယ္။ အဲလိုလက္ခံထားတဲ့သူေတြလည္း မနည္းေလာက္ဘူး။ အခုေတာ့ အဲဒီနာ(၃)နာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေတြးၾကည့္တယ္။ မင္းေတြးသမွ်ကလည္း အားလံုး ကန္႔လန္႔ေတြႀကီးပဲ လို႔ဆိုရင္လည္း မတတ္နိုင္ဘူး။

၀ါသနာတဲ့။ ၀ါသနာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္သေလာက္ေတာ့ မိမိစိတ္ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအတြက္ လူေတြလုပ္တတ္တဲ့ အေလ့အထေလးေတြပါ။ ဥပမာေျပာရရင္ သီခ်င္းဆိုတာ၀ါသနာပါတယ္။ စာဖတ္တာ၀ါသနာပါတယ္။ စသျဖင့္ေပါ႔။ အဲဒီေနရာမွာ ဆရာလုပ္ရတာ၀ါသနာပါတယ္ဆိုတဲ့( ကိုယ္သိတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ရွင္းလင္းေျပာၾကားရတာ၀ါသနာပါတယ္ဆိုတဲ့) လူေတြလည္း ရွိတတ္တာပဲ။ ၀ါသနာနဲ႔အလုပ္ တထပ္တည္းက်ေနရင္ အလုပ္မွာစိတ္ပါတယ္။ စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ေတာ့ လုပ္ငန္းပိုတြင္က်ယ္တယ္။ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ႔။ အဲဒါက ေက်ာင္းဆရာဘ၀နဲ႔ ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႔။ ဘယ္အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္႔၀ါသနာနဲ႔ ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး စိတ္ပါလက္ပါလုပ္မယ္ဆိုရင္ ေအာင္ျမင္မႈပိုရနိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဘူးတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တယ္။ သူက စာသင္လည္းအရမ္းေကာင္းတယ္။ အတန္းထဲမွာ သူေျပာေလ႔ရွိတာက " စာသင္ရတဲ့အလုပ္ကို ငါလံုး၀၀ါသနာမပါဘူး။ ငါက စာပဲေရးခ်င္တာ " တဲ့။ သူသင္ရတဲ့ဘာသာရပ္က အဂၤလိပ္စာ။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္တဲ့လူဆိုေတာ႔ စာဖတ္အားလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ထင္တယ္။ စာရွင္းတဲ့အခါ စိတ္၀င္စားစရာ ျပင္ပဗဟုသုတေတြနဲ႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာရွင္းျပတတ္တယ္။ သဒၵါဆိုလည္း ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္ ၂ ခုစလံုး ကၽြမ္းက်င္ပံုဘဲ။ ေမးလာသမၽွေမးခြန္းအားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးဖို႔ အၿမဲတမ္းအဆင္သင့္ရွိတယ္။ စာသင္ရတာ လံုး၀၀ါသနာမပါဘူး ဆိုေပမယ္႔ အဲဒီဆရာမ်ဳိးကို ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုနိုင္ပါ႔မလား။ ေနာက္ထပ္ စဥ္းစားမိတာတစ္ခုက ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ၀ါသနာေတာ႔ပါပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တာ၀န္ယူ ပို႔ခ်ရမယ္႔ဘာသာရပ္ကို မကၽြမ္းက်င္ရင္ ( ကၽြမ္းက်င္ေပမယ္႔ ေက်ာင္းသားနားလည္ေအာင္ ရွင္းမျပတတ္ရင္ ) ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္နိုင္ပါ႔မလား။
ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ရမယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းဆရာရယ္မွမဟုတ္ပါဘူး ဘယ္အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုၿပီးေအာင္ျမင္နိုင္ပါတယ္။ ၀ါသနာလံုး၀မပါဘူးဆိုေပမယ္႔ ကိုယ္တာ၀န္ယူရမယ္႔ အပိုင္းကိုကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ရင္ တာ၀န္ေက်တဲ့ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ၀ါသနာပါတယ္ ဆိုရုံေလးနဲ႔လည္း ဘယ္လိုမွဆရာေကင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္လာနိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။

ေနာက္ထပ္နာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေစတနာဆိုတာကေရာ ေက်ာင္းဆရာေတြအတြက္သာ လိုအပ္တာလား။ ေက်ာင္းဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ မရွိမျဖစ္လိုအပ္ခ်က္လား။

ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္တတိယႏွစ္တုန္းက ေတြ႔ခဲ့တဲ့ဆရာတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္တယ္။ သူကဘာေတြမေက်မနပ္ျဖစ္ေနလည္းေတာ့မသိဘူး။ သူစိတ္ဆိုးသမွ်ေတြကို ေက်ာင္းသားေတြဆီမွာ ေပါက္ကြဲတတ္တယ္။ သူ႐ံုးတတ္ရတဲ့ မိခင္ဌာနကတစ္ေနရာ သူစာလာသင္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကတစ္ေနရာျဖစ္ေနတယ္။ သူစိတ္ဆိုးရင္ေျပာ တတ္တဲ့စကားက " မင္းတို႔လည္း၀တၱရားအရ လာထိုင္ေနတာ။ ငါလည္း ၀တၱရားအရ လာသင္ေနရတာ။ ေဟာဒီမွာၾကည့္။ မင္းတို႔အတြက္ေရးထားတဲ့မွတ္စုစာ႐ြတ္ေတြ။ ငါ႔ေငြနဲ႔ငါ၀ယ္ ရတယ္။ မင္းတို႔ေက်ာင္းကို ငါ႔အစီအစဥ္နဲ႔ငါလာခဲ့ရတယ္။ အေျခအေနက အဲေလာက္ထိဆိုးေနၿပီ။ ငါကတာ၀န္ေက်ေအာင္ေတာ့ လာသင္ေနမွာပဲ။ ဘာျပႆနာမွ မရွာခ်င္ၾကနဲ႔။ ေအးေအးေဆးေဆးေနၾက။ " တဲ့။ အဲဒီလိုႀကီးဆိုေတာ့လည္း ေစတနာမပါဘဲ စာသင္ေနတယ္ေျပာရေတာမွာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္သူက အခ်ိန္ေနာက္မက်ဖူးဘူး။ အတန္းလည္းလံုး၀မပ်က္ဖူးဘူး။ သင္႐ိုးကိုလည္းကုန္ေအာင္ သင္တယ္။ သင္ပံုကေတာ့ ၀တၱရားေက်ပါပဲ။ သူအတန္းထဲမွာ သင္ေပးသေလာက္နဲ႔ အဆင္ေျပတဲ့ေက်ာင္းသားေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ အဆင္မေျပလို႔သြားေမးရင္လည္း ဆရာ့၀တၱရားအရပဲလားေတာ့မသိ၊ ရွင္းျပေပးတတ္ပါတယ္။ သူ႔ကိုေၾကာက္ေတာ့ သြားေမးတဲ့သူေတာ့နည္းတာေပါ႔။
အဲဒီဆရာက ေက်ာင္းသားေတြေစတနာထား သင္ၾကားေပးတယ္လို႔ မဆိုသာေပမယ့္၊ အခ်ိန္ကိုေလးစားတယ္။ သင္႐ိုးကိုျပတ္ေအာင္၊ တာ၀န္ေက်ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ တာ၀န္ယူရတဲ့ ဘာသသာရပ္ကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုေတာ့၊ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ အဲဒီဘာသာကို အခက္အခဲမရွိ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာတပည့္ဆက္ဆံေရးကေတာ့ ေႏြးေထြးေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းတဲ့ အေနအထားမရွိခဲ့ဘူးေပါ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရမ္းတာ၀န္ေက်တဲ့ ဆရာ့ကို ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာရမွာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ အရမ္းခက္ေနတယ္။ ဒီေနရာမွာလည္း (၀ါသနာအေၾကာင္း ေျပာတုန္းကေမးခဲ့သလို) ေမးရရင္၊ ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ေစတနာေတာ႔အရမ္းေကာင္းပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႔ ကိုယ္တာ၀န္ယူ ပို႔ခ်ရမယ္႔ဘာသာရပ္ကို မကၽြမ္းက်င္ရင္ ( ကၽြမ္းက်င္ေပမယ္႔ ေက်ာင္းသားနားလည္ေအာင္ ရွင္းမျပတတ္ရင္ ) ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္နိုင္ပါ႔မလား။

ဘယ္အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ (ေနာက္ဆံုးကြမ္းယာေရာင္းတာကစလို႔ ) ေစတနာထားၿပီး လုပ္မယ္ဆိုရင္ အလုပ္သေဘာအရ ကိုယ္နဲ႔လာၿပီး ဆက္သြယ္ပတ္သက္သူေတြ ကိုစိတ္ခ်မ္းသာေစမွာပါ။ အဲလိုမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္အက်ဳိးေလးတစ္ခုတည္း ၾကည့္ၿပီး လုပ္အား နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္ သက္သာရင္ၿပီးေရာ ဆိုတဲ့စိတ္ဓါတ္နဲ႔ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ရလဒ္ေကာင္းေတြလည္း ရနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္သေဘာအရ ကိုယ္နဲ႔လာၿပီး ဆက္သြယ္ပတ္သက္သူေတြကိုလည္း အခက္အခဲနဲ႔ ေတြ႔ေစတာေတြ၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစတာေတြ ႀကံဳရနိုင္တာေပါ႔။

ေစတနာရဲ႕သေဘာကိုက တစ္ဖက္သားအက်ဳိးကိုၾကည့္ျခင္းပါ။ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ရယ္မွမဟုတ္ပါဘူး ဘယ္အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာထားေဆာင္႐ြက္နိုင္ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ႔။ ေစတနာမပါဘဲ လုပ္ေနေတာ့ေရာ အေရးႀကီးတဲ့တျခား အရည္အခ်င္းေတြရွိရင္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနနိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးနာတစ္ခုကေတာ့ အနစ္နာတဲ့။ လံုး၀မျဖစ္သင့္တဲ႔ နာႀကီးပဲလို႔ ျမင္မိတယ္။ ေက်ာင္းဆရာလုပ္တာနဲ႔ပဲ အနစ္နာခံရေတာ႔မွာလား။ ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ အစိုးရ၀န္ထမ္းပါ။ အစိုးရ၀န္ထမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢလိက၀န္ထမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ရသင့္ရထိုက္တဲ႔ ၀န္ထမ္းအခြင့္အေရးေတြအားလံုး အျပည့္အ၀ ရေနရင္ ဘာမ်ားအနစ္နာခံစရာ ရွိလဲ။ မရၾကဖူးဆိုရင္လည္း ရေအာင္ႀကိဳးစားၾကရ ေတာင္းဆိုၾကရမွာေပါ႔။ အစိုးရေတြအေနနဲ႔လည္း ျဖည့္ဆည္းေပးဖိုတာ၀န္ရွိတာေပါ႔။
၀န္ထမ္းအခြင့္အေရးဆိုတာလည္း အမ်ားႀကီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသေလာက္ကေတာ႔ မရရွိလို႔မျဖစ္တဲ႔ အခြင့္အေရး (၃) ခုရွိတယ္။

၁။ လုပ္ငန္းခြင္လံုၿခံဳမႈရွိေရး
လုပ္ငန္းခြင္အေနအထားဟာ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အသက္အႏၱရယ္ကိုျဖစ္ေစ၊ က်န္းမာေရးကိုျဖစ္ေစ ထိခိုက္ေစႏိုင္ရင္၊ လိုအပ္တဲ႔လံုၿခံဳေရး ကိရိယာ တန္ဆာဗလာေတြကို အလုပ္ရွင္က အျပည့္အ၀ ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္။ လိုအပ္မယ္ဆိုရင္ အစိုးရက ဥပေဒေတြ ျပက်ဌာန္းၿပီး ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ လုံၿခံဳေရးကို အကာအကြယ္ေပးရမယ္။

၂။ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အလုပ္ခ်ိန္ ႏွင့္ အနားယူခ်ိန္ ရရွိေရး
စိတ္ဖိစီးမႈ နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ပင္ပန္းမႈ အလြန္ကၽြံမျဖစ္ေအာင္ ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အလုပ္ခ်ိန္ ႏွင့္ အနားယူခ်ိန္ေတြကို တစ္ေန႔တာအတြက္၊ သီတင္းတစ္ပတ္တာအတြက္ နဲ႔ တစ္ႏွစ္တာကာလေတြအတြက္ စသည္ျဖင့္ သက္မွတ္ထားဖို႔ လိုအပ္တယ္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ထက္ေက်ာ္လြန္ေအာင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရမယ္ဆိုရင္ လုပ္ငန္းအဆင္ေျပေစေရးအတြက္ ကိုယ္ပိုင္အနာယူခ်ိန္ကို ေပးလိုက္ရတာျဖစ္လို႔ ၀န္ထမ္းေတြဟာ ပံုမွန္လုပ္အားခထက္သာလြန္တဲ့ အခ်ိန္ပိုေၾကး ရပိုင္ခြင့္ရွိရမယ္။ ( အခ်ိဳနိုင္ငံေတြမွာ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးမႈအေပၚ အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အလုပ္ရွင္ေတြက အခ်ိန္ပိုေၾကးမေပးပဲ သက္မွတ္ခ်ိန္ထက္ေက်ာ္လြန္ေအာင္ခိုင္းတတ္ၾကတယ္ )

၃။ အနည္းဆံုး စား၀တ္ေနေရးကို အာမခံေပးနိုင္တဲ့ လုပ္အားခရရွိေရး
အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ၀န္ထမ္းတိုင္းဟာ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရပ္တည္နိုင္ေအာင္ အေျခခံအက်ဆံုးျဖစ္တဲ့စား၀တ္ေနေရးကို အာမခံေပးနိုင္တဲ့ လုပ္အားခရရွိဖို႔လိုအပ္တယ္။ ( တရား၀င္ရရွိတဲ့ ၀င္ေငြက စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မလံုေလာက္ရင္ ၀န္ထမ္းေတြဟာ အလုပ္ထဲမွာ တရားမ၀င္ေငြရွာလာတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုအခါမွာ အဂတိလိုက္စားမႈနဲ႔ လတ္ေပးလတ္ယူ ျပႆနာေတြက ေျဖရွင္းလို႔မရနိုင္တဲ့ ျပႆနာႀကီးေတြျဖစ္ေနတတ္ၾကတယ္။ )
အခုေျပာခဲ့တဲ့ အခြင့္အေရးေတြအပါအ၀င္ အျခားရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြအားလံုး ရေနမယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းဆရာရယ္မွမဟုတ္ပါဘူး ဘယ္၀န္ထမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အနစ္နာခံတာ၀န္ထမ္းစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ႔။ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခုခု ဆံုး႐ႈံးေနၿပီဆိုရင္လည္း " ပီတိကိုစားအားရွိပါ၏။ " ဆိုတဲ့စကားမ်ဳိးနဲ႔ ေခၽြးသိပ္ေနမယ့္အစား ကိုယ္ရသင့္တဲ့အခြင့္အေရးကို ေတာင္းဆိုသင့္တာေပါ႔။ အနစ္နာခံရတယ္ဆိုတာကိုက မညီမွ်ျခင္းသေဘာကို ေဆာင္ေနလို႔ လံုး၀မျဖစ္သင့္တဲ့အရာပါ။

ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားခဲ့သမွ်အားလံုးကန္႔လန္႔ေတြႀကီး ျဖစ္ေနမလားေတာ့မသိဘူး။ ေက်ာင္းဆရာတို႔ရဲ႕ဘ၀ကို ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာ ဆိုတဲ့ နာ(၃)နာနဲ႔ ပံုေဖၚတာဟာ ဆဒၵန္ဆင္နဲ႔ ႁကြက္ခေလာင္း ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းတာေလာက္မွ မနီးစပ္ဘူးလို႔ျမင္မိတယ္။