ေစ်းကြက္၀င္ပညာေရးစနစ္

(၁)

( ကၽြန္ေတာ္တို႔နိုင္ငံ လက္ရွိပညာေရး စနစ္က ေပးလိုက္ေသာ ပညာမ်ားသည္ ေက်ာင္းဆင္းလူငယ္မ်ားအတြက္ လက္ေတြ႔ဘ၀တြင္ အသံုးမတည့္လွဘူးထင္၍ (ေစ်းကြက္မ၀င္ဘူးထင္၍ ဒီပို႔စ္ကို ေရးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ http://educationinmyanmar.blogspot.com ဘေလာ့ဂ္မွ အနာဂါတ္အတြက္ ရင္ေသြးငယ္မ်ား ပို႔စ္တြင္ ဒီအေၾကာင္း comment ေရး၍ ေဆြးေႏြးဘူးပါသည္။ ေဆြးေႏြးခဲ့စဥ္က အေျခခံပညာ အေၾကာင္းသာပါခဲ့ပါသည္။ အခုဒီပို႔စ္တြင္ အဆင့္ျမင့္ပညာ အေၾကာင္းအဓိက ထား၍ေျပာသြားပါမည္။)

လက္ရွိျမန္မာနိုင္ငံ တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားတြင္( အေ၀း ႏွင့္ ေဒး ) ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံ တကၠသိုလ္ႀကီးသည္ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္အမ်ားဆံုး ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္။ ၄င္းတကၠသိုလ္မွ ဆင္းလာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ာသည္ B. A. သို႔မဟုတ္ B. Sc. ဘြဲ႔မ်ားကိုရရွိၾကပါသည္။ ဘြဲ႔ရၿပီးေနာက္ အမ်ားစုက မိ႐ိုးဖလာ စီးပြာေရး ( ျဖစ္ၾကေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေမြးျမဴေရး၊ အေရာင္းအ၀ယ္၊ ႏွင့္ စက္႐ံုအလုပ္႐ံု စသည္) လုပ္ငန္းတို႔ကို လုပ္ၾကသူကမ်ားပါသည္။ မိမိအဓိကယူခဲ့ေသာ ဘာသာတြဲႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ (ပုဂၢလိက၊ အစိုးရ) အလုပ္အကိုင္ ရရွိသူလည္းရွိပါသည္။ သိုေသာ္ ေက်ာင္းဆင္းအေရအတြက္ႏွင့္ စာလွ်င္ အရမ္းနဲပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ကေပးလိုက္ေသာ ပညာမွာ ဘြဲ႔ရအမ်ားစုအတြက္ အသံုးမတည့္သလို ျဖစ္ေနပါသည္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုအတြက္ ေငြကုန္၊ အခ်ိန္ကုန္ခံ ေက်ာင္းတတ္ျခင္းက အၿမီးတပ္လို႔ရ႐ံု၊ ဘြဲ႔ဓါတ္ပံု႐ိုက္လို႔ရ႐ံု ေလာက္သာျဖစ္ေနတယ္လို႔ ထင္ပါသည္။

ဘြဲ႔ရပုဂၢိဳလ္အမ်ားအတြက္ တကၠသိုလ္က ေပးလိုက္ေသာ ပညာဟာ အသံုးမ၀င္သလိုျဖစ္လာရင္ တကၠသိုလ္ရွိေနျခင္းကပင္ အဓိပၸါယ္မရွိနိုင္ေတာ့ဟုထင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုတတ္ေသာ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံ တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားကို ေစ်းကြက္၀င္သည့္ ပညာေတြေပးနိုင္ေသာ ေက်ာင္းႀကီးေတြအျဖစ္ ေျပာင္လဲေပးလိုက္နိုင္ရင္ပိုေကာင္းလိမၼည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေက်ာင္းဆင္းအမ်ားစု က်င္လည္ရမယ့္ ဘ၀ေတြျဖစ္သည့္ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေမြးျမဴေရး၊ ေရာင္း၀ယ္ေရး၊ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမား ဆက္ဆံေရး ဆိုင္ရာ အသိပညာတို႔ကို ေပးလိုက္နိုင္ရင္ (ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ပိုမိုအသံုးတဲ့နိုင္တာမို႔) ပိုမိုတိုးတတ္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုျဖစ္လာနိုင္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲလိုအေျပာင္းအလဲ ေတြလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ လက္ရွိသံုးစြဲေနတဲ့ ဌာနတို႔ ဘြဲ႔တို႔ရဲ႕ အမည္ေတြေျပာင္းလဲသြားနိုင္ပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္ ကမၻာေပၚမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေမြးျမဴေရး စနစ္ေတြ အရမ္းကိုျမင့္ေနပါၿပီ။ ျမန္မာနိုင္ငံဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရး နိုင္ငံျဖစ္ေပမယ့္ (ေတာင္သူလယ္သမားတို႔ တတ္ေျမာက္ထားတဲ့) စိုက္ပ်ိဳးေရး နည္းပညာဟာ မိ႐ိုးဖလာအဆင့္ ထက္မသာေသးဘူးထင္ပါတယ္။ ေရဆင္းတကၠသိုလ္ အေျခအေနေတာ့ မသိပါ။ ေက်းလက္ေနလူဦးေရ အရမ္းမ်ားျပားေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နိုင္ငံအေနနဲ႔ စိုက္ပ်ိဳး၊ ေမြးျမဴေရး နည္းပညာ နိမ့္က်မႈကို လစ္လ်ဴ႐ႈၿပီး အဆင့္ျမင့္သိပၸံပညာ ေနာက္ကို လိုက္ေနျခင္းကေတာ့ ပုဆိုးဖင္ေပါက္ကို မဖါပဲ ပလက္တီနန္ဆြဲႀကိဳး ၀ယ္လိုသူနဲ႔တူေနပါတယ္။ အဲဒီဆြဲႀကိဳးႀကီးအမွန္တကယ္ ၀ယ္နိုင္ရင္ေတာင္ မတင့္တယ္နိုင္ေသးပါ။

(၂)

အခုဆက္ေျပာမယ့္ အပိုင္းကေတာ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္နဲ႔ ပိုဆိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ျပည္တြင္းျဖစ္ေတြက အရည္အခ်င္းည့ံေနေတာ့ နိုင္ငံျခားျဖစ္ပစၥည္းဆိုမွ အထင္ႀကီးတာက ေတာ္ေတာ္ အေျခအေနဆိုးေနၿပီ။ အခုဆိုရင္ ကေလးကစားစရာ ပစၥည္းေတာင္နိုင္ငံျခားက ၀ယ္လာမွ (ပို႔ေပးမွ) ဂုဏ္ရွိသလိုျဖစ္ေနၿပီ။ နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြက အရာရာမွာကိုယ့္ထက္ တိုးတတ္ေနၾကေတာ့ သူတို႔ဆီက လာတဲ့ ပစၥည္းေတြက ပိုေကာင္းေနၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့႐ိုးရာ သႀကၤန္ပြဲအတြက္ ေရႁပြတ္ထုတ္တဲ့ လုပ္ငန္းကိုေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံက ေရွ႕တန္းက ဦးေဆာင္မေနရင္ေတာင္ ေနာက္ေတာ့က်မေနသင့္ဘူးထင္တယ္။ ခုေတာ့ ဒါကိုလည္း နိုင္ငံျခားကပဲ ၀ယ္သံုးေနရတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နည္းပညာတကၠသိုလ္က သက္ဆိုင္ရာဌာနေတြ ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲ။ အျခားအဆင့္ျမင့္တဲ့ သုေတသနေတြလုပ္ေနရတာနဲ႔ အလွမ္းက်ယ္အလယ္လပ္ ျဖစ္ေနတာလား။ ဘာအခက္အခဲေတြမ်ား ရွိေနၾကလို႔လဲ။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီလိုပစၥည္းမ်ိဳးကို ျပည္တြင္းတကၠသိုလ္ေတြက ရွာေဖြေတြ႔ရွိထားတဲ့ နည္းပညာေတြနဲ႔ ျပည္တြင္းကစက္႐ံုေတြမွာပဲ အေကာင္းဆံုး ထုတ္လုပ္နိုင္သင့္ပါတယ္။ (႐ိုးရာသႀကၤန္ သံခ်ပ္ကလည္း နိုင္ငံျခားကလာမွ နားေထာင္လို႔ ရေတာ့တယ္လို႔ စဥ္းစားမိေတာ့ ေရႁပြတ္ကိုနိုင္ငံျခားက ၀ယ္သံုးရတာလည္း မဆန္းပါဘူး လို႔ေျပာလို႔လည္းရမလားမသိဘူး။) ႐ိုးရာပြဲေတာ္အတြက္ ကေလးကစားစရာကို ျပည္ပကတင္သြင္း ေနရတဲ့ အျဖစ္က ျမန္မာစာေကာင္းေကာင္းတတ္ျခင္ရင္ လန္ဒန္ယူနီဗာစီတီ သြားတတ္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳးလို ျဖစ္ေနၿပီ။

ဒီအေၾကာင္းေတြက ေျပာရရင္အမ်ားႀကီးပဲ။ ေက်ာင္းသားသံုးစာေရးကိရိယာ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားသံုး T-square, set-square ေတြအျပင္ ေပတံကအစ ျပည္တြင္းမွာ ထုတ္လုပ္နိုင္ေအာင္ မႀကိဳးပန္းၾကဘူးထင္တယ္။ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအားမလံုေလာက္မႈ ေၾကာင့္ေစ်းကြက္၀င္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ (ဥပမာ ..အေရးေပၚလွ်ပ္စစ္မီးအိမ္၊ မီးအားျမွင့္စက္၊ UPS) ကိုလည္း ျပည္တြင္မွာထုတ္လုပ္တာလည္း ရွိေတာ့ရွိပါလိမၼယ္။ ဒါေပမယ့္ တ႐ုတ္နိုင္ငံက ၀ယ္ယူရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ထင္တယ္။ မီးအားမျပည့္တာက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သီးသန္႔ကိုယ္ပိုင္ျပႆနာပါ။ အခုေျပာခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြက အျခားနိုင္ငံမွာဆိုရင္ သိပ္ေရာင္းရမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒီပစၥည္းထုတ္လုပ္ဖို႔နည္းပညာဆိုတာ၊ ဒီပစၥည္းေတြထဲက circuit ဆိုတာေတြဟာ ျမန္မာေတြလိုက္လို႔ မမီနိုင္ေလာက္ေအာင္ ခက္ခဲျမင့္မားေနတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ မဟာတန္း ပါရဂူတန္းေတြလည္း ဖြင့္လစ္သင္ၾကားေနတယ္ဆိုေတာ့ သုေတသနလုပ္ငန္းေတြလည္း လုပ္ေတာ့ လုပ္ေနၾကမွာပါ။ မိမိတို႔ရဲ႕ေစ်းကြက္လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ မိမိတို႔ျပည္သူေတြၾကားက ျပႆနာေတြကို ေလ့လာမႈအားနည္းေနၾကၿပီး ေက်ာင္းျပထမ္းခ်က္ ၿပီးဆံုးေအာင္သင္တာေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနရတာမ်ားတယ္ ထင္ပါတယ္။

ေစ်းကြက္၀င္ပညာေရးစနစ္ ပို႔စ္ကို ေရးရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသေလာက္ ေျပာျပခ်င္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနဆဲ ဆရာ ဆရာမေတြကို အျပစ္ေျပာလိုျခင္းမရွိပါ။ သူတို႔မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားသလို (ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားသည္ထက္ ပိုေကာင္းေသာ )အေတြးေတြရွိ ေနနိုင္ပါတယ္။ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါ ျဖစ္ေနရတဲ့ အေနအထားေတြလည္း ရွိနိုင္ပါတယ္။ အျပင္ကေ၀ဖန္သူဆိုတာ အမွန္တကယ္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူေလာက္ေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္အခက္အခဲကို နားမလည္းနိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္မွာအားနည္းခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနနိုင္ပါတယ္။

(အနာဂါတ္တြက္ ရင္ေသြးငယ္မ်ား ပို႔စ္မွာ comment ေရးခဲ့စဥ္က အေျခခံပညာ အဆင့္မွာ လက္ေတြ႔ဘ၀အတြက္ အမွန္တကယ္ အသံုး၀င္မယ္ထင္ေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို တင္ျပေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မေျပာခဲျဖစ္တာေလးကို ဒီမွာနည္းနည္းေျပာလိုပါတယ္။ က်ား/မ သဘာ၀ အသက္အ႐ြယ္အလိုုက္ ေတြ႔ႀကံဳရတတ္တဲ့ က်န္းမာေရးျပႆနာေတြ၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြသိထားသင့္တဲ့ က်န္းမာေရး အသိပညာေတြဆိုတာကိုလည္း ( ဆရာ၀န္အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပညာေပးစာအုပ္ႀကီးေတြ ေရးသားထုတ္ေ၀ေနတာ ရွိေပမယ့္) အစိုးရပညာေရးမွာေတာ့ (အေျခခံအဆင့္ေရာ အဆင့္ျမင့္ပညာအဆင့္မွာပါ) လံုး၀မပါ၀င္တာေတြ႔ရပါတယ္။ လူငယ္တခ်ိဳ႕ၾကားမွာဆိုရင္လည္း အဲဒီလိုပညာေပးစာအုပ္ေတြ ဖတ္ရမွာ (ေမးျမန္းေဆြးေႏြးရမွာ) ကိုရွက္ရမွာလို ေၾကာက္ရမွာလိုထင္ေနၾကတယ္။ လူတိုင္းနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ အသိပညာေတြဆိုရင္ အေျခခံပညာ အထက္တန္းအဆင့္ ကတည္းက စနစ္တက် သင္ေပးလိုက္သင့္တယ္ထင္ပါတယ္။).