၂၀၀၆ခုႏွစ္ ေမလ တတိယပတ္ထဲမွာပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရး၀န္ၾကီးက ဆရာဆရာမေတြ က်ဴရွင္မေပးရ လို႔အမိန္႔ထုတ္ျပီး ကိုယ္ပိုင္ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းတခ်ဳိ႕၊ က်ဴရွင္တခ်ဳိ႕ နဲ႔ ဘာသာစကားသင္တန္း တခ်ဳိ႕ ပိတ္လိုက္ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ က်ဴရွင္ေခတ္စားလာတာ ၁၉၇၀ေနာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းေတြမွာ ဆိုရင္ မူလတန္းကတည္းက စတာပါပဲ။ အေစာပိုင္းတုန္းကေတာ့ ကေလးေတြ စာ ပိုလုပ္ ျဖစ္ေအာင္ စာပိုတတ္ေအာင္လို႔ မိဘေတြက ရည္ရြယ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့ ပထမ၊ ဒုတိယ အဆင့္ ခ်ိတ္ေရးအတြက္ ျဖစ္လာပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ထူးခၽြန္မႈကို မိဘအခ်င္းခ်င္း ျပိဳင္ဆိုင္ရာက လာဘ္ ေပး လာဘ္ယူကိစၥေတြ ရွိလာပါတယ္။ ၁၉၈၀ ေနာက္ပိုင္းကေတာ့ ျမန္မာ့ပညာေရး စနစ္ ထဲမွာ က်ဴရွင္ဟာ ေကာင္းက်ဳိးေရာ ဆိုးက်ဳိးပါေပးတဲ့ စနစ္ၾကီး ျဖစ္လာပါတယ္။ က်ဴရွင္ စနစ္ေၾကာင့္ ကေလးေတြေရာ ဆရာ ဆရာမေတြပါ စာရိတၱေတြ ထိခိုက္လာပါတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြက က်ဴရွင္ကို ေမွ်ာ္ကိုးျပီး အတန္းထဲမွာ စာေကာင္းေကာင္း မသင္ ေတာ့သလို ကေလးေတြကလဲ က်ဴရွင္ ယူထားတာမို႔ ေအာင္ကို ေအာင္ရမွာပဲ ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ စာကို ေသခ်ာ မက်က္ၾက မမွတ္ၾကေတာ့ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္က က်ဴရွင္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ လစာနည္းတာ နဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ၾကီးတဲ႔ ျပႆနာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္၊ ဆရာ ဆရာမ ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ၀င္ေငြနည္းမႈကို ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ က်ဴရွင္သင္တာကို မျဖစ္မေန ေရြးၾက ရတာပါပဲ။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကလည္း စာသင္ခန္းထဲမွာ သင္ရံုနဲ႔ မလံုေလာက္တဲ့ ျပႆနာကို က်ဴရွင္ယူျခင္းနဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းရ ေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်ဴရွင္ ေခတ္ ထြန္းကားလာတာပါ။ ၁၉၈၀ ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ က်ဴရွင္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း တစ္ခုလို ျဖစ္လာပါျပီ။ အဲသလိုနဲ႔ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား က်ဴရွင္ေတြဟာ ကိုယ္ပိုင္ ေက်ာင္းေတြလို အခိုင္အမာ ျဖစ္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီစနစ္ဟာ အမ်ားအားျဖင့္ ေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြ အတြက္ပဲ အဆင္ေျပႏိုင္တဲ့စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ ေတာ့ ပညာတတ္ေတြ ေမြးထုတ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
၂၀၀၀- ၂၀၀၁ ပညာသင္ႏွစ္မွာပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အထက္တန္းပညာေရးအတြက္ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား ထားႏိုင္တဲ့ ေဘာ္ဒါက်ဴရွင္ဆိုတာ ေပၚလာပါ တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတြဟာ အစိုးရေက်ာင္းေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ထားျပီး ကေလးေတြကို ေက်ာင္းေရာ က်ဴရွင္ပါ အဆင္ေျပေျပ ေနႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ကေလးေတြကို စနစ္တက် စီစဥ္ေပးတာမို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ၀န္ေဆာင္မႈနဲ႔အလိုက္ ပိုက္ဆံလည္း မ်ားမ်ား ေပးရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အထက္တန္းျပ ဆရာတစ္ေယာက္ ရဲ႕ လစာ ၁ႏွစ္ကိုမွ က်ပ္၂၁၀၀၀ ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား က်ဴရွင္မွာ ေနတဲ့ ကေလးအတြက္ တစ္ႏွစ္စာ ေက်ာင္းစရိတ္က တစ္သိန္းခြဲပါ။ အဲဒါ ေက်ာင္းစရိတ္ အျဖစ္ အသားတင္ သြင္းရတာပါ။ ကေလးရဲ႕ မုန္႔ဖိုးတို႔ က်န္းမာေရးစရိတ္တို႔လို ဗာဟီရ ေၾကးေတြ မပါေသးပါဘူး။
အဲဒီ ေက်ာင္းေတြဟာ ေခတ္ကာလ ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔အလိုက္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေစ်းတက္ လာတာ ၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ အနည္းဆံုးက တစ္ႏွစ္ကို ၅သိန္းခြဲျဖစ္ျပီး အမ်ားဆံုးဆိုတဲ့ ေက်ာင္းက ၉သိန္းထိ ျဖစ္လာပါတယ္။ အခု ၂၀၀၆မွာေတာ့ စရိတ္အနည္းဆံုးဆိုတဲ့ ေက်ာင္းက ၇သိန္းခြဲ ျဖစ္ျပီး အမ်ားဆံုး ေက်ာင္းက ၁၂သိန္း ျဖစ္ပါတယ္။ အခု အခိ်န္မွာ ေတာ့ လစာ တိုးထားတာမို႔လို႔ အထက္တန္းျပ ဆရာရဲ႕ တစ္ႏွစ္စာ အစိုးရ၀င္ေငြက ၁၂သိန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲလို အရည္အေသြးမီ ေဘာ္ဒါေက်ာင္းမ်ဳိးကို အစိုးရ ၀န္ထမ္း သားသမီးမ်ား မတက္ႏိုင္ၾကပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ တျခား ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြမွာ က်ဴရွင္စနစ္ မေတြ႔ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ မွာေတာ့ က်ဴရွင္စနစ္ ရွိပါတယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ က်ဴရွင္ေတြကေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေလာဘရွိတဲ့ မိဘေတြက ေက်ာင္းခ်ိန္ ျပင္ပမွာ အပို တတ္ေစ ခ်င္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ ဘာသာစကားနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ပညာမ်ဳိးေတြကုိ သင္ယူေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအတြက္ ထူးထူးျခားျခား ပိုက္ဆံ မ်ားမ်ား ပို ကုန္တာမ်ဳိးလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက က်ဴရွင္ေတြနဲ႔ေတာ့ သေဘာ လကၡဏာ မတူလွပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ က်ဴရွင္ဟာ ပညာေရးစနစ္ထဲမွာ ထည့္ စဥ္းစားရမယ့္ ျပႆနာ ျဖစ္ေနတာပါ။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ က်ဴရွင္ဟာ ေဆးတစ္မ်ဳိးျဖစ္သလို လြဲမွားတဲ့ ဂုဏ္တု ဂုဏ္ျပိဳင္ မိဘတခ်ဳိ႕နဲ႔ အဂတိလိုက္စားတဲ့ ဆရာတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ အဆိပ္အေတာက္ လည္း ျဖစ္ေနရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အစိုးရေက်ာင္း အမ်ားစုဟာ သင္ၾကားေရးကို စနစ္တက်နဲ႔ ဖိဖိစီးစီး လုပ္ေပးတာမ်ဳိး မရွိတာေၾကာင့္ ကေလးေတြအတြက္ က်ဴရွင္ကို လိုအပ္တာလည္း အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ စာသင္ႏွစ္နဲ႔ သင္ရိုးပမာဏ မမွ် ျဖစ္ေန ျပီး ဆရာဦးေရနဲ႔ ေက်ာင္းသားဦးေရလည္း မမွ်တဲ့အတြက္ ကေလးေတြရဲ႕ တစ္ဦးခ်င္း အရည္အေသြး တိုးတက္ေရးကိုလည္း ဂရုမစိုက္ႏိုင္္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲက ပညာေရးဟာ တကယ္ ပညာတတ္ေျမာက္ဖို႔ မလံုေလာက္ပါဘူး။
က်ဴရွင္စနစ္ထြန္းကားေစတဲ့ ေနာက္ထပ္ ျပႆနာတစ္ခုကေတာ့ စာေမးပြဲစနစ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက လြတ္လပ္ေရးမရခင္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ကတည္းက ဆာထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ပညာေရးတည္ေဆာက္မႈ ေကာ္မီတီက ပညာေရး အစီရင္ခံစာ တစ္ေစာင္ တင္သြင္းတာမွာ အတန္းေအာင္ အတန္းက် စာေမးပြဲစနစ္ဟာ ကေလးေတြရဲ႔ ႏုနယ္တဲ့ စိတ္ကို ထိခိုက္ေစႏိုင္တဲ့အတြက္ စာေမးပြဲစနစ္အစား အကဲျဖတ္ မွတ္တမ္းတင္စနစ္ (Assessment System) ကိုသာ သံုးသင့္တယ္လို႔ ထည့္သြင္း တင္ျပ ထားခဲ့တာပါ။ ဒါဟာ ကမၻာ့အဆင့္မီ စနစ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကေတာ့ လိုက္ပါ အေကာင္အထည္ေဖၚတာမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘဲ ၁၉၆၂ကေန စလို႔ ၁၉၉၈ခုႏွစ္ အထိ စာေမးပြဲစနစ္ကိုသာ သံုးေနခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၈-၉၉ ပညာသင္ႏွစ္ က်မွပဲ ေက်ာင္းတခ်ဳိ႕ကေန စျပီး စဥ္ဆက္မျပတ္စစ္ေဆးနည္း(Continuous Assessment and Progression System ) ဆိုတဲ့ CAPS စနစ္ကို သံုးလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံတကာမွာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ သံုးေနတဲ့ အဲဒီ CAPS စနစ္က ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ မေအာင္ျမင္တဲ့အတြက္ အခု ၂၀၀၆ ပညာသင္ႏွစ္က စလို႔ အတန္းတင္ အတန္းက် စာေမးပြဲစနစ္ကိုပဲ ျပန္သံုးမယ္လို႔ ပညာေရး၀န္ၾကီးက အတည္ျပဳ ထားျပန္ပါျပီ။
တကယ္ေတာ့ စာေမးပြဲစနစ္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးဘ၀အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးထက္ ဆိုးက်ဳိးကိုသာ အမ်ားဆံုး ေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ စာေမးပြဲစနစ္ေၾကာင့္ ကေလးေတြဟာ ပညာေရးကို ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုလို လြဲလြဲမွားမွား ယူဆတတ္လာသလိုပဲ အလြတ္က်က္စနစ္ကို အားကိုးလာၾကတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးေတြရဲ႔ ျဖဴစင္ႏုနယ္တဲ့ စိတ္အတြက္ေတာ့ ဆိုးက်ဳိးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လြဲမွားလွတဲ့ စာေမးပြဲ စနစ္ကို ျပန္သံုးမယ့္အျပင္ ကေလးေတြရဲ႕ တကယ္ ပညာတတ္ေရးကို တနည္းတဖံု ကူႏိုင္တဲ့ က်ဴရွင္ေတြကိုလဲ ဖြင့္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာ တကယ္ တတ္ေရးအတြက္ မိဘေတြပါ ကေလးရဲ႕ ပညာေရးကို ေသေသခ်ာခ်ာ အၾကံေပး ေဆြးေႏြးရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ ကမၻာ့ပညာေရးေတြကို လက္လွမ္းမီ သေလာက္ ေလ့လာျပီး ကိုယ့္မ်ဳိးဆက္ကို ပ်ဳိးေထာင္ၾကရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေလာေလာဆယ္ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးထဲက အဓိကလိုအပ္ခ်က္လဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမျငိမ္း (၂၈ ေမလ ၀၆)
0 comments:
Post a Comment