ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၇)

သခင္ပညာေရးစနစ္

ဗမာဟာ ကမၻာမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မညံ့ခဲ့ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ပညာဥာဏ္ ရည္ဘက္မွာဆို ေခတ္အဆက္ဆက္ ထူးခၽြန္တဲ့ ပညာရွင္ေတြ အမ်ားၾကီး အထင္အရွား ရွိခဲ့တာပါ။ အဲသလိုပဲ ပညာေရးဆိုင္ရာ အျမင္ေတြမွာဆိုလဲ ကမၻာနဲ႔အမီ ရင္ေဘာင္ တန္း ျပီး တိုးတက္တဲ့ အသိအျမင္ေတြ ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ အသိအျမင္ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈကို အားေပးတဲ့ ပညာေရးစနစ္ မ်ဳိး ကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ တန္းတူပဲ ၁၉၂၀ ကတည္းက သိေနျပီ ျဖစ္တာကို ေတြ႔ရပါ တယ္။
၁၉၂၀မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒထဲက ကၽြန္ပညာေရးစနစ္ကိုု မေက်နပ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားၾကီး ေတြက ဦးေဆာင္ျပီး သပိတ္ေမွာက္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီ သပိတ္ ဟာ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အေရးပါခဲ့တဲ့ဲ့ ပထမ ေက်ာင္းသား သပိတ္ပါပဲ။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာပဲ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးမွာ အမ်ဳိးသား ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ဖို႔ ရန္ကုန္မွာ အမ်ဳိးသား ေကာလိပ္ ဖြင့္ဖို႔ေတြကို စျပီး လႈပ္ရွားခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ၁၉၂၀၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၉ရက္ေန႔ ညေန ေလးနာရီမွာ အမ်ဳိးသား ပညာေရးကိစၥအတြက္ ျမန္မာျပည္လံုးကၽြတ္ အစည္းအေ၀း ၾကီး တစ္ခု ေရႊတိဂံုဘုရား ကုန္းေတာ္ေပၚမွာ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ အစည္းအေ၀းၾကီးကေန ယာယီ အမ်ဳိးသားပညာေရး ေကာ္မီတီ တစ္ခု ဖြဲ႔စည္းျပီး ပညာေရးအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ခံယူခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို အဲဒီတုန္းက သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသား ျဖစ္တဲ့ ဦးဖိုးက်ားက မွတ္တမ္း တင္ထားတာမွာ အေသးစိတ္ ေဖၚျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဆရာဦးဖိုးက်ား ေျပာထားတာေတြကို အခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ ေတာ့ အမ်ဳိးသား ပညာေရးရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ေတြက ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြအတြက္ လက္ရံုးရည္ ပညာရည္ ႏွလံုးရည္တို႔ကို အျပည့္အ၀ ေပးစြမ္းႏိုင္မယ့္ ပညာမ်ဳိး ေပးမယ္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဤအရည္သံုးပါးကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ပညာမ်ဳိးကိုမွ ပညာ ဟု ေခၚရသည္။ ဤ ပညာမ်ဳိးမွ သာ အမ်ဳိး ဘာသာ သာသနာ ဥစၥာ ၾကီးပြား တိုးတက္ေရးကို ေပးစြမ္းေလသည္ လို႔ ေဖၚျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ေတာ့ ႏွလုံးရည္ ဆိုတဲ့အပိုင္းမွာ မွန္ရာကို ၾကံ၀ံ့ေသာ သတၱိရွိျခင္း၊ မွန္ရာ ေကာင္းရာကို ျပဳလုပ္ရာ၌ ဇြဲရွိျခင္း၊ မတရားမႈတို႔ကို ရြံရွာ၍ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူအမ်ားကို ညာမတုတ္လိုေသာ စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္မ်ားရွိျခင္း စေသာႏွလံုးရည္ -- လို႔ ေဖၚျပထား ပါတယ္။

ဒါဟာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းရွိတဲ့ လူရည္မြန္ေတြအျဖစ္ ၾကီးျပင္း ေစခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးတတ္ေအာင္၊ မွန္တာကို လုပ္ရဲတဲ့ သတၱိရွိေအာင္ အားေပးတဲ့ ပညာေရးမ်ဳိးပါပဲ။ အဲဒီလို ပညာေရးမ်ဳိး ရဖို႔အတြက္ ရည္ရြယ္တဲ့ ေနရာမွာ သင္ရိုးေတြနဲ႔ တန္းတူ အေရးပါ တာက သင္ၾကားနည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးလူငယ္ေတြကို အမွန္တကယ္ လူေတာ္ လူေကာင္း ျဖစ္ေစဖို႔ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ အသိဥာဏ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ထုတ္ေဖာ္ ကြန္႔ျမဴးခြင္ရတဲ့ ပညာေရးစနစ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ဆိုထားတာပါ။

အခု ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သင္ၾကားနည္းကေတာ့ ဆရာ ဆရာမက ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း တသေ၀မတိမ္း လိုက္နာ ေအာင္ ပုံသြင္းတဲ့ စနစ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ႔ ျဖန္႔ထြက္ျပီး ေတြးမယ့္ ဆင္ျခင္ ေ၀ဖန္ သံုးသပ္တဲ့ အေတြးစဥ္ မ်ဳိး အေျဖမ်ဳိး ကို လက္မခံတဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ဒါဟာ ကေလးေတြကို အမိန္႔မွန္သမွ်ကို နာခံေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ ကၽြန္ပညာေရး စနစ္နဲ႔ အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးဆရာ ေဒါက္တာတင္ေမာင္သန္း ကေတာ့ ဂရိဒႆန ပညာရွင္ ပေလတို ရဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ ျပဳမူ ေဆာင္ရြက္မႈ မွန္သမွ် တျခားသူ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း လက္ခံထားတဲ့သူဟာ ကၽြန္ ျဖစ္တယ္္… ဆိုတဲ့ အယူအဆကို ကိုးကားျပီး အဲဒီလို တျခား သူ သင္တဲ့အတိုင္း လက္ခံယူရတဲ့ ပညာေရးဟာ ကၽြန္ပညာေရးပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ သူရဲ႔ ကၽြန္ပညာေရး ႏွင့္ သခင္ပညာေရး ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ေျပာထားပါတယ္။ ေဒါက္တာတင္ေမာင္သန္းက သခင္ပညာေရး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေမရိကန္ ဒႆနပညာရွင္ ဂၽြန္ဒီ၀ီ (John Dewey) က ပညာေရးဆိုတာ လူက ျဖစ္လာတဲ့ ျဖစ္စဥ္ လို႔ ေျပာထားတဲ့ စကားကို ၫႊန္းခဲ့ပါတယ္။

ျပီးေတာ့ ေဒါက္တာတင္ေမာင္သန္းက လူကို အျခားသူတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ရပ္ ရဲ့ အလိုက် အတိုင္း ကိုယ့္ သေဘာဆႏၵ မပါဘဲ လုိက္ေလ်ာ ေဆာင္ရြက္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားတဲ့ ပညာေရးက ကၽြန္ပညာေရး ျဖစ္ၿပီး၊ လူကို လူျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္တဲ့ ပညာေရးကေတာ့ သခင္ပညာေရး ပါ…. လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီကေန႔ ေခတ္သစ္ပညာေရးက လူကို လူျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့ ပညာေရး ျဖစ္တယ္ လို႔လဲ သူက သံုးသပ္ထား ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပညာေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြ စီမံကိန္းေတြဟာ စာရြက္ေပၚမွာေတာ့ အင္မတန္ ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ ျဖစ္ျပီး လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ကေလးေတြဟာ မူလတန္း ကေန စလို႔ က်ဴရွင္ ယူ၊ အလြတ္က်က္ ၏ သည္ မလြဲ ဆိုႏုိင္၊ ေျဖႏုိင္သူေတြက အမွတ္ ေကာင္းေကာင္း ရတဲ့စနစ္ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ဒါဟာ တသေ၀ မတိမ္း လိုက္နာတတ္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္တဲ့ နည္း ပါပဲ။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ လက္ရွိသင္ၾကားနည္းဟာ ပညာရွင္ ဆရာ ေတာ္စိန္ခိုရဲ့ မွတ္ခ်က္တစ္ခုကို ကိုးကား ေျပာရရင္ ေတာ့ အသိဥာဏ္ပညာ Intelligent ထက္ သညာသိ Memory ကို အသားေပးတဲ့ ပညာသင္ၾကားနည္းနဲ႔ ပညာေရးစနစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ ေတာ္စိန္ခို ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ Burma Sketch ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ--- အဲလို ပညာေရးမ်ိဳးက ေမြးဖြားလိုက္တဲ့ လူေတြဟာ အသိဥာဏ္ႂကြယ္၊ ဆင္ျခင္တုံတရား ရွိတဲ့ လူေတြ အစား ၾကက္တူေရြးလို ေအာ္တိုမက္တစ္ လူေတြပဲ ေမြးဖြားေပးလိုက္တယ္ လို႔ ေရးသားခဲ့ ပါတယ္။

အဲဒီလို ပညာေရးစနစ္ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အခုထိ စြဲစြဲျမဲျမဲ ရွိေနေသးတာကေတာ့ ဒီကေန႔ ပညာေခတ္ႀကီးထဲမွာ Electronic Education , Information Technology ဆိုတာေတြ ေႂကြးေက်ာ္ေနတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ လက္ထဲမွာေတာ့ မွတ္တမ္းတင္စရာ ဆုိးရြားတဲ့ စနစ္တစ္ရပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ပညာေရးစနစ္ဆိုးႀကီးဟာ လက္ရွိ အစိုးရဲ့ လက္ထက္မွာ ပိုၿပီး သိသိသာသာ စြဲျမဲ ထင္ရွားလာခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၀ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေျခခံပညာမွာေရာ၊ အဆင့္ျမင့္ပညာ မွာပါ အမ်ိဳးသား ပညာရည္ ျမင့္မားေရး စီမံကိန္း ဆိုၿပီး ပထမ ေလးႏွစ္ စီမံကိန္း ကို စ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာသာရပ္ အခ်ိဳ႕ နဲ႔ သင္ရိုး မာတိကာ အခ်ိဳ႕ အနည္းအက်ဥ္း ေျပာင္းတာက လြဲလို႔ ထူးထူးျခားျခား တိုးတက္ ေကာင္းမြန္လာတဲ့ ပညာေရး အစီအစဥ္မ်ိဳး မပါ ခဲ့ပါဘူး။ အားလံုးဟာ စာရြက္ေပၚမွာ ေရးျပလို႔ ရရံုသာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ တကယ္ လိုအပ္တဲ့ ေဟာင္းႏြမ္းၿပီး အႏွစ္သာရ ကင္းမဲ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြကို ေခတ္မီ၊ အဆင့္အတန္း မီေအာင္ ေျပာင္းတာ မ်ိဳး မလုပ္တဲ့အျပင္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ့ သင္ၾကားမႈ နည္းစနစ္လည္း မေျပာင္းခဲ့ပါဘူး။

အထူးသျဖင့္ေတာ့ မူလတန္းအတြက္ အသစ္ ျပ႒ာန္းတဲ့ လူမႈေရး၊ စာရိတၱ နဲ႔ ေလာကနီတိ ဆိုတဲ့ ဘာသာရပ္ ေတြဟာ စာရိတၱ ျမင့္မားေရးနဲ႔ လူမႈဆက္ဆံေရး ကို ဦးမတည္ဘဲ အာဏာပိုင္ေတြ ရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာ က်ိဳးႏြံ နာခံ တဲ့ ႏုိင္ငံသား ျဖစ္ေအာင္ ရည္ရြယ္ တဲ့ သင္ခန္းစာေတြသာ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

အဲဒီ ဆိုးရြားလွတဲ့ မူလတန္းပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပည္ပေရာက္ ပညာေရး ပညာရွင္ ေဒါက္တာသိန္းလြင္ ကေတာ့ စစ္အစိုးရသည္ ပညာေရးကို လက္နက္သဖြယ္ အသံုးျပဳၿပီး ကေလးမ်ားကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား စဥ္းစား ႏုိင္စြမ္း မရွိေအာင္ ပံုစံသြင္းဟန္ ရွိသည္... လို႔ သူ႔ ရဲ့ ပညာေရး ပါရဂူ ဘြဲ႔ယူ စာတမ္း တစ္ေစာင္ မွာ သံုးသပ္ ေဖာ္ျပ ထားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ ပညာေရးထဲမွာ ကေလးေတြ ကၽြန္ ျဖစ္ေအာင္ ပံုသြင္းခံ ေနရတာကို ကယ္တင္ဖို႔ ဆရာ ဆရာမေတြကသာ တက္ညီ လက္ညီ ႀကိဳးစားျပီး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ ယူမယ္ဆိုရင္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။

ေမၿငိမ္း
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၊၀၆။