tag:blogger.com,1999:blog-18994030762601861772024-02-19T06:29:54.676-08:00"Education for Myanmar Youths"Unknownnoreply@blogger.comBlogger172125tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-55415615144020514242012-11-17T14:55:00.001-08:002012-11-17T15:00:11.779-08:00စိတ္အားထက္သန္ေသာေက်ာင္း (အခန္းဆက္ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါး) (အပိုင္း-၁)အခန္း (၁)
နိဒါန္း
ေျပာင္းလဲရန္ လိုအပ္ေနျပီ
(၁၉၈၀) မတိုင္မီကာလေတြရဲ႕ ေက်ာင္းသားစီမံခန္႕ခြဲမွဳ သေဘာတရားကို ရိုက္ႏွက္ျပစ္ဒဏ္ေပးမွဳ အေတြးအေခၚေတြက ၾကီးစိုးထားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ အျခားနည္းလမ္းျဖစ္္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းနဲ႕ ျပစ္ဒဏ္ေပးမွဳ (ဥပမာ- ခံ၀န္ကတိထိုးခိုင္းျခင္း၊ မိဘလက္မွတ္ထိုးခိုင္းျခင္း စသည္မ်ား)နဲ႕ အစားထိုးလာခဲ့ေပမယ့္လဲ ျပဳျပင္ေရးျပစ္ဒဏ္ေပးမွဳ အေတြးအေခၚေတြကသာ ပိုမို လႊမ္းမိုးေနခဲ့ပါတယ္။ ရိုက္ႏွက္ျပစ္ဒဏ္ေပးမွဳေတြကို ေက်ာင္းေတြမွာ ကန္႕သတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ စာသင္ေက်ာင္းေတြအေနနဲ႕ ေကာင္းမြန္တဲ့ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ပံုေတြနဲ႕ ထိေရာက္တဲ့ သင္ယူေရးကို ဘယ္လိုတြန္းအားေပး လုပ္ေဆာင္ရမယ္ ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ျပန္လွန္စဥ္းစားလာၾကရပါတယ္။
ျပစ္ဒဏ္ေပးမွဳဆိုင္ရာ ခ်ဥ္းကပ္နည္းလမ္း (punitive approach) ကေန ျပဳျပင္ေပးမွဳဆိုင္ရာ ခ်ဥ္းကပ္နည္းလမ္း (corrective approach) ကို ေျပာင္းလဲလာေပမယ့္လဲ ထိန္းခ်ဳပ္မွဳသ႑ာန္ (control model) က လႊမ္းမိုးေနတဲ့အခါ ေက်ာင္းဆရာေတြအေနနဲ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူတကြ အရာတခုကို လုပ္ေဆာင္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာတရားထက္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အရာတခုကို လုပ္ေပးရတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာတရားကိုသာ ေတြးေတာမိေနေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုသေဘာတရားေတြကေနတဆင့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ အေပၚမွာ ေက်ာင္းနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းက ေပးအပ္သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဆင့္အတန္းေတြအၾကား လိုက္ေလ်ာညီေထြ မရွိတာေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
<span id="fullpost">
ေက်ာင္းေတြအေနနဲ႕ ဒီလိုကြာဟခ်က္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ျပီး ထိန္းခ်ဳပ္မွဳသ႑ာန္ေပၚမွာ အေျခတည္ေသာ ေက်ာင္းအျဖစ္မွတဆင့္ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေလ့လာသင္ယူလိုေသာစိတ္ကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳတဲ့ တက္ၾကြေသာေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္လာေအာင္ ျပဳျပင္ေဆာင္ရြက္ဖို႕ လိုအပ္လာပါတယ္။ သင္ယူေလ့လာျခင္း နဲ႕ ၾကီးပြားတိုးတက္ျခင္းဟာ ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးရမယ့္ လူ႕သေဘာ၊ လူ႕သဘ-ေတြျဖစ္ေၾကာင္း စာသင္ေက်ာင္းေတြအေနနဲ႕ သိျမင္ဖို႕ လိုအပ္လာပါတယ္။
ယေန႕ကမၻာရဲ႕ လူငယ္လူရြယ္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာတဲ့ ကမၻာၾကီးနဲ႕အညီ ေခတ္မီတဲ့ ဗဟုသုတ အမ်ားအျပားကိုလဲ ရရွိလာၾကပါတယ္။ ဂီတနဲ႕ ဖက္ရွင္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္ေတြ အလြန္မ်ားျပားလာပါတယ္။ ကေလးသူငယ္ပညာေပး ဇာတ္လမ္းရုပ္ရွင္ေတြထက္ ေအာ္ပရာဇာတ္ေတြ၊ စတိတ္ရွိဳးေတြ၊ ေၾကာ္ျငာေတြကို ပိုျပီး ၾကည့္ခ်င္လာၾကပါတယ္။ ယခင္မ်ိဳးဆက္ေတြမွာတုန္းကဆိုရင္ ကေလးေတြဟာ မိဘေတြက ေရြးခ်ယ္၀ယ္ယူေပးတဲ့ အရုပ္ေတြနဲ႕ ကစားခဲ့ၾကရပါတယ္။ ယေန႕ေခတ္မွာေတာ့ ကေလးေတြဟာ သူတို႕လိုခ်င္တဲ့ အရုပ္ေတြကို သူတို႕ကိုယ္ဆိုင္ ေရြးခ်ယ္ ႏိုင္လာၾကပါတယ္။ ဒီလိုတိုးတက္လာတဲ့ အေျခအေနေတြမွာ တိုးတက္ေသာအျမင္ရွိတဲ့ မိဘေတြကလဲ သူတို႕သားသမီးေတြကို ေျပာရဲဆိုရဲ၊ လုပ္ရဲကိုင္ရဲရွိျပီး၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ လူငယ္မ်ားအျဖစ္ ျမင္ခ်င္လာၾက ပါတယ္။
ယေန႕ေခတ္ကာလမွာ ကိုယ့္သားသမီးကို ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေသာ၊ ပါ၀ါအလြန္အက်ဴးသံုးေနေသာ၊ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမေသာ ဆရာဆရာမေတြကို တိုးတက္ေသာအျမင္ရွိတဲ့ ဘယ္မိဘေတြကမွ အလိုမရွိ ေတာ့ပါဘူး။ အိမ္မွာလဲ လူငယ္ေတြကို ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ႏိုင္စါမ္းရွိလာေအာင္ ေလ့က်င့္ ေပးလာၾကပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနေတြဟာ ေက်ာင္းသားနဲ႕ဆရာအၾကားမွာ ကြာဟမွဳအခ်ိဳ႕ ျဖစ္လာ ေစႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာေတြ ငယ္စဥ္ကာလတုန္းက ၾကီးျပင္းလာတဲ့ မိသားစုေတြဟာ မိဘကပဲ သားသမီးေတြနဲ႕ဆိုင္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြကို ခ်မွတ္ေပးရတဲ့ ေခတ္မွာျဖစ္ျပီး၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ဆိုရင္လဲ ဆ၇ာေတြက စာသင္ခန္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေခတ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုကြာဟခ်က္ေတြကို ေက်ာင္းအေနနဲ႕ေရာ၊ ဆရာေတြအေနနဲ႕ပါ ျပန္လည္ညွိယူဖို႕ လိုအပ္ရပါတယ္။
ေျပာရဲဆိုရဲ၊ လုပ္ရဲကိုင္ရဲျခင္းဟာ တဦးခ်င္းစီရဲ႕ လူမွဳဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးအစီအစဥ္ (personal social development programme) ရဲ႕ က႑တခုျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးသူငယ္နဲ႕ လူငယ္ေတြအေနနဲ႕ လူစိမ္းေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္ မေကာင္းမွဳ (ဥပမာ- မူးယစ္ေဆး၀ါးသံုးစြဲမွဳ စတာေတြ) ကို ဆြဲေဆာင္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို "No" ဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာရဲလာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႕ လိုအပ္လာပါတယ္။ ယေန႕ကမၻာရဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို " လူၾကီးေတြေျပာတဲ့အတိုင္း လိုက္လုပ္တာဟာ အျမဲတမ္း မမွန္ႏိုင္ေၾကာင္းနဲ႕ လူၾကီးေတြဟာလဲ မွားယြင္းတတ္တယ္ " ဆိုတဲ့ သေဘာတရားေတြကို စတင္သင္ၾကားလာၾကရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းဆရာေတြအတြက္ေတာ့ လူငယ္ယဥ္ေက်းမွဳ (youth culture) ေျပာင္းလဲလာျခင္းဟာ ၾကီးမားတဲ့ စိန္ေခၚမွဳတရပ္ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီစိန္ေခၚမွဳကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းမလဲဆိုတာက ကာလေပၚေက်ာင္းပညာေရးရဲ႕ ထိေရာက္မွဳအတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ အခ်က္ျဖစ္လာပါတယ္။
ေက်ာင္းသားနဲ႕ဆရာအၾကားမွာ ပါ၀ါခ်ိန္ခြင္လွ်ာ (power balance) ရွိေနဆဲ ဆိုေပမယ့္လဲ ေျပာင္းလဲမွဳေတြ ရွိလာပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာေတြ တိုးတက္မွဳကလဲ "ဆရာဆိုတာ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ ရဖို႕အတြက္ အဓိကအေရးပါသူ" ဆိုတဲ့ အခန္းက႑ကို စိန္ေခၚသလို ျဖစ္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဗဟုသုတရဖို႔အတြက္ ဆရာကိုပဲ မွီခိုေနရတာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အင္တာနက္ဟာ သင္ၾကားမွဳ (teaching) ဆိုတာကို သင္ယူသူ (learner) က ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကို ေျပာင္းလဲ လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြကို ထုတ္လုပ္သူေတြနဲ႕ စားသံုးသူေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။
အသြင္ကူးေျပာင္းလာေသာ ဆုတံဆိပ္ယဥ္ေက်းမွဳ (Reward Culture)
(၂၁)ရာစု လူ႕အဖြဲ႕အစည္းဟာ လူငယ္ေတြရဲ႕ အခန္းက႑ကို အသိအမွတ္ျပဳမွဳေတြ၊ တာ၀န္ခြဲေ၀ေပးမွဳေတြ တစထက္တစ တိုးျမွင့္လုပ္ေဆာင္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြအေနနဲ႕ လူငယ္ေတြကို ေနာင္တေခတ္ရဲ႕ သားေကာင္းေတြအေနနဲ႕ မျမင္ေတာ့ပဲ ယေန႕ေခတ္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ တက္ၾကြေသာသားေကာင္းေတြ အေနနဲ႕ ရွဳျမင္ဖို႕ လိုအပ္လာပါတယ္။ တန္းတူညီမွဳမွဳ သေဘာတရား (equality principle) ဟာ အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႕ ဦးေဆာင္မွဳ သ႑ာန္ေတြကို စိတ္ေခၚလာပါတယ္။
ဒီလိုယဥ္ေက်းမွဳေခတ္ကာလမွာ အခ်ိဳ႕ဆရာေတြအေနနဲ႕ ပညာေရးဆိုင္ရာေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးရမွဳေတြမွာ ဖိအားေပးတယ္လို႕ ခံစားလာရတာေတြ ရွိႏိုင္ျပီး၊ ယေန႕ေခတ္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ပိုျပီး စိန္ေခၚမွဳျပဳလုပ္တတ္သူေတြ၊ ပညာသင္ယူမွဳအေပၚမွာ စိတ္အားထက္သန္ လာေအာင္ ျပဳလုပ္ဖို႕ ခဲယဥ္းသူေတြလို႕ ျမင္လာတာေတြရွိပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခတ္ကာလ ေျပာင္းလဲမွဳျဖစ္စဥ္ကို ဆရာေတြအေနနဲ႕ တားဆီးမွဳ လုပ္ႏိုင္မွဳ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာင္းလဲမွဳႏွဳန္းနဲ႕အညီ ေျခတလွမ္းသာေနေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႕ပဲ လိုအပ္လာပါတယ္။ အတိတ္ရဲ႕ အေတြးအေခၚ၊ အတိတ္ရဲ႕ က်င့္ထံုးနဲ႕ပဲ ေနထို္ငတဲ့ ဆရာေတြအေနနဲ႕ကေတာ့ ပဋိပကၡႏွင့္ အျပစ္တင္မွဳႏြံထဲကေန ရုန္းထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ နာရီေတြကို ေနာက္ျပန္လွည့္လို႕ မရႏို္င္ေတာ့မွန္း လက္ခံလိုက္မွသာ ေရွ႕ခရီးအတြက္ ေရြ႕လ်ားမွဳေတြ လုပ္ႏိုင္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
တိုးတက္တဲ့အျမင္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြကေတာ့ ယဥ္ေက်းမွဳေျပာင္းလဲလာတာနဲ႕အညီ အသြင္ကူးေျပာင္းမွဳ ေတြ လုပ္ေဆာင္လာၾကပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ေဆာင္မွဳေတြေၾကာင့္ ျပစ္တင္ရွံဳခ်မွဳေတြအေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳေခတ္ ကုန္ဆံုးသြားျပီး၊ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုမွုေတြအေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳေခတ္ကို ေျပာင္းလဲလာေၾကာင္း ဆရာေတြကလဲ နားလည္လာၾကပါတယ္။ ထိန္းခ်ဳပ္ေရးယဥ္ေက်းမွဳ (control culture) ကေန ဆုတံဆိပ္ေပးယဥ္ေက်းမွဳ (reward culture) ကို ေျပာင္းလဲလာျခင္းဟာ အသြင္ကူးေျပာင္းမွဳ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုတံဆိပ္ေပး ယဥ္ေက်းမွဳကို က်င့္သံုးလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတ ြအေနနဲ႕ အက်ိဴးေက်းဇူးေတြကို သိျမင္လာၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႕ ဆုေပးစနစ္နည္းလမ္းေတြကို က်င့္သံုးမလဲဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ရွာေဖြလာၾကပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဆုတံဆိပ္ေပး ယဥ္ေက်းမွဳကို culture of indulgence အျဖစ္ ေ၀ဖန္မွဳေတြလဲ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ ယဥ္ေက်းမွဳဆီသို႕
ေက်ာင္းေတြအေနနဲ႕ လိုက္နာေဆာင္ရြက္ေစျခင္း ယဥ္ေက်းမွဳ (compliance culture) ကေန ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ယဥ္ေက်းမွဳ (culture of autonomy) ကို အသြင္ကူးေျပာင္းရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း ဒီစာအုပ္မွာ ေဖာ္ျပသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို သူတို႕ရဲ႕ဘ၀အတြက္ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ အခ်ိန္ေတြ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံဖို႕နဲ႕ သူတို႕ရဲ႕ေလ့လာသင္ယူမွဳေတြမွာ ကိုယ္တိုင္တည္ေဆာ္သူေတြ ျဖစ္လာဖို႕ တိုးတြန္းအားေပးရန္ လိုအပ္လာပါတယ္။ ဘယ္သူကမွ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ေပးစရာမလိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ စည္းကမ္းခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွဳဟာ ယေန႕ကမၻာမွာ အလုပ္ရွင္ေတြက ရွာေဖြေနတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘ၀တသက္သာသင္ယူမွဳ (life-long learning) ဟာ ကိုယ္တိုင္ပိုင္းျခားဆံုးးျဖတ္ႏိုင္မွဳေပၚမွာ တည္မွီပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို သင္ယူေလ့လာေရးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အေကာင္းျမင္ သေဘာထားေတြ ရွိလာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြက ပညာေရး ေအာင္လက္မွတ္ေတြကို ပိုျပီး အေလးထားတတ္ၾကပါတယ္။ သို႕ေပမယ့္ ပညာသင္ယူေလ့လာမွဳဆိုတာ ပညာေရးေအာင္လက္မွတ္ရရွိမွဳမွာ အဆံုးသတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီပညာေရးေအာင္လက္မွတ္ေတြ ရရွိလာေစတဲ့ ပညာေတြကို ဘယ္လိုအသံုးျပဳမလဲဆိုတာက ပိုျပီးအေရးၾကီးတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းကထြက္သြားတဲ့ လူငယ္ေတြ ၾကံဳေတြ႕ရတတ္တဲ့ ျပႆနာရပ္က အလုပ္အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕ သင္ၾကားမွဳအေတြ႕အၾကံဳ နည္းပါးမွဳ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႕ဆီမွာ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳ (self-confidence) နဲ႕ ကိုယ္တိုင္စိတ္ပိုင္းျဖတ္ႏိုင္မွဳ (self-determination) အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေနျခင္း ကသာ ျပႆနာျဖစ္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြက်ေတာ့လဲ ပညာေရးနဲ႕ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားမွဳေတြကို ဆန္႕က်င္တဲ့ ယဥ္ေက်းမွဳထဲကေန ရုန္းထြက္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကပါဘူး။
စိတ္အားထက္သန္ေသာေက်ာင္း
ဒီစာအုပ္ထဲမွာေရးထားတဲ့ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းေတြဟာ စိတ္အားထက္သန္ေသာေက်ာင္းကို ဖန္တီးလိုၾက တဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားအတြက္လဲ အက်ံဳး၀င္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳသင္ၾကားေရး (student-centred teaching) အတြက္ ဆရာဗဟိုျပဳစီမံခန္႕ခြဲေရး (teacher-centred management) လိုအပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး တာ၀န္ရွိသူေတြအေနနဲ႕ ဆရာေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ဆက္ဆံေစရန္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ပံုစံအတိုင္း ဆရာေတြကို ဆက္ဆံဖို႕ လိုအပ္လွပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႕ ဦးေဆာင္မွဳပံုစံကလဲ ဆ၇ာေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မွဳကို အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳ ရွိပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို ေလ့လာသင္ယူမွဳမွာ စိတ္အားထက္သန္လာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ဆရာဆီမွာ သင္ၾကားေရးနဲ႕ေလ့လာသင္ယူမွဳဆိုင္ရာ ကိုယ္ပိုင္စိတ္အားထက္သန္မွဳ (self-motivation) ရွိဖို႕ အလြန္ အေရးအၾကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေနနဲ႕ ေက်ာင္းမွာ အသံုးျပဳတဲ့ စိတ္အားထက္သန္ေရး ဆိုင္ရာ လွံဳ႕ေဆာ္မွဳနည္းလမ္းမ်ားကို မ်က္ေခ်မျပတ္အကဲျဖတ္ေနဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေရး၊ ေလ့လာသင္ယူမွဳအေပၚမွာ စိတ္အားထက္သန္ လာေအာင္ မိမိကုိယ္ကို လွံဳ႕ေဆာ္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားစါမ္းရည္တိုးတက္လာမွဳ စတာေတြကို သံုးသပ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။
စာအုပ္ေရးသားရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား
ဒီစာအုပ္ဟာ စိတ္အားထက္သန္မွဳအေၾကာင္းကို နားလည္လိုသူမ်ားနဲ႕ လူငယ္မ်ားကို ေလ့လာသင္ယူမွဳ အေပၚ စိတ္အားထက္သန္မွဳ ရွိလာေစရန္ လွံဳေဆာ္လိုသူမ်ားအတြက္ အေထာက္အကူ ျပဳေပးႏိုင္ ပါတယ္။ ပညာသင္ယူေရးအေပၚ စိတ္အားထက္သန္မွဳဆိုင္ရာ သုေတသန ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားနဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳမွတဆင့္ ရရွိလာေသာ အေတြးအေခၚမ်ားကို ေပါင္းစပ္ျပီး ေရးသားေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဆရာေတြအေနနဲ႕ သူတို႕ကိုယ္တိုင္နဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မွဳကို အကဲျဖတ္ႏိုင္ေစမယ့္ သေဘာတရားေရးရာ သီအိုရီေတြကိုလဲ ပံုနဲ႕တကြ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒီသီအိုရီေတြကတဆင့္ ေက်ာင္းသားေတြကို စိတ္အားထက္သန္ေရး လွံဳ႕ေဆာ္ႏိုင္တဲ့ အေျခခံ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကိုလဲ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ဒီစည္းမ်ဥ္းေတြကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးမွဳသာမက တတ္ကၽြမ္းမွဳ ဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္အေနနဲ႕ပါ အသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္မွာ ေက်ာင္းသားေတါရဲ႕ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ပံုေတြနဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပထားျပီး အဆံုးစြန္ေလ့လာသင္ယူမွဳျဖစ္လာေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ေဆာင္ရြက္ျခင္းဆိုင္ရာ အၾကံဥာဏ္ျပဳ ေဖာ္ျပခ်က္ မ်ားလဲ ပါ၀င္ပါတယ္။ ေလ့လာသင္ယူမွဳ၀န္းက်င္ (learning environment) ကို ေဖာ္ေဆာင္ေနဆဲ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္မ်ား အေနနဲ႕ သူတို႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကတဆင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မွဳအေပၚ သက္ေရာက္မွဳေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္ႏိုင္ေရးအတြက္လဲ အေထာက္အကူ ျပဳထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မွဳနဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို သိျခင္းအားျဖင့္ အေကာင္းျမင္ သေဘာထားကဲ့သို႕ေသာ ေယဘုယ် အေတြးအေခၚေတြကိုလဲ ပိုမိုနားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ ဘယ္အရာေတြကအလုပ္ျဖစ္ျပီး၊ ဘယ္လိုက်င့္သံုးမွုေတြက အလုပ္မျဖစ္ဘူးဆိုတာကိုလဲ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္မွာ စာဖတ္သူမ်ားရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြကိုလဲ ျပန္လည္သံုးသပ္မွဳရွိေစျပီး၊ လူငယ္ေတြကို စိတ္အားထက္သန္မွဳရွိလာေအာင္ မလွံဳ႕ေဆာ္ခင္မွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စိတ္အားထက္သန္မွဳ ရွိေစဖို႕ကိုလဲ သိျမင္လာေစႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာေတြအေနနဲ႕ မိမိကိုယ္ကို ဘယ္လိုစိတ္အားထက္သန္မွဳ ျဖစ္ေစလဲ ဆိုတာနဲ႕ သူတပါးကို ကိုယ္က မည္သို႕မည္ပံု စိတ္အားထက္သန္လာေအာင္ လွံဳ႕ေဆာ္သလဲ ဆိုတာကို သိျမင္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။
ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာသင္ယူေလ့လာမွဳအေပၚ စိတ္အားထက္သန္လာေအာင္ လွံဳ႕ေဆာ္ႏိုင္သူ ျဖစ္ရံုသာမက စိတ္အားထက္သန္မွဳ ယုတ္ေလ်ာ့သြားေအာင္ မသိဘာသာ လုပ္မိသူေတြလဲ ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတြအေနနဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မွဳ မည္သုိ႕မည္ပံု အလုပ္လုပ္သလဲဆိုတာ နားလည္ျပီး၊ ဘယ္အရာေတြက စိတ္အားထက္သန္ေစမွဳအေပၚမွာ သက္ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္းကို သိရွိဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါတင္မကပဲ ဆရာမ်ားနဲ႕ ပညာေပးသူမ်ားရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္စိတ္အားထက္သန္မွဳ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ကူးစက္သြားေစႏိုင္ ေၾကာင္းကိုလဲ သိရွိနားလည္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု မကၽြမ္းက်င္တာကို ေက်ာင္းက သင္ၾကားေပးႏိုင္ပါတယ္။ ပညာသင္ယူမွဳအေပၚမွာ စိတ္အပားထက္သန္လာေအာင္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းက သင္ၾကားေပးလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ ပညာသင္ယူမွဳအေပၚမွာ ကိုယ္တိုင္စိတ္အားထက္သန္မွဳ ရွိလာေအာင္ကိုသာ ေက်ာင္းက လွံဳ႕ေဆာ္ေပးႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္အားထက္သန္မွဳျဖစ္စဥ္ (motivational processes) ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေဆာင္ေပးမွသာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မွဳအတြက္ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းမွဳ ရွိလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာေတြအေနနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြဆီမွာ စိတ္အားထက္သန္မွဳ သ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္ ဆိုတာကိုလဲ လက္ခံရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကေန ပညာသင္ယူေရးမွာ စိတ္မပါဘူးဆိုျပီး ထုတ္ပယ္လိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အားကစားမွာ ထူးခၽြန္မယ့္သူေတြနဲ႕ ဂီတပညာရွင္ျဖစ္လာမယ့္ သူေတြ မပါလာဘူးလို႕ ဘယ္သူမွ တပ္အပ္ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ပါဘူး။ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဆီမွာ စိတ္အားထက္သန္မွဳ မရွိဘူးလို႕ ယူဆထားခ်က္ေတြက မွားပါတယ္။ သူတို႕နည္း၊ သူတို႕ဟန္နဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မွဳေတြကေတာ့ ရွိမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုေဖာ္ထုတ္ျပီး ပညာသင္ယူေရးအေပၚမွာ စိတ္အားထက္သန္လာေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေဆာင္မလဲဆိုတာကို ၾကိဳးစားလမ္းျပေပးဖို႕ကသာ ဆရာေတြရဲ႕ တာ၀န္ျဖစ္ပါတယ္။
မူရင္းစာေရးသူ - Alan McLean
မူရင္းစာအုပ္အမည္ - The Motivated School
ထုတ္ေ၀ေသာႏွစ္ - (၂၀၀၃) ခုႏွစ္
ဘာသာျပန္သူ - ခင္မမမ်ိဳး (၁၇၊ ၁၁၊ ၂၀၁၂)
</span>Khin Ma Ma Myohttp://www.blogger.com/profile/04175997936171231938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-37673796601654244692012-05-05T22:21:00.000-07:002012-05-05T22:21:44.650-07:00ဆရာႏွင့္ပညာေရး (အပိုင္း ၃)<b>ဆရာေတြအေၾကာင္း …</b>
<br><br>
<i>ေရးသားသူ - - ခင္ႏွင္းစိုး </i>
<br><br>
လူေတြဟာ သူတို႔စိတ္ဓါတ္ေပၚ မူတည္ျပီး ေျပာဆို ဆက္ဆံ ျပဳမူတတ္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မလုပ္သက္ ဆယ့္သံုးနွစ္ေက်ာ္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အမိ်ဳးမိ်ဳး ရွိခဲ့တယ္။ စည္းကမ္းမဲ့၊ တာ၀န္မသိတတ္သူေတြ၊ ကိုယ္နာမည္ေကာင္းရဖို႔ သူမ်ားကို ေဂ်ာက္တြန္းသူေတြ၊ ကိုယ့္အမွားကို ၀န္မခံခ်င္သူေတြ၊ ကိုယ္ပဲမွန္တယ္ဆိုျပီး ေခါင္းမာသူေတြကို၊ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္တုန္းက လ်စ္လ်ဴရွဳနိုင္ခဲ့ေပမယ့္၊ ဆရာမျဖစ္လာေတာ့ အဲလိုလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ိဳးကို ေတြ႔တိုင္း၊ သူတို႔သင္တဲ့အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္၊ ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြကို သေဘာမက်မိဖူး။
<br><br>
ဆရာေတြကို သင္တန္းေပးတဲ့အခါတိုင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္တိုင္း၊ ဆရာပီသတဲ့ စိတ္ဓါတ္ ရွိဖို႔ အေရးၾကီးတဲ့အေၾကာင္း ကြ်န္မက အျမဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ နဲ႔ အလုပ္အေပၚထားတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြက သူတို႔ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ အမ်ားၾကီး အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစတယ္ ဆိုတာကုိ ဆရာေတြ အျမဲသတိျပဳမိ ေစခ်င္ပါတယ္။
<br><br>
လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ဆရာပီသတဲ့စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဆရာေတြကို ကြ်န္မၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ကို ေလးစားမိသလို၊ သူတို႔လို ဆရာေတြ ရွိပါေသးလား ဆိုျပီး ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရတယ္။
<span id="fullpost">
<br><br>
<b>အိပ္စိုက္သင္တဲ့ဆရာ</b>
<br><br>
ဆရာအမ်ားစုက စာသင္တဲ့အခါ လစာရၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက အခမဲ့စာသင္ေပးတယ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ေက်ာင္းဖြင့္ျပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြကို အခမဲ့စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာတေယာက္နဲ႕ ေတြ႔ခဲ့ျပီးမွ၊ ဆရာေတြရဲ႕ အနစ္နာဆိုတာကို နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ကြ်န္မ သေဘာေပါက္ ခံစားသြားရတယ္။
<br><br>
အဲဒီဆရာ နာမည္က ကို၀င္းခ်ိဳ။ ညဘက္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ သူက ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆိုတယ္။ အဲဒီက ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ဆူးဘုတ္ျခံဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေလးကို ျမန္မာနိုင္ငံ ျမ၀တီျမိဳ႕ တဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့၊ ထိုင္းနိုင္ငံ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာ ဖြင့္ထားပါတယ္။ ထိုင္း-ျမန္မာ နွစ္နိုင္ငံကို ျခားထားတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ေပၚ ေဆာက္ထားတဲ့၊ ထိုင္း-ျမန္မာခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပ်ံက် ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာမိသားစုေတြရဲ႕ ကေလးေတြ သူ႔ေက်ာင္းမွာ လာတက္ၾကတယ္။
<br><br>
ညပိုင္း စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္တာအျပင္၊ ေန႔ပိုင္း တေနကုန္နီးပါး သူ႔ေက်ာင္းမွာ စာသင္တဲ့ ကို၀င္းခ်ိဳဟာ အခ်ိန္ကို အရမ္းေလးစားျပီး၊ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ အလုပ္လုပ္သူပါ။ သူ႔ေက်ာင္းက ကေလးေတြကို ဘာေတြသင္ရမလဲဆိုတာ ေလ့လာတဲ့အခ်ိန္၊ သင္ခန္းစာေတြ ေရးဆြဲတဲ့အခ်ိန္၊ စာသင္တဲ့အခ်ိန္၊ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္၊ သူ႔ဘာသာ အျမဲတိုးတက္ေနေအာင္ ေလ့လာခ်ိန္၊ သူကြ်မ္းက်င္ ၀ါသနာပါတဲ့ ဂီတနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ေဖာ္က်ဴးဖို႔ ၾကိဳးစားခ်ိန္ … စသျဖင့္ ခြဲျခားထားပါတယ္။
<br><br>
တျခားနိုင္ငံေတြက ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြကို သူလက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေလ့လာျပီး၊ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ သင့္ေတာ္မယ့္ သင္ခန္းစာေတြကို သူ႔ဘာသာ ေရြးထုတ္ သင္ေပးပါတယ္။ စာေတြ႔ထက္ လက္ေတြ႔အသိပညာရဖို႔ အေရးၾကီးေနတဲ့ ကေလးေတြကို ဘ၀မွာ ေတြးေခၚတတ္ေအာင္၊ ေနထိုင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။
<br><br>
ဥပမာ … ေန႔တိုင္း အတန္းေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူက ဂစ္တာတီးျပီး ကေလးေတြနဲ႔ အတူသီခ်င္းဆိုတယ္။ ကေလးေတြကို ဂစ္တာ၊ အီလက္ထရစ္ ကီးဘုတ္ စတာေတြ သံုးတတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ ဂီတကေနတဆင့္ ကေလးေတြကို ဖန္တီးေတြးေခၚတတ္လာေအာင္ (creativity thinking) သင္ေပးတယ္။ ေန႔တိုင္း အတန္းထဲမွာ လက္ရွိ ကမာၻေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြအေၾကာင္း၊ ကေလးေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြအေၾကာင္း ကေလးေတြကို ေျပာျပတယ္၊ ကေလးေတြက ေမးခြန္းေတြ ျပန္ထုတ္တယ္၊ သူတို႔အျမင္ေတြကို ေျပာတယ္။ သူက ရွင္းျပတယ္၊ ကေလးေတြက ထပ္ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ အဲလိုနဲ႔ ကေလးေတြကို အရာရာမွာ သူမ်ားေျပာတာ မယံုၾကည္ပဲ၊ ရွဳေထာင့္အမိ်ဳးမိ်ဳးကၾကည့္ျပီး၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား ေတြးေခၚတတ္လာေအာင္ (critical thinking) သင္ေပးတယ္။
<br><br>
ပညာေရးဘြဲ႕ တခုမွ မရွိတဲ့၊ ဆရာျဖစ္သင္တန္း မတက္ဖူးတဲ့၊ ဘြဲ႔မရခင္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရတဲ့ ကို၀င္းခ်ိဳရဲ႕ ပညာေရးအေပၚထားတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ဆရာပီသတဲ့စိတ္ဟာ ေလးစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေအာက္ေျခလူတန္းစားဘ၀ေတြက ေပါက္ဖြားလာတဲ့၊ ပညာေရးဆိုတာကို စဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္မရေလာက္ေအာင္ တေန႔ရုန္းကန္မွ တေန႔စားၾကရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကီးျပင္းလာတဲ့ ကေလးေတြအတြက္၊ ဘယ္လိုပညာမိ်ဳးဟာ အေရးၾကီးသလဲဆိုတာ သူ နားလည္တယ္။ စာ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ ေတာ္ျပီဆိုတဲ့ သေဘာမိ်ဳး သူ႔မွာ မရွိဘူး။ သူ႔ကေလးေတြကို ကမာၻအဆင့္မွီ အေကာင္းဆံုးအသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ ရေစခ်င္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ရွိတယ္။
<br><br>
<b>ေစတနာနဲ႔ဆရာ</b>
<br><br>
ကြ်န္မ ေလး - ငါးတန္း အရြယ္တုန္းက၊ အထက္တန္းျပဆရာမျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မအေမ စာသင္ခ်ိန္မွာ သူ႔အတန္းထဲ လိုက္ထိုင္ခဲ့တာ သတိရမိတယ္။ ကြ်န္မအေမက တခ်ိဳ႕ဆရာေတြလို အတန္းထဲမွာ ရယ္စရာေတြ မေျပာတတ္ေပမယ့္၊ ေမေမ့အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ သူ႔ကို ရိုေသေလးစားၾကတယ္။ စာသင္ရတာ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။
<br><br>
ကြ်န္မအေမေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ (student-centered) သင္ၾကားနည္းတို႔၊ ကေလးဗဟိုျပဳ (child-centered) သင္ၾကားနည္းတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြ ရွိမယ္ မထင္ပါဖူး။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ရဲ႕ စာသင္နည္းထဲမွာ အခ်က္ သံုးခ်က္ ေတြ႔ရတယ္။
<br><br>
ပထမအခ်က္ကေတာ့ ကြ်န္မအေမက သူသင္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္ကို ပိုင္နိုင္တယ္။ စာရွင္းျပတာ ေကာင္းတယ္။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ဘယ္လိုသင္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြ သူ႔သင္ခန္းစာမွာ စိတ္၀င္စားမလဲဆိုတာ သူသိတယ္။ ဥပမာ - ဂရမ္မာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းေတြပဲ မလုပ္ဘဲ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ၾကိဳက္တတ္မယ့္ အဂၤလိပ္စကားပံုေတြ ထည့္သြင္းေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ စကားပံုေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ပံုျပင္ေျပာသလို စီကာပတ္ကံုးေျပာျပရင္ ေက်ာင္သားေတြ ၾကိဳက္ၾကတယ္။ တကူးတက မက်က္ရပဲ မွတ္မိသြားတတ္ၾကတယ္။ တတိယအခ်က္ကေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို စိတ္တိုျပီး ေအာ္ေငါက္တာ မေတြ႔ဖူးဘူး။ စာၾကိဳးစားဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္၊ ရွင္းျပတယ္။ အဂၤလိပ္စာ မလုိက္နိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္မွာ စာလာေမးရင္ အခ်ိန္မေရြး သင္ေပးတယ္။
<br><br>
အဂၤလိပ္စာ ဘာသာရပ္မွာ ပိုင္နိုင္ဖို႔ ေမေမ ၾကိဳးစားခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ကြ်န္မကို ေျပာျပဖူးတယ္။ သူတို႔ေခတ္တုန္းက မက္သဒစ္ေက်ာင္းထြက္ေတြလို ေမေမက အဂၤလိပ္စာ မကြ်မ္းက်င္ေတာ့၊ ကိုးတန္း အဂၤလိပ္စာကို ပထမဆံုး သင္ရတဲ့အခါ၊ ကိုးကားေလ့လာစရာ စာအုပ္မရွိ၊ ကိုယ့္ထူးကိုယ္ခြ်န္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ၾကိဳးစားျပီး သင္ေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မတို႔ေမာင္နွမက ငယ္ေသးေတာ့ မိသားစုတာ၀န္က တဖက္၊ စာသင္တာက တဖက္နဲ႔ ေမေမ ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။
<br><br>
ကြ်န္မအေမ သင္ခဲ့ရတဲ့ အတန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာေတာ္တဲ့သူေတြမ်ားတဲ့ A တန္း၊ B တန္းတို႔ မဟုတ္ခဲ့ဖူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမက ခ်ေပးတဲ့အတန္းကို ယူလိုက္တာပဲ။ ေမေမ့အတန္းေတြမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္စာဘာသာမွာ အရမ္းအားနည္းသူေတြ ပါခဲ့တယ္။
<br><br>
ေမေမက ေက်ာင္းသားအားလံုးကို တန္းတူ ရည္တူ ေစတနာထားျပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း A တန္းလို စာေတာ္တဲ့သူေတြမ်ားတဲ့ အတန္းကို သင္ရေတာ့လည္း၊ စာေတာ္တဲ့အတန္း သင္ရလို႔ဆိုျပီး ၀မ္းသာတာမိ်ဳး မရွိခဲ့ဖူး။ ေမေမ့ေစတနာ ေရာင္ျပင္ဟပ္တာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္ … ဆိုးတယ္၊ ေျပာရဆုိရ ခက္တယ္ လို႔ ဆရာေတြၾကား နာမည္ၾကီးတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးေတြေတာင္ ေမေမ့စကားကို နားေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။
<br><br>
<b>ဇြဲရွိတဲ့ဆရာ</b>
<br><br>
စာသင္တယ္ဆိုတာ ဇြဲရွိဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာတေယာက္ဆို စာစသင္တဲ့ တစ္နွစ္၊ နွစ္နွစ္ေလာက္ထိ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို မၾကိဳက္ၾကဖူး။ သူက စကားေျပာရင္ ႏြဲ႕သလိုျဖစ္လို႔၊ စာသင္တာ မေကာင္းလို႔၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ပံုစံ မေပါက္လို႔ … စသျဖင့္ သူနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ညည္းညဴၾကတယ္။
<br><br>
စာသင္နွစ္ သံုးနွစ္ထဲေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီဆရာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈပိုရွိလာျပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာကို နားလည္လာတယ္၊ စာသင္ျပရာမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ နားလည္ေအာင္ သင္ျပနိုင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို ၾကိဳက္လာၾကတယ္။
<br><br>
ကြ်န္မအျမင္မွာေတာ့ အဲဒီဆရာဟာ သူလုိအပ္ေနတဲ့အခ်က္ေတြကို ဇြဲရွိရွိနဲ႔ ျပင္ယူခဲ့တယ္။ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔၊ လက္ေလွ်ာ့ျပီး၊ အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မိ်ဳး သူ႔မွာမရွိခဲ့တာ အတြက္ ကြ်န္မသူ႔ကို ေလးစားတယ္။ ဆရာဆိုတဲ့အလုပ္ကို သူတန္ဖိုးထားတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။
<br><br>
<b>အျမဲၾကိဳးစားေနတဲ့ဆရာ</b>
<br><br>
လူတိုင္းဟာ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္အေပၚ တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာေတြမွာ လိုအပ္ပါတယ္။
<br><br>
ပထမဆံုး စာသင္တဲ့ေန႔ကစျပီး ခုခ်ိန္ထိ စာသင္တဲ့အခါ ကြ်န္မလုပ္ေလ့ရွိတာေတြကေတာ့ သင္မယ့္သင္ခန္းစာကို ေသခ်ာျပင္ဆင္တယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ ကြ်န္မသင္ၾကားမႈအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈရွိေနေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ တင္ျပသမွ်ကို မွားတယ္၊ မွန္တယ္ဆိုျပီး၊ မပယ္ခ်ပဲ ေသခ်ာနားေထာင္ ေဆြးေႏြးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တိုင္ပင္ခ်င္တာမွန္သမွ်အတြက္ အျမဲ ၾကိဳဆိုတယ္၊ တင္းက်ပ္စရာရွိတဲ့အခါလည္း တင္းက်ပ္ေလ့ ရွိပါတယ္။
<br><br>
အိႏၵိယနိုင္ငံမွာ တကၠသိုလ္ဆရာတေယာက္ဟာ ေမးခြန္းမရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားကို သူ႔အတန္းထဲ ၀င္ခြင့္မေပးဖူးလို႔ ကြ်န္မဖတ္ဖူးတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပညာဆည္းပူးတယ္ဆိုတာ ေမးခြန္းက စတင္တယ္လို႔ သူက ယံုၾကည္ထားလို႔ပါတဲ့။ ကြ်န္မလည္း သူ႔လိုပဲ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မအတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ျဖစ္၊ ကြ်န္မကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ဘာသာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သင္ၾကားေနရတာေတြအေပၚ ေမးခြန္းေမးျပီး ေဆြးေႏြးဖို႔ အျမဲတိုက္တြန္းေလ့ရွိတယ္။
<br><br>
စာသင္တယ္ဆိုတာလည္း အခ်ိန္ၾကာလာေလ၊ ပိုအေတြ႕အၾကံဳရွိလာေလ၊ ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္နိုင္လာေလပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဓါးတေခ်ာင္းဟာ ေသြးေနမွ ထက္ေနမွာပါ။ အဲလိုပဲ ကြ်န္မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြဟာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျမဲသံုးသပ္တာမိ်ဳး၊ ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္တာမိ်ဳး၊ ကိုယ္သင္တဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေလ့လာတာမိ်ဳး အျမဲလုပ္ေနမွ ထက္ျမက္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ဆရာေကာင္းေတြ ျဖစ္လာမွာပါ။
<br><br>
ကြ်န္မရဲ႕ ပထမဆံုး စာသင္ႏွစ္တစ္နွစ္ကို ခုခ်ိန္ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ၊ ေကာင္းခဲ့တာေတြရွိသလို၊ အားနည္းခ်က္ေတြလည္း ေတြ႕မိတယ္။ အဓိကက်တာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကို ဘယ္လို ျပဳျပင္မလဲ ဆိုတာ သိဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ကြ်န္မေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတခြန္းကေတာ့ There is room for improvement.. ပိုေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္လို႔ရပါေသးတယ္။ လူတိုင္းဟာ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လက္ရွိထက္ ပိုတိုးတက္ေအာင္ လုပ္နိုင္ေသးတယ္လို႔ အျမဲယံုၾကည္ထားသင့္ပါတယ္။ ကြ်န္မေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ဘ၀မွာ အျမဲၾကိဳးစားေနေစခ်င္တယ္။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ သြားတာမိ်ဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဖူး။ အလားတူ သူတို႔ကို လမ္းျပေပးေနတဲ့ ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း အျမဲၾကိဳးစားေနတယ္။
<br><br>
ကြ်န္မက စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ အတန္းထဲ ၀င္ျပီး စာသင္လိုက္တဲ့အခါ၊ အေမာေျပျပီး၊ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားတတ္တယ္။ စာသင္ေနရင္ ခြန္အားေတြရတယ္လို႔ ကြ်န္မခံစားရတယ္။
<br><br>
ဆရာဟူသည္ ၀ါသနာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာ၊ စာဖတ္နာ၊ ႏွင့္ အႀကင္နာ တည္းဟူေသာ နာငါးနာႏွင့္ ျပည့္စံုသင့္သည္ လို႔ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမ(ျမေကတု) က ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
<br><br>
နိုင္ငံတကာမွာလည္း ဆရာေတြရဲ႕က႑နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဖြင့္ဆိုထားတာ အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ သူမ်ားေတြဖြင့္ဆိုထားတာေတြထက္ အေရးၾကီးတာကေတာ့ ကိုယ္ဟာ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္၊ ယံုၾကည္ခ်က္မိ်ဳး ရွိတဲ့သူလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ သံုးသပ္ဖို႔ပါပဲ။
<br><br>
ကြ်န္မကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အျမဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနခ်င္သူ၊ စာသင္ရတာ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးရတာ၊ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနရတာကို နွစ္သက္သူ ျဖစ္ပါတယ္။
<br><br>
ကြ်န္မလုပ္ေနတာေတြအေပၚ ေအာက္ပါေမးခြန္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္သံုးသပ္ေလ့ ရွိပါတယ္။
<br><br>
• ကြ်န္မသင္ၾကားတာေတြက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရွိလဲ။
• ျပီးေတာ့ ဘယ္လို သင္ၾကားသလဲ။
• ေက်ာင္းသားေတြက ကြ်န္မသင္ၾကားတာကို ဘယ္လို တုန္႔ျပန္သလဲ။
• ကြ်န္မသင္ၾကားတဲ့အခါ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ က ဘာေတြလဲ။
• ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လို စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ျပဳမူ ေနထိုင္ ေျပာဆို သလဲ။
• ကိုယ့္သင္ၾကားမႈ အေပၚ ဘယ္ေလာက္ အားရ ေက်နပ္မိသလဲ။
• ဘာေတြ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲသင့္သလဲ။
<br><br>
ျမန္မာျပည္ ပညာေရး တိုးတက္ဖို႔ ဆရာေတြအတြက္ သင္တန္းေတြ၊ ဆရာေတြကို ပံ့ပိုးမႈေတြ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ လိုအပ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္၊ အဓိကက်တဲ့အရာကေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ သူတို႔အလုပ္ေပၚမွာ၊ ပညာေရးအေပၚမွာ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ ထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြပါ။
<br><br>
ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ ခံယူခ်က္ေတြကို အတိုင္းအတာ တခုထိ ပံုသြင္းေပးနိုင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုတာ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္နိုင္စြမ္း ရွိတယ္ဆိုတာကို ျမန္မာနိုင္ငံမွ ဆရာ ဆရာမေတြ အျမဲယံုၾကည္ျပီး၊ ဆရာျဖစ္ရတာကုိ ဂုဏ္ယူနိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
<br><br>
ခင္ႏွင္းစိုး
<br>
22 March 2012
<br><br>
<i>(မတ္လ ၃ ရက္အပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပျပီးျဖစ္သည္)</i>
</span>Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-24988287851690617132012-05-05T22:05:00.001-07:002012-05-05T22:08:15.283-07:00ေခတ္သစ္လူငယ္တို႔ ေခတ္မွီေရးသို႔<i>ေရးသူ - ခင္ႏွင္းစိုး</i>
<br><br>
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကေန နွစ္ဆယ္ေက်ာ္အထိ လူငယ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရသလို၊ လူၾကီးေတြကလည္း ကိုယ့္ထက္ငယ္သူေတြကို လူငယ္လို႔ ေခၚတတ္ၾကသည္။ အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ က်မက ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားနဲ႔ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားကို လူငယ္မ်ားလို႔ျမင္သလို၊ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ လူၾကီးမ်ားက က်မကို လူငယ္တေယာက္ဟုပင္ ျမင္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ လူငယ္ဆိုသည္မွာ အသက္အရြယ္ကို ရည္ညႊန္းျခင္းထက္၊ ေခတ္တခုကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္မည့္ မ်ိဳးဆက္တခုနဲ႔ ပိုသက္ဆိုင္မည္။ မိ်ဳးဆက္ (generation) တခုဟာ အနွစ္ ၃၀ ေလာက္ ရွိခဲ့ရင္၊ က်မက လက္ရွိမိ်ဳးဆက္ရဲ႕ အဆံုးစြန္နားေရာက္ေနသလို၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြကေတာ့ အစနားမွာရွိေနသည္။
<br><br>
က်မအျမဲထိေတြ႔ဆက္ဆံရေသာ လူငယ္မ်ားမွာ အသက္ ၁၈ - ၂၇ ၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိၾကသည္။ က်မစာသင္ခဲ့ေသာ စကၤာပူနိုင္ငံရွိ ေပၚလီတကၠနစ္ (polytechnic) မွ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ား၊ လက္ရွိစာသင္ေနေသာ ထိုင္းနုိင္ငံရွိ တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ား၊ ေစတနာ့၀န္ထမ္းအျဖစ္ က်မစာသင္ေပးေသာေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ား၊ အျပင္မွာ တခါတေလ ဆံုရေသာ လူငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ျမန္မာ၊ စကၤာပူ၊ ဗီယက္နမ္၊ တရုတ္ျပည္၊ မေလးရွား၊ ထိုင္း၊ အိႏၵိယ၊ သီရိလကၤာ စေသာ နိုင္ငံေပါင္းစံုမွ လာၾကသည္။
<span id="fullpost">
<br><br>
နိုင္ငံျခားတြင္ ပညာလာသင္ၾကေသာ လူငယ္အမ်ားအတြက္ လြတ္လပ္မႈ (independence) သည္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာမိ်ဳး ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ မိဘမ်ားနဲ႔ေ၀းျပီး၊ ကိုယ့္ဘာသာ ထိန္းေၾကာင္းရေသာ လြတ္လပ္မႈမိ်ဳး ျဖစ္သည္။ ထုိအခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္လိုစည္းကမ္းတက်ေနမလဲဆိုတာ အေရးၾကီးလာသည္။ လြတ္လပ္ျခင္းေနာက္တြင္ (ကိုယ့္ဘာသာ) တာ၀န္ယူတတ္ဖို႔ လိုလာသည္။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္တိုင္းရဲ႕ ရလဒ္မ်ားကို သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္ တာ၀န္ယူျပီး၊ သင္ခန္းစာယူတတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားရမည္။
<br><br>
လူတိုင္း ကိုယ္မလုပ္ဖူးတာကို လက္တည့္စမ္းလိုစိတ္ရွိသည္။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ထုိသို႔ပင္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ထိခိုက္သြားနိုင္သည့္ လက္တည့္စမ္းမႈမိ်ဳးကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္ဖို႔ စိတ္မကူးခဲ့ေပ။ မိဘမ်ားက ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ အရက္မေသာက္ရ၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ရည္းစားမထားရ၊ ညမိုးခ်ဳပ္ အျပင္မထြက္ရ စသည့္ စည္းကမ္းမ်ား ခ်တတ္ၾကသည္။ ဒါဟာ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာၾကသည္။ တကယ္လည္း အဲဒီလုပ္ရပ္ေတြေနာက္မွာ အမွားက်ဴးလြန္နိုင္စရာ အလားအလာ အမ်ားၾကီးရွိသည္။ လံုး၀ေရွာင္နိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ အဲဒီအရာေတြ လုပ္မိတဲ့လူငယ္ေတြကိုလည္း မွားတယ္ ဆိုးသြမ္းတယ္လို႔ မဆိုနိုင္။ လူငယ္သဘာ၀ လက္တည့္စမ္းတာ ျဖစ္နိုင္သည္။ အဓိကက ဘယ္အရာမဆို အလြန္အကြ်ံ မျဖစ္ဘဲ balance ျဖစ္ဖို႔ပင္။ ကိုယ့္ဘ၀ အနာဂတ္ကို ထိခိုက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ မလုပ္ဖို႔ အျမဲစဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာ စည္းကမ္း (discipline) ရွိဖို႔ပင္။
<br><br>
နုိင္ငံျခားတြင္ ေက်ာင္းသြားတက္ဖို႔ဆိုတာ ျမန္မာလူငယ္တိုင္းလုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း မလုပ္နိုင္ေသာအရာ။ တခ်ိဳ႕က ေငြေၾကးအရ မတတ္နိုင္။ တခ်ိဳ႕က် ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲ သတ္မွတ္ထားေသာ ၀င္ခြင့္လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ မျပည့္စံု။ တခ်ိဳ႕ဆို ေလး ငါး နွစ္အထိ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကရသည္။
<br><br>
ျမန္မာနိုင္ငံ ျမ၀တီျမိဳ႕ တဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့၊ ထိုင္းနိုင္ငံ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာ လူငယ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ က်မ စကား၀ိုင္းလုပ္ဖူးသည္။ သူတို႔ကို အနာဂတ္အတြက္ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိလဲလို႔ က်မကေမးေတာ့၊ အနည္းစုက ထိုင္းနိုင္ငံ တကၠသိုလ္တခုခုတြင္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုတက္နိုင္ဖို႔ စေကာလားရွစ္ (scholarship) ရေအာင္ သူတို႔ ၾကိဳးစားရမည္။ ေက်ာင္းသားေပါင္း ရာခ်ီေလွ်ာက္တဲ့ထဲက ဆယ္ဂဏန္းေလာက္သာ ေရြးေသာေၾကာင့္ စေကာလားရွစ္ ရဖို႔က မလြယ္။ ထိုအနည္းစုကမွ သူတို႔ဘာလုပ္ခ်င္လဲ သိၾကေသးသည္။ က်န္သည့္အမ်ားစုက သူတို႔အနာဂတ္တြက္ တိုးတက္ခ်င္သည္၊ သို႔ေသာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ဆိုတာ မသိ။ စေကာလားရွစ္ရေလာက္ေအာင္ စာေမးပြဲေျဖနိုင္ဖို႔ အေျခခံပညာအဆင့္အတန္းအရ သူတို႔မွာမရွိ။ လုပ္နိုင္မည္လို႔လည္း ကိုယ့္ဘာသာ ယံုၾကည္ခ်က္ မရွိၾက။ မိဘေတြကလည္း ေထာက္ပံ့မႈမေပးနိုင္။ သူတုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွ အမ်ားစုလုပ္ၾကသလို တေန႔လုပ္တေန႔စားပဲ ၀င္လုပ္ရမည္လား မေရမရာ ျဖစ္ေနၾကရွာသည္။
<br><br>
ဒါေၾကာင့္ စကၤာပူနိုင္ငံရွိ ေပၚလီတကၠနစ္မွ ျမန္မာေက်ာင္းသား/သူ တခ်ိဳ႕ ကို သူတို႔ကံေကာင္းေၾကာင္း၊ ရရွိထားေသာ အခြင့္အေရးကို အလဟႆ မျဖစ္ဖို႔အေရးၾကီးေၾကာင္း က်မေျပာျပေလ့ရွိသည္။ ဘ၀တြင္ အခ်ိန္ဆိုသည္မွာ ကုန္ဆံုးျပီးေသာ ဘယ္လိုမွ ေနာက္ျပန္မလွည့္နိုင္ေသာအရာ ျဖစ္သည္။ ရရွိေသာ အခြင့္အေရးကို ရရွိေသာ အခ်ိန္တြင္ ျမဲျမဲဖမ္းဆုတ္ျပီး၊ အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ အေရးၾကီးသည္။ လူငယ္သဘာ၀ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ၾကတာ မွန္ေပမယ့္၊ တေန႔တေန႔ အေလလိုက္ေနမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြ ႏွေျမာစရာေကာင္းလွသည္။ လူတေယာက္ဟာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ ဆယ္စုနွစ္တခုစာကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တုိင္း တိုးတက္မႈရွိေနတာကိုသာ ျမင္သင့္သည္။ အဲလိုမဟုတ္ခဲ့ရင္ တခုခုလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ျပီဆိုတာလည္း ကိုယ့္ဘာသာ သိနားလည္သင့္သည္။
<br><br>
လူငယ္ေတြ လမ္းမွားမေရာက္ေအာင္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔ လိုတယ္၊ စာဖတ္မွ အမွား အမွန္ သိလာမယ္ လို႔ ဆိုၾကသည္။ က်မအျမင္မွာေတာ့ စာဖတ္တာက ပထမအဆင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ခုေခတ္တြင္ စာဖတ္ရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့။ စာဖတ္တာဟာ စာအုပ္ထဲက စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြသံုးျပီး၊ လူေတြအထင္ၾကီးေအာင္ ေျပာဖို႔ပဲ မဟုတ္။ ဘယ္လိုစာမိ်ဳးကို ဖတ္မလဲ၊ ဖတ္ထားတဲ့စာေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲ၊ ဘယ္လို ျပန္သံုးသပ္မလဲ ဆိုတာေတြက ပိုအေရးၾကီးလာသည္။
<br><br>
က်မကေတာ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ လမ္းမွားပဲ ေရာက္ေနေန၊ လမ္းမွန္ပဲ ေရာက္ေနေန၊ သူတို႔ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ေပးဖို႔ပဲ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ထားသည္။ သူတို႔ေျပာတာ နားေထာင္ျပီး က်မအျမင္ကို ေျပာျပသည္။ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္လာနိုင္တယ္၊ ဘယ္လိုအခ်က္ေတြ ထည့္စဥ္းစားရမယ္ ဆိုတာေတြ ေျပာသည္၊ ေဆြးေႏြးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ ေရြးခ်ယ္မႈပင္ျဖစ္သည္။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္မႈကိုပင္ တန္ဖိုးထားသည္။
<br><br>
နာမည္ေက်ာ္ အေမရိကန္ လက္ေ၀ွ႔ထိုးသမား ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ Muhammad Ali ကေတာ့ .. လူတေယာက္ရဲ႕ အသက္ ၂၀ အရြယ္က ဘ၀ကိုၾကည့္တဲ့ပံုစံက၊ အသက္ ၅၀ အထိ အတူတူျဖစ္ေနမယ္ဆိုခဲ့ရင္ အဲဒီလူဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္ ၃၀ ကို အလကား ေနပစ္လိုက္သလိုပဲ .. ဟု ဆိုခဲ့သည္။ လက္ရွိ ေခတ္သစ္ရဲ႕လူငယ္ေတြဟာ ေနာင္ အနွစ္ ၃၀ ဆယ္ မွာ ဘယ္လို လူၾကီးေတြ ျဖစ္လာမလဲဆိုတာဟာ၊ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚ မ်ားစြာမူတည္ေနသည္။
<br><br>
ေပၚလီတကၠနစ္မွ က်မေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕က သူတို႔ တကယ္စိတ္ပါ၀င္စားတဲ့ profession နဲ႔ လက္ရွိတက္ေနတဲ့လိုင္းတို႔ ကြဲလြဲေနလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ က်မကို အၾကံဥာဏ္ေတာင္းေလ့ရွိသည္။ ထိုသို႔လူငယ္မ်ားတြက္ က်မအလြန္အားရမိသည္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အခ်ိန္တြင္ ဘ၀မွာ ဘယ္လို profession ကို လုပ္မလဲဆိုတာ သူတို႔အေသအခ်ာ သိၾကသည္။ က်မသူတို႔အရြယ္တုန္းက အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ကို နွစ္ျခိဳက္ခဲ့ေပမယ့္၊ သူတို႔ေလာက္ မေသခ်ာခဲ့။ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြက ကိုယ့္ထက္ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ အေနအထိုင္၊ ခံယူခ်က္ စတာတို႔ သာတာမိ်ဳးကိုပဲ က်မျမင္ခ်င္မိသည္။ (အဲလိုျဖစ္ေအာင္လည္း တတ္နိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္)။ နာမည္ေက်ာ္ သိပၸံပညာရွင္ Isaac Newton က “က်ေနာ္ဟာ သူမ်ားေတြထက္ ပိုေ၀းေ၀းျမင္နိုင္တာ၊ က်ေနာ့္အရင္ မိ်ဳးဆက္ရဲ႕ ပုခံုးေပၚ တက္ၾကည့္နိုင္လို႔ ျဖစ္တယ္” လို႔ ဆိုခဲ့သည္။ သူဆိုလိုခ်င္တာ မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြဟာ မိ်ဳးဆက္ေဟာင္းေတြလုပ္ခဲ့တာအေပၚ တဆင့္တက္ျပီးၾကည့္နိုင္ရင္၊ မ်ိဳးဆက္တခုစီဟာ ပို ပိုျပီး တိုးတက္ေနမယ္ ဆိုတဲ့သေဘာပါ။
<br><br>
လူငယ္တို႔က သူတို႔အျပဳအမူအေပၚ ေ၀ဖန္ခံရတဲ့အခါ၊ ေခတ္မမီွဘူး၊ ေရွးဆန္တဲ့အေတြးေတြနဲ႔ လာေျပာေနတယ္လို႔ တုန္႔ျပန္တတ္ၾကသည္။ မ်ိဳးဆက္တခုနဲ႔တခုၾကားမွာ၊ အထူးသျဖင့္ လူၾကီးနဲ႔လူငယ္ၾကား မိ်ဳးဆက္ကြာဟမႈ (generation gap) ကို လက္ညွိဳးထိုးတတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြအတြက္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ တီရွပ္၊ စကပ္တို၊ ေဘာင္းဘီတိုတို႔၀တ္မွ၊ မိုဘိုင္းဖုန္း ကိုင္နိုင္မွ၊ Facebook ရွိမွ၊ ကေဖးထိုင္မွ၊ ကလပ္သြားမွ စတာတို႔ ျဖစ္နိုင္သည္။ တကယ္ေတာ့ ထုိသို႔ ေခတ္မီွတာကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္တာက အေပၚယံဆန္လွသည္။
<br><br>
ေခတ္မီွေရးသို႔ (becoming modern) နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဟားဗတ္တကၠသိုလ္မွ ပညာရွင္မ်ားက ဖြ႔ံျဖိဳးဆဲေျခာက္နိုင္ငံမွ (Argentina, Chile, India, Israel, Nigeria, Bangladesh) လူငယ္ ၆၀၀၀ ကို သုေတသနလုပ္ထားတာကို ဖတ္ဖူးသည္။ နိုင္ငံတနိုင္ငံ ေခတ္မီွလာဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုေခတ္မီွတဲ့ လူငယ္ေတြ လုိအပ္သလဲဆိုတာကို ရွာေဖြေလ့လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ေတြ႔ရွိခ်က္အရ ေခတ္မီွလူသား (modern man) တြင္ စရိုက္လကၡဏာ ေလးမိ်ဳးရွိသည္။
<br><br>
(၁) သူျဖတ္သန္းေနေသာ ေခတ္မွာ အမ်ားတကာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲ၊ ကိုယ့္နိုင္ငံနဲ႔ကမာၻမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာေတြကို အစဥ္ေလ့လာ၊ အသိပညာဖြ႔ံျဖိဳးျပီး၊ ေခတ္ကို ထဲထဲ၀င္၀င္ စူးစမ္းလိုစိတ္ရွိသည္။
<br>
(၂) သူ႔ကိုယ္ပိုင္လုပ္ရပ္ဟာ သူ႔အတြက္သာမက၊ သူနဲ႔ပတ္သက္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ (ကိုယ့္မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ကိုယ့္လူမိ်ဳး၊ ကိုယ့္နိုင္ငံ) ကိုပါ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတာ နားလည္သည္။
<br>
(၃) သူက လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚဆံုးျဖတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဘယ္တကၠသိုလ္လိုင္းကို ေရြးမလဲ၊ ဘယ္အလုပ္လုပ္မလဲ စတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကိစၥမ်ား ဆံုးျဖတ္ရာတြင္၊ ေခတ္ေဟာင္းမွ အေတြးအေခၚ အယူအဆတို႔ လႊမ္းမိုးျခင္းကို မခံ။
<br>
(၄) သူက အိုင္ဒီယာအသစ္၊ အေတြ႔အၾကံဳအသစ္မ်ားအတြက္ အျမဲ အသင့္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔တြင္ ဖြင့္ထားေသာစိတ္ (open mind)၊ ဒါဆိုဒါမွဟု တယူသန္အစြဲမရွိေသာ၊ အသိအျမင္အားျဖင့္ ေပ်ာ့ေျပာင္းနိုင္စြမ္း (cognitive flexibility) ရွိသည္။
<br><br>
ထိုသုေတသနကို ၁၉၇၄ ခုနွစ္ကလုပ္ခဲ့ေပမယ့္၊ ခုခ်ိန္ထိ အက်ံဳး၀င္ေနေသးသည္။ ထိုသုေတသနမွာ ေဖာ္ျပထားေသာ ေခတ္မီွလူသား တေယာက္ ရွိထိုက္ေသာ စရိုက္လကၡဏာေလးမိ်ဳး နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး၊ ျမန္မာလူငယ္တို႔ ေသခ်ာစဥ္းစားသင့္သည္။ ဥပမာေျပာရရင္.. ကိုယ့္နိုင္ငံ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သင့္ေတာ္တယ္ မေတာ္တယ္ မစဥ္းစား၊ ကိုယ္အျပဳအမူေၾကာင့္ တျခားသူေတြက ကိုယ့္နုိင္ငံ ကိုယ့္လူမိ်ဳးအေပၚ ဘယ္လိုျမင္သြားမယ္ မစဥ္းစား၊ အတုယူမွားတာေတြဟာ ေခတ္မီွတာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ အတုယူတဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္ ပိုေကာင္းသြားေစမယ့္ အရာမိ်ဳးကိုသာ အတုယူသင့္သည္။ ဘယ္လိုဟာမိ်ဳးကို အတုယူသင့္သလဲဆိုတာလည္း အရင္ ေသခ်ာစဥ္းစား ေတြးေတာၾကည့္သင့္သည္။
<br><br>
ျမန္မာနိုင္ငံသည္ ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲ၊ ေရွ႔ေလွ်ာက္ဖြ႔ံျဖိဳးဖို႔ အလားအလာေကာင္းေနတဲ့ နိုင္ငံျဖစ္သည္။ ျမန္မာနိုင္ငံ ကမာၻမွာ ေခတ္မီွေရးအတြက္ ျမန္မာလူငယ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ေခတ္မီွလူသား ျဖစ္နိုင္ၾကမလဲဆိုတာေပၚ အမ်ားၾကီးမူတည္ေနေပသည္။
<br><br>
Ref: Becoming Modern: Individual Change in Six Developing Countries
<br><br>
<i>(၃ မတ္လ ၂၀၁၂ ထုတ္ Venus News ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပျပီး ျဖစ္သည္)</i>
<br><br>
ခင္ႏွင္းစိုး
<br>
၂၃ ဧျပီ ၂၀၁၂
</span>Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-54841523411213674542012-03-20T08:03:00.003-07:002012-03-21T00:53:50.397-07:00ဆရာႏွင့္ပညာေရး (အပိုင္း ၂)<span style="font-weight: bold;">ဆရာစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ</span><br /><br /><span style="font-style: italic;">ေရးသားသူ - - ခင္ႏွင္းစိုး</span><br /><br />ဆရာတေယာက္ဟာ သူဘာသင္လဲဆိုတာထက္ သူက ဘယ္လိုဆရာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ပိုအေရးၾကီးတယ္ “What the teacher is, is more important than what he teaches.” ဆိုတဲ့ အေမရိကန္စိတ္ေရာဂါအထူးကုပညာရွင္ Karl Menninger ရဲ႕စကားဟာ ဆရာေတြအတြက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့စကားတခြန္းပါပဲ ။<br /><br />က်မတို႔ျမန္မာေတြဟာ ဆရာေတြကို မိဘနဲ႔တန္းတူ အနေႏၵာအနႏၵဂိုဏ္း၀င္ေက်းဇူးရွင္လို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုသတ္မွတ္ခံလိုက္ရတာနဲ႔ ဆရာဆိုတာ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္သြားတယ္လို႔ က်မမထင္မိပါဖူး ။ ဆရာေကာင္းတေယာက္ျဖစ္မွသာ အဲဒီဂုဏ္ထူးနဲ႔ ထိုက္တန္တာပါ ။<br /><br />ဆရာေကာင္းတေယာက္ျဖစ္ဖို႔ စာသင္ေကာင္းတာအျပင္ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္မိ်ဳး ရွိသင့္ပါသလဲ ။<br /><span id="fullpost"><br />က်မကို အင္ဂ်င္နီယာအျဖစ္ကေန ေပၚလီတကၠနစ္ (polytechnic) မွာစာသင္ၾကားဖို႔ အဓိကတြန္းပို႔ခဲ့တာကေတာ့ လူငယ္ေတြကို ကိုယ္သိထားတာေတြ ေ၀မွ်ေပးခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ ေနာက္ျပီး အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြနဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ရတာထက္၊ လူငယ္ေတြကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရတာကို ပိုႏွစ္သက္မိတာရယ္ေၾကာင့္ပါ ။<br /><br />ဆရာစိတ္ဓါတ္ဆိုတာ ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာ ဆိုတဲ့ နာသံုးနာပါ၀င္တယ္လို႔ က်မတို႔ျမန္မာေတြေျပာၾကပါတယ္ ။ အဲဒီနာသံုးနာဟာ ဆရာတေယာက္မွာရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ အေျခခံတရားေတြျဖစ္ျပီး၊ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္ ။<br /><br />ဒါဆို ဆရာေကာင္းတေယာက္ရဲ႕စိတ္ဓါတ္ကို ဘယ္လိုအျပဳအမူေတြက ေဖာ္ညြန္းပါသလဲ ။<br /><span style="font-weight:bold;"><br />ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ သင္ယူမႈကို အျမဲစဥ္းစားေပးျခင္း</span><br /><br />စာသင္ႏွစ္ရဲ႕ပထမဆံုးေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို က်မေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားကေတာ့ --- က်မစာသင္ခ်ိန္တိုင္းမွာ သူတို႔ေတြအက်ိဳးရွိရွိသင္ယူနိုင္ေစခ်င္တာပါပဲ ။<br /><br />စာသင္ခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားအမိ်ဳးမိ်ဳးရွိပါတယ္ ။ တခ်ိဳ႕က စာသင္ခန္းထဲမွာသင္တာကို တထိုင္တည္း နားလည္သြားတတ္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အိမ္မွာျပန္ဖတ္၊ ျပန္မွတ္ျပီးမွ နားလည္တတ္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာလည္း နားမလည္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း ျပန္ဖတ္ဖို႔မၾကိဳးစား၊ အဲလိုနဲ႔လံုးျခာလိုက္ျပီး စာေမးပြဲက်တာမိ်ဳးထိ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။<br /><br />ေက်ာင္းသားအမိ်ဳးမိ်ဳးကို ထိေရာက္စြာစာသင္ၾကားနိုင္ဖို႔၊ သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္ျပီး နားလည္ရမယ့္ အဓိကနွစ္ပိုင္းရွိပါတယ္ ။ ပထမအပိုင္းက ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕အတန္းပညာသင္ယူလိုစိတ္ (academic motivation) ျဖစ္ျပီး၊ ဒုတိယအပိုင္းကေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ ဘယ္လိုစာသင္ၾကားနည္းမိ်ဳးနဲ႔ ကိုက္ညီသလဲ ဆိုတာပါပဲ ။<br /><br />ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အတန္းပညာသင္ယူလိုစိတ္ကို ကိုယ္ပိုင္စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္လိုခ်င္စိတ္ (intrinsic motivation) နဲ႔ ျပင္ပအေၾကာင္းအရာမ်ားေၾကာင့္ လိုခ်င္စိတ္ (extrinsic motivation) ဆိုျပီး ပညာေရးသုေတသီေတြက ခြဲျခားဆန္းစစ္ၾကပါတယ္ ။<br /><br />ကိုယ္ပိုင္စိတ္ဆႏၵနဲ႔စာသင္ယူလိုစိတ္ရွိတဲ့ေက်ာင္းသားဟာ သူသင္ယူေနတဲ့ဘာသာရပ္အေပၚ <br />စိတ္၀င္စားမႈရွိသလို ၊ သင္ၾကားရတာအတြက္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈရွိပါတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ျပင္ပအေၾကာင္းအခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ မိဘေတြတိုက္တြန္းမႈ၊ ဒါမွမဟုတ္ အတန္းပညာရွိရင္ ဘ၀တက္လမ္းရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ စာသင္ယူၾကပါတယ္ ။<br /><br />က်မတို႔ျမန္မာျပည္မွာ intrinsic motivation ရွိတဲ့ေက်ာင္းသားနည္းနိုင္ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ တကၠသိုလ္၀င္တန္းကိုေရြးတဲ့အခါ အလုပ္ေကာင္းရနိုင္တဲ့၊ မိဘေတြတိုက္တြန္းတဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေရြးေနၾကတဲ့ လိုင္းမိ်ဳးကုိ ေရြးခ်ယ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္ ။ ဒါေတြဟာ extrinsic motivation ကေနျဖစ္လာတဲ့လုပ္ရပ္ေတြပါ ။<br /><br />စာသင္ယူတယ္ဆိုတာ စိတ္မပါဘူးဆိုရင္လုပ္ဖို႔ခဲယဥ္းပါတယ္ ။ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ intrinsic motivation မရွိခဲ့ရင္ေတာင္၊ extrinsic motivation နဲ႔ စိတ္ပါလာေအာင္ ဆရာေတြက အားေပးသင့္ပါတယ္ ။<br /><br />ေက်ာင္းသားတိုင္းဟာ စာသင္ယူနည္းေတြ မတူၾကပါဖူး ။ ဥပမာ .. တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာသင္ေပးတာကိုပဲ လိုက္မွတ္ လိုက္က်က္ ျပန္ေျဖဆိုတာမိ်ဳး ၾကိဳက္တယ္ ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္ရတာၾကိဳက္တယ္ ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ activity သေဘာမိ်ဳးေလးေတြလုပ္ရတာၾကိဳက္တယ္ ၊ တခ်ိဳ႕က ပံုမ်ားမ်ားပါတဲ့စာအုပ္ေတြကေနသင္ယူရတာ ၾကိဳက္တယ္ ၊ တခ်ိဳ႕ကစကားလံုးေတြမ်ားတာ ၾကိဳက္တယ္ ၊ တခ်ိဳ႕က တေယာက္တည္းသင္ယူရတာ ၾကိဳက္တယ္ ၊ တခ်ိဳ႕ကအဖြဲ႕လိုက္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ project ေတြလုပ္ျပီး သင္ယူခ်င္တယ္ စသျဖင့္ ။<br /><br />အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္အတန္းထဲမွာရွိမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္လိုနည္းမိ်ဳးနဲ႔ စာသင္ယူရတာၾကိဳက္လဲဆိုတာ ေလ့လာျပီး၊ သင့္ေတာ္မယ့္နည္းလမ္းမိ်ဳးေတြကိုသံုးရင္ စာသင္ၾကားရာမွာ ပိုထိေရာက္ပါလိမ့္မယ္ ။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အျမင္ကို အျမဲထည့္သြင္းစဥ္းစား ေလးစားျခင္း</span><br /><br />က်မတို႔ျမန္မာစကားမွာ ဆရာ-တပည့္ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈံးဟာ ဆရာကအထက္ ၊ တပည့္ကေအာက္ ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္မိ်ဳး သက္ေရာက္ေနတယ္လို႔ က်မခံစားရပါတယ္ ။ ဥပမာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ... ရံုးမွာအထက္အရာရွိကို ေအာက္လက္ငယ္သားေတြက ဆရာေခၚၾကရတယ္ ၊ အလုပ္ပိုင္ရွင္ေတြကို ဆရာေခၚေလ့ရွိတယ္ ။<br /><br />ေနာက္ျပီး တခ်ိဳ႕ဆရာဆရာမေတြ “ေအာ္ သူက ငါ့တပည့္ျဖစ္ခဲ့တာ” လို႔၊ ေျပာခံရတဲ့လူတခ်ိဳ႕ ျပန္ေျပာေလ့ရွိတာက “သူငယ္တန္းတုန္းကပဲသင္ခဲ့ရတာပါ” ။ အဲလိုစကားအသြားအျပန္မိ်ဳးဟာ ဆရာ-တပည့္ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈံးက ျမန္မာစကားမွာအထက္နဲ႔ေအာက္ကို ရည္ညႊန္းေနသလိုျဖစ္ေနပါတယ္ ။<br /><br />ဆရာေျပာသမွ်ကို ေက်ာင္းသားကလက္ခံရတာမိ်ဳး အေပၚ-ေအာက္အေျခအေနမိ်ဳးကို နိုင္ငံတကာရဲ႕ပညာေရးစနစ္မွာ ေလ်ာ့နည္းေအာင္လုပ္လာၾကပါတယ္ ။ ဒါဟာ ဆရာေတြအေပၚ ေက်ာင္းသားေတြကထားတဲ့ရိုေသမႈနဲ႔ လံုး၀မသက္ဆိုင္ပါဖူး ။ ဆရာေတြကပဲ ေက်ာင္းသားေတြကို တလမ္းသြားအေနနဲ႔ေျပာတာမလုပ္ဘဲ ၊ နွစ္ဦးနွစ္ဘက္အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးၾကတာမိ်ဳးပါ ။ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာေတြေျပာတဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတယ္ ၊ ဘယ္လိုျဖစ္နိုင္ေျခရွိတယ္ စသျဖင့္ ေဆြးေႏြးတာမိ်ဳးျဖစ္ပါတယ္ ။<br /><br />အဲဒီအခါ ဆရာေတြဘက္က သူတို႔ရွဳေထာင့္သာအမွန္လို႔ တထစ္ခ်ေျပာလို႔မရပါဖူး ။ ဆရာေတြဟာဘာသာရပ္တခုကိုသင္နိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္သိထားတဲ့ရွဳေထာင့္ေတြ (perspectives) ကိုပဲသံုးျပီးသင္တာပါ ။ ဘာသာရပ္တခုဟာ သိပ္က်ယ္၀န္းတဲ့အတြက္ အလံုးစံုအပိုင္းေတြကို ဆရာေတြသိဖို႔ခဲ့ယဥ္းပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားေတြတင္ျပတဲ့အျမင္သစ္၊ ရွဳေထာင့္သစ္ေတြကို ဆရာေတြက ကိုယ္သိထားတဲ့မူလအျမင္၊ ရွဳေထာင့္ေတြနဲ႔ေဆြးေႏြးျပီး ၊ အေျဖတခုကိုအတူထုတ္တာမိ်ဳး လုပ္သင့္ပါတယ္ ။<br /><br />ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အျမင္ကို ကိုယ္က ေလးစားျပီး နားေထာင္ေဆြးေႏြးမွသာ၊ ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကလည္း စိတ္၀င္စားမႈရွိလာျပီး၊ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္၊ ကိုယ့္အေပၚေလးစားစိတ္ ပိုရွိလာနိုင္ပါမယ္ ။<br /><br />ဆရာေတြနဲ႔ေက်ာင္းသားေတြၾကား အျပန္အလွန္ေလးစားမႈရွိမယ္ဆိုရင္ စာသင္ခန္းဆိုတာ အားလံုးအတြက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ပညာသင္ယူနိုင္တဲ့၊ သင္ၾကားနိုင္တဲ့ေနရာတခုျဖစ္လာမွာပါ ။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">တတ္ေယာင္ကား မလုပ္ျခင္း</span><br /><br />ဆရာေတြ အဓိကသတိထားရမယ့္အခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို မရည္ရြယ္ပဲ အလြဲအမွားေတြ မသင္ေပးဖို႔ပါပဲ ။<br /><br />စကၤာပူနိုင္ငံက က်မသင္တဲ့ေပၚလီတကၠနစ္ (polytechnic) မွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ laptop ကိုယ္စီသံုးျပီး အင္တာနက္ေပၚမွာ သူတို႔သင္ယူတဲ့သင္ခန္းစာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး အခ်က္အလက္ေတြ ရွာၾကရပါတယ္ ။ သူတို႔နားမလည္တဲ့အခါ က်မကိုေမးေလ့ရွိပါတယ္ ။<br /><br />အင္တာနက္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အလြန္က်ယ္ျပန္႔ျပီး၊ အခ်က္အလက္ေတြအမ်ားအျပား စုေ၀းေနတဲ့ေနရာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သူတို႔ေမးတဲ့အခ်က္အလက္တိုင္းကို က်မအကုန္မသိနိုင္ပါဖူး ။ အခ်က္အလက္သစ္ေတြကို စာျပန္ဖတ္ျပီးမွ ရွင္းျပနိုင္မယ္လို႔ က်မေျပာရပါတယ္ ။<br /><br />ကိုယ္မေသခ်ာတာ၊ ကိုယ္မသိတာကို ေသခ်ာသေယာင္၊ သိသေယာင္နဲ႔ အလြဲေတြမေျဖမိဖို႔ ဆရာတိုင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္ ။ မသိရင္ မသိဘူးလို႔ ေျပာရဲတဲ့သတၱိရွိသင့္ပါတယ္ ။ တခ်ိန္တည္းမွာ အခ်က္အလက္သစ္ေတြကုိ ဒီအတိုင္းမထားဘဲ ျပန္ဖတ္ျပီး၊ ျပန္ရွင္းျပတာမိ်ဳးလုပ္သင့္ပါတယ္ ။ အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ နာသံုးနာအျပင္၊ ဆရာတေယာက္ဟာ စာဖတ္နာမွသာ ေက်ာင္းသားက ကိုယ့္စာသင္ၾကားမႈအေပၚ ယံုၾကည္မႈရွိမွာပါ ။<br /><br />နာမည္ေက်ာ္ျပင္သစ္စာေရးဆရာ Joseph Joubert က “To teach is to learn twice” -- စာသင္တာဟာ နွစ္ခါျပန္ေလ့လာျခင္းပဲ လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။ စာသင္တယ္ဆိုတာ လူတိုင္းလုပ္နိုင္တာမဟုတ္ပါဖူး ။ ဘာသာရပ္တခုကို ကြ်မ္းက်င္တဲ့သူတိုင္း သူမ်ားကုိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျပန္မသင္ၾကားတတ္ပါဖူး ။ ကိုယ္သင္တဲ့သူနားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုရွဳေထာင့္ကရွင္းျပရင္ အရွင္းလင္းဆံုးျဖစ္မလဲဆိုတဲ့အခ်က္ကို ဆရာေတြအျမဲထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္ပါတယ္ ။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">စံနမူနာထားထိုက္သူျဖစ္ျခင္း</span><br /><br />လူတိုင္းဟာအမွားနဲ႔မကင္းပါဖူး ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဆိုတာ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္ဖို႔ အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္ ။ ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အတုယူထိုက္၊ စံနမူနာယူထိုက္သူေတြ ျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္ ။<br /><br />စာသင္ခ်ိန္ကိုအခ်ိန္မွန္မ၀င္တဲ့ဆရာတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ဖူးပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားကို အခ်ိန္မွန္ေက်ာင္းတက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းစည္းကမ္းကို ၊ ဆရာေတြကိုယ္တိုင္လည္း လိုက္နာသင့္ပါတယ္ ။ ျမန္မာလူၾကီးေတြက လူငယ္ေတြကုိ ေဆးလိပ္မေသာက္ဖို႔ အရက္မေသာက္ဖို႔ ဆံုးမေလ့ရွိၾကပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕မွာ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တဲ့ ဆရာေတြ၊ အရက္ေသာက္ထားသလို မ်က္ေထာင့္နီနဲ႔ဆရာမိ်ဳးေတြကုိ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ ေတြ႔ရတဲ့အခါ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္ ။ ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔လုပ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕မွာလုပ္တဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္အေပၚဘယ္လိုျမင္မလဲဆိုတာ ခ်င့္ခ်ိန္သင့္ပါတယ္ ။<br /><br />ဆရာတေယာက္ဟာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ဆိုဆံုးမတာမိ်ဳးမလုပ္ခင္ ကိုယ္တိုင္ကေရာ အဲဒီအပိုင္းေတြမွာ မွန္ကန္ေအာင္ေနရဲ႕လားဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာဆန္းစစ္ၾကည့္သင့္ပါတယ္ ။<br /><br /><span style="font-weight: bold;">ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာ၊ ၾကင္နာစိတ္ ထားျခင္း</span><br /><br />ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ထိလြယ္ ရွလြယ္ အမွတ္ရလြယ္ပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲဆိုးပါေစ သူ႔ဆရာရဲ႕ေစတနာကို ခံစားသိရွိသြားတဲ့အခါ အဲဒီေစတနာကိုေလးစားတဲ့ တံုျပန္မႈကို သူတို႔တတ္နိုင္သေလာက္ ေပးတတ္စျမဲပါ ။<br /><br />က်မ အမွတ္ရမိတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နွစ္ခုရွိပါတယ္ ။<br /><br />ပထမအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ က်မ ဆရာမစလုပ္တုန္းက ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ေက်ာင္းသားတေယာက္ပါ ။ အဲဒီေက်ာင္းသားက စာေမးခံရတဲ့အခါတိုင္း မသိတာကို သိသလိုလုပ္ျပီး ေျဖေလ့ရွိပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ သင္ခန္းစာကိုေသခ်ာနားလည္ေအာင္ သင္ယူဖို႔ က်မသူ႔ကိုသတိေပးရေလ့ရွိတယ္ ။ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ အဲဒီဘာသာရပ္ျပီးဆံုးတဲ့အခါမွာ က်မဆီ ခုလိုအီးေမးလ္ပို႔လာပါတယ္ ...<br /><br />“ဒီဘာသာသင္ယူရတဲ့စာသင္နွစ္ ျပီးဆံုးသြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္အရမ္း၀မ္းသာတယ္ ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဆရာမက က်ေနာ္လုပ္သမွ်ကို အေကာင္းမထင္ဘူး ။ က်ေနာ္ၾကိဳးစားတာကိုလည္း ဆရာမက အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ပံုမျပေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဒီဘာသာရပ္ကို ေလ့လာခ်င္စိတ္နည္းသြားခဲ့ပါတယ္ ။”<br /><br />ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အျမဲအဆင္ေျပေလ့ရွိတဲ့က်မဟာ အဲလိုအီးေမးလ္ရေတာ့ အေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားခဲ့မိတယ္ ။ ေနာင္ဆို ေက်ာင္းသားေတြစိတ္ကို ပိုျပီးစာနာစဥ္းစားဖို႔ ကိုယ့္ဘာသာသတိေပးလိုက္မိပါတယ္ ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို သင္ခန္းစာကိုပိုင္နိုင္ေစခ်င္လို႔တင္းက်ပ္လိုက္ေတာ့၊ က်မေစတနာက ေ၀ဒနာျဖစ္သြားခဲ့ရတာပါ ။<br /><br />ေနာင္ နွစ္တခ်ိဳ႕ၾကာျပီး ဒုတိယအျဖစ္အပ်က္မွာေတာ့ က်မကို ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသားတေယာက္က ခုလိုေျပာလာပါတယ္ ...<br /><br />“က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးသမွ် ဆရာမေတြထဲမွာ ဆရာမလို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ဂရုတစိုက္သင္ေပးတဲ့သူ ခုမွပဲေတြ႔ဖူးတယ္ ။”<br /><br />အဲဒီေက်ာင္းသားဟာအတန္းထဲမွာ စာအညံ့ဆံုးေက်ာင္းသားတေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ ။ က်မသင္တဲ့ဘာသာရပ္မွာလည္း စိတ္ပါ၀င္စားမႈ မရွိသေလာက္ပါပဲ ။ အတန္းထဲမွာ စကားေပါျပီး အေလလိုက္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားမိ်ဳးပါ ။ ဒါေပမယ့္ က်မက သူ႔ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္သင္ေပးတယ္၊ အဲဒီဘာသာရပ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး သူ႔အားနည္းခ်က္အေပၚ စာနာတတ္တဲ့စိတ္ရွိတယ္လို႔ သူခံစားရေတာ့၊ က်မစာသင္တဲ့အခါ သူၾကိဳးစားျပီး သင္ယူတယ္ ။ အတန္းထဲမွာ မသိတာကိုေသခ်ာေမးျပီး မရမခ်င္းၾကိဳးစားပါတယ္ ။ သူ႔ရဲ႕ၾကိဳးစားမႈကို က်မကအသိအမွတ္ျပဳတဲ့အခါ သူ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈက အထင္းသားေပၚလြင္ပါတယ္ ။<br /><br />ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ရွိတတ္ေအာင္ ေက်ာင္းသားေတြက က်မကိုေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြပါပဲ ။<br /><br />မိဘနဲ႔တန္းတူ အနေႏၵာအနႏၵဂိုဏ္း၀င္ေက်းဇူးရွင္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ထုိက္တန္ဖို႔ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္မိ်ဳး ရွိသင့္သလဲ၊ ကိုယ္ဟာဘယ္လိုဆရာလည္းဆိုတာေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ အျမဲျပန္လည္သံုးသပ္ေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ ။ ဒါမွသာ ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အားသာခ်က္ေတြကို ျမင္နိုင္ျပီး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆရာေကာင္းတေယာက္ျဖစ္သထက္ျဖစ္ေအာင္ အစဥ္ၾကိဳးစားေနနိုင္ပါမယ္ ။<br /><br /><br /><span style="font-style: italic;">(၂၀ ရက္ မတ္လထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္မွာ ခင္ႏွင္းမိုး နာမည္ႏွင့္ ေဖာ္ျပျပီးျဖစ္သည္)</span><br /><br /><br /></span>Anonymousnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-51214882283874011262012-02-26T20:12:00.004-08:002012-02-26T20:23:30.461-08:00ဆရာႏွင့္ပညာေရး (အပိုင္း ၁)<span style="font-weight:bold;">ဆရာဆိုတာ</span><br /><br /><span style="font-style:italic;">ေရးသားသူ - ခင္ႏွင္းစိုး</span><br /><br />၂၀၀၇ ခုနွစ္မွာ ပညာေရးသုေတသီေတြပါ၀င္တဲ့ McKinsey ဆိုတဲ့ အဖြဲ႕က ကမာၻေပၚမွာ ဘာလို႔ တခ်ိဳ႕နိုင္ငံေတြရဲ႕ ေက်ာင္းပညာေရးစနစ္ေတြကေအာင္ျမင္ျပီး တခ်ိဳ႕က မေအာင္ျမင္ရတာလဲဆိုတာကို သုေသသနျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္ [1] ။ နိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းေပါင္း ၂၅ ေက်ာင္း (ထိပ္တန္း ၁၀ ေက်ာင္းအပါအ၀င္) ကို သူတို႔ ေလ့လာခဲ့ၾကတယ္ ။ သူတို႔ေကာက္ခ်က္ခ်တဲ့ ေက်ာင္းပညာေရးစနစ္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အဓိကသံုးခ်က္ထဲမွာ ထိပ္တန္းကပါ၀င္တဲ့အခ်က္ကေတာ့ အရည္အခ်င္းျပည့္စံုျပီး လူမွန္ေနရာမွန္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြရေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတာပါပဲ ။ <br /> <br />က်မတို႔ျမန္မာလူမိ်ဳးေတြမွာ သင္ဆရာ ၊ ျမင္ဆရာ ၊ ၾကားဆရာဆိုျပီး ဆရာကို သံုးမိ်ဳးခြဲ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္ ။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ္ရိုေသတဲ့လူ ၊ ကိုယ့္ထက္ ရာထူးအာဏာျမင့္သူေတြကို ဆရာလို႔ ေခၚေလ့ရွိၾကတယ္ ။ ဆိုက္ကားဆရာ ၊ ျမင္းလွည္းဆရာ ၊ ပန္းခ်ီဆရာ ၊ ကာတြန္းဆရာ ၊ စာေရးဆရာ .. စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြမွာလည္း ဆရာဆိုတဲ့စကားလံုးႏွစ္လံုးကို ထည့္သြင္းေခၚဆိုၾကတယ္ ။ <br /><br />စာသင္ခန္းထဲက ဆရာ ဆရာမေတြကေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္လို ဆရာ အျဖစ္သတ္မွတ္ၾကမလဲ ။ ပတ္၀န္းက်င္က ဘယ္လိုသတ္မွတ္တာကို ခံခ်င္ၾကပါသလဲ ။ <br /><span id="fullpost"><br /><br /><br />က်မ ေျခာက္တန္းတုန္းက သခ်ၤာသင္တဲ့ဆရာမတေယာက္ရွိခဲ့တယ္ ။ သူဘယ္လိုစာသင္လဲဆိုတာ က်မမမွတ္မိေတာ့ဖူး ။ သူစစ္တဲ့လစဥ္စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ ၁၀၀ မရသူတိုင္းကို ၾကိမ္လံုးနဲ႔ လက္၀ါးမွာ တေယာက္တခ်က္ရိုက္တာကိုပဲ မွတ္မိေနတယ္ ။ ခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း သူဘာလို႔ အဲလိုလုပ္တာလဲဆိုတာ နားမလည္နိုင္ေအာင္ပဲ ။ က်မတို႔ကို စာၾကိဳးစားေအာင္ လုပ္တာလား ၊ ေက်ာင္းသားတုိင္း အမွတ္ ၁၀၀ မရရင္ သူနာမည္ပ်က္မွာစိုးရိမ္လို႔လား ။<br /><br />အင္တာနက္ေပၚမွာ လူငယ္တေယာက္ရဲ႕မွတ္ခ်က္ကို ေတြ႔ဖူးတယ္ -- ျမန္မာနိုင္ငံက ဆရာ ဆရာမေတြက ကမာၻေပၚမွာ အရိုက္အၾကမ္းဆံုး အာဏာအသံုးျပဳဆံုး ဆရာ ဆရာမေတြထဲ ပါ၀င္နိုင္တယ္တဲ့ ။ <br /> <br />တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေစတနာနဲ႔သင္ၾကားေပးတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြလည္း အမ်ားၾကီးဆံုခဲ့ဖူးပါတယ္ ။ ေနာက္ျပီး အာဏာသံုးတဲ့ ဆရာ ဆရာမဆိုတာ ျမန္မာနိုင္ငံမွာတင္ မဟုတ္ပါဖူး ၊ နိုင္ငံတိုင္းမွာ ရွိတတ္ၾကပါတယ္ ။ <br /> <br />က်မစကၤာပူမွာ အလယ္တန္းအဆင့္ (၇ တန္းနဲ႔အညီ) ေက်ာင္းတက္တုန္းက အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ ဆရာမတေယာက္ဆို စာသင္ေကာင္းေပမယ့္ အရမ္းစိတ္တိုတတ္ပါတယ္ ။ အဂၤလိပ္စာ စာစီစာကံုးအမွတ္ျခစ္တဲ့အခါ သူညံ့တယ္သတ္မွတ္တဲ့ မၾကိဳးစားပဲေရးထားတယ္လို႔ထင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕စာအုပ္ေတြကို အတန္းအျပင္ကို လႊင့္ပစ္ေလ့ရွိတယ္ ။ အဲဒီဆရာမဟာ စာသင္ေကာင္းေပမယ့္ သူ႔အတန္းခ်ိန္ဆို ေၾကာက္ေနရတာနဲ႔ပဲ စာကိုေသခ်ာမသိလိုက္တာေတြ အမ်ားၾကီးပါ ။ <br /> <br />ဘယ္လို ဆရာ ဆရာမျဖစ္မယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္က ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုတာ က်မ ကိုယ္တိုင္ ဆရာမျဖစ္လာေတာ့မွ သိလိုက္ရပါတယ္ ။ <br /><br />စကၤာပူနိုင္ငံရွိ ေပၚလီတကၠနစ္ (polytechnic) တခုမွာ က်မ စာသင္တဲ့အခါ စာသင္နွစ္ကုန္တဲ့အခါတိုင္း က်မသင္တဲ့ဘာသာရပ္နဲ႔ ၊ က်မစာသင္တဲ့ပံုစံအေပၚ ေက်ာင္းသားေတြက (ေက်ာင္းကို) မွတ္ခ်က္ေပးရပါတယ္ ။ အဲလိုစနစ္က ေက်ာင္းသားေတြအမည္ေဖာ္ျပျခင္းမရွိဘဲ ဆရာတေယာက္ဟာ ဘာေတြလိုအပ္တယ္ ဘာေတြေကာင္းမြန္တယ္ဆိုတာသိရေအာင္ လုပ္တာမိ်ဳးပါ ။ အဲဒီအခါတိုင္းမွာ သူတို႕အမ်ားဆံုးေျပာေလ့ရွိတာ က်မက စိတ္ရွည္တယ္ ၊ ေက်ာင္းသားေတြဘာေျပာေျပာ ေသခ်ာနားေထာင္ျပီး သူတို႔အေျဖကို လစ္လ်ဴမရွဳဘဲ ေသခ်ာျပန္ေဆြးေႏြးတယ္ ၊ သူတို႔ကို ပိုစဥ္းစားတတ္လာေအာင္ ေမးခြန္းေတြ ျပန္ေမးတတ္တယ္ ၊ တခ်ိန္တည္းမွာ သူတို႔အေပၚ တင္းက်ပ္သင့္တဲ့အခါလည္း တင္းက်ပ္တယ္ ဆိုတာပါပဲ ။ <br /><br />ဆရာမျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး က်မမွာ ခံယူခ်က္ နွစ္ခ်က္ရွိပါတယ္ .. ပထမအခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းခန္းထဲ၀င္တဲ့အခါတိုင္း က်မသာ အဲဒီအခန္းထဲကေက်ာင္းသားတေယာက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုသင္ၾကားမႈမိ်ဳးကို သေဘာက်တန္ဖိုးထားမလဲဆိုတာ အျမဲစဥ္းစားေလ့ရွိပါတယ္ ။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ အေမရိကန္ပညာရွင္ William Arthur Ward ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း - - <br /><br /><span style="font-style:italic;">“The mediocre teacher tells. The good teacher explains. The superior teacher demonstrates. The great teacher inspires.”<br />သာမန္ဆရာက (ေျပာရံု) ေျပာျပတယ္ ၊ ဆရာေကာင္းတေယာက္က ရွင္းျပတယ္ ၊ ပိုေကာင္းတဲ့ဆရာကေတာ့ လက္ေတြ႔သရုပ္ျပတယ္ ၊ အေကာင္းဆံုးဆရာကေတာ့ (ေက်ာင္းသားေတြအတြက္) စိတ္အားထက္သန္မႈေတြကို ေပးနိုင္တယ္ ။ <br /> ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြအတြက္ စိတ္အားထက္သန္မႈေပးနိင္တဲ့ဆရာမမိ်ဳး ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ အျမဲစာသင္ပါတယ္ ။ </span><br /><br />Teachers are the most important in a classroom<br />-----------------------------------------------<br /> <br />စာသင္ခန္းထဲမွာ အေရးၾကီးဆံုးက ဆရာ ဆရာမေတြပဲလို႔ ျမင္မိပါတယ္ ။ သင္ရိုးညြန္းတမ္းေတြ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ သင္ၾကားနည္းစနစ္ စတာေတြကို အစိုးရကျဖစ္ေစ အဖြဲ႔အစည္းေတြကျဖစ္ေစ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔မွာ အဲဒါေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်နိုင္မလဲဆိုတာကေတာ့ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ေန႔စဥ္သင္ၾကားေနတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြအေပၚ လံုး၀မူတည္ပါတယ္ ။ <br /> <br />မၾကာေသးခင္ က်မျမန္မာျပည္ေရာက္တုန္း ၊ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတခ်ိဳ႕က ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္ ။ သူတို႔ေက်ာင္းမွာ ယူအန္ (UN) ကေထာက္ပံ့ထားတဲ့စာအုပ္စာတန္းေတြကို ထုတ္ျပၾကတယ္ ။ ယူအန္ကလုပ္တဲ့ သင္တန္းေတြမွာ သူတို႔တက္ဖူးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပၾကတယ္ ။ သူတို႔နဲ႔စကားေျပာရင္း သတိထားမိတာကေတာ့ သင္တန္းတက္ခဲ့တာခ်င္းအတူတူ ၊ စာအုပ္စာတန္းရတာခ်င္းအတူတူျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ဆရာ ဆရာမေတြက တန္ဖိုးထားတတ္ျပီး သူတုိ႔အတန္းထဲမွာ ျပန္အသံုးခ်တတ္ၾကတယ္ ။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ျပန္အသံုးမခ်ၾကဖူး ။ <br /><br />ဒါ့အျပင္ နိုင္ငံတကာပညာေရးသုေတသီေတြ ေတြ႔ရွိၾကတာကေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕စာသင္ယူမႈအေပၚ ဆရာ ဆရာမေတြက အမ်ားၾကီးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္ ဆိုတာပါပဲ ။ ဥပမာ -- ကိုယ့္ကိုနားလည္တယ္လို႔ထင္တဲ့ ဆရာ့အခ်ိန္ဆို ဘာသာရပ္ကိုမၾကိဳက္ရင္ေတာင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္တတ္တာမိ်ဳး ၊ စာသင္ေကာင္းတဲ့ဆရာေၾကာင့္ စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာ အဲဒီဘာသာရပ္မွာ ပို နားလည္သြားတာမိ်ဳး ။<br /><br />Being adaptable to changes<br />---------------------------<br /><br />ျပင္သစ္စာေရးဆရာတေယာက္က <span style="font-style:italic;">“The only thing constant in life is change” – ဘ၀မွာ မေျပာင္းလဲတဲ့အရာတခုကေတာ့ ေျပာင္းလဲျခင္းပဲ</span> … လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။ <br /><br />သူေျပာခဲ့သလို က်မတို႔ဆရာ ဆရာမေတြဟာ ခုေခတ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္မယ့္ သင္ၾကားမႈမိ်ဳးနဲ႔ သင္ၾကားသင့္ပါတယ္ ။ ခုေခတ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ က်မတို႔ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကနဲ႔ မတူေတာ့တာကို နားလည္ၾကရပါမယ္ ။ သူတို႔သင္ယူနည္းေတြ ၊ စိတ္ဓါတ္ေတြ ၊ သူတို႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ ၊ ကမာၻၾကီးမွာ ေျပာင္းလဲေနတာေတြ .. ဒါေတြအကုန္လံုးနဲ႔ လိုက္ေလ်ာ္ညီေထြျဖစ္တဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္အသစ္ေတြ အေတြးအေခၚသစ္ေတြကို ေျပာင္းလဲလက္ခံတတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ ။ <br /><br />ထိုင္းနိုင္ငံ မဲေဆာက္ျမိဳ႔မွာရွိတဲ့ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕႔သားသမီးေတြအတြက္ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေတြက ဆရာ ဆရာမေတြကို သင္ၾကားနည္းစနစ္ နဲ႔ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး က်မသင္တန္းေပးခဲ့တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးကို သတိရမိတယ္ ။ တက္ေရာက္ၾကတဲ့အထဲမွာ အရြယ္အမိ်ဳးမိ်ဳး ဆရာ ဆရာမေတြ ပါ၀င္ၾကပါတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အားတက္သေရာပဲ က်မတင္ျပတဲ့သင္ၾကားနည္းစနစ္သစ္ကို ေလ့လာျပီး သူတို႔အျမင္ေတြကိုလည္း ေဆြးေႏြးၾကတယ္ ။ အဖြဲ႔ေတြဖြဲ႔ျပီး presentation လုပ္ခိုင္းတဲ့အခါ ဆရာမတေယာက္က အတန္းေရွ႔ထြက္ျပီး သူ႔အဖြဲ႔ကိုယ္စားတင္ျပတယ္ ။ “ဆရာမေျပာတာ နားလည္ၾကလား“ လို႔ အထပ္ထပ္ေျပာျပီး ဆရာမေလသံအျပည့္နဲ႔ ရွင္းျပတာမိ်ဳးျဖစ္ေနေတာ့ ၊ အခန္းထဲမွာနားေထာင္ေနတဲ့ တျခား ဆရာ ဆရာမေတြက ျပံဳးစိစိျဖစ္ကုန္ၾကတယ္ ။ “နားလည္ပါတယ္ ဆရာမ” လို႔ ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ ျပန္ေျပာၾကတယ္ ။ သူ႔ကို ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ေတာ့လည္း ေမးခြန္းထုတ္တာမ်ားလာေတာ့ စိတ္မရွည္သလို ျဖစ္လာတယ္ ။ အဲဒီဆရာမကေတာ့ သူ႔ပံုစံဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ပံုမရဘူး ။ စာသင္ခန္းထဲမွာ သူလုပ္ေနၾကပံုစံအတိုင္း ေခါက္ရိုးက်ိဳးလြန္းေနတယ္ ။ က်မကေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ “ငါေျပာတာမွ အမွန္.. ျပန္ ေမးခြန္းမထုတ္နဲ႔” ဆိုတဲ့ စတိုင္မိ်ဳးသုံးၾကတဲ့ ဆရာမတခ်ိဳ႔ကို သတိရမိတယ္ ။ <br /><br />The benefit of questioning<br />---------------------------<br /><br />အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို က်မကအရမ္းေမးခြန္းထုတ္ေလ့ရွိတယ္ ။ သူတို႔ကိုလည္း က်မကိုျဖစ္ေစ ၊ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေစ ၊ ကိုယ့္အေတြးထဲပဲျဖစ္ေစ သင္ယူေနတဲ့သင္ခန္းစာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြေမးဖို႔ အားေပးတယ္ ။ တခါတေလ သူတို႔ေမးခြန္းေမးလာရင္ ခ်က္ခ်င္းအေျဖမေပးဘဲ သူတို႔ကို လမ္းစဖြင့္ေပးတဲ့သေဘာမိ်ဳးနဲ႔ သူတို႔ေတြးနိုင္မယ့္အေျဖမိ်ဳးထြက္မယ့္ ေမးခြန္းမိ်ဳးကို ျပန္ေမးေလ့ရွိတယ္ ။ <br /><br />ေမးခြန္းေမးတယ္ဆိုတာလည္း ေက်ာင္းသားက ဆရာကိုေမး ဆရာကျပန္ေျဖ.. အဲလို တလမ္းသြားမျဖစ္သင့္ပါဖူး ။ ဆရာ ဆရာမေတြအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္ အေျဖရွာဖို႔စဥ္းစားတာမိ်ဳးကို အားေပးသင့္တယ္ ။ အထူးသျဖင့္ WHY (ဘာေၾကာင့္လဲ) ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို အျမဲစဥ္းစားမိတတ္ေအာင္ ။ <br /><br />ေက်ာင္းသားေတြေမးခြန္းေမးလာတာကို တခ်ိဳ႕ျမန္မာဆရာ ဆရာမေတြ မၾကိဳက္ၾကတာ အေျဖကို သူတို႔မသိမွာစိုးရိမ္လို႔ ၊ ေမးခြန္းကိုေျဖနိုင္ဖို႔ စာထပ္မဖတ္ခ်င္လို႔ ၊ အခ်ိန္ကုန္တယ္ထင္လို႔ ၊ ေမးခြန္းေမးျခင္းရဲ႕အက်ိဳးအျမတ္ကို နားမလည္လို႔ မယံုၾကည္လို႔ စတာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္ ။ <br /><br />ဒါေပမယ့္ က်မအေတြ႕အၾကံဳအရေျပာရရင္ ေက်ာင္းသားေတြ ေမးခြန္းေမးတဲ့အခါ သူတို႔ေရာ ဆရာေတြပါ တိုးတက္မႈရၾကပါတယ္ -- ေက်ာင္းသားေတြေမးခြန္းေၾကာင့္ ဆရာေတြဟာ ကိုယ္မေတြးျဖစ္တဲ့ရွဳေထာင့္ကေန ေတြးျဖစ္သြားတယ္ ၊ ကိုယ္သိထားတာေတြအေပၚ ထပ္ဆင့္ေတြးမိသြားတာမိ်ဳး ၊ ဒါေတာ့ ငါမသိေသးပါလား ငါမပိုင္ေသးပါလားဆိုတာမိ်ဳး သေဘာေပါက္လာနိုင္တယ္ ။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္လည္း စူးစမ္းေတြးေခၚတတ္ျပီး ေမးခြန္းထုတ္တတ္တဲ့အက်င့္ရသြားမယ္ ၊ ဆရာက သူတို႔ကို တန္ျပန္ေမးခြန္းထုတ္တာအေပၚ ထပ္ဆင့္ေတြးျပီး သင္ခန္းစာအေပၚ နားလည္မႈပိုရွိသြားမယ္ ၊ ဒီသင္ခန္းစာဟာ တျခားအရာေတြနဲ႔လည္း ဘယ္လိုဆက္စပ္နိုင္တယ္ဆိုတာမိ်ဳး ေတြးမိသြားမယ္ ။ <br /><br />ေမးခြန္းေမးတဲ့အက်င့္ဟာ က်မတို႔ျမန္မာနိုင္ငံရဲ႕စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ မရွိသလို ၊ ဆရာေတြနဲ႔ ၊ လက္ရွိပညာေရးစနစ္ကပါ အားမေပးတာေတြ႔ရတယ္ ။ တကယ္ေတာ့ ဆရာနဲ႔ေက်ာင္းသားၾကား အျပန္အလွန္ေမးခြန္ထုတ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္မိ်ဳး က်မတို႔နို္င္ငံရဲ႕ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ အျမန္ဆံုးမိတ္ဆက္ေပးဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္ ။<br /><br />ေနာက္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြ ေမးခြန္းကို ေျဖတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ သူတို႔ကိုလမ္းျပဖို႔အတြက္ တန္ျပန္ေမးခြန္းေမးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ .. အဲလိုေတြလုပ္နုိင္ေအာင္ ဆရာ ဆရာမေတြအေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္က အျမဲေလ့လာသင္ယူေနရမယ္ ။ <br /><br />Being lifelong learners<br />------------------------<br /><br />အေမရိကန္နိင္ငံက ေက်ာင္းေတြအေၾကာင္းေရးသားတဲ့ အင္တာနက္စာမ်က္နွာတခုမွာ ၂၁ ရာစုရဲ႕ ဆရာ ဆရာမေတြ ထိေရာက္စြာစာသင္ၾကားနိုင္ဖို႔ ရွိသင့္တဲ့ အခ်က္ ၅ ခ်က္ထဲက တစ္ခ်က္ကေတာ့ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးေလ့လာေနရမယ္ [2] ။<br /><br />ေလ့လာသင္ယူျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး နာမည္ေက်ာ္အေမရိကန္စာၾကည့္တိုက္မွဴး John Cotton Dana ေျပာခဲ့တာေလးကို ၾကိဳက္မိတယ္ -- <span style="font-style:italic;">“Who dares to teach must never cease to learn” -- စာသင္မယ့္သူဟာ အျမဲတမ္းေလ့လာေနရမယ္ ။</span><br /><br />အခ်ိန္နဲ႔အမွ်ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနတဲ့ကမာၻၾကီးမွာ ကိုယ္သိထားတာေတြ ကိုယ္သင္ခဲ့ရတာေတြက တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္မွာ ေခတ္ေနာက္က်သြားမွာ မလံုေလာက္ေတာ့မွာ မလြဲဧကန္ပါ ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ ဆရာမေတြကလည္း ေခတ္နဲ႔အညီလိုက္ျပီး ေက်ာင္းသားေတြကို သင္ၾကားေပးနိုင္ဖို႔ ကိုယ္တိုင္ကအျမဲေလ့လာေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ ။ ေလ့လာလိုစိတ္ ၊ ေလ့လာတာကိုယ့္အတြက္လည္း အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မိ်ဳး ထားသင့္ပါတယ္ ။ <br /><br />The mindset of teachers<br />------------------------<br /><br />လူတေယာက္မွာ သူ႔ရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားက အဓိကက်တယ္လို႔ က်မထင္တယ္ ။ တျခားသူေတြက ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုေတြေျပာေျပာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္လုပ္တတ္တာ လူ႔သဘာ၀ပါ ။ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆရာေတြက ဆံုးမ လမ္းညႊန္တာပဲ လုပ္နိုင္ပါတယ္ ။ တကယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ပဲ ခ်ရမွာပါ ။ <br /><br />အလားတူ ဆရာ ဆရာမေတြကုိ သင္တန္းေတြမွာ စာသင္နည္းအသစ္ေတြအေၾကာင္း ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းအသစ္ေတြအေၾကာင္း ၊ ေခတ္နဲ႔ညီတဲ့ ေက်ာင္းသံုးျပဌာန္းစာအုပ္ေတြအေၾကာင္း .. စတာေတြ သင္တန္းေပးနိုင္ေပမယ့္ တကယ္လက္ေတြ႔သံုးတယ္ မသံုးဘူးဆိုတာကေတာ့ ဆရာေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားေပၚမွာပဲ လံုးလံုးလ်ားလားမူတည္ေနပါတယ္ ။ <br /><br />က်မစာသင္ခဲ့တဲ့ ေပၚလီတကၠနစ္မွာ နွစ္စဥ္နွစ္တိုင္း ဆရာ ဆရာမေတြဟာ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သင္တန္းေတြ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို မတက္မေန တက္ရပါတယ္ ။ အဲဒီအခါ က်မရဲ႕လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တခ်ိဳ႕က စာသင္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္တတ္ထားတာကို ျပန္ရွင္းျပလိုက္ရံုပဲ .. သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတႊအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးတာတို႔ သင္ယူေလ့လာဖို႔မလိုဘူးလို႔ စိတ္ထဲခံယူထားၾကပါတယ္ ။ သူတို႔ အဲလို သင္တန္းေတြကို မတက္မေနရမို႔သာ သြားတက္ၾကေပမယ့္ ဘာကိုမွေလ့လာတာမိ်ဳး ၊ ျပီးေတာ့ ျပန္အသံုးခ်တာမိ်ဳး မလုပ္ၾကပါဖူး ။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတြက သူတို႔ဘာသာရပ္ကို ပိုင္နိုင္ၾကတဲ့အတြက္ စာကိုေသခ်ာရွင္းျပနိုင္ၾကပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဒါနဲ႔တင္မလံုေလာက္ပါဖူး ။ သင္ၾကားနည္းမွာပါကြ်မ္းက်င္မွသာ ေက်ာင္းသားေတြက စိတ္၀င္တစားျဖစ္ျပီး ပိုျပီးေလ့လာသင္ယူၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္ ။<br /><br />ခုေခတ္ၾကီးမွာ ေက်ာင္းသားေတြဟာ စာအုပ္ေတြထဲမွာပါတဲ့ အခ်က္အလက္ၾကြယ္၀တာနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ပါဖူး ။ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ အဲဒီအခ်က္အလက္ေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲ ၊ အဲဒါေတြသံုးျပီး တျခားအရာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္စပ္ ေတြးေခၚေလ့လာမလဲ ၊ အခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ဘယ္လိုေတြးေခၚနိုင္သလဲဆိုတာေတြက အေရးၾကီးလာပါတယ္ ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ဘက္ေပါင္းစံုပညာေရးမိ်ဳး (holistic education) ေပးဖို႔ လိုအပ္လာပါျပီ ။ <br /><br />How teachers see the purpose of education<br />------------------------------------------<br /><br />ဆရာ ဆရာမေတြ အေလးအနက္စဥ္းစားသင့္တာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔အတန္းေတြထဲမွာ ဘယ္လိုပညာေရးမိ်ဳးေပးမလဲ ဆိုတာပါပဲ ။ <br /><br />အေမရိကန္နိုင္ငံရွိ University of Mississippi ရဲ႕ ပညာေရးဌာနမွာ စာသင္ၾကားေနတဲ့ Assistant Professor Randall V. Bass ပညာေရးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ခုလိုေျပာၾကားထားပါတယ္ …. “ပညာေရးဆိုတာ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာေလ့လာသင္ယူတာကိုသာ ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဖူး ၊ စတင္မွတ္သားတတ္တဲ့ ကေလးဘ၀အရြယ္ကေန ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးေလ့လာသင္ယူေနမႈကို ဆိုလိုတာပါ ။ တကယ္ေတာ့ စာသင္ခန္းေတြဆိုတာ ပညာေရးရဲ႕ တစိတ္တေဒသပဲ ျဖစ္ပါတယ္” [3] ။ <br /><br />ဒါဟာ ပညာေရးအေပၚ မွန္ကန္တဲ့သံုးသပ္ခ်က္ပါ ။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ေက်ာင္းမွာသင္ယူခဲ့ရတာေတြေပၚအေျခခံျပီး ကိုယ့္ဘာသာေလ့လာခဲ့ရတာေတြ ၊ လုပ္သက္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အေတြ႔အၾကံဳက သင္ၾကားေပးခဲ့တာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ။ က်မသာ ေက်ာင္းမွာသင္ယူခဲ့ရတာေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္တန္႔ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ က်မဟာ ခုခ်ိန္မွာ ပညာအရ ေခတ္ေနာက္မွာက်န္ခဲ့သူတေယာက္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မရဲ႕ေက်ာင္းသားေတြကို အျမဲတန္း holistic education ေပးနိုင္ဖို႔ ၊ သူတို႔ကို ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး အျမဲမျပတ္ေလ့လာနိုင္သူေတြျဖစ္ေအာင္ နည္းေပးလမ္းျပနိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားပါတယ္ ။ <br /><br />What kind of teacher do you want to be?<br />---------------------------------------<br /><span style="font-style:italic;"><br />A teacher affects eternity; he can never tell where his influence stops. <br />--Henry Adams</span><br /><br />အေပၚမွာ အေမရိကန္ စာေရးဆရာနဲ႔ ပညာရွင္ျဖစ္တဲ့ Henry Adams ေျပာတဲ့အတိုင္း ပညာေရးစနစ္တိုင္းမွာ အရမ္းအေရးၾကီးတဲ့ေနရာမွာ ပါ၀င္ေနရတဲ့ က်မတို႔လို ဆရာ ဆရာမေတြဟာ ငါ ဘယ္လိုဆရာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာဆံုးျဖတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္ ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း စာသင္ခန္းထဲမွာ ကိုယ့္သင္ၾကားမႈက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးရွိလဲ ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ထိ အားရေက်နပ္မိသလဲ ... ပညာေရးဆိုတာကို ဘယ္လိုယံုၾကည္တန္ဖိုးထားသလဲ ... ဆရာတေယာက္ရဲ႕အခန္းက႑ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးသလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ လိုပါတယ္ ။<br /><br />တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြဟာ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ ဥယာဥ္မွဴးေတြပါပဲ ။<br /><br />References:<br />------------<br /><br />[1] McKinsey Report: How the world's best performing school systems come out on top <br />[2] eschoolnews: Five characteristics of an effective 21st-century educator <br />[3] The purpose of education (Randall V. Bass)<br /><br /><br /><br /><br /></span>Anonymousnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-89953433849801053392011-09-08T06:40:00.000-07:002011-09-08T06:46:43.373-07:00ေရၾကည္တေပါက္၊ ေအးရိပ္ျမျမ အေမြ (အက္ေဆး)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLKJpmU8aC59W9SQlGJ9S0ZaXO4cCXTFp8-cEEkTVqgMP4HkIhFRPtKIk4vGd8aPShoe8Rcbf6KW4-30LiceelFjNi4pOlkeHrUECL_8XcCw1NU3sHwef9ShTJM9oE2d87h0uecaZ3L2Jb/s1600/St.Lucia+Paintings+002.JPG"><img style="float: right; margin: 0pt 0pt 10px 10px; cursor: pointer; width: 308px; height: 267px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLKJpmU8aC59W9SQlGJ9S0ZaXO4cCXTFp8-cEEkTVqgMP4HkIhFRPtKIk4vGd8aPShoe8Rcbf6KW4-30LiceelFjNi4pOlkeHrUECL_8XcCw1NU3sHwef9ShTJM9oE2d87h0uecaZ3L2Jb/s1600/St.Lucia+Paintings+002.JPG" alt="" border="0" /></a>ေတာကိုမွီ၍သာ လူသား မ်ိဳးႏြယ္စု၏ ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္းခရီးရွည္ကို ခ်ီတက္ ႏိုင္ခဲ့ၾက၏။ ဥာဏ္အလင္းကိုလည္း ေတာမွာပင္ ရွာမွီး သိျမင္ခဲ့ေလၿပီ။ “ဥတုရာသီ ေတာကို မွီ၏” ဟူေသာ ေရွးလက္ေဆာင္ကေလးလည္း မေပ်ာက္ပ်က္စေကာင္း။ ထို႔ထက္ အဖိုးတန္ေသာ ပညာအေမြသည္လည္း မရွိႏိုင္ခဲ့။ ရွင္သန္မႈအတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား၏ ပင္ရင္းလည္း ျဖစ္သည္မို႔တမံု႔။<br /><span id="fullpost"><br />ခ်ိဳေသာ အသီးကို သံုးေဆာင္ ေနရေသးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါ၏။ ေမႊး ၾကဴေသာ ရနံ႔ႏွင့္ ဗဟုအေရာင္ ပန္းလက္ေဆာင္တို႔အတြက္ မိမိတို႔မွာ ထပ္တူ ျပန္မေပးႏိုင္ပါ။ ၾကည္ေသာ ေရခ်ိဳေၾကာင့္သာ အမိႏို႔ရည္ကို စို႔ႏိုင္ခဲ့သည္။ အသို႔ ေက်းဇူး တုံ႔ရပါမည္နည္း။ သန္႔ေသာ ေလႏွင့္ ၿငိမ္းေသာ ေအးရိပ္ဆာယာေအာက္တြင္ ပညာခရီး ဆက္ခဲ့ၾကျပန္ပါသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးစြာ တူတူပုန္းတမ္း ကစားႏိုင္ေသာ အခြင့္အေရး အတြက္လည္း ေက်းဇူးပါ။<br /><br />အပြင့္အရြက္မ်ား ဆြတ္ခူးျခင္း၊ သစ္သီးဝလံမ်ား ယူသံုးျခင္းႏွင့္ အကိုင္းအခက္မ်ား ခ်ိဳးဖ်က္ရံုမကဘဲ ပင္စည္ကိုလည္း ျဖတ္ၿပီး အျမစ္ပါမက်န္ တူးဆြ ခုတ္လွဲၾကသူတို႔၏ မိုက္မဲမႈ ဒဏ္ကို အားလံုး ခံစားေနၾကရၿပီ။ ေတာကို ခုတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေတာင္ကို ၿဖိဳခ်ေနဆဲ။ ျမစ္တို႔၏ လြတ္လပ္ခြင့္ကို သိမ္းယူခ်င္ျပန္ေသးသည္။<br /><br />ျမစ္တို႔သည့္ မာယာ မမ်ားခဲ့။ မေကာက္က်စ္ခဲ့။ သူမသည္ စီးဆင္းရံုမွ်သာ။<br />ေတာတို႔သည္လည္း မလွည့္စားတတ္ခဲ့။ မေျခာက္လွန္႔ခဲ့။ ပံ့ပိုးရံုမွ်သာ။<br />သန္႔စင္ေသာ ရိုးရာဂီတတို႔ကို ေတာမွာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကသည္။ စိတ္၏ ရုန္႔ရင္းမႈကိုလည္း ေတာက ေျပေလ်ာ့ေစခဲ့သည္။<br /><br />ျမစ္တို႔ ေကာသည့္အခါ၊ ေတာတို႔ ကြယ္သည့္အခါဝယ္ လူတို႔ ရိုင္းျပလာၾကမည္။ ကြန္ကရစ္ေတာတြင္ အဘယ္ပန္းတို႔ ရနံ႔ေမႊးပါသနည္း။ ေတာရွိပါမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း အရသာရွိမည္။ လူတို႔ အေဆြ ငါးႀကီးမ်ား၊ ငွက္ငယ္မ်ားႏွင့္ သားရဲတို႔၏ နားခိုရာ ေရက်င္း၊ ပင္ျမင့္ယံႏွင့္ ဂူအိမ္တို႔သည္လည္း မရွိသင့္ၿပီေလာ။<br /><br />စိမ္းညိဳ႕ေသာ ေတာရင္ခြင္ ေနာက္ခံႏွင့္ ျပာစင္ေသာ ျမစ္ဝမ္းအိမ္တို႔မွ ေမြးဖြား လာခဲ့ ၾကသည့္ ပညာရွိ ဦးဇီးကြက္၊ ဆင္ရိုင္းႀကီးကို အေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္ ညီညီညြတ္ညြတ္ အံတုခုခံ ခဲ့သည့္ ဘီလံုးငွက္၊ ကေလးကယ္ဆယ္သည့္ အံ့ဖြယ္ ဝန္ပိုငွက္ႀကီးမ်ား၊ မတူေသာ ပတ္ဝန္း က်င္ေၾကာင့္ အက်င့္စာရိတၲ ကြဲျပားရွာရသည့္ ေက်းညီေနာင္၊ သစၥာတရား ႀကီးမားလြန္းလွသူ ေအာက္ခ်င္းငွက္ ေမာင္ႏွံ၊ ေရႊဥေသာ ဘဲငန္း၊ ပ်ားဖြပ္သည့္ ဝက္ဝံႀကီးမ်ား၊ သက္ကယ္ရိတ္ သြားေသာ ေရႊယုန္ႏွင့္ ေရႊက်ား၊ ေက်းဇူး သိတတ္သည့္ ၾကြက္ငယ္ႏွင့္ ျခေသၤ့မင္း၊ ေဒါင္းေယာင္ ေဆာင္ေသာ က်ီး၊ ဆယ္လမြန္ ငါးမ်ားႏွင့္ ႀကိဳးၾကာငွက္တို႔၏ မိုင္ ေထာင္ခ်ီ အိမ္အျပန္ခရီး ပံုျပင္ ဇာတ္လမ္းတို႔ကို ေငြလသာေသာ ညမ်ားတြင္ ကုကၠိဳပင္ေအာက္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ၌ အဖြားက ေျပာျပ ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ မိမိတို႔ အေတြးဥာဏ္ႏွင့္ ရသ ခံစားမႈတို႔ စတင္ ေမြးဖြားလာခဲ့ေလသည္။<br /><br />ေတာ၏ နိဂံုး၊ ေတာင္၏ ေနဝင္ခ်ိန္ႏွင့္ စီးထြက္သြားေတာ့မည့္ ျမစ္တို႔ႏွင့္ အတူ လက္ဦးဆရာလည္းျဖစ္သည့္ ခ်စ္စရာ့ ျမန္မာမႈ ပံုျပင္၊ ကဗ်ာ တို႔ကို ဆံုးရံႈးသင့္ပါ၏ေလာ။<br /><br />စမ္းေခ်ာင္းေလး က်ဥ္းလွတယ္<br />ျမစ္ေလာက္သူ မက်ယ္<br />ပင္လယ္ႀကီးက အက်ယ္ဆံုး<br />လိႈ္င္းေတြ တဝုန္းဝုန္း။<br /><br />ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း အရြယ္ကတည္းက ခံစားသိျမင္ခြင့္ ေပးခဲ့ၾကသူ ဆရာဆရာမ တို႔ထံမွ ျမန္မာ့ေရေျမေတာေတာင္ အေမြမွာ အေသြးအသားထဲ စိမ့္ဝင္ေနခဲ့ၿပီ။<br /><br />ေတာင္ေတာရယ္သာ<br />မာလာက ငံုဖူး<br />တပင္ကို ႏွစ္ပင္ယွက္တယ္<br />ေက်းငွက္က ျမဴး။<br /><br />ျပတိုက္ထဲတြင္ ခ်န္ထားရစ္လို႔ မရသည့္ အရာမ်ားစြာကို မည္သို႔ လက္ဆင့္ကမ္း ၾကပါမည္နည္း။ ေနာင္မ်ိဳးဆက္တို႔အတြက္ ေတာတစ္ေတာႏွင့္ ျမစ္တစ္စင္းေလာက္ေတာ့ က်န္ရွိေနသင့္ပါသည္။<br /><br />ျမစ္ဧရာ<br /><br />ျမသားငယ္တဲ့ ေရယမုန္။<br />ေငြလိႈင္းေတြ ျဖဴစြာႏွင့္<br />ျမစ္ဧရာ နဒီေၾကာမွာ<br />ေမ်ာၾကဒိုက္ပံု။<br /><br />က်ဴဝါးရံု တူစံုကြဲ႔ ေဖာ္ေႏွာ။<br />ဘံုမတီး ရယ္ႏွင့္<br />ငွက္ႀကီး ေရႊဝန္ပိုတို႔<br />ဝဲခိုလို႔ ေမွ်ာ။ ။<br /><br />အသိဥာဏ္ ႀကီးျမင့္ၾကရန္ အခ်ိန္မ်ားစြာ မေႏွာင္းေသးပါ။<br />အကြ်ႏု္ပ္တို႔အားလံုးတြင္ ဆင္ျခင္တံုတရားလည္း ရွိေနပါေသးသည္။<br />ေတာ၏ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းႏွင့္ ျမစ္ေရစီးသံ၏ ဖတ္စာကို လ်စ္လ်ဴမရႈစေကာင္း။<br />သမိုင္းႏွစ္ေထာင္ခ်ီသည့္ ရာဇဝင္ အဆက္ဆက္ ျမန္မာတို႔ကို ေရခ်ိဳၾကည္ေအး တိုက္ေကြ်းခဲ့သည့္ ထိုထိုေသာ မိခင္ျမစ္ႀကီးမ်ား၏ ေက်းဇူး တရားကိုလည္း ေစာ္ကားရန္ စိတ္ကူးမွ်ေသာ္ မထားေလႏွင့္။<br />အကြ်ႏု္ပ္တို႔မွာ သဘာဝကို ဖန္တီးတည္ေဆာက္ တုပျခင္းငွါ မစြမ္းသာ၍။<br />သို႔ေသာ္ ျပဳစုယုယခြင့္ႏွင့္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ေလးေတာ့ ရွိေနပါေသးသည္။ <br /><br />ေက်းဇူးတရား ႀကီးမားသူတို႔ကို ျပန္လည္ေက်းဇူး ျပဳျခင္းတည္း၊ မေမ့မေလ်ာ့ျခင္းတည္း ဟူေသာ ကတညဳတ၊ ကတေဝဒီ မဂၤလာတရားႏွင့္ အညီ ရွင္သန္ခြင့္ကို ရယူၾကသင့္ပါ၏။ ေလာကတၳစရိယကို က်င့္သံုးသည့္ ရြာသားတို႔၏ ဇာတိပုညႏွင့္ အစဥ္အလာကို ဆင္ျခင္ ၾကပါစို႔။<br />ထိုထက္ပို၍ ႀကီးျမင့္ေသာ ဥာဏ္ပညာ မရွိၿပီတည္း။<br /><br />အဖိုးအဖြားတို႔ ခ်န္ထားခဲ့ၾကသည့္အတြက္ မိမိတို႔သည္ စိမ္းလန္း လတ္ ဆတ္ေသာ ေလႏွင့္ ရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ စိမ့္ႀကီး၊ ၿမိဳင္ႀကီးတို႔၏ ရင္ခြင္တြင္ လံုၿခံဳစြာ ခိုနား ခဲ့ၾကရသည္။<br /><br />ေမြးဖြားလာၾကဦးမည့္ မ်ိဳးဆက္တို႔အတြက္ ၿမိဳ႕ ဦး၊ ရြာဦးထိပ္တြင္ အရိပ္ ေကာင္းေကာင္း မန္က်ည္းပင္ပ်ိဳ တစ္ပင္ႏွင့္ ေအးစိမ့္ေနေသာ ေရခ်ိဳၾကည္ျမ ထည့္ ထားသည့္ ေရခ်မ္းအိုးစင္ငယ္ေလး တစ္စင္ေလာက္ ခ်န္ရစ္ ထားေပးခဲ့ ၾကပါစို႔။<br /><br />ကမၻာႀကီးလည္း အရိပ္ရပါေစ။<br /><br />သိန္းႏိုင္<br />ေမာကၡပညာေရး မဂၢဇင္း အမွတ္ (၇)<br />www.maukkha.org<br /></span>ျမန္မာေက်ာင္းဆရာhttp://www.blogger.com/profile/13613562587257066630noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-81843640225310186092011-08-30T15:06:00.000-07:002011-08-30T15:07:18.172-07:00Gingerbread Man ပံုျပင္<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6L38K7LG6V_R6f_KDso3oXNmcyJvCsr3NUvPL7bQ-txb-OM8XqhPXubEtXDcaVr7cLgblgA0rqgYeiKbn6hrjkKbrNhZv9-Wr7fiygkBJqc_H_fwAxZV71_cBd99B5TRvq8HJj3BSFlw/s1600/gingerbread+man.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6L38K7LG6V_R6f_KDso3oXNmcyJvCsr3NUvPL7bQ-txb-OM8XqhPXubEtXDcaVr7cLgblgA0rqgYeiKbn6hrjkKbrNhZv9-Wr7fiygkBJqc_H_fwAxZV71_cBd99B5TRvq8HJj3BSFlw/s400/gingerbread+man.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5646773608710686402" /></a>
<br />
<br />(စကားခ်ီး။ ။ ဒီကေန႕ သားသားရဲ႕ ေက်ာင္းလက္ဆြဲအိတ္ေလးထဲမွာ gingerbread man ပံုျပင္စာအုပ္ေလး ပါလာပါတယ္။ သားသားတို႕ေက်ာင္းမွာ တပတ္တခါ ပံုျပင္ေျပာတဲ့ေန႕ရွိတာေၾကာင့္၊ အဲဒီေန႕မတိုင္ခင္မွာ ကေလးရဲ႕ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ထဲမွာ ပံုျပင္စာအုပ္ေလး ထည့္ေပးမယ္လို႕ ဆရာမေတြက ေျပာပါတယ္။ မိဘက အိမ္မွာ ပံုျပင္စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ျပရျပီး ကေလးက ေနာက္ေန႕မွာ သူမွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရျပီး၊ ဆရာမက ပံုျပင္ေလးေတြကို ျပန္ဖတ္ျပမယ္ဆိုပဲ။ ကေလးေတြရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္ကို တိုးတက္ေစျပီး၊ စကားေျပာ စြမ္းရည္ကို တိုးတက္ေစရံုမက ဆယ္ေယာက္ရွိတဲ့ အတန္းဆိုရင္ ပံုျပင္ဆယ္မ်ိဳးသိခြင့္ရသြားေစတဲ့ ဒီအစီအစဥ္ေလးက စိတ္၀င္စားစရာပါ။ ၂၁ ရာစုရဲ႕ "မိဘဆရာ ပူးေပါင္း၊ ကေလး ပညာေကာင္း" အစီအစဥ္ေလးေတြက ကၽြန္မတို႕ ၂၀ ရာစုတုန္းကနဲ႕ မတူပဲ ပိုျပီး အားေကာင္းလာေလသလား မသိ။။ သားသားရဲ႕ ေက်ာင္းအိတ္ေလးထဲက သူ႕နာမည္နဲ႕ ဖိုင္ေလးတဖိုင္ဟာ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ေက်ာင္းနဲ႕ အိမ္ကို အသြားအျပန္ ေရာက္ေနေတာ့တာပါပဲ။
<br />
<br />ဒီဖိုင္ေလးထဲမွာ သားရဲ႕ တေန႕တာ ေက်ာင္းသားဘ၀ ျဖတ္သန္းမွဳနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေကာင္းတယ္၊ ဆိုးတယ္ ဆိုတဲ့ တံဆိပ္တံုးေလ ပါလာပါတယ္။ အဲဒါကို ၾကည့္ျပီး ေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ကေလးကို မိဘက ခ်ီးက်ဴးရျပီး၊ ဆိုးတဲ့ တံဆိပ္ေလး ပါလာရင္ေတာ့ မိဘက ဆရာမေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးျမန္းျပီး ဆံုးမစကားေျပာဖို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ တံဆိပ္တံုးေလးေဘးမွာ မိဘက လက္မွတ္ထိုးေပးရပါတယ္။ အလားတူပဲ အိမ္စာစာရြက္ေလး (ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ အေရးက်င့္တဲ့ စာရြက္ေလး) ပါလာရင္လဲ ကေလးကို အိမ္စာလုပ္ခိုင္းျပီးတဲ့အခါ မိဘက လက္မွတ္ထိုးရပါတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ျပျပီးတဲ့အခါ ဖတ္ျပျပီးေၾကာင္းလဲ လက္မွတ္ျပန္ထိုးေပးရပါတယ္။ ျပီးရင္ စာအုပ္ေလးကို ေက်ာင္းလက္ဆြဲအိတ္ေလးထဲ ျပန္ထည့္ေပးရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း ျပန္မထည့္ ျဖစ္ပါဘူး။ ပံုျပင္ေလးက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာေၾကာင့္ ဘာသာျပန္ ေရးသားခ်င္စိတ္ေလး ေပၚလာတာေၾကာင့္ပါ)
<br />
<br />ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒီလိုပါတဲ့ရွင္။
<br />
<br /><span id="fullpost">
<br />
<br />ဟိုေရွးေရွးတုန္းက ယာခင္းတခုမွာ အဖိုးအိုနဲ႕ အဖြားအို ဇနီးေမာင္ႏွံရွိပါတယ္။ သူတို႕ဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္ေပမယ့္ သားသမီး မထြန္းကားတာေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းစိတ္အားငယ္ေနၾကပါတယ္။
<br />
<br />ကေလးငယ္ေလးနဲ႕ မိသားစုေတြကို ေတြ႕တိုင္း "တို႕ဆီမွာ သားေလးတေယာက္ရွိရင္" လို႕ေျပာျပီး အဖြားအိုက သက္ျပင္းခ်ေလ့ရွိပါတယ္။
<br />
<br />ဒီလိုနဲ႕ တေန႕ေတာ့
<br />"ကၽြန္မသိျပီ။ gingerbread man ပံု သားငယ္ေလးတေယာက္ လုပ္မယ္" လို႕ အဖြားအိုက ဆိုပါတယ္။
<br />
<br />အဖိုးအိုကလဲ သေဘာတူတာေၾကာင့္ သူမဟာ မုန္႕လုပ္နည္းစာအုပ္ေလးကို ထုတ္ပါတယ္။ gingerbread man ေလးလုပ္ဖို႕ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို ခ်ိန္တြယ္တိုင္းတာျပီး ေရာသမေမႊလိုက္ပါတယ္။
<br />
<br />မုန္႕ကို နယ္ျပီး သ႑ာန္ေလး ေဖာ္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မီးဖို (Oven)ထဲထည့္ျပီး ဖုတ္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူတိုရဲ႕ မီးဖိုေလးမွာ gingerbread ရနံ႕ေလး ေမႊးၾကိဳင္လာပါတယ္။
<br />
<br />ဒါေၾကာင့္ အဖြားအိုက အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီလို႕ ဆိုျပီး မီးဖိုတံခါးေလးကို ဖြင့္လိုက္ပါတယ္။
<br />
<br />ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ gingerbread man ေလးက မီးဖိုထဲကေန ခုန္ထြက္လာပါေလေရာ။
<br />
<br />
<br />
<br />gingerbread man ေလးဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေျပးလႊားျပီး ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးကေန အျပင္ကို ေျပးထြက္သြားပါတယ္။
<br />"ရပ္ပါဦး"
<br />အဖြားအိုက လွမ္းေခၚတယ္။
<br />"ရပ္ပါဦး၊ ရပ္ပါဦး"
<br />အဖိုးအိုကလဲ လွမ္းေျပာတယ္။
<br />
<br />ဒါေပမယ့္ gingerbread man ေလးကေတာ့ သီခ်င္းဆိုရင္း လမ္းတေလွ်ာက္ေျပးလႊားသြားပါတယ္။ သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးက
<br /> "ေျပးမယ္၊ ေျပးမယ္၊ ျမန္ႏိုင္သေလာက္ ျမန္ျမန္ေျပးမယ္။ သင္တို႕ ကၽြႏ္ုပ္ကို မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္က gingerbread man ျဖစ္တယ္" ဆိုပဲ။
<br />
<br /> gingerbread man ေလးဟာ ႏြားတေကာင္နဲ႕ ျမင္းတေကာင္ေရွ႕က ျဖတ္ေျပးတယ္။
<br />"သင့္ကို ၾကည့္ရတာ သိပ္ျပီး အရသာရွိတဲ့ပံုပဲ" လို႕ ျမင္းက ဆိုတယ္။
<br />ႏြားကေတာ့ "လူကေလး၊ ဒီကိုလာ" လို႕ ဆိုတယ္။
<br />
<br />gingerbread man ေလးက "အဖိုးအိုနဲ႕ အဖြားအိုတို႕ဆီကေန ေျပးလာခဲ့တာ။ သင္တို႕ဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ေျပးႏိုင္တယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ေျပးႏိုင္တယ္" လို႕ ျပန္ေျပာရင္း ဆက္ေျပးတယ္။ သူဆိုေနက်
<br />"ေျပးမယ္၊ ေျပးမယ္၊ ျမန္ႏိုင္သေလာက္ ျမန္ျမန္ေျပးမယ္။ သင္တို႕ ကၽြႏ္ုပ္ကို မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္က gingerbread man ျဖစ္တယ္" သီခ်င္းေလးကို ဆိုရင္းနဲ႕ေပါ့။ သူ႕ေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးအို၊ အဖြားအို၊ ျမင္းနဲ႕ ႏြားတို႕က လိုက္လာတယ္။
<br />
<br />ဒီလိုနဲ႕ gingerbread man ေလးက လယ္ခင္းထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လယ္သမားၾကီးေရွ႕က ျဖတ္ေျပးတယ္။ လယ္သမားၾကီးက
<br />"အြန္း။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ့္ ပံုပဲ" ဆိုျပီး "လူကေလး၊ ဒီကိုလာ" လို႕ ေျပာတယ္။
<br />
<br />gingerbread man ေလးက "အဖိုးအိုနဲ႕ အဖြားအိုတို႕ဆီကေန ေျပးလာခဲ့တာ။ ႏြားၾကီးနဲ႕ ျမင္းၾကီးဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ေျပးလာခဲ့တာ။ သင္တို႕ဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ေျပးႏိုင္တယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ေျပးႏိုင္တယ္" လို႕ ျပန္ေျပာရင္း ဆက္ေျပးတယ္။ သူဆိုေနက်
<br />"ေျပးမယ္၊ ေျပးမယ္၊ ျမန္ႏိုင္သေလာက္ ျမန္ျမန္ေျပးမယ္။ သင္တို႕ ကၽြႏ္ုပ္ကို မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္က gingerbread man ျဖစ္တယ္" သီခ်င္းေလးကို ဆိုရင္းနဲ႕ေပါ့။ သူ႕ေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးအို၊ အဖြားအို၊ ျမင္း၊ ႏြားနဲ႕ လယ္သမားၾကီးတို႕က လိုက္လာတယ္။
<br />
<br />ဒီလိုနဲ႕ gingerbread man ေလးဟာ ေက်ာင္းတေက်ာင္းေရွ႕က ျဖတ္ေျပးသြားတဲ့အခါ ကေလးေတြက ေအာ္ၾကတယ္။
<br />"တို႕တေတြ gingerbread ကို ၾကိဳက္တယ္။ ဒီကိုလာ၊ လူကေလး" တဲ့။
<br />
<br />gingerbread man ေလးက "အဖိုးအိုနဲ႕ အဖြားအိုတို႕ဆီကေန ေျပးလာခဲ့တာ။ ႏြားၾကီးနဲ႕ ျမင္းၾကီးဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ေျပးလာခဲ့တာ။ လယ္သမားၾကီးဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ေျပးလာခဲ့တာ။ သင္တို႕ဆီကလဲ လြတ္ေအာင္ ေျပးႏိုင္တယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ေျပးႏိုင္တယ္" လို႕ ျပန္ေျပာရင္း ဆက္ေျပးတယ္။ သူဆိုေနက်
<br />"ေျပးမယ္၊ ေျပးမယ္၊ ျမန္ႏိုင္သေလာက္ ျမန္ျမန္ေျပးမယ္။ သင္တို႕ ကၽြႏ္ုပ္ကို မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္က gingerbread man ျဖစ္တယ္" သီခ်င္းေလးကို ဆိုရင္းနဲ႕ေပါ့။ သူ႕ေနာက္မွာေတာ့ အဖိုးအို၊ အဖြားအို၊ ျမင္း၊ ႏြား၊ လယ္သမားၾကီးနဲ႕ ကေလးေတြက လိုက္လာတယ္။
<br />
<br />ဒီလိုေျပးရင္းေျပးရင္းနဲ႕ gingerbread man ေလးဟာ ျမစ္တခုကို ေရာက္လာပါေလေရာ။
<br />သူက ျမစ္ကိုျဖတ္ကူးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရစိုမွာလဲ ေၾကာက္တယ္။
<br />ဒီလိုအေျခအေနကို ေျမေခြးၾကီးက သတိထားမိသြားပါတယ္။
<br />
<br />"ငါ့ရဲ႕ အျမီးေပၚကို တြယ္တက္လာခဲ့ပါ။ ျမစ္တဘက္ကမ္းကို ေရာက္ဖို႕ ကူညီေပးမယ္" လို႕ ေျမေခြးၾကီးက ဆိုတယ္။
<br />ဒါေၾကာင့္ gingerbread man ေလးက ေျမေခြးအျမီးေပၚကို တက္လိုက္တယ္။
<br />ေျမေခြးက အျမီးကို ေရထဲမွာ ဆြဲျပီး ျဖတ္ကူးတယ္။
<br />ျပီးေတာ့ "ေဆာရီးပါ။ ေရမစိုေအာင္ ေက်ာကုန္းေပၚ တက္ပါ" လို႕ ေျပာတယ္။
<br />
<br />gingerbread man ေလးက ေက်ာေပၚကို တြယ္တက္လိုက္တယ္။
<br />သိပ္မၾကာပါဘူး။ ေက်ာေပၚမွာလဲ ေရေတြ စိုလာျပန္ေရာ။
<br />
<br />ဒါနဲ႕ ေျမေခြးက "ေဆာရီးပါ။ ေခါင္းေပၚကို တက္" လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
<br />
<br />gingerbread man ေလးကလဲ ေခါင္းေပၚကို ေျခဖ်ားေလးေထာက္ျပီး ဆက္တက္တာေပါ့။
<br />ဒီလိုနဲ႕ ေခါင္းေပၚလဲ ေရာက္ေရာ ေျမေခြးက ေခါင္းကို လွဳပ္ရမ္းျပီး gingerbread man ေလးကို ေလထဲမွာ ေျမွာက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ gingerbread man ေလးရဲ႕ ေျခဖ်ားကို ဟပ္လိုက္ပါေလေရာ။
<br />
<br />gingerbread man ေလးရဲ႕ ေလးပံုတပံုက ေျမေခြးပါးစပ္ထဲ ေရာက္သြားတယ္။
<br />
<br />ေျမေခြးက ေနာက္တခ်က္ ထပ္ဟပ္လိုက္ေတာ့ တ၀က္ေလာက္ရာက္သြားတယ္။
<br />
<br />မၾကာပါဘူး။ ေလးပံုသံုးပံုေလာက္ ေျမေခြးပါးစပ္ထဲ ေရာက္သြားပါေရာ။
<br />
<br />ေျမေခြးက ေနာက္တခ်က္ ထပ္ဟပ္တယ္။
<br />
<br />အဲဒီမွာတင္ gingerbread man ေလးဟာ ေျမေခြးပါးစပ္ထဲ လံုး၀ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
<br />
<br /> ရိုးရာပံုျပင္အား ျပန္ေျပာသူ- Mairi Mackinnon
<br /> ဘာသာျပန္သူ- ခင္မမမ်ိဳး (၃၀၊ ၈၊ ၂၀၁၁)
<br />
<br />ရည္ညႊန္းပံုျပင္စာအုပ္။ ။
<br />
<br />The Gingerbread Man (Illustrated by Elena Temporin, Retold by Mairi Mackinnon), 2007, Usborne Publishing Ltd.
<br />
<br /></span>Khin Ma Ma Myohttp://www.blogger.com/profile/04175997936171231938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-76613937501231004012011-04-14T17:29:00.000-07:002011-04-14T17:36:38.055-07:00အေကာင္းဆံုးေက်ာင္း (ဘာသာျပန္ ၀တၳဳတို)ျမိဳ႕ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းလို႕ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ ကေလးငယ္ေလး တေယာက္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းဖြင့္စ နံနက္ခင္းမွာ သူ႕အဘိုးက ေျမးေလးရဲ႕ လက္ကိုဆြဲျပီး ေက်ာင္းသြားပို႕ပါတယ္။ ကစားကြင္းထဲကို အဘိုးအိုနဲ႕ ေျမးေလး ေရာက္သြားေတာ့ သူတို႕ ေျမးအဘိုး ႏွစ္ေယာက္ အနီးမွာ ကေလးေတြ ၀န္းရံလာတယ္။ <br /><br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />'ဘယ္ေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အဘိုးအိုၾကီးလဲ'<br />ကေလးတေယာက္က ေအာ္ဟစ္ျပီး ေလွာင္ေျပာင္တယ္။<br /><br />'ေဟ့၊ ဖက္တီး'<br />ေနာက္ကေလးတေယာက္က ထပ္ေအာ္ျပန္တယ္။<br /><br />ကစားကြင္းထဲမွာ ရွိတဲ့ ကေလးေတြဟာ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ကို ေလွာင္ေျပာင္ရင္း ခုန္ေပါက္ ေနၾကတယ္။ မၾကာပါဘူး။ ေခါင္းေလာင္းသံလဲၾကားေရာ၊ ကေလးေတြအားလံုး စာသင္ခန္း ရွိရာကို ေျပးၾကေတာ့တာပဲ။<br /><br />အဘိုးအိုက ေျမးေလးရဲ႕ လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားျပီး၊ ေက်ာင္းျပင္ကို ေခၚထြက္ လာတယ္။<br /><br />'ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေက်ာင္းမသြားရေတာ့ဘူး'<br />ေျမးေလးက ၀မ္းသာအားရ ေျပာတယ္။ <br /><br />'ေက်ာင္းသြားရမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး'<br /><br />အဘိုးအိုက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့<br />'ေျမးေလးတက္ရမယ့္ ေက်ာင္းကို အဘိုးကိုယ္တိုင္ ရွာမယ္'<br /><br />အဘိုးအိုက ဆက္ေျပာလိုက္ျပီး၊ ေျမးေလးကို အိမ္ျပန္ေခၚသြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေျမးေလးရဲ႕ အဖြားကို ကေလးထိန္းခိုင္းျပီး၊ အဘိုးအိုက ေက်ာင္းရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ေတာ့တယ္။<br /><br />ေက်ာင္းတေက်ာင္းကို ေတြ႕တိုင္း ကစားကြင္းထဲကို သြားျပီး၊ ကေလးေတြ ကစားဆင္းလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြက အဘိုးအိုကို လံုး၀ဂရုမစိုက္ၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းေတြက်ေတာ့ ကေလးေတြက အဘိုးအိုကို ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၾကတယ္။ ဒီလိုေတြ႕ၾကံဳရတဲ့ အခါတိုင္း အဘိုးအိုဟာ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႕ အိမ္ကို ျပန္သြားတတ္တယ္။<br /><br />ဒီလိုနဲ႕ တေန႕မွာေတာ့ ေက်ာင္းေသးေသးေလး တခုရဲ႕ ကစားကြင္းေလးထဲကို အဘိုးအို ေရာက္သြားတယ္။ အဘိုးအိုက ျခံစည္းရိုးမွာ ခ်ိနဲ႕ေမာပန္းဟန္နဲ႕ မွီေနလိုက္တယ္။ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ထြက္လာေတာ့ ကေလးေတြက ကစားကြင္းထဲကို အေျပးအလႊား ေရာက္လာပါေလေရာ။<br /> <br />'အဘိုး၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ေရတခြက္ ယူလာေပးရမလား'<br />အသံတသံက ထြက္ေပၚလာတယ္။<br />'ကစားကြင္းထဲမွာ ခံုတန္းရွည္ေလး ရွိတယ္။ လာထိုင္ပါလား'<br />ေနာက္ထပ္ အသံတသံက ထြက္ေပၚလာတယ္။<br /><br />မၾကာခင္မွာပဲ ဆရာတေယာက္ ကစားကြင္းထဲကို ေရာက္လာတယ္။ အဘုိးအိုက ဆရာ့ကို ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ျပီး<br />'ေျမးေလးအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းကို ရွာေတြ႕ျပီ' လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။<br /><br />'အဘိုးမွားေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းက အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ ေက်ာင္းေလးတေက်ာင္းပါ'<br /><br />ဆရာ့စကားကို အဘိုးအိုက ျပန္ျပီး မျငင္းေတာ့ပါဘူး။ ေျမးေလးကို ေက်ာင္းအပ္ဖို႕အေရးကို ဆရာနဲ႕ စီစဥ္ျပီး၊ ျပန္ထြက္လာတယ္။<br /><br />ညေနခင္းမွာ ကေလးရဲ႕ အေမက အဘိုးအိုကို ေျပာတယ္။<br /><br />'အေဖ။ အေဖက စာဖတ္တတ္တာလဲ မဟုတ္ဘူး။ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းနဲ႕ ဆရာကို ရွာေတြ႕တယ္လို႕ ဘယ္လိုသိသလဲ'<br /><br />အဘိုးအို ျပန္ေျဖလိုက္တာက<br /><br />'ဆရာတေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ အကဲျဖတ္ရတယ္'<br /><br /><br />မူရင္းစာေရးသူ- A.Lopatina and M.Skrebtsova (Wise Short Tales)<br />ဘာသာျပန္သူ- ခင္မမမ်ိဳး (၁၄၊ ၄၊ ၂၀၁၁)<br /><br /><br /></span>Khin Ma Ma Myohttp://www.blogger.com/profile/04175997936171231938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-29069580289734800282010-12-22T23:51:00.000-08:002010-12-22T23:57:20.601-08:00ျမန္မာျပည္ပညာေရး သမုိင္းေၾကာင္းစုလတ္: <br />ဒုတိယကမၻာစစ္မတိုင္မီ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပညာေရးအေျခအေနနဲ႕ ပညာေရးစနစ္ကို နဲနဲေလာက္ေလ႕လာၾကည္႕ခ်င္ပါတယ္ရွင္႔ ။ referenceေတြဘယ္မွာရွာရင္ ရႏိူင္မလဲေျပာျပေပးပါလားရွင္။<br /><span id="fullpost"><br />အေျဖ :<br />ျမန္မာျပည္ BEd မွာျပဌာန္းတဲ့ Education Theory (Part II) မွာ ပုဂံေခတ္ကစျပီး ၁၉၇၄ ခုနွစ္အထိ ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ပညာေရးသမိုင္းကို ေရးထားပါတယ္ ။ ပညာေရးတကသိုလ္တက္ေနတဲ့အသိတေယာက္ဆီကေန ကူးယူနိုင္ပါတယ္ ။<br /><br />ဒါေပမယ့္ တခုသတိျပဳသင့္တာကေတာ့ ဒီစာအုပ္က ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာဆရာမေတြအတြက္ ျပဌာန္းစာအုပ္အေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာျပန္ေရးထားတာဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔အခ်က္အလက္ေတြကို တကယ္စစ္မွန္လားဆိုတာကေတာ့ ေမးခြန္းထုတ္စရာေတြ ေတြ႔မိပါတယ္ ။<br /></span>Anonymousnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-50972408540249737862010-11-02T19:07:00.000-07:002010-11-02T19:08:05.787-07:00ဆူးထြင္းအပ္တခါတရံမွာ လူတဦးတေယာက္ကို အျခားလူတေယာက္က တမင္တကာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမွဳမဲ့ အမွတ္မဲ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေစတနာနဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပဳမူဆက္ဆံေျပာဆိုမွဳေလးေတြဟာ တဘက္သားရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဆူးစူးသလို ဒဏ္ရာအနာတရေလးေတြ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လူၾကီးမိဘ၊ ဆရာသမားေတြရဲ႕ ပဲ့ျပင္ဆံုးမမွဳေတြကို ကေလးငယ္ေတြက မတရားဘူးလို႕ လက္ခံ သြားမိတဲ့အခါ ဒီကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ႏုနယ္တဲ့ ႏွလံုးသားေတြမွာ ဆူးေလးေတြ စိုက္၀င္သြားတတ္ၾကပါတယ္။ ပဲ့ျပင္ဆံုးမမွဳဆိုတာမွာ ေစတနာႏွင့္ အက်ိဳးကို ေမွ်ာ္ျပီး ဆံုးမၾကတာ မ်ားေပမယ့္ တခါတရံမွာ ေဒါသအေလ်ာက္ လက္လြန္ေျခလြန္ ျဖစ္သြားတတ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ <br /><br /><span id="fullpost"><br /><br />္<br />ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတေယာက္ဟာ ထိခိုက္နာက်င္ ခံစားရျပီဆိုရင္ မတရားမွဳ (injustice) ရဲ႕ အရိပ္အေငြ႕ေလးေတြက သူ႕အာရံုကို လႊမ္းမိုးလာတတ္ပါတယ္။ အဲဒါကို injustice gap လို႕ ပညာရွင္မ်ားက သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ injustice gap က ၾကီးထြားရင္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဖို႕ ပိုျပီးခက္ခဲပါတယ္။ ဒီထက္ပိုဆိုးတာက negative emotions ေတြ ထြက္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ ခံျပင္းစိတ္၊ လက္စားေခ်လိုစိတ္၊ အရြဲ႕ တိုက္လိုစိတ္ စတာေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ တိုက္ဆိုင္မွဳေတြ ရွိလာတဲ့အခါ စိုက္၀င္ေနတဲ့ ဆူးေလးေၾကာင့္ တႏုံ႕ႏံု႕ ခံစားရတတ္ပါတယ္။ <br /><br />ပဲ့ျပင္ဆံုးမမွဳမွာ ဆံုးမသူရဲ႕ ေစတနာကို နားလည္ခဲ့ရင္ injustice gap ေသးငယ္ေပမယ့္၊ ေစတနာကို နားမလည္ခဲ့ရင္ (သို႕မဟုတ္) ဆံုးမသူ ကိုယ္တိုင္က ေဒါသအေလ်ာက္ လုပ္ခဲ့တာဆိုရင္ injustice gap က ၾကီးထြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ အေသးအဖြဲေလးေတြလို ထင္ရတတ္ေပမယ့္ လူတေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္ မိသားစုဘ၀ ပံုေဖာ္မွဳ၊ ပတ္၀န္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ ဆက္ဆံေရး စတာေတြေပၚမွာ သက္ေရာက္မွဳေတြ ရွိလာတတ္ပါတယ္။ <br /><br />ဒါေၾကာင့္ မိဘ၊ ဆရာ၊ လူၾကီးသူမေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဆူးေလးေတြ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့အခါ ဆူးထြင္းအပ္ေလးေတြနဲ႕ ဖယ္ရွားပစ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ injustice gap နည္းတဲ့ ဆူးေလးေတြကို ခြင့္လႊတ္ျခင္း (forgiveness) နဲ႕ ဖယ္ရွားပစ္ျပီး၊ injustice gap မ်ားတဲ့ ဆူးေလးေတြကိုေတာ့ သက္ဆိုင္သူေတြနဲ႕ ျပန္လွန္ေဆြးေႏြးမွဳကေန တဆင့္ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွာ သူ႕ေနရာမွ ၀င္ေရာက္ေနရာယူၾကည့္ျပီး နားလည္ေပးရန္ ၾကိဳးစားျခင္း (attempt to understand) နဲ႕ ဖယ္ရွားပစ္ဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ သက္ဆိုင္သူေတြ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႕ ေမ့ေပ်ာက္ရန္ ၾကိဳးစားျခင္း စတဲ့ ဆူးထြင္းအပ္ေလးကို အသံုးျပဳဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။<br /><br />ကၽြန္မဘ၀မွာလဲ ဆူးေလးေတြ အမ်ားအျပား စိုက္၀င္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆူးေလးေတြက်ေတာ့ injustice gap က နည္းပါတယ္။ ေစတနာကို နားလည္ခံစားမိတာေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ထိခိုက္နာက်င္မွဳ ျဖစ္ေစတဲ့ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမမွဳေတြကိုေတာင္ ေက်းဇူးတရားလို႕ပဲ ျပန္လွန္ နားလည္ရင္း ခြင့္လႊတ္ျခင္းဆိုတဲ့ ဆူးထြင္းအပ္နဲ႕ အလြယ္တကူ ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ ကိုးႏွစ္အရြယ္မွာ ဆူးခဲ့ဖူးတဲ့ ဆူးေလးတေခ်ာင္းကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ အတတ္လဲသင္၊ ပဲ့ျပင္ဆံုးမသူ ေနရာကို ေရာက္ေနတဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ့္တႏွစ္ အရြယ္အထိ မဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။<br /><br />အျဖစ္က ဒီလိုပါ။<br />ကၽြန္မ ေလးတန္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတာေၾကာင့္ ကၽြန္မ အေမက ဆရာမတေယာက္ဆီမွာ က်ဴရွင္ အပ္ထားပါတယ္။ ဆရာမကလဲ ေက်ာင္းက ဆရာမပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက ဆရာမရဲ႕ အခန္းက မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ စာလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆိုျပီး ေမေမက ဆရာမဆီ က်ဴရွင္ထားခဲ့တာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ကာလမွာ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတာဆိုေတာ့ အဖိုးရဲ႕ စာဖတ္ခန္းၾကီးကို ကၽြန္မက အပိုင္စီးထားခ်ိန္ပါ။ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ အနာဂတ္သာသာနာေရး၊ ဆရာသိန္းေဖျမင့္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္က ေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးရဲ႕ သူမ၊ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ စစ္နဲ႕ ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဦးကုလားရဲ႕ ျမန္မာရာဇ၀င္ၾကီး၊ ဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕ ငဘ စတဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႕ အေမ့ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္း အနီးက သပိတ္စခန္းက ျဖန္႕ေ၀တဲ့ စာေစာင္ေတြကို ဖတ္ရင္း စာေပစည္းစိမ္ကို ခံစားေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ <br /><br />မေတာက္တေခါက္ လူမမယ္ေလးေပမယ့္ ဆရာမ သင္ေပးေနတဲ့ ေလးတန္း သမိုင္းသင္ရိုးထဲက စာေတြကေတာ့ အလြန္ကို ပ်င္းစရာေကာင္းသလို ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သံုးတန္းမွာ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူတဲ့ အေၾကာင္းအထိ သင္ခဲ့ျပီးေလေတာ့ ေလးတန္းသမိုင္းမွာ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕ ေခတ္အေၾကာင္းေတြ ပါလာပါေတာ့တယ္။ သင္ရိုးထဲမွာ ဘယ္လိုေရးထားသလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမက နယ္ခ်ဲ႕ ကိုလိုနီဆိုျပီး မွတ္စုေပးပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕ ျဖစ္သင့္တယ္လို႕ ေျပာရင္း ဆရာမနဲ႕ ျငင္းသလို ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္က ဘယ္လို ေခါင္းထဲ ေရာက္ေနခဲ့မွန္း မသိတဲ့ နီရိုကိုလိုနီ၀ါဒ၊ စီးပြားေရးကိုလိုနီ၀ါဒေတြကို အေၾကာင္းျပျပီး နယ္ခ်ဲ႕တယ္ဆိုတာက ကိုလိုနီကၽြန္ျပဳျခင္းရဲ႕ အမ်ိဳးအစားတခုပဲ ျဖစ္လို႕ နယ္ခ်ဲ႕ကို ေနာက္က ထည့္သင့္တယ္ဆိုျပီး ကပ္သီးကပ္သတ္နဲ႕ကို ျငင္းခဲ့တာပါ။ <br /><br />ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ လံုး၀ မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေနာက္ေန႕မွာ ကၽြန္မ အၾကီးအက်ယ္ အရိုက္ခံရလို႕ပါပဲ။ ပထမတရက္မွာ ကၽြန္မနဲ႕ ဆရာမ ျငင္းၾကတုန္းက က်ဴရွင္ဆင္းခ်ိန္ ျဖစ္သြားလို႕ ဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဒုတိယေန႕ေရာက္ေတာ့ ျပႆနာက စပါျပီ။ ဆရာမက တေန႕စာတေန႕ က်က္ခိုင္းျပီး အလြတ္ျပန္ေရးခိုင္းတတ္ပါတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လဲ တေယာက္က စာစဆိုျပီး၊ ဆရာမ ရပ္ခိုင္းတဲ့ ေနရာမွာ ရပ္လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္က ေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ ေနရာကေန ၏သည္မေရြး ဆက္ဆိုရပါတယ္။ စာကို ေသခ်ာ မက်က္လာသူေတြအတြက္ကေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ၾကက္ေမြး ၾကိမ္လံုးနဲ႕ ေတြ႕ၾကေတာ့တာပါပဲ။ <br /><br />အဲဒီေန႕ကေတာ့ ဆရာမက အလြတ္ေရးခိုင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သခ်ၤာတြက္ခိုင္းထားရင္းနဲ႕ စာစစ္ပါတယ္။ စာစစ္ေနရင္းနဲ႕ ဆရာမက ကၽြန္မကို အတန္းေရွ႕ေခၚထုတ္ပါေတာ့တယ္။ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕လို႕ ေရးထားတဲ့ ျပႆနာပါပဲ။ မင္နီေတြနဲ႕ ၀ိုင္းလိုက္ေတာ့ အမွားက အမ်ားၾကီးလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အမွားေတြက်ေတာ့လဲ ၏နဲ႕သည္ လြဲတဲ့ အမွားေတြပါ။ ျမန္မာျပည္က ဆရာမေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ၏ နဲ႕သည္ လြဲတာကို အျပစ္ရွာတတ္ၾကသလဲ ဆိုတာ ကၽြန္မ ေသခ်ာမသိပါ။ ဒါေပမယ့္ ၏ နဲ႕သည္ ျပႆနာေၾကာင့္ ကၽြန္မ လက္၀ါးေပၚမွာ က်ခဲ့တဲ့ ၾကိမ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ <br /><br />ဆရာမက အတန္းေရွ႕ေခၚထုတ္ေတာ့ ကၽြန္မ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထြက္သြားလိုက္ပါတယ္။ မင္နီေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႕ေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ လံုး၀ ေၾကာက္လန္႕စိတ္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဆရာမက အမွားေတြကို ေရတြက္ျပီး ကၽြန္မ လက္ကို သားေရကြင္း စြတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ သားေရကြင္းကို အမွားအေရအတြက္အလိုက္ ဆြဲဆန္႕လိုက္ ျပန္လႊတ္လိုက္ လုပ္တာပါ။ ေတာ္ေတာ္ၾကံၾကံဖန္ဖန္ႏိုင္တဲ့ အျပစ္ေပးနည္းပါ။ အရမ္း ၾကီးနာတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ခပ္စပ္စပ္ေလးေတာ့ ထိပါတယ္။ အျပစ္ရွိလားလို႕ ေမးျပီး ျပစ္ဒဏ္ေပးတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မကလဲ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ အျပစ္ခံလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေတြးထားလိုက္ပါတယ္။ <br /><br />ဒါေပမယ့္ ဆရာမက ဒီေလာက္နဲ႕ မရပ္ပါဘူး။ ေနာက္ကို မမွားေစနဲ႕လို႕ ေျပာျပီး သခ်ၤာတြက္ျပီးရင္ နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီ ဆိုတဲ့ စာလံုးကို အေခါက္ ငါးဆယ္ ေရးျပီးမွ စာအုပ္ထပ္ရမယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကၽြန္မရဲ႕ မဟုတ္မခံ၊ စေန ဇာတိက ျပလာပါေတာ့တယ္။ သခ်ၤာတြက္ခိုင္းထားျပီး ဆရာမက စာဆက္စစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မကလဲ သခ်ၤာမတြက္ပဲ ငုတ္တုပ္ ထိုင္ေနလိုက္ပါတယ္။ တတိယခံုတန္းမွာ ထိုင္ေနတာမို႕ ဆရာမကပဲ မေတြ႕တာလား၊ ေတြ႕ရက္နဲ႕ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္တာလား ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္မ မသိပါ။ စာအုပ္ေတြ လာထပ္လို႕ ဆိုလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ရင္ထဲ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ <br /><br />စာအုပ္လာမထပ္ပဲ ေခါင္းငံု႕ထိုင္ေနတာေၾကာင့္ ဆရာမက ကၽြန္မ နာမည္ကို ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မလဲ တြက္လက္စ အပိုင္းကိန္း ပုစာၦေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ဆက္ထိုင္ေနလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမက မျပီးေသးဘူးလား၊ ဘယ္နားေရာက္ျပီလဲ ဆိုျပီး ကၽြန္မ အနီးကို ေရာက္လာပါတယ္။ စာအုပ္ကို ျမင္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သခ်ၤာတြက္ရင္ အရမ္းျမန္တဲ့ ကၽြန္မအေၾကာင္းကို သိေနတဲ့ ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႕ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ရိပ္မိသြားေလာက္ပါျပီ။ လာစမ္း၊ ေရွ႕ထြက္ခဲ့စမ္းလို႕ ဆိုတာနဲ႕ အေျခအေနကို ကၽြန္မလဲ ရိပ္မိသြားခဲ့ပါျပီ။ ဆရာမရဲ႕ ၾကိမ္ခ်က္ေတြက အေတာ္ပဲ ျပင္းထန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ရင္ထဲကိုလဲ ဆူးတေခ်ာင္းက အရွိန္နဲ႕ စူး၀င္သြားခဲ့ပါတယ္။<br /><br />ဒီလို ဆူးေလးေတြဟာ ဘ၀အနာဂတ္ကို သက္ေရာက္ေစတယ္ဆိုတာ သိလာတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆူးေလးေတြကို ႏွဳတ္ဖို႕ ကၽြန္မ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အခ်ိန္အထိ ႏွဳတ္လို႕ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ႏိုင္ငံျခား မထြက္ခင္ တေန႕မွာေတာ့ ေမြးဖြားရာ ဇာတိျမိဳ႕ေလးဆီ ေခတၱျပန္ရင္း ဆရာမကိုလဲ သြားႏွဳတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမနဲ႕ စကားေျပာရင္း ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို အစေဖာ္ျပီး ျပန္ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထူးျခားစြာပဲ ဆရာမကလဲ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မွတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ သမီးငါးတန္းတုန္းက လက္ကိုင္ပု၀ါ အျဖဴေလး တထည္ တီခ်ာလက္ေဆာင္ေပးဖူးတာ မွတ္မိလားလို႕ ျပန္ေမးပါတယ္။ ဒီတုန္းက ေက်ာင္းအ၀င္ဂိတ္မွာ အလည့္က် ဂိတ္ေစာင့္ေနတဲ့ ဆရာမနဲ႕ ဆံုခဲ့တာပါ။ ဘာအတြက္မွန္း မသိေပမယ့္ ေလးတန္းမွာ ဆုရလို႕ ဆုထပ္ခ်တာလို႕ပဲ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ <br /><br />ဆရာမကေတာ့ တီခ်ာ့ဘက္က လြန္သြားတယ္ ဆိုတာ ရိုက္မိျပီးကတည္းက သိတယ္လို႕ ဆိုလာခဲ့ပါတယ္။ ကိုလိုနီ နယ္ခ်ဲ႕၊ နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီ စကားလံုး ေ၀ါဟာရေတြရဲ႕ အမွန္တရား ဆိုတာေတြထက္ ကၽြန္မဘက္က ကလန္ကဆန္ လုပ္လာခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္ လုပ္သလဲ ဆိုတာကို မစူးစမ္းပဲ အလ်င္စလို ရိုက္လိုက္မိတာက ဆရာ့အာဏာစက္ ျပသလို ျဖစ္သြားတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ လက္ကိုင္ပု၀ါျဖဴေလး ေပးဖို႕ကို ေလးတန္းဆုရတဲ့ သူေတြ ေၾကျငာတဲ့ အထိ ေစာင့္ေနခဲ့တာလို႕ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဓိပၸာယ္ မေဖာ္တတ္ပဲ ရင္ထဲမွာ ဆူးသြားတဲ့ ဆူးတေခ်ာင္းကို ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ သိမ္းထားျဖစ္ခဲ့တာပါ။ <br /><br />ဆရာမက အဲဒီလို ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေ၀ါဟာရျပႆနာေတြနဲ႕ အျငင္းပြားမွဳေတြက ကၽြန္မအတြက္ အဓိက မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မကို ရုပ္ပိုင္းအရ၊ စိတ္ပိုင္းအရ ထိခိုက္နာက်င္ေစမွဳ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ တာ၀န္ရွိသူက ဒီလိုျဖစ္ေစခဲ့မွဳကို သူ႕အမွားလို႕ သိျမင္ခဲ့တယ္။ အမွားအတြက္ ေတာင္းပန္မွဳကို သေကၤတ တစံုတရာနဲ႕ ျပသခဲ့တယ္။ တဘက္နဲ႕ တဘက္ ရန္သူလို႕ မသတ္မွတ္ၾကတဲ့ အေျခအေန တခုမွာ၊ အထူးသျဖင့္ တဘက္နဲ႕တဘက္ ရန္လိုမွဳေတြ၊ လက္စားေခ်မွဳေတြ၊ အာဃာတ တရားေတြ မပါတဲ့ မိဘနဲ႕သားသမီး၊ ညီရင္းအစ္ကို ေမာင္ႏွမ၊ ဆရာနဲ႕ တပည့္တို႕အၾကားမွာ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးဟာ ဆူးေလးေတြကို ဆူးထြင္းအပ္နဲ႕ ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္ခ်ိန္ေလးေတြပါပဲ။ <br /><br />ဆရာမနဲ႕ မဆံုေတြ႕ခင္တုန္းက ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို ျပန္သတိရမိရင္ စိတ္ထဲမွာ တႏံု႕ႏံု႕နဲ႕ sense of injustice က ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သခ်ၤာ အပိုင္းဂဏန္းေလးေတြကို ျမင္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြမွာပါ။ ဆရာမနဲ႕ ဆံုျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာက်ေတာ့ တိုက္ဆိုင္မွဳ ရွိလာတဲ့အခါ ဆရာမနဲ႕အတူ ငယ္စဥ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးကို ျပန္သတိရမိတတ္ေပမယ့္ ဒီလို မခံစားရေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႕ၾကားမွာ ရွိခဲ့တဲ့ injustice gap က ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။ <br /><br />တကယ္တမ္းက်ေတာ့ လူ႕ဘ၀ ခရီးဟာ တိုတိုေလးပါ။ မိဘဆရာဆိုတာကလဲ လူတေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ ဘ၀ခရီးသြားရင္း ေခတၱခဏ အရိပ္၀င္ခိုခဲ့ရတဲ့ ရင္ခြင္ေတြပါ။ မိသားစုဆက္ဆံေရး၊ ဆရာတပည့္ ဆက္ဆံေရးေတြမွာ အမုန္းတရားေတြ၊ နာက်ည္းခ်က္ေတြ၊ အာဃာတ တရားေတြ ေရရွည္မရွိသင့္ ပါဘူး။ မေတာ္တဆ ဆူးေလးေတြ စိုက္၀င္သြားခဲ့ရင္လဲ ဆူးထြင္းအပ္ေလးေတြ အသံုးျပဳျပီး ဆူးေလးေတြကို ဖယ္ပစ္လိုက္ႏိုင္ရင္ ဘ၀ရဲ႕ စိတ္ေအးခ်မ္းမွဳ တစံုတရာကိုလဲ ရရွိလာမွာ မလြဲဧကန္ပါပဲ။<br /><br />ခင္မမမ်ိဳး (၂၊ ၁၁၊ ၂၀၁၀) <br /><br /></span>Khin Ma Ma Myohttp://www.blogger.com/profile/04175997936171231938noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-26806671804637444842010-09-21T20:19:00.001-07:002010-09-21T21:00:29.450-07:00ကမၻာ့ဆရာမ်ားေန႔ အမွတ္တရ ေဆာင္းပါး (၁)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitaLNHnkaJkSOfLjfXHilz9hX-FT7SgMjI1-EZIZa8X_LWUkFPJwIyp3bKqT4qgpuk3kIo0rxjwlbcWPUisj65FNWCGyoGttcMrB1dTEysILmmztx3zDTo66LQNOiezLk9DBkM5RrkR00/s1600/E-cards_ENG_2.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitaLNHnkaJkSOfLjfXHilz9hX-FT7SgMjI1-EZIZa8X_LWUkFPJwIyp3bKqT4qgpuk3kIo0rxjwlbcWPUisj65FNWCGyoGttcMrB1dTEysILmmztx3zDTo66LQNOiezLk9DBkM5RrkR00/s320/E-cards_ENG_2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5519582361757860786" border="0" /></a>World Teachers' Day (2010) article no.1 - Do Teachers really matter in Burma?<br /><span style="color: rgb(51, 51, 255);">Thein Naing</span><br /><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">'There is an urgent need to improve teaching and learning conditions, a decent working environment, living wages, more male teachers, initial and ongoing professional development, involvement in policy-making, collective bargaining to defend and enhance teachers’ rights, to retain skilled teachers and to attract good candidates to become teachers."</span> <span id="fullpost"><br /><br />World Teachers' Day, held annually on October 5 since 1994, commemorates teachers’ organisations worldwide. Its aim is to mobilise support for teachers and to ensure that the needs of future generations will continue to be met by teachers.<br /><br />According to UNESCO, World Teachers' Day represents a significant token of the awareness, understanding and appreciation displayed for the vital contribution that teachers make to education and development. Since 2000, the international community has made solid progress towards Education For All. Enrolment rates have increased dramatically. However, UNESCO estimates that 18 million more teachers are needed worldwide if universal primary education is to be achieved by 2015. Education International (EI) (the global union federation that represents education professionals worldwide) strongly believes that World Teachers' Day should be internationally recognized and celebrated around the world. EI also believes that the principles of the 1966 and 1997 Recommendations should be considered for implementation in all nations. Over 100 countries observe World Teachers' Day. The efforts of Education International and its 390 member organisations have contributed to this widely spread recognition. Every year, EI launches a public awareness campaign to highlight the contributions of the teaching profession.<br /><br />The shortage of qualified teachers is considered one of the biggest obstacles to achieving this goal. Accordingly, this year’s activities are focused on professional training for quality education. Teachers’ unions around the world are calling on public authorities to develop and provide adequate training programs to highlight the year’s theme - teachers matter! Teacher shortage, insufficient training, society’s lack of respect for the profession and the policies needed to tackle these challenges are the emphasis of World Teachers’ Day on 5 October 2008. The day, an annual acknowledgement of the essential role teachers play in the education of children, young people and adults, was marked on 3 October 2008 by a ceremony and expert panel discussions at UNESCO headquarters and by celebrations worldwide. An estimated 18 million additional teachers are needed worldwide simply to achieve universal primary education by 2015. Problems with recruitment, teacher training and retention as well as policy development and gender issues are to be addressed.We should look into the status of teachers in Burma, amidst the political turmoil and deadlock.<br /><br />In the World Teacher Day’s publication of daily newspaper, Myanmar Alin (The New Light of Myanmar 5 October 2008), the country’s renowned leading educator, Sayagyi U Than Oo in his essay, emphasized the importance of creating an environment conducive to quality education and teachers’ professional status in the age of knowledge based society. This highlights the current critical situation. It should be noted here that Burma, in the distant past, had achieved certain standards in education. During the brief parliamentary democracy period, education in Burma was recognized as one of the leading sector in Southeast Asia The status of teachers was very high as it was also deeply rooted in cultural and traditional values of Burmese society. But those days were gone decades ago. The professional preparation of teachers has been recognized to be crucial for the qualitative improvement of education in Burma’s policy documents since 1948. However, very few concrete steps have been taken in the last three decades to operationalise this. This is one of the more important factors leading to the current poor state of education in the country. Declining socio-economic status of teachers and inadequate programs of teacher preparation lead to unsatisfactory quality of learning in schools. The content of the programme should be restructured to ensure its relevance to the changing needs of the school education and emergence of a democratic society. At the same time, authorities must ensure the teaching profession is appreciated by providing better salary and allowances.<br /><br />In the mid nineties, the nation-wide survey of teaching profession by Burma Education Research Bureau in Rangoon suggested a shocking figure. More than fifty percent in the teaching workforce do not have teaching certificates. It can be clearly seen that, after all, Burma’s main two universities offering B.Ed courses cannot prepare annual need of estimated fifteen thousand new teachers. Although mushrooming teacher colleagues in major cities appear to be preparing the primary teachers, the official statistic shows these colleagues can only prepare fifty percent of annual need. More importantly there is a discriminating practice among the teachers in primary and secondary levels as the latter require a full bachelor degree whilst primary teachers are not valued because they only have one year training.<br /><br />In Burma, teacher morale is at an all time low with teachers feeling undervalued, frustrated, unappreciated and demoralized. Currently, teachers in Burma have to take extra jobs as full time teachers cannot make end meets. The mere salary of thirty thousand kyats (1,100 Thai baht or 32 USD) per month for a primary teacher can support food alone for himself half of each month. It is no wonder that nobody dares to take teaching jobs. Less than five percent in the teaching profession are found to be male teachers. This is a critical issues regarding gender. High school graduates would not place education courses as their preferences.<br /><br />Teacher’s turnover rates are also very high racing with the drop rate of school children. NHEC’s 2007 education surveys suggested that three millions children were not in schools. That is one fifth of the school aged children all over Burma. In one of major ethnic areas, Mon State, there are less than ten percent of teachers with five years of service. This simply is a reflection of the lowly paid salary. It is also not unusual to find former Burmese teachers doing menial jobs in neighboring countries. Teachers’ salary in Burma is one tenth of Thai or Indian teachers’ whilst the living costs are similar. Male Burmese teachers will not introduce or identify themselves as school teachers at local teashops for fear of demeaning himself. If we accept a reciprocal relationship between teacher morale and student learning students in many schools over the country are not getting the best possible value from teachers affected by low morale.<br /><br />As the country has been under militarism for decades, corruption has severely affected the education and teaching profession. Moreover, there are no free trade unions to protect the rights of teachers. Every year on 5 October, millions of educators worldwide undertake public activities highlighting that quality education is a fundamental right for everyone. But our Burmese teachers and students do not a voice. The emergence of a teacher trade union is utmost importance to ensure that the needs of future generations are taken into consideration.<br /><br />There is an urgent need to improve teaching and learning conditions, a decent working environment, living wages, more male teachers, initial and ongoing professional development, involvement in policy-making, collective bargaining to defend and enhance teachers’ rights, to retain skilled teachers and to attract good candidates to become teachers. In every community, teachers – as well as parents and children - need to have their voice heard. It's another miracle in Burma that teachers can still push all these negativism out of their minds while they turn their full attention on their students. Teachers still enter the classroom with goodwill, interest and self-sacrifice (seidana, wathana, anitna), as practised thousand years old tradition. But it has been too long with too little for a contemporary age. The Burma’s cultural warriors are in need of massive support for both quality and quantity improvement in education and that is the only way to ensure peace, democracy and development. Because teachers matter!<br />Thein Naing<br /><br />Thein Naing is as an education consultant and teacher educator for displaced communities. He is an editor of Maukkha Education Magazine, www.maukkha.org , that publishes quarterly education magazine in Burmese. This is an excerpt of the article in Burmese version published online at http://educationinmyanmar.blogspot.com/.</span>ျမန္မာေက်ာင္းဆရာhttp://www.blogger.com/profile/13613562587257066630noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-82179519315523396142010-09-14T17:22:00.000-07:002010-09-14T17:25:26.876-07:00ပညာသင္ယူျခင္း နည္းလမ္းႏွစ္သြယ္လူတဦးတေယာက္ရဲ႕ အေတြးအေခၚနဲ႕ ပညာသင္ယူႏိုင္မွဳ အရည္အခ်င္းေတြကို ေလ့လာဆန္းစစ္တဲ့ အခါမွာ သက္ဆိုင္သူ အသံုးျပဳတဲ့ ပညာသင္ယူျခင္း နည္းလမ္းကို ၾကည့္ရွဳအကဲျဖတ္ႏိုင္တယ္လို႕ ပညာသင္ၾကားေရးနဲ႕သင္ယူေရး သုေတသန နယ္ပယ္က ပညာရွင္ေတြက အဆိုျပဳထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ပညာရပ္တခုကို ေလ့လာသင္ယူတဲ့အခါမွာ လူတေယာက္ဟာ ဒီပညာရပ္ကို အေပၚယံ ေလ့လာသင္ယူျခင္း နည္းလမ္း (Surface approach to learning) ကို အသံုးျပဳသလား၊ နက္ရွိဳင္းစြာ ေလ့လာသင္ယူျခင္း နည္းလမ္း (Deep approach to learning) ကို အသံုးျပဳသလားဆိုတာကို သိရင္ ဒီလူရဲ႕ အေတြးအေခၚနဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ေလ့လာအကဲျဖတ္လို႕ ရႏိုင္ပါတယ္။<br /><br /><span id="fullpost"><br /><br /><strong>အေပၚယံေလ့လာသင္ယူျခင္း</strong><br /><br />ပညာရပ္တခုကို ေလ့လာတဲ့အခါ အေပၚယံေလ့လာသင္ယူျခင္း နည္းလမ္းကို အသံုးျပဳတတ္သူမ်ားဟာ အဓိကအားျဖင့္ စာေမးပြဲေအာင္ေရး၊ ဘြဲ႕လက္မွတ္ရရွိေရး၊ ပညာရပ္တပိုင္းတစကို ေရတိုမွာ လိုသလို ဆြဲသံုးႏိုင္ေရး စတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႕ဟာ အလုပ္တခုကို ေရဆံုးေရဖ်ား ထိထိေရာက္ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သူမ်ား မဟုတ္ပဲ၊ ေရသာခို ေလွၾကံဳစီးတတ္သူမ်ား ျဖစ္လာေလ့ရွိပါတယ္။ သူတို႔အတြက္ ေလ့လာသင္ယူျခင္းဆိုတာ အလြတ္မွတ္မိျခင္းနဲ႕ မွတ္ထားတာေတြကို မွတ္ထားတဲ့ အတိုင္း ျပန္ေျပာႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ <br /><br />အေပၚယံေလ့လာသင္ယူတတ္သူမ်ားရဲ႕ ေလ့လာသင္ယူျခင္းဆိုင္ရာ ဗ်ဴဟာေတြကေတာ့ ေလ့လာရမယ့္ စာအုပ္စာေပထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာ အခ်က္အလက္ေတြကို စြဲထုတ္ျပီး၊ အလြတ္မွတ္မိေနေအာင္ က်က္မွတ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေလ့လာေနတဲ့ ပညာရပ္ကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ နားလည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေလ့မရွိပါဘူး။ အလြတ္က်က္မွတ္ျခင္းကိုပဲ ျပဳလုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ သေဘာတရားေတြကို ဆက္စပ္ေတြးေခၚျခင္း မရွိပဲ၊ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ပညာေတြ က်န္ဖို႕ထက္ စာေမးပြဲအေျဖလႊာေပၚမွာ ေရးခ်လိုက္ႏိုင္ဖို႕ကိုသာ အာရံုစိုက္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။<br /><br />ပညာေရးဆိုင္ရာ ေလ့လာသူ Entwistle နဲ႕ Marton တို႕ကေတာ့ ပညာေလ့လာသင္ယူျခင္းဆိုတာ အလြတ္မွတ္မိျခင္းလို႕ ရွဳျမင္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ပညာရပ္ေတြကို အေပၚယံပဲ ေလ့လာတတ္ေလ့ရွိတာေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာပညာရပ္ကို နက္နက္နဲနဲ သိနားလည္ျခင္း မရွိၾကဘူးလို႕ ဆိုထားခဲ့ပါတယ္။<br /><br />အေပၚယံေလ့လာသင္ယူတတ္သူမ်ားဟာ ပညာရပ္ရဲ႕ အေျခခံသေဘာတရားေတြကို ေလ့လာတာထက္ စာေမးပြဲမွာ ပါႏိုင္မယ့္ ေမးခြန္းေတြမွာ အေျဖဘယ္လိုေပးရမလဲဆိုတာကိုပဲ ၾကိဳျပီး ေတြးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ စာေမးပြဲနဲ႕ အျခား စစ္ေဆးခ်က္ေတြမွာ က်ရွံဳးမွာကို အလြန္ပဲ စိုးရိမ္ပူပန္တတ္ၾကပါတယ္။ ပညာေလ့လာသင္ယူေနခ်ိန္ေတြမွာလဲ ပ်င္းရိျခင္းေတြ၊ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္းေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ <br /><br /><strong>နက္ရွိဳင္းစြာေလ့လာသင္ယူျခင္း</strong><br />နက္ရွိဳင္းစြာ ေလ့လာသင္ယူျခင္းနည္းလမ္းကို အသံုးျပဳတဲ့ ပညာေလ့လာသင္ယူသူမ်ားကေတာ့ ပညာရပ္တခုကို ေလ့လာတဲ့အခါမွာ ဒီပညာရပ္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စာေမးပြဲေတြ ေအာင္ဖို႕နဲ႕ ေရတိုအသံုးခ်ႏိုင္ေရးကိုပဲ အာရံုထားေလ့ မရွိၾကပါဘူး။ ဒီပညာရပ္ကို အေသးစိတ္၊ နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးပမ္းေလ့လာၾကပါတယ္။ ဒီပညာကို အသံုးျပဳျပီး လက္ေတြ႕မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ျပႆနာေတြကို အေျဖရွာႏိုင္ဖို႕ ဆက္စပ္ေတြးေတာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ပညာသင္ယူျခင္းအေပၚမွာ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ျခင္း မရွိပဲ ပညာရပ္ေတြကို တဆင့္ခ်င္း စနစ္တက် ေလ့လာသင္ယူၾကပါတယ္။ ျဖတ္လမ္းလိုက္ေလ့ မရွိၾကပါဘူး။ <br /><br />ပညာေလ့လာသင္ယူျခင္းမွာ ျဖတ္လမ္းလိုက္တတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးဟာ မိမိကိုယ္တိုင္ကိုသာမက အမ်ားကိုပါ ဒုကၡေရာက္ေစတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ- ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ စီးပြားေရးဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မွဳ indicators ေတြေပၚမွာ အေျခခံျပီး Multivariate analysis လုပ္တယ္ ဆိုပါစို႕။ ပညာေလ့လာသင္ယူမွဳမွာ ျဖတ္လမ္းလိုက္တတ္သူဟာ ဒီလိုဆန္းစစ္ခ်က္စာတမ္း တခ်ိဳ႕ကို ဖတ္မွတ္၊ အေရးပါတဲ့ အခ်က္ေတြကို ဆြဲႏွဳတ္ျပီး၊ ဒီအေၾကာင္းကို သိသေယာင္ေယာင္နဲ႕ တတ္ေယာင္ကား လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္လုပ္ႏိုင္မယ့္ အေျခခံသေဘာတရားေတြျဖစ္တဲ့ variable approximations, dimension reductions, linear combinations for separation, Higher-dimensional approximations, allocation rules, misclassification စတာေတြကို သေဘာမေပါက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ လက္ေတြ႕ျပဳလုပ္ရတဲ့ အခါမွာ ကိုးရို႕ကိုးယားေတြ ထြက္လာတတ္ပါတယ္။ သိပၸံပညာရပ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ိဇၨာ ပညာရပ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေျခခံသေဘာတရားေတြကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္မွဳမရွိပဲ ျဖတ္လမ္းလိုက္ ဆရာလုပ္လိုသူေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ သက္ဆိုင္ရာ ပညာရပ္နယ္ပယ္မွာသာမက၊ ပညာရပ္နဲ႕ လက္ေတြ႕ဆက္စပ္ေနတဲ့ အသံုးခ်မွဳ နယ္ပယ္ေတြမွာပါ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ျဖတ္လမ္းလိုက္ျခင္းဟာ လူတဦးတည္းအတြက္သာမက အမ်ားျပည္သူကိုပါ ဒုကၡေရာက္ေစတတ္ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နက္ရွိဳင္းစြာ ေလ့လာသင္ယူျခင္း နည္းလမ္းကို ပညာေလ့လာသူအမ်ားက အသံုးျပဳၾကဖို႕ အလြန္ပဲ အေရးၾကီးလွပါတယ္။<br /><br />နက္ရွိဳင္းစြာ ေလ့လာသင္ယူျခင္းဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မွဳအတြက္ လိုအပ္ခ်က္တရပ္ျဖစ္တဲ့ higher-order thinking (အေတြးအေခၚ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားမွဳ) ကိုလဲ ေထာက္ကူေပးႏိုင္ပါတယ္။ အေတြးအေခၚ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားသူေတြဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အိုင္ဒီယာေတြကို အစဥ္အလာ ဓေလ့ထံုးစံေၾကာင့္ ဆိုျပီးေတာ့လဲ လက္ခံေလ့မရွိပါဘူး။ ဘယ္သူေျပာတဲ့ အဆိုအမိန္႕စကား ဆိုျပီးေတာ့လဲ မ်က္စိမွိတ္ယံုၾကည္ေလ့ မရွိပါဘူး။ အိုင္ဒီယာသေဘာတရားေတြကို စနစ္တက်ေလ့လာျပီးမွ လက္ခံက်င့္သံုးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ လက္ေတြ႕နယ္ပယ္နဲ႕ ကိုက္ညီမွဳရွိမရွိ ျပန္လွန္သံုးသပ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ျပႆနာေတြရဲ႕ အရင္းအျမစ္ေတြကို ရွာေဖြျပီး ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အေတြးအေခၚသစ္ေတြကို ၾကံဆရွာေဖြေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ျခင္း (Critical thinking) ကို က်င့္သံုးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ <br /><br /><strong>နိဂံုး</strong><br /><br />နိဂံုးခ်ဳပ္ဆိုရရင္ နက္ရွိဳင္းစြာ သင္ယူေလ့လာျခင္းကို အသံုးျပဳသူေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းဟာ အေပၚယံသင္ယူေလ့လာျခင္းကို အသံုးျပဳသူေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြထက္ ေရရွည္မွာ ပိုမို တိုးတက္ေကာင္းမြန္တတ္တာေၾကာင့္ နက္ရွိဳင္းစြာ သင္ယူေလ့လာသူေတြ မ်ားျပားတဲ့ လူအဖြဲ႕ အစည္းဟာ အာဂံုေဆာင္ အလြတ္က်က္ျပီး အေပၚယံသင္ယူေလ့လာသူေတြ မ်ားျပားတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕ အစည္းထက္ ပိုျပီး ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာသင္ယူျခင္း နည္းလမ္းႏွစ္သြယ္ ခြဲျခားမွဳ ကို အသံုးျပဳျပီး လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြကို ေလ့လာသံုးသပ္ႏို္င္ရံုမက၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အနာဂတ္ကိုပါ ခန္႕မွန္းတြက္ခ်က္လို႕ ရႏိုင္ပါေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပအပ္ပါတယ္။<br /><br /><strong>ပညာရပ္မ်ားကို နက္ရွိဳင္းစြာ ေလ့လာသင္ယူျခင္းမွသည္ တိုးတက္ေသာ လူ႕ေဘာင္ဆီသို႕</strong><br /><br />ခင္မမမ်ိဳး (၁၅၊ ၉၊ ၂၀၁၀)<br /><br />ရည္ညႊန္းကိုးကား။ <br /><br />Entwistle, N. J. and Maton, F. (1984) 'Changing Concepts of Learning', in Marton, F., Hounsell, D. and Entwistle, N. J. (eds) The Experience of Learning, Edinburgh, Scottish Academic Press<br /><br />Marton, Saljo (1976) 'On Qualitative Differences in Learning I: Outcomes and Processes', British Journal of Educational Psychology, 45, 4-11.<br /><br />Marton, Saljo (1976) 'On Qualitative Differences in Learning II: Outcome as a function of the learner's conception of the risk', British Journal of Educational Psychology, 46, 115-117.<br /></span>Khin Ma Ma Myohttp://www.blogger.com/profile/04175997936171231938noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-74619038515659053892010-09-11T19:06:00.000-07:002010-09-11T19:09:41.915-07:00ပံုမွန္ ကေလး၊ ပံုမွန္ ဆရာသိန္းႏိုင္<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">“စာသင္ခန္းအတြင္းမွာ “ပံုမွန္” ကေလးေတြရွိေနျခင္းဟာ အေရးၾကီးသလို သင္ခန္းစာအစီအစဥ္ေတြ ေရးဆြဲျပီး အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ စာသင္ခန္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ဖန္တီး ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ “ပံုမွန္”ဆရာမ်ားဟာလည္း အေရးၾကီးတာကို သတိျပဳသင့္ပါတယ္။”</span><br /><span id="fullpost"><br /><br />အျငိမ္မေနဘဲ အျမဲတမ္း တက္ၾကြ လႈပ္ရွား ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ကေလးကို “အေဆာ့သန္သူ” “ ေမ်ာက္ရံႈးေအာင္ ေဆာ့သူ” “ဂဏႇာမျငိမ္သူ” ရယ္လို႔ လူၾကီးေတြက အလြယ္တကူ ကင္ပြန္းတပ္ ေခၚေ၀ၚေလ့ရွိၾကေပမယ့္ ငယ္ရြယ္တဲ့ ကေလးအမ်ားစု အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ ပံုမွန္အေျခအေနဘဲျဖစ္တယ္လို႔ ေလ့လာသူေတြက ဆိုပါတယ္။ “ပံုမွန္ျဖစ္ျခင္း” ႏွင့္ “ပံုမွန္မဟုတ္ျခင္း” ဆိုိတဲ့စကားရပ္ေတြရဲ႕ ကြာဟခ်က္ကို ပညာေရး စိတ္ပညာရွင္ေတြကလည္း မၾကာခဏ ဆိုသလို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုရာမွာ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ႏိုင္လွပါတယ္။ အျခားသူတပါးရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို အျမင္ က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ ဆံုးျဖတ္တတ္ေလ့ရွိၾကတာပါ။<br /><br />ကေလးအမ်ားစုကေတာ့ တက္ၾကြျပီး အျငိမ္မေနလိုၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခန္႔မွန္းရခက္ျပီး ေျပာင္းလဲေနတဲ့ အျပဳအမူ ေတြကို ျပဳမူတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ လက္မခံႏိုင္စရာရယ္လို႔လည္း အျမဲတမ္း မရႈျမင္သင့္ပါဘူး။<br /><br />တသီးပုဂၢ သေဘာေဆာင္တဲ့ သေဘာသဘာ၀ရွိတဲ့အတြက္ စာသင္ခန္းအတြင္း အျပဳအမူေတြကို တိတိက်က် သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မ်ဳိးတူစုစည္း တင္ျပဖို႔ဆိုတာ အေတာ္မလြယ္တဲ့အရာပါ။ အသင့္ေတာ္ဆံုး ေလ့လာ ႏိုင္တာ ကေတာ့ ဆက္စပ္ေနတဲ့ မ်ဥ္းေျဖာင့္ပံုစံနဲ႔သာ အျပဳအမူ ပံုသဏၭာန္ေတြကို တင္ျပ ေဆြးေႏြးႏိုင္တာပါ။<br /><br />ပံုမွန္ကေလးႏွင့္ ပံုမွန္မဟုတ္ေသာ ကေလးဆိုတာ<br /><br />စာသင္ခန္းအတြင္း စာသင္ၾကားျခင္းႏွင့္ သင္ယူျခင္းျဖစ္စဥ္တြင္ ပံုမွန္ အျပဳအမူကို ေအာင္ျမင္တဲ့ သင္ၾကားျခင္းႏွင့္ သင္ယူျခင္းျဖစ္ေျမာက္ေစမႈအရ တုန္႔ျပန္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းမ်ားနဲ႔ သတ္မွတ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။<br />ဒီအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္အရဆိုရင္ ပံုမွန္ျဖစ္ျခင္းဆိုတာ ေက်ာင္းသားမ်ားသာမကဘဲ ဆရာႏွင့္လည္း သက္ဆိုင္ေနတယ္။ (ထိေရာက္တဲ့ ေလ့လာသင္ယူမႈ အျမင့္မားဆံုးရရွိေစဖို႔) စာသင္ခန္းအတြင္းမွာ “ပံုမွန္” ကေလးေတြရွိေနျခင္းဟာ အေရးၾကီးသလို သင္ခန္းစာအစီအစဥ္ေတြ ေရးဆြဲျပီး အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ စာသင္ခန္း ပတ္၀န္းက်င္ကို ဖန္တီး ေပးႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ “ပံုမွန္”ဆရာမ်ားဟာလည္း<br />အေရးၾကီးတာကို သတိျပဳသင့္ပါတယ္။<br /><br />အျပဳအမူပိုင္းမွာ ပံုစံေျပာင္းလဲ လုပ္ေဆာင္ေစျခင္းဆိုင္ရာ behavior modification ေလ့လာမႈ စာတမ္း ေတြဟာ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အျပဳအမူကို အဓိအားျဖင့္ ေလ့လာထားေပမဲ့ စာသင္ခန္းအတြင္း စံလြဲေနတဲ့ အျပဳအမူေတြကို ေလ့လာမႈမ်ားေတာ့ မရွိသေလာက္ ရွားပါးလွပါတယ္။<br /><br />ဆရာအတတ္ပညာေရး နည္းျပတစ္ဦးအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းဆရာဆရာမေလာင္း သင္တန္းသူ သင္တန္း သားေတြကို မိမိကိုယ္ကို ျပန္လွန္စစ္ေဆးျခင္းအတြက္ အခ်ိန္ယူလုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ကို မၾကာခဏ တုိက္တြန္း ရေလ့ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ စိတ္ခံစားမႈဆိုင္ရာ မလံုျခံဳေစတဲ့ အေျခအေနေတြ အပါအ၀င္ ပုဂၢလ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ပါတယ္။<br /><br />ေလ့လာေတြ႔ရွိမႈေတြ အရဆိုရင္ေတာ့ မိမိရဲ႕ အတြင္းပုဂၢလ ပဋိပကၡေတြကို တည္ျငိမ္စြာနဲ႔ နည္းမွန္လမ္းမွန္ ေျဖရွင္းႏုိင္ဖို႔ အေျခအေနေကာင္းရရွိသူ ဆရာအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားကို ပိုျပီး ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံႏုိင္ တယ္။ အျမင္က်ယ္က်ယ္ ထားတတ္တယ္။ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အျပဳအမူကို စီမံတဲ့ေနရာမွာလည္း ျပင္းထန္ျပီး မလိုလားအပ္တဲ့ အျပစ္ေပး အေရးယူမႈေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အျပဳအမူပိုင္းဆိုင္ရာ စံလြဲေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားကိုလည္း ဆရာက်င့္၀တ္အရ လိုက္နာေစာင့္ထိန္းမႈေတြ၊ သင့္ေတာ္တဲ့ အျပဳအမူ ျပင္ဆင္ေပးမႈ ေတြကို စီမံႏိုင္တယ္။ အဲဒီအေျခအေနနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လည္းရွိတတ္ပါတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ ဆိုင္ရာ မလံုျခံဳမႈေတြက ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ သင္ၾကားေရးဟာ ပံုမွန္မျဖစ္ဘူးလို႔ ဆိုရပါမယ္။<br /><br />အဲဒီလိုပါဘဲ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အျပဳအမူ စံလြဲေနျခင္းဟာ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ မျပည့္၀ျခင္းမွ တဆင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြက ျမစ္ဖ်ားခံလာတာပါ။ အုပ္စုတြင္းမွ က်ဥ္ဖယ္ခံထားရျခင္း၊ ေက်ာင္းမွာ ေအာင္ျမင္မႈ မရရွိျခင္းနဲ႔ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေပ်ာက္ဆံုးေနရျခင္းေတြဟာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကို အိမ္မွာ၊ ေက်ာင္းမွာ၊ စာသင္ခန္းအတြင္းမွာ စံလြဲေနတဲ့ အျပဳအမူေတြကို ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ဖို႔ တြန္းအားေပးေနတဲ့ အခ်က္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာ အႏုတ္လကၡဏာ ေဆာင္တဲ့ အျမင္သေဘာထားေတြ (လူအဖြဲ႔စည္းနဲ႔ ကင္းကြာလာရျခင္း) နဲ႔ သီးျခားလုပ္ေဆာင္တတ္ျခင္း (ဖ်က္ဆီးလိုစိတ္နဲ႔ အၾကမ္းဖက္လိုစိတ္) အျပဳအမူေတြကို ျပဳမူလာၾကတာပါ။<br /><br />ေနာက္ဆက္တြဲ အခ်က္တစ္ခ်က္<br /><br />အျပဳအမူဆိုင္ရာ တည္ျငိမ္မႈမရွိျခင္း၊ ေျပာင္းလဲလြယ္ျခင္းဟာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတယ္ ဆိုတာကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ စံလြဲေနတယ္ရယ္လို႔ ဆိုရမယ့္ အျပဳအမူအားလံုးဟာလည္း လက္မခံသင့္ဘူးရယ္ လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔ မရျပန္ပါဘူး။<br /><br />စံလြဲေနတဲ့ အျပဳအမူေတြက ဘာေတြလဲ။ ဘယ္လိုအေျခအေနဆိုရင္ အထူး သတိထားသင့္သလဲ။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား အခ်င္းခ်င္း (ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား---ရြယ္တူ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား) မတူညီတဲ့ အျပဳ အမူေတြ (ဥပမာ - နံရံေတြေပၚမွာ အရုပ္ေတြ၊ စာေတြ၊ ေဆးေတြ ေရးျခစ္ျခင္း၊ အျခား ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ေတြကို ထိုးၾကိတ္ျခင္း၊ သင္ခန္းစာကို အေလးမထား၊ အာရံုမစိုက္ျခင္း) စတဲ့ အခ်က္ေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ ဆရာ-- ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ (ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အာရံုစိုက္မႈရရွိေအာင္ ငယ္သံ ပါေအာင္ ေအာ္ျခင္း၊ ကေလးရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို က်ဆင္း ေစေလာက္ေအာင္ ျပင္းထန္တဲ့၊ ခါးသီးတဲ့ အျပစ္ေပး အေရးယူျခင္း၊ အျခားေသာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ အျမင္မွာ အထင္မွားေစေလာက္တဲ့ ဆရာ-တပည့္ ဆက္ဆံေရး) စတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ စာသင္ခန္းနဲ႔ ေက်ာင္းေတြမွာ ဒီလိုအျပဳအမူေတြ ထပ္တလဲလဲ ျဖစ္ေနမယ္ ဆိုရင္ ေအာင္ျမင္တဲ့ စာသင္ၾကားျခင္းနဲ႔ စာသင္ယူျခင္းအတြက္ အခက္အခဲရွိေနပါျပီ။<br /><br />ဆရာဆရာမဟာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အာရံုစူးစိုက္မႈရရွိေအာင္လို႔ ငယ္သံပါေအာင္ ဟစ္ေအာ္ ရတဲ့အခါမွာ ကေလးေတြရဲ႕ ေလးစားမႈနဲ႔ ယံုၾကည္မႈကို ဆံုးရံႈးရေတာ့မယ္။ စာသင္ခန္းဟာ ပိုျပီးေတာ့သာ ဆူညံလာမယ္၊ စာသင္ၾကားျခင္း အရည္အေသြးကို ထိခိုက္လာေတာ့မယ္။ အျခားတဖက္မွာလည္း စာသင္ၾကားျခင္းကို အာရံုမစိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားကေတာ့ စာေမးပြဲေတြမွာ အဆင္မေျပ ျဖစ္ရေတာ့တယ္။<br /><br />စံလြဲေနတဲ့ အျပဳအမူေတြဟာ စာသင္ခန္းတြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ (ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားအားလံုး) သူေတြရဲ႕ လံုျခံဳမႈကို ျခိမ္းေျခာက္ျခင္းဘဲျဖစ္တယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ အျခားကေလးေတြကို ထိုးၾကိတ္တတ္တဲ့ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားဟာ ျပင္းထန္တဲ့ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရေစႏုိင္မယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္၊ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း (ျပဳမူ၊ ေျပာဆို) အေရးယူတတ္တဲ့ ဆရာက်ျပန္ေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ရုပ္ပုိင္း၊ စိတ္ပိုင္း ဒဏ္ရာကိုျဖစ္ေစတယ္။ ဒီလုိအျပဳအမူေတြ၊ လုပ္ရပ္ေတြဟာ စာသင္ၾကားေပးရန္ စိတ္ေစတနာႏွင့္ စာသင္ယူလိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵတို႔ အေပၚ မ်ားစြာ ထိခိုက္တယ္ဆိုတာပါ။<br /><br />ေနာက္ထပ္အခ်က္တစ္ခ်က္ကေတာ့ စံလြဲေနတဲ့အျပဳအမူေတြကို ေလ့လာရာမွာ မတူညီတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ေနာက္ခံ အေျခအေနေတြက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အျပဳအမူေတြ ဟုတ္၊ မဟုတ္ဆိုတာကိုလည္း ထည့္သြင္း စဥ္းစား ရပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔ အာရွတိုက္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈအရ ဆရာဆရာမမ်ားနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ အခါမွာ မ်က္လံုးခ်င္း တည့္တည့္ၾကည့္ျပီး ေျပာဆိုေလ့မရွိၾကပါဘူး။ မ်က္လံုးခ်င္း တည့္တည့္ၾကည့္ျပီး စကားမေျပာ တာဟာ ယဥ္ေက်းမႈအရ၊ အျပဳအမူအရ စံလြဲေနတယ္ရယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါ။<br /><br />သိန္းႏိုင္<br /></span><input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="jsCall();" id="jsProxy" type="hidden"><div id="refHTML"></div>ျမန္မာေက်ာင္းဆရာhttp://www.blogger.com/profile/13613562587257066630noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-36200182018824741602010-09-07T22:38:00.000-07:002010-09-07T22:39:49.354-07:00အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္း<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သိန္းႏိုင္</span><br /><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">“အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းဆိုတာ မရွိေသးဘူး။ ကမၻာေပၚမွာလည္း ဘယ္မွာမွကို မရွိခဲ့ေသးဘူး။”</span><br /><span id="fullpost"><br /><br />မိတ္ေဆြမ်ား၊ မိဘမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားက မၾကာခဏ ဤေမးခြန္းကို ေမးျမန္း တတ္ၾကပါသည္။ “ဒီျမိဳ႕ရဲ႕ အေကာင္းဆံုး ျမန္မာေက်ာင္းက ဘယ္ေက်ာင္းလဲ” ဟူ၍ ျဖစ္၏။ က်ေနာ္ကလည္း ယခုလိုပင္ အစဥ္ျပန္လည္ ေျဖၾကားတတ္သည္။ “အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းဆိုတာ မရွိေသးဘူး။ ကမၻာေပၚမွာလည္း ဘယ္မွာမွကို မရွိခဲ့ေသးဘူး။” အခ်ဳိ႕ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ မေက်မနပ္။ မိမိ၏ ေက်ာင္းကိုမွ အေကာင္းဆံုးဟု ယူဆထားသည့္ မိဘမ်ားႏွင့္ ဆရာဆရာမမ်ားမွာလည္း မာန္မခ်ႏိုင္ေသး။ က်ေနာ္ ထပ္မံ ရွင္းျပ ရျပန္သည္။ “တကယ္ဆိုရင္ မိဘေတြေကာ ဆရာဆရာမမ်ားပါ ေမးရမယ့္ ေမးခြန္းအမွန္က ဒီလိုပါ။ ျပန္လွန္ စဥ္းစား ေတြးေတာစရာလည္းပါျပီး တန္ဖိုးအားျဖင့္လည္း ပိုအကဲျဖတ္ရာ ေရာက္ပါမယ္။ --- ကေလးေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ဟာ အိမ္မွာျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္းမွာ ျဖစ္ေစ အေကာင္းဆံုးေသာ သင္ယူေလ့လာမႈ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ရရွိေနရဲ႕လား။”<br /><br />လက္ေတြ႔မက်ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္<br /><br />မိဘမ်ား၏ ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ ခံယူခ်က္တို႔ကို နားလည္ေပးႏိုင္ပါသည္။ ေက်ာင္းအေပၚတြင္ သူတို႔မွ ဤသို႔ (လြဲမွားစြာ) ရႈျမင္တတ္ ၾကသည္။ “ကေလး၏ ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ေက်ာင္းမွာ လံုး၀ တာ၀န္ရွိသည္။ အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းသည္ အျခားေက်ာင္းမ်ား ထက္ ပိုမို ထိေရာက္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိသည္။” မိဘမ်ား သိရွိသင့္သည့္ အေရးၾကီးေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ကို ေထာက္ျပလို ေပသည္။ ေမွာ္ဆရာ၏ ပဥၥလက္ပညာမ်ဳိးႏွင့္ ေက်ာင္းမ်ားသည္ ေအာင္ျမင္မည့္ လူသားတို႔ကို အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔စြာပင္ ေမြးထုတ္ ေပးႏိုင္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။ “အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္း” ဟု ယူဆသည့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ေနၾကသည့္ ကေလးမ်ားစြာတို႔မွာ ေက်ာင္းလႊတ္လွ်င္ လႊတ္ခ်င္းပင္ က်ဴရွင္ (သုိ႔မဟုတ္) အပိုခ်ိန္မ်ားသို႔ ေျပးၾကရျပန္သည္။ တစ္ေန႔တာ ေက်ာင္းတြင္ ေလ့က်င့္သင္ၾကား ထားသည္တို႔ကို ထပ္မံ ေလ့လာခြင့္ ရရွိၾကျခင္းပင္။ အခ်ိန္ပိုမ်ားစြာေပးျပီး က်ဴရွင္တက္ေရာက္ ၾကရသည့္ အေလ့ကို အားေပးလို၍ ေျပာျပျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကေလးမ်ား ေလ့က်င့္ခြင့္ ပိုမိုရရွိသည့္ သေဘာကို ေထာက္ျပျခင္းႏွင့္ အိမ္မွ တာ၀န္ယူႏိုင္မႈကို နားလည္ေစလို၍ျဖစ္သည္။<br /><br />ဘ၀တြင္ ေအာင္ျမင္ေသာ၊ အဆင္ေျပေသာ သူမ်ား ျဖစ္လာေစရန္အတြက္မွာ ေက်ာင္းတစ္ခုတည္းႏွင့္ မလံုေလာက္ ႏိုင္ပါ။ ဤအခ်က္ကို နားမလည္ႏိုင္သည့္ မိဘမ်ားမွာ ေက်ာင္းမ်ားသည္ သူတို႔၏ သားသမီးမ်ားကို ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္သည့္ အဲလဗတ္အုိင္စတုိင္း၊ ဘီလ္ဂိတ္ႏွင့္ ဘန္ကာလ္ဆန္ တို႔ကဲ့သို႔ ေမြးထုတ္ ေပးမည္ဟူ၍ ျဖစ္၏။ မိဘမ်ား ကိုယ္တိုင္ ကေလးမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ယူျပီး ပညာေရး ပံ့ပိုးမႈအေနျဖင့္ ကေလး တစ္ဦးခ်င္း အတြက္ အခ်ိန္ေပးၾကပါ၏ေလာ။<br /><br />ေက်ာင္းမပို႔မီက မိဘအိမ္<br /><br />ပညာေရး သုေတသန ေလ့လာေတြ႔ရွိမႈမွာမူ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ပညာေရးတြင္ ထူးခၽြန္ ေအာင္ျမင္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ မိဘမ်ား (ဆရာဆရာမမ်ားမဟုတ္ပါ) သည္ ကေလး၏ ဥာဏ္ရည္၊ ကိုယ္ပိုင္ စည္းကမ္း၊ ခံယူခ်က္ႏွင့္ အသိပညာတိုးပြားေစသည့္ စူးစမ္းေလ့လာလိုမႈတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သင့္တင့္ေသာ အေတြးအျမင္ ရွိထားၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကကုန္သည္။ ဤမိဘမ်ားမွ လံႈ႕ေဆာ္မႈရွိေသာ ပညာ ပတ္၀န္းက်င္ကို အိမ္တြင္ ျဖစ္ေစျခင္းႏွင့္ အရည္အေသြးမီေသာ သင္ယူေလ့လာျခင္း အေတြ႕အၾကံဳတို႔ကို ထိေတြ႔ ရရွိေစျခင္းျဖင့္ ကေလး၏ ဉာဏ္ရည္ ဖြ႔ံျဖိဳးလာေစရန္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးႏုိင္သည္ဟု ယုံၾကည္ထားၾကသည္။ သူငယ္တန္း မစတင္မီကတည္းကပင္ ကေလး၏ သင္ယူေလ့လာမႈ ခရီးလမ္းအတြက္ မိဘမ်ားမွ တက္တက္ၾကြၾကြ စီစဥ္ၾကသည္။ (စာၾကိဳသင္ေပးျခင္းကို မဆိုလိုပါ။) ကေလး၏ မူၾကိဳဘ၀ ပညာေရးႏွင့္ သင့္ေတာ္မႈရွိေသာ ပ့ံပိုးမႈတို႔ကို စိတ္၀င္တစား လုပ္ေဆာင္ၾက၏။<br /><br />ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ေသာ ကေလးမ်ား၏ မိဘမ်ားသည္ ကေလး၏ ေအာင္ျမင္မႈမွာ မိဘမ်ားႏွင့္ အိမ္တြင္း ပညာေရး ပံ့ပိုးမႈ အေျခအေနမ်ားအေပၚ ပိုမို တည္မွီေနသည္ဟူေသာ မွန္ကန္သည့္ အျမင္ကို ခံယူထားၾကသူမ်ားပင္တည္း။ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသင္ရိုးညႊန္းတမ္းတို႔တြင္ အဓိကအားျဖင့္ မူမတည္ဟုလည္း (မွန္ကန္စြာပင္) ရႈျမင္ထားၾကသည္။ ကေလးပညာရည္ တိုးတက္မႈမွာ မိဘမ်ား၏ စနစ္တက်၊ ပံုမွန္ကူညီပ့ံပိုးမႈ၊ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မႈ ေၾကာင့္သာ ရရွိႏိုင္သည္ဟုလည္း နားလည္ထားၾကသူမ်ားပါ။ ကေလးမ်ား၏ အျပဳအမူ၊ အက်င့္ႏွင့္ ပညာေရး လိုက္စားမႈ တို႔အေပၚ လမ္းတည့္ေပးျခင္း၊ ကူညီမႈရွိျခင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးမ်ားေသာ၊ သင္ယူေလ့လာလိုေသာ၊ သင္လြယ္ တတ္လြယ္ေသာ အေလ့အထေကာင္းမ်ား၊ ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းမ်ားကို ျဖစ္ထြန္းေစသည္။<br /><br />အတုယူစရာ<br /><br />အီဒစ္စတန္ႏွင့္ ရုသ္ေလာရန္႔စ္တို႔၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားမွာ ဤသို႔ပင္တည္း။ ငယ္စဥ္ကပင္ အလြန္ထူးခၽြန္ ထက္ျမက္ ၾကသည္။ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား ရရွိခဲ့ၾကသည္။ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပါရမီရွင္မ်ဳိးရိုးကေတာ့လည္း မဟုတ္ၾကပါ။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀မွာ ကတည္းကပင္ မိဘမ်ား၏ ၾကင္နာယုယမႈႏွင့္ ပညာေရး အားေပးမႈ၊ သြန္သင္မႈတို႔ေၾကာင့္ အီဒစ္ႏွင့္ ရုသ္တို႔၏ ဉာဏ္ရည္ႏွင့္ ဦးေႏွာက္ဖြ႔ံျဖိဳးမႈတို႔အတြက္ မ်ားစြာအေရးပါခဲ့ေလသည္။<br /><br />နယူးေယာက္ျမိဳ႔မွ ဖခင္ျဖစ္သူ အာရြန္စတန္သည္ သမီးျဖစ္သူ အီဒစ္ကို ပညာေရးအတြက္ လံႈ႕ေဆာင္မႈ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မည့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဖန္တီးထားေပးခဲ့ေလသည္။ အီဒစ္ေမြးကင္းစကတည္းကပင္ ဂႏၳ၀င္ေတး ဂီတကို တီးခတ္ေပးျပီး နားဆင္ေစသည္။ လူၾကီးလူေကာင္းစကားမ်ား ေရြးခ်ယ္ေျပာဆိုသည္။ ပံုျပကဒ္ျပားမ်ား အသံုးျပဳျပီး စကားလံုးသစ္မ်ား ကို ေန႔စဥ္ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးသည္။<br /><br />ဤသို႔ ပံ့ပိုးမႈ၊ ထိေတြ႔ေစမႈ၊ ေလ့က်င့္ေပးမႈႏွင့္ လံႈ႔ေဆာ္မႈမ်ား၏ အက်ဳိးဆက္အေနျဖင့္ အသက္တစ္ႏွစ္အရြယ္မွာပင္ ၀ါက်စာေၾကာင္းမ်ားကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။ ငါးႏွစ္အရြယ္တြင္ ဘရစ္တိန္နီကာ စြယ္စံုက်မ္း အတြဲအားလံုး ကို ဖတ္ရႈျပီးစီးေလျပီ။ ၆ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ နယူးေယာက္တိုင္း သတင္းစာႏွင့္ စာအုပ္ ၆ အုပ္ကို ေန႔စဥ္ ဖတ္ရႈေတာ့သည္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္တြင္ ေကာလိပ္တက္ခြင့္ ရရွိခဲ့ျပီး အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္တြင္ မစ္ရွီဂန္ျပည္နယ္ တကၠသိုလ္တြင္ အဆင္ျမင့္သခ်ၤာျပ ဆရာမတစ္ဦး ျဖစ္ေနေလျပီ။<br /><br />ေနာက္ထပ္တစ္ဦးမွာ အဂၤလန္မွ ရုသ္ေလာရန္႔စ္ျဖစ္၏။ မိဘမ်ားမွ အိမ္တြင္းပညာေရး ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းကို ဖန္တီးထားရွိေပးခဲ့သည္။ ေတးဂီတ၊ ကေလးပညာေရး ကစားစရာပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ပညာေရး ေလ့လာမႈမ်ားကို ရရွိခဲ့သည္။ ကိုးႏွစ္အရြယ္တြင္ ကင္းဘရစ္ O Level စာေမးပြဲကို ေျဖဆိုေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္။ ပံုမွန္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္မ်ားသာ ၀င္ေရာက္ေျဖဆိုသည့္ စာေမးပြဲျဖစ္၏။ ၁၀ ႏွစ္ သမီးအရြယ္တြင္ A Level ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး ေအာက္စဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္သို႔ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ အရြယ္တြင္ တက္ေရာက္ခြင့္ ရရွိခဲ့သည္။<br /><br />မိဘမ်ားမွ ေမးသင့္သည့္ ေမးခြန္း<br /><br />ဤျဖစ္စဥ္ ၂ ခုစလံုးတြင္ ပညာေရးေအာင္ျမင္မႈ၊ ထူးခၽြန္မႈတို႔မွာ အိမ္မွ အစျပဳျခင္းႏွင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ အခြင့္အလမ္း ရရွိျခင္းတို႔ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႔ျမင္ရပါမည္။ ေက်ာင္းမွ ပ့ံပိုးကူညီမႈျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈရရွိမည္ကို ေစာင့္စား ေမွ်ာ္လင့္ေနမည့္အစား ျမန္မာမိဘမ်ားသည္ မိမိတို႔ ကိုယ္တုိင္ပင္ အိမ္မွ အစပ်ဳိး ကူညီပံ့ပိုးမႈေပးရန္ အထူး အေရးၾကီး သည္ကို သိျမင္နားလည္သင့္၏။ အထူးသျဖင့္ ပညာေရးတန္ဖိုးမ်ား က်ဆင္းေနရသည့့္ ဤကာလ၀ယ္ အိမ္ႏွင့္ မိဘတို႔၏ အခန္းက႑မွာ ကေလးငယ္၏ အနာဂတ္ပညာေရးအတြက္ ပို၍ပင္ အခရာ က်ေနေတာ့သည္။ မိဘျဖစ္သည့္ မိမိတို႔ အပိုင္း၏ အထူးအေရးပါမႈကို သေဘာေပါက္လွ သင့္ပါသည္။ ဤတြင္ မိဘမ်ားမွ ပထမဆံုး ေမးခြန္းထုတ္သင့္သည္မွာ ဤသို႔ျဖစ္သင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။ “ ေက်ာင္းဆရာဆရာမ ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းရဲ႕ တာ၀န္ရွိမႈကို မေျပာခင္မွာ တို႔ရဲ႕ကေလးပညာေရး ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အိမ္ကေနျပီးေတာ့ တို႔ကုိယ္တိုင္ တာ၀န္ယူဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ၾကရဲ႕လား။”<br /><br />သိန္းႏိုင္<br /></span><span id="fullpost"></span>ျမန္မာေက်ာင္းဆရာhttp://www.blogger.com/profile/13613562587257066630noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-47802836002885695742010-09-05T18:58:00.000-07:002010-09-05T19:06:21.717-07:00သိမႈျဖစ္စဥ္အတြက္ အဆင္ေျပေသာ သင္ၾကားျခင္း<span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(51, 51, 255);">သိန္းႏိုင္</span><br /><br />“ဆရာဆရာမမ်ားအေနျဖင့္ ကေလးမ်ား ေလ့လာေနသည့္ သင္ခန္းစာအသစ္တို႔ကို သိရွိထားႏွင့္ျပီးေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔ႏွင့္ ဆက္စပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ေရရွည္မွတ္ဉာဏ္တြင္ သိုမွီးသိမ္းဆည္းရန္ လံႈ႕ေဆာ္ေပးရာ ေရာက္ပါသည္။ ”</span><span id="fullpost"><br /><br />ေက်ာင္းဆရာမ်ားအေနျဖင့္ စာသင္ခန္းအတြင္း သင္ၾကားျခင္းရလဒ္ေကာင္းႏွင့္ ထိေရာက္မႈ ရွိေစရန္အတြက္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သင္ယူေလ့လာပံုမႈ အေပၚတြင္ သက္ေရာက္မႈရွိသည့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို နားလည္ထားသင့္ပါသည္။ လူသား၏ သိမႈဆုိင္ရာ အလုပ္လုပ္ေဆာင္ပံုကို နားလည္ထားျခင္းျဖင့္ စာသင္ၾကားျခင္းႏွင့္ သင္ယူျခင္းတို႔ကို ပိုမိုေကာင္းမြန္ေစပါမည္။<br /><br />ဆရာကိုယ္တုိင္ တီထြင္ဖန္တီးထားသည့္ စာသင္ၾကားျခင္း နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုကို အသံုးျပဳသင္ၾကားျခင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ၊ ႏုိးၾကားတက္ၾကြမႈကို လံႈ႕ေဆာ္ေပးႏုိင္ပါသည္။ ထိုနည္းတူစြာပင္ သင္ၾကားရန္ ေရြးခ်ယ္ထားသည့္ အေၾကာင္းအရာေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းသားအေနျဖင့္ အသိပညာကို ရရွိျခင္း၊ နားလည္ျခင္းႏွင့္ လက္ေတြ႔ အသံုးခ်ႏိုင္ျခင္း တုိ႔အေပၚတြင္ သက္ေရာက္မႈရွိေနပါသည္။ သင္ၾကားမည့္ အေၾကာင္းအရာကို သင့္ေတာ္စြာ မေရြးခ်ယ္ျခင္း၊ သိမႈျဖစ္ထြန္းေစရန္ သင့္ေလ်ာ္မႈ မရွိဘဲ တက္ၾကြေသာ သင္ယူမႈျဖစ္ေစရန္ အားထုတ္ျခင္းမွာ ဂိုးအၾကိမ္ၾကိမ္ သြင္းေသာ္ျငားလည္း တစ္ဂိုးမွ မ၀င္ဘဲ ရွိေနသည္ႏွင့္ တူေနပါသည္။<br /><br />သိမႈစိတ္ပညာ cognitive psychology ဆိုင္ရာ ေလ့လာ ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားအရ သင္ၾကားမည့္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားႏွင့္ မည္သို႔ သင္ၾကားပံုတုိ႔မွာ သင္ၾကားျခင္း-သင္ယူျခင္း ရလဒ္ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။<br /><br />ႏုိင္ငံတကာပညာေရးစနစ္မ်ားအတြင္းရွိ ဖတ္စာအုပ္မ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ပါက သိသာ၊ ျမင္သာပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ရန္အတြက္ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို စိတ္၀င္စားဖြယ္၊ တက္ၾကြဖြယ္၊ ကိုယ္တုိင္ လုပ္ေဆာင္လုိစိတ္ျဖစ္ဖြယ္ တင္ဆက္ထားျပီး အေရာင္စံုလင္စြာလည္း ခ်ယ္မႈန္းထားၾကသည္။ စာသင္ခန္းအတြင္းျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာရာတြင္ ျဖစ္ေစ ပိုမိုစိတ္၀င္စားေစႏိုင္ေသာ္ျငားလည္း ေအာင္ျမင္ေသာ ေလ့လာမႈျဖစ္ေစရန္ အျခားအရာမ်ားလည္း လိုအပ္ပါေသးသည္။ သင္ခန္းစာ မည္မွ် ရႈပ္ေထြးသည္ႏွင့္ မဆိုင္ပါ။<br /><br />သင္ယူေလ့လာရန္ အေၾကာင္းအရာတို႔မွာ လြယ္သည္ျဖစ္ေစ၊ ခက္ခဲသည္ျဖစ္ေစ ဤအခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္းျဖင့္ ပိုမိုထိေရာက္ေသာ သင္ယူျခင္းကို ျဖစ္ေစႏုိင္ရာသည္။<br /><br />နည္းနည္းစီ သင္ၾကားျခင္း<br /><br />သင္ယူေလ့လာရမည့္ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို ပိုင္းျခားလ်က္ နည္းနည္းစီ သင္ၾကားျခင္းမွာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ မွတ္ဥာဏ္ႏွင့္ သိနားလည္မႈတို႔အတြက္ မ်ားစြာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစသည္။ သင္ယူေနစဥ္ကာလအတြင္း အလုပ္လုပ္ေနသည့္ မွတ္ဥာဏ္မွာ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္စြမ္းႏွင့္ အခ်ိန္ကာလ ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိသည္ကို သုေတသနမွ ေလ့လာေတြ႔ရွိထားပါသည္။ မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ျဖစ္ေစ မွတ္ဥာဏ္၏ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မႈမွာ သတင္းအခ်က္အလက္ အနည္းငယ္ကိုသာလွ်င္ ထိန္းသိမ္းႏို္င္စြမ္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ေလရာ တစ္ခ်ိန္တြင္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု၊ အေတြးအျမင္တစ္ကြက္၊ ကၽြမး္က်င္မႈ တစ္ပိုင္းေလာက္ကိုသာ အခ်ိန္ႏွင့္ ကိုက္ညီစြာ သင္ၾကားသင့္ပါ၏။<br /><br />အေတြးအေခၚ၊ ယူဆခ်က္တစ္ခုခုကို တင္ျပေဆြးေႏြးျခင္းႏွင့္ ယင္းကို ခ်ဲ႕ထြင္ရွင္းလင္းျခင္း၊ ဥပမာေပးျခင္း၊ တစ္တန္းလံုး ေဆြးေႏြးေစျခင္းတို႔မွာ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ျပန္လွန္ေတြးေတာခ်ိန္ ရရွိေစျပီး အေၾကာင္းအရာ၊ အခ်က္အလက္တို႔ကို ပိုမိုေၾကညက္ နားလည္ေစပါမည္။<br /><br />ေတြးေတာစဥ္းစားစရာ တစ္ခုခုအေပၚတြင္ အခ်ိန္ယူ သင္ၾကားသည့္အခါ၀ယ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ဆင္ျခင္ေလ့လာရန္၊ အဓိပၸါယ္ေဖၚရန္ႏွင့္ ေရရွည္မွတ္ဥာဏ္တြင္ သိမ္းဆည္းရန္ လံုေလာက္ေသာ အခြင့္အေရး ကို ရရွိမည္ မဟုတ္ပါလား။ ေလာေလာဆယ္ (သင္ယူေနဆဲ) အလုပ္လုပ္ေနသည့္ မွတ္ဥာဏ္မွာ သင္ယူျခင္း ျဖစ္စဥ္တြင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ သိမႈနယ္ပယ္အတြင္း ၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းအရာ၊ အခ်က္ အလက္ မ်ားစြာကို တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ အလွ်ံပယ္ တင္ဆက္ျခင္း၊ သင္ၾကားျခင္းတို႔မွာ အသိပညာတို႔ကို ရရွိေစရန္ႏွင့္ ဗဟုသုတတို႔ကို ေရရွည္ မွတ္ဥာဏ္တြင္ သိမ္းဆည္းရန္ အခက္အခဲရွိ၏။<br /><br />ကေလး၏ ဘ၀၊ ျပင္ပေလာကႏွင့္ ဆက္စပ္ေပးျခင္း….<br /><br />(လတ္တေလာ) ရွင္သန္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ မွတ္ဥာဏ္တြင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ၀င္ေရာက္လာသည့္ အခ်က္အလက္တို႔ကို ေရရွည္မွတ္ဥာဏ္တြင္ သိုမွီး သိမ္းဆည္းထားႏုိင္သည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္တစ္ခုမွာမူ ေရရွည္မွတ္ဥာဏ္မွာ မတို္င္းတာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔မႈ ရွိေနျခင္းႏွင့္ အခ်က္အလက္ကို ကန္႔သတ္မႈမရွိဘဲ သိုမွီးႏိုင္စြမ္းပင္ျဖစ္သည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္တြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ စိတၱေဗဒပညာရွင္ ေအဒရီးယန္ ဒင္မန္း ဒီ ဂရု၏ သုေတသန ေလ့လာမႈအရ ကမၻာေက်ာ္ စစ္တုရင္သမားႏွင့္ လူသစ္တန္းတို႔အၾကား အဓိက ကြာဟခ်က္မွာ အံ့အားသင့္ဖြယ္ရာ ေရႊ႕ကြက္ (သို႔မဟုတ္) လတ္တေလာ မွတ္ဉာဏ္အား ၾကီးမားျခင္း တို႔ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ သမၻာရင့္ စစ္တုရင္သမားတို႔၏ ေရရွည္မွတ္ဥာဏ္ထဲတြင္ လက္ေတြ႔ ကစားကြက္ ပံုစံမ်ဳိးစံုတို႔ကို က်ယ္ျပန္႔စြာ သိုမွီး သိမ္းဆည္းထားႏုိင္ျခင္းပင္။ ကစားေနစဥ္တြင္ သိုမွီးသိမ္းဆည္းထားသည့္ ကစားကြက္ပံုစံမ်ားထဲမွ ထုတ္ႏုတ္ယူျခင္းႏွင့္၊ လက္ရွိကစားကြက္ႏွင့္ လိုက္ဖက္မည့္ အေကာင္းဆံုး ေရႊ႕ကြက္ကို သိျမင္ႏိုင္စြမ္းကို ဆိုလိုပါသည္။<br /><br />အျခားေသာ စိတၱေဗဒပညာရွင္တို႔၏ ျပႆနာ အေျဖရွာျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး စူးစမ္းေလ့လာမႈမ်ားကလည္း ေရရွည္မွတ္ဉာဏ္သည္ အဆင့္ျမင့္ ေတြးေတာ စဥ္းစားျခင္းႏွင့္ သင္ယူေလ့လာျခင္းတို႔အတြက္ အေရးပါသည္ဟု ေထာက္ျပထား၏။<br /><br />ဆရာဆရာမမ်ားအေနျဖင့္ ကေလးမ်ား ေလ့လာေနသည့္ သင္ခန္းစာအသစ္တို႔ကို သိရွိထားႏွင့္ျပီးေသာ အေၾကာင္းအရာတို႔ႏွင့္ ဆက္စပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ေရရွည္မွတ္ဥာဏ္တြင္ သိုမွီးသိမ္းဆည္းရန္ လံႈ႕ေဆာ္ေပးရာ ေရာက္ပါသည္။ သင္ခန္းစာအေဟာင္းတို႔ကို ျပန္လွန္ေလ့က်င့္ေစျခင္း၊ အသစ္ႏွင့္ အေဟာင္းဆက္စပ္ေပးျခင္း၊ အေဟာင္းအခ်င္းခ်င္း၏ ဆက္ႏြယ္မႈတို႔ကို ရွာေဖြေစျခင္း၊ သိရွိထားျပီးေသာ အေၾကာင္းအရာအေပၚတြင္ အေျခခံျပီး အသိအသစ္တို႔ကို ထပ္ဆင့္ တည္ေဆာက္ျခင္းတို႔မွာ ေရရွည္မွတ္ဥာဏ္ထဲတြင္ သိမ္းဆည္းႏိုင္ရန္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစပါသည္။<br /><br />သင္ၾကားေရး ကိရိယာမ်ား<br /><br />အသိပညာတို႔ကို အစိတ္အပိုင္းငယ္ေလးမ်ားအျဖစ္ ျဖတ္ေတာက္၍ သင္ၾကားေပးျခင္းႏွင့္ အသစ္ႏွင့္ အေဟာင္း ဆက္စပ္ေပးျခင္း တို႔ကို ထိေရာက္စြာ ေန႔စဥ္ပင္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ပါသည္။ စနစ္တက်ျပင္ဆင္ထားရွိေသာ သင္ခန္းစာ ဖြဲ႔စည္းပံု organizers၊ အယူအဆ ဆက္စပ္ပံု (concept maps)၊ အေတြးေျမပံု (mind map)၊ ပေဟဠိမ်ား၊ ဉာဏ္စမ္းမ်ားတို႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာေကာင္းလွပါသည္။<br />သိန္းႏိုင္<br /></span><input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="jsCall();" id="jsProxy" type="hidden"><div id="refHTML"></div>ျမန္မာေက်ာင္းဆရာhttp://www.blogger.com/profile/13613562587257066630noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-29922306123509781582010-09-01T19:50:00.000-07:002010-09-01T19:52:43.653-07:00ပန္းပ်ိဳးလက္ (၀တၳဳတို)အခ်ိန္ကား (၂၀၁၀) ခုႏွစ္။<br />ေနရာကား ယူေကႏိုင္ငံ၊ တကၠသိုလ္တခု၏ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ။<br /><br />'ထက္မ်ိဳးႏြယ္'<br /><br />အခမ္းအနားမွဴး၏ အသံအဆံုးမွာ စင္ျမင့္ေပၚသို႕ တလွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္သြားလိုက္မိသည္။ ရင္ခုန္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကိဳးစားခဲ့ရသည့္ ရလာဒ္တခုကို ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္မွာ သူမ ရရွိခံစားလိုက္ရသည္။ မဟာသုေတသနဘြဲ႕။ ဂုဏ္ထူးမ်ားစြာျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္မို႕ ပါရဂူဘြဲ႕ ဆက္တက္ရန္ စေကာလားရွစ္မ်ားလဲ ရရွိထားသည္။ သင္ၾကားေရးလက္ေထာက္ (Teaching Assistant) အျဖစ္ အမွဳထမ္းရန္ ပေရာ္ပဖက္ဆာထံမွ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကလဲ ရရွိထားခဲ့သည္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ တကၠသိုလ္ပညာေရး အသိုင္းအ၀ိုင္း နယ္ပယ္ကို သူမ ေျခခ်ႏိုင္ခဲ့ျပီ။ မၾကာမီ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းတြင္ပင္ ပါရဂူဘြဲ႕ဆြတ္ခူးႏိုင္ေတာ့မည္။ အေတြးေတြနဲ႕အတူ သူမ၏ ေျခလွမ္းမ်ားက တက္ၾကြေနခဲ့သည္။ အားမာန္ပါေနခဲ့သည္။ <br /><br /><span id="fullpost"><br />'ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း'<br /><br />လက္ခုပ္သံမ်ားက ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ စင္ျမင့္ေပၚက ဆင္းလာခ်ိန္အထိ လက္ခုပ္သံမ်ားက မစဲေသး။ လက္ခုပ္တီးေနသည့္ ပရိသတ္ကို သူမ မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ လူအမ်ားၾကားမွာ တစံုတေယာက္ကို သူမေတြ႕လိုက္ရသလိုလို။<br /><br />'မဟုတ္ပါဘူး။ ငါစိတ္စြဲလို႕ ေနမွာပါ'<br />ရုတ္ျခည္း၀င္လာေသာ အေတြးမ်ားကို သူမ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လိုက္သည္။ ေရွ႕ပိုင္းမွာ ျပီးဆံုးခဲ့သည့္ ဘီေအ၊ အမ္ေအ ဘြဲ႕မ်ားအတြက္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မ်ား မတက္ေရာက္ခဲ့သူမို႕ ဒီတၾကိမ္က သူမအတြက္ ပထမဆံုး ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္သို႕ တက္ျပီးမွေတာ့ တက္ေရာက္သူတို႕ ထံုးစံအတိုင္း လုပ္ရေပဦးမည္။ <br /><br />ဦးထုပ္မ်ားကို ေလထဲသို႕ ပစ္ေျမွာက္ျပီး စုေပါင္းဓာတ္ပံု ရိုက္ၾကရသည္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုမ်ားလဲ တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ၾကသည္။ ရွန္ပိန္ခြက္ေလးမ်ား ကိုယ္စီကိုင္ရင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ျဖစ္ၾကသည္။ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ဖလွယ္ျဖစ္ၾကသည္။ ညေနပိုင္းေရာက္လာေတာ့ အိမ္သို႕ အေျပးအလႊား ျပန္ၾကရျပန္သည္။ အေျပးအလႊားမျပန္လို႕က မျဖစ္။ ညဘက္က်ရင္ Graduation Ball ရွိေသးသည္ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္မီ အ၀တ္အစားမ်ား သြားလဲၾကရသည္။ အလွျပင္ၾကရျပန္သည္။ အခမ္းအနားက်င္းပသည့္ Hilton Hotel ကို ေရာက္ေတာ့ သတ္မွတ္ထိုင္ခံုမွာ ၀င္ထိုင္၊ Three course dinner ကို အားရပါးရစားၾကရင္း ညဦးပိုင္း ကပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရျပန္သည္။ အတြဲမ်ား ကိုယ္စီနဲ႕ လာၾကသူမ်ားတာမို႕ အနည္းငယ္ေတာ့ အားငယ္သြားမိသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ သူမလို အတြဲမပါသူမ်ားလဲ ရွိေနဦးမွာပဲလို႕ ေတြးမိျပီး စိတ္ေျဖသာရာ ရသြားသည္။ <br /><br />'ေဟ့။ ဒါက ဒယ္နီယယ္တဲ့။ သူလဲ အေဖာ္ရွာေနတာ။ စေကာ့တစ္ခ်္ အက ေကာင္းေကာင္းကတတ္တယ္'<br /><br />သူငယ္ခ်င္း ထရီဇာက လူငယ္တေယာက္ကို ေခၚလာေပးသည္။ အက ေကာင္းေကာင္း ကတတ္သည္ ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ အုပ္စုလိုက္ကၾကတဲ့အခါ ကိုယ့္အတြဲက အေျခခံသေဘာတရားေလးကို နားလည္ေနမွ အဆင္ေျပသည္။ မဟုတ္ရင္ ေဘးက တြဲကရသူအဖို႕ အလြန္ဒုကၡေရာက္တတ္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ကရင္း ခုန္ရင္း အခ်ိန္မ်ားက တျဖည္းျဖည္း ကုန္သြားသည္။ ကပြဲအျပီးမွာ အခ်ိန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညတနာရီ ထိုးေနေလျပီ။<br /><br />'လိုက္ဦးမလားထက္။ တို႕ေတြက Number 7 ကို ဆက္သြားမလို႕။ တညလံုး ဆက္ကဲၾကမယ္ေလ'<br />ထရီဇာက ျမဴးျမဴးေလး ေျပာလာေတာ့ သူမေခါင္းညိတ္မိမလို ရွိသြားသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အသံတသံက နားထဲ ၀င္လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။<br /><br />'ေပ်ာ္တာကို မမၾကီးက အျပစ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာမွာ အကန္႕အသတ္ရွိတယ္။ အေပ်ာ္မလြန္သြားရဘူး။ အေပ်ာ္လြန္ရင္ အပ်က္ ျဖစ္တတ္တယ္'<br /><br />'မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ငါပင္ပန္းေနလို႕ပါ'<br /><br />ျငင္းဆိုစကားေျပာရင္း Hotel Reception ဆီသို႕ သူမထြက္လာလိုက္သည္။ Taxi Booking လုပ္ခိုင္းရမည္။ အရက္ေသာက္ျပီး ကားမေမာင္းရဆိုေသာ ဥပေဒေၾကာင့္ ဒီလိုညမ်ိဳးမွာ ဘယ္သူမွ ကားမေမာင္းၾကသည္မို႕ ကိုယ့္တကၠစီ ေရာက္ခ်ိန္ကို အနည္းငယ္ေတာ့ ေစာင့္ရေပဦးမည္။ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ေခါင္းထဲမွာ ရီေ၀ေ၀ ခံစားေနရတာကို သတိရသြားသည္။ <br /><br />'ဟုတ္ပါရဲ႕။ dinner စားတုန္းက ရွန္ပိန္၊ ကပြဲဆယ့္ငါးမိနစ္ နားခ်ိန္တုန္းက ၀ီစကီ။ ထရီဇာက Red Wine ယူလာေပးတုန္းကလဲ ေသာက္လိုက္မိေသးတယ္။ ႏွစ္မ်ိဳး၊ သံုးမ်ိဳးေပါင္းမွေတာ့ မူးျပီေပါ့။ ငါ့ကိုကလဲေလ ေပကို ေပလြန္းပါတယ္။ မမၾကီးသာသိရင္ ေခါင္းေခါက္ဦးမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕'<br /><br />ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေျပာမိရင္း အေတြးမ်ားက အတိတ္ဆီသို႕ ျပန္ေရာက္သြားသည္။<br /><br />(၂)<br /><br />ရႊမ္း<br /><br />ေျခသလံုးေပၚသို႕ က်လာေသာ ၾကိမ္ခ်က္က ျပင္းထန္လြန္းသည္မို႕ သူမမ်က္ရည္မ်ား ၀ဲတက္သြားရသည္။ ေအာ္ရင္ ပိုဆိုးမွာမို႕ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ထားမိသည္။<br />'ဒီေလာက္စည္းကမ္းေတြ တင္းၾကပ္ေနတဲ့ၾကားက လုပ္ရဲေသးတယ္။ ေနာက္တခါဆို ဒီထက္ ပိုနာမယ္ေနာ္။ သြား။ စာသြားက်က္ေတာ့။'<br /><br />မမၾကီးရဲ႕ အမိန္႕သံအဆံုးမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး ထြက္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ အဆက္မျပတ္က်ထားေသာ ၾကိမ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း နာက်င္မွဳ ေ၀ဒနာကို ခံစားရေပမယ့္ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္မို႕ ဘာမွ ျပန္မေျပာရဲ။<br /><br />အစစအရာရာမွာ စည္းကမ္းၾကီးလြန္းလွေသာ မမၾကီးကို ေလွ်ာ့တြက္မိသည္ကိုက သူမရဲ႕ အမွား။ က်ဴရွင္ခ်ိန္စခါနီးမွ အျပင္ျပန္ထြက္ျပီး၊ အတန္းျပီးခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ကြက္တိ ျပန္ေရာက္လာပါရဲ႕နဲ႕၊ လာၾကိဳသူ ကားဒရိုင္ဘာကေတာင္ မရိပ္မိပါပဲနဲ႕ မမၾကီး ဘယ္လိုမ်ား သိသြားခဲ့ပါလိမ့္။<br /><br />'မ်ိဳးမ်ိဳး။ သမီးေျခေထာက္နာေနေသးလား'<br />စာက်က္ေနတုန္း မမၾကီးက ျပန္လာေမးသည္။<br /><br />'ရပါတယ္။ မမၾကီး။ မနာေတာ့ပါဘူး'<br />'ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ မမၾကီး လက္ဆ ကို မမၾကီး သိတာေပါ့။ လာ- ေဆးလိမ္းေပးမယ္။'<br /><br />မျငင္းသာသည္မို႕ မမၾကီး ေခၚရာသို႕ သူမသြားလိုက္သည္။ <br /><br />'ေနာက္ဆို အဲလိုမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႕ မ်ိဳးမ်ိဳးရယ္။ မမၾကီးက မ်ိဳးမ်ိဳးကို အုပ္ထိန္းေနရတာ။ မမၾကီးရဲ႕ အုပ္ထိန္းမွဳေအာက္မွာ တခုခုသာ ျဖစ္သြားရင္ သမီးရဲ႕ မိဘေတြကို မမၾကီးဘယ္လိုမ်က္ႏွာ ျပရမလဲ။ ခုဆို မ်ိဳးမ်ိဳး မိဘေတြက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္တာ၀န္ေတြနဲ႕။ ျမန္မာျပည္က ဆယ္တန္းေအာင္သြားေအာင္ဆိုျပီး မ်ိဳးမ်ိဳးကို မမၾကီးဆီ ခဏအပ္ထားခဲ့တာ။ မ်ိဳးမ်ိဳးကေတာ့ မမၾကီးကို အစ္မအရင္းမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး စိမ္းခ်င္စိမ္းေနမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မမၾကီးကေတာ့ ညီမေလးတေယာက္ လိုခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွစ္အိမ့္တအိမ္လို႕ ေနတဲ့ မိသားစုထဲမွာ ေမြးလာတဲ့ မ်ိဳးမ်ိဳးကို ညီမေလးအရင္းတေယာက္လို ခ်စ္ခဲ့ရတာ။ သမီးပ်က္စီးသြားမွာကို မမၾကီး သိပ္စိုးရိမ္တယ္။ ေနာက္ဆိုဒီလိုမ်ိဳး ထပ္မလုပ္နဲ႕ေတာ့ေနာ္'<br /><br />'ဟုတ္ကဲ့ မမၾကီး။ ေနာက္ဆို မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ စာအုပ္ဆိုင္မွာ အထူးထုတ္ေတြ အသစ္ေရာက္တယ္ၾကားလို႕ သြားၾကည့္မိတာပါ'<br />'မမၾကီးကို ဘာလို႕ မေျပာတာလဲ'<br />'ဟို- ေၾကာက္လို႕ပါ'<br />'ဘာကို ေၾကာက္တာလဲ'<br />'ဆူမွာစိုးလို႕'<br />'ဘာကို ဆူရမွာလဲ'<br />'ဒီေလာက္သင္ရိုးေတြ ေၾကညက္ေအာင္ သင္ေပးထားရက္နဲ႕ အထူးထုတ္ကို အားကိုးခ်င္လားဆိုျပီး ဆူမွာ စိုးလို႕ပါ။ သမီးက အဲဒီထဲက မွတ္စုေတြကို ၾကည့္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမးခြန္းပံုစံေတြ ေလ့က်င့္ခ်င္လို႕ပါ'<br /><br />မမၾကီးက သူမကိုၾကည့္ျပီး ျပံဳးသည္။<br /><br />'ခုေတာ့ အဆူခံရရံုတင္မကပဲ အရိုက္ပါ ခံလိုက္ရျပီ မဟုတ္လား။ အထူးထုတ္လိုခ်င္တာမ်ား မ်ိဳးမ်ိဳးရယ္။ မမၾကီးကို အစကတည္းက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေရာေပါ့။ လူဆိုတာ ကိုယ္လိုအပ္တာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေတာင္းဆိုရဲရတယ္။ ေတာင္းဆိုဖို႕ မေၾကာက္ရဘူး။ ေတာင္းဆိုျပီးမွ မမၾကီးက ျငင္းလိုက္ရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့။ ခုေတာ့ ကိုယ္လိုအပ္တာကို ေတာင္းဆိုဖို႕ ေၾကာက္လိုက္တဲ့ ေၾကာက္စိတ္ဟာ မေကာင္းမွဳတခုကို က်ဴးလြန္ဖို႕ တြန္းအားေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ဟာ တခါတရံမွာ အမွားေတြ က်ဴးလြန္မိေစတတ္တယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြကို ခုခ်ိန္ကစျပီး ဖယ္ရွားပစ္ရမယ္။ ကိုယ္လိုအပ္တာကို အက်ိဳးသင့္၊ အေၾကာင္းသင့္ ေတာင္းဆိုတတ္ဖို႕အတြက္ပဲ ျပင္ဆင္ဖို႕လိုတယ္ ။ ဟုတ္ျပီလား'<br /><br />မမၾကီးက ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ သူမေခါင္းေလးအား ဖြဖြေလး ပုတ္ျပီး ထြက္သြားသည္။ ေဆးစြမ္းေၾကာင့္လား၊ မမၾကီးရဲ႕ စကားစြမ္းေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။ နာက်င္မွဳေတြက ေပ်ာက္သြားသလိုလို။<br /><br />(၃)<br /><br />'မမၾကီး။ ဒါေတြက'<br /><br />သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ျပီး အျပန္ သူမအခန္းထဲမွာ ပါဆယ္ထုပ္မ်ား ေတြ႕လိုက္ရတာမို႕ မမၾကီးဆီ သြားေမးမိသည္။<br /><br />'စာအုပ္ေတြေလ မ်ိဳးမ်ိဳး။ ဂ်ီစီအီး အိုလယ္ဗယ္စာအုပ္ေတြ။ တကၠသိုလ္ေတြက ပိတ္ေနတာ ၾကာလွျပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဖြင့္မယ္မွန္းလဲ မသိဘူး။ ဒီၾကားထဲ အခ်ိန္မကုန္ေအာင္ ဂ်ီစီအီး စာေမးပြဲေတြ ေျဖထားရမယ္'<br /><br />'မမၾကီးရယ္။ မ်ိဳးမ်ိဳးက ဆယ္တန္းေျဖထားတာေတာင္ မၾကာေသးဘူး'<br /><br />'အခ်ိန္ဟာ တန္ဖိုး ရွိတယ္မ်ိဳးမ်ိဳး။ ဆယ္တန္းေအာင္တာဟာ ပညာေရးခရီးလမ္း ျပီးဆံုးသြားတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္ဆိုတာ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးဂိတ္၀ကို ျဖတ္သန္းဖို႕ လိုအပ္မယ့္ ပတ္စ္ပို႕ေလး တခုေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္သြားမယ့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးက ကမၻာ့အဆင့္မီ ပညာေရးကို မွန္းတယ္ဆိုရင္ တျခားလိုအပ္မယ့္ ပတ္စ္ပို႕ေလးေတြက ထပ္ရွိေသးတယ္။ အဂၤလိပ္စာ ေအာင္လက္မွတ္ေတြအတြက္ TOEFL, IELTS ေတြ ရွိတယ္။ အေမရိကန္ ေကာလိပ္ေတြအတြက္ဆိုရင္ SAT exam ေတြရွိမယ္။ ယူေက တကၠသိုလ္ေတြအတြက္ဆိုရင္ GCSE exam ေတြ ရွိမယ္။ GCE A Level exam ေတြ ရွိမယ္'<br /><br />'ဒါဆို စာေတြ အမ်ားၾကီး ထပ္က်က္ရဦးမွာေပါ့'<br />'ဟုတ္တယ္။ စာေတြအမ်ားၾကီးကို ထပ္ျပီး ဖတ္မွတ္ေလ့လာရဦးမယ္။ ဦးေႏွာက္ဆိုတာ ဓားလိုပဲ။ အျမဲတမ္းေသြးေနရတာ။ မေသြးရင္ တံုးသြားေရာ'<br />'တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္လာတဲ့အခါ ဒါေတြက အသံုးမ၀င္ေတာ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ'<br /><br />'ပညာဆိုတာ ဘယ္ပညာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခါအခြင့္သင့္လို႕ သင္ထားခြင့္ရရင္ သင္ထား ငါ့ညီမ။ တခါတရံမွာ အမွတ္တမဲ့ သင္ထားလိုက္မိတဲ့ ပညာရပ္တခုဟာလဲ ဘ၀အတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဘယ္ပညာရပ္မွ အသံုးမ၀င္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူး။ အသံုးမ၀င္ေသးတာပဲ ရွိတယ္။ ကိုယ္က စား၀တ္ေနေရးနဲ႕ ဘယ္လိုမွ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ေလ။ စား၀တ္ေနေရးကို ပစ္ပယ္ျပီး ပညာေတြခ်ည္းပဲ လိုက္သင္ေနလို႕ကလဲ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ခုဆို မ်ိဳးမ်ိဳးက ဆယ္တန္းေျဖျပီးစပဲ ရွိေသးတယ္။ ကိုယ္ရည္ရြယ္ထားတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြကလဲ ပိတ္ထားတာ ၾကာလွေရာေပါ့။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဖြင့္မယ္ဆိုတာလဲ မသိဘူး။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ လူငယ္ေလးေတြဟာ စိတ္ေလတတ္တယ္။ ပညာေရးလဲ အာရံုမစိုက္ျဖစ္၊ အလုပ္အကိုင္က်ေတာ့လဲ ဟိုလိုလို၊ ဒီလိုလိုနဲ႕ ၾကားမွာ လြတ္ေနတတ္တယ္။ အဲလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ လမ္းမွားေရာက္ျပီး ဘ၀ပန္းတိုင္ ေပ်ာက္ေနၾကရတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ မ်ိဳးမ်ိဳးကို အဲလိုမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ကဲ- နက္ျဖန္ကစျပီး ဂ်ီစီအီးသင္မယ့္ ဆရာေတြ အိမ္ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ဒီမွာ အခ်ိန္ဇယား။ အျပင္သြားစရာေတြ၊ ဘာေတြ ရွိတဲ့အခါ မမၾကီးကို ၾကိဳေျပာ၊ ဟုတ္ျပီလား'<br /><br />မမၾကီးစကားမို႕ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ သိပ္မေက်နပ္လွ။ ဆယ္တန္းျပီးတာေတာင္ လြတ္လပ္ခြင့္မေပးပဲ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမေမနဲ႕ေဖေဖ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္မလာမခ်င္းေတာ့ မမၾကီးအိမ္မွာ ေနရေပလိမ့္ဦးမည္။<br /><br />(၄)<br /><br />'ဟင္။ မမၾကီး လိုက္လာတယ္'<br /><br />ရဲစခန္းက စခန္းမွဴးေရွ႕မွာ ထိုင္ရင္း စခန္းမွဴးႏွင့္ စကားေျပာဆို လက္မွတ္ထိုးေနေသာ မမၾကီးကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖက သူတို႕ကိုယ္တိုင္မလာပဲ ဘာလို႕မ်ား မမၾကီးကို လႊတ္လိုက္သည္ မသိ။<br /><br />စခန္းက ထြက္လာသည့္ အခ်ိန္အထိ မမၾကီးက စကားတခြန္းမွ မဟေသး။ ကားကိုသာ ဂရုစိုက္ ေမာင္းေနသည္။ သူမ မေနႏိုင္ေတာ့။<br /><br />'ေမေမတို႕ကလဲ ဘာလို႕ မလာလဲ မသိဘူး။'<br /><br />'လာစရာလား။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို။ လူၾကီးေတြက'<br /><br />မမၾကီးက သူမအားလွည့္ၾကည့္ရင္း ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေျပာသည္။ စိတ္ဆိုးေနမွန္းသိတာမို႕ သူမဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့။<br /><br />ေမေမတို႕ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္လာကတည္းက ေမေမတို႕နဲ႕ အတူျပန္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။ အလုပ္တာ၀န္မ်ားျပားေနေသာ မိဘမ်ားရဲ႕ အုပ္ထိန္းမွဳေအာက္မွာ သူမကေတာ့ တေန႕တျခား လြတ္လပ္လာခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ေနာက္က်တာ၊ စာမဖတ္ျဖစ္တာ၊ သင္တန္းဆိုျပီး ေရွာ့ပင္းထြက္တာမ်ားကေတာ့ ေမေမတို႕ သိပင္မသိ။ မမၾကီးကေတာ့ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေတြ႕သည္ႏွင့္ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းတတ္စျမဲ။ သို႕ေပမယ့္ အုပ္ထိန္းမွဳေအာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ သူလဲ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ သူမကလဲ မမၾကီးရဲ႕ ေစတနာကို သေဘာေပါက္သလိုရွိေပမယ့္ တဘက္သတ္လိုက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတယ္လို႕လဲ ထင္မိသည္။ မိဘအရင္းကေတာင္ ဘာမွမွ မေျပာသည္ပဲ။<br /><br />'ကဲ။ ေဒၚထက္မ်ိဳးႏြယ္။ ၾကြစမ္းပါဦး။ အိမ္ထဲကို'<br /><br />မမၾကီးက အိမ္သို႕ တန္းမေခၚလာပဲ သူ႕အိမ္ထဲသို႕ ေခၚသြားသည္။<br /><br />'မမၾကီးက ဘာလုပ္မလို႕လဲ။ သမီးကို ရိုက္မလို႕လား'<br />'ေအး။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအရြယ္ေရာက္မွေတာ့ တုတ္နဲ႕ မရိုက္ဘူး။ စကားနဲ႕ပဲ ရိုက္မယ္'<br /><br />မမၾကီးျပေသာ ဆိုဖာမွာ သူမ၀င္ထိုင္ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အနည္းငယ္ ရွိန္ေနမိသည္။<br /><br />'ေျပာစမ္းပါဦး အျဖစ္အပ်က္ကို'<br />'သၾကၤန္တုန္းက ရန္စပါ။ သမီးတို႕ မ႑ာပ္ကို သူတို႕အုပ္စုက ခဲနဲ႕ လာထုဖူးတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ ႏိုက္ကလပ္မွာ သူတို႕နဲ႕ ျပန္ေတြ႕တာနဲ႕ သမီးတို႕ အုပ္စုနဲ႕ ထပ္ညိၾကတယ္။ အဲဒါအျပန္မွာ သူတို႕ဘက္က လမ္းပိတ္တားျပီး ျပႆနာရွာတာပါ'<br /><br />'မိန္းကေလးတန္မဲ့ ရန္ပြဲေတြထဲပါ၊ ရံုး၊ ဂတ္ေတြေရာက္နဲ႕ မရွက္ဖူးလားဟင္။ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ အဆင့္အတန္းကိုလဲ ျပန္ၾကည့္ပါဦး။'<br />'သမီးက ရန္ျဖစ္တာမွ မဟုတ္တာ။ သူတို႕ေတြ ထိုးေနလို႕ ၀င္ဆြဲရင္း ကိုယ္ပါပါသြားတာ'<br /><br />'ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီလိုလူေတြနဲ႕ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးေတြသြားရင္ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာ မင္းနားမလည္ဖူးလား။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးဟာ မိန္းကေလးတေယာက္ အိမ္အျပင္မွာ ရွိေနသင့္တဲ့ အခ်ိန္လား။ ေအး- မိသားစု၀မ္းေရးအတြက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ငါမဆိုလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုမဟုတ္ပဲ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ လမ္းေပၚေရာက္ေနတဲ့ မင္းလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးကိုေတာ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ မိန္းကေလးလို႕ ငါမသတ္မွတ္ႏိုင္ဘူး'<br /><br />'မမၾကီး အဲလိုမေျပာပါနဲ႕။ သမီးက လူငယ္ပါ။ လူငယ္တေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္တာ အျပစ္လား၊ ေပ်ာ္တာနဲ႕ပဲ တန္ဖိုးမဲ့ရေရာလား'<br /><br />'ေပ်ာ္တာကို မမၾကီးက အျပစ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာမွာ အကန္႕အသတ္ရွိတယ္။ အေပ်ာ္မလြန္သြားရဘူး။ အေပ်ာ္လြန္ရင္ အပ်က္ ျဖစ္တတ္တယ္။ တန္ဖိုးမဲ့တတ္တယ္။ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာေတြ က်ဆင္းသြားတတ္တယ္။ ခု မင္းသြားလာေနထိုင္ေနတာက ေပ်ာ္တာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေပ်ာ္လြန္တာ ျဖစ္ေနျပီ။ မင္းဘ၀အနာဂတ္အတြက္ မင္းဘာေတြ လုပ္ထားျပီလဲ။ ပထမအရြယ္ ပညာရွာတဲ့။ ခုမင္းပညာရွာေနသလား။ စာထဲမွာ အာရံုမစိုက္ပဲ ကုန္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ။ မင္းကိုယ္မင္း အသိဆံုးပဲေနမွာေပါ့။ ပညာမရွာေတာ့ ဥစၥာေကာ မင္းရွာေနလား။ မိဘျပည့္စံုတယ္လို႕ လာမေျပာနဲ႕။ လူတေယာက္ဘ၀မွာ ပညာနဲ႕ ဥစၥာဆိုတာ ဟန္ခ်က္ညီဖို႕ အေရးၾကီးတယ္။ မင္းမိဘရဲ႕ ဥစၥာပစၥည္းေတြသာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရင္ ပညာလဲ မျပည့္စံုေသးတဲ့ မင္းက ဘာနဲ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာက္မလဲ။ မင္းေျခေထာက္ေပၚမင္းဘယ္လို ရပ္တည္မလဲ။ အခု မင္းဟာ တန္ဖိုးမဲ့ ဆန္ကုန္ေျမေလး ျဖစ္ေနျပီ။ မင္းမွာ ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိေတာ့ဘူး။ နားလည္လား'<br /><br />သူမ၀ုန္းကနဲ ထရပ္မိသည္။ မမၾကီးရဲ႕ စကားလံုး ရိုက္ခ်က္မ်ားက တုတ္ခ်က္မ်ားထက္ ပိုမို ျပင္းထန္သည္ပဲ။<br /><br />'မမၾကီး ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေလ။ ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိဘူးလို႕ မမၾကီး ေျပာခဲ့တဲ့ ထက္မ်ိဳးႏြယ္ဆိုတာရဲ႕ တန္ဖိုးကို'<br /><br />ဘာမွ ထပ္မေျပာပဲ သူမလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ တလမ္းတည္းမွာ ရွိေသာ သူမအိမ္ကို ဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာသည္မသိ။ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမေမ့ကို သူမေျပာသည္။ ေမေမပို႕လိုေသာ အဂၤလန္ကို သူမအျမန္ဆံုးသြားမည္ဟု----။<br /><br />(၅)<br /><br />အေတြးထဲ လြင့္ေမ်ာေနဆဲမွာပဲ ဟိုတယ္ ဧည့္ၾကိဳက တကၠစီေရာက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ တကၠစီေပၚမွာ လိုက္ပါလာရင္း မမၾကီးဆီ ဖုန္းဆက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႕ ေတြးမိသည္။ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္နာနာႏွင့္ ျမန္မာျပည္က ထြက္လာျပီးကတည္းက အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္မွလြဲ၍ တခါမွလဲ မျပန္ျဖစ္ေတာ့။ စာထဲမွာပဲ အာရံုစိုက္သည္။ အလုပ္တဘက္ႏွင့္တြဲ၍ ပညာေရးခရီးလမ္းကို တေကြ႕ျပီးတေကြ႕ ေက်ာ္ျဖတ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ရွိလာေအာင္၊ တန္ဖိုးတက္လာေအာင္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႕အမွ် မမၾကီးရဲ႕ ေစတနာကိုလဲ သေဘာေပါက္ နားလည္မိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာရယ္ေၾကာင့္ မသိ။ အလြတ္ရဆဲ မမၾကီးရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို မႏွိပ္ျဖစ္။ တစံုတရာက တားဆီးေနသလိုရွိသည္။ ေမေမကေတာ့ ဖုန္းဆက္ျဖစ္တိုင္း မမၾကီးဆီပါ ဖုန္းဆက္ဖို႕ တိုက္တြန္းေနၾက။ သူမရဲ႕ သတင္းေတြကိုလဲ မမၾကီးက အျမဲနားစြင့္ေနသည္ဆိုပဲ။<br /><br />'ဟယ္လို။ ေဒၚခင္မာထိုက္ ရွိပါလားရွင္'<br /><br />အိမ္ျပည္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမ့ဆီေတာင္ ဖုန္းမဆက္အား။ မမၾကီးဆီသို႕ ဖုန္းခလုတ္ကို အရင္ႏွိပ္မိသည္။ <br /><br />'မေန႕ကပဲ ဆံုးသြားပါတယ္ရွင္'<br /><br />'ရွင္'<br />သူမ လက္ထဲမွ ဖုန္းကေလးက ရုတ္တရက္ လြတ္က်သြားပါသည္။ <br /><br />ပန္းပ်ိဳးလက္တစံုကေတာ့ လူ႕ေလာကထဲမွ လြင့္ေၾကြသြားခဲ့ေလျပီ။<br /><br />သူပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ေသာ ပန္းကေလးကေတာ့ အစြမ္းကုန္ ဖူးပြင့္လ်က္။<br /><br />ခင္မမမ်ိဳး (၂၊ ၉၊ ၂၀၁၀)<br /><br />(စာၾကြင္း။ ။ ေလာကၾကီးမွာ ကၽြန္မတို႕ တေတြရဲ႕ ဘ၀ပန္းေလးေတြ ဖူးပြင့္လာဖို႕အတြက္ အမုန္းခံျပီး အက်ိဳးလိုစိတ္နဲ႕ ဆံုးမခဲ့ၾကတဲ့ ပန္းပ်ိဳးလက္ အစံုကို ပိုင္ဆိုင္ၾကေသာ မိဘေတြ၊ ဆရာသမားေတြ၊ လူၾကီးသူမေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အဲဒီပန္းပ်ိဳးလက္အစံုေလးေတြ မေၾကြလြင့္သြားခင္မွာ သူတို႕ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ ပန္းေလးေတြ ဖူးပြင့္လာခဲ့ျပီဆိုတာကို ဖုန္းခလုတ္ေလးေတြကို ႏွိပ္လို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာေလးတေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း ေရးလို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အသိေပးရင္း တခ်ိန္က ျပစ္မွားမိခဲ့တာေတြအတြက္ ေတာင္းပန္လိုက္ၾကမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္)<br /></span>Khin Ma Ma Myohttp://www.blogger.com/profile/04175997936171231938noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-17287510235909216012010-08-22T03:37:00.000-07:002010-08-22T04:01:59.134-07:00ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4R87vcthGDkTujTo6BmVu36gkUUL-8VdL9m1tdkzDAFlaKhLVoluSB0FBTzMJZIU0Bxc_rwTfMomRgO7O3_F0g0ga08UlRYCyMg9G2Zs1NQ2kxLGDWPL5liJADpuJc6YPVXAoPSn9L6w/s1600/TN+Cover+001.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 140px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4R87vcthGDkTujTo6BmVu36gkUUL-8VdL9m1tdkzDAFlaKhLVoluSB0FBTzMJZIU0Bxc_rwTfMomRgO7O3_F0g0ga08UlRYCyMg9G2Zs1NQ2kxLGDWPL5liJADpuJc6YPVXAoPSn9L6w/s200/TN+Cover+001.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508187052455819202" border="0" /></a><span style="color: rgb(51, 51, 255);">သိန္းႏုိင္</span><br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">“ဘာသာရပ္ၾကီး တစ္ခုလံုးကို ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ၾကတာေနာ္။ မ်ဳိးဆက္ ၄ ခုေလာက္ေတာင္ရွိေနျပီ။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာလည္း ျပန္ထည့္ဖို႔ကို မစဥ္းစားခဲ့ၾကဘူး။ အခုထက္ထိ ျဖဳတ္ထားၾကတုန္း။ ဒါဟာ ပညာေရးဆိုင္ရာ ရက္စက္မႈပါ။ တာ၀န္မဲ့မႈလည္းျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းဆရာ ျပန္လုပ္ၾကေပမယ့္လည္း ကိုယ္ကမသင္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုျပန္သင္ေပးႏုိင္မွာလဲ။”</span><br /><span id="fullpost"><br />အျမဲစြတ္စိုေနတတ္ေသာ နယ္ေျမျဖစ္သျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္လံုးမွာ စိမ္းစိုလန္းဆန္းလ်က္။ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးကို အမွီျပဳျပီး ၀မ္းစာရွာၾကရရွာေသာ မိသားစုမ်ား၏ ကေလးမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းမ်ားကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဖြင့္လွစ္ထားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ မိုးဦးရာသီတြင္ ရက္တို ဆရာအတတ္ပညာေရးသင္တန္းကို ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အစြန္အဖ်ား နယ္ေျမတစ္ခုတြင္ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခြင့္ရရွိခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း အေျခခံပညာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းဆရာတာ၀န္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသူမ်ား အပါအ၀င္ အသက္အရြယ္မ်ဳိးစံု ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စုစုေပါင္း ၆၀ ဦးခန္႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ကေလးဖြံ႕ျဖိဳးမႈပညာ၊ ၪဏ္ရည္အေထြေထြ စြမ္းရည္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ကေလးဗဟိုျပဳ စာသင္ၾကားနည္းမ်ား၊ အႏုရသပညာေရး၊ သင္ရိုးညႊန္း တမ္းပညာႏွင့္ ပညာေရးစီမံခန္႔ခြဲမႈတုိ႔ကို ဦးစားေပးေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့သည္။ က်ယ္ျပန္႔၊ မွ်တေသာ ေက်ာင္းသင္ရိုးညႊန္းတမ္း တစ္စံုကို လိုအပ္ေနသည့္ ယင္းေဒသတြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ သင္တန္းမ်ဳိး၊ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ဳိး ယခင္က မရွိခဲ့ေသးပါ။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ သင္တန္း နည္းျပဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ သင္တန္းသူ၊ သင္တန္းသား ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားအတြက္ လြန္စြာအားရ ေက်နပ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ စုေပါင္း ေဆြးေႏြးေလ့လာျခင္းျဖင့္ အားလံုးအတြက္ ပညာေရး အေတြးအျမင္သစ္မ်ား၊ အက်င့္အၾကံသစ္မ်ား ရရွိခြင့္ကို ဖန္တီးႏုိင္ခဲ့ၾကျပန္သည္။<br /><br />ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း<br /><br />သင္တန္း၏ အေရးၾကီးေသာ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုလည္းျဖစ္၊ ေရရွည္လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ခုအေနျဖင့္လည္းရွိေနမည့္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း ပညာေခါင္းစဥ္ကို ေဆြးေႏြးၾကရာ၀ယ္ ျမန္မာ့ပညာေရး ရႈခင္းမွ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ေလေသာ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ၾကေတာ့၏။ က်ယ္ျပန္႔၊ မွ်တေသာ သင္ရုိးညႊန္းတမ္းကို မည္သို႔တည္ေဆာက္ၾကပါမည္နည္း။ ဘက္စံုပညာေရးဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ပညာ၊ ပညာေရး၊ ေက်ာင္းပညာေရး၊ မူလတန္းပညာေရး စသည္တို႔၏ အဓိပၸါယ္တို႔ကို ဖြင့္ဆိုျခင္းျဖင့္ စတင္ေဆြးေႏြးရေတာ့သည္။ အေျခခံပညာေရး၏ ရည္မွန္းခ်က္ကို ရွင္းလင္းရေတာ့၏။<br /><br />ဘာသာရပ္မ်ားဖြဲ႔စည္းပံုႏွင့္ ၂၁ ရာစု အတြက္ အေျခခံပညာသင္ရိုးညႊန္းတမ္းဖြဲ႔စည္းမႈကိုေဆြးေႏြးၾကစဥ္ သင္တန္းနည္းျပဆရာမွ အမွတ္မထင္ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေကာက္ခါငင္ခါ ေမးျမန္းေလသည္။<br />“အခုဒီသင္တန္းကို တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားထဲက ျပည္သူ႔နီတိဘာသာရပ္ကို အေျခခံပညာ ေက်ာင္းေနတုန္းက သင္ယူခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာဆရာမမ်ား ေခတၱမတ္တပ္ ရပ္ေပးၾကပါ”<br />အားလံုးတဒဂၤမွ် တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ သြားၾကေလသည္။ ေတြေ၀စဥ္းစားေနၾကပံုကို ျမင္လုိက္ရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသက္ၾကီးၾကီး ဆရာဆရာမၾကီး ၇ ဦးခန္႔ ျဖည္းညင္းစြာ မတ္တပ္ရပ္လာၾကသည္။ သင္တန္းဆရာအေနျဖင့္ ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးေနသူမွ တစ္ခန္းလံုးကို ေစ့ငုစြာ သံုးသပ္ၾကည့္မိသည္။ ဆရာဆရာမ ၆၀ ဦးခန္႔မွ အသက္ ၆၀ ၀န္းက်င္ခန္႔ ၇ ဦးသာမတ္တပ္ထရပ္သည္မဟုတ္ပါလား။ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ေဆြးေျမ့ လြမ္းဆြတ္ ေနၾကဟန္ ရွိသည္။ က်န္ရွိေနေသာ ဆရာဆရာမ ၅၀ ေက်ာ္မွာ မတ္တပ္ရပ္ျပသူ ဆရာဆရာမၾကီးတို႔ကို ေငးေမာရင္း တစ္စံုတစ္ရာကို ကုိယ္စီ စဥ္းစားေနၾကပံု ေပၚလြင္ေနသည္။<br /><br />အခ်ိန္လည္းေစ့ေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ သင္တန္းဆရာမွအားလံုးကို ဤသို႔ဆက္ေျပာခဲ့ေလသည္။<br />“ထုိင္ေနၾကတဲ့ ဆရာဆရာမမ်ားဟာ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၂၀ ေက်ာ္၊ ၃၀ ေက်ာ္၊ ၄၀ ေက်ာ္၊ ၅၀ ေက်ာ္ေတြ အမ်ားစုျဖစ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အားလံုးလည္းပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံပညာေရးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသူေတြခ်ည္းျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ျဖင့္ ကံအားေလွ်ာ္စြာ၊ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ဒီေနရာေလးမွာ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားအေနနဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခြင့္ ရရွိေနၾကတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ သင္တန္းခ်ိန္ ေစ့ေတာ့မွာမို႔လို႔ အိမ္စာအေနနဲ႔ ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာဆရာမမ်ားအေနနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ျပည္သူ႔နီတိဘာသာရပ္ကို အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ သင္ယူေလ့လာခြင့္ မရရွိခဲ့ၾကတာလဲဆိုတာ အေျဖရွာလာၾကဖို႔ပါ။”<br />တီးတိုး ေဆြးေႏြးသံမ်ား ေပၚထြက္လာခဲ့၏။<br /><br />သင္တန္း နည္းျပဆရာမွ ဆက္ေျပာခဲ့သည္။<br /><br />“ေလးစားထုိက္တဲ့ က်ေနာ့္တို႔ရဲ႕ ၀ါရင့္ဆရာဆရာမၾကီးမ်ားကိုလညး္ အကူအညီတစ္ခု ေတာင္းပါရေစ။ က်ေနာ္တို႔ကို စာသင္ၾကားေပးခဲ့တာေတြအတြက္ ေက်းဇူးစကားဆိုပါရေစ။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ဒီခန္းမထဲမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားဟာ ျပည္သူ႔နီတိဘာသာရပ္ကို အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ သင္ယူေလ့လာခြင့္ မရရွိခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီအတြက္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ တစ္ေခတ္တစ္ခါက ဆရာဆရာမၾကီး သင္ယူေလ့လာခြင့္ ရရွိခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔နီတိ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မနက္ျဖန္ခါ ျပန္လည္ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ ရပ္နားၾကရေအာင္ပါ။ အားလံုး မဂၤလာပါ”<br /><br /> +++++<br /><br />သင္တန္းေနာက္တစ္ရက္တြင္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းပညာ အခ်ိန္စလွ်င္စျခင္း ဆရာငယ္တစ္ဦးမွ စတင္ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။ ဤျမိဳ႕ေလးတြင္ သခ်ၤာဆရာတစ္ဆူျဖစ္ေလသူ ဆရာေမာင္ခင္ေဇာ္ျဖစ္သည္။<br />“မေန႔က ဆရာခုိင္းလိုက္တဲ့ အိမ္စာကို စဥ္းစားလိုက္တာ အေျဖလည္းမရဘူး။ အိပ္လို႔လည္း မေပ်ာ္ဘူး။ စာေတြသိပ္မသင္ခဲ့ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စာသိပ္မက်က္ခဲ့ရလို႔ ကံအေတာ္ေကာင္းခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ စဥ္းစားမိ ပါတယ္။”<br /><br />အားလံုး ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ထုိင္ေနေသာ အစအေနာက္သန္သည့္ ဆရာမ ေမကံ့ေကာ္မွ ဆရာေမာင္ခင္ေဇာ္ ဖက္သို႔ လက္ညိဳးထိုးျပီး ေျပာလုိက္ေလသည္။<br />“ဆရာခင္ေဇာ္ရဲ႕ အဖိုး ပိႆာခ်ိန္နဲ႔ ေရာင္းစားလိုက္တာ ျပည္သူ႔နီတိစာအုပ္ကုန္သြားလို႔ က်မတို႔ေခတ္မွာ ဆက္မသင္ရတာ ျဖစ္မယ္။ အခုလည္း သူ႔အဖိုး အက်င့္အတုိင္းပဲ”<br />တစ္ခန္းလံုး တ၀ါး၀ါး ပြဲက်သြားေတာ့၏။<br /><br />အျမဲအတည္ေနတတ္သူ ဆရာဦးလွေဆာင္မွ မ်က္မွန္တစ္ခ်က္ပင့္ျပီး ေတြးေတြးဆဆေျပာ၏။ “ဒါဟာ ရက္စက္မႈတစ္ခုပဲလား ဆရာသိန္းႏိုင္။ အျမဲလိုလို ၾကားေနခဲ့ရတာကေတာ့ ဘက္စံုပညာေရးဆိုလားပဲ။ က်ေနာ္မေန႔ညက တစ္ညလံုးစဥ္းစားတယ္။ အခု အသက္ ၅၀ နားနီးေနျပီ။ သို႔ေပမယ့္ အေျခခံပညာေရးကတည္းက မရလိုက္တဲ့ဟာ၊ မသင္ခဲ့ရတာနဲ႔ အသိပညာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကို ႏွေမ်ာသလိုပဲဗ်ာ”<br /><br />စိတ္ဆတ္သည့္ ေက်ာင္းဆရာဦးတိတ္က လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းလ်က္ ေဒါသတၾကီး ၀င္ေရာက္ ေဆြးေႏြးျပန္သည္။ “ဘာသာရပ္ၾကီး တစ္ခုလံုးကို ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ၾကတာေနာ္။ မ်ဳိးဆက္ ၄ ခုေလာက္ေတာင္ရွိေနျပီ။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာလည္း ျပန္ထည့္ဖို႔ကို မစဥ္းစားခဲ့ၾကဘူး။ အခုထက္ထိ ျဖဳတ္ထားၾကတုန္း။ ဒါဟာ ပညာေရးဆိုင္ရာ ရက္စက္မႈပါ။ တာ၀န္မဲ့မႈလည္းျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းဆရာ ျပန္လုပ္ၾကေပမယ့္လည္း ကိုယ္ကမသင္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုျပန္သင္ေပးႏုိင္မွာလဲ။”<br />အားလံုးျပန္ျငိမ္က်သြားျပန္ေလသည္။ နည္းျပဆရာျဖစ္သူမွ ၀ါရင့္ဆရာဆရာမၾကီးမ်ားဖက္သို႔လွည့္ျပီး ေဆြးေႏြးေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့သည္။<br /><br />“အခုလို အျမင္ေတြကို တင္ျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အေျခခံပညာေရးမွာကတည္းက ျပည္သူ႔နီတိ ဘာသာရပ္ကို သင္ယူခြင့္ရရွိ ခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာဆရာမၾကီးမ်ားမွ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေ၀မွ်ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ဆရာဆရာမၾကီးတို႔ ငယ္စဥ္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက ပညာေရး အေျခအေနကို အားလံုးလည္း သိခ်င္ေနၾကပါတယ္”<br /><br />ျပည္နယ္အဆင့္မွာ ပညာေရးမွဴးလုပ္ခဲ့ဖူးသူ အသက္ ၆၈ ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ ဆရာၾကီး ႏုိင္ပညာမြန္မွ မတ္တပ္ရပ္ျပီး အားလံုးျမင္ႏုိင္ေစရန္ စာအုပ္ငယ္တစ္အုပ္ကို ေျမႇာက္ျပလုိက္သည္။ သင္တန္းသူသင္တန္းသားမ်ားႏွင့္ နည္းျပဆရာမ်ားမွာ ဆရာၾကီးကိုင္ထားသည့္ စာအုပ္ငယ္ကို စိတ္၀င္တစား ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး အျငိမ္းစား ျမန္မာ့ပညာေရးသမားၾကီးဆီမွာ ရင္ဖြင့္ေျပာျပစရာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု အျမဲပင္ ရွိေနတတ္ေလသည္။<br /><br />“အဟမ္း... အားလံုးကို ေလးစားပါတယ္။ က်ေနာ္ျပည္နယ္ပညာေရးမွဴး လုပ္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတေလွ်ာက္လံုးမွာ ျမိဳသိပ္ထားခဲ့ရတဲ့ အရာတစ္ခုကို ဒီကေန႔ေတာ့ ေျပာျပပါမယ္။ ဒါဟာ အေျခခံပညာဦးစီးမွာ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္ခန္းေတြအထိ ျပန္မေရာက္ခဲ့ တာကေတာ့ အင္မတန္မွ ၀မ္းနည္းစရာပါ။ အခုက်ေနာ္ကိုင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလးရဲ႕နာမည္က - ျပည္သူ႔နီတိ - ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အိမ္က စာအုပ္ေသတၱာေလးမွာ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တာပါ။ အႏွစ္ ၅၀ နီးပါးရွိေနျပီ။ က်ေနာ္ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ယူခဲ့ရတဲ့ ျပဌာန္းစာအုပ္ေလးလည္းျဖစ္တယ္။ စာေပဗိမာန္ ပံုႏွိပ္တုိက္က ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယအၾကိမ္ ထုတ္ထားတဲ့ဟာပါ။ ေနာက္ဆံုးထုတ္ေ၀ခဲ့တာလည္း ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္တုန္းက သတၱမတန္းကေန ဧကာဒသမတန္းအထိ ေလ့လာခဲ့ရတယ္။”<br /><br />ထုိင္ျပီး ေငးေမာ နားေထာင္ေနသူတို႔အၾကား လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၾကသည္။ ကၽြတ္စီကၽြတ္စီျဖင့္ ေဆြးေႏြးသံအခ်ဳိ႕ ေပၚထြက္လာျပန္သည္။<br /><br />“ေက်ာင္းဆရာလုပ္လာတာ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးေတာင္ရွိေနပါျပီ။ တစ္ခါမွ ဒီစာအုပ္ကို မေတြ႔ခဲ့ဖူးဘူး။” နယ္ေျမတြင္းရွိ ေက်ာင္းအားလံုး၏ လူမႈေရး ဘာသာရပ္မွဴးျဖစ္သူ ဆရာေျမမွ ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။<br />“အဲဒီ ျပည္သူ႔နီတိစာအုပ္မွာ ဘာေတြေရးထားသလဲ သိခ်င္ပါတယ္။” တစ္ခုခုကို သိခ်င္တိုင္း မ်ဳိသိပ္မထားတတ္ပဲ ခ်က္ျခင္းေမးတတ္သူ သမိုင္းဆရာမေဒၚ မိုးသီတာျပည့္မွ သိခ်င္ေဇာၾကီးစြာႏွင့္ ေမးျမန္းေလေတာ့သည္။ အားလံုးမွာလည္း သိခ်င္ေနၾကသည္မဟုတ္လား။<br /><br />ဆရာၾကီးႏိုင္ပညာမြန္မွ ဆက္ေျပာျပေနခဲ့ေလသည္။<br />“စာမ်က္ႏွာ ၁၄၀ နီးပါးရွိတဲ့ ဒီစာအုပ္ဟာ အေျခခံပညာအထက္တန္းဆင့္အတြက္ ျပဌာန္းခဲ့တာပါ။ အခန္း ၁၃ ခန္း ပါရွိပါတယ္။ အဲဒီအခန္းေခါင္းစဥ္ေတြကို ေျပာျပေပးပါမယ္။<br />အခန္း (၁) ျပည္သူ႔နီတိ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ အေျခခံသေဘာ<br />အခန္း(၂) ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈႏွင့္ လူ႔အစည္းအရံုး<br />အခန္း (၃) ႏုိင္ငံသားႏွင့္ သူ၏ အရည္အခ်င္းမ်ား<br />အခန္း (၄) ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ သေဘာတရားမ်ား<br />အခန္း (၅) ႏုိင္ငံသား၏တာ၀န္ ၀တၱရားမ်ား<br />အခန္း (၆) ႏိုင္ငံသား၏ အခြင့္အေရးမ်ား<br />အခန္း (၇) ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အစိုးရ<br />အခန္း (၈) ႏိုင္ငံအစိုးရတို႔ တာ၀န္မ်ား<br />အခန္း (၉) ႏုိင္ငံေတာ္၏ အေျခခံမူမ်ား<br />အခန္း (၁၀) ႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံု<br />အခန္း (၁၁) ႏိုင္ငံေတာ္သမတႏွင့္ ပါလီမန္<br />အခန္း (၁၂) ျပည္ေထာင္စု အစိုးရ<br />အခန္း (၁၃)လြတ္လပ္ေရး ေက်ညာစာတမ္း<br /><br />ဒီေခါင္းစဥ္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ အေသအခ်ာဖတ္ရႈေလ့လာျပီး စာသင္ခန္းေတြမွာ ေဆြးေႏြးခြင့္လည္း ရရွိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ႏုိင္ငံေရးနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ျပီးေတာ့ စာသင္ခန္းတြင္းမွာ ေဆြးေႏြးၾကေသးတယ္။ ဥပမာ ဖြဲ႔စည္းပံုက မမွ်တေသးတာေတြ၊ ဘက္လိုက္ထားတာေတြ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ဒါေတြကို အထက္တန္းအဆင့္ စာသင္ခန္းေတြမွာ ေဆြးေႏြးဖလွယ္ၾကတယ္။ မတူတဲ့အျမင္ေတြကိုလည္း တေလးတစား နားေထာင္ၾကရတယ္။”<br /><br />“ဟင္.. အဲဒီေခါင္းစဥ္ေတြ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းစဥ္ေတြလိုပဲ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဘာဆုိင္လို႔လဲ။ ပ်င္းစရာၾကီးေတြ။ ဘာျဖစ္လို႔ သင္ခဲ့ရတာလဲဆရာၾကီး။ ပညာေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးဘာဆို္င္လို႔တုန္း”<br />ပညာေရးႏွင့္ မသက္ဆိုင္သည္မ်ားကို အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ေဆြးေႏြးေနသည္ဟု ထင္ျမင္ယူထားေသာ ဆရာမ ေဒၚနီနီမွ သည္းမခံႏို္င္သည့္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေမးျမန္းလို္က္သည္။ ခန္းမထဲမွ အခ်ဳိ႕ မွာ ဇေ၀ဇ၀ါမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္။ သူတို႔ျဖတ္သန္း လာခဲ့သည့္ ပညာေရးခရီးလမ္းတြင္ တစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ဘူးေသာ ေခါင္းစဥ္မ်ားျဖစ္ေန၍လည္း သံသယစိတ္တို႔ ရွိသည္မွာ ေပၚလြင္ေနသည္။ အခ်ဳိ႔မွာ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကို ဖံုးဖိမရ။ အခ်ဳိ႕လည္း နည္းျပဆရာဖက္သို႔ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနၾကသည္။<br /><br />အျငိမ္းစား အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးတစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးဘေအာင္မွ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ျပီး ဆရာၾကီး ႏိုင္ပညာမြန္ထံမွ ရွင္းျပခြင့္ ေတာင္းခံလိုက္သည္။<br />“ဆရာၾကီး ေခတၱနားပါခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ့္ကို ဆက္ရွင္းျပခြင့္ျပဳေစလိုပါတယ္။ က်ေနာ္လည္းပဲ တစ္သက္လံုးျမိဳသိပ္ ခံစားခဲ့ရသူပါ။ တရား၀င္ဖြင့္ေျပာျပခြင့္လည္း မရွိခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ရဲ႕ ဆည္းဆာခ်ိန္မွာ ကံၾကံဳလို႔ဆံုဆည္းၾကရတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ပညာေရးသမားငယ္မ်ားကို အျမင္ ရွင္းျပခြင့္ျပဳေစခ်င္တယ္။”<br /><br />အားလံုးမွ ဆရာၾကီး ဦးဘေအာင္ ဆက္ေျပာမည့္စကားတို႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ ျဖည္းညွင္းခ်ဳိသာစြာ ေျပာဆိုတတ္သည့္ ဆရာၾကီးမွာ တစ္ျမိဳ႕လံုးက ေလးစားရသူတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ နီးပါး ပညာေရး၀န္ထမ္းဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့သူပီသစြာ ပညာေရးအေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးလြန္းလွသည္။<br />“တကယ္ေတာ့ ျပည္သူ႔နီတိဘာသာရပ္နဲ႔ ဒီေခါင္းစဥ္ေတြဟာ သိပ္ကို အေရးၾကီးလြန္းပါတယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဟာ ခြဲျခားဖယ္ထုတ္ ထားလို႔မရပါဘူး။ ပညာေရးသည္ပင္လွ်င္ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္သလို၊ ႏုိင္ငံေရးဟာလည္း ပညာေရးႏွင့္ တန္ဆာဆင္ႏိုင္မွသာလွ်င္ တင့္တယ္ပါ တယ္။ ေလးနက္မႈကို ရရွိႏုိင္ပါတယ္။ သိသင့္သိအပ္ေသာ ေခါင္းစဥ္မ်ားျဖစ္လို႔ ျပည္သူ႔နီတိဘာသာရပ္ကို သင္ယူဖူးမွသာလွ်င္ ႏုိင္ငံသား ျဖစ္ရက်ဳိးနပ္ပါမယ္။ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ သာမန္သိရံုမွ်နဲ႔လည္း မလံုေလာက္ေသးျပန္ဘူး။ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ ျပန္လည္ အသံုးခ်ဖို႔လည္း ေလ့လာခဲ့ၾကတယ္။ ပညာရွိၾကီးေတြမိန္႔ဆိုခဲ့တယ္။ သူ႔အလိုအေလွ်ာက္ေတာ့ လူငယ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံ့သားေကာင္းေတြ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူးတဲ့။ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးမွသာ၊ အသိပညာႏွင့္ အက်င့္အၾကံတို႔ကို ရရွိမယ္။ တာ၀န္သိမယ္။ အခြင့္အေရးတို႔၊ ရပိုင္ခြင့္တို႔ကို ေလးစားလိုက္နာမယ္။ မိမိနဲ႔ သူတစ္ပါး အက်ဳိးကို မွ်တစြာ သယ္ပိုးလိုမယ္။ ရပ္က်ဳိးရြာက်ဳိး၊ တုိုင္းက်ဳိးျပည္ျပဳ လုပ္ရပ္ေတြအေပၚမွာ တန္ဖိုးထားႏိုင္မယ္။ ပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္လိုစိတ္ျဖစ္ေပၚမယ္။ တနည္းအားျဖင့္လည္း ႏုိင္ငံသား ပညာေရးလုိ႔ ေခၚဆိုၾကတဲ့ ဒီပညာရပ္ကို သင္ၾကားထားမွသာလွ်င္ ေလးနက္တဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့၊ အသိပညာရွိတဲ့ ႏုိင္ငံသားေတြျဖစ္လာၾကမယ္။ ”<br /><br />“ဘာျဖစ္လို႔ အေျခခံပညာေရးမွာကတည္းက ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရမွာလဲ။ အျခားသင္ယူစရာေတြက တပံုတပင္ၾကီး။ လက္ရွိသင္ရိုးကိုတင္ မနည္းကုန္ေအာင္သင္ေပးေနရတယ္။” ဆရာသီဟမွ အထြန္႔တက္ ေမးျမန္းလာသည္။<br /><br />ျမန္မာႏို္င္ငံစာစစ္အဖြဲ႔တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသူ အျငိမ္းစားဆရာမၾကီး ေဒၚတင္တင္၀င္းက ေျဖၾကားေပးရန္ သင္တန္းနည္းျပ ဆရာေလးမွ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္သည္။ မဆိုင္းမတြပင္ ဆရာမၾကီးမွ ထရပ္လုိက္ျပီး ၾကည္လင္ခန္႔ျငားေသာ မ်က္ႏွာတြင္ အျပံဳးပန္းဆင္၍ ေျဖၾကားေပးခဲ့သည္။<br /><br />“ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိတဲ့ စိတ္ႏွလံုးေတြကိုသာလွ်င္ ပံုေဖာ္ထုဆစ္ရတာ လြယ္ကူပါတယ္။ ဖေယာင္သားေလးေတြလို လိုလားအပ္တဲ့ စိတ္အေျခခံ ယဥ္ေက်းမႈကို ေလ့က်င့္ေပးရလြယ္တယ္။ ၾကီးမွဆို သိပ္ခက္သြားျပီ။ ျပည္သူ႔နီတိပညာရပ္ဟာ ဘ၀ထဲကို ေရာက္ဖို႔လိုအပ္တယ္။ ကေလးတုိင္း၊ လူၾကီးတုိင္း၊ ႏိုင္ငံသားတုိင္းရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ပါသြားဖို႔လိုအပ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈေပၚထြန္းဖို႔၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ တည္ေဆာက္ဖို႔ဆိုတာ အဲဒီနီတိေတြျပည့္ေနတဲ့ ရင္ဘတ္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ရမွာျဖစ္လို႔ပါပဲ။”<br /><br />“ဆရာမၾကီး ဥပမာေလး တစ္ခုေလာက္ေပးပါ” ဆရာမၾကီးမွာ ဥပမာ၊ ဥပေမယ်တို႔ျဖင့္ စကားေျပာေကာင္းသူ ျဖစ္သည္ကို သိထားသည့္ တပည့္ေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္သူ ဆရာမေဒၚလင္းလင္းျဖဴမွ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။<br /><br />“ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ေျပာျပပါမယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းမႈကို သိဖို႔လိုအပ္တယ္။ ပကတိအရွိတရားေတြကို နားလည္ထားၾကရမယ္။ အဲဒါနဲ႔လည္းမျပီးေသးဘူး။ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုႏုိင္တဲ့ ႏို္င္ငံသားေတြျဖစ္လာဖို႔၊ ေလးစားစြာ နားေထာင္တတ္တဲ့သူေတြျဖစ္လာဖို႔က လုိအပ္ျပန္တယ္။ အဲဒါမွသာ အက်ဳိးရွိတဲ့ ေဆြးေႏြး၀ိုင္းျဖစ္မယ္။ အက်ဳိးရွိတဲ့ လုပ္ရပ္ရလာမယ္။ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ႏုိင္မယ္။”<br />“ဒီပညာရပ္ကို မသင္ယူခဲ့ရေပမယ့္လည္း က်မတို႔ အခုလိုစုေပါင္းျပီး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား ဆရာမၾကီး” သင္တန္းသူတစ္ဦးျဖစ္သူ ဆရာမ ႏု၀ါေအာင္မွ ေမးျမန္းျပန္သည္။ အသံအခ်ဳိ႕ ေပၚထြက္လာျပန္သည္။ မ်က္ႏွာအခ်ဳိ႕မွာ ျပံဳးစစႏွင့္။<br /><br />သင္တန္းနည္းျပဆရာေလးမွာ နယ္ေျမေနာက္ခံကို ၾကိဳတင္ေလ့လာထားသျဖင့္ သိထားႏွင့္သည္။ ေက်ာင္းစုစုေပါင္း ဆယ္ဂဏန္းမွ် သာရွိသည့္ ဤျမိဳ႕ေလးတြင္ ေက်ာင္းတို႔ကို အားလံုး မစုစည္းႏိုင္ေသး။ ပညာေရးေခါင္းေဆာင္ ဆရာဆရာမမ်ား အခ်င္းခ်င္းပင္လွ်င္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရန္ ၀န္ေလးေနၾကဆဲ။ စည္းလံုးညီညြတ္မႈဆိုသည္ကို မတည္ေဆာက္တတ္ၾကေသး။ ထို႔အတြက္ စုေပါင္းျပီးလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကသည္ဟု ေဒၚႏု၀ါေအာင္မွ ေျပာသည္ကို အားလံုးမွ လက္မခံသည့္ သေဘာျဖင့္ ျပံဳးစစ ျဖစ္ၾကျခင္းပင္။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း က်န္သူမ်ားကို ၾကည့္ျပီး ခစ္ကနဲ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာမိလိုက္သည္။ သူမ ေျပာတာ ေလာၾကီးသြားသည္ကို ေနာင္တရခ်င္ခ်င္။ ဆရာဆရာမအမ်ားစုမွာ ျပည္သူနီတိကို မသင္ယူခဲ့ၾကရသျဖင့္ သူမတို႔နယ္ေျမတြင္း စည္းလံုးညီညြတ္မႈကို မတည္ေဆာက္ႏုိင္ျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္ဟူ၍လည္း ဆက္လက္ေတြးေတာေနေတာ့သည္။<br /><br />အျငိမ္းစားျပည္နယ္ ပညာေရးမွဴးဆရာၾကီး ႏုိင္ပညာမြန္မွ အတြင္းစာမ်က္ႏွာအခ်ဳိ႕ကို လွန္ျပရင္း ထပ္မံ၀င္ေရာက္ ေဆြးေႏြးသည္။<br /><br />“ျပည္သူ႔နီတိ ဘာသာရပ္ဟာ တုိင္းသူျပည္သား တစ္ဦးအေနနဲ႔ တုိင္းသူျပည္သားေကာင္းျဖစ္လာဖို႔ရာ ႏို္င္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရးစနစ္ စတဲ့ဟာေတြမွာ တတ္သိလိမၼာေအာင္ အုတ္ျမစ္ခ်ေပးေသာ အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္။ မတူညီတဲ့ႏိုင္ငံေရးစနစ္ေတြအေၾကာင္း - ဥပမာ အရင္းရွင္စနစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္နဲ႔ မူ၀ါဒေတြကို သိနားလည္လာမယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္အမ်ဳိးမ်ဳိးအေၾကာင္း၊ ေဒသႏၱရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔ကို သိျမင္လာမယ္။ ေဟာဒီမွာ စာမ်က္ႏွာ ၁၃ မွာ စာသင္ခန္းတြင္း ေလ့က်င့္ရန္ ေမးခြန္းေတြထဲက နံပါတ္ ၈ ေမးခြန္းကို ဖတ္ျပပါမယ္။ - ဒီမုိကေရစီ၏ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္မႈသည္ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား၏ အသိတရားႏွင့္ အလုပ္တရားမ်ားအေပၚတြင္ တည္ရွိ၏-ဆိုေသာ စကား၏ အမွားအမွန္ကို ေ၀ဖန္ျပပါ-ဆိုျပီးပါတယ္။ အဲဒီလုိေမးခြန္းမ်ဳိးကို ၀ိုင္း၀န္းေဆြးေႏြး ၾကရတယ္။”<br /><br />“မူလတန္းကတည္းက သင္ေပးလို႔ မရဘူးလားဆရာၾကီး” သခ်ၤာဆရာဦးခင္ေဇာ္မွ ေမးျမန္းျပန္သည္။<br />ဆရာၾကီးမွ ကိုယ္ကို ကိုင္းညြတ္လိုက္ျပီး “သိပ္ကို ေကာင္းတဲ့ေမးခြန္းပါ။ ပညာေရးရဲ႕ အဆင့္တိုင္းမွာကို သင့္ေတာ္ကိုက္ညီတဲ့ပံုစံနဲ႔ ေလ့က်င့္ေပးၾကရတယ္။ မူလတန္းမွာကတည္းကကို ျပည္သူ႔နီတိ ဘာသာရပ္ဟာ စတင္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြကို ဆက္ဆံေရး၊ အေျပာအဆို၊ အမူအယာ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတာကေန စတင္ရပါတယ္။” ဟုရွင္းျပ၏။<br /><br />သင္တန္းကို စီစဥ္သူတစ္ဦးျဖစ္သူ အာက်န္ဆြန္မွ သူ၏ထုိင္းႏို္င္ငံပညာေရး အေတြ႕အၾကံဳတို႔ကို ေ၀မွ်ေပးသည္။ “ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာရိတၱနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုသိဖို႔ရယ္၊ စီးပြားေရးအေျခခံကုိသိဖို႔အတြက္ကို မူလတန္းကတည္းက သင္ရိုးညႊန္းတမ္းနဲ႔ စနစ္တက် တည္ေဆာက္ ထားတယ္။ ၄ ႏွစ္တၾကိမ္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းကို ေျပာင္းတိုင္းလည္း မြမ္းမံတယ္။ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ၾကတယ္။ စနစ္ေတြကို ေလ့လာခြင့္ရရွိတယ္။”<br /><br />အိႏ္ၵိယႏိုင္ငံႏွင့္ အျခားေသာ ဒီမိုကေရစီတုိင္းျပည္မ်ား၏ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းတို႔ကို ေလ့လာထားသူ ဆရာၾကီးဦး ေဇာ္မင္းမွ ၀င္ေဆြးေႏြးျပန္သည္။<br /><br />“ဒီမိုကေရစီတိုင္းျပည္တိုင္းမွာ တူညီတဲ့အခ်က္တစ္ခုရွိတယ္။ သူတို႔ပညာေရးဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ရွင္သန္ႏို္င္ဖို႔ကို အဓိကထား ျပင္ဆင္ေပးတာပါ။ ႏိုးၾကားတက္ၾကြတဲ့ႏိုင္ငံသားျဖစ္လာဖို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ဒါမွလည္း ရပ္ရြာအက်ဳိးကို တာ၀န္ယူလိုစိတ္နဲ႔ တက္တက္ၾကြၾကြ သယ္ပိုးၾကမယ္ေလ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အခြင့္အေရးကို သိနားလည္ျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားတတ္ဖို႔ သင္ေပးၾကတယ္။ အတန္းၾကီးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၅၀ က ျမန္မာျပည္မွာ သံုးခဲ့ဖူးတဲ့ ျပည္သူနီတိ (အထက္တန္းဆင့္) ဘာသာရပ္မွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သင္ၾကားေပးၾကတာေပါ့။”<br /><br />အေတြ႔အၾကံဳရွိသူ ၀ါရင့္ဆရာဆရာမၾကီး၏ ျဖတ္သန္းမႈကို ေလ့လာခြင့္ရရွိသည္မွာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေန႔လည္စာသံုးေဆာင္ရန္ အခ်ိန္က်ေလျပီ။ နည္းျပဆရာမွ ႏႈတ္ဆက္ျပီးတန္းျဖဳတ္ေသာ္ျငားလည္း ေဆြးေႏြးပြဲက မရပ္တန္႔ႏိုင္ေသး။ ေန႔လည္စာ စားသံုးရင္း အုပ္စုငယ္မ်ားအလုိက္ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးလို႔ ေနၾကျပန္ပါသည္။<br /><br />ပညာေရးသမားမ်ား၏ ဤကဲ့သို႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုမႈမ်ား၊ စုေပါင္းေလ့လာမႈမ်ား၊ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္ေသာ စိတ္ထားမ်ားျဖင့္ စုစည္း ညီညာမႈမ်ားမွတဆင့္ ျမန္မာ့ပညာေရးရႈခင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရေလေသာ “ျပည္သူ႔နီတိ၊ ႏိုင္ငံသားပညာေရး” ဘာသာရပ္ၾကီးကို စာသင္ခန္းမ်ားအတြင္း ျပန္လည္ အသက္သြင္းေပးႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္လည္း ရွိေနၾကေလသည္။<br /><br />သိန္းႏုိင္<br />(ေမာကၡပညာေရး မဂၢဇင္းအမွတ္ ၃ ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၁၀)<br /></span><input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="jsCall();" id="jsProxy" type="hidden"><div id="refHTML"></div>ျမန္မာေက်ာင္းဆရာhttp://www.blogger.com/profile/13613562587257066630noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-35275917295030657332010-08-18T23:11:00.000-07:002010-08-22T04:07:10.236-07:00စာသင္ခန္းထဲက အၾကင္နာတရား<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1FESDx4F3cc3ULj4yVswq8el3NzCLTSjSiEZte1gZTbxFvBEVg8SVWwuLoCS6BwcKX2SQWtWYbplS6qmxMH-WnDaYeaJFlmrLG8AuMlczGrMlzsXtNO-wwoNP4ZBNN3BJrrzwDTxTczE/s1600/kindness.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1FESDx4F3cc3ULj4yVswq8el3NzCLTSjSiEZte1gZTbxFvBEVg8SVWwuLoCS6BwcKX2SQWtWYbplS6qmxMH-WnDaYeaJFlmrLG8AuMlczGrMlzsXtNO-wwoNP4ZBNN3BJrrzwDTxTczE/s200/kindness.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5507000236667638850" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 0, 0);">သိန္းႏိုင္</span><span style="color: rgb(51, 51, 255);"><br /><br />“...အဲဒီတဒဂၤ ခဏငယ္ေလးမွာ အဲဒီလူငယ္၊ လူၾကီး၊ ကေလးေတြဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ရေနမွာ မဟုတ္လား။..”</span><span id="fullpost"><br /><br />၂၁ ရာစု မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကေလးဘ၀ဟာ ျပီးခဲ့တဲ့ရာစုမ်ားနဲ႔ လြန္စြာ ကြာျခားလို႔ ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းပညာေရးပံုစံေတြ ေျပာင္းလဲလာေနတယ္။ ပညာေရးရဲ႕ အဆင့္တိုင္းဟာ အရင္ကနဲ႔ ကြာျခားလာေနတာကို ေတြ႔ျမင္ေနရတယ္။<br /><br />မူၾကိဳကေလးဘ၀ကတည္းက ပံုစံခြက္ထဲမွာ ၀င္ေရာက္ရေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းကို ပို႔ၾကတယ္။ မူၾကိဳေက်ာင္းမွ မထားရင္ ေခတ္မမီေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ လူေနမႈ ဘ၀ပံုစံေတြလည္း ေျပာင္းလဲလို႔လာတယ္။ မိဘ ၂ ဦးစလံုးက အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနၾကရလို႔ျဖစ္ေစ၊ ဘ၀အစ မူၾကိဳပညာေရးရဲ႕ ေရရွည္တန္ဖိုးကို သိျမင္လာၾကလို႔ျဖစ္ေစ၊ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း အေနနဲ႔ စီးပြားျဖစ္လို႔ျဖစ္ေစ၊ မူၾကိဳေက်ာင္းေတြလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ျမိဳ႕ၾကီး၊ ျမိဳ႕ငယ္၊ ေက်းလက္ ဇနပုဒ္ ေနရာအႏွံ႔အျပား၊ လမ္းတိုင္းမွာလိုလို ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေပၚထြန္းလာေနပါျပီ။<br /><br />မူလတန္း၊ အလယ္တန္းအဆင့္ေတြမွာ က်ျပန္ေတာ့ အားကစားဟာ မလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အစုအဖြဲ႔ငယ္ေလးေတြ ဖြဲ႔စည္းျပီးေတာ့ တကယ့္ အားကစားသမားၾကီးေတြ စတုိင္အျပည့္နဲ႔ကို ေက်ာင္းအဆင့္၊ ျမိဳ႕နယ္အဆင့္၊ တုိင္းအဆင့္ ေတြမွာ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲႏိုင္ဖုိ႔ နည္းစနစ္မွန္မွန္နဲ႔ ေလ့က်င့္ေနၾကတယ္။<br />ဆယ္တန္းလြန္သင္တန္းမ်ားနဲ႔ ေကာလိပ္ေက်ာင္း ၀င္ခြင့္ဆိုတာကလည္း အရင္ေခတ္ေတြထက္ကို ပိုျပီးေတာ့ ယွဥ္ျပိဳင္ေရြးခ်ယ္ ခံေနရေတာ့တယ္။<br /><br />ဒီေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္စဥ္ေတြမွာ မိသားစုအတြင္း ဆက္ဆံေရးလည္း ပံုစံေျပာင္းလဲလို႔ လာခဲ့ပါျပီ။ ကေလးအေနနဲ႔ေကာ၊ မိဘေတြကပါ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တဲ့ ေခတ္ကို ေရာက္လာေနပါျပီ။ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုအတြင္း ဆက္ဆ ံေရးနဲ႔ “မိသားစုအတြင္း အၾကင္နာတရား” ဟာလည္း ေခတ္ေဟာင္းမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္လာေန ပါတယ္။ သို႔ေပတဲ့ ပညာေရးဆုိင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကေတာ့ ဒီရိုးရာကေတာ့ျဖင့္ရင္ ဘယ္ေသာအခါမွ မေဟာင္းႏြမ္း သင့္ဘူးလို႔ အၾကံျပဳ တင္ျပထားၾကပါတယ္။<br />“အၾကင္နာ ကရုဏာတရားဟာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေက်ာင္း၊ စာသင္ခန္းတြင္း အေျခအေနကို တိုးတက္ေစပါတယ္။” လို႔ - အၾကင္နာတရားႏွင့္ ျပဳမူဆက္ဆံေရး ေဖာင္ေဒးရွင္းအဖြဲ႔ၾကီး - က တင္ျပ ထားပါတယ္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ေမတၱာတရားနဲ႔ ဘယ္လိုျပမူ ဆက္ဆံသင့္တယ္ ဆိုတာကို သင္ၾကားေပးေနတဲ့ အဖြဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ “စာေတာ္တာ၊ စာမေတာ္တာကို အသာထား၊ အၾကင္နာတရား၊ ေမတၱာတရားနဲ႔ ျပဳမူဆက္ဆံျခင္းဟာ ဘ၀ အရည္အေသြးနဲ႔ ပညာကိုပါ တိုးတက္လာေစတယ္။ တကယ္လည္းဘဲ ေတာ္လာၾကတယ္၊ ထူးခၽြန္လာၾက ပါတယ္။”<br /><br />ေမတၱာတရားရဲ႕ ရလဒ္ဟာ ေက်ာင္းစာမွာ အခက္အခဲရွိေနတဲ့ ကေလးေတြကိုသာလွ်င္ အက်ဳိးရွိေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြဟာ အခက္အခဲနဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ၾကံဳၾကိဳက္တဲ့ အခါေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ႏွင့္ လူၾကီးေတြကိုပါ အက်ဳိးမ်ားေစပါတယ္။ လူသားရဲ႕ ပင္ကုိယ္ အခ်င္းအရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ “အၾကင္နာတရား” ဟာ စာနာစိတ္ကို ဖြ႔ံျဖိဳးေစျပီး ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အသံုးတည့္လွတဲ့ လူမႈဆက္ဆံေရး စြမ္းရည္ကိုလည္း ကေလးမ်ား ရရွိ ႏိုင္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္တမ္းမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ သူေတြႏွင့္ မ်က္ႏွာစိမ္းတဲ့သူကိုပါ အခါအားေလ်ာ္စြာ ၾကင္နာစြာ ျပဳမူ ဆက္ဆံေစျခင္းဟာ ကေလးမ်ားကို သူတို႔ ပတ္၀န္းက်င္ ကမၻာငယ္ေလးရဲ႕ ေဘာင္အျပင္ဖက္နဲ႔လည္း ထိေတြ႔ ဆက္ခံခြင့္ ရရွိေစတာပါ။ ဒီအခါမွာ အေရာင္အေသြး စံုလင္ ေထြျပားလွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ကမၻာၾကီးကိုပါ ဆက္ဆံျပီး သား ျဖစ္လာမယ္ မဟုတ္လား။<br /><br />ေက်ာင္းစာသင္ခန္းက ဘယ္လို စတင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏုိင္ပါသလဲ။ ၾကင္နာစြာ ျပဳမူ လုပ္ေဆာင္ဖု႔ိဆိုတာ သိပ္အခက္ ၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လံႈေဆာ္စိတ္ကို ျဖစ္ထြန္းေစႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အခါ အားေလ်ာ္စြာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ မၾကာမၾကာ ၾကားေနရတဲ့ “အခါအားေလ်ာ္စြာ ေနရာအႏွံ အၾကမ္းဖက္မႈ” ဆိုတဲ့ လုပ္ရပ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ ေပၚထြက္လာတဲ့ “အခါအားေလ်ာ္စြာ ၾကင္နာစြာ ျပဳမူဆက္ဆံမႈ” လုပ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ “အခါအားေလ်ာ္စြာ” ရယ္လို႔ သံုးႏႈန္းရတာကေတာ့ “မၾကင္နာတတ္၊ မစာနာတတ္၊ မခံစား တတ္ေသးတဲ့ သူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဆိုလိုတာပါ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ လူေတြ၊ ကေလးေတြအေပၚမွာ အၾကင္နာ တရားနဲ႔ ျပဳမူဆက္ဆံေပးဖို႔ပါ။ လူစိမ္း၊ သူစိမ္းေတြျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေတြ႔ျမင္ေနက် ေစ်းဆိုင္က ေစ်းသည္ေတြ၊ လမ္းေဘးလုပ္သားေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာဆရာမ အခ်င္းအခ်င္း၊ အတန္းေဖာ္ စတဲ့သူေတြလည္း ပါပါ တယ္။ အၾကင္နာတရားနဲ႔ စာနာစိတ္ ကူးစက္ ခံစားသြားေစဖုိ႔ရယ္ပါ။<br />ကေလးမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္သင့္တယ္။ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွာေဖြသင့္တယ္။ အသက္အရြယ္ႏွင့္ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ အလိုက္ လမ္းညႊန္ အၾကံေပးရမွာပါ။ အံ့အားသင့္ေလာက္တဲ့၊ “အၾကင္နာ” အၾကီးၾကီးေတြ၊ လုပ္ရပ္ထူးေတြရယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ တုိင္းသိ၊ ျပည္သိ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမႈနဲ႔ အၾကင္နာတရားကိုလည္း မဆိုလိုပါဘူး။<br /><br />“ေက်းဇူးပါ” ရယ္လို႔ ရိုးရွင္းစြာ ခံစား ေျပာတတ္ဖို႔ကစလို႔ ကေလးကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးတဲ့ ပို႔စကဒ္ေလးမွာ “ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္” ဆိုတဲ့ စာသားေလးနဲ႔ ေပးတတ္ဖုိ႔ပါ။ ေက်ာင္းတြင္း အမိႈက္ပံုးေဘးမွာ ကေလးေတြက “ေက်းဇူး” ဆိုတဲ့ စာသားကပ္ထားျခင္းဟာ သန္႔ရွင္းလုပ္သားၾကီးေတြရဲ႕ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ကိုလည္း အကူအညီေပးရာ ေရာက္တယ္မဟုတ္လား။ အိမ္နီးနားခ်င္းရဲ႕ ႏို႔စို႔ကေလးေလးကို ကူထိန္းေပးတဲ့ ေက်ာင္းသူငယ္ ေလးဟာ လူသား ၂ ဦးကို တစ္ျပိဳင္တည္းမွာ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေစတာပါ။ မအားလပ္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူကို ေခတၱအနားယူခြင့္၊ ကစားေဖာ္ အသစ္လိုေနတဲ့ ကေလးေလးကိုလည္း ၾကည္ႏူးခြင့္ေတြအတြက္ ကူညီေပးလုိက္တာ။<br /><br />ဆရာဆရာမမ်ားကို ေက်းဇူးတင္တတ္ဖို႔၊ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ေက်းဇူးစကားဆိုတတ္ဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးသင့္ပါတယ္။ အျပန္အလွန္ အကူအညီေပးဖို႔အတြက္ လက္မေႏွးဖို႔။ မိုးရာသီမွာ မိုးကာ၊ ထီးမရွိေသးတဲ့ကေလးေတြကို အခ်င္းခ်င္း ကူညီေပးဖို႔။ ရြာထဲက အိမ္အမိုးမလံုတဲ့ မိသားစုေတြကို စာနာစိတ္နဲ႔ အင္ဖက္တခ်ဳိ႕ ကမ္းလွမ္းတတ္ဖို႔၊ ေခ်ာ္လဲက် သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ထူမေပးဖို႔။ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာတတ္တဲ့ အျခားကေလးေတြကိုလည္း ကေလးအခ်င္းခ်င္း အဲဒီလို မလုပ္ဖုိ႔ ေျပာတတ္ဖို႔၊ စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ကို လမ္းလွမ္းမမီ ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေလးကို အျခား ကေလး ၾကီး တစ္ေယာက္က ကူညီေပးတတ္ဖို႔ စတဲ့ “အၾကင္နာ” လက္ေဆာင္ေသးေသးေလးေတြ အျမဲတမ္း ေပးျဖစ္ေနဖို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္း လမ္းညႊန္ေပးရမွာပါ။ ၾကင္နာစြာ ျပံဳးျပတတ္ဖို႔နဲ႔ ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ ေျပာဆိုတတ္ဖို႔လည္း ကူညီေပးရမွာပါ။ အဲဒီတဒဂၤ ခဏငယ္ေလးမွာ အဲဒီလူငယ္၊ လူၾကီး၊ ကေလးေတြဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ရေနမွာ မဟုတ္လား။<br /><br />ဒီေက်ာင္းရဲ႕၊ ဒီစာသင္ခန္းအတြင္းက အေရးၾကီးဆံုးေသာ သင္ခန္းစာေတြ မျဖစ္သင့္ဘူးလား။ ဒီအေရးၾကီးလွတဲ့ သင္ရုိးညႊန္းတမ္းကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္ၾကမလဲ။<br /><br />သိန္းႏိုင္<br /><br />(သုခမိန္ ဂ်ာနယ္ အမွတ္ ၂)<br /></span><input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="jsCall();" id="jsProxy" type="hidden"><div id="refHTML"></div><input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="jsCall();" id="jsProxy" type="hidden"><div id="refHTML"></div><input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="jsCall();" id="jsProxy" type="hidden"><div id="refHTML"></div>ျမန္မာေက်ာင္းဆရာhttp://www.blogger.com/profile/13613562587257066630noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-53873315544608543552010-08-04T20:45:00.000-07:002010-08-04T20:49:46.075-07:00ေလျငိမ္ျငိမ္ သစ္ပင္ၾကီးျငိမ္<span style="font-size:85%;"><span style="color: rgb(51, 51, 255);">(ေရးသားသူ- ခင္ေလးၾကည္ၾကည္)</span></span><br /><a href="http://kthwe.blogspot.com/2010/08/blog-post_8996.html"><span style="color: rgb(102, 0, 204);"><span style="font-size:85%;">မေကဘေလာဂ့္မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။</span></span></a><br /><br />“ကဲ သားတို႔ သမီးတို႔ သည္ေန႔ ဆရာမက မင္းတို႔ကို သစ္ပင္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္တယ္”<br />ဆရာမက အတန္းတြင္းရွိကေလး မ်ားကိုေျပာရင္း ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။<br /><br />“သစ္ပင္ၾကီးေတြ အသက္႐ႈသလား”<br /><br />“႐ႈပါတယ္...”<br /><br />“ေသခ်ာလား .... ႐ႈတယ္ဆိုရင္ သူတို႔ ဘာနဲ႔အသက္႐ႈလဲ မင္းတို႔ သစ္ပင္မွာ ႏွာေခါင္းေပါက္မ်ားေတြ႕ဖူးလို႔လား”<br /><span id="fullpost"><br />“ မေတြ႕ပါဘူး ... မ႐ႈပါဘူး ”<br />“႐ႈပါတယ္.. အျမစ္နဲ႔ပါ”<br />“ အကိုင္းနဲ႔႐ႈပါတယ္”<br />ဆရာမက အေၾကာင္ဖမ္းေမးလိုက္၍ ကေလးမ်ား တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။<br /><br />ဆရာမက ျပံဳးလိုက္ျပီး သင္ပုန္းေပၚတြင္ ေျမၾကီးမွာေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္ပံုဆြဲလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကေလးမ်ားဘက္ ျပန္လွည့္ကာ.....<br /><br />“ကဲ မင္းတို႔လည္း အသက္႐ႈရင္ ေလကုိရႈတယ္ေလ သစ္ပင္လည္း ေလကို႐ႈမွာေပါ့။ ဒါဆို ဘယ္အပိုင္းနဲ႔ ႐ႈမလဲ ...အျမစ္က ေျမႀကီးထဲမွာဆိုေတာ့ အျမစ္နဲ႔႐ႈလို႔ရပါ့မလား..”<br /><br />“ေလေပၚက အပိုင္းနဲ႔႐ႈ ပါတယ္”<br /><br />“ဒါေပါ့... သစ္ပင္ေတြက အရြက္ေတြကေန အသက္႐ႈၾကတယ္”<br /><br />“ သစ္ပင္ေတြဟာ ေလထဲက ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ဓာတ္ေငြ႕ကို အရြက္ေတြမွာရွိတဲ့ ေလေပါက္ကေလးေတြကေန စုပ္ယူၾကတယ္။ ေျမႀကီးထဲက ေရကိုေတာ့ အျမစ္ေတြကေနစုပ္ယူၾကတယ္။ ေနာက္ သစ္ပင္ရဲ႕ အစိမ္းေရာင္အပိုင္းမွာရွိတဲ့ ကလို႐ုိဖီးလ္ဆိုတဲ့ ဓာတ္က ေနေရာင္ျခည္ကို အသံုးျပဳၿပီး ခုန စုပ္ယူထားတဲ့ ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္နဲ႔ ေရ ကို ကာဘြန္ဟိုက္ၿဒိတ္ လို႔ေခၚတဲ့ အစာေတြ ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ေပးတယ္။ အဲသည္မွာ ေဘးထြက္ပစၥည္းအေနနဲ႔ ေအာက္စီဂ်င္ကို ထုတ္လႊတ္လိုက္တယ္....<br /><br />အိမ္မွာ မင္းတို႔ စားဖို႔ အစာကို အေမက ထမင္းအိုးထဲ ဆန္ထည့္ ေရထည့္ ျပီး ထမင္းခ်က္ေပးသလိုေပါ့။ ဆန္က ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ဆိုရင္ ေရက ေတာ့ ေရေပါ့။ ေနေရာင္ျခည္က မီးဆိုရင္ အေမက ဘာလဲ....”<br /><br />“ အေမက ထမင္းခ်က္တဲ့သူပါ”<br /><br />“ အေမက ကလို႐ုိဖီးလ္ေပါ့..။ သစ္ပင္ႀကီးကေတာ့ ထမင္းအိုးႀကီးေပါ့...ဟုတ္ဘူးလားကြဲ႕ ..”<br /><br />“ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ”<br /><br />“ဒီေတာ့ ....သစ္ပင္ေတြဟာ တို႔ေတြစားဖို႔ အစာေတြကို အဓိက ထုတ္လုပ္ေပးတယ္..။ တို႔ေတြ ႐ႈဖို႔ ေလေကာင္းေလသန္႔ ေအာက္စီဂ်င္ေတြကို လည္း ထုတ္ေပးေသးတယ္..တို႔လူသားေတြကို အက်ဳိးမျပဳဘူးလားေနာ္”<br /><br />“ျပဳပါတယ္ ဆရာမ”<br /><br />“ ေအး ဒါေပမဲ့ အဲလို လုပ္ေပးတာက ေန႔ခင္း ေနေရာင္ျခည္ အလင္းရွိတုန္း သူတို႔ အစာခ်က္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ မွာပဲကြဲ႕။ ညေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြကလည္း တို႔ လူေတြအသက္႐ႈသလိုပဲ သူတို႔လည္း ႐ႈၾကတယ္တဲ့”<br /><br />ဆရာမက သင္ပုန္းတြင္ ေရာင္ျခည္ျဖာေနေသာ ေနလံုးပံု၊ သစ္ပင္ပံု ဆြဲျပၿပီး ၊ အျမစ္က ေရစုပ္ယူပံု၊ ပင္စည္အေပၚပိုင္းက စုပ္ယူေသာ ဓာတ္ေငြ႕၊ ျပန္ထြက္ေသာ ဓာတ္ေငြ႔ စတာေတြကို ကေလးတို႔ သေဘာေပါက္လြယ္ေအာင္ မွ်ားေလးေတြျဖင့္ ျပရင္း ေမးလိုက္္္္္သည္။<br /><br />“လူေတြက ေလထဲက ဘာဓာတ္ေငြ႕ကို႐ႈၾကတာလဲ”<br /><br />“ေအာက္စီဂ်င္ဓာတ္ေငြ႕ပါ”<br /><br />“ ဘာဓာတ္ေငြ႕ကို ျပန္ထုတ္သလဲ”<br /><br />“ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ဓာတ္ပါ”<br /><br />“ ဟုတ္တယ္ ကေလးတို႔ သိပ္ေတာ္တာပဲ..။ သစ္ပင္ႀကီးေတြဟာ ေန႔အခါ မွာေတာ့ ေနေရာင္ျခည္အသံုးျပဳျပီး အစာခ်က္ရာမွာ လူေတြထုတ္လိုက္တဲ့ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ကို သူတို႔က ယူ... လူေတြအသံုးလိုတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ကို သူတို႔က ျပန္ထုတ္ေပးလို႔ လူေတြနဲ႔ သိပ္အဆင္ေျပ ၾကတာေပါ့..”<br /><br />“ ညဘက္ေရာက္လို႔ ေနေရာင္ မရွိေတာ့တဲ့အခါ အစာမခ်က္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔လည္း လူေတြလိုပဲ ေအာက္စီဂ်င္ကို ႐ႈၿပီး ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ကိုပဲ ထုတ္ၾကသတဲ့ကြယ္...ဒါေၾကာင့္ တခါတေလ ညဘက္ႀကီး သစ္ပင္အႀကီးႀကီးေတြ ေအာက္မွာတို႔ သစ္ေတာေတြထဲမွာတို႔ ေနမိ အိပ္မိရင္ အသက္႐ႈမ၀ျဖစ္္ၿပီး သတိလစ္တတ္ တယ္ဆိုတာ....လူေတြနဲ႔ သစ္ပင္ေတြ ေအာက္စီဂ်င္ကိုလု႐ႈၾကလို႔ေပါ့။ ဒါကို မသိတဲ့ သူေတြကေတာ့ သရဲဖမ္းတာ နတ္ဖမ္းတာ နဲ႔ ေၾကာက္တတ္ၾကတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သစ္ပင္ေတြက ညမွာ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ကို ထုတ္တာကိုး..”။<br /><br />ေန႔အခ်ိန္တြင္ လူႏွင့္သစ္ပင္ သဟဇာတျဖစ္စြာ ေအာက္စီဂ်င္ႏွင့္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ကို အေပးအယူ လုပ္ၾကေသာ္လည္း ညအခါ ေအာက္စီဂ်င္ကိုခ်ည္း႐ႈ၍ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ေတြခ်ည္း ထုတ္လႊတ္ၾကပံုကိုလည္း ဆရာမက သင္ပုန္းေပၚတြင္ ေန႔ညခြဲျခားကာ ပံုၾကမ္းဆြဲျပလိုက္သည္။<br /><br />“ မင္းတို႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း သစ္ပင္ေတြက သူတို႔ မနက္က သံုးထား စားထားတဲ့ ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ဓာတ္ေငြ႕ကို ညက်ေတာ့ ျပန္ထုတ္ သူတို႔မနက္က ထုတ္ထားတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ကို ညက်ျပန္ယူ သူ႔ဖာသာ လည္ပတ္ေနတာပဲေနာ္.... သူတို႔ အစာအတြက္ ေစ်းသြားဖို႔မလိုဘူး.... မင္းတို႔လည္း ေစ်းသြားဖို႔မလိုေအာင္ မနက္က စားထားတာ ညက် ျပန္ထုတ္ မနက္က် ျပန္စား မေကာင္းဘူးလား....အေမ ေစ်းဖို႔ သက္သာတာေပါ့”<br /><br />“ ဟင့္ မေကာင္းပါဘူး ဆရာမကလည္း ..”<br />“ဟား ဟား ဒါေတာ့ သိသားပဲ”<br /><br />“ကဲ သစ္ပင္ႀကီးေတြ က ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလဲေနာ္ ... သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို မွ်တေနေအာင္လုပ္ေပးထားတာ။ တို႔လူေတြအတြက္လည္း အစာေတြလည္းေပးတယ္ ေလ႐ႈဖို႔လည္း လုပ္ေပးတယ္။ ေနစရာ အရိပ္ခိုစရာ လည္းေပးတာပဲ။ အ၀တ္အထည္ေတြလည္းေပးတာပဲ သစ္ပင္ေတြကို ခ်စ္တတ္ ထိန္းသိမ္းတတ္ဖို႔လိုတယ္။ သစ္ပင္မရွိတဲ့ ကမာၻႀကီးဆိုရင္ ဘယ္လိုျဖစ္လဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္းပါ။”<br />“ေၾကာက္စရာႀကီးပါ လူေတြ ေသကုန္မယ္ထင္တယ္ ဆရာမ”<br /><br />“ ေအး မင္းတို႔ထင္တာေတြကို သစ္ပင္မရွိတဲ့ ကမာၻဆိုၿပီး အိမ္ကေန စာ ငါးေၾကာင္း ေလာက္ေရးခဲ့ၾကေနာ္..”<br /><br />ဆရာမက သင္ပုန္းေပၚရွိ ပံုမ်ားကိုဖ်က္ကာ ပံုသစ္တစ္ပံုဆြဲရန္ အစျပဳရင္း ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။<br /><br />“ အခု သစ္ပင္ေတြ အသက္႐ႈတာသိျပီ... သူတို႔ လူေတြလို သြားလာလို႔ရလား”<br /><br />“မရပါဘူး ဆရာမ”<br /><br />“လႈပ္လို႔ေရာရလား”<br /><br />“လႈပ္လို႔ေတာ့ရပါတယ္ ေလတိုက္ရင္ေလ”<br /><br />“ေအး မွန္တာေပါ့..။ ဟုတ္ၿပီ သူတို႔ မ်ဳိးပြားလို႔ေရာရလား။ မင္းတို႔ လူအသစ္ကေလးေတြ ထပ္ေမြးလာသလို သစ္ပင္အသစ္ကေလးေတြေရာ ထပ္ေပါက္လာေသးလား”<br /><br />“ေပါက္ပါတယ္”<br /><br />“ ဘယ္လုိေပါက္သလဲ”<br /><br />“ သစ္ေစ့ေလးေတြကေန အပင္သစ္ကေလးေတြေပါက္ပါတယ္”<br /><br />“ သိပ္ေတာ္တာပဲကေလးတုိ႔ သည္မွာၾကည့္ သစ္ေစ့ေလးကေန သည္လိုမ်ဳိး အဆင့္ဆင့္ အပင္ေလး ေပါက္လာတယ္ေနာ္..ဒါက ပဲေစ့ေလးတစ္ေစ့ အပင္ေပါက္ပံုေပါ့”<br /><br />တတိယတန္း သဘာ၀ သိပၸံ သင္ခန္းစာမွ ပဲေစ့ အပင္ေပါက္ပံုအဆင့္ ငါးဆင့္ကို ဆရာမက ဆြဲျပလိုက္သည္။<br /><br />“ ကဲ ေကာင္းၿပီ။ အခု မင္းတို႔က သစ္ေစ့ေလးတစ္ေစ့ လုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ကူးၾကည့္ရေအာ္ေနာ္... မင္းတို႔ ဘာေစ့ေလးေတြျဖစ္ခ်င္လည္း ...ပဲေစ့ေလးေတြလား၊ သရက္ေစ့ေလးေတြလား၊ သေဘၤာသီးအေစ့ေလးလား... ျဖစ္ခ်င္တဲ့အပင္ကို စိတ္ကူးၾကည့္ပါ”<br /><br />ဆရာမက ၾကမ္းေပၚတြင္ ဒူးတုပ္ထိုင္လိုက္ရင္း ကိုယ္ကို၀ပ္လိုက္သည္။<br /><br />“ဆရာမလုပ္သလို လိုက္လုပ္မယ္ ကိုယ္လံုးကေလးကို ေျမၾကီးေပၚမွာ သစ္ေစ့ေလးလို ကပ္ထားပါ ”<br /><br />ကေလးတို႔ အားလံုး ဒူးတုပ္ကေလးေတြထိုင္ၿပီး စာသင္ခန္းၾကမ္းျပင္တြင္ ကုန္းကုန္းေလးေတြ လုပ္ေနၾကသည္။<br />“ ကဲ... ေနေရာင္ျခည္ေတြ ေရေတြ ေလေတြ ရလို႔ သစ္ေစ့ေလး အပင္ေပါက္လာၿပီ”<br /><br />ဆရာမက တျဖည္းျဖည္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို လက္အုပ္ခ်ီသလို လုပ္ရင္း အေပၚကိုေျမွာက္ျပသည္။ ကေလးမ်ားလိုက္လုပ္ၾကသည္။<br /><br />“ေဟာ... သစ္ပင္ေပါက္ကေလး ရွည္လာၿပီ”<br /><br />ဆရာမက ဒူးကိုေထာက္ ခါးကိုဆန္႔ လိုက္ၿပီး လက္ဖ၀ါးႏွစ္ခုကိုေဘးဘက္ကားရင္း ေခါင္းေပၚကို ေျမွာက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း မတ္တတ္ထလိုက္သည္။ ကေလးမ်ားလည္း တဟိဟိ ရီရင္း လိုက္လုပ္ၾကသည္။<br /><br />“ဟုတ္ၿပီဲ ..သစ္ပင္ႀကီး ဆက္ႀကီးထြားလာျပီ။ ေနေရာင္ျခည္ရေအာင္ အစြမ္းကုန္ ရွည္လုိက္ၾကစမ္းပါ”<br /><br />ဆရာမက အစြမ္းကုန္ ခါးကိုဆန္႔ လက္ကိုေျမွာက္ ေျခဖ်ားကိုေထာက္ရင္း ကေလးမ်ားကိုေျပာလိုက္သည္။ ကေလးမ်ားကလည္း တကိုယ္လံုးအစြမ္းကုန္ ဆန္႔ရင္း အေညာင္းေတြေျပကုန္သည္။<br /><br />“ကဲ လိုက္ဆိုပါ ........ေလၿငိမ္ၿငိမ္...”<br />“ေလၿငိမ္ၿငိမ္”<br /><br />“သစ္ပင္ႀကီး..ၿငိမ္”<br />“သစ္ပင္ႀကီး ...ၿငိမ္”<br /><br />“ေလျပင္းတိုက္ေတာ့ဘယ္လိုျဖစ္တယ္”<br />“ေလျပင္းတိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္”<br /><br />“ေဟာဒီလိုျဖစ္တယ္....”<br />“ေဟာဒီလို ျဖစ္တယ္။”<br /><br />ဆရာမက လက္ႏွစ္ဘက္ကိုေ၀ွ႕ယမ္းရင္းဆိုေတာ့ ကေလးမ်ားလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေ၀ွ႕ယမ္းၾကေလသည္။<br />“ကေလးတို႔ ေရ......အေရွ႕ဘက္ကေလတိုက္ရင္ ဘယ္ဘက္ကိုယိမ္းမလဲ”<br />“ အေနာက္ဘက္ကို ယိမ္းပါမယ္”<br /><br />“ဟုတ္ၿပီ ဆက္ဆိုမယ္”<br />“ အေရွ႕ကတိုက္ေတာ့ အေနာက္ကိုယိမ္းတယ္...”<br />“ အေရွ႕ကတိုက္ေတာ့ အေနာက္ကိုယိမ္းတယ္...”<br /><br />“ အေနာက္က တိုက္ေတာ့ အေရွ႕ကိုယိမ္းတယ္...”<br />“ အေနာက္က တိုက္ေတာ့ အေရွ႕ကိုယိမ္းတယ္...”<br /><br />စာသားအလိုက္ ခါးကို ေရွ႕ေနာက္ ယိမ္းၾကသည္။<br />“ညာဘက္ကတိုက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကိုယိမ္းတယ္..”<br />“ညာဘက္ကတိုက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကိုယိမ္းတယ္..”<br /><br />“ဘယ္ဘက္ကတိုက္ေတာ့ ညာဘက္ကိုယိမ္းတယ္..”<br />“ဘယ္ဘက္ကတိုက္ေတာ့ ညာဘက္ကိုယိမ္းတယ္..”<br /><br />အသံကိုဆြဲဆိုကာ ဘယ္ညာ ယိမ္းႏြဲ႕ၾကျပန္သည္။<br />“ေလျငိမ္ျငိမ္ သစ္ပင္ၾကီးၿငိမ္”<br /><br />ကေလးမ်ား အားလံုုး လက္ ကေလး ေတြ ေဘးကပ္ ရပ္လိုက္ရင္း သံၿပိဳင္ေအာ္ ကာ လိုုက္ဆိုု ေနၾက သည္။<br /><br /><br />+++++++++<br /><br /><br />မနက္ျဖန္ သူတို႔နဲ႔ေတြ႕ရေတာ့မည္။ က်မ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိပါသည္။ သူတို႔ဆိုတာက သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိရွိသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းက ကေလးေတြပါ။ မေန႔က သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။ သဘက္ခါက်ရင္ ငါတုိ႔ေတြ ဒဂံုျမိဳ႕သစ္ေတာင္ပိုင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွာ ကေလး တစ္ရာေလာက္ကို ေန႔လည္စာေကၽြးရင္း ကေလးေတြအတြက္ ပန္းခ်ီဆြဲတာေလးေတြ ကဗ်ာဆိုတာေလးေတြ လုပ္မယ္။ နင္လည္း စိတ္၀င္စားရင္ နင္သိထားတဲ့ စာသင္နည္းေလးေတြ ကို ျပေပးမလားတဲ့။<br /><br />အိုး ...သိပ္ရတာေပါ့။ ျပေပးခ်င္ေနတာ အေတာ္ပါပဲ။ က်မက စာသင္ရမွာကို သိပ္ေပ်ာ္တာ။ စိတ္ကူးထဲမွာ အျမဲ စာသင္ေပးေနတာ။ သူတို႔ကို ကဗ်ာေလးေတြလည္း ဆိုခိုင္းမယ္။ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား ကစားနည္းေလးေတြနဲ႔လည္း ကစားေပး အံုုး မယ္။<br /><br />သည္ေန႔ တစ္ေန႔လံုး သူတို႔နဲ႔ေတြ႕ရင္ သင္ျပဖို႔ သင္ခန္းစာေတြ ျပင္ဆင္ေနမိသည္။ တစ္နာရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြပ်င္းမလားပဲ။ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ မပ်င္းေလာက္ပါဘူးေလ။ သူတို႔ကို ဘာအေၾကာင္း သင္ေပးရင္ေကာင္းမလဲ...။ သမိုင္း၊ ပထ၀ီ၊ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ။ အင္း ....ဒါေတြက သူတို႔က အတန္းစံု အရြယ္စံု ဆိုေတာ့ သင္ရခက္မယ္..။ အဲေတာ့ ကေလးအားလံုးလည္း နားလည္ႏိုင္မဲ့ တတိယတန္း သဘာ၀ သိပၸံထဲက သစ္ပင္အစာခ်က္တာနဲ႔ သစ္ေစ့ေလး အပင္ေပါက္တဲ့ ပံုကိုယူသင္ေပးမယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ သားသားတို႔ မူၾကိဳမွာ သင္တဲ့ ကဗ်ာေလးကို သင္ေပးရမယ္။ ဒါဆို သူတို႔ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားၿပီးသားလည္းရမယ္။ သင္ခန္းစာနဲ႔လည္း ကိုက္ညီတယ္။ ေကာင္းတယ္ ... ခု ေခတ္စားေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးကို ပညာေပးရာလည္း ေရာက္တယ္။<br /><br />ကေလးဗဟိုျပဳ သင္ၾကားေရးမွာ ကေလးေတြရဲ႕ သိၿပီးသား အသိကို အေျခခံၿပီး သင္ၾကားေပးမဲ့ သင္ခန္းစာနဲ႔ ဆက္စပ္ဆြဲယူ သင္ၾကားေပးရတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ သည္ေတာ့ ကေလးေတြကို သူတို႔ သိၿပီး နားလည္ၿပီး တာေတြကို ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေပး ေမးေပးရမယ္ တဲ့။ သူတို႔ စိတ္ကူးဥာဏ္ေတြကို အသစ္စဥ္းစားတတ္လာေအာင္ဖြင့္ေပးတဲ့ ေမးခြန္းေတြေမးရမယ္။ သူတို႔ ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ စဥ္းစားခ်က္ေတြကို စာေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေရးခိုင္းတဲ့နည္း၊ အတန္းသားေတြေရွ႕မွာ ေျပာခိုင္းတဲ့ နည္းကိုသံုးၿပီး ထုတ္ေဖာ္ေပးရမယ္တဲ့။ ဒါမွ ကေလးေတြဟာ မိမိယူဆခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုရဲလာမယ္။ စာအေရးအသားစြမ္းရည္၊ အေျပာစြမ္းရည္လည္း တက္လာမယ္ လို႔ က်မတက္ထားဖူးတဲ့ သင္တန္းေတြ မွာ သိခဲ့ရတယ္။<br /><br />က်မ ျပင္ဆင္ထားခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာကို အထပ္ထပ္ စဥ္းစား၊ အထပ္ထပ္ေလ့က်င့္ ေနမိပါတယ္။<br />က်မ စိတ္ကူးထဲမွာ ေတာ့ ကေလးေတြနဲ႔ အေပးအယူ မွ်ေနတာပဲ။<br />က်မတို႔ စာသင္ခန္းေလးက ေပ်ာ္စရာ သိပ္ေကာင္းေနပါတယ္။<br /><br /><br />++++++++++<br /><br /><br />သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ေျပာခဲ့သားပါ။<br />ေက်ာင္းက နည္းနည္းေ၀းတယ္ေနာ္တဲ့။ ဆင္းရဲလည္း ဆင္းရဲတယ္တဲ့။<br />သိပါတယ္ဟယ္။ အစိုးရေက်ာင္း မတက္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ဖြင့္တဲ့ေက်ာင္းဆိုမွေတာ့ ခ်မ္းသာပါ့ မလား ေပါ့။<br /><br /><br />ဒါေပမဲ့ က်မ စိတ္ကူးထဲမွာတုန္းက သည္ေလာက္ဆင္းရဲၿပီး သည္ေလာက္ေ၀း လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိပါဘူး။ ေ၀းတယ္ဆိုတာက လူေတြနဲ႔ ေ၀းတာကို ေျပာတာပါ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲ ကေန ကားစီးရင္ တစ္နာရီေလာက္ပဲ ၾကာတဲ့ခရီးမို႔ အမွန္ေတာ့ ေ၀းလွတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူေနထူထပ္တဲ့ ျမိဳ႕ျပကေနထြက္လို႔ လယ္ကြင္း စိမ္းစိမ္းေတြၾကားက ေျမနီနီ လမ္းေလး နေဘး ရႊ႕ံ အိုင္ထဲက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကေလးကေတာ့ ေခါင္လြန္း၊ ေ၀းလြန္းလွသလိုပါပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆိုရင္ ကေလးေတြ အတြက္ ကစားစရာ ေျမကြက္လပ္ေတာ့ ရွိမယ္။ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္က ေျမကြက္လပ္ မွာ စာသင္ရရင္ စာသင္ခန္းမလိုပါဘူး။ နာမည္ေက်ာ္ ဆန္တနိေကတန္ ေက်ာင္းလို သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာၿပီးသားေတာင္ ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။<br /><br />ခုေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ စာသင္သားကိုရင္ ငါးပါးေလာက္ သီတင္းသံုးတဲ့ ဆယ္ေပပတ္လည္ ထရံကာ သြပ္မိုး ပ်ဥ္ခင္း ေက်ာင္းကေလး ႏွစ္ေဆာင္နဲ႔ ကေလးတို႔ စုေ၀းရာ ေပႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ ျပတင္းေပါက္မပါတဲ့ ေျမစိုက္ထရံကာ စာသင္ေက်ာင္း အတြက္ ေျမေနရာကလြဲလို႔ က်န္တာက လယ္ကြင္းျပင္ၾကီး ပဲေလ။ သစ္ပင္ၾကီး ဆိုလို႔ တစ္ပင္ေတာင္ ေပါက္စရာေနရာမရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အင္း သည္လို ေက်ာင္းမ်ဳိးကို ရွာေဖြ အလွဴ လုပ္ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔ အုပ္စုကိုပဲ ခ်ီးက်ဴး မိပါေသးတယ္။<br /><br />ဆရာေတာ္ကို ကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြရွိတဲ့ စာသင္ခန္းကို လာခဲ့တယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ ခ်စ္စရာေလးေတြပါ။ တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ပန္းကေလးေတြေပါ့။ အားလံုးပဲ အျဖဴ အစိမ္းေလးေတြ ၀တ္လို႔ ေတာက္ေတာက္ပပႀကီး မဟုတ္ၾကေပမဲ့၊ သိပ္ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါးေတာ့ မေတြ႕ရပါဘူး။ သူတို႔ကို ၾကာဇံေက်ာ္ေကၽြးမယ္၊ ပန္းခ်ီေတြလည္းသင္မယ္၊ ေက်ာင္းကို ဧည့္သည္ေတြ လည္း လာတယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြ ေနၾကတာေပါ့။ ဆရာမေလး ႏွစ္ ေယာက္ခမ်ာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းစီ ကိုင္လို႔ တဟဲ့ဟဲ့ ေအာ္ေနရတာပါပဲ။ အင္း က်မ တက္ခဲ့တဲ့ သင္တန္းမွာေတာ့ ကေလးစိတ္ပညာအရ တုတ္မကိုင္ရဘူး ဆိုပဲ။<br /><br /><br /><br /><br /><br />သည္ေန႔က ဧည့္သည္ေတြလာလို႔ အတန္းဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ထားသလား။ အရင္ကလည္း သည္လိုပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ တခန္းတည္းသာရွိတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းရဲ႕ နံရံ သံုးဘက္မွာ သင္ပုန္း ငါးခုကို ကပ္ထားတယ္။ နံရံတဘက္ကေတာ့ ၀င္ေပါက္ေပါ့။ အင္း .. သူငယ္တန္းအတြက္က ဟိုသင္ပုန္းျဖစ္မယ္။ သည္ဘက္နံရံက သံုးတန္းနဲ႔ ေလးတန္းအတြက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သံုးတန္း နဲ႔ ေလးတန္း အဂၤလိပ္စာေတြ သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးလက္စ ေတြ႕တယ္။ ဒါဆို ဟိုဘက္နံရံမွာ ပထမတန္းနဲ႔ ဒုတိယတန္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကေလး တစ္ရာေက်ာ္ အတန္း ငါးတန္းအတြက္ ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့ အတန္းေတြကို ၾကားမွာ ကာမထားတာပဲ အဆင္ေျပမယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။ ဆရာေတာ္ ေရာ ကူသင္ေပးသလားမသိဘူး။ သင္မွပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကိုရင္ႀကီးေတြ ဦးပဇင္းေတြလည္း ရွိသားပဲ သူတို႔လည္း ကူထိန္းေပးမွာေပါ့။<br /><br />ေဟာ... ကေလးေတြ ၾကာဇံေက်ာ္ စားရေအာင္ တန္းစီပါတဲ့။ ဆရာမက တုတ္တေခ်ာင္းကိုင္ရင္း ေအာ္ေနတယ္။ တန္းစီ တန္းစီတဲ့။ အင္း အတန္းအလိုက္ ေကၽြးလုိက္ရင္ေကာင္းမယ္။ တန္းစီလို႔တင္ ေျပာေနရင္ သူတို႔က ဘယ္စီ တတ္မလဲ။<br /><br />“ကဲ ..ကဲ သူငယ္တန္းေတြအရင္ ေရွ႕ကိုလာ။ အတန္းႀကီးေတြ ေနာက္မွာေနဦး”<br />အမေလး... က်မ ၀င္ေအာ္ေပးမွပဲ ပိုဆိုးသြားပါလား။ ၀ုန္းကနဲဆို သူငယ္တန္းေတြေရွ႕ကိုတဲ့ ဆိုၿပီး အားလံုးနီးပါး ျပံဳတိုးေရာက္လာၾကတယ္။ နည္းနည္း အသက္ၾကီးတဲ့ ကေလးေတြကို ဟဲ့ နင္တို႔က သူူငယ္တန္းလား ဘာလို႔ ေရွ႕တိုးေနတာလဲ ေနာက္မွာ စီေလ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့..“ သမီး သူငယ္တန္းပါ။ မယံုရင္ ဆရာမကို ေမးၾကည့္ပါတဲ့”<br /><br />စိတ္႐ႈပ္ေနပံုရတဲ့ ဆရာမေလးကလွည့္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။<br />“ဟုတ္တယ္ အစ္မေရ သည္ေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္းကတင္ ငါးဆယ္ေက်ာ္တယ္။ အားလံုးနီးပါး သူငယ္တန္းခ်ည္းပဲ” တဲ့ေလ။<br /><br />ေၾသာ္ ... ဟုတ္မွာေပါ့ေနာ္ ။ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းဖြင့္တယ္ဆိုမွ ေက်ာင္း စအပ္ရေတာ့ သူတို႔ခမ်ာ အသက္ ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္လည္း သူငယ္တန္းပဲျဖစ္ေနတာကိုး။<br /><br />ဟန္ေဆာင္မႈ၊ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ ကင္းကင္းနဲ႔ စားေသာက္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း က်မလည္း ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ သူတို႔နဲ႕အတူ တန္းစီၿပီး ၾကာဇံေက်ာ္စားလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ သူတို႔ေလးေတြကို စာသင္ရင္း ဂိမ္းေတြ ကစားေပးရ ဦးမယ္ေလ။<br /><br /><br />+++++++++++<br /><br /><br />ပန္းခ်ီဆြဲျပေနတဲ့ ဆရာႀကီးနဲ႔ အေပးအယူမွ်ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေနာက္နားက ၾကည့္ေနရင္း သေဘာက်ေနမိပါတယ္။ အရမ္း ထံုထံု အအ မေျပာရဲ မဆိုရဲတဲ့ ကေလးေတြေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ေမးလိုက္ရင္ ေျဖၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဒါမ်ဳိးမွ ေကာင္းတယ္။ အင္း ကိုယ့္အလွည့္မွာေတာ့ ဘယ္လို လာမလဲမသိဘူး။ အတန္းေဘးနားက တုတ္ကိုင္ရင္း ထိန္းေပးေနတဲ့ ဆရာမေလးကို တိုးတိုးေျပာမိတယ္။ အစ္မ သိပၸံသင္ခန္းစာ ေလး နည္းနည္းသင္ျပေပးခ်င္တယ္ေနာ္ ဆိုေတာ့ သင္ပါအစ္မ ရပါတယ္ တဲ့။<br /><br />ကဲ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ပါၿပီ။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ အားလံုးေရာေနတဲ့ သည္ကေလးေတြကို ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္လာခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာ ကို သင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္္။ ပထမ ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ ဘာ အေႏွာက္အယွက္မွမရွိ အဆင္ေျပေနသားပင္။ ေဟာ.. ကေလးတစ္ေယာက္ ေခၽြးေတြရႊဲလို႔ လိုက္ေအာ္ရလို႔ ေမာပန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ လက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္လို႔ “ဆရာမ ေရေသာက္တဲ့” ။ က်မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါသည္္။ ကေလးက စာသင္ခန္း အျပင္ဘက္က ေရအိုးစင္ဆီ ထြက္ေျပးသြားသည္။<br /><br />အရွိန္ရေနတဲ့ စာကိုဆက္သင္မယ္လုပ္တုန္း ....ေဟာ ေနာက္တစ္ေယာက္ လက္ညႈိးေလးေထာင္လို႔ “ဆရာမ ေသးေပါက္” တဲ့ ေခါင္းညိတ္ျပရျပန္တယ္။ ေမးခြန္းေမးမယ္လုပ္တုန္း လာျပန္ၿပီ လက္တစ္ေခ်ာင္းေထာင္လို႔ “ဆရာမ ေရေသာက္”။<br />ဘုရားေရ ...... ေလးငါးေယာက္တျပိဳင္တည္း စုျပံဳၿပီး လက္ညိႈးေလးတစ္ေခ်ာင္းစီေထာင္လို႔ ... ။ က်မ ေခါင္းညိတ္ မျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိရင္ ေနာက္ထပ္ ေထာင္လာဦးမယ့္ လက္ညႈိးေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို ျမင္ေနပါတယ္။ ေယာင္နန ေငးရင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ က်မအခက္အခဲကို တုတ္ကိုင္ထားတဲ့ ဆရာမေလးက ၀င္ကူလိုက္ပါတယ္။<br /><br />“ အားလံုး ျပန္ထိုင္ၾက။ တစ္ေယာက္မွ မထရဘူး။ ေရလည္းမေသာက္ရဘူး။ ေသးလည္းမေပါက္ရဘူး။ သြား ျပန္ထိုင္”<br /><br />အင္း ...ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ နည္းနည္း ျငိမ္သြားတဲ့ ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ခုနသင္လက္စ သင္ခန္းစာ ကို ဆက္သင္လိုက္ ပါတယ္။ ခဏေတာ့ အဆင္ေျပသား။ ေဟာ ... လက္ကေလးေထာင္လို႔ ေခၽြးရႊဲေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေရေသာက္တဲ့.... ေနာက္တစ္ေယာက္ ....ေနာက္ႏွစ္ေယာက္....ေနာက္သံုးေယာက္....ေလးေယာက္...။<br /><br />အင္း ခုနလည္း စားေသာက္ ေဆာ့ကစားထား၊ စာသင္ေတာ့လည္း ေအာ္ဟစ္ထား၊ ျပတင္းေပါက္မရွိတဲ့ သြပ္မိုးေအာက္က စာသင္ခန္းထဲမွာ ေခၽြးေတြလည္းထြက္ဆိုေတာ့ ...ေရငတ္မယ္ဆိုလည္း ငတ္မွာေပါ့ေလ။ ေရေသာက္ခ်င္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေရမေသာက္ခိုင္းပဲ စာသင္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ခိုင္းထားတာ တရားပါ့မလား။ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္ရာ က်မွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒါ စာသင္ခ်ိန္ေလ။ သူတို႔ ေရေသာက္တိုင္း ေသးေပါက္တိုင္းသာ သြားခိုင္းရရင္ေတာ့ တတန္းလံုးအကုန္ထြက္ၾကမွာပဲ။ စာသင္ခန္းထဲ ေက်ာင္းသားေတာင္ ရွိေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ က်မကသာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ စဥ္းစားေနတုန္း သူတို႔ ဆရာမက ျပန္ထိုင္ၾကစမ္း ဆိုၿပီး တုတ္သံ တျဗန္းျဗန္း ေပးၿပီး အတန္းထိန္းေပးေနသည္။<br /><br />ကဲ ..ကဲ... သင္လက္စ သင္ခန္းစာလည္း ဘယ္ေရာက္ၿပီ မသိ။ စိတ္လည္းမပါေတာ့။ သူတို႔ကို ကဗ်ာပဲဆိုခိုင္းၿပီး သူတို႔ ဆရာမ လက္ထဲပဲ အပ္လုိက္ေတာ့မည္ စဥ္းစားသည္။ “အားလံုး သစ္ေစ့ေလးေတြ လုပ္ၾကမယ္.... ကိုယ့္ေနရာမွာကိုေနပါ။ ဆရာမ လုပ္သလို လိုက္လုပ္ၾကပါ။” အင္း သည္လိုေတာ့လည္း အားလံုးလိုက္လုပ္ၾကသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အားရပါးရ ေအာ္ဟစ္ သီဆိုၾကသည္။ လြတ္လပ္စြာ ကိုယ္ကို လႈပ္ရွား ယိမ္းႏြဲ႕ၾကေလသည္။<br /><br /><br /><br />++++++++++++<br /><br /><br />သူငယ္ခ်င္းကေျပာသည္။<br />“သည္က ဆရာမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို နင္တက္ခဲ့တဲ့ သင္တန္းက ကေလးဗဟိုျပဳ သင္နည္းတို႔ ဘာတို႔ နည္းနည္း ေလာက္ ေျပာျပေပးခဲ့ပါဟာ။ နည္းေလးေတြလည္း ျပေပးခဲ့ပါဦး” တဲ့။<br /><br />တကယ္ေတာ့ က်မက အစိုးရ၀န္ထမ္း ဆရာမ မဟုတ္ပါ။ ေခတ္မီ စာသင္ၾကားနည္း သင္တန္းေတြကိုေတာ့ တက္ခဲ့ဖူးသည္။ စာေတြ႕လည္း ေလ့လာခဲ့သည္။ လက္ေတြ႕လည္း စနစ္တက် ျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ စာသင္ခန္းေတြမွာ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္း အစံုအလင္နဲ႔ သင္ျပေလ့က်င့္ ခဲ့ဖူးသည္။ ကေလး ၂၅ ေယာက္ ထက္မပိုတဲ့ စာသင္ခန္းေတြမွာ အုပ္စုဖြဲ႕ ကစားနည္း ေတြ၊ ကေလးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြး ေျပာဆို တာေတြ၊ ကေလးေတြရဲ႕ ပင္ကိုမူလ စြမ္းရည္ေတြ အေတြးအေခၚေတြကို ပိုမို ေတာက္ပ လာေစမဲ့ နည္းလမ္း ေတြသံုးလို႔ သင္ၾကားျပသေပးခဲ့ဖူးသည္ေပါ့။ ကေလး စိတ္ပညာ စာအုပ္ေတြ၊ ကေလးဖြံ႕ျဖိဳးမႈ စာအုပ္ ေတြကို လည္း ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္ေပါ့။<br /><br />လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ ေက်ာင္းသား တစ္ရာနီးပါးကို ဘာသာစံု ျပေနရတဲ့ သည္ဆရာမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို သံုးလေလာက္ သင္တန္းေတြတက္ၿပီး သိခဲ့တဲ့ က်မက ဘာေတြမ်ား ေျပာျပရမွာပါလိမ့္။ ကေလးေတြကို မရုိက္ပါနဲ႔ တုတ္မကိုင္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာရမလား။ ဆရာကခ်ည္းသင္မေပးပါနဲ႔။ သူတို႔ကို ေဆြးေႏြးေစပါ။ သူတို႔ ေျပာတာကို နားေထာင္ေပးပါလို႔ ေျပာရင္ ကေလး တစ္ရာရဲ႕ ေျပာစကားကို နားေလးေပါက္ထဲနဲ႔ နားေထာင္ႏိုင္ပါ့မလား။ ကစားနည္းေလးေတြကိုသံုးၿပီး ကစားရင္း စာသင္ပါလို႔ အၾကံေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း သိပ္မလိုတဲ့ ကစားနည္းေလးေတြ ကို စဥ္းစားၾကံဆၿပီး နည္းေပးခဲ့ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕။<br /><br />“အင္း ဆရာမတို႔ရယ္ နည္းေတြကေတာ့ သည္လို သည္လို ရွိပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ ေစတနာ နဲ႕ ၀ါသနာ ကို ဗဟုိျပဳၿပီး ကိုယ့္ အေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ သင္နည္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ပဲ သင္ၾကပါ။ အစိုးရက ျပဌာန္းထားတဲ့ သင္႐ုိးညႊန္းတမ္းကိုလည္း ကုန္ေအာင္သင္ရမွာဆိုေတာ့ အျမဲတမ္း ကစားနည္းေတြနဲ႔ခ်ည္း မသင္ေပးႏိုင္ေတာ့ တစ္ပတ္မွာ တစ္ရက္ေလာက္ ေတာ့ ေပ်ာ္စရာ စာသင္ခန္းေလး ျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးေပါ့ ေနာ္။”<br /><br />“ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္မရယ္၊ က်မတို႔ကလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းက ခန္႔ထားတဲ့ဆရာမေတြဆိုေပမဲ့ ေခတ္မီနည္းေတြ နဲ႔လည္း သင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ခုေလာက္ေျပာျပတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္ၾကံဳရင္လည္း သင္တန္းေတြ ဖြင့္ေပးရင္ က်မတို႔ တက္ခ်င္ပါတယ္။ က်မတို႔လည္း ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို တိုးတက္ခ်င္တယ္ေလ”<br />“ဟုတ္တာေပါ့ ဆရာမတို႔ရယ္။ ဆရာဆိုတာ ဓားေသြးေက်ာက္တဲ့။ က်မေတာ့လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုသင္ရင္း ကိုယ္က ဘာလို႔ လံုးပါးပါးရမွာလဲ။ သူတို႔လည္း ထက္ျမက္၊ ကိုယ္လည္း တိုးတက္ရမွာေပါ့။”<br /><br />က်မက က်မထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို ဆက္ၿပီး ေျပာျပန္သည္။<br /><br />“ ေနာက္ၿပီး ..... ဆရာမတို႔ ရဲ႕ ကေလးေတြကို ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစရမယ္လို႔ ၾကံဳး၀ါးစရာမလိုပါဘူး။ ဘြဲ႕မရလည္း အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခားသိတဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္၊ ေလာကကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္တဲ့ လူေတြ ျဖစ္လာဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ မိဘေတြက ကိုယ့္သားသမီးကို ဘြဲ႕ရေအာင္ သင္ေပးႏိုင္မွ တာ၀န္ေက်တယ္ ထင္ေနၾကတာ။ အသက္ ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ပညာရပ္ေတြ သင္ေပးဖို႔ လိုတာကို ေမ့ေနၾကတယ္”<br /><br />“ အစ္မေရ ... သည္ပတ္၀န္းက်င္က မိဘေတြကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔က ဘြဲ႕ရျပီးလည္း ထမင္းငတ္တာပဲ။ ဘြဲ႕ရတာ အထင္ႀကီးဖို႔မရွိဘူးတဲ့။ သူတို႔ ေက်ာင္ပို႔တာက အိမ္မွာ ထိန္းရသက္သာေအာင္ ေက်ာင္းပို႔ေနတာ အစ္မေရ။ ခိုင္းလို႔ရတဲ့ အရြယ္ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းဆက္မထားေတာ့ဘူး။ ခုလည္း တခ်ဳိ႕ဆို ဆရာေတာ္က အတင္း ေက်ာင္းထားခုိင္းလို႔ ပိုက္ဆံလည္းမကုန္လို႔ ထားေနတာ”<br /><br />“ ဟုတ္လား။ အင္း ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ သည္ကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ ရွိေနသမွ်ေတာ့ သူတို႔ကို စာတတ္ေအာင္ သင္ေပးႏိုင္ေသးတာေပါ့။ ဆရာမတို႔ စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔။ ေစတနာက အက်ဳိးေပးမွာပါ။”<br /><br />သူငယ္ခ်င္းက ၀င္ၿပီး အရႊန္းေဖာက္သည္။<br /><br />“ဆရာမရယ္ ကိုယ္က ကေလးေတြသင္ေပးတာပဲ။ လူႀကီးေတြကို သင္ေပးတာမွ မဟုတ္တာ။ လူႀကီးဆိုတာမ်ဳိးက သင္လို႔မရေတာ့ဘူး လႊတ္ထားလိုက္ေတာ့”<br /><br />ဆရာမေလးက သေဘာက်စြာရယ္ေမာရင္း ေျပာလိုက္သည္။<br />“ဟင္း ..ဟင္း.... ဟုတ္ပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္လည္း မက်ပါဘူး။ ကိုယ့္တာ၀န္ေက်ဖို႔ပဲ ဂရုစိုက္ပါတယ္”<br /><br />ဆရာမေလးကို စိတ္ဓါတ္မက်ဖုိ႔ အားေပးေသာ က်မကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ပဲ ေမာရင္း.....<br />အင္း .... ငါေရာ ကိုယ့္တာ၀န္ေက်ရဲ႕လား...<br /><br />ျပင္ဆင္လာခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာေလးတစ္ခုကိုေတာင္ ၿပီးေအာင္ မသင္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ က်မကေရာ ....တာ၀န္ေက်ပါရဲ႕လား...<br />က်မ နားထဲ မွာေတာ့.. ကေလး ေတြ ရဲ႕ အသံေလး ေတြ စီညံ ေန ပါေသးသည္။<br /><br /><span style="font-style: italic;"><br />ေလၿငိမ္ၿငိမ္ ...သစ္ပင္ႀကီး ၿငိမ္<br />ေလျပင္းတိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္...ေဟာဒီလိုျဖစ္တယ္<br />ေလျပင္းတိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္...ေဟာဒီလိုျဖစ္တယ္<br />အေရွ႕ကတိုက္ေတာ့ အေနာက္ကိုယိမ္းတယ္<br />အေနာက္က တိုက္ေတာ့ အေရွ႕ကိုယိမ္းတယ္<br />ညာဘက္ကတိုက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကိုယိမ္းတယ္<br />ဘယ္ဘက္ကတိုက္ေတာ့ ညာဘက္ကိုယိမ္းတယ္<br />ေလျငိမ္ျငိမ္ သစ္ပင္ၾကီးၿငိမ္...</span><br /></span>Anonymousnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-13614995970741636492010-07-09T22:02:00.000-07:002010-07-09T22:10:38.209-07:00လူနဲ႔တူလုိ႔ေပးတဲ့လက္မွတ္<span style="font-style:italic;"><a href="http://seenbseen.blogspot.com/2010/06/blog-post.html">စကၤာပူမူလတန္းေက်ာင္းမွအေတြ႔အၾကံဳကိုေရးသားထားေသာ Seen and Be Seen ဘေလာဂ့္မွ ကူးယူေဖၚျပသည္</a></span><br /><br />ေနာက္ဆုံးေခတ္ရဲ႕ နည္းပညာေတြနဲ႕ ထုံမႊမ္းေနတဲ့ ဒီကၽြန္းႏုိင္ငံေလးက ေက်ာင္းေတြမွာ လူနဲ႕တူရင္ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ Certificate ေပးရတာကလဲ ေနာက္ဆုံးေခတ္ရဲ႕ ဗ်ဴဟာတစ္ခုထင္ပါရဲ႕။ ဒီအသိအမွတ္ျပဳလက္မွတ္ရဲ႕ နာမည္က<br />"Caught You Doing Right" ပါတဲ့။<br /><br />မူလတန္းအ႐ြယ္မွာ iPhone နဲ႔စာသင္ၾကရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာက လုိက္မမွီႏိုင္ပါဘူး။ Learning Trail လုိ႔ေခၚတဲ့ သင္ၾကားရင္း၊ အလည္သြားရင္း ဆုိတဲ့ Program ေတြမွာ သူတုိ႔ေလးေတြ iPhone ေလးေတြကုိယ္စီနဲ႔။ ေက်ာင္းမွာလဲ White Board ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ Smart Board နဲ႔။ အတန္းတုိင္းမွာ Net book ေတြ၊ Tablet ေတြကိုယ္စီနဲ႔။ အသံသြင္းစရာေတြ၊ Video ေတြအတြက္ Studio နဲ႔။ အရာရာတုိင္းက ေနာက္ဆုံးေပၚ၊ ေနာက္ဆုံးနည္းပညာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေခတ္ရဲ႕ ပညာေရး။<br /><span id="fullpost"><br />ဒီလုိေခတ္မွီေက်ာင္းမွာ ေခတ္မီဆရာတစ္ေယာက္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အလုပ္႐ွဳပ္ေနတာကို ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ဒီလုိေမးတယ္။ "Teacher, are you watching p*** site?" ဆရာျဖစ္သူက ဆုံးမခ်င္လုိ႔ လာဦးေခၚေတာ့ "Teacher is watching p*** site" လုိ႔ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ၿပီး ထြက္ေျပးတယ္။ ေနာက္ကလုိက္တဲ့ ဆရာက ေလွကားေပၚက လိမ့္က်လုိ႔ Ambulance ေခၚၿပီး ေဆး႐ုံတင္၊ ကေလးနဲ႕ မိဘကို ေခၚၿပီး Warning ေပးေတာ့ ကေလးက "Not Fair" လုိ႔ အတန္းပုိင္ ဆရာမကို ေျပာတယ္။ သူ႕ကို ဘယ္သူက လုိက္ခိုင္းလုိ႔လဲ၊ သူ႕ဟာသူ ေခ်ာ္က်တာ ငါနဲ႔ မဆိုင္ဘူးတဲ့။ လုံး၀တြန္႔ဆုတ္ေတြေ၀ျခင္း၊ ေနာင္တရျခင္း ကင္းတဲ့ ပကတိမ်က္ႏွာနဲ႕။ ဪ... ေခတ္ရဲ႕သားေကာင္ေတြမုိ႔လဲ ေခတ္အတိုင္း စဥ္းစားၾကေလသလား။<br /><br />သူငယ္တန္းက ကေလးမေလးတစ္ေယာက္လဲ ဆရာမစာသင္ေနတုန္း စကားမ်ားေနလုိ႔ ဟန္႔လုိက္တာ ဆရာမကုိ လက္ခလယ္ႏွစ္ဘက္စလုံး ေထာင္ျပသတဲ့။ ဆရာမက ဒီအျပဳအမူ႐ုိင္းတယ္၊ မလုပ္ရဘူးေျပာေတာ့ ေနာက္တစ္ခါထပ္လုပ္ျပတယ္။ ဆရာမျဖစ္သူက မိခင္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး "႐ွင့္သမီး ဆရာမကို လက္ခလယ္ ေထာင္ျပတယ္" လုိ႔ေျပာေတာ့ "So, what?" တဲ့။ ဆရာမက "ကၽြန္မကို လာေတြ႕ပါ" လုိ႔ ေျပာေတာ့ မအားဘူး၊ ေနာက္မွလာမယ္တဲ့။ ဆရာမလည္း "No wonder" လုိ႔ပဲ ေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္။<br /><br />ဒီလုိ ဥပမာေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ Department အသစ္တစ္ခု ဖြဲ႕စည္းတာပါပဲ။ Character & Citizenship Education တဲ့။ ဒီဌာနရဲ႕ အဓိက ရည္႐ြယ္ခ်က္က ကၽြန္းပိစိသူ၊ ကၽြန္းပိစိသား ကေလးသူငယ္မ်ား<br />လူသားဆန္ေရးပါပဲ။ အဓိက ကေတာ့ ကၽြန္းသား မဆန္ေရး ဆုိပါေတာ့။ ဒီလုိနဲ႔ ဒီ Certificate ေလးတစ္ခုေပၚထြက္လာပါတယ္။ လိမၼာနားလည္မွႈ၊ စာနာတတ္မွု၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕မွု၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ႏိုင္မွု စတာေတြကို လုပ္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြကို ေပးတာပါပဲ။ စာအုပ္ေတြ တေပြ႕တပုိက္နဲ႔ ဆရာမလာရင္ အသိစိတ္နဲ႔ လာကူသယ္ေပးတဲ့ကေလး၊ အတန္းတိုင္းမွာ သူတပါး အခက္အခဲကို ကူညီတဲ့ကေလး၊ ကုိယ္က်ဳိးထက္ အမ်ားအတြက္ နားလည္တဲ့ ကေလး။ ဒီလုိ ကေလးမ်ိဳးေတြကို သတိထားမိတဲ့ ဘယ္ဆရာမ၊ ၀န္ထမ္းမဆုိ Department head ဆီကို Email ပုိ႔ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကုိယ္တုိင္က Approve လုပ္၊ Assembly လုိ႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသား ဆုံတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလုံးရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာၿပီးမွ ဆုေပးတာပါ။ Certificate နမူနာေလးေတြက ဒါမ်ိဴးေလးေတြပါ။<br /><br />For her selfless act of extending a helping hand to a friend in need. Kelly readily gave tissue to a friend who vomited in class. She also went the extra mile to clean up her friend’s table and books. She was a comfort to her friend and her ‘Share and Care’ spirit is commendable.<br /><br />For having gone the extra mile in showing care and concern for others. At a break during a soccer match, Ismail was seen pouring water for all his team mates first though he was perspiring profusely and was thirsty and tired. His selfless act is commendable.<br /><br />For showing empathy and kindness to a P1 child who was crying. She even offered money to the child to make a call to her mother.<br /><br />ၤၤၤFor showing care and concern by voluntarily approaching and assisting a teacher who was carrying heavy books and bags. Wan Syukrina offered help to the teacher who was touched by her concern and thoughtfulness.<br /><br />ကုိယ္တု႔ိေခတ္၊ ကိုယ္တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ေက်ာင္းမွာသာ ဒါမ်ဳိးဆုေပးရရင္ စာေတာင္ သင္ခ်ိန္႐ွိပါ့မလားမသိ။ ကေလးအားလုံးနီးပါး ဆုရမယ္ထင္ရဲ႕။ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕ ၀တၳဳထဲကလုိ ဆရာမကို ဖိနပ္မပါ ဘူတာ႐ုံထိ မိုး႐ြာ႐ြာ၊ ေနပူပူ လာႀကဳိ႐ွာတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဆုိ ဘယ္လုိ ဆုမ်ဳိးမ်ား ေပးရပါ့မလဲ။<br /><br />ဒီေခတ္မွီေက်ာင္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းသား ၁၀၀၀ ေက်ာ္မွာ ႏွစ္ပတ္တစ္ခါ ၃ ေယာက္ေလာက္ ဆုရၾကတယ္။ အပတ္စဥ္အဂၤါေန႔တုိင္း ဆုေပးပြဲ႐ွိၿပီး ဆုရတဲ့ ကေလးနဲ႔ ဆုရတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို Canteen / Library နဲ႔ General Office ေတြက TV ႀကီးေတြမွာ တစ္ေနကုန္ ျပၿပီး တစ္ေက်ာင္းလုံးကို ဂုဏ္ယူေစေသးတာ။ ေခတ္မီပါတယ္ ဆုိေနမွေလ။<br /><br />ဒီလုိနဲ႔ ႏွစ္လေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိတတ္လိမၼာယုံနဲ႔ မၿပီး၊ သူတပါးရဲ႕ ေမတၱာ၊ ေစတနာကို တန္ျပန္နားလည္ျခင္းကို ေလ့က်င့္ႏိုင္ဘုိ႔ "Caught You Being Kind" ဆုိတဲ့ Certificate ကို ေခတ္မွီမွီ တီထြင္လုိက္ျပန္တယ္။ ဒါကေတာ့ ဆရာမေတြကို ကေလးေတြက ျပန္ၿပီး အသိအမွတ္ျပဳ ေပးရတဲ့ လက္မွတ္။ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာမကုိ ဘာလုိ႔ ခ်စ္သလဲ ဆိုတာ အသိအမွတ္ျပဳ Comment ေလးေရးၿပီး Canteen ကပုံးႀကီးထဲ သြားထည့္လုိက္႐ုံပဲ။ လြယ္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ဒါန့ဲပဲ ကေလးေတြကို တစ္လတိတိ ဒီအေၾကာင္း Assembly မွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေျပာျပ၊ ႐ွင္းျပ။ တစ္လျပည့္ေတာ့ ဒီပုံးႀကီးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဆရာမ ၁၀၀ ေက်ာ္ ႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းမွာ စာ႐ြက္ ၃ ႐ြက္ပဲရတယ္ ဆုိရင္ ေခတ္မီ တယ္ပဲ ေျပာရဦးမလား။ ကေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ သူတပါးရဲ႕ ေမတၱာ၊ ေစတနာ ကုိ အသိအမွတ္ျပဳရဲတဲ့၊ ျပဳရေကာင္းမွန္းသိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတစ္မ်ဳိးလဲ ေခတ္မီစြာ ေပ်ာက္ဆုံးေနျပန္တယ္။ ေခတ္က သင္ၾကားေပးတဲ့ အ႐ုိင္းစိတ္ တမ်ဳိးလို႔ ဆုိၾကစု႔ိရဲ႕။<br /><br />ဆရာမေတြက ဒီေလာက္ပဲ ေမတၱာတရား ေခါင္းပါးလုိ႔လား ဆုိေတာ့လဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ဆရာမျဖစ္ဘုိ႔ကို ေမြးဖြားလာတယ္လုိ႔ထင္မိတဲ့ ဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ဒီ ၃ ေယာက္ထဲ မွာ မပါျပန္ဘူး။ တခုထူးျခားတာက ဒီ ဆရာမ ၃ ေယာက္လုံး ရယ္စရာ အရမ္းေျပာတတ္တာပါပဲ။ သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းလဲ အၿမဲ ရယ္ေမာေနတဲ့ ဆရာမေတြ။ သူတပါးကို ရယ္ေမာေစျခင္း တစ္ခုပဲ အသိအမွတ္ျပဳခံရတဲ့ ၿမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမွုေလလား မခြဲျခားတတ္ပါဘူးေလ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ၃ ေယာက္မွသည္ ၃၀၀ ဆီသုိ႔ ဆုိတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ကေလးေတြကုိ ဘုိးဘြားရိပ္သာေတြေခၚသြား၊ အဘုိးအဘြားေတြနဲ႔ စကားေျပာခုိင္း၊ မိနစ္တုိင္း ကေလးေတြ ေသဆုံးေနတဲ့ အာဖရိက အေၾကာင္း၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးလုိ႔ ပညာကို ခက္ခက္ခဲခဲ သင္ယူရတဲ့ ကမာၻေက်ာ္ ပုဂၢဳိလ္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ျပည့္စုံတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေခတ္မီမီ ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရတဲ့ ဘ၀ကို ေက်နပ္ဘုိ႔၊ အၿမဲတမ္း Complain တက္ဘုိ႔ပဲ စဥ္းစားမေနၾကဘုိ႔ Slide Show ေတြ၊ video ေတြ မ်ဳိးစုံနဲ႔ အဂၤါေန႔တုိင္း သင္ၾကားေပးၾကတယ္။ ႏုနယ္တဲ့ ႏွလုံးသားေလးေတြ ေခတ္မီစြာ ႐ုိသားေစဘုိ႔၊ ပညာတတ္ဆန္စြာ ယဥ္ေက်းေစဘုိ႔ နဲ႔ လူသားဆန္စြာ သိမ္ေမြ႕ေစဘုိ႔ ဆုိတာ ေခတ္မီ IT နည္းပညာေတြ၊ iPhone ထဲက Applications ေတြထက္ သင္ရခက္တယ္ မဟုတ္လား။<br /><br />ကိုယ္တုိင္လဲ Certificate ဘယ္ႏွစ္ခုေလာက္႐ွိမလဲစဥ္စားမိတယ္။ "Caught You Doing Right" က ဘယ္ႏွစ္ခု၊ "Caught You Being Kind" ကဘယ္ႏွစ္ခု၊ ေျပာလုိ႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ "Caught You Doing Wrong" ေတြက ပုိမ်ားေနသလုိလုိ။ တခ်ဳိ႕ Wrong ေတြက ကိုယ္တုိင္သိၿပီး သိပ္ေနာက္မက်ခင္ ရပ္တန္႔လိုက္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ Wrong ေနပါတယ္ ဆုိတာႀကီးကို သိသိႀကီးနဲ႔ ေက်နပ္ေနတာမ်ဳိးလဲ ႐ွိတယ္။ ဘ၀မွာ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး အမွားခံလုိက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ႐ွိသလုိ နည္းနည္းေလးမွ အမွားမခံႏိုင္တဲ့ စိတ္ပင္ပန္းခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြလဲ႐ွိေနျပန္ေရာ။ အမွားဆုိတာေတြ၊ လူေတြရဲ႕ ပညက္ခ်က္ေတြအားလုံးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔ ထြက္ရပ္ေနခ်င္တဲ့ ေဂါက္ေတာက္ေတာက္ေန႔ေတြလဲ ႐ွိတယ္။ "မင္းမွားေတာ့မယ္ဆုိတာ သိလုိ႔ေျပာေနတာကြ" ဆုိတဲ့ေစတနာစကားေတြကို မွားၾကည့္လုိက္ဦးမယ္လုိ႔ တန္ျပန္ခဲ့တဲ့စိတ္႐ုိင္း၀င္တဲ့ ေန႔ေတြလဲ ႐ွိတယ္။ သူတပါးရဲ႕ အမွားနဲ႔ အ႐ွဳံးကို ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာတတ္တဲ့ လူတခ်ဳိ႕ကို ၿပံဳးျပခ်င္တဲ့ ေန႔ေတြလဲ ႐ွိတယ္။ ကုိယ့္အမွားကို သူမ်ားအမွားလုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ လႊဲခ်တတ္တဲ့ လူတခ်ဳိ႕ကို အာ႐ုံေနာက္တဲ့ေန႔ေတြလဲ႐ွိတယ္။ အမွားကိုသိမွ အမွန္ျပင္လုိ႔ရမွာေပါ့လုိ႔ ေျပာၾကတဲ့ လူေတြကို "အမွားတုိင္းရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္လားရာဟာ အမွန္ဆုိတာ ေသခ်ာရဲ႕လား" လုိ႔ျပန္ေမးခ်င္တဲ့ ေန႔ေတြလဲ ႐ွိခဲ့ဘူးတယ္။<br /><br />ကေလးေတြကုိ လူနဲ႔ တူဘုိ႔ လူႀကီးေတြက ႀကိဳးစား၊ လူႀကီးေတြ လူနဲ႔ တူဘုိ႔ကိုေတာ့ သက္ဆုိင္ရာ ဘာသာေရး သေဘာတရား ေတြက ႀကိဳးစား၊ အစြန္းေရာက္တဲ့ လူလဲေရာက္၊ လမ္းေခ်ာ္တဲ့လူလဲ႐ွိ၊ ဒီၾကားထဲ Certificate ႐ူး ႐ူးသြားတဲ့ လူေတြလဲ ႐ွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ကို ယံုၾကည္မွု႐ွိတဲ့ သူအတြက္ ဘယ္သူဘယ္လုိ ေပးေပး တုန္လွုပ္စရာ မလုိပါဘူးေလ။<br /><br />တကယ္တမ္းေတာ့ သူတပါးေပးတာထက္ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ေန႔တုိင္းေပးေနတဲ့ Certificate ေတြက ပိုအေရးႀကီးတာပါ။ ဒီေန႔ ငါေတာ္တယ္၊ ဒီေန႔ ငါေပ်ာ္တယ္။ ဒီေန႔ေလာက္ ညံ့တာမ႐ွိဘူး စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေန႔တုိင္းက ေကာင္းမေနႏိုင္သလုိ၊ ေန႔တုိင္းလဲ မညံ့ႏိုင္ပါဘူးေလ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဆိပ္ျဖစ္ေစမယ့္ Certificate မ်ဳိးမေပးမိဘုိ႔လဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ "Caught You Being An Idiot" ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ ကိုယ့္ကေတာ့ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္မွာ "Certificate of Caught You Doing Stupid" အမ်ိဳးအစားေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ႐ြက္လႊင့္ေနတုန္းပါပဲ။<br /><br /></span>Anonymousnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-29447617963782220992010-06-04T17:47:00.000-07:002010-06-04T17:50:14.384-07:00Civic Education အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း၂၀ ရာစုေႏွာင္းပိုင္း ကာလမွာ ႏိုင္ငံေရးသီအိုရီတခုျဖစ္တဲ့ Civic Education အေၾကာင္းကို ပညာရွင္ေတြရဲ႕ စိတ္၀င္စားတစား ေလ့လာမွဳေတြ တစတစ က်ယ္ျပန္႕လာခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားေကာင္းျဖစ္ဖို႕ဆိုတာ လုပ္ယူရတာ ျဖစ္တယ္။ ေမြးကတည္းက ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို လူအမ်ားက ပိုျပီး လက္ခံလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေဆာက္အအံု တခု ျဖစ္ထြန္းလာဖို႕အတြက္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာနဲ႕ စာရိတၱျမင့္မားတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္မ်ားက တညီတညြတ္တည္း လက္ခံလာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာနဲ႕ စာရိတၱျမင့္မားတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ မ်ားျပားလာေအာင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ ဆိုတာက ေမးစရာ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြ၊ တကၠသိုလ္ ပညာေရးေတြနဲ႕တင္ မလံုေလာက္ဘူးဆိုတာကိုလဲ သိျမင္လာၾကပါတယ္။ <br /><br /><span id="fullpost"><br /><br /><strong>Civic Education ဆိုရာ၀ယ္</strong>Civics ဆိုတာ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အလမ္းနဲ႕ တာ၀န္ေတြကို ေလ့လာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ Civic Education ဆိုတာကေတာ့ ဒီလိုႏိုင္ငံသားအခြင့္အလမ္းနဲ႕ တာ၀န္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအင္စတီက်ဴးရွင္းေတြနဲ႕ ျပည္သူ႕ေရးရာ မူ၀ါဒေတြကို လူအမ်ားသိရွိလာေအာင္ ပညာေပးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ မူကြဲေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေပမယ့္ " ဘံုအက်ိဳးစီးပြားရရွိေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ရန္၊ အမ်ားျပည္သူအား အစိုးရႏွင့္ အျခားအဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ abuse လုပ္ျခင္းႏွင့္ တိုက္ခိုက္ျခင္းကို ကာကြယ္ေပးရန္၊ ျပည္သူ႕ေရးရာကိစၥရပ္မ်ားကို ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ႏိုင္ေသာ အသိဥာဏ္ပညာမ်ားကို ျဖန္႕ျဖဴးေပးရန္၊ အသိပညာဗဟုသုတမ်ားကို ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ အမ်ားျပည္သူအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ အသံုးျပဳရန္ ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ မရွိပါက မည္သည့္ civic potential မွ ျပည့္စံုမည္ မဟုတ္ေပ။ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အလမ္းႏွင့္ တာ၀န္မ်ားဆိုင္ရာ အသိပညာ၊ အရည္အခ်င္း၊ အျမင္ႏွင့္ တန္ဖိုးထားမွဳမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးရာကိစၥရပ္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံသားမ်ားအားလံုး တာ၀န္သိစြာျဖင့္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းကို ျဖစ္တည္လာေစသည္။ သို႕ျဖစ္ရာ အဆိုပါ အရည္အေသြးမ်ား ျမင့္မားလာေစရန္ ေဆာင္ရြက္ေရးသည္ civic education ၏ mission ျဖစ္သည္" ဆိုတဲ့ mission အေပၚမွာပဲ အေျခခံထားတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။<br /><br />ႏိုင္ငံသားတေယာက္ဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ vision ကို သိျမင္နားလည္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားကို နားလည္ျပီး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တတ္ရပါမယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားရဲ႕ မူ၀ါဒေတြကို ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္ႏိုင္စြမ္း ရွိရပါမယ္။ အမ်ားျပည္သူရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြား ယွဥ္တြဲလာတဲ့အခါမွာ အမ်ားျပည္သူအက်ိဳးစီးပြားကို ဦးစားေပးလိုတဲ့ civic virtue ရွိရပါမယ္။ ဥပမာ- ဖြ႕ံျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံအမ်ားစုရဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးကို ေႏွာင့္ေႏွးေစတဲ့ လာဘ္စားမွဳ ျပႆနာဟာ civic virtue မရွိတဲ့ ျပႆနာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ရဲ႕ civic virtue ဆိုတာမွာ Civic dispositions ( ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထြန္းကားရွင္သန္ေရးကို ေဆာင္ရြက္လိုေသာ ႏိုင္ငံသားအျမင္၊ အေလ့အထႏွင့္ စိတ္ထားမ်ား ရွိျခင္း) နဲ႕ Civic commitments (ဒီမိ္ုကေရစီစနစ္၏ အေျခခံ တန္ဖိုးမ်ားႏွင့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားအေပၚတြင္ အေလးေပးအာရံုစိုက္မွဳ) ဆိုတာေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ <br /><br />Civic Education ဆိုတာက ဒီလို civic virtue ကို ျမွင့္တင္ေပးျပီး ထိေရာက္တဲ့ civic participation ျဖစ္လာေအာင္ ပညာေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ civic participation ဆိုတာက ျပည္သူ႕ေရးရာ မူ၀ါဒေတြကို ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္မွဳေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူ႕ေရးရာ၊ အမ်ားျပည္သူအက်ိဳးစီးပြားစတာေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အသိပညာ ဗဟုသုတရွိျခင္း၊ ခံယူခ်က္ရွိျခင္း၊ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားနဲ႕ အစိုးရအဖြဲ႕အစည္းအေပၚ reflective enquiry ျပဳလုပ္မွဳ စတာေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားတေယာက္ဟာ စည္းကမ္းမဲ့ လမ္းေပၚမွာ အမွိဳက္လႊင့္ပစ္တာဟာ civic virtue မရွိလို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဌာနဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းတေယာက္ကို လာဘ္ေပးတာကလဲ civic participation မွာ အားနည္းေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ civic virtue ကို ျမွင့္တင္ေပးျပီး၊ ႏိုင္ငံေတာ္အနာဂတ္လမ္းခရီးမွာ ပူးေပါင္းပါ၀င္လာဖို႕အတြက္ civic education ကို စနစ္တက် ျပဳလုပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ civic education ကို ဘယ္လိုအေကာင္အထည္ေဖာ္မလဲ ဆိုတာေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အျမင္ကြဲလြဲမွုေလးေတြ ရွိပါတယ္။<br /><br /><strong>Civic Education ဆိုင္ရာ အျမင္ကြဲျပားမွဳမ်ား</strong><br /><br />ဒီေနရာမွာလဲ ပေလတိုနဲ႕ အရစ္တိုတယ္တို႕ေတြ Civic Education ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေျပာခဲ့စဥ္ကာလ ကတည္းက အစျပဳ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တဲ့ အျငင္းပြားမွဳေတြ၊ အျမင္မတူညီမွဳေတြက ရွိပါေသးတယ္။ ျပည္သူလူထုကို ႏိုင္ငံသားနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ပညာေပးမွဳေတြဟာ ဘယ္လိုႏိုင္ငံေရး အေဆာက္အအံုဆိုတာေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ဥပမာ- ဒီမိုကေရစီ စနစ္ထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီ မဆန္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚေတြ၊ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို လက္ခံျခင္း မရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံသားေတြ ရွိဖို႕ လိုအပ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ ဒီမိုကေရစီနဲ႕ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိတဲ့ အသိပညာ၊ အရည္အခ်င္းနဲ႕ စာရိတၱေတြ ရွိလာဖို႕ ၾကိဳးပမ္းႏိုင္မွသာ ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းမွဳကေန ဒီမိုကေရစီ အျမစ္တြယ္ရွင္သန္ခိုင္မာမွဳ ရွိလာေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံသားေတြ ေပၚထြန္းလာေစေရး ဆိုတာမွာကလဲ ဘယ္လို ဒီမိုကေရစီ သေဘာတရားေတြနဲ႕ တိုင္းျပည္ကို တည္ေဆာက္မွာလဲ ဆိုတာကို မူတည္လာျပန္ပါတယ္။ <br /><br />ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ March နဲ႕ Olsen ဆိုခဲ့ဖူးသလိုပဲ ဒီမိုကေရစီ သေဘာတရားေရးရာ ျငင္းခုန္မွဳေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုယ္စားျပဳမွဳနဲ႕ တိုက္ရိုက္ပါ၀င္ပတ္သက္မွဳအၾကားက ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ၊ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕ အမ်ားျပည္သူ အက်ိဳးစီးပြားအၾကားက ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ၊ အခြင့္အေရးနဲ႕ တာ၀န္ယူမွဳအၾကားက ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ၊ လြတ္လပ္မွဳနဲ႕ တန္းတူညီမွ်မွဳအၾကားက ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ၊ ညီညြတ္မွဳနဲ႕ ကြဲျပားျခားနားမွဳအၾကားက ခ်ိန္ခြင္လွ်ာ စတဲ့ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရေတြအေနနဲ႕၊ မူ၀ါဒခ်မွတ္သူေတြအေနနဲ႕ ဘယ္လိုထိန္းညွိမလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပၚမွာ မူတည္သြားတတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလို သေဘာတရားေရးရာ ကြဲျပားျခားနားမွဳေတြဟာ democratic civic education ကို ဘယ္လို အေကာင္အထည္ေဖာ္သလဲ ဆိုတဲ့အေပၚမွာ ရိုက္ခတ္လာပါတယ္။ စာသင္ခန္းအေျချပဳ ပညာေရးနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအေျချပဳ လူထုပညာေပး လုပ္ငန္းေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ ပံုသ႑ာန္ေတြဟာ ဒီလိုသေဘာတရားေရးရာ ကြဲျပားျခားနားမွဳေပၚမူတည္ျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားလာပါတယ္။ <br /><br />ဒါေပမယ့္ စာသင္ခန္းအေျချပဳနည္းလမ္းျဖစ္ျဖစ္၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအေျချပဳ လူထုပညာေပး နည္းလမ္းျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လိုသ႑ာန္ေတြပဲသံုးသံုး အဓိကေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြအေနနဲ႕ ေခတ္၊ စနစ္နဲ႕ ေလ်ာ္ညီတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြမွာ ရွိရမယ့္ အရည္အခ်င္းေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြ၊ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မွဳေတြ၊ ကၽြမ္းက်င္မွဳေတြ ရွိလာဖို႕ကသာ အေရးၾကီးဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာလဲ အရည္အေသြးျပည့္၀တဲ့ ႏိုင္ငံသားေကာင္းတေယာက္ျဖစ္လာဖို႕အတြက္ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ ႏိုင္ငံေရးသုတနဲ႕ civic knowledge ေတြ လိုအပ္သလဲ ဆိုတာက ေမးစရာ ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။ <br /><br />ပညာရွင္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံသားေကာင္းျဖစ္ဖို႕အတြက္ ဒီမိုကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္မွဳစနစ္ (democratic governance) ကို နားလည္ရမယ္၊ ျပည္သူ႕ေရးရာ မူ၀ါဒေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိနားလည္ရမယ္လို႕ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ပညာရွင္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ ျပည္သူ႕ေရးရာ မူ၀ါဒေတြကို အေသးစိတ္သိကၽြမ္းနားလည္စရာ မလိုအပ္ေပမယ့္ အေျခခံနားလည္မွဳနဲ႕ ဆန္းစစ္ေ၀ဖန္ ႏိုင္မွဳေတာ့ ရွိဖို႕ လိုအပ္တယ္လို႕ ယူဆၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံမွာ တည္ျငိမ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အုပ္ခ်ဳပ္မွဳစနစ္တခု ေပၚထြက္လာဖို႕မွာ လူထုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ဟာ အဓိကက်တာေၾကာင့္ reasonable judgement ကို ျပဳလုပ္ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ အမ်ားအျပား ေပၚထြက္လာဖို႕ အေရးၾကီးေၾကာင္း ပညာရွင္ အမ်ားစုက လက္ခံထားၾကပါတယ္။ <br /><br />ႏိုင္ငံေရး ပညာရွင္တဦးျဖစ္တဲ့ Samuel Popkin ကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအသိပညာဗဟုသုတ အားနည္းတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ ဒီမိုကေရစီမူ၀ါဒေတြရဲ႕ အေပးအယူ debates ေတြ၊ ျပည္သူ႕ေရးရာ မူ၀ါဒအားနည္းခ်က္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခြဲျခား ဆန္းစစ္မွဳေတြ မျပဳလုပ္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္စဥ္ေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ မူ၀ါဒေတြထက္ လူပုဂၢိဳလ္ေပၚမွာ မူတည္ျပီး ေရြးခ်ယ္မွဳေတြ လုပ္ေလ့ရွိၾကတယ္လို႕ ဆိုထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ႏိုင္ငံေရးအသိပညာ သင္းကြပ္ခံထားရတဲ့ အာဏာရွင္စနစ္ ႏိုင္ငံေတြနဲ႕ အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းဆဲ ႏိုင္ငံေတြမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မွဳေပၚ အေျချပဳတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေရြးခ်ယ္မွဳေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းအရာထက္ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ေကာင္ကို အသားေပးမွဳေတြ၊ မင္းေလာင္းေမွ်ာ္မွဳေတြ၊ တကိုယ္ေတာ္ ဟီးရိုး၀ါဒကို ေထာက္ခံအားေပးမွဳေတြ ထြက္ေပၚေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ အျမစ္တြယ္ခိုင္မာရွင္သန္ေရးအတြက္ အတားအဆီး၊ အေႏွာင့္အယွက္ေတြပါပဲ။<br /><br />Civic Education, Political Education ေတြ နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအထိ ႏိုင္ငံသားတိုင္း သိထားသင့္သလဲ ဆိုတာကို အျငင္းပြားေနၾကဆဲ ျဖစ္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ မူ၀ါဒေရးရာေတြမွာ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ျဖစ္စရာ မလိုဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ လူအမ်ားက လက္ခံထားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးရာနဲ႕ပတ္သက္ျပီး reasonable civic judgement ကို လုပ္ႏိုင္မယ့္ အေျခခံ ဗဟုသုတနဲ႕ အရည္အခ်င္းကိုေတာ့ ႏိုင္ငံသားတိုင္း ပိုင္ဆိုင္ထားသင့္တယ္ ဆိုတာကိုလဲ လက္ခံလာၾကျပီး၊ သင့္ေလ်ာ္မယ့္ civic education နဲ႕ civics assessment စတာေတြကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရေတြက အေကာင္အထည္ေဖာ္လာၾကပါတယ္။<br /><br />ႏိုင္ငံသားေကာင္းဆိုတာ ေမြးကတည္းက ျဖစ္လာတာမဟုတ္ပဲ လုပ္ယူရတာျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အဆိုကို လက္ခံလာၾကတာနဲ႕အမွ် ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ လူငယ္ေတြကို political socialization လုပ္ရာမွာ လိုအပ္မယ့္ civic education ရဲ႕ အခန္းက႑ကိုလဲ ထည့္သြင္းစဥ္းစားလာၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အေျခခံပညာေရးအဆင့္အတန္း ျမင့္မားမွဳဟာ လူေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးဗဟုသုတ ရယူႏိုင္မွဳနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္မွဳ သ႑ာန္ကို အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳ ရွိတာေၾကာင့္ အေျခခံပညာေရး အဆင့္အတန္းျမင့္မားေရးကလဲ က႑တခုအေနနဲ႕ ပါ၀င္လာပါေတာ့တယ္။ ပညာေရး အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြ မဟုတ္တဲ့ မိသားစု၊ လူမ်ိဳးစု၊ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္း၊ လူမွဳေရးအဖြဲ႕အစည္း၊ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ရပ္ေတြကေန civic formation ေပၚကို သက္ေရာက္မွဳေတြကိုလဲ ထည့္သြင္း စဥ္းစားလာၾကပါတယ္။ Mass Media ေတြကတဆင့္ လူငယ္ေတြကို civic knowledge, political knowledge ေတြ ျဖန္႕ျဖဴးေပးႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းေတြကိုလဲ တီထြင္အေကာင္အထည္ ေဖာ္လာၾကပါတယ္။ စာသင္ခန္းေတြ၊ သင္တန္းေတြနဲ႕ class-room based education ကို ပိုျပီးဦးစားေပးသင့္သလား၊ community-based experiences ေတြကို ဦးစားေပး အေကာင္အထည္ေဖာ္သင့္သလား ဆိုတာကိုေတာ့ ပညာရွင္ေတြ၊ မူ၀ါဒခ်မွတ္သူေတြၾကားမွာ အျမင္ကြဲလြဲမွဳေတြ ရွိေနဆဲပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ civic education ကို စနစ္တက်အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ျပီး civic knowledge ေတြ လူငယ္ေတြအၾကား၊ ႏိုင္ငံသားေတြအၾကားမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားဖို႕က အေရးၾကီးဆံုးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။<br /><br /><strong>civic knowledge ၏ အေရးပါမွဳ</strong><br /><br />civic knowledge ရဲ႕ အေရးပါပံုနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ေတြက သုေတသနျပဳ ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္ေတြအရ civic knowledge ရွိျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားကို သိျမင္လာၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အလမ္းေတြကို ပိုျပီး သိျမင္လာၾကပါတယ္။ အခြင့္အလမ္းေတြကို သိျမင္လာတာနဲ႕အမွ် ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်မွတ္ထားတဲ့ မူ၀ါဒေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားေတြအေပၚ သက္ေရာက္မွဳေတြကို ေတြ႕ျမင္လာၾကပါတယ္။ Delli နဲ႕ Keeter တို႕ရဲ႕ ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္မ်ားအရ ႏိုင္ငံေရးဗဟုသုတဟာ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားကို သိျမင္နားလည္ခြင့္ကို ေပးစြမ္းႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕ ျပည္သူ႕ေရးရာကိစၥရပ္ေတြကို ဆက္စပ္ေပးပါတယ္။ ဒီလို ဆက္စပ္ေပးရာကေနတဆင့္ ႏိုင္ငံေရးကို သိျမင္နားလည္တဲ့ ျပည္သူလူထုဟာ အစိုးရတရပ္ရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ၊ မူ၀ါဒေတြကို အကဲျဖတ္ဆန္းစစ္ႏိုင္လာပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္းတက် ေရြးေကာက္ပြဲေတြမွာဆိုရင္ ဘယ္လိုပါတီနဲ႕ ဘယ္လိုအမတ္ေလာင္းဟာ သူတို႕ရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို အေကာင္းဆံုးအေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏိုင္မလဲ ဆိုတာကို တြက္ခ်က္ေရြးခ်ယ္ႏိုင္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ civic knowledge ဟာ စနစ္တခု ထြန္းကားေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။<br /><br />civic knowledge နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ထပ္အက်ိဳးေက်းဇူးတခုကေတာ့ ျပည္သူ႕ေရးရာနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥရပ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးရာေတြမွာ အခ်ိန္ကာလနဲ႕ အညီ လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ေတြ ရွိေနေစတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚ၊ အသိပညာေတြကို ေလ့လာတဲ့ ပညာရွင္ေတြက ႏိုင္ငံေရးဗဟုသုတနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ တည္ျငိမ္မွဳ အၾကားမွာ သိသာထင္ရွားတဲ့ ဆက္ႏြယ္မွဳေတြ ခိုင္ခိုင္မာမာရွိေၾကာင္း ေလ့လာေတြ႕ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။<br /><br />civic knowledge နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ထပ္အက်ိဳးေက်းဇူးတခုကေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေျပာင္းလဲမွဳအေျခအေနေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေျပာင္းလဲမွဳကို မသိျမင္တဲ့ ႏိုင္ငံသားတေယာက္ဟာ အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေနနဲ႕ အညီ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေျပာင္းလဲမွဳေတြထဲမွာ ဘယ္လို တုန္႕ျပန္ေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ ေျပာင္းလဲမွဳေတြနဲ႕အတူ ထြက္ေပၚလာတတ္တဲ့ အေတြးအေခၚ ရွဳပ္ေထြးမွဳေတြအၾကားမွာ နေ၀တိမ္ေတာင္နဲ႕ မ်က္စိလည္ေနတတ္ပါတယ္။ အမွန္နဲ႕အမွား၊ အႏိုင္နဲ႕အရွံဳးေတြကို မခြဲျခားတတ္ေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အားကစားပြဲတခုကို ကစားနည္း (rule of game) နားမလည္ပဲ ေဘးကေန ထိုင္ၾကည့္ေနရသလိုပါပဲ။ ဥပမာ- ေဘာလံုးကစားနည္းကို နားမလည္ပဲ ေဘာလံုးပြဲထိုင္ၾကည့္တဲ့အခါ အနီ၀တ္ထဲ ေဘာလံုးေရာက္လိုက္၊ အျဖဴ၀တ္ထဲ ေဘာလံုးေရာက္လိုက္ ျဖစ္ေနတာေတြ လိုက္ၾကည့္ရင္း အနီ၀တ္က ကန္တဲ့ ဂိုးလဲ အားေပး၊ အျဖဴ၀တ္က ကန္တဲ့ ဂိုးလဲ လက္ခုပ္ထတီးနဲ႕ ေဘာလံုးဆိုတာ ဂိုးတိုင္ထဲ ေရာက္သြားရင္ ျပီးတာပဲဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေနတတ္တာပါ။ <br /><br />civic knowledge မရွိသူေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေရြးခ်ယ္တဲ့အခါမွာ အမ်ားျပည္သူအက်ိဳးစီးပြား၊ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏိုင္မယ့္ မူ၀ါဒေရးရာ ခ်မွတ္ေပးႏိုင္မွဳနဲ႕ ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မွဳ မရွိပဲ လူေတြရဲ႕ ရုပ္လကၡဏာ၊ လူအမ်ားၾကား ေရပန္းစားမွဳ အစရွိတဲ့ ဥပေဒျပဳေရး၊ မူ၀ါဒေရးဆြဲခ်မွတ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး အရည္အခ်င္းေတြနဲ႕ မဆိုင္တဲ့ အခ်က္ေတြကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားေလ့ရွိ ၾကေၾကာင္း ပညာရွင္ေတြက ေလ့လာေတြ႕ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ အာရွ၊ အာဖရိက ႏိုင္ငံေတြက ျပည္သူလူထုေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးအသိပညာ ဗဟုသုတေတြ အားနည္းတာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ကို အမွန္တကယ္ အက်ိဳးျပဳႏိုင္မယ့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္မွဳမွာ အားေပ်ာ့ျပီး ဒီမိုကေရစီ ေနာက္ျပန္ဆြဲမွဳျပႆနာေတြ၊ စစ္အာဏာသိမ္းမွဳ ျပႆနာေတြ၊ ဒီမိုကေရစီ ရွင္သန္ထြန္းကားေရး ေႏွာင့္ေႏွးမွဳ ျပႆနာေတြကို ရင္ဆိုင္ၾကရတာျဖစ္ေၾကာင့္ ေလ့လာသံုးသပ္သူေတြက ဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ <br /><br />civic knowledge နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ထပ္အက်ိဳးေက်းဇူးတခုကေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတြဟာ ျပည္သူ႕ေရးရာ ကိစၥရပ္ေတြမွာ တက္တက္ၾကြၾကြ စိတ္၀င္စားလာျပီး ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ခ်မွတ္ထားတဲ့ vision နဲ႕ objectives ေတြကို ပူးေပါင္းပါ၀င္ အေကာင္အထည္ေဖာ္လာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြနဲ႕ ႏို္င္ငံသားေတြအၾကားမွာ အျပန္အလွန္ေလးစားမွဳနဲ႕ ယံုၾကည္မွဳေတြ တိုးပြားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရနဲ႕ ျပည္သူအၾကားမွာ ညီညြတ္မွဳ ရွိလာေစျပီး၊ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အစိုးရလုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြအေပၚ လ်စ္လ်ဴရွဳမွဳေတြ ေလ်ာ့နည္းလာေစႏိုင္ပါတယ္။ လ်စ္လ်ဴရွဳမွဳဟာ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးထိတ္မွဳရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္ျပီး၊ အသိဥာဏ္ဗဟုသုတဟာ ယံုၾကည္မွဳရဲ႕ မိခင္ျဖစ္တယ္လို႕ ပညာရွင္ေတြက ဆိုထားခဲ့ၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ political debates ေတြ ျပင္းထန္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊ ေတာ္လွန္ေရးကာလေတြမွာ ႏိုင္ငံေရး ဗဟုသုတ အားနည္းသူေတြဟာ political issues ေတြရဲ႕ အမွားနဲ႕ အမွန္ကိစၥေတြကို ခြဲျခားသံုးသပ္မွဳ မျပဳလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဘက္ႏွစ္ဘက္က characters ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကိုပဲ ၾကည့္လာတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ `ဘယ္သူမွ အျဖဴထည္မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖဴစင္တဲ့ သူရဲေကာင္း (white knights) ေတြ ဆိုတာ မရွိပါဘူး ဆိုတဲ့ အျမင္ေတြ ၀င္လာျပီး plague on both your houses ဆိုတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ေတြကို ကိုင္စြဲလာတတ္ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးနားလည္သူေတြအတြက္က ႏို္င္ငံေရး တိုက္ပြဲေတြ၊ debates ေတြကို ၾကက္ေတာင္ကစားပြဲလို ျမင္ေပမယ့္ နားမလည္သူေတြအတြက္ကေတာ့ ဒါဟာ မုန္႕လုပြဲပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ civic knowledge ေတြ လူထုအၾကားမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႕လာဖို႕က အလြန္အေရးၾကီးပါတယ္။<br /><br />civic knowledge ရဲ႕ ေနာက္ထပ္အက်ိဳးေက်းဇူးတခုကေတာ့ လြတ္လပ္စြာ ကြဲျပားျခင္းကို နားလည္လက္ခံလာေစမွဳပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အလမ္းနဲ႕ ႏိုင္ငံသားလြတ္လပ္ခြင့္ကို နားလည္သူေတြဟာ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ လူမ်ိဳးစုေတြအၾကား အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မွဳနဲ႕ နားလည္မွဳကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အလမ္းနဲ႕ လူမ်ိဳးေရးအခြင့္အလမ္းေတြကို ကြဲကြဲျပားျပား သိျမင္နားလည္ျပီး အျငင္းပြားမွုေတြကို ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေျဖရွင္းႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားအားလံုးရဲ႕ ပညာေရးအဆင့္အတန္း တိုးတက္ျမင့္မားလာတာနဲ႕အမွ် အသိပညာနဲ႕ နားလည္ႏိုင္စြမ္း တိုးျမင့္လာမွဳေတြဟာ social centrality အဆင့္အတန္းေတြအတြက္ ေနရာလုမွဳေတြကေန ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြကို ေက်ာ္လႊားေပးေစႏိုင္ပါတယ္။ civic knowledge ဟာ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိျမင္နားလည္ျပီး rational manner နဲ႕ ျပဳမူေဆာင္ရြက္တတ္လာေအာင္ တြန္းအားေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ civic knowledge ဟာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအတြင္းမွာ မွီတင္းေနထိုင္တဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ၊ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မွဳေတြကို အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳရွိေစတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားလွပါတယ္။<br /><br /><strong>နိဂံုး</strong><br /><br />နိဂံုးခ်ဳပ္ဆိုရရင္ civic education ဆိုတာ တိုင္းျပည္တခုရဲ႕ လူအဖြဲ႕အစည္း အဆင့္အတန္းျမင့္မားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး တည္ျငိမ္မွဳရွိေရး၊ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ တခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ျမန္မာႏိုင္ငံ အပါအ၀င္ အာဏာရွင္စနစ္ ထြန္းကားတဲ့ ႏုိင္ငံေတြနဲ႕ ဒီမိုကေရစီ စနစ္အသြင္ကူးေျပာင္းဆဲ ႏိုင္ငံအမ်ားစုေတြရဲ႕ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္ေရးကို ေႏွာင့္ေႏွးေနေစတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအသိပညာနဲ႕ အေတြးအျမင္ အားနည္းမွဳေတြကလဲ အေၾကာင္းရင္းတခုအေနနဲ႕ ပါ၀င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားတေယာက္ဟာ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ မိမိတို႕ရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ အခြင့္အလမ္းေတြနဲ႕ တိုင္းျပည္တခုလံုးရဲ႕ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားကို သိျမင္ျခင္း မရွိတဲ့အခါ ကိုယ္ပိုင္အက်ိဳးစီးပြားနဲ႕ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားအၾကားက ခ်ိန္ခြင္လွ်ာကိုလဲ ဘယ္လိုမွ ထိန္းညွိႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြဟာ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ေတြ ဆံုးရွံဳးျခင္း ျဖစ္ေစသလို ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ကိုပါ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္စီးေစႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ႏိုင္ငံအမ်ားစုမွာ သက္ဆိုင္ရာအစိုးရေတြက ဦးေဆာင္ျပီး civic education ဆိုင္ရာ မူ၀ါဒေတြကို ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၾကပါတယ္။ အစိုးရေတြက အေကာင္အထည္ေဖာ္ျခင္း မရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာလဲ ျပည္သူမွ ျပည္သူသို႕ အသိပညာျပန္လည္ျဖန္႕ျဖဴးေပးျခင္း နည္းလမ္းကို အသံုးျပဳျပီး သက္ဆိုင္ရာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြအတြင္းမွာ လူထုပညာေပးျခင္းေတြ ျပဳလုပ္ေနၾကပါေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။<br /><br />(ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း civic knowledge မ်ား ထြန္းကားလာေစရန္ ရည္သန္လ်က္)<br /><br />ခင္မမမ်ိဳး (၃၊ ၆၊ ၂၀၁၀)<br /><br /><br /><br /><br />ရည္ညႊန္းကိုးကား။ ။<br /><br />Campbell, D. E. (2000) Making Democratic Education Work: Schools, Social Capital and Civic Education, Program on Education and Policy, Harvard University<br /><br />Elkin, S.K., Soltan K.E., eds (1999) Citizen Competence and Democratic Institutions, University Park, The Pennsylvania University<br /><br />Hildreth R.W. (2000) Theorizing Citizenship and Evaluating Public Achievement, Political Science and Politics, 33, pp.627-632<br /><br />Popkin S.L, Dimock M.A. (2000) 'Knowledge, Trust and International Attitudes' in Lupia, A,; McCubbins, M; Poplin S.L (eds) In Elements of Reason: Understanding and expanding the Limits of Political Rationality, Cambridge University Press<br /><br />Zaller J. R. (1992) The Nature and Origins of Mass Opinion, Cambridge University Press<br /><br /></span>Khin Ma Ma Myohttp://www.blogger.com/profile/04175997936171231938noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-75281929943018005982010-06-02T04:10:00.000-07:002010-06-02T04:12:12.029-07:00DAAD Scholarships for Postgraduate Courses with Special Relevance to Developing CountriesLast updated: 11 May 2010<br /><br />DAAD<br />Masters (MS) Degree<br />Deadline: 31 July (annual)<br />Study in: Germany<br />Course starts September 2011 <br /><br /><span id="fullpost"><br /><br /><br />Brief description: <br /><br />The German Academic Exchange Service (DAAD) supports a range of postgraduate courses at German Universities which aim at providing academically educated young professionals from developing countries with further specialized studies.<br /><br />These degree courses, which consist of one to two years of concentrated study, provide academically-trained young professionals in leading positions from developing countries with the opportunity to engage in postgraduate education and training in their particular field or profession.<br /><br /><br /><br /><br />Host Institution(s):<br /><br />German Universities offering postgraduate courses with relevance to developing countries.<br /><br /><br /><br />Field(s) of Study:<br /><br />Postgraduate courses are offered in the following fields:<br /><br />• Economic Sciences / Business Administration / Political Economics<br />• Development Co-operation<br />• Engineering and Related Sciences<br />• Mathematics<br />• Regional Planning<br />• Agriculture and Forest Sciences<br />• Environmental Sciences<br />• Medicine and Public Health<br />• Veterinary Medicine<br />• Sociology and Education<br /><br />View the list of selected programmes for 2011/2012.<br /><br />Number of Scholarships: <br /><br />Not specified.<br /><br /><br />Target group:<br /><br />The scholarship is for young professionals from developing countries in Africa, Asia, Pacific Islands, Central and South America and Central and Eastern Europe. (See the DAC List of the OECD)<br /><br /><br /><br />Scholarship value/inclusions:<br /><br /><br />DAAD scholarship supports selected programmes with a variety of full or partial scholarships.<br /><br /><br />Eligibility:<br /><br />• Will come either from a public authority or a state or private company in a developing country and, as such, be engaged in the planning and execution of directives and projects with emphasis on development policies having a bearing on technological, economic or social areas.<br />• Holds a Bachelor’s degree (4 years) in related subject.<br />• Will have completed an academic degree far beyond average and at least two years of related professional experience.<br />• Is not older than 36 (for some courses the age limit is 32), and his/her respective academic degrees should normally not be older than 3 years. Concerning a possible age limit, please refer to the course details on the following pages.<br />• For courses in German: DSH 2 or TestDaF 4; at time of application German skills at completed level A2 are required. In addition, German language courses at level A3 or B1 are highly recommended.<br />• For courses in English: TOEFL (minimum score: 550 paper based, 213 computer based, 80 internet based) or IELTS (band 6) certificate.<br /><br />Please also see if you meet the eligibility requirements of the programme you are applying to.<br /><br /><br /><br />Application instructions:<br /><br /><br />Scholarship applicants can apply at the German embassy or DAAD regional office, directly at the DAAD in Bonn or directly to the university. For Cameroon, Myanmar, Nigeria it is highly recommended to submit the applications only via the German Embassy.<br /><br />The applicant should submit the complete requirements as found in this link including the DAAD application form before the deadline. The applicant also needs to follow separate specific application requirements and instructions (if any) set by a course.<br /><br /><br />Application deadlines for DAAD-scholarships are as follows:<br /><br />•At German embassies and/or at the DAAD regional offices: 31 July<br />• At the DAAD section 431 in Bonn/Germany: 30 August<br />• At the respective universities in Germany: 30 September or 15 October<br /><br />Important Note: Applicants should make sure to check information regarding university-specific application closing dates directly with the individual universities because they may vary from the general deadlines listed above.<br /><br /><br />Contact information:<br /><br /><br />Deutscher Akademischer Austauschdienst<br />German Academic Exchange Service<br />Ref. 431<br />P.O. Box 20 04 04<br />53134 Bonn<br />Germany<br />Fax: +49-(0)228-882-662<br />e-mail: info-ast[at]daad.de<br />http://www.daad.de/development<br /><br /><br />Website:<br /><br /><br />Official Scholarship Website: http://www.daad.de/entwicklung/studierende_und_alumni/bildung_postgradual/ast/08492.en.html<br /><br />Scholarship Booklet 2011-2012: http://www.daad.de/imperia/md/content/entwicklung/hochschulen/ast/innen_postgraduate_courses_2011-12.pdf<br /><br /><br /><br />-- <br /><br /></span>Khin Ma Ma Myohttp://www.blogger.com/profile/04175997936171231938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-87467227661541283122010-04-17T19:48:00.000-07:002010-04-18T19:16:37.381-07:00အသိဥာဏ္ အလင္းခလုတ္ဖြင့္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifJWefDVmDwCIAqLyQs1-PA1P5m-98TZoERpi-0e6wKcwGuhb44yVCs7mEJmphMwcPrHMRaoL0qL-5zw2VFm5_c2pULtDSJhxFeEk10tFMINZ-32AgxsQuqgeGVaBBl-0_9B0G-d8vrko/s1600/art+tn.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 320px; height: 106px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifJWefDVmDwCIAqLyQs1-PA1P5m-98TZoERpi-0e6wKcwGuhb44yVCs7mEJmphMwcPrHMRaoL0qL-5zw2VFm5_c2pULtDSJhxFeEk10tFMINZ-32AgxsQuqgeGVaBBl-0_9B0G-d8vrko/s320/art+tn.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5461666707243186274" border="0" /></a><span style="color: rgb(0, 0, 153);">သိန္းႏိုင္</span><br />ေက်ာင္းပညာေရးမွာ အျခားကေလးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ အမ်ားၾကီး ေနာက္က် က်န္ေနရတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေန႔စဥ္လိုလို ၾကားေနရပါတယ္။ ေက်ာင္းကိုလည္း စိတ္မ၀င္စား၊ စာေတြလည္း မလိုက္ႏိုင္နဲ႔ မဟုတ္လား၊ ရလဒ္ေတြလည္း မေကာင္း။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ (မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ဆရာဆရာမတစ္ဦးဦး) က အဲဒီကေလး အတြက္ “အသိဥာဏ္အလင္းခလုတ္” ကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ဖြင့္ေပးလုိက္ႏုိင္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ အဲဒီ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ရုတ္တရက္ ဆိုသလို ေက်ာင္းကို ျပန္လည္ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ ရွိလာျပီး အနာဂတ္ ေအာင္ျမင္မႈ ေတြကိုလည္း ရရွိေတာ့တယ္။<br /><span id="fullpost"><br />ငယ္ရြယ္တဲ့ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕အတြက္ေတာ့ အဲဒီ “အသိဥာဏ္ အလင္းခလုတ္” ဆိုတာဟာ အႏုပညာ ဘာသာရပ္ ျဖစ္တယ္။ ကေလး အမ်ားစုကေတာ့ သိပၸံ၊ သခ်ၤာ၊ (သို႔မဟုတ္) ဘာသာစကား အတန္းေတြမွာ စိတ္ပါ၀င္စားမႈနဲ႔ အနာဂတ္ ေရြးခ်ယ္စရာ အေနနဲ႔ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျခားကေလးေတြမွာေတာ့ ဂီတ၊ အက၊ ျပဇာတ္နဲ႔ အျခားေသာ အျမင္အာရံုဆိုင္ရာ အႏုပညာ ေတြကသာလွ်င္ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ပါ၀င္စားမႈကို ရရွိေစျပီး အနာဂတ္ဘ၀ေတြ ေတာက္ပမႈ အတြက္လည္း မ်ားစြာ အေရးၾကီး ျပန္ပါတယ္။<br /><br />မႏၱေလးျမဳိ႕က မူလတန္း ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ပန္းခ်ီအႏုပညာျပ ဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ မခင္စပယ္ဖူး အေနနဲ႔ ကေလးေတြကို အႏုရသဘာသာရပ္နဲ႔ ထိေတြ႔ေလ့လာခြင့္ ေပးလိုက္တာႏွင့္ တျပိဳင္တည္းလိုလိုမွာ အၾကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္လာတာကို ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရဖူးပါျပီ။ “ရွက္ရြံ႕ေၾကာက္လန္႔ေနတဲ့ ကေလးငယ္ ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ကုိယ္ဘာသာေနေနရာကေန အျပင္ကို ထြက္လာၾကျပီး ေျပာရဲ၊ ဆိုရဲ၊ ဆက္ဆံရဲ လာၾကတယ္။ အရင္တုန္းက မေတြ႔ခဲ့ဘူးတဲ့ မိမိကုိယ္ကို ယံုၾကည္မႈကိုလည္း ေတြ႔ရေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလိုစိတ္လည္း တိုးပြား လာတာပါ။”<br /><br />သုေတသနေတြ႔ရွိခ်က္ေတြအရ ဂီတနဲ႔ အျခားေသာ အႏုပညာဘာသာရပ္ေတြကို ေလ့က်င့္ခြင့္ရျခင္းဟာ ဦးေႏွာက္ ဖြံ႔ျဖိဳးမႈကေန ဘာသာရပ္ရမွတ္ေတြအထိ၊ စာေလ့လာတဲ့ အေလ့အထကေန ေက်ာင္းကို စိတ္ပါ၀င္စားမႈအထိ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ သက္ေရာက္မႈရွိေနတာကို ေထာက္ျပထားပါတယ္။ အႏုရသဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အခုလို အေထာက္အထားေတြ ရွိေနေပမယ့္လည္း ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ ဘာသာရပ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆရာေတြ မထားႏို္င္ေသးသလို သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမွာလည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ထည့္သြင္းထားတာမရွိေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းေတြမွာ တပတ္မွာ ၁ခ်ိန္၊ ၂ ခ်ိန္ေလာက္ကို ထည့္သြင္းထားၾက ေပမယ့္လို႔ ပံုမွန္ဖြံ႔ျဖိဳးမႈရွိလာေအာင္ တိက်တဲ့ သင္ၾကားေရးအစီအစဥ္ေတြကို မဆြဲႏိုင္ၾကေသးပါ။<br /><br />သာမန္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အားလပ္ခ်ိန္လိုလို ျမင္ေနၾက တာကလည္း ဘာသာရပ္တန္ဖိုးကို ေမွးမွိန္ေစျပန္ ပါတယ္။ အျခားေသာ “အေရးၾကီးတယ္” လို႔ မွားယြင္းစြာ၊ တဖက္ေစာင္းနင္း ယူဆထားတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြ အၾကားမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေနရတယ္မဟုတ္လား။ “စာေမးပြဲ” ရယ္လို႔လည္းမရွိျပန္၊ “ရမွတ္” နဲ႔လည္း မတိုင္းတာ ေတာ့ အႏုရသ ဘာသာရပ္ကို မိဘေတြ၊ ကေလးေတြတင္မကဘဲ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားနဲ႔ ပညာေရး တာ၀န္ရွိသူေတြကပါ လ်စ္လ်ဴရႈထားၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာက အျခားေသာ အခက္အခဲေတြမ်ားစြာ ရွိေနျပန္ တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ “ပင္ရင္းဘာသာရပ္” ေတြရယ္ “စာေမးပြဲ” အေပၚမွာသာ အာရံုစိုက္တတ္ၾကပါတယ္။<br /><br />ဂီတဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ မျမိဳင္က အခုလို ရွင္းျပပါတယ္။ “သိပ္ကို ထူးျခားလွပါတယ္။ အႏုပညာမွာ မျမင္ႏို္င္တဲ့ စြမ္းအားသတၱိေတြ ရွိေနတာ။ ကိုယ္လုပ္ေနတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အမွား၊ အမွန္၊ အေကာင္း၊ အဆိုးကို တျပိဳင္ တည္းမွာ ပိုင္းျခားေ၀ဘန္ေနရတယ္၊ သိျမင္ခံစားေနရတယ္။ ကို္ယ္ ဖန္တီးေနတဲ့အရာေတြကိုပါ။” မူလတန္းအရြယ္ ကေလးငယ္ေတြနဲ႔အတူ တေယာသံစမ္းရင္း သူမရဲ႕ အျမင္သေဘာထားကို ဆက္ေျပာျပခဲ့ ပါတယ္။ “၀ါသနာပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ ကေလးေတြဟာ ဂီတတူရိယာ တစ္ခုခုကို ေလ့လာခြင့္ ရရွိသင့္ပါတယ္။ ရသခံစားတတ္မႈကို အမ်ားၾကီး အေထာက္အကူျဖစ္ေစတယ္။ ျပီးေတာ့လည္း စိတ္ႏွလံုးသား ေတြ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လာၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ စူးစိုက္ နားေထာင္တတ္တဲ့ စြမ္းရည္တိုးတက္လာတယ္။ လူမႈ ဆက္ဆံေရးေတြအတြက္ အမ်ားၾကီး အေထာက္အကူျပဳတာပါ။”<br /><br />ေက်ာင္းေတြမွာ အႏုရသ ဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားေရး<br /><br />ႏိုင္ငံတကာပညာေရးသုေတသနေတြ႔ရွိခ်က္ေတြကေတာ့ျဖင့္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ နယူးေယာက္ ျမိဳ႔၊ အနုရသဘာသာရပ္ေလ့လာေရးဌာနရဲ႕ အမႈေဆာင္ဒါရိုက္တာျဖစ္တဲ့ ကက္စ္လာအေနနဲ႔ေတာ့ အႏုရသ ဘာသာရပ္ဟာ ပညာေရးနဲ႔ လူမႈေရးမွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရရွိေစႏိုင္ေပမယ့္ ေက်ာင္းေတြမွာ အေလးထား မလုပ္ေသးတဲ့ အတြက္ စိုုးရိမ္ေၾကာင္းကို ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဌာနရဲ႕ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္အရ အႏုရသ ဘာသာရပ္ကို အေလးထားျပီး ေလ့က်င့္သင္ၾကားတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ ဒီျမိဳ႕ရဲ႕ ေအာင္ခ်က္ အေကာင္းဆံုုးျဖစ္ေနတာကိုပါ။<br /><br />အျခားေသာ အႏုရသဘာသာရပ္ ျမႇင့္တင္ေရးပညာရွင္မ်ားလိုဘဲ ကက္စ္လာက အႏုရသဘာသာရပ္ဟာ ကေလးရဲ႕ ဘက္စံုဖြ႔ံျဖိဳးေရးမွာ အလြန္အေရးၾကီးတယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။ “ကေလးေတြဟာ အရည္အေသြးျပည့္မီျပီး ဘက္စံုပညာေရးကို ရရွိသင့္တယ္ဆိုတာ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အႏုရသပညာေရးဟာ ပညာေရးညီမွ်ျခင္းမွာ မရွိမျဖစ္ လုိအပ္လွပါတယ္။”<br /><br />ျမန္မာ့ေက်ာင္းပညာေရးမွာ မညီမွ်မႈေတြရွိေနတဲ့အတြက္ အႏုရသဘာသာရပ္နဲ႔ ဂီတပညာေရးကို ကေလးတုိင္း လက္လွမ္းမမီ ေသးတာ ကေတာ့ျဖင့္ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္နဲ႔ အျခားေသာျမိဳ႕ၾကီးေတြမွာရွိတဲ့ top ten ေက်ာင္းၾကီးေတြရယ္၊ အခေၾကးေငြ မ်ားစြာေပးရတဲ့ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ အႏုရသပညာ ဘာသာရပ္နဲ႔ ဂီတကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ထည့္သြင္းသင္ၾကားေပးၾကေပမယ့္ အစိုးရေက်ာင္းေတြ၊ ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ေက်းလက္ေဒသက ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ အင္မတန္မွ အလွမ္းေ၀းေနဆဲပါ။ ဘက္စံုမဟုတ္တဲ့၊ အခ်ဳိးမညီတဲ့၊ စြမ္းရည္အေထြေထြ အတြက္ မျပင္ဆင္ေပးႏိုင္ေသးတဲ့ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း ကိုသာ သံုးေနၾကရတယ္။<br /><br />ေအာင္ခ်က္မျမင့္တဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ အႏုရသဘာသာရပ္ကို ငယ္စဥ္ကတည္း ေလ့က်င့္သင္ၾကားဖို႔ ပ်က္ကြက္တာ ကိုလည္း ေလ့လာ ေတြ႔ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းတုိင္းမွာ မသင္မေနရ ထည့္သြင္း သင္ၾကား ႏိုင္ေအာင္လို႔ ဘာသာရပ္ တန္ဖိုးကို ျမႇင့္တင္ေပးရမွာပါ။ ရိုးရာနဲ႔ ေခတ္ေပၚ နည္းစနစ္ေတြလည္းပါ၀င္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြနဲ႔ အႏုရသ ဘာသာရပ္သင္ရိုးညႊန္းတမ္းကို တည္ေဆာက္သင့္ပါတယ္။<br /><br />မူလတန္းအရြယ္မွာကတည္းက စတင္ျပီး ေလ့က်င့္ ေပးသင့္တယ္လို႔ အႏုရသပညာေရး ကၽြမ္းက်င္သူေတြက ဆိုပါတယ္။ ကေလးတုိင္းဟာ မသင္မေနရ ေလ့လာရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ေစသင့္တယ္။ ဆရာမ မခင္စပယ္ဖူးကေတာ့ “ပန္းခ်ီျဖစ္ျဖစ္၊ ဂီတျဖစ္ျဖစ္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးဖို႔ဆိုတာကေတာ့ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း အၾကီးၾကီး တည္ေဆာက္ထားမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမွာ ထည့္သြင္းတဲ့အခါ ရိုးစင္းလြယ္ကူစြာ လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ပါတယ္။ သင္တဲ့ဆရာဆရာမအေနနဲ႔လည္း စပယ္ရွယ္လစ္ ျဖစ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ အေျခခံ သေဘာ ေလာက္ကို သိရွိ နားလည္ထားျပီး အႏုရသ ပညာေရးရဲ႕ တန္ဖိုးကို သေဘာေပါက္ထားဖို႔က အဓိက ျဖစ္တယ္။” လို႔ အက်ပ္အတည္းကို ေျဖရွင္းႏို္င္တဲ့ နည္းအခ်ဳိ႕ကို ရွင္းျပပါတယ္။ “အပတ္စဥ္ အႏုရသအခ်ိန္တိုင္းမွာ ပံုမွန္ လုပ္ေဆာင္ ႏို္င္ဖို႔က အေရးအၾကီးဆံုးပါ။ ကိုးကားစရာ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ရွာေဖြစုေဆာင္း ထားသင့္ပါတယ္။”<br /><br />အျခားေသာ ဘာသာရပ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ႏြယ္မႈ<br /><br />အႏုပညာပံုစံ ၃၊ ၄ မ်ဳိးဆက္စပ္ျပီး သင္ၾကားျခင္းဟာ ပိုမို ထိေရာက္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ဂီတ၊ အကနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ျခင္းတို႔ ေပါင္းစပ္ထားသလိုမ်ဳိးပါ။ အျခားေသာ ဘာသာရပ္ေတြကို ေလ့က်င့္သင္ၾကား ရာမွာလည္း သင္ခန္းစာတိုင္းလိုလိုမွာ သက္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းအရာအလိုက္ ရုပ္ပံုေတြေရးဆြဲျခင္း၊ သီခ်င္း သီဆိုျခင္း၊ ကဗ်ာ ရြတ္ျခင္းနဲ႔ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွားျခင္းေတြကို ဖန္တီးႏိုင္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္ဟန္ပန္အမူအယာ၊ အသက္ရႈပံု၊ စာသားကို ဖတ္ရႈျခင္းနဲ႔ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ရျခင္းေတြ ပါရွိေနတယ္။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြ ဆန္းသစ္လာေအာင္လည္း အားေပးရာေရာက္ပါတယ္။ ရသခံစားတတ္မႈ စြမ္းရည္ကိုလည္း တျပိဳင္နက္တည္း ေလ့က်င့္ေပးရာေရာက္ပါတယ္။ မူလတန္းအတန္းေတြမွာ အလြန္ဘဲ အသံုးတည့္လွပါတယ္။<br /><br />အတန္းၾကီးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အႏုပညာဆိုင္ရာ ဖန္တီးခ်က္ေတြကို ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားတဲ့ သင္ခန္းစာေတြ လိုအပ္လာပါျပီ။ ရသခံစားမႈအျပင္ ပညာရပ္ပိုင္းကို ေလ့လာစူးစမ္းျခင္းျဖစ္တယ္။ ကိုယ္တုိင္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းကို ေလ့က်င့္ေပးျခင္းပါ။<br /><br />ဒါဟာ ဘာသာရပ္အလုိက္ အဓိက အသိပညာနဲ႔ အႏုရသပညာေရးတို႔ ေပါင္းစည္းမႈျဖစ္တယ္။ အသိပညာကို ပိုမိုျမဲျမံေစျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာ စာသင္ခန္းေတြလည္းျဖစ္လာပါမယ္။<br /><br />သိန္းႏိုင္<br /></span><input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="jsCall();" id="jsProxy" type="hidden"><div id="refHTML"></div><input id="gwProxy" type="hidden"><!--Session data--><input onclick="jsCall();" id="jsProxy" type="hidden"><div id="refHTML"></div>ျမန္မာေက်ာင္းဆရာhttp://www.blogger.com/profile/13613562587257066630noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-9597833298959710722010-03-16T04:34:00.000-07:002010-03-16T04:59:31.256-07:00ပညာရွာရာ စိတ္၏ လြတ္လပ္မႈ<span style="color: rgb(102, 0, 204);">သူရိန္ထက္လင္း</span><br />(စပယ္ျဖဴ မဂၢဇင္း အမွတ္ (၁) ဇြန္လ၊ ၂၀၀၄)<br /><br />ပညာေရးလက္ေတြ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈလုပ္ငန္းစဥ္တြင္ စိတ္ပညာ၏ ပါ၀င္ကူညီမႈကို ေရွ႕အခန္း၌ ေဆြးေႏြးခဲ့ပါသည္။ ယင္းမွာအျခားမဟုတ္။ ကေလးပညာေရး ပ်ဳိးေထာင္မႈ၌ ဘာသာပညာသက္သက္ သင္ၾကားပို႕ခ်ေပးျခင္းကို အဓိကမထားဘဲ ကေလးတို႔၏ ဗီဇစြမ္းရည္ ဘ၀လိုအင္ အျပဳအမူႏွင့္ စိတ္ပါ၀င္စားမႈမ်ားကိုပါ ထည့္သြင္း စဥ္းစားရန္ျဖစ္သည္။ ပညာေရးသည္ လူႏွင့္ ဆက္လုပ္ရေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ျဖစ္သည္။ လက္သမားဆရာကဲ့သို႔ သစ္တံုး သစ္ေခ်ာင္းမ်ားကို သြင္းယူရသည္မဟုတ္။ မကၲင္းနစ္ ဆရာကဲ့သို႔ စက္ပစၥည္းကိရိယာတို႔ျဖင့္ကိုင္တြယ္ တပ္ဆင္ရသည္ မဟုတ္။ အဖိုးတန္ သက္ရွိ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ ျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ ပညာေရးသည္ အမွားအယြင္းမခံ။<br /><span id="fullpost"><br />ပညာေရးလက္ေတြ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈလုပ္ငန္းစဥ္အတြင္း တစ္စံု တစ္ရာ အမွားအယြင္းရွိပါက ကေလးငယ္တို႕၏ ဘ၀ တစ္ေလ်ွာက္လံုး တိမ္းပါးသြားႏိုင္သည္။ ဆက္လက္ ေတြးယူေသာ္ အနာဂတ္ လူငယ္မ်ား၏ ဘ၀ အရည္ အေသြးႏွင့္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေရးရာ အလံုးစံုတို႔သည္ပင္ ဆုတ္ယုတ္ နိမ့္ပါးသြားႏိုင္သည္။သည့္အတြက္ ပညာေရး၌ ကေလးတို႕၏ ဗီဇစြမ္းရည္ပုန္းမ်ားႏွင့္ ကာယစိတၲ အရည္အေသြးတို႔ကို နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖင့္ ျမႇင့္တင္ေပးရမည္။ အျခားတစ္ဖက္တြင္လည္း ကေလးတို႕အေနျဖင့္ ဘဝအေႏွာင္အတန္း တို႔မွ လြတ္ေျမာက္ၿပီး စိုးရိမ္ေသာက ဗ်ာပါဒ ကင္းကင္းျဖင့္ ပညာရွာေဖြခြင့္ ရွိေစရန္ လိုေပသည္။<br /><br />လူတြင္ရုပ္ပိုင္း၊ စိတ္ပိုင္းဘဝလိုအပ္ခ်က္မ်ားရွိသည္။ ဘဝလိုအင္မ်ားရွိသည္။ ဆာေလာင္သည့္အခါ အစာ လိုမည္။ ေရဆာသည့္အခါေရလိုသည္။ ေအးသည့္အခါ အဝတ္လိုမည္။ နာက်င္ ေဝဒနာ ခံစားရသည့္အခါ ေဆးဝါးကုသမႈလိုမည္။ ယင္းတို႕ကို ရုပ္ဘဝလိုအပ္ခ်က္မ်ားဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။ ထို႕အတူတစ္ကိုယ္ရည္ အထီးက်န္သည့္အခါ အေပါင္းေဖာ္လိုမည္။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ေသာအခါ ေျဖေဖ်ာ္မႈလိုမည္။ စိတ္အားငယ္ေသာခ်ိန္ အားေပးျမႇင့္တင္မႈလိုမည္။ ယင္းတို႕ကို စိတ္ဘဝ လိုအပ္ ခ်က္မ်ားဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ယင္းလိုအပ္ခ်က္မ်ားကို မူတည္၍ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ ဘဝလံုၿခံဳမႈ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ ဝင္ေငြ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈ အပန္းေျဖ နားေနမႈ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏွင့္ လြတ္လပ္မႈမ်ားကို အလိုရွိၾကပါလိမ့္မည္။ သို႕ရာတြင္ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ ယင္းလိုအပ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ လိုအင္မ်ားကို အျပည့္အဝ ျဖည့္ဆည္းခံစားရမည္မဟုတ္ေပ။ အထူးသျဖင့္ ပညာ ရွာေဖြဆည္းပူး ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားအဖို႕ ယင္းဘဝလိုအင္မ်ား မျပည့္စံုပါက သူတို႕ေလးေတြ၏ ပညာေရး ခရီး တြင္ လမ္းမေပါက္ဘဲျဖစ္ႏိုင္သည္။ ပညာရွာရာ စိတ္၏လြတ္လပ္မႈဆိုရာ ဘဝလိုအင္တို႕မွ လြတ္လပ္ ရန္ (Freedom from wants)ႏွင့္ စိုးရိမ္ေသာက(အေၾကာက္တရား) တို႔မွ လြတ္လပ္ရန္ ( Freedom from anxiety & fear) တို႕ကို ညြန္းဆိုျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔ကိုရွင္းလင္းရန္ ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပမည့္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦး၏ ျပႆနာကို ေစာေၾကာၾကည့္ေစလိုပါသည္။<br /><br />ပထမကေလးမွာ လူလတ္တန္းစား မိသားစုမွ ေမြးဖြားလာေသာ “ေဂ်ာ္နီ”ေလးျဖစ္သည္။ ကေလးက သူလိုခ်င္ ေနေသာ ေရာင္စံုခဲတံဘူးေလးကို မဝယ္ေပးသျဖင့္ မိခင္အား စိတ္ေကာက္ၿပီး ညစာမစားဘဲ အငတ္ခံေနသည္။ ဒုတိယကေလးမွာ ရရစားစားမိသားစုမွ ေမြးဖြားလာေသာ “ေရာ္ဂ်ာ” ေလးျဖစ္သည္။ ေရာ္ဂ်ာတို႕ မိသားစုမွာ ဆင္းရဲတြင္းနက္လွသျဖင့္ နပ္မွန္ေအာင္ပင္ မနည္း ရုန္းကန္ ေနရသည္။ ယခုလည္း ဖခင္အလုပ္မွ ျပန္မလာ ေသးသျဖင့္ ေရာ္ဂ်ာေလးမွာ ညစာမစားရေသးပါ။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈ ေဝဒနာကို ခံစားေနရသည္။<br /><br />ျပႆနာမွာ “ညစာမစားသူခ်င္း အတူတူ မည္သူက လြတ္လပ္မႈ အခြင့္အေရးကို ပိုင္ဆိုင္ပါသနည္း” ဟူသည္ပင္၊ ရွင္းပါသည္။ ေဂ်ာ္နီေလးမွာ သူ႕မိခင္က ေရာင္စံုခဲတံဘူးေလး ဝယ္ေပးလ်ွင္ ဒါမွမဟုတ္ သူကိုယ္တိုင္စိတ္ဆိုးေျပလွွ်င္ ညစာကို အခ်ိန္မေရြးထ စားေသာက္ႏိုင္သည္။ ညစာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးသူ႕မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ အျပည့္အဝရွိသည္။ ေရာ္ဂ်ာေလးမွာ အခ်ိန္မေရြးထ စားစရာ မရွိ။ ညစာကို သူမေရြးခ်ယ္သည့္ အျပင္ သူ႕ဖခင္အဆင္မေျပလ်ွင္ ညစာမွ စားရပါ့မလားဟု စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္ေနရရွာသည္။ သည့္အတြက္ ေဂ်ာ္နီေလးကို လြတ္လပ္သူအျဖစ္ ရႈျမင္ႏိုင္သည္။ ေရာ္ဂ်ာေလးမွာ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့ေသာ ဘဝေႏွာင္တည္းမႈကို ခံေနရသျဖင့္ လြတ္လပ္မႈ အခြင့္အေရးကို မခံစားရရွာ။ စိုးရိမ္ေသာကပင္ ျဖစ္ေနရရွာသည္။ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့ျခင္း ႏွင့္ ဘဝလိုအပ္ခ်က္မ်ား မျပည့္ဝျခင္းသည္ ပညာသင္ယူျခင္း၌ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစႏိုင္ပါသည္။ ဥပမာ.......<br /><br />အိမ္မွ ထမင္းမစားဘဲ ေက်ာင္းသို႕လာရေသာ ကေလးသည္ အဘယ္မွာ အားအင္ ျပည့္ဝပါမည္နည္း။ ေက်ာင္းဆင္းအိမ္ျပန္ေသာအခါ ထမင္းမွစားရပါ့မလားဟု စိုးရိမ္ ေနရွာေသာ ကေလးသည္ အဘယ္မွာ စာသင္ေျဖာင့္ေပမည္နည္း။<br /><br />ဆိုလိုသည္မွာ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့ေသာ မိသားစုဝင္ ကေလးမ်ား ပညာစိတ္ဝင္စားမႈနည္းပါးရျခင္းမွာ အေျခခံ ဘဝလိုအင္မ်ား မျပည့္ဝေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ မက္ဆီကန္ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားသည္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ခူးခ်ိန္ရာသီတြင္ ေက်ာင္းသို႕မလာေပ။ မိဘမ်ားကို ဝင္ေရာက္ကူညီေနၾကရသည္။ သူတို႕အဖို႔စားဝတ္ေနေရး ျပည့္စံုေရးအတြက္ ကူညီရန္မွာ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္၍ ပညာသင္ယူျခင္းထက္ အေရး ႀကီးသကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ အလ္လီဆင္ေဒးဗစ္ (Allison Davis) ကဲ့သို႕ ပညာရွင္မ်ားက “စား၀တ္ေနေရး မျပည့္စံုေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား စာသင္ေက်ာင္းကို ပိုမိုမက္ေမာလာေအာင္ ဘဝ ပညာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ား လံုလံု ေလာက္ေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးရမည္”ဟု အႀကံျပဳသည္။ လိုအပ္ပါက လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ရပ္လံုးက ပူးေပါင္းေျဖရွင္းရမည့္ ျပႆနာျဖစ္သည္။<br /><br />လူသား၏ အျခားေသာ အေျခခံဘဝလိုအင္တစ္ခုမွာ ေဘးအႏၲရာယ္တို႕မွ ကင္းလြတ္ရန္ (ဝါ) ဘဝလံုျခံဳမႈ ရွိရန္ပင္ျဖစ္သည္။ ကေလးသည္ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ မွန္ကန္ေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ကာယ ဖံြ႕ၿဖိဳး ေနေပမည္။ က်န္းမာဝၿဖိဳးေနေပမည္။ သို႔ေသာ္မေတာ္တဆ ဒဏ္ရာရရွိျခင္း၊ အနာ ေရာဂါကူးစက္ျခင္း၊ ရုတ္တရက္ အႏၲရာယ္က်ေရာက္ျခင္းတို႕ေၾကာင့္ ေဘးရန္စႏိုင္သည္။ မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မဆို ေဘးအႏၲရာယ္ႏွင့္ မႀကံဳေတြ႕လို၊ ဘဝကို လံုၿခံဳမႈ ရွိရွိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္လိုသည္။ သည့္အတြက္ အသြားအလာ အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္ရသည္။ ေဘးအႏၲရာယ္မ်ား မႀကံဳေတြ႕ေစရန္ သတိထားေနၾကရသည္။ အနာေရာဂါ မကူးစက္ႏိုင္ရန္ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္ေသာ အစာကိုသာစားျခင္း၊ ေရာဂါကာကြယ္ေဆး မွီဝဲသံုးစြဲျခင္းတို႕ကိုျပဳရသည္။ လူသားတို႕ရင္ဆိုင္ႀကံဳ ေတြ႕ရမည့္ အႏၲရာယ္မ်ားတြင္ မေတာ္တဆ ထိခိုက္ နာက်င္မႈႏွင့္ ဖ်ားနာေရာဂါ ေရေဘး မီးေဘး ငလ်င္ေဘးစသည့္ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ႏွင့္ လူမ်ဳိး ဘာသာ ပဋိပကၡ ခိုးဆိုးလုယက္ မၿငိမ္မသက္မႈ မ်ား စစ္ပြဲမ်ားစသည့္ လူမႈမတည္ၿငိမ္မႈ အႏၲရာယ္ဟူ၍ ခြဲျခားႏိုင္ေပသည္။<br /><br />စစ္အတြင္းေက်ာင္းတက္ေနရေသာ ကေလးသည္ စိတ္၏လံုၿခံဳမႈတို႕ရရွိမည္ မဟုတ္ေပ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႕မွ ေဘးလြတ္ပါမည္လားဟုစိုးရိမ္ေနရွာသည္။ ေရႀကီးေနေသာ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကာ အိမ္ျပန္ရမည္ကို ေတြးပူ ေနေသာ ကေလးသည္လည္း စာထဲစိတ္ဝင္စားမည္မဟုတ္ေပ။ ေသနတ္ သမားတို႕၏ ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရေသာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ဳိးကိုလည္း မည္သည့္ကေလးမွ သြားခ်င္မည္ မဟုတ္ေပ။ အနာေရာဂါတို႕ ႏွိပ္စက္ခံေနရေသာ ကေလးသည္လည္း ပညာကို စိတ္လြတ္လက္လြတ္ သင္ယူဆည္းပူးႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ၊ ကေလးတို႔ ေဘး အႏၲရာယ္ ကင္းကင္း လံုၿခံဳမႈရွိရွိျဖင့္ ပညာသင္ ယူရန္ လိုအပ္ေပသည္။ သည့္အတြက္ ယေန႔ စာသင္ေက်ာင္း မ်ားတြင္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးႏွင့္ အျခား ေသာ လံုၿခံဳေရး ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းမ်ား ထားရွိေပးသင့္သည္။<br /><br />ဘဝလံုၿခံဳမႈအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရာမွာ ေဖာ္ျပပါ ရုပ္ဘဝလိုအပ္ခ်က္မ်ားအျပင္ စိတ္ဘဝလံုၿခံဳမႈ လိုအင္ကိိုလည္း ထည့္သြင္း စဥ္းစားရပါမည္။ ယင္းမွာ အျခားမဟုတ္ ပညာရွာရြယ္ ကေလးငယ္တုိ႔အား စိတ္၏ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္မႈႏွင့္ ေႏြးေထြးလံုၿခံဳမႈကို ေပးႏိုင္စြမ္းေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၲာကို လိုလား ေတာင့္တမႈမွာ လူသားဘဝတြင္ အေရးပါေသာ စိတ္အေျခခံ လိုလားခ်က္တစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ခ်စ္ျခင္း ေမတၲာႏွင့္ ၾကင္နာယုယမႈကို မခံစား ရေသာ ကေလးသည္ ေရႏွင့္ေဝးေသာ ၾကာကဲ့သို႕ ဘဝ ေျခာက္ေသြ႔ႏြမ္းလ်ကာ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ မခ်မ္းေျမ့ ႏိုင္ေပ။ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈကို ခံစားရေသာ ကေလး သည္ ေမတၲာတရား၏ အဖိုးထိုက္တန္ပံုကို သိနားလည္ၿပီး အျခားသူမ်ားအားလည္း ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာေပလိမ့္မည္။<br /><br />ကေလးငယ္တို.သည္ အစ္ကို အစ္မမ်ား လူႀကီးမိဘမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈကို ရရွိလိုၾက သည္။ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အိမ္တြင္ အခ်စ္မခံရေသာ ကေလးသည္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ ဆရာ ဆရာမမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာမႈကို ရရွိရန္လိုအပ္သည္။ သို႔မဟုတ္ပါက မိမိအား ဂရုစိုက္မည့္သူ မရွိဟု စိတ္အားငယ္ေပမည္။ ေက်ာင္းစာသင္ရာမွာလည္း စိတ္မပါျဖစ္တတ္သည္။<br /><br />ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈကို မခံစားရေသာ ကေလးသည္ စိတ္အားငယ္ျခင္း မေက်နပ္ မေရာင့္ရဲျခင္း ရြံရွာျခင္း ဝန္တိုျခင္းစသည့္ သဘာဝဆိုးမ်ား ဝင္ေရာက္လာတတ္ေပသည္။ ထိုအခါ စိတ္ထားဖြံ.ၿဖိဳးမႈ ဘက္တြက္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္တတ္ၿပီး ဘဝျပႆနာမ်ားကိုလည္း ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ရႏိုင္သည္။ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈကို ရရွိေသာ ကေလးမွာမူ စိတ္၏ လံုၿခံဳမႈကို ခံစားရေပသည္။ ထို.ေၾကာင့္ အိမ္မွ ထြက္ႏိုင္ေသာ အခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ အရပ္ထဲမွာျဖစ္ေစ စာသင္ေက်ာင္းမွာျဖစ္ေစ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိကာ ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္းမႈတို႔တြင္ ေျပျပစ္လာမည္။ ဘဝၾကင္ေဖာ္ရွာသည့္ အရြယ္သို႔ ေရာက္ေသာ အခါမွာလည္း အခ်စ္ျပႆနာ မရႈပ္ေထြးဘဲ မ်ွေဝေပးဆပ္ႏိုင္ေပမည္။<br /><br />စားဝတ္ေနေရး ဘဝလံုၿခံဳေရး ခ်စ္ျခင္းေမတၲာတို.အျပင္ လူသား၏ အျခားလိုအင္တစ္ခုမွာ မိတ္ေဆြ ေပါင္းသင္း လိုလားခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ လူသည္ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္း သစ္တစ္ပင္မဟုတ္ေပ၊ လူမႈ အသိုင္းအဝန္း သက္ဝင္ ရွင္သန္ေနသူ သာျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ အဆက္အဆံျပဳရင္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရင္း ေပါင္းသင္းေနထိုင္ၾကသည္ သာျဖစ္သည္။ ကေလးငယ္ဘဝတြင္ မိဘ အစ္ကို အစ္မမ်ား၏ အခ်စ္ေမတၲာႏွင့္ ၾကင္နာ ယုယမႈကို လိုခ်င္သည္။ မိသားစု အလယ္တြင္ ေနရာေပးခံရေသာ္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ျဖစ္ေစသည္။ ယင္းသည္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး လိုအင္၏ အေျခခံလည္းျဖစ္သည္။<br /><br />မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မဆို အရပ္ထဲမွာလည္းေကာင္း စာသင္ေက်ာင္းမွာလည္းေကာင္း ပတ္ဝန္းက်င္ အေပါင္းအသင္း မ်ား၏ အေရးေပးျခင္း အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံလို၏။ အမ်ားအလယ္မွာ ထင္ေပၚလို၏။ အမ်ား၏ ဝိုင္းပယ္မႈကိုမူ မခံစားလို အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္ အမ်ား၏ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို မခံရပါက အဖ်က္စိတ္ဝင္ၿပီး နည္းလမ္းမမွန္ေသာ အမူအက်င့္တို႔ ျဖင့္ တစ္ပါးသူမ်ားက မိမိအား ဂရုျပဳလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္တတ္ၾကသည္။ ထို.ေၾကာင့္ ကေလးသူငယ္ ေက်ာင္းသား လူငယ္တို႔အား ပတ္ဝန္းက်င္ ဆက္ဆံေရးမွာ မ်က္ႏွာမငယ္ရေလေအာင္ ထိုက္သင့္ေသာ လူမႈအဆင့္အတန္းျဖင့္ ေနရာေပးသင့္သည္။ ကေလးတို႔ကိုယ္တိုင္ကိုလည္း သူတို႔လိုလားေသာ အဆင့္အတန္းႏွင့္အညီ ပတ္ဝန္းက်င္ အေပါင္းအသင္း မ်ားႏွင့္ ညႇိယူဆက္ဆံႏိုင္ရန္ အေလ့ အက်င့္ ေပးရမည္။ ရံဖန္ရံခါ လူမႈေရးမွာ မ်က္ႏွာသာ အေပးမခံရသျဖင့္ ပညာေရးမွာ ထိခိုက္သည္ မ်ားရွိသည္။ <br /><br />စာသင္ေက်ာင္းမွာ ဆရာ ဆရာမမ်ား၏ အဆင့္အတန္း ခဲြျခားဆက္္ဆံျခင္း ဖိႏွိပ္ျခင္း အျပစ္ တင္ျခင္းကို ခံရေသာ ကေလးအတန္းေဖာ္မ်ား၏ ႏွိမ့္ခ် အရွက္ခြဲျခင္း ခနဲ.ျခင္း ရန္လို မုန္းထားျခင္းကို ခံရေသာ ကေလးသည္ အဘယ္မွာလ်ွင္ စာသင္ေက်ာင္းမွာ ေပ်ာ္ပိုက္ပါမည္နည္း။ သည့္အတြက္ စာသင္ေက်ာင္း မ်ားသည္ ကေလးတို.၏ လူမႈေရးအားနည္းခ်က္ ပညာေရးအားနည္းခ်က္မ်ားကို ျဖည့္စြမ္း အကူအညီေပးရမည္။ အတန္းသား အခ်င္းခ်င္းအားလည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တန္ဖိုးထား ေလးစားရန္ တစ္ဦး၏ အရည္အခ်င္းကို တစ္ဦးက ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳရန္ ပညာေရး အပါအဝင္ အျခား ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈလုပ္ငန္းမ်ားမွာ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ရန္ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈရွိရွိျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ေနာက္လိုက္ေကာင္းတုိ႔ ၏ အမူအက်င့္မ်ားကို ေမြးျမဴတတ္ေစရန္ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ ေပးရပါမည္။ လူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္မွာ အဆင့္အတန္းျမင့္မားရန္ ေမ်ွာ္မွန္းထားသူမ်ားသည္ ပညာကို ပိုမိုလို လားစြာ အေလးထား သင္ယူတတ္ ၾကသည္။ ပညာတတ္ျခင္း အားျဖင့္ ဘဝဖူလံုျပည့္စံုၿပီး ကိုယ္ပိုင္ စြမ္းေဆာင္ရည္မ်ားလည္း ျမင့္မားလာႏိုင္ ေပသည္။<br /><br />လူသား၏ စိတ္အေျခခံ လိုအင္မ်ားတြင္ ဘဝဖူလံုျပည့္စံုလိုမႈႏွင့္ ကိုယ္ပို္င္စြမ္းေဆာင္ရည္ ျမင့္မားလိုမႈ တို႔ကိုလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားရပါမည္။ လူသည္ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾက ေနလိုသည္။ မိမိအရည္အေသြး ကို မိမိျမႇင့္တင္ၿပီး ျပႆနာအေထြေထြကို ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းလိုသည္။ ဘဝ ျမင့္မားလိုမႈသည္ လူကို ေမာင္းႏွင္ေပးေသာ ေစ့ေဆာ္တြန္းအား သည္ ပညာရွာရွာ အလုပ္လုပ္ရာမွာ စြမ္းထူးတို႔ကို ေပးစြမ္းသည္။ ဟားဘတ္စပင္စာ (H.Spencer) ဆ္ိုခဲ့သလိုပင္ ပညာေရးသည္ ၿပီးျပည့္ စံုေသာ ဘဝေနထိုင္မႈ (Complete living) အတြက္ ျပင္ဆင္ေပးျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ သက္ေမြးပညာႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ ျဖစ္သည္။<br /><br />ပညာေရးသည္ လူသား၏ သက္ေမြးဘဝျပည့္စံုလံုေလာက္ေစရန္ အာမခံေပးဖို႔လိုသည္။ သက္ေမြးဘဝ အာမခံခ်က္ဆိုရာမွာ စားဝတ္ေနမႈတည္းဟူေသာ ဘဝလိုအပ္ခ်က္တို႔ဖူလုံရန္သာမက သင့္ေလ်ာ္ေသာ လူ႔အဆင့္အတန္းႏွင့္အညီ ရွင္သန္ေနထိုင္ ႏိုင္ရန္ပါ ရည္ရြယ္ရပါမည္။ သက္ေမြးဘဝ အာမခံခ်က္မရွိေသာ ပညာေရးမ်ဳိးကို မည္သည့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ကမွ် စူးစူးစိုက္စုိက္ေလ့လာ သင္ယူမည္ မဟုတ္ေပ။ လူသည္ မိမိအဆင့္အတန္းကို တိုးတက္ျမင့္မားလိုသည္။ ပညာေရး အရျဖစ္ေစ လူမႈေရးအရျဖစ္ေစ စီးပြါးေရးအရျဖစ္ေစ ဇြဲရည္သန္သန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း မိမိ ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ အဆင့္အတန္းမ်ဳိးကို ပိုင္ဆိုင္လိုၾကေပသည္။ လူသား၏ ဘဝအဆင့္အတန္းႏွင့္ ကိုယ္ပုိင္စြမ္းေဆာင္ရည္တို႔ ျမင့္မားရန္ ပညာသည္ ေသာ့ခ်က္ျဖစ္သည္။ ပညာသည္ သက္ေမြး အလုပ္အကိုင္ စားဝတ္ေနေရး ဖူလံုမႈ သင့္ေလ်ာ္ေသာ လူမႈအဆင့္အတန္း ရရွိရန္အတြက္ အဓိက က်ေသာ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ အျခားတစ္ဖက္ ကလည္း တစ္ကိုယ္ရည္ စြမ္းရည္ျဖင့္ ျမင့္မားလိုမႈႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစြာ အခ်က္အလက္မ်ား ရွာေဖြစုေဆာင္းႏိုင္ရန္ ေတြးဆေျမာ္ျမင္ႏိုင္ရန္ တီထြင္ဖန္တီး တတ္ရန္ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ ထားရွိကာ အလုပ္လုပ္တတ္ရန္ ပညာကို လိုလားစြာ ရွာေဖြရေပမည္။<br /><br />ကေလးတို႕၏ပညာရွာေဖြဆည္းပူးေရး ခရီးစဥ္မွာ ဘဝလုိအပ္ခ်က္မ်ား၏ အေရးပါ လႊမ္းမိုးမႈမ်ားကို ေဆြးေႏြးခဲ့ပါသည္။ ကေလးတို႔၏ ပညာရွာေဖြဆည္းပူးေရးတြင္ ဘဝ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးမ်ား တေလးတပင္ရွိ မေနရပါ။ စိုးရိမ္ ေသာက ဗ်ာပါဒ တရားတို႔မွလည္း လြတ္ကင္းရန္လိုေပသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ပညာေရးဟူသည္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွာေဖြ ဆည္းပူးရေသာ ( Free to Learn) လုပ္ငန္းစဥ္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ပင္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွာေဖြဆည္းပူးခြင့္ ရွိပါေသာ္ျငားလည္း ဘဝအေႏွာင္ အတည္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ရေသာ စိတ္ဖိစီးေလးလံျခင္း စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္ရျခင္းမ်ားသည္ ပညာရွာေဖြ ဆည္းပူးမႈကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစပါသည္။ သည့္အတြက္ ဆရာ ဆရာမ မ်ားသည္ ကေလးတို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ ေငးငိုင္ေနသည္ကိုလည္းေကာင္း အဘယ္ေၾကာင့္စာထဲ စိတ္မဝင္စားရသည္ကိုလည္းေကာင္း ေလ့လာစံုစမ္း ရေပမည္။ ကေလးတို႕မွာ စိတ္လိုအင္ မျပည့္ဝမႈမ်ား အခက္အခဲႏွင့္ ဆံုးရႈံးမႈမ်ားရွိပါက ေႏြးေထြးစြာ အားေပးကူညီရမည္။ ကေလးတို႔ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ပညာရွာေဖြႏိုင္ေစရန္ စီမံဖန္တီးေပးထားရေပမည္။<br /><br />ရည္ညႊန္္းခ်က္-<br />ေက်းလက္မွ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ညီ/ညီမငယ္မ်ားသို႔<br /><br />သူရိန္ထက္လင္း<br />(ကေလးပညာေရး ပ်ဳိးေထာင္မႈ)<br />စပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၁) ဇြန္လ၊ ၂၀၀၄<br /></span>ျမန္မာေက်ာင္းဆရာhttp://www.blogger.com/profile/13613562587257066630noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1899403076260186177.post-69534087144651239652010-02-17T23:09:00.000-08:002010-02-17T23:17:51.950-08:00စာသင္ေက်ာင္းက ကယ္ႏိုင္ပါ့မလား - ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ စံတန္ဖိုးေတြ ျမွင့္တင္ျခင္း<span style="color: rgb(51, 51, 255);">သိန္းႏုိင္</span><br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0);">ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား စဥ္းစားေတြးေခၚျခင္းကဲ့သို႔ပင္ ဘ၀ႏွင့္ တသားတည္း ရွိေစရန္ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ စံတန္ဖိုးမ်ားႏွင့္ ဒီမုိကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႔ႏုိင္ခြင့္မ်ား ရရွိေစသင့္ ပါသည္။</span><br /><br />လူမႈ အဖြဲ႔အစည္းငယ္ တစ္ခုအေနျဖင့္ သတ္မွတ္ႏိုင္သည့္ စာသင္ေက်ာင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားစြာထဲမွ အဓိက တစ္ခုမွာ လူသား စံတန္ဖိုးမ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္း သင္ၾကားေပးရန္ျဖစ္ပါ၏။ ေကာင္းမြန္ေသာ စံတန္ဖိုးမ်ားမွာ ရပ္ရြာ၊ လူအဖြဲ႔အစည္း၏ စည္ပင္ သာယာျခင္း၊ စည္းလံုး ညီညြတ္ျခင္းႏွင့္ မွီတင္းေနထုိင္ၾကသူ ျပည္သူမ်ားအၾကား သဟဇာတျဖစ္ျခင္းတို႔အတြက္ ေသာ့ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။<br /><span id="fullpost"><br />မ်ဳိးဆက္မ်ားအတြက္ “ေကာင္းရာတု၍၊ ေကာင္းမႈျမတ္ႏိုး၊ ေကာင္းေအာင္ၾကိဳး၍၊ ေကာင္းက်ဳိးကုိယ္၌ တည္ေစမင္း၊” ဟူေသာ ေလာကသာရပ်ဳိ႕လာ အဆံုးအမအတိုင္း ယဥ္ေက်းမႈတြင္း တည္ရွိေနေသာ လိုလားအပ္သည့္ ေကာင္းျမတ္ ေသာ စံတန္ဖိုးမ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းေပရန္ ေက်ာင္းပညာေရးတြင္ တာ၀န္ရွိျပန္ပါသည္။ တစ္ဆက္ တည္းမွာပင္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ရပ္ရြာ၊ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းအတြင္း လက္ခံက်င့္သံုးေနသည့္ စံတန္ဖိုးမ်ားကို ေ၀ဘန္စစ္ေၾကာ တတ္ေစ ရန္၊ ေျပာင္းလဲျပင္ဆင္သင့္သည္တို႔ကို နားလည္ရန္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ လိုက္နာက်င့္သံုး သင့္သည္တုိ႔ကို သိျမင္ခံစား တတ္ေစရန္အတြက္လည္း စာသင္ခန္းမ်ားအတြင္း ေဆြးေႏြးရအံုး မည္ျဖစ္ပါသည္။<br /><br />စံတန္ဖိုးမ်ားအေပၚတြင္ အျမင္သေဘာထားမ်ားမွာ မတူညီဘဲ၊ ကြဲျပား ျခားနားႏုိင္ပါသည္။ အသက္အရြယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈ ဘာသာတရား၊ ႏိုင္ငံသား၊ လူမ်ဳိး၊ စသည့္အခ်က္မ်ား အေပၚတြင္ မူတည္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။<br /><br />စံတန္ဖိုးမ်ား မတူညီသည့္အတြက္ ေပၚေပါက္ေနသည့္ ျပႆနာမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္သင့္ပါသည္။<br /><br />လက္ရွိ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံတြင္းမွ ျပႆနာကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ဤအခ်က္ကို အထင္အရွား ျမင္ေတြ႔ႏုိင္ ပါသည္။ အစၥလမ္ သာသာနာတြင္ မူဆလင္အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာ အစၥလမ္သာသာနာ အထိမ္းအမွတ္ ေခါင္းေပါင္း ပ၀ါ၀တ္ရံုမ်ားကို ၀တ္ဆင္ၾကသည္။ ၂၀၁၀ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ျပင္သစ္ပါလီမန္မွ ဤ၀တ္စံုတို႔ကို ၀တ္ဆင္ျခင္းအား တားျမစ္ေစသင့္ေၾကာင္း အစီရင္ခံစာ ထုတ္ျပန္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူဆလင္ အမ်ဳိးသမီး ေခါင္းေဆာင္း၀တ္စံုျပည့္ ၀တ္ဆင္ျခင္းမွာ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ၏ စံတန္ဖိုး မ်ား အေပၚတြင္ “လက္မခံ ႏုိင္ဖြယ္ရာ” စိန္ေခၚေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု ရႈျမင္ သံုးသပ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ hijab ႏွင့္ tchador တို႔ကို “ေခါင္းေဆာင္း၀တ္စံုျပည့္” ဟူ၍ ေခၚဆိုႏုိင္မည္လား ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာ ေသာ္ျငားလည္း burqa ႏွင့္ niqab တို႔မွာ “ေခါင္းေဆာင္း၀တ္စံုျပည့္” ပင္ျဖစ္သည္။ ၆ လတာ ၾကားနာစစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ျပီး သည့္ေနာက္ ဥပေဒျပဳသူ ၃၂ ဦးပါ၀င္ ေသာ အဖြဲ႔မွ ဤတားျမစ္ခ်က္ကို ေထာက္ခံအဆိုျပဳခဲ့ၾကသည္။ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၊ ေဆးရံု မ်ား၊ လူထု သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး ယာဥ္မ်ားႏွင့္ အစိုးရရံုးမ်ားတြင္ မ်က္ႏွာကို လႊမ္းျခံဳ ထားသည့္ ေခါင္းေဆာင္း ၀တ္ဆင္မႈကို တားျမစ္ရန္ အဆိုျပဳျခင္းမွာ ျပင္သစ္ ႏို္င္ငံတြင္ မူဆလင္အမ်ဳိးသမီး ၀တ္စံု အေပၚတြင္ အျပင္းထန္ဆံုး ကန္႔သတ္ခ်က္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ (ေအအက္ပီသတင္းစဥ္)<br /><br />ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပညာေရးရႈခင္းတစ္စံုလံုးကို ေလ့လာၾကည္မည္ဆိုလွ်င္လည္း လိုလားအပ္ေသာ စံတန္ဖိုးမ်ား အတြက္ လည္း ေကာင္း၊ မတူညီေသာ စံတန္ဖိုးမ်ားကို သဟဇာတျဖစ္ေစရန္ အခြင့္အလမ္းမ်ား နည္းပါးသည္ကို ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ဥပမာ အားျဖင့္ မိခင္ဘာသာစကား၊ တိုင္းရင္းသား ဘာသာစကားတို႔ကို သင္ရိုးညႊန္းတမ္းတြင္ ထည့္သြင္းမထားေသးျခင္း၊ သင္ၾကားခြင့္ လံုး၀ မျပဳျခင္း၊ ရိုးရာဓေလ့မ်ားကို ပညာေရးမွ တဆင့္ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ မျပဳျခင္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သို႔ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း က်င့္ၾကံမႈ မ်ားသည္ မတူညီေသာ စံတန္ဖိုးမ်ားကို သိျမင္ခံစားတတ္မႈစြမ္းရည္ဖြံ႔ျဖိဳးရန္ႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း သဟဇာတ ျဖစ္ေစရန္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ရွိမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ျဖစ္သည့္ ဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားေစရန္ အတြက္လည္း ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးရန္ ပ်က္ကြက္ေနဆဲျဖစ္သည္။ (သင္ရိုးညႊန္းတမ္း အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲ ၂၀၀၆)<br /><br />စံတန္ဖိုးအမ်ားစုမွာ လူသားအားလံုးႏွင့္ သက္ဆုိင္မႈရွိျပီးလွ်င္ နာခံလိုက္နာဖြယ္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း လူအဖြဲ႔အစည္း အတြင္းရွိသူ အားလံုးမွ တေျပးညီ သိျမင္နားလည္မႈ၊ လိုက္နာမႈတို႔ကိုကား မေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ပါေခ်။ သို႔ျဖစ္ေလရာ စံတန္ဖိုးမ်ား အေပၚတြင္ ပုဂၢလ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားႏွင့္ လက္ရွိ အေျခအေနမ်ား၏ လႊမ္းျခံဳသက္ေရာက္မႈ ရွိျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။<br /><br />ဘံုနည္းလမ္းမ်ား<br /><br />ဤအခ်က္မွာ စံတန္ဖိုးမ်ားကို ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ရာတြင္ ၾကီးမားေသာ စိန္ေခၚခ်က္အေနျဖင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္။ အတိတ္ကာလ မ်ားတြင္ စံတန္ဖိုးမ်ားကို သီးသန္႔ဘာသာရပ္အေနျဖင့္ ေလ့က်င့္သင္ၾကားၾကပါသည္။ မ်ားမၾကာေသး မီႏွစ္မ်ားမွ ပညာေရးသမား မ်ားသည္ ဘာသာရပ္အားလံုး ယွက္ႏြယ္လႊမ္းျခံဳသည့္ (ေပါင္းစည္း သင္ရိုး integrative) သင္ရိုးျဖင့္ စံတန္ဖိုးတို႔ကို သင္ၾကားရန္ အားထုတ္လာၾကသည္။ နည္းနာ ၂ ရပ္စလံုးတြင္ ဆရာ၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မွာ တူညီပါ၏။ အားလံုးမွ သိျမင္နားလည္ ျပီးလွ်င္ အားလံုး၏ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ဘံု စံတန္ဖိုးတို႔ကို လိုက္နာက်င့္သံုး ၾကရန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။<br /><br />ဤသည္မွာလည္း က်င့္၀တ္နီတိႏွင့္ စံတန္ဖိုးပညာေရး value education ႏွင့္ ႏုိင္ငံသားပညာေရး citizenship education ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား၊ ပံုစံမ်ား ၏ ေရရွည္ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ျခင္းစီ၏ လိုအင္မ်ားကိုမူ ျဖည့္ဆည္း ေပးႏုိင္ျခင္း မရွိေၾကာင္း ေလ့လာေတြ႔ရွိ ရျပန္ပါသည္။ မိမိကုိယ္တိုင္ စူးစမ္းေလ့လာ ရွာေဖြျခင္း၊ သိျမင္နားလည္ျခင္းႏွင့္ သင္ၾကားေနသည့္ စံတန္ဖိုးတို႔ကို ဘ၀ႏွင့္ ဆက္စပ္ျပီး လက္ခံက်င့္သံုး လာျခင္း တို႔ကို ဆိုလိုပါသည္။<br /><br />ခ်ဥ္းကပ္မႈနည္းလမ္း အသစ္<br /><br />အထက္ပါ သင္ယူျခင္းအဆင့္သို႔ ေရာက္ရွိေစရန္အတြက္ သင္ၾကားနည္းလမ္းတို႔ကို ေရွးဦးစြာ အေသအခ်ာ ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ သင့္သည္။ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ အမ်ားဆံုးအသံုးျပဳေနသည့္ ေဟာေျပာပို႔ခ်နည္းႏွင့္ ပံုျပင္ ဇာတ္လမ္းမ်ား ေျပာျပျခင္း နည္းလမ္းတို႔ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးပိတ္ တြင္ “ဒီပံုျပင္ထဲက စာရိတၱနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာသင္ခန္းစာ ေတြရရွိသလဲ” ေမးခြန္းမွ်ႏွင့္ ထိေရာက္မႈ မရွိႏိုင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုယ္တုိင္ တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္မႈမရွိသည့္ အတြက္ပင္ ျဖစ္သည္။<br /><br />ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ ခံစားရမႈမရွိျခင္းႏွင့္ ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္ လက္ေတြ႔လိုက္နာ က်င့္ၾကံျခင္းမရွိေသာ စံတန္ဖိုးမ်ားသည္ က်င့္၀တ္ နီတိႏွင့္ စာရိတၱကို ပံုေဖာ္ႏိုင္ရန္ မ်ားစြာ အခက္အခဲရွိပါမည္။ ထို႔အတူ ေလ့က်င့္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးမႈမရွိဘဲႏွင့္ ကေလးမ်ားသည္ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ဒီမုိကေရစီ ႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္လာရန္ ခဲယဥ္းပါမည္။<br /><br />သင္ၾကားရန္နည္းလမ္းမ်ား<br /><br />ထိေရာက္ေအာင္ျမင္ႏုိင္ရန္အတြက္ သင္ၾကားနည္းလမ္းမ်ဳိးစံုရွိေနပါသည္။ ရိုးစင္းလြယ္ကူေသာ သင္နည္းမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကသည္။ အျခားေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကိုသင္ၾကားရာတြင္လည္း အသံုးျပဳႏုိင္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ မိတ္ဆက္ ေပးမည့္ သင္နည္း အေထြေထြ၏ အေရးၾကီးသည့္ ဂုဏ္အဂၤါတစ္ရပ္မွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းမ်ားအေနျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ လက္ခံလုိက္နာက်င့္သံုးေနသည့္ ခံယူခ်က္ႏွင့္ စံတန္ဖိုးစနစ္တုိ႔ကို တက္တက္ၾကြၾကြႏွင့္ အေသအခ်ာ ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ ေလ့လာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ စံတန္ဖိုး အသစ္ႏွင့္ အက်င့္အၾကံ အသစ္တို႔ကို လက္ခံက်င့္သံုးျခင္း မျပဳေသးမီ ေလ့လာမႈ ျဖစ္သည္။<br /><br />ထို႔အျပင္ ဤသင္နည္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤသို႔၊ ထိုသို႔ ထင္ျမင္ၾကသည္၊ စဥ္းစား ေတြးေတာၾကသည္၊ ရွင္းလင္းေဆြးေႏြးရန္ ကို ဆရာဆရာမမ်ားမွ ထပ္ဆင့္ေမးျမန္းရပါမည္။ စာသင္ၾကား ျခင္း၏ ထိေရာက္ေအာင္ျမင္မႈမ်ား အျမင့္မားဆံုးရရွိေစရန္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိင္းအား သူတုိ႔၏ ယံုၾကည္ခ်က္ မ်ားႏွင့္ အေတြးအျမင္သေဘာထားတို႔ကို တင္ျပခြင့္ေပးသင့္သည္။ အျပန္အလွန္ တင္ျပ ေဆြးေႏြးရာတြင္လည္း အားလံုးမွ ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ေပးရန္လိုအပ္ပါသည္။<br /><br />ဆႏၵမဲေပးျခင္း<br /><br />ဆရာမွ ေရြးခ်ယ္ထားေသာ “အေၾကာင္းအရာ”၊ “ေခါင္းစဥ္”၊ “အဆိုျပဳခ်က္” တစ္ခုခုအေပၚတြင္ သေဘာတူသည္၊ သေဘာမတူပါ၊ ဟူ၍ ေက်ာင္းသားမ်ားမွ ဆႏၵမဲေပးျခင္းျဖင့္ စတင္ႏုိင္သည္။<br />•ဥပမာအားျဖင့္-<br />“မိသားစုတုိင္းဟာ ကေလး ၂ ဦးသာ ယူသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္အေပၚမွာ မင္းတို႔ ဘယ္လိုထင္ျမင္ၾကသလဲ”၊<br />“ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ ၀ယ္ယူတာကို အစိုးရအေနနဲ႔ ကန္႔သတ္မႈလုပ္ျပီး အမ်ားျပည္သူသံုး သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးအတြက္ ပိုမုိ လုပ္ေဆာင္သင့္တယ္”၊<br />“ဒီေန႔ ေက်ာင္းတက္ဖို႔အတြက္ ဘယ္လို ၀တ္စံု၀တ္သင့္တယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား ကိုယ္တို္င္ ေရြးခ်ယ္ ၀တ္ဆင္ခြင့္ ရွိသင့္ပါတယ္။”<br />“နစ္နာဆံုးရံႈးေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အခြင့္အေရးေတြ ရရွိဖို႔အတြက္ ေတာင္းဆိုရာမွာ ေက်ာင္းသားတုိင္း ပါ၀င္ရမွာ ျဖစ္တယ္။”<br />ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ မည္သို႔ပင္ အေျဖေပးေစကာမူ ဆရာဆရာမမ်ားမွ ေနာက္ဆက္တြဲ အေနျဖင့္ “ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို ထင္ျမင္ယူဆရတာလဲ” ဟူေသာ ေမးခြန္းကို ေမးျမန္းရန္ အလြန္ အေရးၾကီးပါသည္။<br /><br />အဆင့္သတ္မွတ္ျခင္း<br /><br />ျဖစ္ႏုိင္ေခ် သံုးခု (သို႔မဟုတ္ ထို႔ထက္ပို၍) ေရြးခ်ယ္ထားရွိျပီးလွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွ အေရးၾကီးဆံုးကို (သို႔မဟုတ္) သူတို႔ႏွစ္သက္သလို အထက္ေအာက္ ျပန္စီစဥ္ျခင္းျဖစ္သည္။<br />• ဥပမာအားျဖင့္ -<br />“အင္မတန္ဒုကၡေရာက္ျပီး အေရးၾကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာဖို႔ လူတစ္ဦးတည္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိခဲ့ရင္ ဘယ္သူ႔ကို ေရြးမလဲ။ (အေဖ၊ အေမ၊ ဆရာဆရာမ၊ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးဦး)။” ေက်ာင္းသားမ်ားကိုယ္တုိင္ ၾကိဳက္ႏွစ္ သက္သလို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ေပးရာတြင္ အဆင့္သတ္မွတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ (၁) အႏွစ္သက္ဆံုး - မွစျပီး - (၄) ေနာက္ဆံုး ေရြးခ်ယ္မႈ - အေနျဖင့္ အဆင့္သတ္မွတ္ ေရြးခ်ယ္ျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေျဖ တို႔ကိုလည္း ထင္ဆင့္ ရွင္းလင္း ေဆြးေႏြးေပးရန္ ဆရာမွ ယခင္အတုိင္းေမးျမန္းျခင္း ျပဳရပါအံုးမည္။<br /><br />စံတန္ဖိုးျပ မ်ဥ္းရွည္<br /><br />မတူေသာ ေရြးခ်ယ္စရာမ်ား (သို႔မဟုတ္) ဆန္႔က်င္ဘက္ အျမင္သေဘာထားမ်ား ၂ ခုကို မ်ဥ္းတန္း၏ အစြန္း ၂ ဘက္ ေပၚတြင္ တင္ဆက္ျခင္း နည္းလမ္းျဖစ္သည္။ ေရြးခ်ယ္စရာမ်ားမွ သူတို႔ရပ္တည္မႈ ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ကိုယ္ပိုင္ ခံယူခ်က္၊ အျမင္သေဘာထားမ်ားႏွင့္ အနီးစပ္ဆံုး ေရြးခ်ယ္မႈ ပင္ျဖစ္သည္။ အစြန္ဆံုး (၂) ေနရာအပါအ၀င္ ၾကားတြင္ရွိေသာ ေနရာမ်ားအားလံုးကို ဆိုလိုသည္။<br /><br />တစ္တန္းလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား၊ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ရသည့္ ကာယလႈပ္ရွားမႈမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။ အတန္းေရွ့တြင္ ျဖစ္ေစ၊ (သင္ပုန္းေပၚတြင္ျဖစ္ေစ) မ်ဥ္းရွည္တစ္ေၾကာင္း ေရးဆြဲထားျပီးလွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွ သူတို႔ရပ္တည္ခ်က္ေနရာတြင္ လာေရာက္၍ မတ္တပ္ရပ္ေနရာယူၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မတူညီေသာ ရပ္တည္ခ်က္ မ်ားႏွင့္ အျမင္သေဘာထားမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္စရာ လည္းေကာင္းေသာ သင္ၾကားနည္းလမ္းတစ္ခုျဖစ္၏။<br /><br />ဥပမာအားျဖင့္ - “မိဘအုပ္ထိန္းမႈမွာ ဘယ္လိုပံုစံက အေကာင္းဆံုးလဲ” (ဆရာမွေန၍ မ်ဥ္းရွည္၏ အစြန္းတစ္ဖက္တြင္ “ဒီမိုကေရစီ နည္းက် အုပ္ထိန္းမႈ” ဟုေရးသားျပီး၊ အျခားအစြန္းတစ္ဖက္တြင္မူ “ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္မႈမ်ားျဖင့္ အုပ္ထိန္းမႈ” ဟူ၍ေရးသားထားသည္။ ဆရာမွေန၍ အစြန္း ၂ ဖက္ ရပ္တည္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆို ရွင္းလင္း ေပးႏုိင္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားမွ အစြန္း (၂) ဘက္အပါ၀င္ မ်ဥ္းတန္း တစ္ေလ်ာက္ ေနရာအႏွ႔ံတြင္ သူတို႔ ရပ္တည္ ခ်က္အရ ေရြးခ်ယ္ ရပ္တည္ၾကျပီးလွ်င္ မိမိဘာေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္ ရပ္တည္ရသည္ကို ရွင္းလင္း ေဆြးေႏြးၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။<br /><br />ျမန္မာျပည္တြင္း သင္ရုိးရိွ ျပည္သူ႔နီတိႏွင့္ စာရိတၱ ဘာသာရပ္ပါ သင္ခန္းစာ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ မလံုေလာက္ ေသးပါ။ ဒီမုိကေရစီ ႏိုင္ငံသား ပညာေရးကို သင္ရိုးညႊန္းတမ္းမ်ားတြင္ ေရွာင္ရွားခဲ့ၾကသည္။ ထည့္သြင္းရန္ တြန္႔ဆုတ္ ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ အျခားျခားေသာ စံတန္ဖိုးမ်ားကိုလည္း ထည့္သြင္း သင့္ၾကားေပးသင့္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ဒီမုိကေရစီယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားေစရန္အတြက္ အတန္းတုိင္း၊ အဆင့္တုိင္း တြင္ သင္ရိုးကို ျပဌာန္းေရးဆြဲျခင္း၊ ေနာက္ခံလႊာသင္ရိုး hidden curriculum အေနျဖင့္ လက္ခံက်င့္သံုးျခင္းတို႔ကို လုပ္ေဆာင္ရမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း။<br /><br />သိန္းႏိုင္<br /><br /></span>ျမန္မာေက်ာင္းဆရာhttp://www.blogger.com/profile/13613562587257066630noreply@blogger.com1