ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၂၃)

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်ဴရွင္ဟာ ထင္ထင္ရွားရွား ၾကီးစိုးေနတဲ့ ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရး တစ္မ်ဳိိးပါပဲ။ သူငယ္တန္းကေန စျပီး မဟာတန္းတက္တဲ့အထိ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေက်ာင္းပညာေရးေတြနဲ႔အတူ က်ဴရွင္ကလဲ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါေန တာပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ဴရွင္ဟာ ေကာင္းက်ဳိးေရာ ဆိုးက်ဳိးပါေပးတဲ့ ပညာေရးတစ္မ်ဳိး ပါပဲ။



ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့ ျမိဳ႕ေပၚေန လူတန္းစားမိဘေတြက သူတို႔ရဲ႕ ကေလးေတြကို အသက္၃ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက မူၾကိဳပို႔တဲ့ အေလ့အထ ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးစလံုး အလုပ္လုပ္ရတဲ့အတြက္ ကေလးေတြကို ေက်ာင္း ေစာေစာ ပို႔ၾကရတာပါပဲ။ အခုေခတ္ မူၾကိဳေတြက ေက်ာင္းလခ မ်ားမ်ားယူျပီး စာကိုလည္း အျပိဳင္အဆိုင္သင္ၾကတာမို႔လို႔ ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းၾကီးမေနခင္မွာဘဲ စာတတ္ေန ၾကပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျမိဳ႕ေပၚက သူငယ္တန္းဆရာေတြဟာ စာသိပ္သင္စရာ မလိုေတာ့ဘဲ ကေလးေတြအေနနဲ႔ စာေတြကို ဘယ္ေလာက္ အလြတ္ရသလဲ ဆိုတာကို ၾကည့္ျပီး အလြတ္က်က္စြမ္းရည္ တက္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရတာေလာက္ပဲ ရွိေတာ့တာပါ။

အဲဒီအခါမွာ ကေလးေတြအေနနဲ႔ စာကို ၏..သည္ မလြဲ ရြတ္ႏိုင္ျပီး၊ ဆရာ ဆရာမက အကဲျဖတ္ အမွတ္ ေကာင္းေကာင္းေပးလိုက္ရင္ အဆင့္ေကာင္းေကာင္း ရႏိုင္တာပါပဲ။ အဲလိုနဲ႔ ကေလးေတြဟာ အလြတ္ က်က္ ႏိုင္စြမ္းခ်င္း တူတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာ ဆရာမ လက္ထဲက အကဲျဖတ္အမွတ္ကို ပို ရႏိုင္ဖို႔အတြက္ အတန္းပိုင္ ဆရာ ဆရာမရဲ႕ က်ဴရွင္ဆီ ကို အလုအယက္ ေျပးၾကရေတာ့တာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကေလးေတြဟာ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ က်ဴရွင္ေတြ ယူၾကရျပန္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ အတန္းမွာ မေပ်ာ္တာနဲ႔ ဆရာ ဆရာမ တခ်ိဳ႕ရဲ႕ အဂတိ လိုက္စားမႈေတြေၾကာင့္ တကၠသိုလ္မွာ က်ဴရွင္ေတြ က်ိတ္၀ိုင္းေတြ ရွိလာတာပါ။ ၂၀၀၀-၂၀၀၁ ပညာသင္ႏွစ္ကစျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ ျပကၡဒိန္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို စာသင္ႏွစ္ ၂ႏွစ္ လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အတန္းတစ္တန္းကို ၆လတက္ျပီး စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။အဲဒီအျပင္ ၀ိဇာသိပၸံ တကၠသိုလ္ေတြရဲ႔ ပံုမွန္ ေလးႏွစ္သင္ ကာလကို ၃ႏွစ္သင္ကာလအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။



အဲဒီအခါမွာ စတုတၳႏွစ္သင္ရိုး တခ်ဳိိ႕ကို တတိယႏွစ္သင္ရိုးထဲ ထည့္သင္ရပါတယ္။ တတိယႏွစ္ သင္ရိုးတခ်ဳိ႕ကို ဒုတိယႏွစ္သင္ရိုးထဲ ေပါင္းထည့္ျပီး သင္ရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ပထမႏွစ္ သင္ရိုးထဲလည္း ဒုတိယႏွစ္သင္ရိုးတခ်ဳိ႕ကို ထည့္သင္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင္ရိုးကသာ ပိုမ်ားလာျပီး သင္ရမယ့္အခ်ိန္က နည္းသြားတာေၾကာင့္မို႔၊ တကယ္ သင္ျပီဆို ရင္ စာသင္ႏွစ္နဲ႔အညီ စာမျပီးႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သင္ရိုးကုန္ အျပီး သင္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အမိန္႔က ရွိေနေတာ့၊ ဆရာေတြအေနနဲ႔ မရရေအာင္ အခိ်န္လုျပီး သင္ၾကရတာမို႔လို႔ စံမီတဲ့ ပညာေရး မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာ ဆရာမေရာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြပါ ထိခိုက္နစ္နာတဲ့ စနစ္ပါပဲ။

၂၀၀၃-၂၀၀၄ ပညာသင္ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ျပကၡဒိန္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္မွာ စာသင္ႏွစ္ ၃ႏွစ္ကို အျပိဳင္ ဖြင့္တာမို႔ ဆရာဆရာမေတြဟာ စာေမးပြဲေတြ စစ္ေဆးေပးရတဲ့အလုပ္ေတြနဲ႔ သိပ္ပင္ပန္းၾကရပါတယ္။ အဲဒီအခါ သင္ၾကားေရးထဲမွာ ပိုျပီး အားေလ်ာ့ လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကလဲ ဒီျပႆနာကို က်ဴရွင္နဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းရပါေတာ့တယ္။ ဒါကလည္း တကၠသိုလ္ပညာေရးထဲထိ က်ဴရွင္စနစ္ ထြန္းကားလာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၄-၂၀၀၅ပညာသင္ႏွစ္ရဲ႕ တကၠသိုလ္ အတန္းတင္ စာေမးပြဲမွာဆိုရင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ရံုးသံုးဘာသာစကားျဖစ္တဲ့အျပင္၊ ကိုယ္နဲ႔ ေန႔စဥ္ ထိေတြ႔ေနရတဲ့ ျမန္မာစာဘာသာ ကိုေတာင္မွပဲ တရား၀င္ေအာင္မွတ္ ၅၀ကို ေအာင္တဲ့သူ မရွိတဲ့အတြက္ ၂၅မွတ္အထိ ေလွ်ာ့ခ် ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေတာင္မွပဲ အက်အရႈံး မ်ားေနေသးတာမို႔လို႔ ေနာက္ဆက္တြဲ စာေမးပြဲ (Supplementary Exam) စစ္ေပးရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆပ္ပလီ ေျဖၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ၈၀ရာခိုင္ႏႈန္းထိ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ေနာက္ဆက္တြဲ စာေမးပြဲကိုပါ အက်မ်ားေနေသးတာေၾကာင့့္္ ေနာက္ဆက္တြဲ စာေမးပြဲေတြကို ဒုတိယ အၾကိမ္ တတိယအၾကိမ္ေတြအထိ ၃ခါ စစ္ေပးခဲ့ ရပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေအာင္ခ်က္နႈန္း ေကာင္းေကာင္း ျပႏိုင္ရမွာမို႔လို႔ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ အေအာင္ ေပးလိုက္ရတာပါပဲ။ ဒါကို ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကလည္း သိေနတာေၾကာင့္ စာေမးပြဲကို အေရး မထားေတာ့ပါဘူး။ ေရးေျဖစရာ စာရေအာင္ က်ဴရွင္ေတြဆီ သြားလိုက္ရင္ ျပီးတာပဲလို႔ သေဘာထား လာၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ အေအာင္ေပး ေရး မူ ကို အသံုးခ်ျပီး၊ ေလွၾကံဳလိုက္တဲ့ ဆရာ ဆရာမ တခ်ဳိ႕ေၾကာင့္လည္း လာဘ္ယူဖို႔ကိုသာ ဦးတည္ျပီး တကယ္တမ္းမွာ စာတတ္ေအာင္ သင္မေပးေတာ့တဲ့ က်ဴရွင္ေတြလည္း ရွိလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေနာက္ဆက္တြဲ စာေမးပြဲကို တစ္ၾကိမ္ပဲ ခြင့္ျပဳျပီး က်ဴရွင္ကိစၥေတြကိုလည္း ေသခ်ာ စိစစ္ျပီး ကိုင္တြယ္ရမယ္လို႔ ပညာေရး၀န္ၾကီး ေဒါက္တာခ်မ္းျငိမ္းက ၫႊန္ၾကားထား ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တကၠသိုလ္ ပညာေရး သမိုင္းမွာေတာ့ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ထိ ဟာ အရည္အေသြး အက်ဆင္းဆံုး ႏွစ္ေတြလို႔ ေျပာရမွာပါ။ လစာနဲ႔ စား၀တ္ေနေရး မလံုေလာက္မႈေတြေၾကာင့္ ဆရာ ဆရာမေတြဘက္က သင္ၾကားေရးမွာ ေပါ့ေလ်ာ့လာ သလိုပဲ၊ မိဘေတြရဲ႕ ဘက္စံု အက်ပ္အတည္းေၾကာင့္ သားသမီးရဲ႕ အေျခေနမွန္ကို ေသခ်ာ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့တာေတြကလည္း လူငယ္ေတြရဲ႕ ပညာေရးကို ထိခိုက္ေစပါ တယ္။ ျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြရဲ႕ ၀န္းက်င္မွာ ေပၚေပၚထင္ထင္ ရွိေနတဲ့ မူးယစ္ေဆး၀ါးနဲ႔ ေလာင္းကစားေတြေၾကာင့္လဲ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဟာ ေက်ာင္းပညာေရးမွာ အရည္အေသြး က်လာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ဴရွင္ဆိုတာကလည္း ဆရာ ဆရာမ ကို အပိုင္ကိုင္ျပီး စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ အတြက္သာ ျဖစ္ျပီးေတာ့ စာတတ္ဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ ခ်က္ မပါေတာ့သေလာက္ ျဖစ္လာပါျပီ။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ျပည္သူလူထုေတြ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ က်ဴရွင္ယူစရာ မလိုဘဲနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ ေက်ာင္းပညာေရးပဲ ျဖစ္သင့္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိး ေၾကာင့္ ေက်ာင္းပညာေရးကို ေသေသခ်ာခ်ာ မရႏိုင္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ က်ဴရွင္ကို ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရးတစ္ခု အေနနဲ႔ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ၾကိဳးစား သင္ယူဖို႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ အဲလိုပဲ ဆရာ ဆရာမေတြ ဘက္ကလည္း အပို ေငြကုန္ခံျပီး က်ဴရွင္ယူၾကရတဲ့ ကေလးေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပညာသင္ ေပးသင့္ သလို က်ဴရွင္မယူႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြကိုလည္း ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲမွာ တကယ္ ပညာတတ္ေအာင္ သင္ေပးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္္။

ေမျငိမ္း
၂၀၀၆၊ၾသဂုတ္၂၀။