ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၁၂)

ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးရဲ့ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ ျဖစ္တဲ့ အေျခခံပညာ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးလုပ္ငန္းစဥ္ (၁၀)ခုထဲမွာ (အီလက္ထရြန္နစ္) E -ပညာေရးစနစ္ကို ဦးတည္ေစေသာ သင္ၾကား ေရး ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာ အသုံးျပဳမႈ တိုးတက္ေစေရး လုပ္ငန္း လို႔ အတိအလင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနရဲ႕ ႏွစ္သံုးဆယ္ စီမံကိန္း ထဲမွာလည္း နည္းပညာအသုံးျပဳျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အပိုင္းမွာ (လုပ္ငန္းစဥ္ ၆ ခု)ကို ေဖၚျပထား ပါတယ္။


အဲဒီမွာလည္း
-အခိ်န္ႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနေသာ သတင္းႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာကို အသုံးျပဳႏိုင္ရန္သာမက သင္ၾကားေပးရန္ ႏွင့္ လက္ခံ သင္ယူႏိုင္ရန္။
-ဆက္သြယ္ေရး ႏွင့္ အီလက္ထရြန္နစ္ နည္းပညာရပ္တြင္ ပိုမို ကၽြမ္းက်င္လာေအာင္ ၄င္း ဘာသာရပ္အား ဘြဲ႔မရေသးေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား ႏွင့္ ဘြဲ႔လြန္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အတန္းတိုင္းကို ဦးစားေပး သင္ၾကား ေပး ရန္။
-အထက္တန္းပညာေရးေက်ာင္းမ်ား၏ စာၾကည့္တိုက္မ်ားကို အီလက္ထရြန္နစ္ သတင္း အခ်က္အလက္ တည္ရိွရာ ေနရာအရင္းအျမစ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားရန္။
-အီလက္ထရြန္နစ္ ပညာအရင္းအျမစ္ဌာနမ်ားအား ျမန္မာႏိုင္ငံ အီလက္ထရြန္နစ္ သတင္းအခ်က္အလက္ ကြန္ယက္အျဖစ္ ထူေထာင္သြားရန္။
-ျမန္မာႏိုင္ငံ အဆင့္ျမင့္ပညာေရး ကြန္ယက္အဖြဲ႔ကို ထူေထာင္ရန္ႏွင့္ ၄င္းအဖြဲ႔သည္ အင္တာနက္ေပၚမွ အဆင့္ျမင့္ပညာေရး အသင္းအဖြဲ႔အားလုံးႏွင့္ ဆက္သြယ္သြားရန္။
လို႔ေဖၚျပထားတာမို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္အေနနဲ႔ေတာ့ သိပ္ေကာင္းေနတာကို ေတြ႔ရပါ တယ္။ ဒီစီမံကိန္းဟာ ၂၀၀၀-၂၀၀၁ ပညာသင္ႏွစ္ေတြကတည္းက စျပီး အေကာင္အထည္ ေဖၚေနျပီလို႔လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အာဏာပိုင္ေတြက ကမၻာကို ေၾကညာ ထားပါတယ္။

အဲဒီအျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးကို အနည္းဆံုးေတာ့ အာဆီယံႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းႏုိင္ရမယ္လို႔ ပညာေရးအာဏာပိုင္မ်ားက အတိအလင္း ေၾကြးေက်ာ္ ထားပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာပညာရပ္ပိုင္း ေတြမွာ အရည္အေသြး စံမမီတဲ့အျပင္ ရန္ကုန္လို ျမိဳ႕ေတာ္မွာေတာင္မွ အထက္တန္းေက်ာင္းတုိင္း မွာ တကယ္ ကေလးေတြ အသံုးခ်ခြင့္ရတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ အျပည့္အစံု မရွိပါဘူး။

ျပီးေတာ့ ႏွစ္ရွည္စီမံကိန္းအရ ဒုတိယ ငါးႏွစ္ စီမံကိန္းကာလထဲ ၀င္လာျပီျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၅-၂၀၀၆ ပညာသင္ႏွစ္ ေရာက္ေနတာေတာင္မွ အထက္တန္းသင္ရိုးမွာေတာင္ ကြန္ပ်ဴတာ ဘာသာရပ္ မပါ၀င္ေသးတဲ့အတြက္ ႏုိင္ငံတကာမွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတိုင္း ထိေတြ႔ခြင့္ရတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ့ အခြင့္ထူးခံ ေက်ာင္းသားးတခ်ိဳ႕သာ ကိုင္ခြင့္ရတဲ့ အခြင့္အေရး တစ္ခု ျဖစ္ေနပါတယ္။

ႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မီ ပညာေရး ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ ႏုိင္ငံတကာကို ၾကည့္ခြင့္၊ ၾကားခြင့္၊ သိခြင့္ ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကြန္ပ်ဴတာ ကိုေတာင္ ကိုင္ခြင့္မရတဲ့အတြက္ ႏုိင္ငံတကာကို ၾကည့္ႏုိင္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အင္တာနက္ ဆိုတာနဲ႔လည္း အလွမ္းေ၀းလွပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ အနီးဆံုး ထုိ္င္းႏုိင္ငံမွာေတာ့ ေက်ာင္းတိုင္းမွာ အလယ္တန္းအဆင့္ ကတည္းက ကြန္ပ်ဴတာ ဘာသာရပ္ ျပ႒ာန္းထားျပီး စာသင္သားတုိင္းဟာ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ျပီးသား ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အျမဲလို အင္တာနက္ နဲ႔ ထိစပ္ေနျပီး ႏုိင္ငံတကာဟာ သူတို႔နဲ႔ နီးနီးေလးကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ မ်က္စိပြင့္၊ နားပြင့္ျပီး အရာရာကို စူးစမ္းတတ္လာပါတယ္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ သိတတ္ နားလည္တတ္လာပါတယ္။ ဒါဟာ တနည္းတလမ္းနဲ႔ စာသင္သားေတြရဲ့ ေလ့လာ စူးစမ္း ႏုိင္စြမ္းကိုလည္း ျမွင့္တင္ေပးရာ ေရာက္ပါတယ္။

ေက်ာင္းပညာေရးမွာ အသံုးျပဳတဲ့ အင္တာနက္ဟာ ပညာေရးအာဏာပိုင္ေတြရဲ့ စည္းကမ္း ေဘာင္ထဲမွာ ထားေပးလို႔ရတဲ့ သင္ၾကားေရးအစီအစဥ္ တစ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြံ႔ျဖိဳး တိုးတက္ျပီး ေခတ္မီတဲ့ ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံမွာေတာင္ ေက်ာင္းေတြမွာ အင္တာနက္ကို ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့၊ ေက်ာင္းသားေတြ ၾကည့္သင့္တဲ့ ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြကိုပဲ ဖြင့္ထားေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းပညာေရးနဲ႔ လူငယ္ေတြနဲ႔ မဆိုင္တဲ့ ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ ကိုေတာ့ ပိတ္ထားပါတယ္။ ဒါဟာ လူငယ္ လူရြယ္ေတြကို ထိန္္းမတ္ေပးတဲ့ေနရာမွာ လိုအပ္တဲ့ စည္းကမ္းတစ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ အင္တာနက္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အတုခိုးမွားႏုိင္တယ္၊ ပ်က္စီးႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြဟာ မခိုင္လံု ပါဘူး။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာဆိုရင္ အာဏာပိုင္ေတြဟာ တစ္ႏုိင္ငံလံုးရဲ့ လူထုသံုး အင္တာနက္ ေတြကိုေတာင္ လိုသလို ပိတ္ပင္ ျဖတ္ေတာက္ထားတာမို႔ ေက်ာင္းသံုး အင္တာနက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့ ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြကို ပိတ္ထားဖို႔ဆိုတာ မခဲယဥ္း ပါဘူး။ အာဏာပိုင္ေတြဘက္က ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စီစဥ္ေပးဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာက တကၠသိုလ္ေတြမွာေတာင္မွပဲ ေက်ာင္းသားတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာ မသံုးၾကရ ပါဘူး။ တစ္ပတ္မွာ တစ္ခ်ိန္ ကြန္ပ်ဴတာခ်ိန္လို႔ အခ်ိန္ဇယားမွာပါေပမဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လံုး ကို အနည္းဆံုး လူငါးေယာက္ ၀ိုင္းၾကည့္ၾကရျပီး ထိထိေရာက္ေရာက္ ကိုင္ခြင့္လည္း မရွိတာေၾကာင့္ အဲဒီ သင္ၾကားခ်ိန္ထဲမွာ ဘယ္သူမွ ကြန္ပ်ဴတာ တတ္ မသြားၾကပါဘူး။ ျပီးေတာ့ မီးမလာတဲ့ေန႔က မ်ားတာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အိုင္တီေခတ္က အလွမ္းေ၀း ေနရဆဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အိုင္တီပညာေရးျဖစ္ရမယ္လို႔ ရည္မွန္းခ်က္ ထားထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ တကၠသိုလ္ပညာေရးကိုေတာ့ အိုင္တီပညာေရးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးသင့္ ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာဟာ တနည္းအားျဖင့္ Informal ပညာေရးနည္းလမ္း တစ္ခုလည္း ျဖစ္တာမို႔ လူငယ္ေတြရဲ႔ ပညာေရးအတြက္ အမ်ားၾကီး အက်ိဳးရွိေစပါတယ္။ အင္တာနက္ ဟာလဲ ေလ့လာသိုမွီးစရာ ဗဟုသုတေတြ အမ်ားၾကီးေပးႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းတစ္မ်ဳိးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနရဲ့ ႏွစ္သံုးဆယ္ စီမံကိန္းထဲမွာ ပါတဲ့ တစ္သက္တာ ပညာသင္ယူႏိုင္ေရး ဆိုတာဟာ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အင္တာနက္ အသံုးခ်တတ္မႈ အေပၚမွာ အမ်ားၾကီး မူတည္ေနပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ပညာေရး၊ တစ္သက္တာ ပညာေရး နဲ႔ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ပညာေရးေတြဟာ အေရးပါလွပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္က တဆင့္ ပညာ ရွာေဖြ သင္ယူျခင္း၊ စာၾကည့္တိုက္က တဆင့္ ေလ့လာသင္ယူျခင္းေတြဟာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ပညာေရးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာၾကည့္ တိုက္ဟာ လူထုတစ္ရပ္လံုးအတြက္ တစ္သက္လံုး ပညာ ရွာမွီးသြားႏုိင္တဲ့ ေက်ာင္းၾကီး ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


ဒါေၾကာင့္လဲ အခု ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စာၾကည့္တိုက္ေတြ အမ်ားၾကီး ဖြင့္လာၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ တကယ္ လိုအပ္တဲ့ ေက်ာင္း ပညာေရး ထဲမွာေတာ့ စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လုိ သင္ခန္းစာမ်ိဳးမွ ထည့္မထားသလို ကေလးေတြအတြက္ စာၾကည့္တိုက္၀င္ခ်ိန္၊ စာဖတ္ခ်ိန္ဆိုတာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိ သေလာက္ပါပဲ။ ပိုဆိုးတာက ေက်ာင္း စာၾကည့္တိုက္ရယ္လို႔ စာအုပ္စံုစံုလင္လင္ မထား ႏိုင္တာပါ။ ဒီေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာ လိုသေလာက္ ၀ယ္လို႔ ရတဲ့ စာအုပ္စာေပကို ေတာင္ ၀ယ္မထားတာမို႔ စာၾကည့္တိုက္ရွိရင္ေတာင္မွပဲ စာအုပ္မရွိတဲ့ အေနအထားပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လဲ ျမန္မာကေလးေတြရဲ့ စာဖတ္အား နဲ႔ ေလ့လာ စူးစမ္းႏုိင္စြမ္းေတြ တေန႔ ထက္ တေန႔ က်ဆင္းလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဆင့္မီပညာေရးျဖစ္ဖို႔႔အတြက္ဆိုရင္ ေက်ာင္း ေတြ မွာ ကြန္ပ်ဴတာေတြ စာၾကည့္တိုက္ေတြနဲ႔အတူ နည္းပညာေတြ ထြန္းကားဖို႔က အဓိက လိုအပ္ခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း(၂၀၀၆)