ဒီတေခါက္ေတာ့ မဲေဆာက္ျမိဳ ့မွ နာရီပိုင္းေလာက္ ကားနဲ့စီးသြားရတဲ့ ေဖာ့ဖရ (Phop Phra) ျမိဳ ့နယ္ေလးကို တေန့စာ ဟိုင္းလဒ္ကားငွားျပီး သြားခဲ့ၾကပါတယ္ ။ ေဖာ့ဖရျမိဳ ့နယ္မွာ ျမန္မာအလုပ္သမားအမ်ားစုဟာ စိုက္ပ်ိဳးေရးအလုပ္သမားေတြျဖစ္ၾကျပီး ၊ သူတို့စိုက္ခင္းေတြရွိရာမွာပဲ ထိုင္း စိုက္ခင္းပိုင္ရွင္ေတြဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းျပီး ကေလးေတြစာသင္ဖို့အတြက္ ယာယီေက်ာင္းေလးေတြကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ (သို့မဟုတ္) တခါတရံ ရတဲ့ အလွဴ ့ရွင္တခ်ိဳ ့ရဲ့ အကူအညီနဲ့ တည္ေထာင္ထားၾကပါတယ္ ။ မဲေဆာက္ျမိဳ ့မွာတင္ ေက်ာင္း ၄၀ ရွိျပီး ၊ ေဖာ့ဖရျမိဳ ့နယ္မွာ ၁၀ ေက်ာင္း ၊ (MaeRamat) ျမိဳ ့နယ္မွာ ၅ ေက်ာင္း စသည္ျဖင့္ ေက်ာင္းေတြ အမ်ားၾကီး တကြဲတျပားစီျဖစ္ေနတာျမင္ေတာ့ ၊ တစုတစည္းတည္းထားနိုင္မယ္ဆိုရင္ ပိုထိေရာက္မႈ ရွိမယ္လို့ အရင္က ျမင္မိခဲ့တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနရာေတြကို တကယ္ေရာက္သြားေတာ့ ၊ ဘာလို့ ေက်ာင္းေတြ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ေနရလဲဆိုတာ နားလည္သြားတယ္ ။
အဓိကကေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရးအလုပ္သမားေတြဟာ တေနကုန္ စိုက္ခင္းထဲလုိက္ေနရေတာ့ သူတို့သားသမီးေတြကို ေ၀းလံတဲ့ေနရာေတြကို ေက်ာင္းမပို့ေပးနိုင္ဘူး ။ ေနာက္ျပီး စိုက္ခင္းေတြဟာလည္း တသီးတျခားစီ ျဖစ္ေနၾကေတာ့ ၊ စိုက္ခင္းတခုစီနားေလာက္မွာ ေက်ာင္းတေက်ာင္းရွိမွသာ ကေလးေတြအတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္ ။ ဒါေတာင္ ရာသီအလုိက္ စိုက္ခင္းေတြေျပာင္းျပီးမိဘေတြက အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳရတဲ့အခါ ၊ သူတို့ ကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းတ၀က္တပ်က္နဲ့ ပါသြားၾကတာလဲ ရွိပါတယ္ ။ ဒါ့အျပင္ စိုက္ခင္းထဲမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေတြဟာ ထိုင္း စိုက္ခင္းပိုင္ရွင္ရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္ယူျပီး သူ ့ေျမေပၚမွာ ေဆာက္ရတာဆိုေတာ့ ၊ သူက စိတ္တိုင္းမက်လို့ ျပန္သိမ္းမယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းကုိ ခ်က္ခ်င္းဖ်က္ေပးရမယ့္ အခက္အခဲမိ်ဳး ၾကံဳေတြ ့နိုင္ပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ေဖာ့ဖရျမိဳ ့နယ္က ေက်ာင္းအမ်ားစုဟာ သိပ္ အခိုင္အခံ့ျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းကို ေဆာက္ဖို့ ၀င္ေငြလည္း မရွိသလို ၊ ေဆာက္ဖို့လည္း မသင့္ေတာ္တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ေနလို့ ၊ တစ္နွစ္ျဖစ္ေစ နွစ္နွစ္ျဖစ္ေစ စိုက္ခင္းပိုင္ရွင္ေပၚမူတည္ျပီး ယာယီေဆာက္တတ္ၾကပါတယ္ ။
ေဖာ့ဖရျမိဳ ့နယ္ထဲက ပထမဆံုးေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ ဘုန္းဘုန္း ဦးေကာသလႅက တည္ေထာင္ထားတဲ့ ပရဟိတဆိုတဲ့ေက်ာင္းေလးကို ေရာက္ဖို့ ေျမနီနီေတြနဲ့ ဖံုေတြထူေနတဲ့ ေတာလမ္းခပ္ရွည္ရွည္ထဲကို ကြ်န္မတို့ကား ခ်ိဳးေကြ ့၀င္လိုက္ပါတယ္ ။ အဲဒီလမ္းဟာ မိုးတြင္းဆို ဗြက္ေတြထူျပီး ကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းထဲကိုသြားဖို့ ခက္ခဲတယ္လို့ ကြ်န္မတို့ကို လိုက္ပို့တဲ့ ေက်ာင္းတာ၀န္ခံ ကိုေစာထူးေက ဆိုသူက ရွင္းျပပါတယ္ ။ 
ေျမေနရာ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းရွိတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ့အတူ တြဲေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းနယ္ေျမကို၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ လက္ေလးေတြပိုက္ျပီး သူတို့ေက်ာင္းေဆာင္ကေန ဆင္းလာၾကတဲ့ မူလတန္းငယ္ကေလးေလးေတြကို ခုလို ေတြ ့ရပါတယ္ ။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၁၁နာရီခြဲခါနီး ။ သူတို့ထမင္းစားခ်ိန္ျဖစ္ေနတာကိုး ။ 
ကြ်န္မရဲ့ လက္ယာဘက္ မလွမ္းမကမ္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒယ္အိုးၾကီး နွစ္လံုးကို ေက်ာက္တံုးေတြနဲ့ခုျပီး ေအာက္က မီးျပင္းျပင္းနဲ့ ထမင္း ဟင္းေတြ ခ်က္တာ က်က္လုနီးပါးျဖစ္ေနတာ ေတြ ့လိုက္ပါတယ္ ။ ဒါနဲ့ ဘာေတြမ်ား ခ်က္ေနလဲဆို အနားကို သြားၾကည့္ေတာ့ တစ္အိုးမွာ ဆန္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကို ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္း ၊ ေနာက္တစ္အိုးမွာ အာလူးျပဳတ္ နဲ့ အသီးအရြက္တခ်ိဳ ့ကို ပဲဟင္းလိုလို ေရာသမေမႊထားပံုေပါက္တဲ့ အမည္မသိ အရည္က်ဲ ဟင္းတို့ကို ေတြ ့ရပါတယ္ ။ 
မီးဖိုနွစ္ခုနားမွာေတာ့ ဓါးတလက္စီကို ပိုင္နိုင္စြာကိုင္ျပီး အာလူးႏႊာေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္နွစ္ေယာက္ကို ေတြ ့ရေတာ့ ၊ သူတို့ အာလူးကို ကြ်မ္းက်င္စြာႏႊာေနတာၾကည့္ရင္း ၊ အာလူးႏႊာတိုင္း အသားေတြအမ်ားၾကီး ပါလာတတ္သလို ၊ အာလူးႏႊာတဲ့ ဓါးမိ်ဳးနဲ့ပဲ ေသခ်ာ လုပ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မ ဒီဓါတ္ပံုရိုက္ရင္း စိတ္ထဲက ရွက္သြားမိတယ္ ။ 
အဲဒီကထြက္လို့ ေရွ ့ဘက္နားကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ ့တြက္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ထားတဲ့ ယိုင္နဲ့နဲ့ အေဆာင္ေလး ။ 
ျပီးေတာ့ ေအာက္ခံအုတ္ခင္းထားျပီး ၊ အေပၚမွာ သြပ္မိုးလို့ ၊ ေဘးဘီမွာအကာမပါတဲ့ ၊ ကေလးေတြအမ်ားစုကို စာစုသင္တဲ့ေနရာကို သြားၾကည့္ေတာ့ ၊ ကေလးေတြ ေက်ာက္သင္ပုန္းေရွ ့ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေတြထိုင္ေနၾကျပီး ၊ လက္ညႈိးေတြေထာင္ထားတာ ျမင္ရပါတယ္ ။ ဒါနဲ့ ဘာလို့မ်ား လက္ညွဳိးေထာင္ေနပါလိမ့္လို့ ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့ ၊ တျခားကေလးတခ်ိဳ ့က တခြက္ထဲေသာဟင္းပံုထားတဲ့ ထမင္းပန္းကန္ေတြကို လိုက္ခ်ေပးေနတာ ေတြ ့ရပါတယ္ ။ ထမင္းပန္းကန္ရတိုင္း လက္ညွိဳးေထာင္ထားတာကို ခ်လိုက္တယ္ ။ ေၾသာ္ .. ထမင္းပန္းကန္မရေသးေၾကာင္း လက္ညွိဳးေထာင္ျပရတာကိုးလို့ နားလည္ေတာ့မွ စည္းကမ္းတက်ေလး ရွိပံုကို သေဘာက်လိုက္မိတယ္ ။
ထမင္းပန္းကန္လိုက္ခ်ေပးတဲ့ ကေလးေတြကလည္း ခုန မီးဖိုေတြထားတဲ့ တဲေလးဆီသြားျပီး ၊ အဲဒီက ဆရာမတေယာက္ထည့္ေပးတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကို ခုလို တန္းစီယူၾကပါတယ္ ။
ဒီလိုနဲ့ ကေလးတိုင္းလည္း ထမင္းပန္းကန္ကိုယ္စီရလို့ ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ထမင္းစားေနၾကတုန္း ၊ ကြ်န္မတို့လည္း ဘုန္းဘုန္းကို ေက်ာင္းနဲ့ပတ္သက္ျပီး သိခ်င္တာေလးေတြ ေမးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ ပရဟိတဆိုတဲ့ေက်ာင္းေလးကို ၂၀၀၆ ခုနွစ္ေလာက္က စတည္ေထာင္ခဲ့ျပီး ၊ ခုဆိုရင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ၉၈ ေယာက္ခန့္ရွိျပီလို့ ေျပာပါတယ္ ။ အဲဒီထဲမွာ အေယာက္ ၂၀ က ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား ျဖစ္ပါတယ္ ။ အဲဒီေက်ာင္းက ကေလးေတြဟာ အနီးအနားတ၀ိုက္က စိုက္ပ်ိဳးေရးအလုပ္သမားေတြရဲ့ သားသမီးေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္ ။ ပရဟိတေက်ာင္းေလးမွာ ဆရာ ဆရာမ ၅ ေယာက္ နဲ့ ဘုန္းၾကီး ၂ပါးက မူလတန္းပညာေရးျဖစ္တဲ့ ျမန္မာသင္ရိုးညႊန္းတန္းအလိုက္ ဘာသာရပ္မ်ား ၊ ရွမ္းဘာသာ ၊ ထိုင္းဘာသာရပ္ တို့ကို သင္ၾကားေရးကို တာ၀န္ယူၾကပါတယ္ ။
စိုက္ပ်ိဳးခင္းေတြထဲမွာ အလုပ္သမားေတြပဲ ေနခြင့္ရွိျပီး ၊ ဆရာ ဆရာမေတြ ေနခြင့္မရွိတဲ့အတြက္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာပဲ ဆရာ ဆရာမေတြေနဖို့ အေဆာင္ေလးတခု လုပ္ေပးထားပါတယ္ ။ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ့ လစာကိုေတာ့ BMWEC (Burmese Migrant Workers' Education Committee) ဆိုတဲ့ မဲေဆာက္အေျခစိုက္ အဖြဲ ့အစည္းက တာ၀န္ယူေပးေပမယ့္ ၊ ကေလးေတြအတြက္ ေန့စဥ္ တေန့ သံုးခါ ထမင္းေကြ်း စာရိတ္ နဲ့ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးတို့ကိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို အနီးအနားက လွဴဒါန္းၾကတဲ့ အလွဴေငြမ်ား ၊ ကေလးတေယာက္ကို ေက်ာင္း၀င္ေၾကးအျဖစ္ တစ္ခါပဲ ေကာက္တဲ့ ဘတ္ ၁၀၀ ကိုသံုးျပီး ၊ ကေလးေတြအတြက္ စားစရိတ္ တစ္လ ဘတ္ တစ္ေသာင္း ၅ေထာင္ ကို မနည္းဖူလံုေအာင္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားရတယ္လို့ ဘုန္းဘုန္းက ရွင္းျပပါတယ္ ။
ေမးခ်င္တာေတြျပီးေတာ့ မြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္ျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့ ထမင္းစားသြားၾကလို့ ဘုန္းဘုန္းကေျပာလို့ ၊ ထမင္း၀ိုင္းကို ထိုင္ျဖစ္လိုက္ၾကပါတယ္ ။ အဲဒီမွာ မနက္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို အနားက အလွဴ ့ရွင္တစ္ေယာက္ပို့ခဲ့တဲ့ ထမင္းနွဲတစ္ပန္းကန္ကိုျမင္ေတာ့ ထမင္းနွဲသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ကြ်န္မ ၊ ထမင္းမစားျဖစ္ေတာ့ပဲ ထမင္းနွဲပဲ စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ အမွန္ေျပာရရင္ေတာ့ ထမင္းစားပြဲ၀ိုင္းမွာ ယင္ေကာင္ေတြ ပလူပ်ံေနတာပါပဲ ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ကိုေစတနာနဲ့ ေကြ်းတာအတြက္ေရာ ၊ ေနာက္ တကယ္လည္း ကြ်န္မသိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ထမင္းနွဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ၊ ကြ်န္မကေတာ့ တစြန္းျပီးတစြန္း ခပ္စားေနတာ ၊ ေနာက္ဆံုး အတူပါလာတဲ့ အမက “ဟဲ့ ဗိုက္နာဦးမယ္” ဆို ကြ်န္မလို လူေကာင္ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို စိတ္ပူျပီး တားေတာ့မွ ရပ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္ ။ ကြ်န္မက စိတ္ထားသန့္သန့္နဲ့စားခဲ့လို့လားေတာ့ မသိ ... ယင္ေကာင္ေတြ တသီၾကီးနားထားတဲ့ ထမင္းနွဲေပမယ့္ ကြ်န္မ ၀မ္းမေလွ်ာခဲ့သလို ၊ ဗိုက္လည္း မနာခဲ့ပါဘူး ။ (ေတာ္ပါေသးရဲ့လို့လည္း ၀မ္းသာမိပါတယ္) ။
ျပန္ခါနီးမွာ ကြ်န္မတို့ကို လိုက္ပို့ေပးတဲ့ အလုပ္သမားအေရးေတြကို လိုက္လံေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ JACBA (Joint Action Committee for Burmese Affairs) မွ ကိုမိုးၾကိဳးက ကေလးေတြနဲ့ ခုလို သူ သင္ေပးထားတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုဆိုျပီး ၊ ကေလးေတြကို လက္ျပလို့ အဲဒီေက်ာင္းေလးက ထြက္ခြာလာခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။
(ဆက္ရန္)
Tuesday, April 29, 2008
ပညာေရးခရီးစဥ္ (၄) |
Sunday, April 27, 2008
လက္ေတြ႔ပညာေရးအေျခအေနနဲ႔ Constitution |
ျမန္မာႏိုင္ငံကို တရားမ၀င္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရရဲ႔ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ မူၾကမ္း-၂၀၀၈ ထဲက ပညာေရးက႑နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မူၾကမ္းေလးခ်က္ကို ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ေတြမွာ ေျပာျပခဲ့ျပီးပါျပီ။ အဲဒီအခ်က္ေလးခ်က္ထဲက အခ်က္သံုးခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ လို႔လည္း ေဆြးေႏြးတင္ျပခဲ့ျပီးပါျပီ။ ဒီတပတ္မွာေတာ့ အခ်က္ေလးခ်က္ထဲက ေနာက္ဆံုး တခ်က္ျဖစ္တဲ့ "ဘက္စံုအေတြးအေခၚအယူအဆမွန္ကန္၍ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္ျပီး ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အက်ိဳးျပဳမည့္ ေခတ္မီပညာေရးစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္ ရမည္"... ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ အေရးတၾကီး ပါ၀င္သင့္တာက ေရွ႕ပိုင္းအပတ္စဥ္ေတြမွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္သာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လက္ငင္း ရင္ဆိုင္ ေနရတဲ့ျပႆနာကေတာ့ လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ စစ္အစိုးရက သူတို႔ေရးဆြဲ ခ်မွတ္ ထားတဲ့ မူကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကေတာင္ လိုက္နာက်င့္ၾကံမႈမရွိတဲ့ ျပႆနာပါ။ အဲဒီအျပင္ အာဏာပိုင္ေတြကိုယ္တိုင္က ဥပေဒျပင္ပေရာက္ေနျပီး လိမ္လည္မႈေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အတြက္ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ထိစပ္ပတ္သက္ေနရတဲ့ ယႏၱယားၾကီးတခုလံုးကပါ အမွား အယြင္းေတြ... အက်င့္ စာရိတၱထိခိုက္တာေတြ... အမ်ားၾကီးရွိလာတာပါပဲ။
အဲဒီ အက်င့္စာရိတၱယိုယြင္းထိခိုက္လာတယ္ဆိုတာကို ပညာေရးေလာကမွာ ၾကည့္ရင္ ေတာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရပါတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ပံု ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ ဆရာဆရာမေတြအပါအ၀င္ ၀န္ထမ္းတိုင္းလိုလိုဟာ သူတို႔ရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္အတည္းကို ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ အဂတိလိုက္စားရတာ၊ လာဘ္စား လာတာ၊ အနည္းဆံုးေတာ့ တရားမ၀င္ က်ဴရွင္ျပရတာေတြဟာ အက်င့္စာရိတၱေတြ ထိခိုက္လာေစရတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။
အဲဒီအျပင္ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကို ၾကည့္ရင္လည္း အထူးသျဖင့္ တကၠသိုလ္ပညာေရး ထဲမွာက ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းက စျပီး ပညာသင္ႏွစ္တႏွစ္စာကို ေျခာက္လပဲ သတ္မွတ္ျပီး သင္ရိုးေတြကိုေတာ့ ေလ်ာ့ခ်မေပးတာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြစာမလိုက္ႏိုင္တဲ့ ျပႆနာ ရွိလာပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ တကၠသိုလ္ပညာေရးထဲမွာေတာင္ က်ဴရွင္စနစ္ထြန္းကားလာတာပါ။ အဲဒီကမွတဆင့္ စာေမးပြဲမွာ စာခိုးခ်ေျဖတဲ့ ျပႆနာေတြ၊ ေမးခြန္းေရာင္းတဲ့ ျပႆနာေတြျဖစ္လာရာက ပညာေရးေလာကထဲမွာ အက်င့္စာရိတၱ ထိခိုက္လာတာပါ။ အဲဒီအျပင္ စာေမးပြဲကို မရိုးမသားေျဖဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အေရးမယူရဘူးလို႔ ဆရာဆရာမေတြကို တားျမစ္တာမ်ိဳးေတြဟာ အာဏာပိုင္ေတြ ကိုယ္တိုင္က အက်င့္စာရိတၱမေကာင္းတဲ့ မ်ိဳးဆက္ကို ေမြးထုတ္ေနတာနဲ႔ အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအက်င့္စာရိတၱျပႆနာ ေျပလည္ ပေပ်ာက္ သြားဖို႔ဆိုတာက ႏိုင္ငံရဲ႔စီးပြားေရးဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈအေျခအေနနဲ႔ အာဏာပိုင္ အစိုးရရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ ေစတနာရွိမႈအေပၚမွာသာ လံုးလံုးမူတည္ေနတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဘက္စံုအေတြးအေခၚအယူအဆမွန္ကန္၍ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္ျပီး ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အက်ိဳးျပဳမည့္ ေခတ္မီပညာေရးစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္ ရမည္æ ဆိုတဲ့ လက္ရွိ တရားမ၀င္အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့အျပင္ သူတို႔လက္ထက္မွာ ႏိုင္ငံကို အဘက္ဘက္က ယိုယြင္းက်ဆင္းသြားေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႔ အာမခံမႈက အေျပာနဲ႔အလုပ္မညီတဲ့ စာရြက္ေပၚက အာမခံမႈသက္သက္သာျဖစ္ေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အက်ိဳးျပဳမည့္ ေခတ္မီပညာေရးစနစ္ ဆိုတာမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ ေခတ္မီပညာေရးကို တကယ္ရဖို႔အတြက္ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ ေလ့လာမႈ၊ တီထြင္ဖန္တီးမႈ၊ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈ၊ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ႏိုင္မႈေတြ လိုပါတယ္။ ဒါမွပဲ တကယ့္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကမၻာနဲ႔အညီ လိုက္မီရင္ေပါင္တန္းႏိုင္တဲ့ အတတ္ပညာမ်ိဳးကို ရႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ဘက္စံုအေတြးအေခၚမွန္ကန္ဖို႔ဆိုတာဟာ ပညာေရးစနစ္တရပ္ ရဲ႔ သင္ရိုးညႊန္းတန္း ေခတ္မီလြတ္လပ္ဖို႔၊ သင္ၾကားေရးစနစ္ ေခတ္မီလြတ္လပ္ဖို႔၊ ကမၻာ့အဆင့္မီ စာအုပ္စာတန္းေတြ ဖတ္ရႈႏိုင္ခြင့္ရဖို႔ဆိုတာေတြက အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္ ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီစစ္အစိုးရရဲ႔လက္ထက္ျဖစ္တဲ့ ၁၉၉၉-၂၀၀၀ ပညာသင္ႏွစ္ကေနစျပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ 'အမ်ိဳးသားပညာရည္ျမင့္မားမႈ အထူးေလးႏွစ္စီမံကိန္း' မွာဆိုရင္ ပညာေရးအတြက္ တိုးျမွင့္လုပ္ေဆာင္ရမည့္ လုပ္ငန္းစဥ္(၂၁)ခုဆိုျပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးဆြဲထားခဲ့ျပီး တရား၀င္ေၾကျငာထားခဲ့တာပါ။
အဲဒီအခ်က္ေတြထဲမွာဆိုရင္
၁။ တကၠသိုလ္၊ ဒီဂရီေကာလိပ္ႏွင့္ ေကာလိပ္မ်ား၏ သင္ရိုးညႊန္းတန္းမ်ားကို ျပန္လည္သုံးသပ္ၿပီး အေရွ႕ေတာင္ အာရွရွိ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံမ်ား၏ ပညာရည္အဆင့္ထက္ မနိမ့္က်ေစရန္ကမၻာ႔အဆင့္မီ ျဖစ္ေရးအတြက္ ျဖည့္စြက္ေရးသားျခင္း၊ ဘာသာရပ္ ဖြဲ႔စည္းပံု ျပင္ဆင္ျခင္း၊ ေပါင္းစပ္ဘာသာရပ္(Multidisciplinary Program)မ်ား သင္ၾကားေရး အစီအစဥ္ တုိးခ်ဲ႕ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊
၂ ။ သင္ရိုးညႊန္းတန္းႏွင့္အညီ ျပန္လည္ဆန္းသစ္သည့္စနစ္ (Assessment System) ကို ႏိုင္ငံတကာနည္း စနစ္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊
၃။ သင္ရိုးညႊန္းတန္း၊ သင္နည္းျပႏွင့္ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ျခင္း က႑အသီးသီးသည္ ေလ့လာသင္ယူသူ၏ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြးႏွင့္ တီထြင္ႀကံဆမႈ၊ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာသုံးသပ္ တတ္မႈ ႏွင့္ ေခတ္မီနည္းပညာမ်ားကို ၿခံဳငုံအသုံးျပဳတတ္မႈ စသည္တို႔ကို အေလးေပးႏိုင္ရန္ နည္းလမ္းရွာေဖြေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ ရင့္က်က္မႈ(Maturity)ကို တည္ေဆာက္ေပးမည့္ စနစ္ ျဖစ္လာေစရန္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊
ဆိုတဲ့ အခ်က္မ်ိဳးေတြ အာမခံမႈမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကမၻာသိေၾကျငာခဲ့တာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ တကယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း မစံုမလင္နဲ႔၊ လက္ေတြ႔အသံုး၀င္မႈမရွိတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို ေငြကုန္ေၾကးက် အမ်ားၾကီးခံ သင္ၾကားေနၾက ရျပီး တကယ္တမ္းတတ္ေျမာက္မႈလည္း မရွိၾကတာေၾကာင့္ လက္ေတြ႔ အလုပ္ခြင္ေတြမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ေနၾကရတဲ့ ဆိုးက်ိဳးကို ခံစားေနၾကရတာဟာ ခုခ်ိန္အထိပါပဲ။ ပညာေရး အေျခေနဟာ ႏိုင္ငံရဲ႔စီးပြားေရးအေျခအေနေတြနဲ႔ တပါတည္း ပိုျပီးေတာ့ေတာင္ ယိုယြင္း က်ဆင္းလာတယ္ လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ေရရွည္အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ အစိုးရကို ျပည္သူလူထုကသာ ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ခြင့္ ရရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွပဲ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံပီသမွာပါ။ ဒါမွပဲ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီပညာေရးစနစ္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏို္င္မွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအေနနဲ႔ အစိုးရေကာင္းတရပ္ကိုရဖို႔ဆိုတာဟာ လူထုသေဘာက် ေရးဆြဲျပဌာန္းတဲ့ အေျခခံဥပေဒကို ေလးစားလိုက္နာတဲ့ အစိုးရျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သ႔ူဆႏၵကို အေလးမထားဘဲ အာဏာရွင္စနစ္ကို သက္ဆိုးရွည္ေစမယ့္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒကို ကန္႔ကြက္မွသာ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းရာ ေရာက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွပဲ ေနာင္လာေနာင္သား မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြဟာလည္း ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီပညာေရးကို ထိေတြ႔သင္ယူခြင့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၇၊၄၊၂၀၀၈။
Wednesday, April 23, 2008
Reading for Study (part-2) |
ေက်ာင္းစာဖတ္ျခင္း (အပိုင္း-၂)
ဘာေၾကာင့္စာဖတ္ရသလဲ
စာဖတ္ျခင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္သလို ဒီရည္ရြယ္ခ်က္ေပၚမူတည္ျပီး ဖတ္ပံုဖတ္နည္းလည္း ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။ ဥပမာ- ေန႔စဥ္စာဖတ္ပံုေတြနဲ႔ ေက်ာင္းစာဖတ္ပံုေတြဟာ ကြဲျပားျခားနားႏိုင္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းအသံုးခ်ဖို႔ဟင္းခ်က္နည္းစာအုပ္ဖတ္လိုက္တာ၊ တယ္လီဖုန္း လမ္းညြန္မွာ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့နံပါတ္ကို ေက်ာ္ဖတ္ရွာလိုက္တာ၊ သတင္းစာထဲက အဓိကသတင္းေတြကို မ်က္စိရွာလိုက္တာ၊ အေပ်ာ္ဖတ္၀တၳဳဖတ္လိုက္တာေတြ ဟာလဲ တနည္းတဖံု စာဖတ္ျခင္းေတြပါပဲ။ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ၾကံဳေတြ႔ေနရတာျဖစ္ျပီး၊ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ မယ္မယ္ရရ မွတ္ထားစရာ မလိုတဲ့ စာဖတ္ျခင္းေတြပါ
ေက်ာင္းစာဖတ္ျခင္းမွာက်ေတာ့ မမွတ္သားလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဖတ္ရတယ္၊ ဖတ္မွတ္နားလည္ဖို႔ ဘယ္လိုနည္းလမ္းေတြ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးဖို႔ လိုအပ္လာပါေတာ့တယ္။ ဖတ္ရန္စာရင္းထဲမွာ ပါေနလို႔ဖတ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မွတ္စုထုတ္ဖို႔ ဖတ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ဖတ္ေနတဲ့စာေပၚမွာ အာရံုစူးစိုက္ျပီး နားလည္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဖတ္ရတယ္ဆိုတာ အရင္စဥ္းစားထားဖို႔လိုပါတယ္။ ဘြဲ႔ရထားတာျခင္းတူတူ၊ ဖတ္ရမယ့္စာေတြကို တစိုက္မတ္မတ္ဖတ္ျပီး ရလာသူနဲ႔ ေလွၾကံဳလိုက္ျပီး ရလာသူေတြမွာ အလြန္ပဲကြာျခားမွုရွိပါတယ္။ အမွတ္ခ်င္းတူခဲ့တယ္ထားဦး၊ self-confidence နဲ႔ self-discipline မွာ အရမ္းကို သိသာစြာ ကြဲျပားမွဳရွိပါတယ္။ စာေမးပြဲေအာင္ရံု အမွတ္ေကာင္းရံု၊ ဘြဲ႕ရရံု ဆိုတာေတြအျပင္ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ တြဲရလာမယ့္ ဘြဲ႔တခုရဲ့ ပညာရပ္ကို ေလးေလးနက္နက္ နားလည္သိရွိဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဖတ္တာဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
စာဖတ္တဲ့အခါ ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္သလဲ
တခါတရံစာဖတ္ေနျခင္း ဘာကို လိုခ်င္လို႔ဖတ္ေနတယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ပဲ လမ္းေပ်ာက္ေနတတ္တာေတြ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ အခ်က္အလက္ကို မွတ္မိဖို႕ဖတ္ေနတာလား၊ အက္ေဆးအတြက္ အိုင္ဒီယာေတြရဖို႔လား၊ စာေရးသူရဲ့အျမင္ကို သိခ်င္လို႔လား စသည္ျဖင့္ ေတြပါ။
ပညာေရးဆိုင္ရာပါရဂူေတြက ေက်ာင္းသားေတြ စာဖတ္တဲ့အခါမွာ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ approach ႏွစ္ခုကို ခြဲျခားျပခဲ့ပါတယ္။ ပထမတမ်ိဳးက surface approach ပါ၊ ဒီနည္းနဲ႕ဖတ္သူေတြက အခ်က္အလက္ေတြကို မွတ္မိေအာင္ ၾကိဳးစားမွတ္သားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေနာက္တမ်ိဳးကေတာ့ deep approach ပါ၊ သူတို႔ေတြကေတာ့ အေသးစိတ္အခ်က္အလက္မ်ားကို စိတ္၀င္စားမွဳ နည္းျပီး၊ အဓိက အိုင္ဒီယာေတြကိုသာ မွတ္သားေလ့ရွိၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ဒီနည္းေတြဟာ ပံုေသအျမဲျဖစ္ေနမယ္လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေပၚမူတည္ျပီး အေျပာင္းအလဲရွိႏိုင္ပါတယ္။ စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔ ဖတ္တာဆိုရင္ေတာ့ ေမးခြန္းမ်ားဟာ အခ်က္အလက္ကိုအေျခခံတာလား၊ အေၾကာင္းအရာအေသးစိတ္ကို အေျခခံတာလားေပၚမူတည္ျပီး ဖတ္နည္းလဲ ကြဲျပားမွဳရွိႏိုင္ပါတယ္။ သုေတသနမွတ္တမ္းမ်ားအရေတာ့ deep-approach နဲ႔ ဖတ္မွတ္သူမ်ားဟာ ပညာရပ္အေပၚမွာ စိတ္၀င္စားမွဳပိုရွိတတ္ျပီး၊ စာဖတ္ခ်ိန္ေတြလဲ ပိုမိုၾကာျမင့္သလို၊ စာေမးပြဲမ်ားမွာလဲ အမွတ္ေကာင္းေတြ ရတတ္ၾကပါတယ္။
အေရးၾကီးဆံုးကေတာ့ စာကို နားလည္ဖို႔ပါပဲ။ နားလည္မွတ္မိဖို႔ဆိုတာမွာလဲ အစီအစဥ္က်မွဳက အေရးၾကီးပါတယ္။ က်ြန္မတို႔ေတြအားလံုးဟာ ၁၊၂၊၃၊ ၄ ဆိုတာကို ၃၊၂၊၄၊၁ ဆိုတာထက္ ပိုျပီးမွတ္မိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုပဲ categorize ဆိုတာကို gotecarize ဆိုတာထက္ပိုမွတ္မိတတ္ၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ၊ ပထမတခုက အစီအစဥ္တက်ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ျဖစ္ျပီး၊ ဒုတိယတခုကေတာ့ အဓိပယ္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္စာဖတ္တဲ့ေနရာမွာ စဥ္းစဥ္းစားစားနဲ႕ တက္တက္ၾကြၾကြ ဆက္စပ္ေတြးေခၚျပီး ဖတ္ဖို႔ လိုအပ္လွပါတယ္။
ဒီေတာ့မွလဲ စာေရးသူဘာကို ဆိုလိုလဲဆိုတာ ေသခ်ာနားလည္သေဘာေပါက္မွာျဖစ္ျပီး၊ ဒီလိုသေဘာေပါက္မွလဲသူ႔အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ တျခားသူေတြရဲ႕အေတြးအေခၚေတြကို ႏွိဳင္းယွဥ္ျပီး ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာတျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚမ်ား ေပၚထြက္ရွင္သန္လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
စာဖတ္ျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး
ပံုမွန္အားျဖင့္ စာဖတ္ျခင္းစတိုင္ ေလးမ်ိဳးရွိပါတယ္။
(၁) Receptive reading - ဒီလိုစာဖတ္နည္းမ်ိဳးက အမ်ားအားျဖင့္ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိၾကပါတယ္။ စာေရးသူဘာကိုဆိုလိုတာလဲ ဆိုတာကို နားေထာင္သြားတာမ်ိဳးပါ။ စာဖတ္ျခင္းဟာ ပံုမွန္ပါပဲ။ အလြန္လြယ္ကူတဲ့ စာဖတ္နည္းျဖစ္ပါတယ္။
(၂) Reflective reading - ဒီလိုစာဖတ္နည္းမ်ိဳးက်ေတာ့ ဖတ္ေနတဲ့စာကို ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားေတြးေခၚျပီး ဖတ္ရတာမ်ိဳးပါ။ ဆန္းစစ္ခ်က္ေတြ၊ ႏွိဳင္းယွဥ္ခ်က္ေတြကို ဦးေႏွာက္က လိုက္လံျပဳလုပ္ေနရပါမယ္။ ျပန္လည္စဥ္းစားဖို႔အတြက္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ စာဖတ္တာကိုရပ္လိုက္၊ စဥ္းစားလိုက္ လုပ္ရတတ္ပါတယ္။ ဒီနည္းမ်ိဳးကို ေက်ာင္းစာဖတ္ျခင္းမွာ အသံုးျပဳရတာျဖစ္ပါတယ္။
(၃) Skimming - ဒီနည္းကေတာ့ စာတခုလံုးကို ျမန္ျမန္ၾကည့္ျပီး၊ေက်ာ္ဖတ္တာမ်ိဳးပါ။ဒီစာဘာကိုဆိုလိုတာလဲ ဆိုတာေလာက္ပဲ general impression ေပးႏုိင္ပါတယ္။
(၄) Scanning - ဒီနည္းကေတာ့ တယ္လီဖုန္းလမ္းညြန္ၾကည့္သလိုမ်ိဳးပါ။ စာေတြကို ေက်ာ္ၾကည့္ေနျပီး၊ အေၾကာင္းအရာတစံုတရာကို ရွာေဖြတာျဖစ္ပါတယ္။ ရည္ညြန္းကိုးကားေတြရွာရာမွာ အသံုး၀င္ပါတယ္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ခင္မမမ်ိဳး (၂၅၊ ၄၊ ၂၀၀၈)
Tuesday, April 22, 2008
ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ တကယ္လိုအပ္တဲ့ ပညာေရးနဲ႔ နအဖရဲ႕ Constitution |
ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးက႑ တိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္ကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ အဲဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရရဲ႕ အခန္းက႑အေပၚ အမ်ားၾကီး မူတည္ေန တာမို႔လို႔ ဒါေတြကို ထည့္မေျပာလို႔ မရပါဘူး။ ႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးတိုးတက္ဖို႔ဆိုတာ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ ေစတနာအေပၚ အမ်ားၾကီး မူတည္ပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ဘယ္လိုအစိုးရမ်ိဳးကို လိုအပ္ေနပါသလဲ....။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ သူရဲ႕ ဒီမိုကေရစီ ရွာပံုေတာ္ဆိုတဲ့ စာတမ္းထဲမွာ
ျပည္သူလူထုကို ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရးဟူသည့္ ေအးျမေသာ အရိပ္အာ၀ါသေပးႏိုင္ရန္အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔သည္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္၏ အဆံုးအမၾသ၀ါဒမ်ားကို လိုက္နာရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းၾသ၀ါဒမ်ားထဲတြင္ သစၥာတရားရွိျခင္း၊ တရားဓမၼ ေစာင့္စည္း ျခင္းႏွင့္ ကရုဏာထားျခင္းတို႔သည္ အဓိက ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားေပၚ တြင္ အေျချပဳေသာအစိုးရကို ရရွိရန္ ရည္ရြယ္၍ ျမန္မာျပည္သားတို႔က ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ၀င္ ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။လို႔ ေရးခဲ့ပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လက္ရွိစစ္အစိုးရဟာ ဗုဒၶဘာသာကို ဗန္းျပျပီး အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အာဏာပိုင္ေတြျဖစ္တာမို႔ ဗုဒၶဘာသာအဆိုအမိန္႔ကို စံျပဳကိုးကားတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရေတြအေနနဲ႔ တရားမ်တမွန္ကန္မႈရွိတဲ့သူေတြ ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတာကေတာ့ ဘာသာေရးတိုင္းရဲ႔ တရားကိုယ္သေဘာေတြနဲ႔ အတူတူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လက္ရွိအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ စစ္အစိုးရဟာ ေဖာ္ျပပါစံနဲ႔ ကိုက္ညီမႈရွိ မရွိဆိုတာကို ေလ့လာသံုးသပ္ဖို႔ လိုလာပါတယ္။ လက္ရွိစစ္အစိုးရဟာ ျပည္သူမ်ားက ေရြးေကာက္ တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ အစိုးရမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအခ်က္မွာကတည္းက တရားမ်တ မႈမရွိတဲ့ အခ်က္နဲ႔ ျငိစြန္းေနျပီျဖစ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ျပည္သူလူထုအေပၚ ကရုဏာထားျပီး အက်ိဳး ရွိရာရွိေၾကာင္း ကို ေဆာင္ရြက္မေပးတာေၾကာင့္ပဲ ခုခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္သူလူထုၾကီးဟာ ဘက္ေပါင္းစံုမွာ ေဘးဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနၾကရတာ သက္ေသပါပဲ။ အဲဒီလို အစိုးရမ်ိဳးဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႔ ဘ၀ေတြကို ေအးခ်မ္းလံုျခံဳေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူး။
ဗုဒၶဘာသာကို ကိုးကြယ္ေယာင္ျပျပီး သံဃာထုကိုေတာင္ ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္တဲ့ အစိုးရမ်ိဳးဟာ သာမန္ျပည္သူလူထုေတြအတြက္ ဘယ္လိုအာမခံခ်က္မ်ိဳးကိုပဲေပးေပး စိတ္ခ် ယံုၾကည္စရာ မဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအျပင္ ျပည္သူလူထုကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ႏို္င္ျခင္း၊ ကူညီေဖးမျခင္းမရွိတဲ့အျပင္ တရားဥပေဒကို ေလးစား လိုက္နာျခင္းလည္းမရွိတဲ့ အဲဒီ အစိုးရ က သူတို႔စိတ္ၾကိဳက္ဖန္တီးေရးဆြဲထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ မူၾကမ္းကို နည္းမ်ိဳးစံုသံုးျပီး အတည္ျပဳဖို႔ ၾကိဳးစားေနတာဟာ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ျပည္သူလူထုၾကီးရဲ႔ အနာဂတ္အတြက္ အေရးၾကီးဆံုးျပႆနာတခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပိုဆိုးတာကေတာ့ အဲဒီ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဟာ လက္ရွိ အာဏာရွင္စစ္အစိုးရရဲ႕ အာဏာတည္ျမဲေရးကို အားေပးအတည္ျပဳေပးမယ့္ ဥပေဒ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္စဥ္ေတြမွာတုန္းက အခုလာမယ့္ေမလမွာ ဆႏၵခံယူပြဲလုပ္မယ့္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒထဲမွာပါတဲ့ ပညာေရးက႑နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဖာ္ျပထားတဲ့ အခ်က္၄ခ်က္ကို ေျပာျပျပီး အခ်က္၂ခ်က္ကို ေဆြးေႏြးခဲ့ျပီးပါျပီ။ ဒီတပတ္မွာ ေနာက္ထပ္အခ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေဆြးေႏြးေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းရဲ႕ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးတို႔ႏွင့္စပ္လ်ဉ္းသည့္ အေျခခံမူမ်ားဆိုတဲ့ အခန္းမွာ တတိယအခ်က္အေနနဲ႔ ေဖာ္ျပထားတာက ႏိုင္ငံေတာ္သည္ အခမဲ့ မသင္မေနရ မူလတန္းစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္မည္။ သက္ဆိုင္ရာတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ စာေပကိုလည္း သက္ဆိုင္ရာေဒသအလိုက္ သင္ၾကား ေစရန္ ျပဌာန္းေပးရမည္... လို႔ ပါပါတယ္။
ဒါဟာ မူအရေတာ့ ျပည့္စံုတဲ့ ပါရွိခ်က္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အခမဲ့ မသင္မေနရ မူလတန္းစနစ္ Free Education ဆိုတာက အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာပညာေရးမူေတြမွာ ဆိုရင္ မူလတန္းေတာင္မဟုတ္ဘဲ အေျခခံပညာအဆင့္ အထက္တန္းအထိကို အခမဲ့ ပညာေရးစနစ္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာ မျဖစ္မေန အေကာင္ အထည္ေဖာ္ေနတဲ့ ပညာေရးမူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက အာဏာပိုင္ေတြကေတာ့ ေရးဆြဲျပဌာန္းတဲ့ မူသာရွိျပီး အဲဒီမူကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႔လိုက္နာ အေကာင္အထည္ေဖာ္မႈမ်ိဳး မရွိတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းမေနႏို္င္တဲ့ ကေလးေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေနတာပါ။
၂၀၀၅-၂၀၀၆ထုတ္ ယူနက္စကိုအစီရင္ခံစာမွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလး ေတြရဲ႔ ၄၅ဏ က မူလတန္းေက်ာင္းကိုေတာင္ မတက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ပါပါတယ္။ အခု ၂၀၀၆-၂၀၀၇ မွာဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ဘဲ ၀မ္းေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြေတာင္ ပိုမ်ားလာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးအားလံုး တန္းတူ ပညာသင္ႏို္င္ေရးအတြက္ အခမဲ့ပညာေရးကို ႏိုင္ငံတကာနည္းတူ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ေနာက္ေတာင္က်ေနျပီးျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုပဲ သက္ဆိုင္ရာတိုင္းရင္းသားမ်ား၏ စာေပကိုလည္း သက္ဆိုင္ရာေဒသအလိုက္ သင္ၾကားေစရန္ ျပဌာန္းေပးရမည္... ဆိုတာမွာလည္း တကယ့္ လက္ရွိ အေနအထား မွာကေတာ့ စစ္အစိုးရဟာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုအလိုက္ သူတို႔ေဒသ ေတြမွာ အသီးသီး ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေနတဲ့ ဘာသာစာေပယဉ္ေက်းမႈ ေက်ာင္းေတြကို ဖြင့္ခြင့္ မျပဳပါဘူး။ လူမ်ိဳးစုအလိုက္က်င္းပတဲ့ ရိုးရာဓေလ့ပြဲလမ္းအထိမ္းအမွတ္အခမ္းအနားေတြကို က်င္းပခြင့္ မေပးပါဘူး။ ပိတ္ပင္တားျမစ္ဖမ္းဆီးအေရးယူတာေတြေတာင္ လုပ္ေနတာပါ။ ဒါဟာ စစ္အစိုးရရဲ႔ သေဘာထားအမွန္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲလို မူနဲ႔အလုပ္ ကြာဟ ျခားနားလြန္းတဲ့ စစ္အစိုးရရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေထာက္ခံလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ တရားမ၀င္အုပ္ခ်ဳပ္ေနမႈကို လူထုၾကီးက တရား၀င္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္သြားမွာပါပဲ။
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ ထူေထာင္ေရးမွာ ပညာေရးက႑ဟာ အဓိကတည္ေဆာက္ရမယ့္ အေျခခံမ႑ိဳင္ၾကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ေနာက္ပိုင္း တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ လက္ေအာက္ က စျပီး ခု လက္ရွိစစ္အစိုးရရဲ႕လက္ထက္အထိ ၄၅ႏွစ္ေက်ာ္ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေန ဆိုးဆိုးရြားရြား ယိုယြင္းဆုတ္ယုတ္သြားရတာဟာ ပညာေရးက႑ကို ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္မေပးတဲ့အျပင္ ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္ ကို ဟန္႔တား ပိတ္ဆို႔ခံရတာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၈၈ေနာက္ပိုင္း တရားမ၀င္စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာေတာ့ ပညာေရးက႑ဟာ လံုးလံုး ယိုယြင္းသြားေအာင္ အဖ်က္ဆီးခံရတယ္လို႔ကို ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲလို ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ပ်က္စီးေစခဲ့တဲ့အစိုးရမ်ိဳးကို ဆက္ျပီး သက္တမ္းရွည္ေအာင္ အတည္ျပဳ ေပးရာေရာက္မယ့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ကန္႔ကြက္မွသာ လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းျပီး အနာဂတ္အတြက္ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ ပညာေရးမ်ိဳးကို ထူေထာင္ခြင့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွပဲ ပညာေရးက႑တိုးတက္မႈအေပၚ တည္မွီေနတဲ့ ႏို္င္ငံဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရးကိုလည္း ေသေသ ခ်ာခ်ာ တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမျငိမ္း
၂၄၊၀၃၊၀၈။
Friday, April 18, 2008
ကန္႔ကြက္ရမယ့္ အေျခခံဥပေဒ |
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ပညာေရးအေျခေန ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းေနရတဲ့ အဓိကျပႆနာဟာ ႏိုင္ငံဆင္းရဲလို႔မဟုတ္ဘဲ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႔ လ်စ္လ်ဴရႈမႈေတြေၾကာင့္သာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ကို ဒီပညာေရးအပတ္စဥ္က႑ကေန အမ်ားၾကီး ေဆြးေႏြးတင္ျပခဲ့ျပီးပါျပီ။ အထူးသျဖင့္ ၁၉၈၈ေနာက္ပိုင္း အာဏာသိမ္းအစိုးရလက္ထက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ အဘက္ဘက္က ယိုယြင္းဆုတ္ယုတ္သြားမႈနဲ႔အတူ ပညာေရးအဆင့္အတန္းကလည္း တရွိန္ထိုးက်ဆင္း သြားခဲ့ရတယ္ဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ခုေတာ့ အဲဒီ အာဏာသိမ္း တရားမ၀င္ အစိုးရကပဲ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို စိတ္ၾကိဳက္ ေရးဆြဲခဲ့ျပီး အတည္ျပဳျပဌာန္းဖို႔လည္း ၾကိဳးစားပါ ေတာ့မယ္။ ဒီေနရာမွာ လက္ရွိအာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒကို ေသေသခ်ာခ်ာ သံုးသပ္ဖို႔ လိုလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ အမွန္တကယ္ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရး မွာ ပညာေရးဟာ အဓိကက်တဲ့ အခန္းက႑မွာ ရွိေနတာမို႔လို႔ အခု ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒသစ္ကို ေရးဆြဲရာမွာ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဘယ္လိုအာမခံခ်က္မ်ိဳးေတြ ထည့္သြင္းေရးဆြဲထားသလဲဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာသံုးသပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ျပႆနာက ျပည္သူေတြရဲ႔ဆႏၵကို ခံယူရမယ့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ျပည္သူေတြ နားလည္ေအာင္ တရား၀င္ ခ်ျပ ရွင္းလင္းတာမ်ိဳး ခုခ်ိန္ထိ မလုပ္ေသးတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒထဲက ပညာေရးက႑နဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေဖာ္ျပထား ခ်က္ေတြကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ကေတာ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒထဲမွာ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ခြင့္ဆိုတာ မပါ၀င္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ျပီးပါျပီ။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒရဲ႔ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးတို႔ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ အေျခခံမူမ်ားဆိုတဲ့ အခန္းမွာ
(က) ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ျပည္သူမ်ား၏ ပညာေရး က်န္းမာေရး တိုးတက္ေစေရးအတြက္ အေလးထားေဆာင္ရြက္မည္။
(ခ) ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ျပည္သူမ်ား၏ ပညာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးတို႔တြင္ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ားက ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ လိုအပ္မည့္ဥပေဒ ျပဌာန္း ေဆာင္ရြက္မည္။
(ဂ) ႏိုင္ငံေတာ္သည္ အခမဲ့ မသင္မေနရ မူလတန္းစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္မည္။
(ဃ) ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ဘက္စံုအေတြးအေခၚ အယူအဆ မွန္ကန္၍ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းမြန္ျပီး ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ေရး အတြက္ အက်ိဳးျပဳမည့္ ေခတ္မီပညာေရးစနစ္ ေဖာ္ေဆာင္မည္။
လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက အာဏာပိုင္ေတြရဲ႔ ထံုးစံအတိုင္း တင္ျပခ်က္ေတြကေတာ့ ေစ့ေစ့စံုစံု ရွိသလိုပါပဲ။ ေရွ႔ပိုင္းေဆာင္းပါးေတြမွာ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးျပီးသားျဖစ္တဲ့ ပညာေရး ႏွစ္ရွည္စီမံကိန္းလိုပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက မူေတြခ်မွတ္ထားတာသာ ရွိျပီး လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္မႈ မရွိတာကသာ ျပႆနာျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ တခ်ိန္က အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ အေကာင္းဆံုး ပညာေရး အဆင့္ကို ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အဆိုးဆံုးအဆင့္ကို ထိုးက်သြားခဲ့ရတာပါပဲ။
ျပီးခဲ့တဲ့ တပတ္မွာ ေဆြးေႏြးတင္ျပခဲ့သလိုပဲ ဓႏိုင္ငံေတာ္သည္ ျပည္သူမ်ား၏ ပညာေရး က်န္းမာေရး တိုးတက္ေစေရးအတြက္ အေလးထားေဆာင္ရြက္မည္။ဓ လို႔ ေဖာ္ျပေပမဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႔ ပညာေရး တိုးတက္ေခတ္မီဖို႔အတြက္ တကယ္လိုအပ္တဲ့ ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္ကိစၥကို ေဖာ္ျပမထားပါဘူး။ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ဟာ ေခတ္မီတိုးတက္တဲ့ ပညာေရးျဖစ္ဖို႔အတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရတက္စဉ္ကတည္းက ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို တားျမစ္ခံရတဲ့ အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြက ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို ေတာင္းဆိုခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီေတာင္းဆိုမႈ ေၾကာင့္ပဲ 7 July လို႔ ထင္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈၾကီး ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းကလည္း အာဏာရွင္အစိုးရက ေတာင္းဆိုမႈကို ေျဖရွင္းမေပးဘဲ ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ ႏွိမ္နင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အာဏာရွင္အလိုက် ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ ပညာေရးစနစ္ ကသာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၾကီးစိုး ထားခဲ့တာပါ။
၁၉၇၄ခုႏွစ္မွာ အာဏာရွင္အလိုက် ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒၾကီး ျပဌာန္းခံရျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀လွတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဟာ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံအျဖစ္ ေၾကျငာရတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲလိုပဲ ပညာေရးအရာမွာလည္း နိမ့္က် ပ်က္စီး သြားခဲ့ရပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ လြတ္လပ္စြာပညာသင္ၾကားခြင့္ မရွိတဲ့အျပင္ ႏိုင္ငံတကာ ျပင္ပ ဗဟုသုတေတြကို ေလ့လာခြင့္ မရဘဲ ပိတ္ဆို႔ခံထားရတဲ့ ဆိုးက်ိဳးဆက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာက ပညာေရးကို ျပည္နယ္အလိုက္ အာဏာခြဲေ၀ဖန္တီးခြင့္ေပးထားတာပါ။ ဒါဟာ ျပည္နယ္ အလိုက္ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ ရွိႏိုင္တဲ့ သေဘာပါ။ ၁၉၇၄ အေျခခံဥပေဒမွာေတာ့ ပညာေရးက႑ကို ျပည္နယ္အလိုက္ အုပ္ခ်ဳပ္ ေစတာမ်ိဳးမပါေတာ့ဘဲ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီက ဗဟိုကေန ဦးစီး ခ်ဳပ္ကိုင္ တဲ့ စနစ္ကို သံုးျပီး ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္ကို ကိုင္တြယ္ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ပညာေရးထဲမွာ တပါတီစနစ္ကို မိႈင္းတိုက္သြပ္သြင္းတဲ့ အယူအဆေတြ ထည့္လာျပီး ေက်ာင္းသားေတြကို လိုသလို ပံုသြင္းယူလာခဲ့တာပါ။
ခု စစ္အစိုးရက ဦးစီးျပီး ေရးဆြဲတဲ့ အေျခခံဥပေဒမွာေတာ့ အခ်က္(ခ)မွာ
"ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ျပည္သူမ်ား၏ ပညာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရးတို႔တြင္ တိုင္းရင္းသား ျပည္သူမ်ားက ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ လိုအပ္ မည့္ ဥပေဒျပဌာန္း ေဆာင္ရြက္မည္" လို႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ပါ ေဖာ္ျပထားခ်က္ဟာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ကေတာ့ အဲဒီဥပေဒကို ေရးဆြဲတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြကပဲ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုေတြရဲ႔ ပညာသင္ခြင့္ေတြကို ပိတ္ပင္တားျမစ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ မိခင္ ဘာသာစကား၊ စာေပ၊ ယဉ္ေက်းမႈနဲ႔ ရိုးရာဓေလ့ထံုးစံေတြကို သင္ၾကားခြင့္မေပးရံုသာ မကဘဲ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ခြင့္၊ လက္ဆင့္ကမ္းထိန္းသိမ္းခြင့္ေတြကိုပါ ခြင့္မျပဳဘဲ ဟန္႔တား ပိတ္ပင္ အေရးယူတာေတြ လုပ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲလို အာဏာပိုင္ေတြက လိုအပ္သလို ျပဌာန္းမယ့္ ဥပေဒဆိုတာ တရားမ်တမႈ မရွိႏိုင္ပါဘူး။
ပိုဆိုးတာကေတာ့ အဲဒီ အေျခခံဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒအရဆိုရင္ အဓိကက်တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္း ေတြကို စစ္တပ္ကသာ ရယူႏိုင္မွာျဖစ္ျပီး ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ မႏွစ္သက္တဲ့ အခ်က္ေတြကို အလြယ္တကူ ေတာင္းဆိုျပင္ဆင္ခြင့့္လည္း မရွိပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒသာ အတည္ျပဳျပဌာန္းျဖစ္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တကယ္တမ္း အနာဂတ္ကို အသိပညာ အတတ္ပညာ အလိမ္မာ ေတြနဲ႔ရင္းျပီး တည္ေဆာက္ ၾကရမယ့္ေနရာမွာ နိမ့္ပါးေအာက္က်တဲ့ အနာဂတ္ကိုသာ အမိန္႔အာဏာနဲ႔ မတရားသျဖင့္ ဖိႏွိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ခံရရင္းနဲ႔ တည္ေဆာက္သြားၾကရဦးမွာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ေနာက္လာမယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ေတာ့ သိပ္ အႏၱရာယ္ ၾကီးတဲ့ကိစၥပဲျဖစ္တာမို႔ ဒီဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒဟာ ျပည္သူလူထုၾကီးအေနနဲ႔ လက္မခံသင့္တဲ့ အခ်ဳပ္အေႏွာင္တခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမျငိမ္း
၁၈၊၀၃၊၀၈။
Monday, April 14, 2008
ပညာေရးခရီးစဥ္ (၃) |
“ကုသိုလ္လည္းရ ၀မ္းလည္း၀” ဆိုတာ ဒီပညာေရးခရီးစဥ္မွာ ျမန္မာအစားအစာကို ၾကိဳက္နွစ္သက္တဲ့ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သိပ္မွန္တာပဲ ။ ခ်င္းမိုင္က အမအိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စားျဖစ္တာက အမရဲ့ ပီေအအကိုၾကီး ၀ယ္လာေပးတဲ့ အေၾကာ္မိ်ဳးစံု ... ဗယာေၾကာ္ ၊ (ထိုင္းစတိုင္နဲ့ေက်ာ္ထားတဲ့) စမူဆာေၾကာ္ .. စသည္ျဖင့္ ။ ထိုင္းအခ်ဥ္ရည္က ျမန္မာျပည္ကလို မဟုတ္ေပမယ့္ စားလို့ေတာ့ေကာင္းသား ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေကြ်းတဲ့အစားအစာေတြကို မစားနိုင္ ၊ စကၤာပူေလယာဥ္ကြင္းတုန္းက စားထားခဲ့တဲ့ sandwich ကလည္း ဗိုက္ထဲမွာ ေျခရာေပ်ာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၊ အေၾကာ္စံုက တယ္စားေကာင္းေပါ့ ။ ေနာက္ေန့ေတြမွာ ခ်င္းမိုင္မွာ ရသမွ် အစားအစာေတြ ... သေဘာၤသီးေထာင္း ၊ သရက္သီးေထာင္း ၊ ေကာက္ညွင္းနဲ့ သရက္သီး ၊ ရွမ္းေခါပုတ္ေက်ာ္ ၊ အ၀စားအသားကင္ေတြ စသည္ျဖင့္တို့ကို အမက လိုက္ေကြ်းတဲ့အျပင္ ၊ ျမန္မာျပည္ရဲ့ နယ္စတိုင္ မုန့္ဟင္းခါးေကာင္းေကာင္း ၊ လက္ရာေကာင္းေကာင္းနဲ့ ျမန္မာ ထမင္းဟင္းေတြကိုလည္း အမ အေမက ခ်က္ေကြ်းလို့ အ၀တီးလိုက္ရေသး ။ ေနာက္ ခ်င္းမိုင္မွာရွိတဲ့ တဆိုင္တည္းေသာ ျမန္မာထမင္းဆိုင္ကဟင္းေတြကလည္း စားေကာင္းသား ။
သရက္သီးဆိုရင္ အစိမ္း အမွည့္ ၊ အသုတ္ လုပ္စားမလား ၊ မုန့္ထဲ ထည့္စားမလား ၊ ဒီအတိုင္း တၾကြပ္ၾကြပ္ ကိုက္စားမလား ၊ ဆားရည္စိမ္စားမလား ၊ ငရုတ္သီးမႈန့္ ငံျပာရည္နဲ့ စားမလား ၊ အခ်ဥ္ထုတ္စားမလား ၊ ထမင္းနဲ့ စားမလား .. ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လို စားရစားရ သရက္သီးဆို အေသအလဲၾကိဳက္ျပီး ၊ အ၀တ္အစား နဲ့ လက္ဆြဲအိတ္ေတြေတာင္ သရက္သီးတံဆိပ္ကို ၾကိဳက္နွစ္သက္စြာ ၀ယ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ ထိုင္းနိုင္ငံမွာ သရက္သီးေပါတာ အလြန့္အလြန္ ေပ်ာ္စရာပါပဲ ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စျပီးစားတာက သရက္သီးသုတ္ စပ္စပ္ နဲ့ အုန္းနို့စမ္းထားတဲ့ ေကာက္ညွင္းနဲ့သရက္သီး ။ ေနာက္ အလံုးမပ်က္ အခြံခြာ အေမွ်ာင္းေလးေတြလုပ္ထားျပီး ၊ လံုး၀မခ်ဥ္ဘဲ မာလကာသီးလို ခပ္ ၾကြပ္ၾကြပ္၀ါးလို့ရတဲ့ ၊ ထိုင္းေတြကေတာ့ သၾကား-ငရုတ္သီး (သို့) sauce တမိ်ဳးနဲ့ နွစ္စားတတ္ၾကတဲ့ သရက္သီးစိမ္း ။ တထုတ္ကိုမွ ၁၀ဘတ္ဆိုေတာ့ စားတာေပါ့ ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမ့ကို ေျပာျပေတာ့ ၊ သူေျပာတာ ျမန္မာျပည္မွာလဲ အဲလို စားသရက္ဆိုလား ရွိတယ္တဲ့ ။ ကြ်န္မကေတာ့ ျမန္မာျပည္တုန္းက စားေတာင္မစားဘူး ။ မဲေဆာက္ေရာက္ေတာ့လည္း မဲေဆာက္ကအမက ကြ်န္မသရက္သီးၾကိဳက္တာလည္းသိ ၊ စကၤာပူမွာ သရက္သီး ေစ်းၾကီးတယ္ဆိုတာသိေတာ့ သရက္သီးကို မျပတ္၀ယ္ထားျပီး ေကြ်းေတာ့တာပါပဲ ။ 
လံုး၀မခ်ဥ္ဘဲ မာလကာသီးလို ခပ္ ၾကြပ္ၾကြပ္၀ါးလို့ရတဲ့ ထိုင္းသရက္သီးစိမ္း
ေကာက္ညွင္းနဲ့ သရက္သီးမွည့္
မဲေဆာက္ဟာ ျမန္မာျမိဳ ့အေသးစားေလးျဖစ္တဲ့အျပင္ ေစ်းထဲမွာလည္း ျမန္မာအစားအစာ အရမ္းေပါပါတယ္ ။ ပထမဆံုး ကြ်န္မတို့သြားစားၾကတာ အိမ္နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ - ျမန္မာစတိုင္နဲ့ လက္ဖက္ရည္ ၊ နံျပားနဲ့ ပဲျပဳတ္ ၊ ပဲပလာတာ ။ ေနာက္ေတာ့ ေစ်းထဲက အသုတ္စံု နဲ့ ၀က္သားဒုတ္ထိုး ။ အသုတ္စံုတစ္ပြဲမွာျပီး စားလဲကုန္ေရာ ၊ အာသာမေျပလို့ ေနာက္ထပ္ ေခါက္ဆြဲ ၾကာဇံသုတ္တစ္ပြဲထပ္မွာ ၊ ေနာက္ ၀က္သားဒုတ္ထိုး ၄-၅ ေခ်ာင္းေလာက္နဲ့အဆံုးသပ္ေတာ့ အမေတာင္ အံ့ၾသသြားတယ္ ။ ေနာက္တခါ အဲဒီ အသုတ္ဆိုင္သြားစားေတာ့ တခါတည္း အသုတ္ကို နွစ္ပြဲသုတ္ပါလို့ မွာထားရတယ္ ။ တစ္ပြဲနဲ့ဆို မေလာက္ဘူးေလ (ဒါေၾကာင့္ အမက အဲဒီအသုတ္ဆိုင္သြားရင္ နွစ္ပြဲစားတဲ့ဂ်စ္တူးကို သတိရတယ္လို့ ခုထိေျပာတုန္း) ။ မဲေဆာက္မွာေနတုန္း မနက္တိုင္း လက္ဖက္ရည္ ၊ အီၾကာေကြး ၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ၊ ငခ်ိတ္ေပါင္း ၊ ပဲျပဳတ္ နံျပား ၊ စမူဆာ ၊ ပဲပလာတာ စတာေတြကို အမရဲ့ ပီေအအကိုၾကီးက မနက္တိုင္း တခုမဟုတ္တခု အဆင္သင့္၀ယ္ထားေပးတယ္ ။ စားေကာင္းေကာင္းနဲ့ ေန့စဥ္နီးပါးစားျဖစ္တဲ့ ထမင္း ဟင္း ကေတာ့ အမ လက္ရာေပါ့ ။
ဒီလိုနဲ့ “ကုသိုလ္လည္းရ ၀မ္းလည္း၀” တဲ့ ကြ်န္မ ပါးေတြေဖာင္း ေမးေစ့နွစ္ထပ္ျဖစ္ခ်င္လာလို့ ၊ ဒီေရာက္ေတာ့ တစ္ပတ္နွစ္ခါ အနည္းဆံုး ျပန္ အေျပးေလ့က်င့္ေနရပါတယ္ ဆိုရင္ စာဖတ္သူတို့ ျပံဳးစိစိျဖစ္သြားမလား မသိ း) ။
မဲေဆာက္မွာ အစားလည္းစားရင္း ၊ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းေတြကိုလည္း သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ။ ဒုတိယေရာက္တာကေတာ့ Social Action for Women (SAW) ဆိုတဲ့အဖြဲ ့က ဖြင့္လွစ္ထားတာ မိဘမဲ့ေဂဟာေလးပါပဲ ။ SAW အဖြဲ ့ဟာ ျမန္မာအမိ်ဳးသမီးမ်ားနဲ့ ကေလးမ်ားအတြက္ ပညာေရး ၊ က်န္းမာေရး ၊ ေနထိုင္ေရးတို့ကို ေစာင့္ေလွ်ာက္ေပးေနတဲ့ အဖြဲ ့တဖြဲ ့ျဖစ္ပါတယ္ ။ သူတို့ဦးစီးတဲ့ ပရိုဂရမ္ေတြထဲမွာ စြန့္ပစ္ခံရတဲ့ ျမန္မာကေလးေတြအတြက္ မိဘမဲ့ေဂဟာဖြင့္ျပီး ေစာင့္ေလွ်ာက္ေပးတယ္ ၊ မူလတန္း နဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းကိုလည္း မိဘမဲ့ကေလးေတြပါ ေနနိုင္ဖို့ဆိုျပီး ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားအေဆာင္နဲ့တြဲျပီး ဖြင့္ထားေပးပါတယ္ ။ ေနာက္ ထူးျခားခ်က္တခုအေနနဲ့ HIV/ AIDS ျဖစ္ေနသူ မိန္းမမ်ား နဲ့ သားသမီးမ်ားကို counseling & training ေပးျပီးေစာင့္ေလွ်ာက္တဲ့ ေဂဟာကိုလည္း ဖြင့္ထားပါတယ္ ။ SAW ဟာ တခ်ိဳ ့အဖြဲ ့အစည္းေတြက ေထာက္ပံ့ေၾကးရတယ္ဆိုေပမယ့္ ၊ သူတို့လုပ္ေနတဲ့ေနရာေတြမွာ လိုအပ္တဲ့ေငြေၾကးနဲ့ မလံုေလာက္တဲ့အတြက္ အဲဒီ ေဂဟာေတြက အမိ်ဳးသမီးေတြကို လက္မႈပညာသင္ေပးျပီး ၊ လက္မႈပစၥည္းေတြ ေရာင္းခ်ျပီး တဘက္တလမ္းမွ ၀င္ေငြရွာ ရပ္တည္ၾကပါတယ္ ။
အသက္ ၈ နွစ္ေအာက္ေလာက္ ကေလးေတြကိုထားတဲ့ SAW အဖြဲ ့ေအာက္က မိဘမဲ့ေဂဟာရဲ့ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကို တြန္းဖြင့္၀င္လိုက္တဲ့အခါ ၊ ျခံ၀င္းထဲမွာ ေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ျမင္လိုက္ရပါတယ္ ။ seasaw ေတြ ၊ ဒန္းေတြ အရိပ္အာ၀ါသေပးတဲ့ သစ္ပင္ေတြ စိုစိုေျပေျပပန္းပင္ ဟိုတစ ဒီတစနဲ့ ျခံက်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းထဲ ကေလးေတြ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေျပးေနတာျမင္ရေတာ့ ၊ သူတို့ရဲ့ အပူအပင္ကင္းေနတဲ့ မ်က္နွာေလးေတြကို တခ်က္ေငးၾကည့္မိလိုက္တယ္ ။ သူတို့၀တ္ထားတဲ့ စြတ္က်ယ္လက္ျပတ္ေလးေတြ ၊ ေဘာင္းဘီတိုေလးေတြဟာ ႏြမ္းေနတယ္ ။ ေရခ်ိဳးျပီးခါစျဖစ္ပံုရတဲ့ တခ်ိဳ ့ကေလးေတြကေတာ့ မ်က္နွာမွာ သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ့ ။ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့လည္း တေနကုန္ေဆာ့ထားပံုေပါက္ေပမယ့္ သိပ္ျပီး ညစ္ပတ္ေပေရေနတာမိ်ဳးေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး ။ 
အဲဒီ မိဘမဲ့ေဂဟာကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ အေဒၚၾကီး သံုးေယာက္ကိုျမင္ေတာ့ ၊ သူတုိ့ဟာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လစာနည္းနည္းယူျပီး ဒီအလုပ္ကိုလုပ္ေနေပမယ့္ ၊ တကယ့္ေစတနာ ေမတၱာအျပည့္နဲ့ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိသာတယ္ ။ ကေလးေတြအေပၚ သူတို့ျပဳမူဆက္ဆံပံုေတြက တကယ့္ ကိုယ့္သားသမီးေျမးငယ္ေလးေတြလိုပဲျဖစ္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ ကြ်န္မတကယ္ သူတို့ကို ေလးစားမိသလို ၊ ပီတိလည္းျဖစ္မိတယ္ ။ မိဘမဲ့ေဂဟာက ၾကီးသြားၾကတဲ့ ေကာင္မေလး ၄-၅ေယာက္ကလည္း ကေလးေတြကို ျပန္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို့ အဲဒီမွာပဲေနၾကတယ္ ။ အဲဒီမွာ ဓါတ္ပံုလိုက္ရိုက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြကို ေသသပ္စြာစီရီထားတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ ၊ ကေလးေတြရဲ့ အ၀တ္အစား စတာေတြကို အံဆြဲေလးေတြမွာ နာမည္ကပ္ျပီး သူ ့ဟာသူေလး တသီးတသန့္လုပ္ေပးထားေတြ စသည္ျဖင့္ စနစ္က်က်ေလးလုပ္ထားတာအတြက္ စိတ္ထဲမွာ အဲဒီေဂဟာကို ၾကီးၾကပ္သူေတြ ေစာင့္ေရွာက္သူေတြကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္ ။
အဲဒီေနာက္ သူတို့ဆီ ဧည့္သည္လာရင္ သိပ္ေပ်ာ္ပံုရတဲ့ကေလးေတြက ထိုင္းသီခ်င္းနဲ့ ကြ်န္မတို့ကို ကျပၾကတယ္ ။
ျမဴးၾကြတဲ့ေတးသံနဲ့တေျပးညီ လန္းဆန္းေနတဲ့ သူတို့မ်က္နွာေပၚက အျပံဳးေတြကုိၾကည့္ရင္း ဗြီဒီယိုရိုက္ရင္း ကြ်န္မျပံဳးလိုက္မိတယ္ ။ အဲဒီအျပံဳးေလးေတြ ေရရွည္တည္တံ့နိုင္ဖို့ တတ္နိုင္သမွ် ပံ့ပိုးရမယ့္တာ၀န္ ကြ်န္မတို့မွာ ရွိတယ္ ။
တံုးတိျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ရွိေနေပမယ့္ ၊ ကြ်န္မေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္တေလွ်ာက္လံုး အျပံဳးမပ်က္တဲ့ ဒီကေလးမေလးကိုေတြ ့ေတာ့ ၊ အလုပ္မွာ စိတ္ညစ္စရာၾကံဳရင္ ျငီးျငဴတတ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွက္မိတယ္ ။ 
အမအိမ္ကယူသြားတဲ့ ဘီစကစ္ေတြကိုေ၀ေပးေတာ့ တန္းစီျပီး လက္အုပ္ေလးခ်ီ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းျပသျပီး ယူေနတဲ့ သူတို့ပံုရိပ္ေတြ ကြ်န္မရဲ့ နွလံုးသားမွာ တသက္စာတြက္ ကပ္ပါသြားတယ္ ။
အဲဒီမိဘမဲ့ေဂဟာမွာ ကြ်န္မအတြက္ စိတ္အထိခိုက္ရဆံုးအခ်ိန္ကေတာ့ ေအာက္မွာ ျပထားတဲ့ကေလးေလးကို ေတြ ့ရတုန္းကပါပဲ ။ သူ ့ကို ဗြီဒီယိုရိုက္ေနတုန္း ကြ်န္မမ်က္နွာမွာ စိတ္မေကာင္းတာ သိပ္ထင္ရွားေနတယ္လို့ေတာင္ အမက ေျပာေသးတယ္ ။ ေမြးတည္းက မ်က္စိမျမင္ ၊ နားမၾကား ၊ ပိုလီယိုလို အရိုးေတြလည္း မသန္မာလို့ လမ္းလဲေလွ်ာက္မရ ၊ ဟိုဘက္ လွိမ့္ ဒီဘက္ လွိမ့္ နဲ့ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနရတဲ့ ကေလးေလး ၊ ဒီၾကားထဲ အျမဲလိုလိုလည္း တက္ တတ္ေသးတယ္တဲ့ ။ မိဘမဲ့ေဂဟာရဲ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ မေနရင္ ၊ သူ ့အတြက္ တခုတည္းေသာ ေနရာက ပံုထဲမွာ ျပထားတဲ့ လွည္းေလးေပၚ ။ 
သူတို့ေလးေတြရဲ့ ဘ၀ဟာ ခုလို မိဘမဲ့ေဂဟာသာ မရွိခဲ့ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္ေလမလဲ ။ ကြ်န္မတို့နိုင္ငံက မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြဟာ ကိုယ့္နိုင္ငံမွာလည္း ဆင္းဆင္းရဲရဲေနရ ၊ သူမ်ားနိုင္ငံကိုေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း မ်က္နွာငယ္နဲ့ ထပ္ ဆင္းရဲရျပန္ ။ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြ ဒုနဲ့ေဒးပဲဆိုတာ .. ဘ၀ဆိုတာ လူတိုင္းတြက္ ျပႆနာေတြနဲ့ပဲ ဆိုတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ ... ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတို့လို ဒုကၡေရာက္မေနသူ ၊ သူတို့ေလာက္ ျပႆနာဆိုးေတြကို မၾကံဳရသူေတြက ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ေလး ၀ိုင္း၀န္းမကူညီဘူး ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားပဲ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ျပီးရင္း လုပ္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကြ်န္မတို့ ျမန္မာလူမိ်ဳးေတြရဲ့ အနာဂတ္အတြက္ ရင္ေလးမိပါေတာ့တယ္ ။
မွတ္ခ်က္ ။
မဲေဆာက္မွ ကေလး လူၾကီး လူငယ္ေတြကို အ၀တ္အစား စာအုပ္ေတြလည္း သယ္နုိင္သေလာက္ ၀ိတ္အကုန္သယ္သြားျပီး ေနရာေတြ ခြဲျပီးေပးခဲ့ပါတယ္ ။ အ၀တ္အစား စာအုပ္ေတြ၀ိုင္းရွာေပးဖို့ အကူအညီေတာင္းေတာ့ ၊ ကေလး လူၾကီး ေယာက္်ား မိန္းမ အရြယ္မိ်ဳးစံုအတြက္ အ၀တ္အစားေတြကို ရွာေပးျပီး ေသတၱာတစ္လံုး ခရီးသြားအိတ္ႏွစ္လံုးအျပည့္နဲ့ ေသခ်ာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထည့္ေပးတဲ့ စကၤာပူမွ မအိမ့္ (ကြ်န္မေခၚတာကေတာ့ မခိုင္) ၊ စာအုပ္အမိ်ဳးစံုကို ရွာေပးတဲ့ မေမ နဲ့ အ၀တ္အစားေတြ စာအုပ္ေတြ သယ္ဖို့အကူအညီလိုတိုင္း မနားမေနလိုက္လုပ္ေပးတဲ့ ကိုပီတိတို့မရွိခဲ့ရင္္ ျဖစ္ေျမာက္မွာမဟုတ္ဘူးလို့ ဒီပို့စ္နဲ့အတူ ေျပာလိုက္ပါရေစ ။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ ဒီခရီးစဥ္မွာ သူတို့ရဲ့ ပံ့ပိုးမႈမပါခဲ့ရင္ ခုေလာက္ထိ လုပ္နိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး ။
တဆက္တည္းမွာ စာဖတ္သူတို့ကို ရွင္းျပခ်င္တာ ... ကြ်န္မ ဒီပို့စ္ေတြေရးေနတာဟာ ကြ်န္မဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေျပာျပခ်င္တဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး ။ ဟိုဘက္မွာ ဘယ္လိုအေျခအေန ရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ အေနနဲ့ ျပန္ေျပာျပတဲ့ သေဘာပါပဲ ။ တဆက္တည္းမွာ ကြ်န္မပို့စ္ေတြဖတ္ျပီး လိုအပ္ေနတဲ့ ကြက္လပ္ေလးေတြ ျဖည့္ဖို့ တတပ္တအားပါ၀င္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ကြ်န္မကို ဆက္သြယ္နိုင္ပါတယ္ ။
(ဆက္ရန္)
Friday, April 11, 2008
Teaching Method and Dream ! |
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ယခုအခ်ိန္ခါအထိ စဥ္ဆက္မျပက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ အရာမွာ အတတ္ ပညာ တစ္စံုတရာကို သင္ယူျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထို႕ကဲ႔သို႔ ေျမာက္မ်ားစြာ သင္ယူခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဆရာတို႔အေပၚ၌ စိတ္၀င္စားျခင္း ေလးစား ျခင္းတို႔ု႔ ရင္ထဲ ႏွလံုသားထဲ ၌ တည္ရိွ ေနၾကပါသည္။ ဆရာတို႔ အေပၚစိတ္၀င္စားမွု ႏွင့္အတူ စာသင္ၾကား လိုေသာ ဆႏၵလည္း ေပါက္ဖြားခဲ့ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ရင္ထဲ၌ ငယ္စဥ္က ဆရာမ်ား၏ ပံုရိပ္မ်ားမွာ အရွိန္အ၀ါ ၾကီးၾကီး ျဖင့္ထင္ရွားစြာ တည္ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာမသည္ သူ၏ အတက္အက် မရွိေသာ အသံ၀ါၾကီးျဖင့္ ဓါတုေဗဒ ဘာသာရပ္ကို ျငိမ္သက္စြာ ဘာသာျပန္ ျပေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ အေနာက္ ဘက္ခံု၌ ေဇလြင္မိုး ႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ တို႔ စစ္တုရင္ ကစား ေနၾကမွန္း ဆရာမ မွအပ တစ္တန္းလံုး သိၾက၏။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ယေန႔ က်ဴရွင္တြင္ စာေမးပြဲ ေျဖရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ က်ဴရွင္ စာအုပ္ကို မသိမသာ ခိုးဖတ္ ေနပါသည္။ စကားသံမ်ား ျဖင့္ အတန္းမွာ အေတာ္ ကေလး ေျဗာင္းဆန္ေနရာ ကြၽန္ေတာ္ပင္ ဆရာမကို အထူး အားနာမိသည္။
ဆရာမ၏ အသံတြင္ ၾကည္လင္ ျပတ္သားျခင္း၊ အင္တိုက္ အားတိုက္ ရွိျခင္း တို႔ႏွင့္ အတူ မ်က္ႏွာ၌ လည္း အေၾကာင္းအရာ အေပၚ စိတ္၀င္စားမႈမွာ အတိုင္းသား ေပၚလြင္ေနပါသည္။ ဆရာမ၏ မ်က္လံုးတို႔သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္စီ တစ္ေယာက္စီကို ၾကည့္ေန သည္သို႔ ထင္ရသည္။ ဆရာမလက္၌ စာအုပ္ကိုင္မထား။ ၾကိမ္လံုးလည္းမရွိ။ သို႔တေစ တစ္တန္းလံုး ျငိမ္ေနၾကသည္မွာ အံ႔ၾသ စရာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္လဲ့ ေနၾကမည္ ထင္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ေမးကေလးမ်ား ပင္ ေထာက္၌ ေနၾက ေသးသည္။ ျမန္မာစာ ဆရာမ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာမ၏ အသက္သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ အလြန္ဆံုးၾကီးလွ ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္မွ်သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဆရာမ၏အသံမွာ မာ၏ မ်က္ႏွာတင္း၏ ၾကိမ္လံုးႏွင့္လက္ႏွင့္ပ်က္သည္မရိွ။ ဆရာမအခ်ိန္၌ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး ယားလို႔မွ မကုတ္ရဲပါ။ ဆရာမ ေျပာေနၾက စကားတစ္ခြန္း မွာ သူၾကိဳးစား သေလာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုးတက္ မလာျခင္းပင္။ ရူပေဗဒ သင္ေသာ ဆရာမ ျဖစ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းတြင္ သန္းဟိန္း သည္ အေတာ္ဆံုး ေက်ာင္းသား။ သူက စာလိုလားသည္၊ ဉာဏ္ေကာင္းသည္၊ ၀ီရိယ အားေကာင္း သည္၊ နည္းစနစ္ မွန္ကန္သည္။ သူက အဆင့္တစ္ ေနရာကို မူပိုင္ ယူထားသူ ျဖစ္သည္။
ေမာင္ဘကေတာ့ ဉာဏ္ေကာင္း လွ၏ သူ၏ သိလြယ္၊ တတ္လြယ္၊ ျမင္လြယ္ တတ္လြန္းမႈ တို႔ေၾကာင့္ ဆရာဆရာမ တို႔၏ အေရးေပးမႈ အခံရ ဆံုးေသာ ေက်ာင္းသား ျဖစ္ပါသည္။ သူက အဆင့္ (၃) ျဖစ္လိုက္၊ (၆) ျဖစ္လိုက္၊ (၁၀) ျဖစ္လိုက္ ႏွင့္ မတည္ျငိမ္ လြန္းလွသူ ျဖစ္၏။
ကြၽန္ေတာ္သည္ အဆင့္ (၂) ေနရာကို လက္မလႊတ္တမ္း ယူထား သူျဖစ္၏ ကြၽန္ေတာ္က စာလိုလားသည္၊ ဉာဏ္ရည္ သင့္တင့္သည္၊ နည္းစနစ္ မွန္ကန္ သည္။ ၀ီရိယသင့္တင့္ သည္ထင္ပါသည္။
ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ စာလည္းမလိုလား၊ ၀ီရိယလည္း မရွိ၊ ရည္းစားျပႆနာလည္း ရွိေနသည္၊ သူ၏အေဖႏွင့္ေမမွာ ကြဲေနသည္ဟု သိရသည္။ သူကေတာ့ ဘာသာစံုက်၌ ေနာက္ဆံုးေနရာကို မူပိုင္ ယူထားသူ ျဖစ္၏
ဆရာ ညီညီသည္ ေမာင္ေမာင္ ကဲ့သို႔ေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားကိုပင္ ေျပာင္းလဲ နိုင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာင္ သည္ (၂) ႏွစ္က်ျပီးမွ ဆယ္တန္း ေအာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဓါတုေဗဒ ဘာသာရပ္၌ (၇၀) ရရွိခဲ့ရာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဖို ႔ အံ့ဖြယ္လိလိ။ ဆရာစာ သင္ပံုမွာ လူျပက္ ဆန္၏။ တခါတေလ ဆဲပင္ ဆဲတတ္ ေသးသည္။ ေက်ာင္းသားတို႔က တဟားဟား၊ ေက်ာင္းသူ တို႔မွာ တ၀ါး၀ါး။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ စာရ ၾက၏။ သူ၏ ေက်ာင္းသားတိုင္း လိုလို ဓါတုေဗဒ ဘာသာေတာ့ ေအာင္ၾက၏။ ဂုဏ္ထူး ပါသူေတြလည္း မနည္း။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ရလဒ္ ေကာင္းလွ၏ ပုဂၢိလ္ခင္၍ တရားမင္သည္ သို႔ပင္။
အႏွစ္ခ်ဳပ္ရလွ်င္ စာသင္တတ္ေသာ၊ စြဲေဆာင္နိုင္စြမ္းရွိ ေသာ၊ တပည့္တို႔စိတ္ကိုသိေသာ ဆရာတို႔ႏွင္ ့ေတြ႔လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ရလဒ္ ေကာင္းၾကသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုအရည္အခ်င္းမ်ား ဆရာတိုင္းတြင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ မရွိၾကသနည္း။ ဆရာ သင္တန္း ေက်ာင္းမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ ထိုအရည္အခ်င္း တို႔သည္ ေမြးရာပါ ျဖစ္၍ သင္ၾကား၍ မရနိုင္သေလာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေလ့လာသင့္လွ၏ ကြၽန္ေတာ့္ယူဆခ်က္မွာ ထိုအရည္အခ်င္း တို႔သည္ ေမြးရာပါ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သင္ယူ၍ ရနိုင္ပါ၏
တပည့္ကို နားလည္ေအာင္ သင္ၾကား ေပးနိုင္ေသာ ဆရာသည္ ဆရာေကာင္း။ တပည့္ကိုပါ ေစာင့္ေရွာက္ေသာ ဆရာသည္ ပို၍ ေတာ္ေသာ ဆရာ။ တပည့္ ကို ဘာသာရပ္၍ မသိရလွ်င္ မေနနိုင္ ေလာက္ေအာင္ စြဲေဆာင္နိုင္ေသာ ဆရာသည္ အေတာ္ဆံုး ဟု မွတ္သား ခဲ့ရဖူး ပါသည္ ။
စာသင္ ၾကားျခင္းတြင္ တပည့္ မည္မွ် နားလည္သည္ကို ေသခ်ာစြာ စမ္းစစ္ နိုင္ျခင္းသည္ အလြန္ အေရးပါေသာ အခန္းက႑မွ ပါ၀င္ ေနပါသည္။ သင္ၾကားမည့္ ဆရာသည္ ကိုယ့္တပည့္ မည္မွ် တတ္သည္၊ မည္မွ် နားလည္ နိုင္စြမ္းရွိသည္။ မည္မွ် စိတ္ပါ၀င္စားမႈ ရွိသည္ကို နားလည္ နိုင္ဖို႔ လိုအပ္ သည္ လူ႕ စိတ္ပညာ သဘာ၀ ကိုလည္း အထူး နားလည္ ထားသင့္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ လူေတြကို သင္ၾကား ရေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ပါ၏။
ကြၽန္ေတာ့္အျမင္အရမူ ထိုကဲ့သို႔ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဆရာမ်ား ေမြးထုတ္ရန္လည္းေကာင္း၊ ထိုဆရာမ်ားကို သိပၸံနည္းက် ေလ့လာခ်က္မ်ားအရ အေကာင္းဆံုးဟု ေခၚနိုင္ေသာ နည္းစနစ္မ်ားအတိုင္း အေကာင္းဆံုး သင္ၾကားနိုင္ရန္ အထူး ျပည့္စံုေသာ ပညာေရး စနစ္တစ္ခု လိုအပ္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စိတ္ကူးယဥ္ ၾကည့္ၾကပါစို႔။
ထိုစနစ္ကို ေရးဆြဲရန္အတြက္ အထူး ေကာ္မတီ တစ္ရပ္ လိုအပ္ပါသည္။ ထိုအဖြဲ႔တြင္ ပညာေရးအတြက္ စိတ္အား ထက္သန္ေသာ၊ စိတ္ေကာင္း ေစတနာ ျပည့္၀ကာ မ်ိဳးခ်စ္ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူမ်ား၊ နိုင္ငံျခားသား ပညာရွင္မ်ား ပါ၀င္ရန္ လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။
စာသင္ၾကားျခင္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္ေသာ ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြနိုင္ေသာ၊ ကိုယ္တိုင္ ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာနိုင္ေသာ၊ ကိုယ္တိုင္ အေျဖ ထုတ္နိုင္ေသာ၊ ပညာရပ္ကို ေကာင္းစြာ အသံုးခ်နိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားကို သင္တန္းကာလ အျပီး၌ ရရွိေစရန္ ေမွ်ာ္မွန္း ထားသင့္ ပါသည္။ ထို႔အျပင္ ေျပာင္းလဲလာေသာ ကမၻာႀကီး ႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္းနိုင္ရန္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ မ်ား ခ်မွတ္ထား သင့္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ကာ စနစ္တက် စီမံကိန္းခ်ၿပီး ျဖစ္ေစရပါမည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရည္မွန္း ခ်င္ေသာ ပညာ သင္ၾကားေရး မွာ စနစ္ကို အေျခခံ ျဖစ္ေစရပါသည္။ ဆရာေတာ္လွ်င္ တပည့္ေတာ္၍ ဆရာညံ့လွ်င္ တပည့္ညံ့ ေသာ ပုဂၢိဳလ္ အေျခခံ စနစ္ မျဖစ္ ေစရပါ။ ထိုေၾကာင့္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ အေသးစိတ္ အစီအစဥ္မ်ားကို ဥပမာ ပံုစံမ်ား ႏွင့္ တကြ ေရးသားထားျပီး ျဖစ္ေနေစ ရပါမည္။ ဆန္းစစ္ သံုးသပ္ခ်က္ ျပဳလုပ္ရန္ အတြက္ အထူး ပံုစံမ်ား ေရးဆြဲထားျပီး ျဖစ္ရမည့္အျပင္ ၄င္း အတြက္လည္း အထူး အဖြဲ႔ဖြဲ႔ျပီး ျဖစ္ေနေစ ရပါမည္။
ထို႔ေနာက္ ပညာေရး စနစ္ ထူေထာင္မႈ ျပဳလုပ္ရမည္ ျဖစ္ျပီး ႀကီးၾကပ္ ဆန္းစစ္ ျပဳလုပ္ကာ လစဥ္ သို႔မဟုတ္ လိုအပ္သလို ညွိႏႈိင္း အစည္း အေ၀း ပြဲမ်ား က်င္းပကာ ေျဖရွင္းသင့္သည္ မ်ားကို ေျဖရွင္း ရပါမည္။ အျပန္အလွန္ အျမင္ရွင္းေရး အထူးဂရုျပဳ ရပါမည္။
လိုအပ္ေသာ ခြင့္ျပဳေငြကို ရရွိေရးသည္ အလြန္အေရးပါေသာ က႑မွ ပါ၀င္ေနပါသည္။ အကယ္၍ မလံုေလာက္၍ မျဖစ္နိုင္ဟုလည္း မျဖစ္ေစရန္ ျပည္သူတို႔၏ ေထာက္ခံမႈ လိုအပ္ပါသည္။ ထိုမွသာ ျပည္သူတို႔၏ ကူေငြရရွိ ေအာင္ ေကာက္ခံနိုင္ေပမည္။
တစ္ႏွစ္ျပည့္၍ ျပည္လည္ စီစစ္သံုးသပ္ ၾကေသာအခါ ၄င္းအတြက္ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ထားသည့္အတြက္ မွန္ကန္ အဆင္ေျပ လြယ္ကူ ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေနာက္ ျပန္လည္ စီမံကိန္းေရး ဆြဲျခင္း လုပ္သည့္အခါ လိုအပ္သလို ျပင္ဆင္ထည့္သြင္း ေရးဆြဲ နိုင္ေပ လိမ့္မည္။ ႏွစ္စဥ္ ေျပာင္းလဲ ေနေသာ အခ်က္ အလက္မ်ား ကိုလည္း လိုအပ္သလို ေရးဆြဲ နိုင္ရပါမည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ တည္ေဆာက္ထားေသာ အိပ္မက္သည္ စနစ္ကိုသာ အေျခခံ ထားျခင္း ျဖစ္၍ မည္သို႔ေသာ ဆရာကသင္ေစ ပံုစံ ေကာင္းေကာင္း တစ္မ်ိဳး တည္းသာ ထြက္ေနသျဖင့္ ဆရာရွိေသာ မည္သည့္အရပ္က ေက်ာင္းသား မဆို ပညာ ေကာင္းစြာ သင္ၾကား နိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
လက္ေတြ႔တြင္ အခက္အခဲ မ်ားစြာ ရွိနိုင္ေသာ္လည္း ျဖစ္နိင္ေခ်ရွိျပီး တစ္မ်ိဳးသားလံုး အတြက္ အက်ိဳးမ်ား ေစမွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဉာဏ္မွီ သမွ် စိတ္ကူး ယဥ္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏ အမွား ေထာက္ျပၾကရန္လည္း ဖိတ္ေခၚပါ၏ လိုအပ္သမွ် ျဖည့္ဆည္း တင္ျပ ၾကရန္လည္း ေမတၱာရပ္ခံပါ၏။
အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ လူတစ္ဦးစီ အတြက္ျဖစ္ေစ၊ တိုင္းျပည္ အတြက္ျဖစ္ေစ ပညာ သာလွ်င္ ပဓာနျဖစ္၏။ ပညာရွိလွ်င္ ဆရာျဖစ္၍ ပညာ မဲ့လွ်င္ ေနာက္လိုက္ ျဖစ္ရ၏။ ပညာရွိလွ်င္ မိမိအက်ိဳးသာမက ေလာက အက်ိဳးကိုလည္း ထိထိ ေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္နိုင္မည္ျဖစ္ရာ ပညာ တိုးပြားေရး သည္ အခ်က္အခ်ာပင္ ျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကဲ့သို႔ ဖြံျဖိဳးဆဲ နိင္ငံ အေနျဖင့္ ပညာရည္ ျမင့္မားေရးသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုး၏ လက္ရွိ အဦးဆံုး ေဆာင္ရြက္ရမည့္ တာ၀န္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေလးစားစြာ တင္ျပအပ္ပါသည္။
Wednesday, April 9, 2008
ပညာေရးခရီးစဥ္ (၂) |
မဲေဆာက္ကားဂိတ္မွာ အထုတ္ေတြခ်ျပီးျပီးခ်င္း ၊ မဲေဆာက္က အမတေယာက္ဆီ “အမေရ .. ေရာက္ျပီ” လို့ လွမ္းဖုန္းဆက္ေျပာျပီး ခဏၾကာေတာ့ အမလည္း ေရာက္လာပါတယ္ ။ မဲေဆာက္ျမိဳ ့ဟာ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာေတြအမ်ားအျပားေနတဲ့ ေနရာဆိုတာ အဲဒီေရာက္မွ သိလိုက္ရတယ္ ။ မဲေဆာက္ျမိဳ ့ထဲမွာ ျမန္မာလိုေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုဒ္ေတြနဲ့ ဆိုင္ေတြကိုျမင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားသလို ၊ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္နူးမိတယ္ ။ ဒီလိုနဲ့ အမတို့အိမ္ေရာက္ေတာ့ အသင့္ျပင္ေပးထားတဲ့ အခန္းေလးထဲ ပစၥည္းေတြခ်ျပီး ၊ ေဘးအိမ္က ဖြင့္ထားတဲ့ ျမန္မာသီခ်င္းသံကို နားစြင့္လို့ ၊ ကြ်န္မရဲ့ မဲေဆာက္ခရီးစဥ္ကို စတင္လိုက္ပါေတာ့တယ္ ။
ေနာက္တေန့မွာေတာ့ မဲေဆာက္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြထဲက ေန့သစ္ေက်ာင္း (New Day School) လို့ အမည္ရတဲ့ ေက်ာင္းေလးကို သြားေရာက္ခဲ့တယ္ ။ အဲဒီေက်ာင္းက ထိုင္းနိုင္ငံေရာက္ေရြ ့ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားကို လိုက္လံေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ Joint Action Committe for Burmese Affairs (JACBA) ဆိုတဲ့ အဖြဲ ့အစည္းက တည္ေထာင္ထားတာ တစ္နွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပါဘူး ။ မူၾကိဳ မွ ျမန္မာေလးတန္းအထိ ေက်ာင္းသားဦးေရ ၈၉ ေယာက္ေလာက္ နဲ့ ဆရာ ဆရာမ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ ရွိပါတယ္ ။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကို ျမန္မာျပည္သင္ရိုးညႊန္းတန္းအတိုင္းသင္တဲ့အျပင္ ၊ ေနာက္နွစ္မွာ ရွမ္းစာ နဲ့ ထိုင္းစာကိုပါ ျဖည့္စြက္ဖို့ အစီအစဥ္ရွိတယ္လို့ အဲဒီက ေက်ာင္းအုပ္က ရွင္းျပပါတယ္ ။
ေက်ာင္းထဲကို ၀င္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ မူၾကိဳကေလးေတြကိုစာသင္တဲ့ ခေနာ္ခနဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ေလးကို စတင္ျမင္ရပါတယ္ ။
က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ အေပၚမွာ သြပ္အမိုးပဲရွိျပီး ၊ ေဘးဘက္ျခမ္းေတြမွာ တစ္၀က္ေလာက္သာကာထားတဲ့ ဒီေက်ာင္းေဆာင္မွာ အားလံုးစုသင္ပါတယ္ ။
ကြ်န္မတို့ေရာက္လာတာကိုေတြ ့ေတာ့ ျဖစ္သလိုေလးလုပ္ထားတဲ့ ကစားကြင္းမွာကစားေနၾကတဲ့ ကေလးေတြ ကြ်န္မတို့နားကို ေရာက္လာၾကတယ္ ။ သူတို့ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ ့က မိဘမဲ့ေတြျဖစ္သလို ၊ အမ်ားအားျဖင့္ကေတာ့ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ စက္ရံုအလုပ္သမားမ်ား ၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးအလုပ္သမားမ်ားရဲ့ သားသမီးမ်ားျဖစ္ပါတယ္ ။ သူတို့မိဘေတြဟာ အျမဲတမ္း စက္ရံုေတြ ေျပာင္းေရႊ ့ရ ၊ ယာခင္းေတြကို ရာသီအလိုက္ ေျပာင္းျပီး စိုက္ပ်ိဳးေရးအလုပ္သမား လိုက္လုပ္ရဆိုေတာ့ ၊ တေနရာတည္းမွာ မေနနိုင္ၾကဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီကေလးေတြဟာလည္း မိဘေတြေနရာေျပာင္းတယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး မိဘေတြရွိရာကို လိုက္ေျပာင္းၾကရတယ္ ။ အဲဒီအခါ သူတို့ ပညာေရးဟာလည္း တပိုင္းတစျဖစ္က်န္ရစ္ေပါ့ ။ ဒါေၾကာင့္ မဲေဆာက္မွာရွိတဲ့ တခ်ိဳ ့ေက်ာင္းေတြက ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား အေဆာင္ေလးေတြ လုပ္ေပးထားတတ္ၾကတယ္ ။ ေန့သစ္ေက်ာင္းကေတာ့ ေက်ာင္း၀န္းရဲ့ ငွားရမ္းခ နဲ့ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ လစာေတြကို ခရစ္ယာဥ္အဖြဲ ့တခုက ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးထားတာကလြဲလို့ ၊ တျခားဘယ္ကမွ ေထာက္ပံ့ေၾကးမရတဲ့အတြက္ ၊ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား မထားနိုင္လို့ သူတို့ေက်ာင္းက ကေလးေတြဟာ ခုေက်ာင္းတက္လိုက္ ၊ ေနာက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ့ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္ ။ 
အဲဒီေက်ာင္းမွာ နိင္ငံျခားအဖြဲ ့တခုက လာေဆာက္ေပးသြားတဲ့ ေရေလာင္းအိမ္သာတခုရယ္ ၊ ေရသန့္ရဖို့လုပ္ေပးသြားတဲ့ water filter တစံုရယ္ကလြဲလို့ ၊ ဘာမွထည္ထည္၀ါ၀ါမရွိလွပါဖူး ။ ကေလးေတြကို ေန့စဥ္ထမင္းေကြ်းဖို့ ၊ အပတ္စဥ္ အဟာရျဖစ္တဲ့ အစားအစာေတြေကြ်းဖို့ေတာင္ သူတို့မွာ အနိုင္နိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ပံုပါပဲ ။ ဒီၾကားထဲ တေန့လုပ္မွ တေန့ စားရမယ့္ အလုပ္သမားေတြက သူတို့ကေလးေတြကို ေက်ာင္းကို လာပို့ဖို့ အခ်ိန္မေပးနိုင္ၾကဖူး ။ ဒီေတာ့ ေန့သစ္ေက်ာင္းက ကေလးေတြကို အိမ္နဲ့ေက်ာင္း အၾကိဳအပို့လုပ္ေပးရပါတယ္ ။ အဲလိုမွ သူတို့မလုပ္ေပးရင္လည္း အဲဒီကေလးေတြ ေက်ာင္းရဲ့ အရိပ္ေအာက္ ခိုလႈံခြင့္ နဲ့ ေက်ာင္းဆိုတာရဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ခံစားနိုင္ခြင့္ တစ္သက္တာ ေပ်ာက္ဆံုးရဖြယ္ရွိတယ္ ။
ဒါနဲ့ အဓိက ေက်ာင္းမွာလိုအပ္ေနတာ ဘာလဲလို့ေမးေတာ့ ... ယိုင္ နဲ့ ေနတဲ့ ျခံစည္းရိုးလို့ အျဖစ္သာေခၚလိုရမယ့္ သူတို့ေက်ာင္း၀န္းကို ကာရံထားတာေတြကို ျပျပီး ၊ အုတ္တံတိုင္းေကာင္းေကာင္းလိုတယ္လို့ ေျပာပါတယ္ ။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ သူတို့ေက်ာင္းက တဘက္ကမ္းနဲ့နီးေတာ့ ၊ ေသခ်ာ အကာအရံမရွိရင္ ကေလးေတြကိုလာ ခိုးယူျပီး တဘက္ကမ္းကို ေရာင္းစားခံရမွာကို စိတ္ပူလို့လို့ ရွင္းျပပါတယ္ ။ တဆက္တည္းမွာပဲ တခါ ကေလးတေယာက္ အဲလို ေပ်ာက္သြားျပီး တဘက္ကမ္းမေရာက္ခင္ေလး ျပန္ေတြ ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္ ။
ရွိစုမဲ့စု ပညာသင္ခြင့္ရတဲ့ ဘ၀ေလးကို ေရာင့္ရဲေနၾကတဲ့ ၊ အ၀တ္အစားအႏြမ္းေလးေတြ၀တ္ထားေပမယ့္ ေတာက္ပတဲ့မ်က္၀န္းေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ ၊ ျပံဳးခ်ိဳေနတဲ့ မ်က္နွာေပးေလးေတြနဲ့ သူတို့ေက်ာင္းမွာသင္ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ကြ်န္မတို့ကို ရြတ္ဆိုျပတာကို ဗြီဒီယိုရိုက္ရင္း ကြ်န္မမ်က္၀န္းေတြ ေ၀၀ါးမသြားေအာင္ မ်က္ေတာင္ကို အခတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လိုက္မိတယ္ ။ တခ်ိန္တည္းမွာ တတ္နိုင္သေလာက္ေလး သူတို့ေလးေတြရဲ့ ဘ၀ကို အကာအကြယ္ေပးခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္လာတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ့ေက်ာင္းအတြက္ လုိအပ္ေနတဲ့ အုတ္တံတိုင္းကို လွဴဖို့ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ ။
စကားေျပာေနတုန္း ေလေတြဒလၾကမ္းတိုက္ျပီး မိုးေတြ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ရြာခ်လိုက္ေတာ့ မူၾကိဳေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ခေနာ္ခနဲ့ သစ္သားအိမ္ေလးထဲ ကြ်န္မတို့ ေျပး၀င္လိုက္ၾကတယ္ ။ သြပ္မိုးကို တစ္၀က္ပဲမိုးထားနိုင္တဲ့ အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ေလးက ေဒါသတၾကီးရြာေနတဲ့ မိုးစက္ေတြအကုန္လံုးကို မဟန့္တားနိုင္ခဲ့လို့ မိုးေတြရိုေနတဲ့ၾကားမွာပဲ ေမးစရာရွိတာေလးေတြကို သူတို့ကို ကြ်န္မဆက္ေမးျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ သူတို့ ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြလိုအပ္ေသးလဲလို့ ေမးေတာ့ ... ကေလးေတြကို အပတ္စဥ္ အဟာရေကြ်းဖို့ ဘတ္ ၅၀၀ ၊ ကေလးေတြတြက္ ထမင္းစားေဆာင္ေလးေဆာက္ဖို့ ဘတ္ သံုးေသာင္း ၊ အုိးခြက္ပန္းကန္ေတြ နဲ့ ကေလးေတြတြက္ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးေတြ၀ယ္ဖို့ ဘတ္ တစ္ေသာင္းေက်ာ္ စတာေတြကို စာရင္းလိုက္မွတ္ရင္းနဲ့ပဲ ၊ စကၤာပူျပန္ေရာက္ရင္ ထီတစ္ေစာင္ အျမဲထိုးမွပဲလို့ ကြ်န္မစိတ္ကူးေပါက္လိုက္မိတယ္ ။ ထီထိုးလို့ ေပါက္မွပဲ ေနရာတိုင္းမွာ လိုအပ္ေနသမွ်ေတြ ကြ်န္မလွဴခ်င္သေလာက္ လိုက္လွဴနိုင္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ ။
ဒီလုိနဲ့ပဲ ဧည့္သည္လာတယ္ဆို ေပ်ာ္ျမဴးသြားတဲ့ ကေလးေလးေတြ ၊ လစာနည္းနည္းေလးရေပမယ့္ ေစတနာအျပည့္နဲ့ လုပ္ေပးေနတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြကို ႏႈတ္ဆက္လို့ ၊ အဲဒီကေလးေတြရဲ့ ေနာင္ ေန့သစ္ေပါင္းမ်ားစြာတြက္ အတတ္နိုင္ဆံုး ကူညီပံ့ပိုးသြားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ့ ေန့သစ္ေက်ာင္းကေန ကြ်န္မ လွမ္းထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္ ။ 
ဘတ္ နွစ္ေသာင္းေက်ာ္က်တဲ့ အဲဒီတံတိုင္းကို ကြ်န္မနဲ့အတူ မေမ ၊ ကိုပီတိ ၊ မပန္ ၊ ကိုရဲမြန္ ၊ ေရြဂ်မ္းတို့က ၀ိုင္း၀န္းျပီး လွဴလိုက္တဲ့အတြက္ ခုဆိုရင္ ကေလးေတြ လံုျခံဳစြာစာသင္ၾကားေနနိုင္ျပီဆိုတာ သိရလို့ ၊ ေနာက္ျပီး ကိုယ္နဲ့ စိတ္တူကိုယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ ေတြ ့ရလို့လည္း ကြ်န္မစိတ္ထဲၾကည္နူးမိတာ အမွန္ပါပဲရွင္ ။
ပညာေရးခရီးစဥ္ (၁) သို့
(ဆက္ရန္)
ပညာေရးခရီးစဥ္ (၁) |
လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကတဲ့အတိုင္း မၾကာေသးခင္က ကြ်န္မ မဲေဆာက္ နဲ့ ခ်င္းမိုင္ဘက္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ။ အဲဒီခရီးစဥ္ကို သြားရတဲ့ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ အဲဒီဘက္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာကေလးေတြရဲ ့ပညာေရးကို ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ဆိုတာတင္မက တျခားဘာေတြပါ ကူညီနိုင္မလဲလို့ ေသခ်ာေလ့လာခ်င္တာရယ္ ၊ ေနာက္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ အေထာက္အပံ့ေတြ ေပးခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ပါပဲ ။
ခ်င္းမိုင္သြားမယ့္ေလယာဥ္က Budget Airline ကို စီးတာဆိုေတာ့ မနက္အေစာၾကီး ကြ်န္မတခါမွမေရာက္ဖူးေသးတဲ့ Budget Terminal ကေန ထြက္ပါတယ္ ။ ထိုင္းနယ္စပ္မွာရွိတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္ေတြ အ၀တ္အစားေတြလွဴဖို့ တတ္နိုင္သမွ်သယ္သြားတာဆိုေတာ့ သူတို့ေပးတဲ့၀ိတ္နဲ့ အံကိုက္အတိျဖစ္ေနလို့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ့ check-in counter ကို ေရာက္သြားတယ္ ။ တကယ္ခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့လည္း ၀ိတ္နည္းနည္းေလးပိုတာကိုေတာင္ သူတို့က လက္မခံတဲ့တြက္ ဟိုထဲထည့္ ဒီထဲထည့္ အျမန္ ျပန္လုပ္ျပီး ၊ လက္ခံလိုက္ေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်နိုင္တယ္ ။ သံုးနာရီၾကာတဲ့အခါမွာ ခ်င္းမိုင္ေလယာဥ္ကြင္းကို ေရာက္ျပီး ၊ လာၾကိဳမယ့္ အမကို ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္တယ္ ။ သူ ့ကိုျမင္ေအာင္ဆိုျပီး အေ၀းမႈန္တဲ့ကြ်န္မ မ်က္မွန္လည္း ထုတ္တပ္ရေသးတယ္ ။ ကြ်န္မေရာက္တဲ့ ေဖေဖၚ၀ါရီလကုန္ အခ်ိန္ဟာ ထိုင္းမွာ ေႏြရာသီျဖစ္ခါစျဖစ္တဲ့အတြက္ ၊ ေလယာဥ္ကြင္းကထြက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ခ်င္းမိုင္ရဲ့ ထြက္သစ္စေနမင္းက ကြ်န္မကို ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္ပါတယ္ ။
ေလယာဥ္ကြင္းကေန အမတို့အိမ္ကိုသြားရာလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ခ်င္းမိုင္ရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာရင္း ၊ အမ နဲ့ စကားစျမည္ေျပာရင္းပါလာလိုက္တာ ကင္မရာထုတ္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို့ေတာင္ ေမ့သြားတယ္ ။ အမွန္ေျပာရရင္လည္း ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ ရႈခင္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို့ထက္ ၊ ေက်ာင္းေတြဆီကို ေျခဦးတည္ဖို့သာ စိတ္ေစာေနမိတယ္ ။ ကိုယ္သိပ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာတခုကို ေရာက္လိုက္လို့လားမသိ ... မိုးမလင္းခင္ မနက္အေစာၾကီးတည္းက စကၤာပူမွထြက္လာရေပမယ့္ ၊ ကြ်န္မစိတ္ထဲလန္းဆန္းေနမိတယ္ ။ ေအာ္ ... လူဆိုတာ စိတ္သြားရာ ကိုယ္ပါတယ္ဆိုတာ မွန္ပါလားလို့ ေတြးလိုက္မိတယ္ ။
အမတို့အိမ္မွာပဲ ခဏနား စားေသာက္ျပီး ၊ ခ်င္းမိုင္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာဆရာ ဆရာမေတြကို သင္တန္းေပးေနတဲ့ ၊ ေရြ ့ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားကို အခမဲ့ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ၊ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ျမန္မာကေလးေတြအတြက္ မူလတန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းကို စတည္ေထာင္ဖို့ၾကိဳးစားေနတဲ့ Education Burma (http://www.educationburma.net/) အဖြဲ ့က တာ၀န္ရွိသူေတြ ဆရာ ဆရာမတခ်ိဳ ့နဲ့ အရင္ ေတြ ့ျဖစ္ပါတယ္ ။ Education Burma ရဲ့ ထူးျခားတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳသင္ၾကားေရး (student-centered learning) ကို အထူးတလည္ လိုက္နာက်င့္သံုးတာပါပဲ ။ ေနာက္ ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္းနဲ့ ၊ မဲေဆာက္ဘက္ပိုင္းမွ ျမန္မာဆရာ ဆရာမတခ်ိဳ ့ကိုလည္း ၊ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳသင္ၾကားေရးနည္းစနစ္မ်ားနဲ့ ပတ္သက္ျပီး သင္တန္းေပးပါတယ္ ။ ကြ်န္မကလည္း ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳသင္ၾကားေရးနည္းစနစ္ေတြကို ေလ့လာ စိတ္၀င္စားသူတေယာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို့နဲ့ ကြ်န္မ ခ်င္းမိုင္မွာ ေနတဲ့ ရက္ပိုင္းအနည္းငယ္အတြင္း အၾကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ ့ဆံုေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ အဲလို အေတြ ့အၾကံဳ အေတြးအေခၚေတြ ဖလွယ္ရတဲ့အတြက္လည္း ကြ်န္မစိတ္ထဲ တကယ္ပဲ ၀မ္းသာမိတယ္ ။
ခ်င္းမိုင္ဆိုတဲ့ျမိဳ ့ေလးဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ကြ်န္မအျမဲေရာက္ဖူးေနၾက မႏၱေလးနဲ့ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲလို့ စိတ္ထဲခံစားရတယ္ ။ ေနရာတိုင္းမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ အသံုးမ်ားၾကသလို ၊ လမ္းတည္ေဆာက္ဖြဲ ့စည္းပံုေတြကအစ ဆင္တူရိုးမွားျဖစ္တယ္လို့ ခံစားရတယ္ ။ ဆိုင္ကယ္စီးရမွာေၾကာက္တဲ့ ကြ်န္မလည္း ခ်င္းမိုင္ကို ေျခခ်တာနဲ့ သူမ်ားေမာင္းတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာပဲ လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို စီးတတ္ေအာင္ က်င့္ရေတာ့တယ္ ။ စစီးတုန္းကေတာ့ နည္းနည္း ခပ္လန့္လန့္ပဲ ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့လည္း ေနသားက်သြားပါတယ္ ။ ဒီလိုပဲေပါ့ ... လူဆိုတာ လုပ္ေနက်သြားရင္ လုပ္နိုင္သြားတာပါပဲ ။ မလုပ္ခင္သာ ေတြးပူျပီး ေၾကာက္ေနတတ္တာကိုး ။
အဲလိုနဲ့ ခ်င္းမိုင္မွာ ေတြ ့စရာရွိသူေတြတခ်ိဳ ့ကိုေတြ ့ျပီး ၊ ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ မဲေဆာက္ဘက္ကုိ ဆင္းပါတယ္ ။
ခ်င္းမိုင္ကေန မဲေဆာက္ကိုသြားတဲ့လမ္းေတြဟာ မဲေဆာက္နားနီးတဲ့အခါ အေကြ ့အေကာက္ေတြမ်ားတတ္တယ္ ။ ကြ်န္မက ကားမမူးတတ္လို့ ေတာ္ေသးတယ္ ။ ငါးနာရီၾကာတဲ့ခရီးကို တေယာက္တည္းသြားရတာဆိုေတာ့ အေတာ္လည္း ျငီးေငြ ့စရာေကာင္းပါတယ္ ။ စကၤာပူ မေလးရွားသြားသလို coach ကားေတြပဲဆိုေတာ့ သြားရတာကေတာ့ သိပ္မပင္ပန္းလွပါဘူး ။ ၾကား ျမိဳ ့ေလးေတြမွာ ရပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ မဲေဆာက္က ေနာက္ဆံုးမွတ္တိုင္မို့ ကြ်န္မလည္း ခပ္ေအးေအးပဲ နားက်ပ္တပ္ သီခ်င္းနားေထာင္ျပီး အိပ္လိုက္ ၊ ေဘးမွာ ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ သစ္ပင္ေတာတန္းေတြ ၾကည့္လိုက္နဲ့ လိုက္ပါလာခဲ့တယ္ ။
ခ်င္းမိုင္ကေန မဲေဆာက္ကို သြားရာလမ္းမွာ ထိုင္းရဲက ကားေပၚတက္ျပီး စစ္တာ နွစ္ခါၾကံဳပါတယ္ ။ သူတို့က ဘယ္လိုစစ္လဲဆိုေတာ့ ကားေပၚကိုတက္လာျပီး တခ်ိဳ ့ကို ပတ္စ္ပို့စ္ (သို့မဟုတ္) အေထာက္အထား ထုတ္ျပခိုင္းပါတယ္ ။ ကြ်န္မကေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ကိုယ့္ဘာသာ ဘာသိဘာသာေနလို့လားေတာ့ မသိ ... လာထုတ္ျပခိုင္းတာ မခံရပါဘူး ။ ကြ်န္မနဲ့ကားတစ္စီးထဲ တခ်ိဳ ့ကို ေအာက္ကိုဆင္းခိုင္းျပီး ၊ ၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေခၚစစ္တယ္ ။ အဲလိုစစ္တုန္း ကားက ေစာင့္ေနရတာေပါ့ ။ ပထမတခါစစ္တုန္းကေတာ့ ထိုင္းတိုင္းရင္းသားပံုစံနဲ့ အသားအေရ နီက်ဥ္က်ဥ္ နဲ့ ေတာသူေတာင္သားပံုစံေပါက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ကားေပၚက ဆင္းခိုင္းျပီး ဆက္ေပးမသြားေတာ့ပါဘူး ။ ညွိဳးငယ္တဲ့မ်က္နွာနဲ့ ေတာင္းေလးကို ပိုက္ျပီး ဆင္းသြားတဲ့ အဲဒီေကာင္မေလးကို ခုထိ ကြ်န္မ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္ ။
မဲေဆာက္ျမိဳ ့ကို၀င္ခါနီးက် ဒုတိယတေခါက္စစ္ျပန္တယ္ ။ ျမန္မာျဖစ္ဖို့မ်ားတဲ့ (ကြ်န္မတြက္ ျမန္မာနဲ့ ထိုင္း ခြဲရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခဲယဥ္းပါတယ္) အကိုၾကီးတေယာက္ကို ကားေပၚကဆင္းခိုင္းျပီး ျပန္တက္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘူး ။ အဲဒီအကိုၾကီးကို ပထမတေခါက္စစ္တုန္းကလဲ ကားေပၚကဆင္းခိုင္းျပီး ၊ သူတို့ စိတ္တိုင္းက် ေမးျမန္းျပီးမွ ကားေပၚျပန္တက္ခြင့္ ေပးခဲ့တယ္ ။ ဒုတိယအၾကိမ္မွာေတာ့ ဘာလို့လဲမသိ ... သူ ့ကို ကားေပၚျပန္တက္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘူး ။ အေထာက္အထား စာရြက္တရြက္ (သို့မဟုတ္) စာအုပ္တအုပ္ရဲ့ အေရးပါပံုကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မမ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ ့လိုက္ရတယ္ ။ အဲဒီအကိုၾကီးကို ျမန္မာလို့ စိတ္ထဲမွာ ထင္ထားတဲ့ကြ်န္မ ကိုယ့္ျမန္မာလူမိ်ဳး သူမ်ားနိုင္ငံမွာ ခုလို သူမ်ားလက္ခုတ္ထဲကေရ ျဖစ္ေနရတဲ့ဘ၀ကိုလည္း ရင္နာမိတယ္ ။
ကမာၻမွာရင္ေဘာင္တန္းနိုင္ဖူးတဲ့ နိုင္ငံတနုိင္ငံျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ဟာ ခုခ်ိန္မွ ကမာၻ ့အဆင္းရဲဆံုးနိုင္ငံစာရင္း၀င္ေနတာ ၊ ျမန္မာျပည္သူေတြဟာ ဒုကၡသည္ဘ၀ေတြေရာက္ တျခားနိုင္ငံထဲ ခိုလႈံေနရတာ ... အဲဒီအေျခအေနက လြတ္ေျမာက္ဖို့ ဘာလုပ္ၾကရမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ေခါင္းထဲ ပလံုစူေနတုန္း ၊ ကြ်န္မစီးလာတဲ့ကားလည္း မဲေဆာက္ကားဂိတ္ကို ၀င္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္ ။
(ဆက္ရန္)
နအဖရဲ႔ Constitution နဲ႔ ပညာေရးက႑ |
လာမယ့္ သင္ရိုးသစ္မွာ ေခတ္မီတဲ့ သင္ရိုးေတြ ျဖည့္စြက္မယ္လုိ႔ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနက ေျပာထားတာမို႔လို႔ လူမႈေရးရာသင္ရိုးမွာ ဘယ္လိုသင္ခန္းစာေတြ ျပ႒ာန္းမွာလဲ ဆိုတာဟာ စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး လက္ရွိအာဏာပိုင္ေတြ ေရးဆြဲထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို စဥ္းစားသံုးသပ္ဖို႔ လိုလာပါတယ္။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလမွာ ျပည္သူ လူထုရဲ့ ဆႏၵကို ခံယူမယ္ဆိုတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းရဲ့ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ စပ္လ်ဉ္းသည့္ အေျခခံမူမ်ား အခန္းရဲ႕ အခ်က္(က)မွာေတာ့ "ႏုိုင္ငံေတာ္သည္ ျပည္သူမ်ား၏ ပညာေရးႏွင့္ က်န္းမာေရး တုိးတက္ေစဖုိ႔အတြက္ အေလးထား ေဆာင္ရြက္မည္"လုိ႔ ပါပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေဖာ္ျပထားခ်က္ဟာ အၾကမ္းဖ်င္းဆန္လြန္းတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ လက္ရွိအေျခအေနမွာ ပညာေရးေရာ က်န္းမာေရးမွာပါ ဆိုးဆိုးရြားရြား ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္း ေနပါတယ္။ ပညာေရးသီးသန္႔အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ေခတ္မီပညာေရး၊ တိုးတက္တဲ့ ပညာေရး ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အစိုးရအေနနဲ႔ အေထာက္အပံ့ ေပးရမယ့္ က႑ေတြ၊ အစိတ္အပိုင္းေတြကို တိတိက်က် ရည္ၫႊန္းထည့္ေပးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဥပမာ-ေက်ာင္းအေဆာက္အဦး လိုအပ္ခ်က္၊ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းလိုအပ္ခ်က္၊ ဆရာဆရာမလိုအပ္ခ်က္၊ သင္ၾကားေရးနည္းပညာဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ပညာသင္ယူခြင့္ ေတြအတြက္ ဘယ္လို ေဆာင္ရြက္ေပးမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို တိတိက်က် ထည့္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအတြက္ အေရးပါလွတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ဒီလို လစ္ဟာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေနတာဟာ အနာဂတ္အတြက္ ျပႆနာႀကီးတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ အားနည္းခ်က္ရွိေနတာေၾကာင့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဒီမိုကေရစီနည္းက်က် ေတာင္းဆိုတာ၊ ျပဳျပင္တာ၊ ေ၀ဖန္သံုးသပ္တာေတြ လုပ္ရတဲ့အခါ ျပည္သူလူထုဘက္က ခိုင္ခိုင္လံုလံုမရွိသလို ျဖစ္ေနႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒရဲ့ အားနည္းခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒထဲမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း တိတိက်က် ေဖာ္ျပထားမႈ မရွိတဲ့အတြက္ ဒါဟာ ေ၀ဖန္ ေထာက္ျပရမယ့္ အခ်က္ပါပဲ။
လက္ရွိ အာဏာပုိင္ေတြဟာ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအတြက္ အေရးပါလွတဲ့ ပညာေရးက႑ကို အလုပ္ျပရံု ထည့္သြင္းေပးထားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပညာေရးက႑ထဲမွာ အေရးၾကီးဆံုးလိုအပ္ခ်က္က ပညာေရး လြတ္လပ္ခြင့္ (Academic Freedom)ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ပညာေရးဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္အ၀ ေပးထားရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းထဲ အတန္းထဲ ေတြမွာ ကိုယ့္အတန္းရဲ့ ေက်ာင္းသား ကုိယ္စားလွယ္ကေန စၿပီး ပါေမာကၡ၊ လႊတ္ေတာ္ အမတ္၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတအထိကို ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ အတန္းစည္းကမ္း၊ ေက်ာင္းစည္းကမ္း ကေန စၿပီး ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒအထိ မိမိ သေဘာဆႏၵ အျမင္အတိုင္း ေ၀ဖန္ ေဆြးေႏြး ေျပာဆိုခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔ေတြ႔ၾကံဳၾကရမယ့္ လက္ေတြ႔ေလာကနဲ႔ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ အဆက္အစပ္ကို ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲကေန ေလ့က်င့္ေပးတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒဆိုတာဟာ ျပည္သူလူထုက ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ၀ုိင္း၀န္းစဥ္းစားၿပီး လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေဆြးေႏြး တုိင္ပင္ ေရးဆြဲ ရတဲ့ အေရးပါလွတဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအံုႀကီး တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ျမန္မာႏုိင္ငံမွာကေတာ့ ျပည္သူေတြေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသိတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ ဆိုသူေတြက ႏႈတ္ပိတ္ ေခါင္းညွိတ္ ေထာက္ခံထားရတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ ျပည္သူ႔ရဲ့ ဆႏၵကို ခံယူၿပီးမွ ျပည္သူေတြ သေဘာက် ေထာက္ခံမွ အတည္ျပဳ ျပဌာန္းႏုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ မူၾကမ္းကို ေ၀ဖန္ရင္ အေရးယူအျပစ္ေပးမယ္လုိ႔ ျခိမ္းေျခာက္ေနပါတယ္။ တကယ္လည္း ဖမ္းဆီး အျပစ္ေပး တာေတြ လုပ္ေနပါတယ္။
အဲဒီလို မတရားအစိုးရမ်ိဳးက ေရးဆြဲျပဌာန္းတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒဟာ ျပည္သူလူထု အမ်ားရဲ့ ဆႏၵကို ကိုယ္စားျပဳႏုိင္ဖုိ႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ အာဏာပုိင္ေတြရဲ့ လႊမ္းမိုးမႈနဲ႔ ေရးဆြဲရတဲ့ ပညာေရးသင္ရိုးဟာလည္း လြတ္လပ္မႈမရွိႏုိင္တာမို႔ ေခတ္နဲ႔အညီ ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္တဲ့ အဆင့္ျမင့္ပညာေရး ျဖစ္ဖုိ႔ဆိုတာကိုလည္း ေမ်ာ္လင့္လုိ႔ မရပါဘူး။ တကယ္တမ္း ေခတ္နဲ႔အညီ ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္တဲ့ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရး ျဖစ္ဖုိ႔ဆိုရင္ သိပၸံနဲ႔ နည္းပညာဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြကိုသာမက လူမႈေရးရာ ဘာသာရပ္လို ၀ိဇာ ဘာသာရပ္ေတြရဲ့ သင္ရိုးေတြကိုပါ ေခတ္နဲ႔ အမီ လုိက္ႏိုင္ေအာင္ ျပ႒ာန္းရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေတြမွာကေတာ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ၊ စာသင္ခန္းထဲမွာ၊ ျငင္းခုန္ခ်က္ စာတမ္း (Argument Paper) ေတြေရးၾက၊ က်ဘမ္း စကားေျပာပဲြေတြ လုပ္ၾက၊ အျပန္အလွန္ စကားစစ္ထုိးပြဲ (Debate)ေတြ လုပ္ၾကနဲ႔၊ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို အျပည့္အ၀ခံစားခြင့္ရေနၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းသား ေတြမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားတိုင္း ခံစားခြင့္ရွိတဲ့ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို ဆံုးရႈံးေနရရုံ သာမကဘဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္အေရးပါလွတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအျခခံဥပေဒကိုေတာင္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး ပိုင္ခြင့္ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးက႑ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ အေရးပါလွတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္အတြက္ အာမခံမႈမ်ိဳးေပးမထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ေထာက္ခံ ဖုိ႔ဆိုတာဟာ ျပည္သူလူထုႀကီးအေနနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္သြင္းသံုးသပ္စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမျငိမ္း
၁၀၊၃၊၀၈။