ရန္ပံုေငြကိစၥ

ဒီကိစၥကို ကြ်န္မစဥ္းစားေနမိတာ ၾကာပါျပီ ။ ကြ်န္မတို့ဗမာလူမိ်ဳးေတြဟာ လွဴခ်င္ ကူညီခ်င္ၾကတယ္ ။ စကၤာပူမွာဆိုလည္း ဘာအေရးျဖစ္ျဖစ္ တေယာက္ေယာက္က အလွဴေကာက္တယ္ဆိုရင္ တျခားဗမာေတြကလည္း တတ္နိုင္သမွ်၀င္ပါၾကတာပဲ ။ ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာ.. လွဴနိုင္တဲ့ပမာဏထက္ လွဴစရာေတြပိုမ်ားေနတယ္ ။ ကြ်န္မတို့ နိုင္ငံမွာ ကေလးေတြ မိဘမဲ့ျဖစ္ေနတယ္.. စာမသင္နိုင္ဘူး.. တခ်ိဳ့ဆင္းရဲေနသူေတြ လူေနမႈအဆင့္အတန္း အရမ္းခ်ိဳ့တဲ့စြာ ေနရတယ္.. ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ဘုရားေတြ သာသနာ့ေရးအတြက္လည္း လွဴခ်င္ေသးတယ္.. တျခား ကိစၥေတြ ေပၚလာတိုင္းလဲ လွဴခ်င္တယ္ ။ ဒီေတာ့ လွဴစရာေတြမ်ားတယ္ ။ လူေတြက regular donation ထက္ ၊ ad-hoc donation ေတြပဲ လွဴနိုင္ၾကေတာ့တယ္ ။

ကြ်န္မအျမင္မွာေတာ့ အခမဲ့သင္ၾကားေပးေနတဲ့ေက်ာင္းေတြ ျဖစ္ေျမာက္ဖို့ဆိုတာ အနည္းဆံုး regular donor အဖြဲ ့တဖြဲ ့ရွိသင့္တယ္ ။ ရန္ပံုေငြမရွိရင္လည္း လည္ပတ္မရတဲ့ သူတို့အေျခအေနမွာ ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြထက္ ျဖစ္သင့္တာ ျဖစ္နိုင္တာကိုပဲ ဦးစားေပးေနရတယ္ ။ ေရွ့တိုးဖို့ထက္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခ်င္ဆုတ္ေနရမယ္ ။ ရန္ပံုေငြမေလာက္တဲ့အခါ ဆရာမေတြ လစာမေပးနိုင္ ၊ လက္ခံထားျပီးသားကေလးေတြကို ေထာက္ပံ့ခ်င္သေလာက္ မေထာက္ပံ့နိုင္တာေတြ ျဖစ္လာနိုင္တယ္ ။

ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မတို့ နိုင္ငံအသီးသီးက ဗမာေတြအေနနဲ့ ဘေလာဂါ့ေတြရဲ့ရန္ပံုေငြလိုမိ်ဳး ေကာက္ခံျပီး (be it regular or ad-hoc basic) ၊ ေက်ာင္းအသီးသီးကို regular donor အေနနဲ့ ျပန္ခြဲေ၀လွဴဒါန္းခ်င္တယ္ ။ ဒီလိုလုပ္နိုင္ဖို့ ဘေလာဂါ့ေတြထဲက အမာခံ လွဴဒါန္းသူတခ်ိဳ့ ၊ ဒိုင္ခံ လုပ္ေဆာင္ေပးသူတို့ လိုပါတယ္ ။ ကြ်န္မကိုယ္တုိင္ကလည္း အမာခံတေယာက္အေနနဲ့ လုပ္ဖို့ ဆံုးျဖတ္ျပီးသားပါ ။

ကြ်န္မတို့ အဲဒီကိစၥေလး ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္လား ။ အားလံုးရဲ့အျမင္ေလးေတြကို သိပါရေစ ။

ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၅)

ကေလး နဲ႔ စာေပ

အလိမၼာစာမွာရွိဆိုတဲ့ ဆိုရိုးဟာ လူေတြ ယဥ္ေက်းလိမ္မာဖို႔ စာဖတ္ၾကရမယ္ ဆိုတာကို သတိေပးထားတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေခတ္တေခတ္ အတြက္ သမိုင္းေၾကာင္းတခု အတြက္ အေရးပါလွတဲ့ ကေလးေတြရဲ႔ အေျခခံပညာေရးမွာ စာရိတၱ ျပဳျပင္ မြမ္းမံေရး နဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရား ထိမ္းသိမ္းေရးေတြကို အေရးပါတဲ့ သင္ခန္းစာေတြအေနနဲ႔ ထည့္သြင္းၾကရ ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရး သင္ရိုးေတြကို ေလ့လာရင္ အဲဒီ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အနည္း နဲ႔ အမ်ား ပါေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါထက္ပိုၿပီး သတိျပဳ အတုယူစရာ ေကာင္းတာကေတာ့ ကေလးစာေပက႑ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပ်ဳိးေထာင္ရာမွာ စာသင္ခန္းမွာတင္ မကဘဲ စာသင္ခန္းျပင္ပမွာပါ ကေလးေတြရဲ႕ သိမႈစြမ္းရည္ (Intelligent Quient) နဲ႔ ခံစားႏိုင္မႈစြမ္းရည္ (Emotional Intelligent)ေတြ ျမင့္မားဖို႔ကို ဦးတည္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မ်ဳိးေတြ ဖန္တီးေပးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ စာအုပ္စာေပသာမက ရုပ္ျမင္သံၾကား ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ေတြကိုပါ ကေလးေတြအတြက္ အထူးဂရုတစိုက္နဲ႔ အမ်ားႀကီး လုပ္ေပးထားပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးေတြအတြက္ စာသင္ခန္းမွာတင္မကပဲ သူတို႔ရဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အမ်ားႀကီး သင္ယူလို႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတာပါပဲ။

အိမ္မွာ ရုပ္ျမင္သံၾကား ၾကည့္ရင္း ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ေတြကေနတဆင့္ ကေလးေတြ သိသင့္ သိထိုက္တာ မွန္သမွ်ကို ကရင္း ခုန္ရင္း နဲ႔ေရာ၊ ကစားရင္း အရုပ္ေရးရင္း နဲ႔ေရာ၊ ကာတြန္းရုပ္ရွင္ ၾကည့္ရင္း နဲ႔ေရာ သင္ယူလို႔ ရၾကပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ့ မိသားစု၀င္ေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္က သစ္သီး၀လံေတြ၊ ေခြး၊ ေၾကာင္၊ လိပ္ျပာ စတဲ့ တိရစၧာန္ေတြ၊ ဘီဒို၊ စားပြဲ၊ နာရီ စတဲ့ အိမ္သံုးပစၥည္းေတြရဲ႕ နာမည္ေတြနဲ႔အတူ ကေလးေတြနဲ႔ ဘယ္လို ဘယ္ပံု ပတ္သက္သလဲဆိုတာေတြ၊ ဘယ္လိုသံုးရသလဲ ဆိုတာေတြ သင္သြားတာမ်ား လူႀကီးေတြကိုေတာင္ စိတ္၀င္စား မိေစပါတယ္။

ကေလးပညာေရးက႑မွာ နာမည္ေက်ာ္လွတဲ့ ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံကေတာ့ ကေလး စာေပတင္မကဘဲ ကေလးရုပ္ျမင္သံၾကားလိုင္းကို သီးသန္႔ထားေပးျပီး ကေလးဆိုင္ရာ ပညာရွင္ေတြက တာ၀န္ယူ စီစဥ္ျပီးေတာ့ ထုတ္လႊင့္ပါတယ္။ ကေလးကစားစရာ ကိုေတာင္မွ ေသခ်ာ စမ္းသပ္ စီစဥ္ျပီးမွ ကေလးဥာဏ္ရည္ ဖြ႔ံျဖိဳးဖို႔ အားေပးျပီး ကေလးအတြက္ အႏၱရာယ္ ကင္းတဲ့ ကစားစရာမ်ိဳးကိုပဲ တီထြင္ျပီး ထုတ္တာပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာမွာက မ်က္ေမွာက္ေခတ္အတြက္ အေရးတၾကီး လုပ္ရမယ့္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ စီမံကိန္းဟာ ကေလး ေတြကို ဘက္စံုဖြ႔ံျဖိဳးေအာင္ ေမြးဖို႔ပဲလို႔ နားလည္ျပီး အားတက္သေရာ လုပ္ေနၾကတာပါ။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာက်ေတာ့ ကေလးေတြရဲ့ ပညာေရးနဲ႔ စာေပက႑မွာ ထိုင္းရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈအေျခခံတဲ့ ပုံျပင္ေတြ ကာတြန္းေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ ကေလးစာေပေတြကို ထိုင္းဘာသာနဲ႔ ျပန္ဆိုထားတဲ့ ကေလးစာေပေတြ အမ်ားၾကီးရွိတာေတြ႔ရပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ကေလးစာေပသီးသန္႔ေရာင္းတဲ့ စာအုပ္ဆိုင္ ေတြေတာင္ရွိတာပါ။ ျပီးေတာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ေတြကလဲ ကေလးပညာေပးက႑ေတြ ေန႔တိုင္းလႊင့္ေပးျပီး သူတို႔ရဲ႕ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ တဲ့ ဓေလ့နဲ႔ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြကို ေဖၚထုတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ မ်ားပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ရုပ္၀တၳဳထြန္းကားတဲ့ေခတ္ထဲမွာ ထိုင္းလူမ်ဳိးေတြဟာ အတုယူစရာ ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ စိတ္ႏွလံုးႏူးညံ့ျပီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့ အမူအယာေတြ ရွိေနေသးတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ကေလးအစီအစဥ္နည္းပါးလွျပီး အခ်ိန္ေပးတာလည္း နည္းလွပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တင္ဆက္ထားတာေတြကလည္း အေဟာင္းေတြကိုပဲ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ျပတာမို႔ ကေလးေတြက စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူး။ ကေလးေတြ စြဲမက္ ေလာက္စရာ အေၾကာင္းအရာ ဗဟုသုတလည္း မပါဘဲ ေခတ္လည္း မမီေတာ့တဲ့ ေညာင္ပင္ တေစၧ လို ကစားနည္းမ်ဳိးကို ျပတာမို႔ ကေလးေတြအတြက္ အက်ဳိး မရွိလွပါဘူး။ ကေလးေတြ အတြက္ ျမ၀တီရုပ္ျမင္သံၾကားက အေမးကမၻာလို အစီအစဥ္မ်ိဳး လုပ္ေပးေတာ့လဲ ကေလးေတြ အတြက္ အက်ဳိးမရွိတဲ့ ၊ သရုပ္ေဆာင္နာမည္ေတြ၊ အာဏာပိုင္ေတြ ၀ါဒျဖန္႔တဲ့ လမ္းေဖာက္ တံတားေဆာက္ ေမးခြန္းေတြ ေၾကာ္ျငာကုန္ပစၥည္း နာမည္ေတြ၊ ေမးတာမို႔ အက်ဳိးမရွိတဲ့အျပင္ ကေလးေတြကို လမ္းလြဲအတုယူ သြားေစတဲ့ အစီအစဥ္ပါပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ကေလးပညာေရး အတြက္ စာအုပ္စာေပ မထြန္းကားရတဲ့အထဲ ပ်ံ႕ႏွံ႔လြယ္တဲ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္ကေတာင္ အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ကေလးေတြရဲ႔ အနာဂတ္အတြက္ အားရစရာ မရွိပါဘူး၊၊

ကေလးေတြအတြက္ စံျပျဖစ္စရာ အေၾကာင္းအရာေတြအမ်ား ႀကီးပါတဲ့ ကေလးစာေပ ေတြ အမ်ားဆံုး ထြက္တာကေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံပါ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာလဲ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ကေလးအစီအစဥ္ကို သီးျခား တစ္လိုင္း ေပးထားတာပါ၊ ကေလးစာေပေတြေရာ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ေတြေရာကို သူတို႔ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ ဓေလ့ ထံုးစံ နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ဖန္တီးထားတာမို႔ ကေလးေတြနဲ႔ သင့္ေတာ္လွပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ စာဖတ္တဲ့ အေလ့အထကို ပ်ဳိးေထာင္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ မူလတန္းမွာကတည္းက အတန္း အခ်ိန္ဇယားထဲမွာ စာၾကည့္တိုက္အခ်ိန္လို႔ ထည့္ထားပါတယ္။ ကေလးစာေပ ထြန္းကားဖို႔ အတြက္ အစိုးရကိုယ္တိုင္က အမ်ားၾကီး ပံ့ပိုးေပးထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဟာ ပညာရွင္ေတြ အမ်ားၾကီး ေမြးထုတ္ႏိုင္တာလို႔ ထင္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ က်မတို႔ငယ္စဥ္က ေတဇရုပ္စံု၊ ေရႊေသြး၊ ရႊင္ျပံဳးတို႔လို ဂ်ာနယ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသလို ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ ၅၅၀ဇာတ္ေတာ္ အေျခခံ ရုပ္စံုစာအုပ္ေတြ၊ ကေလးကာတြန္း လံုးခ်င္းေတြ၊ ကေလးကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေရႊေသြးတို႔ ေတဇတို႔ မိုးေသာက္ပန္းတို႔ဟာ ကေလးေတြအတြက္ လူမႈေရး ပညာေရးေတြနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ အတုယူ လိုက္နာစရာေတြ အမ်ားႀကီးေပးႏိုင္တဲ့ စာေစာင္ေတြပါ။ ၈၈အေရးေတာ္ပံု ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ပညာေရးက႑နဲ႔အတူ ကေလးစာေပ က႑ ဟာလည္း ယိုယြင္းပ်က္စီးတဲ့ လႈိင္းထဲ ပါကုန္ ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ စာအုပ္ေစ်းေတြ ထိုးတက္သြားတာနဲ႔အတူ စား၀တ္ေနေရး အက်ပ္ အတည္းေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ စာအုပ္စာေပအတြက္ ေငြကုန္ မခံႏိုင္ၾကေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္လာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၈၈ေနာက္ပိုင္း အာဏာပိုင္ေတြက ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ ဘက္စံုဖြ႔ံျဖိဳးေရးကို အားမေပးတာေၾကာင့္ ကေလးစာေပေတြ ကေလးအစီအစဥ္ေတြဟာ မရွိေတာ့သေလာက္ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီအခါ ကေလးေတြကလည္း မျဖစ္မေန ဖတ္ၾကရမယ့္ ေက်ာင္းစာအုပ္ကလြဲရင္ တျခား အျပင္စာ မဖတ္ၾက ေတာ့တဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာပါတယ္။ ၁၉၉၂ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ပူတူတူးေလး၊ ပလုတ္တုတ္၊ ေရႊေသြး၊ တတိုင္းေမႊး တို႔လို ကေလးစာအုပ္္ေတြ ကာတြန္းရုပ္စံုေတြ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ ထြက္လာပါတယ္။

အဲဒီမွာ ကေလးဟာသေတြ ေတြ႔ရေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရယ္စရာျဖစ္ေအာင္ အတင္းဇြတ္ ဖန္တီး ထားတာ ေတြသာ မ်ားျပီးေတာ့ ကေလးေတြ အတုယူစရာ ဘ၀ အေတြ႔ အၾကံဳေတြ၊ ဗဟုသုတေပးတဲ့ အသိပညာ အတတ္ ပညာေတြ၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု အေၾကာင္းေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြ ထည့္ေပး တာမ်ဳိး မေတြ႔ရ သေလာက္ ပါပဲ။

၂၀၀၅ခုႏွစ္ထဲမွာေတာ့ အက်ဳိးအျမတ္ မၾကည့္တဲ့ စာေပတိုက္တခ်ဳိ႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာ ေလ့က်င့္သင္ခန္းစာတို႔၊ ကိုယ္က်င့္တရားတန္ဖိုးကို ဦးတည္တဲ့ ပုံျပင္စာအုပ္ တို႔လို ကေလးစာေပေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ ထြက္လာ ပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ့္သားသမီးကို ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ထား ရွိေစခ်င္တဲ့ လိမ္မာေရးျခားရွိေစခ်င္တဲ့ မိဘေတြ အတြက္ေတာ့ အခြင့္ေကာင္း တစ္ခုပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေခတ္အေျခအေနအရ စာအုပ္ေစ်းၾကီးေပမဲ့ ကေလးစာေပ စစ္စစ္ဟာ ကေလးေတြ ရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ ပညာရည္ ဖြ႔ံျဖိဳးဖို႔အတြက္ အားေဆးတစ္မ်ဳိး ျဖစ္တာမို႔ ကေလးေတြ စာဖတ္ခြင့္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးဖို႔ဟာ မိဘေတြအေနနဲ႔ သမိုင္းေပး တာ၀န္ တစ္ရပ္လို တာ၀န္ ေက်ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း (ဇန္န၀ါရီ၊၂၀၀၆)

ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၄)

အားလံုးအတြက္ ပညာေရး

၁၉၄၈ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ရက္ေန႔မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ကမၻာ့ကုလသမဂၢ အေထြေထြညီလာခံကေနၿပီး အတည္ျပဳ ျပဌာန္းခဲ့တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကျငာစာတမ္း (Universal Declaration of Human Rights) ရဲ့ အပိုဒ္၂၆မွာ လူတိုင္း ပညာသင္ၾကားပိုင္ခြင့္ကို အတိအလင္း ထည့္ၿပီး ျပဌာန္းထားပါတယ္။ ၁၉၉၄ခုႏွစ္မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ စပိန္ ႏိုင္ငံ ဆလာမန္ကာျမိဳ႕ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ပညာေရးေဆြးေႏြးပြဲ (Salamanca Education Forum) က ထုတ္ျပန္ ေၾကျငာခ်က္ ထဲမွာလည္း “ပညာေရးဆိုင္ရာ အကူူအညီလိုအပ္သူမ်ား” (Special Education Needs) သည္ ပံုမွန္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ သင္ၾကားႏိုင္ခြင့္ရွိသည္။ စာသင္သား ဗဟိုျပဳ ပညာေရးအစီအစဥ္ (Student centered teaching) ျဖင့္ ဤေက်ာင္းသားမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ား ကို ျဖည့္ဆည္းေပးရမည္ လို႔ အခ်က္ တခ်က္အေနနဲ႔ အတိအလင္း ပါပါတယ္။


ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကေလးေတြရဲ့ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကေလးသူငယ္မ်ား အခြင့္ေရးဆိုင္ရာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္(Convention of the Rights of the child – CRC) ပါ အခ်က္ အလက္ေတြကို လိုက္နာၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကေလးေတြအတြက္ အခမဲ့ ပညာသင္ခြင့္ သတ္မွတ္ေပးထား တဲ့အျပင္ ကေလးအားလံုး ေက်ာင္းေနႏိုင္ေအာင္ မိဘကို အေထာက္အပံ့ ေပးထားတာမ်ိဳးေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပံုမွန္မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္း ခ်ိဳ႔ယြင္းေနတဲ့ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ိဳ႔တဲ့ေနတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ Special Education ဆိုၿပီး ပညာ သင္ယူႏိုင္ေရး စီစဥ္ေပးတာပါပဲ။ ႏုိင္ငံတကာမွာေတာ့ အဲဒီလို ကေလးတိုင္းအတြက္ ပညာေရး (Inclusive Education) အစီအစဥ္ကို ၁၉၈၀ေနာက္ပိုင္းမွာ တဟုန္ထိုး ေဆာင္ရြက္ လာခဲ့ပါတယ္။

ကေလးတိုင္းဆိုတာဟာ ဆြံ႔အ နားမၾကား၊ မ်က္မျမင္ ကေန စလို႔ အာရံုေၾကာခ်ိဳ႔တဲ့ေနတဲ့ ကေလးေတြ၊ ေျခ လက္ စသျဖင့္ မသန္စြမ္းတဲ့ ကေလးေတြ Dawn Syndrome လို႔ေခၚတဲ့ မြန္ဂိုရုပ္ လကၡဏာဆန္တဲ့ ေမြးရာပါ အာရံုေၾကာနဲ႔ ဥာဏ္ရည္ အားနည္းတဲ့ ကေလးေတြကိုပါ ပညာသင္ယူႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားတာပါ။ အဲဒီ ကေလးေတြရဲ့ လကၡဏာအေျခအေနေတြကို လိုက္ၿပီး သင္ရိုး အဆင့္အတန္းေတြ အဆင့္ဆင့္ ခြဲထားတဲ့ ေက်ာင္း ေတြ၊ အတန္းေတြမွာ ပညာသင္ႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြမွာ သက္ဆိုင္ရာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဆရာေတြနဲ႔ ၾကပ္မတ္ ကြပ္ကဲေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာ က်န္းမာေရးေတြကိုပါ ပံုမွန္ ေဆးကုသ ခံ ႏိုင္ဖို႔လည္း စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီ Special Education ဟာလဲ အခမဲ့ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဆး၀ါး၊ ေန႔လယ္ စာ၊ ေက်ာင္း၀တ္စံု၊ စာေရးကိရိယာ နဲ႔ ဖယ္ရီကား အၾကိဳအပို႔ အားလံုး အခမဲ့ ေပးပါတယ္။

သိပ္ၿပီး အေျခအေနမဆိုးတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ မိဘ ဆရာနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္တို႔ ၫိွႏႈိင္းဆံုးျဖတ္ၿပီး ပံုမွန္ေက်ာင္းေတြမွာ ပုံမွန္ကေလးမ်ားနဲ႔ ေရာၿပီး Inclusive Education အျဖစ္ ပညာသင္ယူႏိုင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အာရံုေၾကာခ်ိဳ႕တဲ့ တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ Dawn အုပ္စု၀င္ ေရာဂါရွင္္ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ ဥာဏ္ရည္အဆင့္ကို လိုက္ၿပီး အတန္းေတြ ရႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ အနီးဆံုး ထ္ိုင္းႏိုင္ငံမွာလဲ Special Education စီစဥ္ေပးထားႏိုင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ အဲဒီလို ကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ အထူး ဆရာ ဆရာမလည္း ထားေပးတာမို႔ ကေလးဟာ သိသိသာသာပဲ ဥာဏ္ရည္ တက္လာႏိုင္ၿပီး ပံုမွန္ကေလးေတြ အေနနဲ႔လဲ ခ်ိဳ႔တဲ့ကေလးကို ျမင္ေနက် ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ခြဲျခားဆက္ဆံတာမ်ိဳး မလုပ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ျပီးေတာ့ မိဘေတြရဲ့ ေစာင့္ေရွာက္ ပံ့ပိုးႏိုင္မႈအေပၚ မူတည္ၿပီး သူတို႔ လက္ခံႏိုင္စြမ္း ရွိသေလာက္ အတိုင္းအတာအထိ ပညာသင္ယူခြင့္လည္း ရၾကပါတယ္။ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ဘာသာရပ္ ေတြတင္ မကဘဲ တကၠသိုလ္္အဆင့္ထိေအာင္ Special Education အစီအစဥ္ ရွိပါတယ္။

အာရွနိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႔ ရုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းအစီအစဥ္နဲ႔ အေရးၾကီးတဲ့ အစီအစဥ္ေတြမွာဆိုရင္ ဆြံ႔ အ နားမၾကား သူေတြ သံုးတဲ့ လက္အမူအယာသေကၤတ (Sign Language) နဲ႔ သတင္းေၾကညာေပးတဲ့ အစီအစဥ္ မ်ဳိးေတာင္ ထည့္သြင္း ေပးထားတာပါ။ အဲဒီအခါ အာရံုေၾကာ အားနည္းခ်ိဳ႕တဲ့ေပမဲ့ လူ႔ဘ၀ထဲမွာ သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူ က်င္လည္ခြင့္ရၾကတဲ့အတြက္ သိပ္ႀကီးမားတဲ့ လူ႔အခြင့္အေရး ဆံုးရႈံးမႈမ်ိဳး မခံစားရေတာ့တာကို ေတြ႔ရ ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ပံုမွန္ကေလးေတြေတာင္ ၃၉ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ေက်ာင္းမေနၾကရတာမို႔လို႔ ဆြံ႔ အ နားမၾကား ကေနစၿပီး အာရံုေၾကာခ်ိဳ႔ယြင္းတဲ့ ကေလးေတြ၊ ဒုကၡိတကေလးေတြ ဆိုရင္ေတာ့ အခြင့္အေရးေတြ ပိုဆံုးရႈံးၿပီး ဘ၀ေတြလည္း အမ်ားၾကီး ဆံုးရႈံးေနၾကရပါတယ္။ မိဘေတြ အေနနဲ႔ အဲလို ကေလးမ်ိဳးေမြးလာခဲ့ရင္ တစ္ဘ၀စာလံုး ဒုကၡေရာက္ရၿပီလို႔ကို မွတ္ယူၾကရပါတယ္။ မသန္မစြမ္း ကေလးမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းေတြ အျပည့္အစံု စီစဥ္ေပးတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ ျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႔မွာ ေတာင္မွပဲ အရင္က ေမရီခ်က္ပ္မင္းလို႔ လူသိမ်ားတဲ့ ဒဂံုျမိဳ႔နယ္က ဆြံ႔ အ နားမၾကားေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းနဲ႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္ျမိဳ႔နယ္က မ်က္မျမင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ဒါပဲ ရွိတာပါ။ အဲဒီမွာလည္း ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြကသာ မသန္မစြမ္း ကေလးေတြအတြက္ ပညာေရးကို စီစဥ္ေပးႏိုင္ၾက ပါတယ္။ နယ္ျမိဳ႕ေတြက မသန္မစြမ္း ကေလးေတြဆိုရင္ေတာ့ ဒီအတိုင္း အိမ္မွာ အခ်ိန္ကုန္ရင္း မိသားစု၀င္ေတြရဲ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြ အျဖစ္နဲ႔ ေနသြားၾကရတာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မသန္မစြမ္း ကေလးေတြ ရဲ႕ ဘ၀ဟာ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားၾကီး ဆံုးရႈံး ေနၾက ရ တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ တခါတေလမွာ မိသားစုကေရာ ပတ္၀န္းက်င္ကပါ က်ဥ္ထား ပစ္ပယ္ ထားတာကိုလည္း ခံေနၾကရပါတယ္။ မသန္မစြမ္း ကေလးဟာ မိန္းကေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ မိန္းကေလး သဘာ၀အရ အရြယ္ ေရာက္ခ်ိန္မွာ လိင္ပိုင္း ဆိုင္ရာ အက်ဴးေက်ာ္ ခံရတဲ့ ျပႆနာမ်ဳိးေတြကို အျမဲတမ္း လိုလို ရင္ဆိုင္ရၿပီး တခါတေလမွာ သားေမြးလိုက္ရတဲ့ အေျခေနအထိ ေရာက္သြားရတာေတြေတာင္ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။

စကၤာပူႏိုင္ငံမွာေတာ့ သူ႔ႏိုင္ငံ အရြယ္အစားနဲ႔ မမွ်ေအာင္ဘဲ အစိုးရက တည္ေထာင္ေပးထားတဲ့ မသန္မစြမ္း ေက်ာင္း ၂၁ေက်ာင္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာ၊ မိဘနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာ၀န္တို႔၊ ေဆးပညာရွင္တို႔ သံုးပြင့္ဆိုင္ ၫိွႏႈိင္းၿပီး ကေလးရဲ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ ဥာဏ္ရည္ အဆင့္အလိုက္ လူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္ကေန စၿပီး အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာအထိ သင္ယူသြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ ကေလးေတြဟာ ေလ့လာေရးခရီးေတြ လူမႈေရးခရီးေတြပါ သြားၾကရတာမို႔ သူတို႔ဟာ စိတ္ဓါတ္ဖြံ႔ျဖိဳးၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ လူသားေတြအေနနဲ႔ ႀကီးျပင္းၾကရ ပါတယ္။ သင္ၾကားေရးအစီအစဥ္ေတြကလဲ စာေတြ႔နဲ႔ လက္ေတြ႔ကို စနစ္တက် ေပါင္းစပ္ထားတဲ့အျပင္ အားကစား ဘာသာရပ္ကိုလဲ သင္ယူၾကရပါတယ္။ မသန္မစြမ္းကေလးေတြကို ပညာေရးတင္မက အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့အထိပါ ဖန္တီးေပးတဲ့ အထူးပညာေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ Special Education ဟာ ႏိုင္ငံတကာမွာ နည္းစနစ္ခ်င္း သိပ္မကြာလွဘဲ အစိုးရက အမ်ားႀကီး ပံ့ပိုးေပး ထားတာမွာလဲ အတူတူပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ကေလးတိုင္းအတြက္ ပညာေရး (Inclusive Education) ဟာ လူသား အခ်င္းခ်င္း ခြဲျခား ဆက္ဆံတဲ့ အျမင္သေဘာထားေတြကို ကင္းစင္ေအာင္ တိုက္ဖ်က္ဖို႔ ျငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ လူမႈဆက္ဆံေရး ျဖစ္ထြန္းဖို႔နဲ႔ လူသားတိုင္းရဲ့ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရည္ ျမင့္မားေစဖို႔ဆိုတဲ့ Salamanca Forum က ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ ေၾကညာခ်က္ပါ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ စီစဥ္လႈပ္ရွားၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ အထူးသျဖင့္ မသန္မစြမ္း ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အစိုးရအဆက္ဆက္က ပံ့ပိုးကူညီမႈ မရွိခဲ့တာမို႔ မိဘမ်ားနဲ႔ ဆရာမ်ားက တတ္ႏိုင္သေလာက္ စီစဥ္ ေပးမွပဲ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြနဲ႔ လူ႔ေဘာင္ဘ၀ တိုးတက္ေရးအတြက္ ၾကိဳးပမ္းေပးရာ ေရာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဇန္န၀ါရီလ၊၂၀၀၆။

ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၃)

မူလတန္း ႏွင့္ ကေလး၏ ဖြ႔ံျဖိဳးခြင့္

ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံၾကီးေတြမွာ ပညာေရးနဲ႔အတူ ကေလးေတြရဲ႕ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရးေတြကို အားစုိက္ခြန္စိုက္ လုပ္ေနၾကပါ တယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ကေလးအခြင့္အေရး စာခ်ဳပ္ (Convention on the Rights of the Child - CRC) ထဲမွာ Development Rights ဆိုျပီး ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုင္ရာ အခြင့္အေရးမ်ား ဆိုတာ ပါပါတယ္။ ကေလးေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ စြမ္းရည္ ရွိသမွ် ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ပိုင္ခြင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ… ပညာသင္ၾကားခြင့္၊ အားကစား ႏွင့္ အပန္းေျဖ အနားယူခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚခြင့္ နဲ႔ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္ခြင့္ေတြပဲ လို႔ ေဖၚျပထားပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံက မူလတန္းပညာေရးမွာ သူငယ္တန္းကေန ႏွစ္တန္းထိကို ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ နဲ႔ သဘာ၀သိပၸံဘာသာေတြ သင္ပါတယ္။ (၃)တန္းနဲ႔ (၄)တန္းေရာက္မွ သမိုင္းနဲ႔ ပထ၀ီ၀င္ တိုးလာပါတယ္။ ကေလးဘ၀မွာ တကယ္လိုအပ္တဲ့ ေလာကနီတိ၊ ေမတၱာတရား၊ ကိုယ္က်င့္တရား နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ မပါပါဘူး။ ကေလးေတြရဲ႔ စာသင္ခ်ိန္ အခ်ိန္ဇယားမွာ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးအခ်ိန္ ဆိုတာ ပါေပမယ့္ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကေလးေတြက အတန္းပိုင္ဆရာမရဲ႕ အလိုက် လိုက္ျပီးေတာ့ အျပန္အလွန္ ပံုေျပာတာတို႔၊ အရုပ္ေရးတာတို႔ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္၊ သင္ရိုး ေသေသခ်ာခ်ာ သတ္မွတ္ေပးထားတာမ်ဳိး မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဆရာမေတြရဲ႔ စိတ္မရွည္ႏိုင္မႈေၾကာင့္ စာေရးခံုေပၚ တံေတာင္ဆစ္ေကြး ေမွာက္အိပ္ျပီး သက္ေသာင့္သက္သာမရွိဘဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလး အိပ္ေနၾက ရတာပဲ မ်ားပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကေလးေတြရဲ႕ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ခြင့္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ပိုဆိုးတာ ကေတာ့ ဗမာ မဟုတ္တဲ့ တျခား တိုင္းရင္းသားကေလးေတြအတြက္ မိခင္ဘာသာစကား သင္ၾကားခြင့္ မရွိတာပါပဲ။ အဲဒါဟာ ကေလးေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ပညာ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္မႈ ကိုလည္း ေႏွာင့္ေႏွးေစပါတယ္။ ဗမာစကား၊ ဗမာပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ေ၀းျပီး ဗမာစာနဲ႔လဲ အလြယ္တကူ မနီးစပ္ႏိုင္တဲ့ တိုင္းရင္းသား ကေလးေတြ ခမ်ာ စာမလိုက္ႏိုင္တဲ့ ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာ သင္ခ်ိန္က လြဲလို႔ တျခား အခ်ိန္ေတြမွာ သူတို႔ရဲ႕ မိခင္ဘာသာစကားကိုပဲ သံုးၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ ျမန္မာစာလည္း မတတ္၊ ျမန္မာလို သင္ရတဲ့ အတြက္ မူရင္းဘာသာရပ္ကိုလည္း မတတ္ေတာ့ဘဲ တကယ့္ကို စာမတတ္တဲ့ ကေလးေတြသာ တိုးပြားလာတာပါပဲ။

ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႔ မူလတန္းသင္ရိုးမွာေတာ့ သူငယ္တန္းေလးကစျပီး အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ၊ မိခင္ဘာသာစကား၊ သဘာ၀သိပၸံ နဲ႔ အတူ ဂီတ၊ သီခ်င္း၊ ကဗ်ာ၊ လက္မႈအႏုပညာ၊ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြ သင္ပါတယ္။ အဲဒီ သင္ရိုးေတြကိုပဲ အတန္း အဆင့္ အလိုက္ နည္းနည္းစီ တိုးျမွင့္ျပီး သင္သြားပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာက လြဲျပီး က်န္တဲ့ ဘာသာရပ္ အားလံုးကို မိခင္ဘာသာစကားနဲ႔ပဲ သင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ သင္ျပီးသမွ် သင္ခန္းစာေတြကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ နားလည္ၾက၊ သိၾက တတ္ၾကတဲ့အတြက္ ဘက္စံု ဖြံ႔ျဖိဳး တိုးတက္ခြင့္ ရၾကတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

စကၤာပူမွာက်ေတာ့ မူလတန္းသင္ရိုးမွာ သခ်ၤာ၊ အႏုပညာ၊ လက္မႈပညာ၊ ဂီတ၊ ကာယပညာ၊ လူမႈေရးဘာသာေတြအျပင္ Civics and Moral ဆိုတဲ့ ေလာကနီတိ နဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားဘာသာရပ္ကို ျပဌာန္းထားပါတယ္။ အဲဒီဘာသာရပ္ရဲ႔ ေအာက္မွာ Humanaty နဲ႔ Aesthetics ဆိုျပီး လူမႈဘာသာရပ္နဲ႔ ရသပညာကို သင္ပါတယ္။ အဲဒီ သင္ရိုးေတြဟာ ကေလးရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ စာရိတၱဖြ႔ံျဖိဳးေရး ကို ဦးတည္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြပါ။Grade 3, 4 ကို ေရာက္ရင္ေတာ့ သိပၸံတစ္ဘာသာ တိုး သင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကြန္ပ်ဴတာဘာသာကိုထည့္သင္ပါတယ္။ စကၤာပူမွာက ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီစနစ္အတိုင္း စာသင္ခန္း တစ္ခန္း ကို ေက်ာင္းသား အေယာက္သံုးဆယ္ပဲ ထားတာမို႔လို႔ ကေလးတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာ ကိုင္ႏိုင္ျပီး ဆရာဆရာမကလဲ ကေလးတစ္ေယာက္ဆီ ရဲ႕ အရည္အေသြး ဖြံ႔ျဖိဳးမႈကို ေသခ်ာ အကဲခတ္ ႏိုင္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ပညာေရးစနစ္အတြက္ စံျပထားတဲ့ ပညာေရးတကၠသိုလ္ ေလ့က်င့္ေရးေက်ာင္းမွာေတာင္ မွပဲ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းမွာ အနည္းဆံုး ေက်ာင္းသား ဦးေရ အေယာက္၈၀ ထားပါတယ္။ စာသင္ခန္းကလည္း ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းမို႔ ကေလး ေတြဟာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းေနရျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကလည္း နီးကပ္လြန္းတာမို႔ စာသင္ယူရာမွာ အာရံု၀င္စားမႈ နည္းသြားေစပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႔ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေရးကိုလည္းထိခိုက္ ေစပါတယ္။ ျမန္မာကေလးေတြခမ်ာ စာအုပ္စာတမ္း ကစျပီး သင္ၾကားေရး အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းေတြ မစံုမလင္နဲ႔ပဲ ဘြဲ႔ေတြရတဲ့အထိ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ သြားၾကရရွာတာပါ။

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက်ေတာ့ ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြကို ေန႔လယ္စာ ေကၽြးတာကို ေတာင္ အာဟာရတန္ဖိုး တြက္ျပီး ေကၽြးပါတယ္။ ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ အားကစားကို မသင္မေနရ ဘာသာရပ္ တစ္ခုအျဖစ္ ထည့္ထားျပီး ေရကူးသင္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတာင္ ရွိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေနရာက်ယ္က်ယ္ မရွိတာေၾကာင့္ ကေလးေတြရဲ႕ ကိုယ္ကာယ က်န္းမာ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးအတြက္ ေျပးလႊား ကစားစရာ ေနရာလဲ မရွိပါဘူး။ျပီးေတာ့ ေနရာက်ယ္က်ယ္မလိုတဲ့ ကာယလႈပ္ရွားမႈမ်ဳိးေတြ လုပ္ေပးတာမ်ဳိးလည္း မရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြရဲ႔ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး က်န္းမာဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကစားခြင့္ရေရးနဲ႔ အစားအေသာက္အေနအထိုင္ကို စနစ္တက် ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ ေပးတာဟာလည္း ကေလးေတြအတြက္ အေျခခံပညာေရး မွာ အေရးပါတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြျဖစ္ပါတယ္။

ကေလးေတြရဲ႔ ဖြံ႔ျဖိဳးခြင့္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႔ ေနာက္ထပ္ အားက်စရာေကာင္းတဲ့ ေနာက္ အခ်က္ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ကေလးစာေပ ထြန္းကားတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံက ကေလးေတြမွာေတာ့ ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ အေထြေထြ အားနည္းမႈေတြ ေၾကာင့္ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္ခြင့္ မရရံုသာမကဘဲ စိတ္ပိုင္းစာရိတၱပိုင္းေတြမွာပါ ယိုယြင္း ပ်က္စီး လာေနပါတယ္။ ကေလးစာေပဟာ ကေလးေတြ ရဲ႕ ဥာဏ္ရည္နဲ႔ စာရိတၱဖြံ႔ျဖိဳးေရးအတြက္ အလြန္လိုအပ္တဲ့ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း တမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးစာေပထြန္းကားေရးနဲ႔အတူ ကေလးေတြ စာဖတ္က်င့္ရလာေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးျခင္း ဟာ လည္း ခုခ်ိန္မွာ ကေလးေတြရဲ႕ ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္ခြင့္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ တနည္းတဖံု ဖန္တီးေပးရာ ေရာက္တယ္ဆိုတာကို ေဆြးေႏြးတင္ျပ လိုက္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း(၂၈၊၁၂၊၀၅)

Formal vs Non-Formal Education

This is a repost of what ko soe htet mentioned at NGO website forum

Here's some definitions regarding formal and nonformal education.

Formal education is properly associated with schools. A more precise definition is supplizd by Coombs (1973), “the hierarchically structured, chronologically graded educational system running from primary school through the university and including, in addition to general academic studies, a variety of specialized programs and institutions for full-time technical and professional training”.

Nonformal education is instruction that is not obligatory and structured and is learned outside the context of a formal school. The term is often used in reference to adult education.

Nonformal (NFE) has been defined (Kleis. 1973. p. 6) as any intentional and systematic educational enterprise (usually outside of traditional schooling) in which content is adapted to the unique needs of the students (or unique situations) in order to maximize learning and minimize other elements which often occupy formal school teachers (i.e. taking roll, enforcing discipline, writing reports, supervising study hall, etc.). Nonformal education is more learner centered than most formal education. It has to be Learners can leave anytime they are not motivated. NFE tends to emphasize a cafeteria curriculum (options, choices) rather than the prescribed, sequential curriculum found in schools. In NFE human relationships are more informal (roles of teachers and students are less rigid and often switch) than in schools where student-teacher and teacheradministrator roles are hierarchical and seldom change in the short term. NFE focuses on practical skills and knowledge while schools often focus on information which may have delayed application. Overall NFE has a lower level of structure (and therefore more flexibility) than schools.

Even less structured is informal education which deals with everyday experiences which are not planned or organized (incidental learning). When these experiences are interpreted or explained by elders or peers they constitute informal education (Kleis.1973. pp. 3-4).

Some examples will help clarify formal, nonformal, and informal education. Formal education occurs in a typical public high school classroom. Nonformal education occurs with such organizations as Scouts which are less structured than schools, allowing youth more choices, providing less curricular sequencing, and enforcing it even less.

In Myanmar, there's some related works in non-formal education present but not developed as a system yet. We're still need to do many, more.

ပညာေရး အက်ပ္အတည္း (၂)

မူလတန္းပညာ ႏွင့္ ကေလးအခြင့္အေရး

မူလတန္းပညာေရးဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ခရီးအတြက္ အင္မတန္ အေရးပါ တဲ့ ပထမဆံုးေလွကားထစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အသက္၈ႏွစ္မျပည့္မီ အထူးသျဖင့္ အသက္သံုးႏွစ္ မျပည့္မီမွာ ရရွိခံစားရတဲ့ ဂရုစိုက္မႈနဲ႔ အေလးေပး အေရးထား ခံထားရမႈမ်ားဟာ အလြန္႔အလြန္ အေရးၾကီးျပီး၊ အဲဒီ ကေလးငယ္ ရဲ႔ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးကို လႊမ္းမိုး ေစ့ေဆာ္ႏိုင္ပါတယ္ လို႔ ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္ ပါ၀င္ျပဳစုျပီး ယူနီဆက္က ထုတ္ေ၀တဲ့ Facts for Life ဆိုတဲ့ သုေတသန စာအုပ္ထဲမွာ ေဖၚျပထားပါတယ္။


အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္း (Universal Declaration of Human Rights) ထဲမွာလည္း လူတိုင္း ပညာသင္ၾကားပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ အနည္းဆံုး မူလတန္းပညာ ႏွင့္ အေျခခံအဆင့္ပညာေရး သည္ အခမဲ့ ျဖစ္ေစရမည္။ မူလတန္းပညာကို မသင္မေနရ ျဖစ္ရမည္ … လို႔ ေဖၚျပ ပါရွိပါတယ္။

ႏိုင္ငံတကာ ကေလးသူငယ္မ်ား အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ ( Convention on the Rights of the Child- CRC ) ရဲ႕ အပိုဒ္၂၈မွာလည္း ကေလးတိုင္း အေျခခံပညာ အခမဲ့ သင္ၾကားခြင့္ရွိေရး ဆိုတာ ပါပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ၁၉၉၁ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၁၅)ရက္ေန႔ မွာ အဲဒီ စာခ်ဳပ္ကို သေဘာတူ လက္မွတ္ ေရးထိုးခဲ့ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အနီးဆံုး အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အစိုးရေက်ာင္းေတြဟာ ကေလးတိုင္းအတြက္ အခမဲ့ ပညာ သင္စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ စနစ္ထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားသားကိုေတာင္မွ တန္းတူ အခြင့္အေရး ေပးထားပါတယ္။ ေက်ာင္းတိုင္းမွာ စာေရးကိရိယာ အစုံအလင္ အခမဲ့ ရပါတယ္။ ေက်ာင္း ေန႔လယ္စာ စားစရိတ္အတြက္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္စာ တစ္လကို ဘတ္၁၂၀ပဲ ေပးရပါတယ္။ ေန႔လယ္စာ ေကၽြးျပီး ရင္ School Milk လို႔ တံဆိပ္တပ္ထားတဲ့ ႏို႔တစ္ခြက္လဲ ေန႔တိုင္း ေသာက္ၾကရပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာက အေျခခံ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ရဲ့ တစ္လ ၀င္ေငြဟာ အနည္းဆုံး ဘတ္ ၄၀၀၀ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သားသမီးေတြရဲ႔ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ မခက္ခဲပါဘူး။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေတ႔ြရတဲ့ ေနာက္ထပ္ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ့ ေမတၱာနဲ႔ ဆက္ဆံမႈပါ။ လူမ်ဳိး ဘာသာ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ခြဲျခားျခင္းမ်ဳိး မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကေလး ေတြဟာ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ျပီး စာေတာ္ၾကပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဲဒီလို တေျပးညီ အခြင့္အေရး နဲ႔ ဆရာဆရာမေတြရဲ့ ေမတၱာကို ရဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါပဲ။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ လူၾကိဳက္မ်ားတဲ့ တီတီစီလို.. ဒဂံု(၁)လို... ေက်ာင္းမ်ဳိးေတြ ၀င္ခြင့္ ရဖို႔ အတြက္ ဆိုရင္ အလွဴေငြ ဆိုျပီး ၃သိန္း ကေန ၇သိန္း အထိ ေပးၾကရပါ တယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ နာမည္ကို လိုက္ျပီး အလွဴေငြ အနည္းအမ်ားသာ ကြာသြားပါတယ္။ ေပးေတာ့ ေပးၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္က သာမန္ ေက်ာင္းမ်ဳိးေတာင္မွပဲ ကေလး တစ္ယာက္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရဖို႔ အနည္းဆံုး အလႈေငြ ၃၀၀၀ ေလာက္ေတာ့ ထည့္ၾကရပါတယ္။ လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခခံ၀န္ထမ္း လစာက ၃၅၀၀၀ က်ပ္ပါ။ အဲဒီအျပင္ စာေရး ကိရိယာက အစ ဖတ္စာအုပ္ အဆံုး ၀ယ္ယူၾကရတဲ့ အေထြေထြ စရိတ္စက ကလည္း ၾကီးျမင့္တာမို႔ ကေလးေတြေတာ္ရံုနဲ႔ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါဟာ ကေလးအခြင့္ေရး စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ စာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳိးေဖာက္တာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ ပညာေရးဟာ ကေလးအခြင့္အေရးနဲ႔ ကိုက္ညီတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ေက်ာင္း၀င္းတိုင္းဟာ အင္မတန္ က်ယ္၀န္းျပီး အားကစားကြင္းျပင္ေတြ၊ ကစားဖို႔ လႊဲဒါန္းေတြ၊ ဆီးေဆာေတြ၊ ရထားတြဲေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းမွာ သိပ္ေပ်ာ္ၾကပါတယ္။ ကေလးေတြရဲ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြထဲမွာ ပန္းခ်ီဆြဲခ်ိန္၊ ကဗ်ာရြတ္ခ်ိန္၊ ဂီတအခ်ိန္၊ ပံုေျပာခ်ိန္၊ ကာတြန္းရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်ိန္၊ အဂၤလိပ္စာအခ်ိန္၊ မိခင္ဘာသာစကားအခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္၊ ကစားခ်ိန္၊ စာေရးခ်ိန္၊ စာဖတ္ခ်ိန္ေတြ ပါပါတယ္။ ဒါဟာ ကေလးအခြင့္အေရးေတြ အျပည့္အ၀ ခံစားခြင့္ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မူၾကိဳပညာေရးမွာေတာ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံေတြဟာ စနစ္ခ်င္း သိပ္မကြာလွပါဘူး။ စကာၤပူႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ မူၾကိဳကေလးေတြကို ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြဟာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ စကၤာပူႏုိင္ငံက ေက်ာင္းသင္ရိုးေတြရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို သူတို႔ ပညာေရးဌာနရဲ႕ Website မွာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြအျဖစ္... ကေလးေတြအေနနဲ႔ အမွား နဲ႔ အမွန္ ကို ေသခ်ာ ခြဲျခားသိဖို႔၊ တျခားသူေတြနဲ႔ အတူ မွ်ေ၀ ခံစားတတ္ဖို႔၊ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတတ္ဖို႔၊ စူးစမ္း သိျမင္တတ္ဖို႔၊ အေျပာအဆို အၾကားအျမင္ ဖြ႔ံျဖိဳးဖို႔၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတတ္ဖို႔၊ ကိုယ္ကာယ က်န္းမာဖို႔၊ မိသားစု သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆရာ ဆရာမေတြကို ခ်စ္ခင္တတ္ဖို႔ ...ဆိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ကေလးအခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ရွိတဲ့ အျပင္၊ တကယ္ အရည္အေသြးရွိတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ရႏိုင္ေခ်မ်ားတဲ့ ပညာေရးစနစ္ပါပဲ။ က်မ အားအက်ဆံုးကေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ေမတၱာတရားကို သိေအာင္ သင္ခန္းစာေတြထဲ ထည့္သင္ထားေပးတာကိုပါပဲ။

ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း အေျခခံပညာေရးအားလုံးဟာ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ျဖစ္ျပီး ကေလးအခြင့္အေရး အျပည့္ရွိတဲ့ ပညာေရးစနစ္ေတြပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ မူလတန္းသင္ရိုး ေတြကို မူၾကိဳကတည္းကစျပီး ဂရုတစိုက္ ေရးဆြဲထားတာဟာ အတုယူစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ကေလးသူငယ္ဆိုတာ လြပ္လပ္ရမယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္၊ ေပါ့ပါးရမယ္၊ စားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္၊ ကစားခ်ိန္မွန္ရမယ္၊ ႏိုင္ငံတကာဗဟုသုတ ရွိရမယ္၊ က်န္းမာရမယ္၊ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုး တတ္ရမယ္၊ ေမတၱာနဲ႔ ဆက္ဆံတာကို ခံစားေစရမယ္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္မီတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

အဲဒီအခါ က်မတို႔ႏိုင္ငံက ေက်ာင္းအပ္ဖို႔အေရး အလွဴေငြေကာက္တာ မထည့္ႏိုင္လို႔ ေက်ာင္းမေနၾကရရွာတဲ့ ကေလးေတြ၊ ေက်ာင္းစရိတ္ ၾကီးလာလို႔ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရတဲ့ ကေလးေတြ၊ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ကြာဟမႈ အၾကားမွာ စိတ္အားငယ္ေနၾကရတဲ့ သနားစရာ ကေလးေတြကို က်မ သတိရမိပါတယ္။ ျမိဳ႕ေတာ္ဆိုတဲ့ ရန္ကုန္ မွာေတာင္ ကေလးတိုင္း ေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ ျပႆနာ ရွိေနတယ္ဆိုရင္ ဖြံ႔ျဖိဳးအားနည္းလွတဲ့ နယ္ျမိဳ႕ေတြ မွာ ေတာ့ အေျခအေန သိပ္ဆိုးေနျပီဆိုတာ အေသအခ်ာ ပါပဲ။

လက္ရွိအစိုးရက ၂၀၀၅-ခုႏွစ္ရဲ႕ ကေလးေတြ ေက်ာင္း၀င္တဲ့ ႏွဳန္းကို ၉၇.၅၈% လို႔ ေၾကျငာခ်ိန္မွာ UNESCO ရဲ့ ၂၀၀၄ခုႏွစ္အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရး အစီရင္ခံစာမွာေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ၄၅% ဟာ မူလတန္းပညာကို ျပီးဆံုးေအာင္ သင္ၾကားႏိုင္ျခင္းမရွိဘူးလို႔ ေဖၚျပထားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ မူလတန္းပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး မွတ္တမ္းတင္ ရမယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္း၀င္ႏွဳန္း၊ ေက်ာင္းထြက္ႏွဳန္းေတြကိုသာမကဘဲ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ကေလးေတြမွာလည္း ကေလးအခြင့္အေရးနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ ပညာသင္ၾကားခြင့္မ်ဳိးမရၾကတဲ့ အေျခအေနေတြကိုပါ မွတ္တမ္းတင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း(၂၇၊၁၂၊၀၅)

ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ တကၠသိုလ္တက္ခ်င္လွ်င္

ထိုုင္းႏိုင္ငံဧ။္ ပညာေရးဆိုင္ရာခရီးသြားလုပ္ငန္းကို ျမွင့္တင္ႏိုင္ေရး အတြက္ တကသိုလ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ပါ၀င္သင္ၾကားႏိုင္ေသာInternational Program မ်ားကို ထည့္သြင္းလာ ေနၾက ပါသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳး အမ်ားစု စိတ္၀င္စားေသာ Scholarships မ်ားကိုလည္း မက္လံုးတစ္ခု အျဖစ္ စီစဥ္ေပး ထားၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားသား မ်ားမ်ား လာေရာက္ ေက်ာင္းတက္ ေလေလ၊ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားဧ။္ အေတြးအေခၚ၊ ရႈျမင္စဥ္းစား သံုးသပ္ပံုတို႕ကို ထိုင္းဆရာမ်ားက စာရင္းမ်ား၊ စာတမ္းမ်ားျပဳစုကာ ထိုင္းဘာသာျဖင့္ သင္ၾကားေသာ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျပန္လည္ သင္ၾကား ႏိႈင္းယွဥ္ေပး ႏိုင္ေလ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအေတြးအေခၚဧ။္ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံသည္ အခ်ိန္တိုအတြင္း လ်င္ျမန္စြာ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ လာကာ တိုင္းျပည္ဧ။္ ၅၃%ေသာ ျပည္တြင္း ထုတ္ကုန္ တန္ဖိုးသည္ ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းမ်ားမွ ရရွိလာေလသည္။ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ တကသိုလ္မ်ားမွာ သူ႕နယ္ပယ္ အတြက္ သူသာ နာမည္ႀကီး ၾကၿပီး နယ္ပယ္ ေပါင္းစံုအတြက္ တကသိုလ္ တစ္ခုတည္းက နာမည္ႀကီးတာ မ်ိဳးမရွိပါ။


ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ နာမည္အႀကီးဆံုး တကသိုလ္မ်ားမွာ
၁. Thammasat University for Political Science, Economics and Laws, http://www.tu.ac.th/
၂. Kassetsart University for Agricultural and Forestry, http://www.ku.ac.th/
၃. Mahidol University for all Medical fields, Industrial Ecology and Environment, http://www.mahidol.ac.th/
၄. Chularlongkorn University for All Science and Engineering fields, http://www.cu.ac.th/
၅. Ramkhangheng University for Political Science and Education, http://www.ru.ac.th/
၆. Assumption University for Business Administration, http://www.au.ac.th/
၇. National Institute of Development Administration for Development Studies, http://www.nida.ac.th/
၈. Ubon Rajathanee University for Greater Mekhon Subregion Development, www.ubu.ac.th

တို႕ျဖစ္ပါသည္။ တကသိုလ္၀င္ခြင့္ အေသးစိတ္မ်ား၊ ၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာမ်ား ကို သက္ဆိုင္ရာ ၀က္ဘ္ဆိုက္ မ်ားတြင္ ၾကည့္ရႈ ရယူႏိုင္ပါသည္။ အျခား တကသိုလ္ မ်ားမွာ ျမန္မာျပည္တြင္ ေရပန္းစား လွေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ား ကိုယ္တုိင္ပင္ မၾကားဖူး ၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ Webster University, www.webster.ac.th သည္ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသို႕ သြားေရာက္ ေနထိုင္ ပညာသင္လိုုသူမ်ား တဆင့္ခုန္ရာ တကသိုလ္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးၿပီး Asian Institute of Technology, www.ait.ac.th သည္ ပညာသင္ဆုအေပးမ်ားျခင္း၊ International Program ခ်ည့္ သက္သက္သာ ရွိျခင္းႏွင့္ အာရွႏိုင္ငံမ်ား အခ်င္းခ်င္း နည္းပညာဆိုင္ရာ သုေတသနႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈတို႕ ဖလွယ္ရာ အျဖစ္ နာမည္ႀကီးေလသည္။သို႕ရာတြင္ ထိုတကသိုလ္မ်ားတြင္ အျခား ဘာသာရပ္မ်ား အတြက္လည္း International Program မ်ားရွိပါ သည္။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းေသာ အခ်က္မွာ၂၀၀၄ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ျပန္ေသာ အစိုးရပိုင္ တကသိုလ္မ်ား ဆိုင္ရာ ဥပေဒအရ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဆယ္တန္း ေအာင္သူကို ထိုင္းႏိုင္ငံမွ အလယ္တန္း ေအာင္သူ ႏွင့္သာ အရည္အခ်င္း တူသည္ဟု သတ္မွတ္ေပး ထားၿပီး ရိုးရိုးဘြဲ႕အတြက္ တကသိုလ္ တက္လိုသူ သည္ GCE O' Level ေအာင္ၿပီးသူ ျဖစ္မွသာ လက္ခံပါသည္။ ထိုင္းသည္ အေျခခံပညာ အတြက္ ၁၂တန္း ရွိၿပီး အထက္တန္း ကို၂ႏွစ္ တက္ရေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိေလသည္။ မဟာဘြဲ႕ တက္လိုသူသည္ အေျခခံပညာ ၁၂တန္း ႏွင့္ ရိုးရိုးဘြဲ႕အတြက္ ၄ႏွစ္ တက္ေရာက္ သင္ၾကား ေအာင္ျမင္ထားသူ ျဖစ္ရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ အနည္းဆံုး စာသင္ႏွစ္ ၁၆ႏွစ္ ရွိရမည္ ျဖစ္ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကသိုလ္ ၃ႏွစ္တက္လွ်င္ ဘြဲ႕ရေသာေၾကာင့္ ၁၄ႏွစ္သာ ေက်ာင္းတက္ ထားရာ မဟာဘြဲ႕ အတြက္ ၀င္ခြင့္မမီ ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ထိုအခါ GRE and GMAT စေသာ ေအာင္ လက္မွတ္မ်ား၊ ဆိုင္ရာ တကသိုလ္ မ်ားဧ။္ ၀င္ခြင့္ စာေမးပြဲမ်ား၊ လူေတြ႕ စစ္ေဆးပြဲ မ်ားကို ထပ္မံေျဖဆိုရ ေလသည္။ သို႕ေသာ္ Private University မ်ားတြင္ သီးျခား စည္းမ်ဥ္းမ်ား ရွိေလသည္။ အေသးစိတ္ သိလုိ ပါက www.moe.go.th တြင္ ၾကည့္ရႈ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။

ျမန္မာမိဘအမ်ားစု စိုးရိမ္ပူပန္ေနသကဲ့သို႕ ထိုင္းႏိုင္ငံသည္ လံုျခံဳမႈ မရွိေသာ ႏိုင္ငံ ဟုတ္မဟုတ္ကို ႏွစ္စဥ္ သန္းခ်ီေနေသာ ကမာလွည့္ ခရီးသည္မ်ားက သက္ေသခံေနပါသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္ တိုင္းႏွင့္ တိုက္ခန္းမ်ား တြင္ အေဆာက္အဦ တိုင္းတြင္ လံုျခံဳေရး အေစာင့္မ်ား ထူထပ္စြာ ခ်ထားၿပီး ရဲႏွင့္ လူအခ်ိဳးမွာ လူ၂၀၀လွ်င္ ရဲ တစ္ေယာက္ႏံႈး ျဖစ္ေလသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကို လိုက္လံ ေႏွာင့္ယွက္ေသာ၊ ဇြတ္အတင္း ရည္းစားစာ လိုက္ေပး၊ ရည္းစားစကား လိုက္ေျပာေသာ ေယာက္်ားေလးမ်ား လံုး၀ မရွိပါေခ်။ စိတ္ပူစရာ တစ္ခုေကာင္း သည္မွာ ႏြဲ႕ေနေသာ ေယာက္်ားေလးမ်ား ထိုင္းတြင္ေက်ာင္းတက္ပါက အေျခာက္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။ ၃၀% ေသာ ထိုင္းေယာက္်ား ေလးမ်ားမွာ ႏြဲ႕ေနေသာ Girlish boy မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး က်န္ ၃၀%မွာGay မ်ားျဖစ္ၾက ကာ ၂၀%ေသာ ထိုင္းေယာက်္ား စစ္စစ္မ်ားသည္ ညစဥ္ မေကာင္းေသာ ေနရာမ်ား၊ ကလပ္မ်ားသို႕ ပံုမွန္ သြားသည္ဟု social research တက္ေနသူ အခန္းေဖာ္ ထုိင္းမကိုယ္တိုင္ ေျပာျပေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုင္းမမ်ားသည္ မိန္းကေလးမ်ားကို ဂရုစိုက္ ခ်စ္တတ္ ေသာ ျမန္မာေယာက်္ားကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာက် ၾကေလသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ တရား၀င္ေရာ၊ တရားမ၀င္ပါ ေရာက္ရွိေနထိုင္ေသာ ျမန္မာဦးေရ ငါးသန္းခန္႕ရွိသည္ဟုခန္႔မွန္းထားၾကပါသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ပညာသင္ စားရိတ္သည္ တကယ္ ပညာတတ္သည့္ အတိုင္းအတာ၊ သင္ၾကားေရးႏွင့္ သင္ယူေရး ဆိုင္ရာ အေထာက္အကူျပဳ ကိရိယာမ်ား၊ စာၾကည့္တိုက္မ်ားႏွင့္ လိုအပ္ေသာ စာအုပ္စာတမ္း မ်ား ရရွိႏိုင္မႈ အတိုင္းအတာမ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ သက္သာသည္ ဟုပင္ ဆိုႏိုုင္ေလသည္။ ေနထိုင္မႈ စားရိတ္သည္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ အပံုႀကီး သက္သာေလသည္။ အင္တာနက္ကို ေက်ာင္းစာ ၾကည့္ တိုက္တိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသားတိုင္း လြတ္လပ္စြာ သံုးစြဲႏိုင္ရံု သာမက ကိုယ့္အခန္းတြင္ တပ္ဆင္လို လွ်င္လည္း လြတ္လပ္စြာ တပ္ဆင္ႏိုင္ၿပီး ေလွ်ာက္လႊာတင္ၿပီး ၄ရက္အတြင္း အဆင္သင့္ သံုးႏိုင္ေလသည္။ တပ္ဆင္ခ ဘတ္ ၁၀၇၀ႏွင့္ လစဥ္ေၾကး ဘတ္၅၉၀ က်သင့္ေလသည္။ ေနထိုင္မႈ စားရိတ္မွာ သာမန္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးအတြက္ (ဟိုတယ္တြင္ သူေဌးသံုး သံုးဖို႕ မဟုတ္ပါ)

၁. တစ္နပ္စာ ဘတ္၆၀ (ေက်ာင္းကင္တင္းမွာ စားလွ်င္ တနပ္စာ ၁၅ဘတ္မွ ၂၅ဘတ္သာ)
၂. ေက်ာင္း အေဆာင္လခ ၄ေယာက္ တစ္ခန္းဆိုလွ်င္ ၇၅၀ဘတ္ (်အေညိေမိ ိသမာငအသမပ ဆိုလွ်င္ဘတ္ ၂၅၀၀မွ ဘတ္၄၀၀၀ၾကား)
၃. ေရတစ္ယူနစ္ ၁၀ဘတ္ (သတ္မွတ္ရက္တြင္ ႀကိဳတင္ ေၾကညာၿပီးမွ ေရေလွာင္ကန္ သန္႕ရွင္းရန္ ေရပိုက္လိုင္း ခဏျဖတ္ ေတာက္ျခင္းမွ အပ မည္သည့္အခါမွ ေရမပ်က္ပါ)
၄. လွ်ပ္စစ္မီး တစ္ယူနစ္ ၃ဘတ္ (ထရန္စေဖာ္မာ ေပါက္ျခင္း၊ မိုးႀကိဳးပစ္ ခံရျခင္းတို႕ေၾကာင့္ နာရီ၀က္မွ ၃ နာရီၾကာ ခဏ ပ်က္ျခင္းမွွအပ မည္သည့္အခါမွ မီးမပ်က္ပါ)သာကုန္က်ေလသည္။

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕အတြင္း သြားလာေရးအတြက္ ကားလမ္း၊ ရထားလမ္းႏွင့္ တူးေျမာင္းမ်ား အတြင္းႏွင့္ ေက်ာက္ဖယား ျမစ္တြင္း ေျပးဆြဲေသာ ျမစ္ေၾကာင္း လမ္းသြား ေမာ္ေတာ္ဘုတ္မ်ား သံုးမ်ိဳးရွိေလသည္။ ကားလမ္းအတြက္ Taxi အငွား ကားမ်ား၊ ရိုးရိုးဘတ္စ္ကား၊ အဲယားကြန္း ဘတ္စ္ကား၊ van ဟုေခၚေလ့ ရွိေသာ Hi-Aceကားမ်ား၊ ခရီးတိုေျပးေသာ Pick-upကားေလးမ်ားရွိၿပီး ေစ်းအသက္သာဆံုးမွာ ရိုးရိုး ဘတ္စ္ကားျဖစ္ကာ ခရီးစဥ္ တေၾကာကို ၈ဘတ္ျဖစ္ပါသည္။ အဲယားကြန္း ဘတ္စ္ကားမ်ားမွာ Hybrid bus and ordinary bus ႏွစ္မ်ိဳးျပန္ကြဲၿပီး ခရီးစဥ္ အလိုက္ အနည္းဆံုး Hybrid ကားအတြက္ ၁၂ဘတ္၊ ရိုးရိုးကား အတြက္ ၁၁ဘတ္ျဖစ္ကာ ခရီးစဥ္ အစအဆံုး အတြက္မူ ၂၂ဘတ္ေပးရေလသည္။ van ဟု ေခၚေလ့ရွိေသာ Hi-Ace ကားမ်ားမွာမူ ခရီးစဥ္ နီးေ၀းအလိုက္ (ဆူးေလ-အင္းစိန္ ခရီးေလာက္ကို) ၂၅ဘတ္မွ ၉၀ဘတ္ (ဆူးေလ -တိုက္ႀကီး ခရီးေလာက္ကို) ေပးရၿပီး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ေအးေဆး သက္သာစြာ စီးႏိုင္ေလသည္။ ခရီးတို ေျပးေသာ Pick-up ကားေလးမ်ားမွာ (သမိုင္း- ဆူးေလ ေလာက္ ခရီးကို) ၇ဘတ္သာ ေပးရေလသည္။Taxi မ်ားမွာ စစခ်င္း ၃၅ဘတ္ တက္ေနၿပီး တစ္ကီလိုမီတာ ခရီးတိုင္း ၂ဘတ္ ေပးရေလသည္။ ရထားလမ္း အတြက္ Sky Train or BTS ေခၚ မိုးပ်ံရထား၊ Subway or MRTေခၚ ေျမေအာက္ရထား၊ ရိုးရိုးၿမိဳ႕ပတ္ ရထား ဆိုၿပီး သံုးမ်ိဳးရွိပါသည္။ BTS သည္ တစ္ဘူတာ ၁၀ဘတ္ႏံႈး ေပးရၿပီး ခရီးစဥ္ စဆံုးစီးပါမူ ၄ဘူတာစာ အလကား စီးရေလသည္။ MRT ေခၚ ေျမေအာက္ ရထားသည္ တဘူတာလွ်င္ ၁၂ဘတ္ ေပးရေသာ္လည္း ခရီးစဥ္ ရွည္ေလ၊ ေစ်းသက္သာေလ ျဖစ္ကာ ၁၈ဘူတာလံုး ခရီးစဥ္ စဆံုး စီးနင္းလွ်င္ ၃၆ဘတ္ သာက်သည္။ http://www.reed.eduwww.reed.edu/ ေက်ာက္ဖယား ျမစ္တြင္း ေျပးဆြဲေသာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္မ်ားမွာ ေမာ္ေတာ္ အမ်ိဳးအစား အလိုက္ ေစ်းႏံႈး အသီးသီး ရွိေလသည္။ Pulic Motor Boat မ်ားမွာ ခရီးစဥ္အလိုက္ ေစ်းအနည္းဆံုး ၈ဘတ္မွ ေစ်းအမ်ားဆံုး ၁၈ဘတ္ သာ ေပးရေလသည္။ http://www.in-bangkok.com/ ရထားႏွင့္ ျမစ္ေၾကာင္း ခရီးမွာ ကမၷာ့ အဆိုးရြားဆံုးဟု နာမည္ႀကီးေသာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ဧ။္ ယာဥ္ေၾကာ ပိတ္ဆို႕မႈကို ေရွာင္ရန္ အေကာင္းဆံုးေသာ ခရီးစဥ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။

မည္သည့္ခရီးစဥ္ကို လိုက္ပါသည္ ျဖစ္ေစ အလြန္အမင္း တိုးေ၀ွ႕ကာ ၾကပ္သိပ္ ညပ္ပိတ္ ေနေအာင္ စီးရသည့္ အခါ မည္သည့္ အခါမွ မရွိပါေခ်။ မတ္တပ္ရပ္ စီးနင္းရေသာသူ အတန္ငယ္ လူမ်ားက ဘယ္သူမွ သည္လို ကားေပၚ ထပ္မတက္ ၾကေတာ့့ သလို စပယ္ယာကလည္း အတင္းမေခၚ၊ ယာဥ္ေမာင္း ကလည္း ေစာင့္မေခၚ သည္မွာ အလြန္စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းေသာ အက်င့္ပါေပ။ စပယ္ယာက အတင္း ယာဥ္စီးခ ေတာင္းရန္ မလိုပါ။ အခ်ိဳ႕ဘတ္စ္ကားမ်ားတြင္ စပယ္ယာ မပါဘဲ ခရီးသည္မ်ားက ယာဥ္ေမာင္းထံကို စည္းကမ္းရွိစြာ အလို အေလ်ာက္ သြားေရာက္ကာ ယာဥ္စီးခ ေပးၾကေလသည္။ ဘတ္စ္ကားလိုင္း အခ်ိဳ႕မွာ ည (၇)နာရီတြင္ သိမ္းၿပီး အခ်ိဳ႔မွာ ည ၁၁နာရီ ထိရွိကာ မိုးခ်ဳပ္ေသာေၾကာင့္ ၾကားကားေစ်း ေတာင္းျခင္း မရွိရံု သာမက တရက္စာ စာရင္းပိတ္ ၿပီးခ်ိန္တြင္ အလကား ေပးစီးပါေသးသည္။ ထိုင္း ဥပေဒအရ ႏိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားမ်ား အလုပ္လုပ္ခြင့္ မရွိေသာ္လည္း ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားမ်ား ေက်ာင္းတက္ခြင့္ ရွိေသာေၾကာင့္ အလုပ္ရၿပီးမွ ေက်ာင္းတက္မွသာ အလုပ္တဖက္ ေက်ာင္းတဖက္ ေနႏိုင္ပါမည္။ သို႕ေသာ္ မဟာဘြဲ႕အတြက္ ထိုသို႕ ေက်ာင္းတက္ပါက စာေမးပြဲက်ဖို႕ မ်ားေလသည္။ သည္မွ်ဆိုလွ်င္ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေက်ာင္းေနရန္ႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ ကာလအတြင္း ေနထိုင္ စားေသာက္ သြားလာႏိုင္ရန္ သတင္း အခ်က္အလက္ အေတာ္အသင့္ ျပည့္စံုၿပီဟု ယူဆမိပါသည္။

ပညာေရးအက်ပ္အတည္း(၁)

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးအက်ပ္အတည္းမ်ား

က်မကို ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဒီမွာ ေရးဖို႔ ေျပာေတာ့ က်မမွာ Radio Free Asia မွာ အပတ္စဥ္ ၾကာသပေတး ညတိုင္း အသံလႊင့္ခဲ့တဲ့ ပညာေရးက႑ ေလးကို ျပန္ မွ်ေ၀ ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆာင္းပါး အေနနဲ႔ ဖတ္လို႔ ပိုအဆင္ေျပေအာင္ နည္းနည္းေလး ျပဳျပင္ျပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ တခုေတာ့ ရွိပါ တယ္.. ေရဒီယို အစီအစဥ္မို႔ ၅မိနစ္စာေလာက္နဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ ၀င္ေအာင္ ေရးရတာေၾကာင့္ တပုဒ္ထဲမွာ အခ်က္ အလက္ေတြ အကုန္ပါေအာင္ မေရးႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ Theme တခုစီနဲ႔ အခန္းဆက္လိုေတာ့ ျဖစ္ေနပါလိမ့္ မယ္။ ေ၀ဖန္ အၾကံေပးၾကေစခ်င္ပါတယ္…။ ဒါမွပဲ တကယ္တမ္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပညာေရးအတြက္ လုပ္ႏို္င္ေျခ ရွိ တာေလးေတြကို ေတြ႔ႏိုင္ သိႏိုင္ၾကမွာပါ။


ပညာေရးက႑ နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကမၻာ့ ကုလသမဂၢ က ထုတ္ျပန္တဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကညာ စာတမ္း (Universal Declaration of Human Rights) မွာ ပညာေရးသည္ တႏိုင္ငံႏွင့္ တႏိုင္ငံ၊ လူမ်ဳိး တမ်ဳိး ႏွင့္ တမ်ဳိး၊ ဘာသာေရး အသင္းအဖြဲ႔ တဖြဲ႔ ႏွင့္ တဖြဲ႔ အၾကား၊ နားလည္မႈ၊ သေဘာထားၾကီးမႈ၊ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈတို႔ တိုးတက္ ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ႏွင့္ ကမၻာ့ျငိမ္းခ်မ္း ေရး တည္တံ့ေစရန္ ကုလသမဂၢမွ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေနေသာ လုပ္ငန္းမ်ား အဓြန္႔ရွည္ေစရန္ ေဆာင္က်ဥ္း ႏိုင္ရမည္….လို႔ ထည့္သြင္း ေဖၚျပထားပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံအတြက္ ပညာေရးက႑ ရဲ႕ အေရးပါမႈ အေရးၾကီး မႈ ကို ေဖၚျပေနတာပါပဲ။

ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို အဘက္ဘက္က တိုးတက္ထြန္းကားဖို႔ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ စာရိတၱေတြ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ေကာင္းမြန္ ဖြံ႔ျဖိဳးဖို႔ဟာ အေျခခံ မ႑ိဳင္ေတြလို အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲသည္ မ႑ိဳင္ေတြအေပၚ အားျပဳၿပီးေတာ့ပဲ ႏိုင္ငံ တႏိုင္ငံကို တိုးတက္ေအာင္ တည္ေဆာက္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီ မ႑ိဳင္ေတြ တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခု ခ်ိဳ႕တဲ့ရင္ ခ်ိဳ႕တဲ့သလို ေလ်ာ့ပါးရင္ ေလ်ာ့ပါးသလို ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ့ ဖြံ႔ျဖိဳး တိုးတက္မႈမွာလည္း အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို ေႏွာင့္ေႏွး ၾကန္႔ၾကာ ၾကရပါတယ္။

ႏိုင္ငံတကာမွာက သူတို႔ႏိုင္ငံ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရာမွာ၊ ကေလးေတြ လူငယ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ စိတ္ ႏွစ္ပါး က်န္းမာ သန္စြမ္း ဖြ႔ံျဖိဳးေရးေတြကို အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္အျဖစ္ ထားျပီး အေရးတၾကီး ဂရုတစိုက္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာ ေတြ႔ရပါ တယ္။ ႏိုင္ငံအမ်ားစုမွာ မ်က္ေမွာက္အခ်ိန္အတြက္ အဘက္ဘက္က ဖြံ႔ျဖိဳးေအာင္ အျပိဳင္ အဆိုင္ လုပ္ေနရင္းနဲ႔ အနာဂတ္အတြက္ အေရးပါလွတဲ့ ကေလးေတြကို တိုးတက္သထက္ တိုးတက္ေအာင္ ေမြးျမဴေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အနာဂတ္အေပၚ ထားတဲ့ေစတနာပဲလို႔ က်မ ျမင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း လူၾကီးသူမေကာင္းတို႔ရဲ႔ တာ၀န္ၾကီး တစ္ရပ္ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာ မူလတန္းႀကိဳကေန စလို႔၊ ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ၊ ပညာေရးအဆင့္ သတ္မွတ္ပံု သတ္မွတ္နည္းကစၿပီး၊ သင္ရိုးအဆင့္အတန္း၊ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြ၊ စာေမးပြဲစနစ္ေတြ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ၊ ဆရာ ဆရာမ ေတြရဲ႕ အရည္အေသြး အဆင့္အတန္းေတြမွာ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ရင္၊ ဘယ္ေလာက္ ေခတ္ ေနာက္က် ေနသလဲ၊ စံမမီျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာေတြကို ႏိုင္ငံတကာ ပညာေရး အခ်ဳိ႕ နဲ႔ ပညာရွင္မ်ားရဲ႕ အျမင္ ေတြကို ကိုးကားျပီး က်မရဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳ ေတြ အရ လိုအပ္သလို ႏႈိင္းယွဥ္ ေျပာျပသြားခ်င္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဆရာ ဆရာမ ေတြရဲ့ သင္ၾကားနည္းစနစ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မကိုင္တြယ္၊ မၫႊန္ၾကားတဲ့အတြက္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ့ အရည္အေသြးေတြပါ က်ဆင္း လာရတာ၊ ဆရာ မလံုေလာက္မႈေၾကာင့္ အေျခခံပညာ ေတာင္ မျပီးဆံုးေသးတဲ့သူေတြကို ဆရာအျဖစ္ ဆြဲခန္႔လိုက္ရတာေတြေၾကာင့္လဲ ကေလးေတြရဲ႔ အရည္အေသြး ကိုပါ ထိခိုက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ ဆရာအတတ္သင္ ေက်ာင္းေကာင္းေတြ ရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ရွိပညာေရး အေျခအေနထဲမွာ ပညာေရးအဆင့္ သတ္မွတ္ပံုက စၿပီး၊ သင္ရိုး ၫႊန္းတမ္းေတြ၊ သင္ၾကားနည္းစနစ္ေတြ၊ စာေမးပြဲစနစ္ေတြ၊ ဆရာဆရာမ၊ ေက်ာင္းသားမိဘ ဆက္ဆံေရးပံုစံ ေတြဟာ အဓိကထားၿပီး ျပဳျပင္ယူၾကရ မယ့္ ျပႆနာေတြထဲမွာ ပါပါတယ္။ ၁၉၆၂ေနာက္ပိုင္းကေန ခုခ်ိန္အထိ တျဖည္းျဖည္း ယိုယြင္း ယုတ္ေလ်ာ့လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးဟာ၊ (UNESCO) ရဲ႕ စစ္တမ္းေတြအရ ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆုတ္ယုတ္မႈ ပိုျမန္လာပါတယ္။ ဒါကို က်မတို႔ ျပည္သူေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား လူငယ္ထုၾကီးက တႏိုင္တပိုင္ တာ၀န္ယူၿပီး ျပဳျပင္သြားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း(၂၀၀၅၊ဒီဇင္ဘာ)

General discussion

အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ ေဆြးေႏြးရလ်င္ ဤဘေလာက္တြင္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ရွိေနသည္။ ထိုအခါ ရည္ရြယ္ခ်က္အားလံုးကို ၿခံဳငံုမိရန္ အတန္ငယ္ ခဲယဥ္းေပမည္။

မည္သည့္ အရြယ္၊ မည္သို႔ေသာ လူငယ္မ်ားကို ဦးတည္သည္ဟု အတိအက် စဥ္းစား ႏိုင္လ်င္ ထည့္သြင္းေရးသားမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ပိုမိုတိက် ႏိုင္မည္။ ဥပမာ - အထက္တန္း ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အရြယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာပင္ ဆက္လက္ ပညာသင္ၾကားလိုသည့္ ကေလးမ်ား အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ ပညာသင္ၾကားလိုသည့္ ကေလးမ်ား အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ မတူညီႏိုင္ေပ။ အလားတူပင္ အစိုးရ အတန္းေက်ာင္းမ်ား ( မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ) ရွိကေလးမ်ား ႏွင့္ ပုဂၢလိကေက်ာင္းမ်ား ( ဥပမာ - ILBC, International School Yangon, Diplomatic School ) ရွိကေလးမ်ား လိုအပ္ခ်က္ မတူညီႏိုင္။ တဖန္ ကြ်ႏု္ပ္တို႔၏ ဦးတည္အုပ္စု (target group) မွာ မူ၀ါဒခ်မွတ္သူမ်ား၊ သုေတသနျပဳသူမ်ား ဆိုလ်င္ ပါ၀င္ရမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ကြာျခားေပလိမ့္မည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဦးတည္အုပ္စု (target group) ကို ေရြးခ်ယ္ျခင္း၊ ထိုဦးတည္ အုပ္စုအေနျဖင့္ အင္တာနက္ အသံုးျပဳမႈ ရွိမရွိဆန္းစစ္ျခင္း၊ ထိုဦးတည္အုပ္စု၏ လတ္တေလာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကိုေလ့လာျခင္း၊ ဘေလာက္ဂါမ်ားတြင္ ရွိေသာ (ဘေလာက္ဂါမ်ား ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေရးႏိုင္ေသာ) အေၾကာင္းအရာ၊ က႑မ်ားကို သံုးသပ္ျခင္း တို႔ကိုျပဳလုပ္သင့္သည္ဟု ယူဆသည္။

ပညာေရး က႑မ်ား ခြဲျခားရာတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္ဥာဏ္မီသေလာက္ လူၿပိန္းအေတြးျဖင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း ပိုင္းျခားမိသည္။ ပညာေရး ဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ား အေနျဖင့္မူ ပိုမို စနစ္က်ေသာ က႑ခြဲျခားမႈမ်ားကို လမ္းျပႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္သည္။

(က) အဆင့္အလိုက္

• အေျခခံပညာေရး (မူလတန္း မွ အထက္တန္း အထိ)
• အဆင့္ျမင့္ပညာေရး (ေကာလိပ္၊ ဘက္ခ်္လာဘြဲ႔၊ မာစတာဘြဲ႔၊ ပါရဂူဘြဲ႔မ်ား အထိ)

(ခ) ပညာသင္ၾကားရာ ေနရာဌာန အလိုက္

• ျပည္တြင္း
• ျပည္ပ

(ဂ) တာ၀န္ယူမႈအလိုက္

• အစိုးရ
• ပုဂၢလိက
• အစိုးရမဟုတ္ေသာအဖြဲ႔
  

(ဃ) ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈ ေပးသူ အလိုက္

• အစိုးရ ပညာသင္ဆုမ်ား
• အစိုးရ ေထာက္ပံ့ေၾကးမ်ား
• ႏိုင္ငံတကာ ပညာသင္ဆုမ်ား
• ႏိုင္ငံတကာ ေထာက္ပံ့ေၾကးမ်ား
  
• တစ္ဦးခ်င္း အလွဴရွင္မ်ား

(င) အေထြေထြ

• ပညာေရး ဆိုင္ရာ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား
• ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ ကိုယ္ေတြ႔မ်ား
  

(စ) သုေတသန၊ မူ၀ါဒ ႏွင့္ စနစ္

• ပညာေရး သုေတသန
• မူ၀ါဒ ႏွင့္
  
• စနစ္

မဲေဆာက္မွ Children Development Centre အေၾကာင္း

ဇင္ကိုလတ္အီးေမးလ္မွတဆင့္သိရေသာ မဲေဆာက္ေက်ာင္းကို ေငြလွဴျပီး ၊ ေနာက္ထပ္ နွစ္စဥ္လွဴခ်င္ရင္ ဘယ္လိုအစီအစဥ္ရွိလည္းလို့ ထိုေက်ာင္းတာ၀န္ခံ ကိုေဇာ္ထြန္းကို အီးေမးလ္နဲ့ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္ ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မစိတ္ကူးထဲမွာ အဲလိုမိ်ဳးေလးလုပ္ခ်င္ေနတာ ၾကာျပီ ။ နွစ္စဥ္ေက်ာင္းတေက်ာင္းကို သီးသန့္လွဴမယ္ေပါ့ ။ ေမာင္ရန့္ကိုေတာင္ ေျပာမိေသးတယ္.. ဘေလာဂါ့ေတြေပါင္းျပီး အဲလို အဖြဲ ့အစည္းမိ်ဳးေလး ေထာင္ခ်င္တယ္လို့ ။ ခု ကြ်န္မတို့ ဘေလာဂ့္စာအုပ္ထုတ္ျပီး ရတဲ့အျမတ္အစြန္းနဲ့ ထိုသို့ေသာ ပရဟိတေတြလုပ္ဖို့ အစီအစဥ္ရွိပါတယ္ ။ မျဖစ္ခင္ေတာ့ ကြ်န္မဘာသာပဲ တတ္နိုင္သေလာက္ေလး လွဴမယ္လို့ ဆံုးျဖတ္မိတယ္ ။


Students at book donation (သူတို့ရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ့ ျဖဴစင္ျပီး အျပစ္ကင္းစင္တဲ့မ်က္နွာမ်ားက ကြ်န္မကို ဖမ္းစားခဲ့ပါတယ္)

ကြ်န္မေရးဖူးသလိုပဲ အလွဴေတြထဲ ပညာေရးအလွဴက အလြန္မြန္ျမတ္တယ္လို့ ထင္ပါတယ္ ။ ဒီ မဲေဆာက္ကေက်ာင္းေလးဟာဆိုရင္လည္း နယ္စပ္က မရွိမဲ့ကေလးေတြ ပညာရဖို့ ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္အပါအ၀င္ အဖြဲ ့မွ ၁၉၉၅ တည္းက ဆရာမ၂ေယာက္နဲ့ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာပါ ။

-----------------------------------
Children Development Centre (C.D.C) school, was commenced on June 3rd, 1995 to meet the education and daycare needs of the health workers employed at Mae Tao Clinic. At the first start of the school year, it had only two teachers and thirty children. Since the CDC has expanded every year as the needs of the Burmese community has grown; and now provides daycare and education services to the children of staff employed at Mae Tao Clinic and Burmese Migrant Workers. The school has grown exponentially over the last seven years and in 2004, CDC spilt its students into two groups to meet the increased demand for more space and resources. One group is for Primary School Children aged 6 to 16 years and Nursery school, for children aged 2 and half to 6 years old. The Nursery school was delayed in finding a proper place suitable for younger children. Finally, the nursery school could formally open at January 4th, 2004; near Mae Tao Clinic. At the school year term on June 2004, about 136 children enrolled in the nursery school. These children were divided into three groups, daycare (aged 2 to 3 and half years), Nursery (aged 4 to 5 and half years) and Kindergarten (aged 6 to 8 years old)
----------------------------------

အဲဒီမွာ လွဴနိုင္တာေတြကေတာ့ တနွစ္စာ ေနေရးထိုင္ေရး ၊ စားေသာက္စရိတ္ ၊ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ စာေရးကိရိယာမ်ား ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ ဖိနပ္ ေစာင္ စသည့္ လိုအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ား ... ေက်ာင္းသားတေယာက္တြက္ ပ်မ္းမွ် တနွစ္ကို ထိုင္းဘတ္ ၁၉၂၇၀ (စကၤာပူေဒၚလာ ပ်မ္းမွ် ၉၆၅ေဒၚလာေလာက္) က်မည္ဟု ထိုေက်ာင္းမွ ကိုယ္စားလွယ္ ကိုေဇာ္ထြန္းက အီးေမးလ္ပို့ျပီး ကြ်န္မကို ေအာက္ပါအတိုင္းစာရင္းျပပါတယ္ ။




ေက်ာင္းတြင္က်င္းပေသာ ဆဲဗင္းဇူလိုင္အထိမ္းအမွတ္


CDC School မွ အဖြဲ ့သားမ်ား



ဒီပံုထဲက အနာဂတ္ရဲ့ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ေတာက္ပနိုင္ဖို့ ကြ်န္မတို့မွာ တာ၀န္ရွိတယ္ ။ ကြ်န္မတို့တေတြ တတ္အားသမွ် ကူညီၾကရေအာင္လို့ တိုက္တြန္းလိုက္ပါရေစရွင္ ။

Download CDC High School Proposal for details

ကူညီလိုသူမ်ား ကိုေဇာ္ထြန္းထံ ဒီအီးေမးလ္မွာ (htay_aung2004@yahoo.com) ဆက္သြယ္နိုင္ပါတယ္ ။