ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၈)

ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံတိုင္းကေတာ့ ကေလးေတြနဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ စံခ်ိန္စံၫႊန္းေတြကို ၀ိုင္း စဥ္းစားၾကျပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၀ိုင္းျပီး အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီလို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရာမွာ ကိုယ္က ေနာက္က်ေနခဲ့ရင္ ကမၻၾကီးထဲမွာ ကိုယ္ပဲ ဟန္ခ်က္ပ်က္ျပီး ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ က်န္ရစ္ ခဲ့မွာပါ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ပညာေရးမွာ ေနာက္က်တာဟာ တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ နစ္နာၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ဟာ ပညာေခတ္ (Knowledge Age) လို႔ သတ္မွတ္ၾကရတဲ့ ပညာနဲ႔ ဦးေဆာင္ခြင့္ ရတဲ့ ေခတ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ပညာရဲ႔ အခန္းက႑က သိပ္ကို အေရးပါထင္ရွားလာတာမို႔ ပညာပိုင္းမွာ အားနည္းမႈ က လူ႔ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကို သိသိသာသာ ထိခိုက္လာေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ ၾသဂုတ္လထုတ္ ဓနမဂၢဇင္းမွာ ေဖၚျပခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ပညာေရးဆိုင္ရာ ပညာရွင္ ေဒါက္တာ သိန္းလြင္ နဲ႔ ေတြ႔ဆံုခန္းမွာ ေဒါက္တာသိန္းလြင္က ေသေသခ်ာခ်ာ ေျဖထားပါတယ္။ ေဒါက္တာသိန္းလြင္က “အခုလိုေခတ္မ်ဳိးက Globalization ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္ေဒသ ကြက္ကြက္ကေလးမွာ ျဖစ္တဲ့ကိစၥ Issue တစ္ခုထဲအေနနဲ႔ ပညာေရးကို ျမင္ဖို႔ မေကာင္း ေတာ့ဘူး၊ ဆိုလိုတာက တျခား ေနရာေဒသေတြမွာ ျဖစ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုဟာလည္း ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ့္ေဒသကို တနည္းမဟုတ္ တနည္း ရိုက္ခတ္တတ္တဲ့ သေဘာေတြ ရွိလာတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ လမ္းေၾကာင္း ေတြနဲ႔ မလိုက္ပါဘဲ တံခါးပိတ္ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ေဒါက္တာသိန္းလြင္ကေတာ့ ခုခ်ိန္ဟာ “ တကမၻာလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ လႈပ္ရွားရတဲ့ ပံုစံျဖစ္တဲ့ အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ လႈိင္းနဲ႔အတူ တစံုတခုေသာ အတိုင္းအတာအထိ ေျပာင္းေရႊ႔ လႈပ္ရွားေပးဖို႔ လိုအပ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႔ Culture အေပၚ တြယ္ကပ္လြန္းရင္ အလွမ္းကြာ သြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔လည္း အလွမ္းမကြာ ကိုယ့္ရဲ႕ Culture နဲ႔ Identity လည္း မေပ်ာက္ဘဲ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာဟာ ပညာေရးမွာ အေရးၾကီးလာလိမ့္မယ္ လို႔ ယူဆပါတယ္” လို႔လည္း ေျပာထားပါတယ္။ ဒါဟာ သတိထားျပီး လိုက္နာသင့္တဲ့ အျမင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ၁၉၇၄ခုႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက ပညာေရး သုေတသနဌာန က ပညာေရး နည္းပညာ ဆိုင္ရာ သုေတသနလုပ္ငန္း ဆိုျပီး သင္ၾကားနည္း စနစ္ေတြကို စီမံကိန္းဆြဲျပီးေတာ့ကို လုပ္ေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ စီမံကိန္းထဲမွာ ဆရာအတတ္သင္ ပညာေရးအစီအစဥ္မ်ား ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ သုေတသန ေတာင္ ပါပါတယ္။ သင္ၾကားနည္းစနစ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာမယ့္ အစီအစဥ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ဟာ ခုခ်ိန္ထိ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္လာတာမ်ဳိး မရွိေသးတာသာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ သင္ရိုးေတြက ေခတ္မမီဘဲ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းေတြကလဲ မျပည့္စံု ရတဲ့အထဲမွာ သင္ၾကားနည္းစနစ္ကပါ ေခတ္မမီတဲ့အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ေက်ာင္းတက္ျပီး မူလတန္းလြန္ အဆင့္ ေရာက္တာေတာင္ ေန႔စဥ္သံုး ျမန္မာစာကိုေတာင္မွ ေျဖာင့္ေအာင္ မဖတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ျပႆနာမ်ိဳးေတြ ရွိလာတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ နဲ႔ အနီးဆံုး ျဖစ္ျပီး ေရေျမသဘာ၀ခ်င္း သိပ္မကြာလွတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာလည္း အရင္က သင္ၾကားေရးစနစ္မွာ ေခတ္ေနာက္က်ခဲ့တာပါပဲ။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာလဲ ဆရာဆရာမက ဦးေဆာင္ျပီး သင္ခန္းစာေတြ ေျပာျပ ေရးျပ သြားတဲ့ စနစ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကမၻာနဲ႔ အ၀ွမ္း Globalization ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ထိုင္း ႏိုင္ငံ ဟာလည္း လိုက္ပါ ေျပာင္းလဲ ခဲ့ပါတယ္။ အရင္က ကေလးေတြရဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ ကိုသာ အားကိုးျပီး သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားၾကီး အလြတ္ရႏိုင္တာကို အသိအမွတ္ ျပဳရာ ကေန ခု မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေခၚႏိုင္စြမ္းကိုသာ အရည္အခ်င္းအျဖစ္ ဆံုးျဖတ္လာပါျပီ။

အဲဒီလို သင္နည္းစနစ္ေတြ ေျပာင္းပစ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္လည္း ဆရာ ဆရာမေတြကို ဆရာျဖစ္ လက္မွတ္ ရထားတဲ့ သူမွ အလုပ္ ခန္႔ ပါတယ္။ ဆရာျဖစ္ လက္မွတ္ ရဖို႔အတြက္ကလည္း သံုးႏွစ္ အတန္းတက္ျပီး တစ္ႏွစ္ကို လက္ေတြ႔ ဆင္းရပါတယ္။ အဲဒီ ေလးႏွစ္ျပီးမွ ဆရာျဖစ္ ဒီဂရီလက္မွတ္ ရျပီး ဆရာအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ရပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆရာမေတြကိုယ္တိုင္ စနစ္တက် ရွိတာမို႔ စနစ္က်တဲ့ ပညာေရး ျဖစ္ေအာင္ ထူေထာင္ လာႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ မူလတန္းသင္ ဆရာမတစ္ေယာက္ဟာ ရိုးရိုးဘြဲ႔ တစ္ခု ရဖို႔သာ လိုျပီး မြမ္းမံသင္တန္း ေပးတာမ်ဳိးမွလည္း လံုး၀ မရွိတဲ့အတြက္ စမ္း တ၀ါး၀ါး နဲ႔ပဲ စာ ၀င္သင္ ၾကရပါတယ္။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ ၁၉၈၁ ဇြန္လ ကေန စလို႔ အဂၤလိပ္စာကို မူလတန္းကေနစျပီး သင္ရမယ္လို႔ ျဗဳန္းစားၾကီး အတည္ျပဳလိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီမွာ အတန္းဆင့္အလိုက္ အဂၤလိပ္စာအဆင့္ကို လိုက္ျမွင့္ရတဲ့အတြက္ ဆရာ ဆရာမေတြ ကိုယ္တိုင္ အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားေရးမွာ အခက္အခဲ ေတြ႔ရပါတယ္။

ျပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆရာ ဆရာမေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဆရာ ဆရာမ ေတြဟာ ငယ္ရြယ္ၾကျပီး ဆရာ အျဖစ္ တာ၀န္ယူႏိုင္ေအာင္ ေလ့လာသင္ယူ ခဲ့ရတာမ်ဳိးလည္း မရွိခဲ့တဲ့အတြက္ မသင္တတ္ရတဲ့အထဲ အဂၤလိပ္စာကို ၅တန္းေရာက္မွ သင္ရတဲ့ မဆလေခတ္ထဲ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့လူေတြမို႔ အဂၤလိပ္စာမွာ အရည္အေသြး မျပည့္မီ ၾကပါဘူး။ အဲဒီ ဆရာ ဆရာမေတြကပဲ အေရးၾကီးလွတဲ့ မူလတန္းကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရး ကို တာ၀န္ယူၾကတာမို႔ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးဟာ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ဆုတ္ယုတ္ က်ဆင္း လာရတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံဟာလဲ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားေရးကို ဦးစားမေပးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ Globalization ဆိုတဲ့ လႈိင္းၾကီး ရုိက္ခတ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်ာင္းေတြမွာ အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားနည္းကို ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီေအာင္ လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ထိုင္း ဆရာ ဆရာမေတြ အဂၤလိပ္စာ စနစ္တက် သင္ယူေစႏိုင္ဖို႔အတြက္ မိခင္ဘာသာစကားကို အဂၤလိပ္ စကားသံုးတဲ့ သင္ၾကားေရးဆိုင္ရာ ပညာရွင္ Native Speaker ေတြကို Volunteer အေနနဲ႔ေရာ လစာေပးျပီးေတာ့ေရာ ခန္႔ထားပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ အေရးပါတဲ့ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ အတန္း အဆင့္ေတြ အတြက္ အဂၤလိပ္စာကို Native speaker ေတြနဲ႔ပဲ တိုက္ရိုက္ သင္ယူေစပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခုဆိုရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္အဆင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အဂၤလိပ္စာမွာ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္အတန္း မီ သင္ယူခြင့္ ရလာျပီ ျဖစ္ပါတယ္။



ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ထဲမွာ ေနာက္ထပ္ လြဲမွားေနတဲ့ အခ်က္ တစ္ခ်က္ကေတာ့ အတန္းငယ္ေတြဆိုရင္ ဆရာဆရာမ ငယ္ငယ္ေတြကို ေပးသင္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆပါပဲ။ ဆရာၾကီး ဆရာမၾကီးေတြကိုယ္တိုင္က အတန္းငယ္ငယ္ကို ဆင္းသင္ရရင္ ဂုဏ္ငယ္တယ္လို႔ ထင္ေလ့ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ရဲ႔ အစမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပညာေရးဘ၀ရဲ႕ အစမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစေကာင္းဖို႔ သိပ္အေရးၾကီးတာပါ။ ျမန္မာစကားပံုမွာ အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာ ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးေတာင္ ရွိတာပါ။ ျပီးေတာ့ လက္ဦးဆရာ ဆိုတာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ အတြက္ သိပ္အေရးပါတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေျခခံပညာကို သင္ၾကားေပးရမယ့္ ဆရာဟာ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ လို႔ ကၽြမ္းက်င္ လိမ္မာတဲ့သူ ျဖစ္ရပါမယ္။ ကေလးေတြကို စနစ္တက် ပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ရပါမယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြအတြက္ လက္ဦးဆရာဟာ တကယ့္ ပညာရွင္အဆင့္သာ ျဖစ္သင့္တာပါ။ ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာက တကယ္အေရးပါတဲ့ အေျခခံ မူလတန္းကို ဆိုရင္ မေန႔တေန႔ကမွ ဆရာျဖစ္လာတဲ့သူကို ေပးလိုက္တာဟာ အစဥ္အလာလို ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အေျခခံမေကာင္းတဲ့ ပညာေရးအဆင့္နဲ႔ အမ်ဳိးမ်ိဳးလြဲမွားေနတဲ့ ပညာေရးစနစ္ေအာက္မွာ အရည္အေသြး မျပည့္တဲ့ လူငယ္ေတြအျဖစ္ ၾကီးျပင္းလာၾက ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ခုဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာမွာ ၂၁ရာစုပညာေရးအတြက္ ကေလးေတြကို ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဆိုတာကို ပညာရွင္ ေတြက အေျဖရွာေနၾကပါျပီ။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စာေရးဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္းက သူ႔ရဲ႔ ပညာေရးဆိုင္ရာ ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ထဲမွာ ေဆြးေႏြး တင္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ASSA လို႔ေခၚတဲ့ (American Association of School Administrators) အဖြဲ႔ၾကီးက ပညာေရး စီးပြားေရး အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စိတ္ပညာ လူမႈသိပၸံ မႏုႆေဗဒ စတဲ့ နယ္ပယ္စံုက ထင္ရွားတဲ့ကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္ ၅၅ေယာက္ကို ေမးျမန္းခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို တင္ျပထားတာ ျဖစ္ပါတယ္၊

အဲဒီမွာ ပညာရွင္ေတြကို ASSA ေမးတဲ့ အေၾကာင္းအရာက ၂၁ရာစုမွာ အထက္တန္း အဆင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ နားလည္ ကၽြမ္းက်င္ထားဖို႔ လိုအပ္မယ့္ အေရးၾကီးဆံုး အသိပညာေတြ အတတ္ပညာေတြ စြမ္းရည္တြ အမူအက်င့္ေတြဟာ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္မလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းကို ပညာရွင္ေတြက ျပန္ေဆြးေႏြး ရာမွာ ေတာ့ အေျဖက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပညာစြမ္းရည္၊ တစ္ကိုယ္ရည္ ဆက္ဆံေရး စြမ္းရည္ နဲ႔ ႏိုင္ငံသားစြမ္းရည္တို႔ကို သိထား တတ္ထားရမွာ ျဖစ္ျပီး အဲဒီလို သိဖို႔ တတ္ဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ မိဘေတြက ဘာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ ဆိုတာကို ေဆြးေႏြး ထားၾကတယ္လို႔ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္းက သူ႔ေဆာင္းပါးမွာ ေဖၚျပထားပါတယ္။ ဒါဟာ ကမၻာတ၀ွမ္းလံုးမွာ လူၾကီးမွန္သမွ် ပညာရွင္မွန္သမွ်ဟာ လူငယ္ေတြ ရဲ႕ အနာဂတ္အေရးကို အျမဲတမ္း အေလးထား ေဆာင္ရြက္ေနတယ္ ဆိုတာကို ျပေနတာပါပဲ။

တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲမႈ မွန္သမွ်ဟာ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္အေပၚ မူတည္ေနတာမို႔ စာသင္သားဘ၀မွာ စနစ္က်တဲ့ ပညာေရးနဲ႔ သင္ယူ ၾကီးျပင္းခြင့္ရေရးဟာ လူငယ္ေတြ ကေလးေတြအတြက္ Globalization ကာလထဲမွာေတာ့ အေရးပါလွတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း
ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၀၆။