ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၂၁)

ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ Non-formal Education ထဲက အေ၀းသင္ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၈၈အထိ ၀ိဇၨာသိပၸံတကၠသိုလ္ လက္ေအာက္ခံ စာေပးစာယူသင္တန္းဆိုတာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကေန စာစဥ္ေတြေျဖ စာေမးပြဲေတြ ေျဖျပီး ဘြဲ႔ ယူႏိုင္ပါတယ္။ ၁၉၈၈ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတြ ႏွစ္ရွည္ပိတ္ျပီး ျပန္ဖြင့္တဲ့ ၁၉၉၁ကစျပီး စာေပးစာယူသင္တန္းဌာနကို အဆင့္ျမင့္ပညာဌာန လက္ေအာက္ခံ အေ၀းသင္ေကာလိပ္လို႔ ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ သီးျခား တကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခုအေနနဲ႔့ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ျဖစ္ေနပါျပီ။ အစတုန္းက ၀ိဇၨာ သိပၸံ ဘာသာတြဲေတြပဲ ရွိရာကေန တျဖည္းျဖည္း တိုးလာလိုက္တာ အခုဆိုရင္ သက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္အဆင့္ျဖစ္တဲ့ စီးပြားေရးပညာတို႔၊ ဥပေဒပညာတို႔လို ဘာသာရပ္ ေတြကိုေတာင္ အေ၀းသင္ အျဖစ္နဲ႔ ဘြဲ႔ေပးေနပါျပီ။

အေ၀းသင္ပညာေရးက ေငြေၾကးမ်ားမ်ား မတတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းတက္ခ်င္တဲ့ လူေတြအတြက္ သိပ္အဆင္ေျပတဲ့ ပညာေရးပါ။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအတြက္ ရွိသင့္တဲ့ ပညာေရးမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၂၀၀၁မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔စခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသား ပညာရည္ ျမင့္မားမႈ ႏွစ္ရွည္ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္း ထဲမွာေတာင္

-အေ၀းသင္ပညာေရးစနစ္ကို တိုးခ်ဲ႔ၿပီး လြတ္လပ္ေသာတကၠသိုလ္ပညာေရးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ထိေရာက္ေသာ နည္းလမ္းမ်ားရွာေဖြရန္။
-နည္းပညာမ်ားအသုံးျပဳ၍ အဆုံးမရိွပညာသင္ၾကားႏိုင္မည့္ အခြင့္အေရးမ်ားကို စီစဥ္ေပးရန္။

ဆိုတဲ့အခ်က္ေတြကို အေသအခ်ာ ထည့္ျပီး ေရးဆြဲထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေ၀းသင္ပညာေရးကေန ႏွစ္စဥ္ ဘြဲ႔ရေတြ အေရအတြက္ အမ်ားၾကီး ထုတ္လုပ္ေပးေနတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။

ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ အေ၀းသင္ပညာေရးဆိုတာ Online Education ပါပဲ။ Internet ကို သံုးျပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ သင္ယူရတာပါ။ သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ဇယားေတြ အတိုင္း သင္ခန္းစာေတြယူျပီး အပတ္စဥ္ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ လိုအပ္ရင္ အနီးကပ္ ေဆြးေႏြးတန္းေတြ သြားတက္ျပီး စာေမးပြဲ ေျဖရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘယ္သူမဆို အလုပ္ခ်ိန္ေတြကို မထိခိုက္လွဘဲ ဘြဲ႔ယူႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာ သိပ္မဖြ႔ံျဖိဳးမတိုးတက္ေသးတာေၾကာင့္ေရာ လူတိုင္း အင္တာနက္ မသံုးႏိုင္တာေၾကာင့္ေရာ ႏိုင္ငံတကာက Online Education ေတြကို လုပ္ခြင့္မရႏိုင္ၾကပါဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံက အေ၀းသင္ပညာေရးစနစ္မွာေတာ့ ၀ိဇၨာဘာသာရပ္အဓိက ေက်ာင္းသား ေတြဟာ တႏွစ္ပတ္လံုး စာကို မျမင္ဖူးၾကဘဲ စာေမးပြဲနီးမွ ၁၀ရက္ အနီးကပ္ သင္တန္း ဆိုျပီး တက္ၾကရပါတယ္။ ျပီးတာနဲ႔ စာေမးပြဲစစ္တာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ပညာမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ အေ၀းသင္ဌာနက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေလ့လာရမယ့္ စာအုပ္စာတမ္းကို ျပည့္စံုေအာင္ ထုတ္မေပးဘဲ ခ်န္ထားတာတို႔၊ စာစဥ္ေတြကို အခေၾကးေငြယူျပီး ေျဖေပးတာတို႔ လုပ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြက ေက်ာင္းစာနဲ႔ နဲနဲမွ မနီးစပ္ေတာ့ပါဘူး။

အေ၀းသင္ပညာေရးရဲ႔ ေနာက္ထပ္ ခ်ဳိ႔ယြင္းခ်က္ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပို႔ခ်ခ်က္လမ္းၫႊန္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ထုတ္ေပးထားတဲ့အျပင္ အဆင္သင့္ စာျပင္ထားတဲ့ အေျဖစာအုပ္ေတြကို ေလ့လာမႈလမ္းၫႊန္ဆိုျပီး ထပ္ထုတ္ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အလြယ္လမ္း လိုက္ေအာင္ လုပ္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြက စာမဖတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ဆရာဆရာမေတြကလဲ စာသင္ဖို႔ အထူးတလည္ မျပင္ဆင္ ၾကေတာ့ပါဘူး။ ပိုဆိုးတဲ့ ျပႆနာတစ္ခုကေတာ့ ျမန္မာစာကလြဲျပီး က်န္တဲ့ ဘာသာတိုင္း ကို အဂၤလိပ္လို သင္တဲ့အတြက္ အေျခခံပညာေရးထဲမွာ အဂၤလိပ္စာအေျခခံ မေကာင္းခဲ့ၾကရတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ၾကရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္ခ်က္ႏႈန္း ေကာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့မူေၾကာင့္ ဘယ္လိုေျဖေျဖ ေအာင္တာမ်ဳိးမို႔လို႔ ပညာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းသားဟာ ေမးခြန္းအရ ၆ပုဒ္ေျဖရမယ့္ တစ္ဘာသာကို စာ၅ပုဒ္ပဲ က်က္ျပီး ၃ပုဒ္ေလာက္ ေျဖထားရင္ကို စာေမးပြဲေအာင္တဲ့ အေျခေနထိ ေရာက္လာပါတယ္။

အဲလိုနဲ႔ ၁၉၉၅ေနာက္ပိုင္းကစျပီး အေ၀းသင္ပညာေရးအေျခေန ဆုတ္ယုတ္လာခဲ့တာ ၁၉၉၈ခုႏွစ္မွာေတာ့ အေ၀းသင္စာေမးပြဲေတြရဲ႕ သမိုင္းမွာ အဆိုးဆံုးျဖစ္တဲ့ စာေမးပြဲကို ခိုးကူးေျဖလို႔ရတဲ့ ျပႆနာ စလာတာပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ စာေမးပြဲမွာ ေက်ာင္းသား စာခိုးခ်တာကို မဖမ္းရဘူး၊ ဖမ္းလို႔ ျပႆနာတက္ရင္ ဆရာသာ အလုပ္ထြက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ႏႈတ္မိန္႔ကို ပညာေရး၀န္ၾကီးကတဆင့္ သက္ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡေတြ ေက်ာင္းအာဏာပိုင္ ေတြက တရား၀င္ ေျပာခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ခိုးခ်ေျဖတဲ့လမ္းကို ပို ေရြးလာၾကပါတယ္။ ၂၀၀၀ခု ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီျပႆနာက ပံုမွန္တကၠသိုလ္ ပညာေရးနယ္ပယ္အထိ ကူးစက္ပ်႔ံႏွံ႔ သြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာေရးဆိုင္ရာ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ စာရိတၱပါ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္စီးလာပါတယ္။ ဒါဟာ ပညာေရးစနစ္တခု ေလ်ာ့လ်ဲမႈရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ပါပဲ။

၂၀၀၁-၂၀၀၂ ပညာသင္ႏွစ္မွာေတာ့ ႏွစ္၃၀စီမံကိန္းရဲ႔ ပထမ ၅ႏွစ္ လုပ္ငန္းစဥ္ အေနနဲ႔ အေ၀းသင္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ျမိဳ႔နယ္အလိုက္ Multi-media Room ေတြ ဖြင့္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ လမ္းပမ္းသြားလာေရး အခက္အခဲ၊ လွ်ပ္စစ္မီး မလာတဲ့ အခက္အခဲေတြ ရွိတဲ့အျပင္ ပံုမွန္ဖြင့္ေပးတာမ်ဳိးလည္း မရွိတာေၾကာင့္ သင္ယူေရးအတြက္ ထိေရာက္တဲ့ အကူအညီမ်ိဳး မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေ၀းသင္ပညာေရးဟာ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း သင္ၾကားေရးသင္ယူေရးေတြမွာ ခ်ိခ်ိနဲ႔နဲ႔ နဲ႔ ေအာင္ခ်က္ကေတာ့ျဖင့္ ထိပ္တန္း ေရာက္ေနတုန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာေသခ်ာ မတတ္တဲ့ ဘြဲ႔ရေတြကိုလဲ အမ်ားၾကီး ထုတ္လုပ္ေပးေနတုန္းပါ။

တကယ္ေတာ့ အေ၀းသင္ပညာေရးဟာ ကာယကံရွင္ရဲ႕ အရည္အေသြးေပၚ မူတည္ျပီး တသက္လံုး သင္ယူသြားႏိုင္တဲ့ ပညာေရးစနစ္မ်ဳိးမို႔လို႔ ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ သိပ္ကို ေအာင္ျမင္ေနတာပါ။ ကိုယ္ႏိုင္ရင္ႏိုင္သလို ဘြဲ႔ႏွစ္မ်ဳိးကိုေတာင္ တခ်ိန္ထဲ ရႏိုင္ ယူႏိုင္ တာ ပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ျပင္ပ ကမၻာမွာ တကယ့္ကို ပညာေခတ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ပညာတတ္ေတြ ပညာရွင္ေတြ ေပၚထြက္ေနတာပါပဲ။ ဒါဟာ နည္းပညာ ဖြ႔ံျဖိဳးမႈနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ယူႏိုင္ခြင့္ရွိျခင္းေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေကာင္းမြန္စနစ္က်တဲ့ ပညာေရးပံုစံေတြေၾကာင့္ပါပဲ။

အေ၀းသင္ပညာေရးဟာ ပညာလိုလားသူေတြအဖို႔ေတာ့ ကမၻာ့ပညာေခတ္ကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ အတြက္ မျဖစ္မေန လိုအပ္တဲ့ ပညာေရးစနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရမ်ား ပညာေရး တာ၀န္ရွိ လူၾကီးမ်ားက အေ၀းသင္ပညာေရးစနစ္ကို တန္ဖိုးရွိေအာင္ လက္ေတြ႔ အသံုးက်ေအာင္ ဦးေဆာင္ ျပဳျပင္စီစဥ္ေပးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္။

ေမျငိမ္း
၈၊၈၊၀၆