ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၁၇)

ပညာေရးစနစ္ နဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရးေတြျဖစ္တဲ့ Informal Education နဲ႔ Non-formal Education ေတြထဲက Informal Education နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။


ျပီးခဲ့တဲ့ ေမလ ေနာက္ဆံုးပတ္ထုတ္ ျမန္မာတိုင္းမ္ သတင္းစာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရးအတြက္ ယူနီဆက္ဖ္ရဲ႕ အေထာက္အကူနဲ႔အတူ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ အစိုးရက အေမရိကန္ေဒၚလာ ၈ ဒႆမ ၇သန္း နဲ႔ ညီတဲ့ ယူရို ၇သိန္း အကူအညီ ေပးမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကည့္ျမင္တိုင္ အလက္ေခ်ာင္းရြာ မွာ လက္ေတြ႔ စာသင္ေပး ေနတဲ့ သတင္းဓါတ္ပံုနဲ႔အတူ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာ အားတက္စရာပါပဲ။

သတင္းမွာပါတဲ့ ေဖၚျပခ်က္အရေတာ့ ပညာေရးမွာ အေရး အဖတ္ အတြက္ အေျခခံ နဲ႔ အတူ HIV/ AIDS နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပညာေပးအစီအစဥ္ေတြလည္း ပါတယ္လို႔ သိရပါ တယ္။ အဲဒီမွာ ယူနီဆက္ဖ္ရဲ႕ ေျပာခြင့္ရပုဂၢိဳလ္ က “လူေတြကို စားစရာ ေ၀ငွလိုက္တာထက္ ပညာေရးနဲ႔ အသိပညာေတြေ၀ငွလိုက္တာက သူတို႔ဘ၀အတြက္ ပိုေကာင္းတဲ့ ေရရွည္ ျမႈပ္ႏွံမႈ တစ္ခု ျဖစ္တယ္” လို႔ ေျပာထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အဲဒီလို ပညာေရး အကူအညီေတြ အမ်ားၾကီး ရွိဖို႔ လိုေနပါတယ္။


တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနရဲ႕ ၁၉၉၉-၂၀၀၀ က စတဲ့ ႏွစ္၃၀ စီမံကိန္း ထဲမွာလည္း လက္ရွိ ေဆာင္ရြက္ေနေသာ အေျခခံပညာ ဖြ႔ံျဖိဳးေရးလုပ္ငန္းစဥ္ ၁၀ခု ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္မွာ နံပါတ္ (၉) အခ်က္က ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရးလုပ္ငန္းမ်ား တိုးတက္ေစေရး ဆိုတာ ပါပါတယ္။

ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ Informal Education ဟာ ပညာလိုလားသူေတြအတြက္ Information Technology ေခတ္နဲ႔အညီ အဆင့္မီစာၾကည့္တိုက္ေတြ အင္တာနက္သံုး စာဖတ္ခန္းေတြ လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းေတြ လူမႈ အဖြဲ႔ အစည္း ေတြကေန ကိုယ့္ဘာသာ ေလ့လာ သင္ယူၾကတာပါပဲ။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအမ်ားစုဟာ ျပည္သူလူထု အေန နဲ႔ အသိဥာဏ္ ပညာ တိုးတက္မွ ႏိုင္ငံ တိုးတက္မယ္ဆိုတာကို နားလည္ သေဘာေပါက္ၾကတဲ့အတြက္ Informal Education ရႏိုင္ေအာင္ အစိုးရ ကိုယ္တိုင္ကေရာ ေစတနာ အလွဴရွင္ေတြ ကေရာ ၀ိုင္းျပီး ပံ့ပိုးၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း အခုဆိုရင္ Informal Education အတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြထဲက တခုျဖစ္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြေတာ့ ရွိလာပါျပီ။ စာၾကည့္တိုက္ေတြဟာ ဘ၀တကၠသိုလ္၊ လူထုတကၠသိုလ္ လို႔ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုရ ေလာက္ ေအာင္ပဲ လူေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ ပညာေရးေတြအတြက္ သိပ္ အေရးပါတာပါ။ တသက္တာလံုး ပညာ သင္ယူသြားႏိုင္တဲ့ အစီအစဥ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၉၀ေလာက္ကစျပီး ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စာၾကည့္တိုက္ေလးေတြ စာဖတ္ အသင္းေတြ စျပီး ထြန္းကား လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိ အာဏာပိုင္ ေတြကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ ၃၀၀၀ေက်ာ္ ရွိျပီလို႔ သတင္းစာေတြကေန ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ ကမၻာ့အဆင့္မီ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ ေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ သံုးခြင့္ ရဖို႔ေတာ့ လိုပါေသးတယ္။ အဲဒီအျပင္ ဘယ္လို စာဖတ္ၾကမလဲ၊ ဘယ္လို သင္ယူၾကမလဲ ဆိုတာေတြကို အတူတူ ေဆြးေႏြး အေျဖရွာႏိုင္ဖို႔ အဖြဲ႔အစည္းေတြ လည္း ရွိဖို႔ လိုပါတယ္။


အဲသလိုပဲ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာၾကီး John Ruskin ကလည္း

"ပညာေရးဆိုတာ လူေတြကို မသိေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ သင္ေပးဖို႔မဟုတ္ဘူး၊ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို လုပ္ေအာင္ သင္ေပးတာပဲ ျဖစ္တယ္"

လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ဆိုရိုးထဲက အလိမၼာ စာမွာရွိ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ အတူူတူပါပဲ၊ စာတတ္မွ စာဖတ္မွ လိမ္မာမယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမယ္၊ စာရိတၱ ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘြဲ႔လက္မွတ္ ေအာင္လက္မွတ္ တစ္ခုခု ရတဲ့အထိ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ရင္ေတာင္မွပဲ ဘ၀ထဲမွာ အသိဥာဏ္ နဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့လူ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းပညာေရးမ်ဳိးနဲ႔ စာေပပညာရပ္ေတြကို ေလ့လာဆည္းပူးႏိုင္ဖို႔၊ ေလ့လာဆည္းပူးခြင့္ ေတြ ရဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ပညာေရး က႑ထဲမွာ Informal Education ဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။


ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာေတာ့ ျပည္သူလူထုထဲက အမ်ားစုၾကီးဟာ ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရးကို ထိေတြ႔ခြင့္ မရတဲ့အျပင္ ဒါဟာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အစိုးရက တာ၀န္ယူ လုပ္ေဆာင္ေပးရမယ့္၊ ႏိုင္ငံသားတိုင္း ခံစားခြင့္ရွိတဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ရပ္ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ သိခြင့္မရၾကတဲ့ အေျခေနမွာ ရွိေနၾကတာပါ။

အဆိုးဆံုးကေတာ့ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ကတည္းက စျပီး လက္ရွိအစိုးရ ေၾကြးေက်ာ္ထားတဲ့ စီမံကိန္းတစ္ရပ္ျဖစ္တဲ့ Lifelong learning ဆိုတာက စီမံကိန္းရဲ႕ ဒုတိယ၅ႏွစ္သက္တမ္းထဲ ၀င္လာျပီျဖစ္တဲ့ ခု ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ထိတိုင္ လံုး၀ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ေသးတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာျပည္သူလူထုဟာ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေက်ာင္းပညာေရးကို မသင္ယူႏိုင္တဲ့အျပင္ informal Education နဲ႔ပါ သင္ယူခြင့္ မရႏိုင္ၾက ရတဲ့အတြက္ ကမၻာ့အလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ေနၾကရတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာမျမင့္တဲ့အတြက္ လူမ်ိဳး မျမင့္ ႏိုင္ ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း ၊ ၂၀၀၆။