ပန္းပ်ိဳးလက္ (၀တၳဳတို)

အခ်ိန္ကား (၂၀၁၀) ခုႏွစ္။
ေနရာကား ယူေကႏိုင္ငံ၊ တကၠသိုလ္တခု၏ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ။

'ထက္မ်ိဳးႏြယ္'

အခမ္းအနားမွဴး၏ အသံအဆံုးမွာ စင္ျမင့္ေပၚသို႕ တလွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္သြားလိုက္မိသည္။ ရင္ခုန္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကိဳးစားခဲ့ရသည့္ ရလာဒ္တခုကို ဒီေန႕ဒီအခ်ိန္မွာ သူမ ရရွိခံစားလိုက္ရသည္။ မဟာသုေတသနဘြဲ႕။ ဂုဏ္ထူးမ်ားစြာျဖင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္မို႕ ပါရဂူဘြဲ႕ ဆက္တက္ရန္ စေကာလားရွစ္မ်ားလဲ ရရွိထားသည္။ သင္ၾကားေရးလက္ေထာက္ (Teaching Assistant) အျဖစ္ အမွဳထမ္းရန္ ပေရာ္ပဖက္ဆာထံမွ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကလဲ ရရွိထားခဲ့သည္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ တကၠသိုလ္ပညာေရး အသိုင္းအ၀ိုင္း နယ္ပယ္ကို သူမ ေျခခ်ႏိုင္ခဲ့ျပီ။ မၾကာမီ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းတြင္ပင္ ပါရဂူဘြဲ႕ဆြတ္ခူးႏိုင္ေတာ့မည္။ အေတြးေတြနဲ႕အတူ သူမ၏ ေျခလွမ္းမ်ားက တက္ၾကြေနခဲ့သည္။ အားမာန္ပါေနခဲ့သည္။


'ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း၊ ေျဖာင္း'

လက္ခုပ္သံမ်ားက ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ စင္ျမင့္ေပၚက ဆင္းလာခ်ိန္အထိ လက္ခုပ္သံမ်ားက မစဲေသး။ လက္ခုပ္တီးေနသည့္ ပရိသတ္ကို သူမ မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ လူအမ်ားၾကားမွာ တစံုတေယာက္ကို သူမေတြ႕လိုက္ရသလိုလို။

'မဟုတ္ပါဘူး။ ငါစိတ္စြဲလို႕ ေနမွာပါ'
ရုတ္ျခည္း၀င္လာေသာ အေတြးမ်ားကို သူမ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လိုက္သည္။ ေရွ႕ပိုင္းမွာ ျပီးဆံုးခဲ့သည့္ ဘီေအ၊ အမ္ေအ ဘြဲ႕မ်ားအတြက္ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မ်ား မတက္ေရာက္ခဲ့သူမို႕ ဒီတၾကိမ္က သူမအတြက္ ပထမဆံုး ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္သို႕ တက္ျပီးမွေတာ့ တက္ေရာက္သူတို႕ ထံုးစံအတိုင္း လုပ္ရေပဦးမည္။

ဦးထုပ္မ်ားကို ေလထဲသို႕ ပစ္ေျမွာက္ျပီး စုေပါင္းဓာတ္ပံု ရိုက္ၾကရသည္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုမ်ားလဲ တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ၾကသည္။ ရွန္ပိန္ခြက္ေလးမ်ား ကိုယ္စီကိုင္ရင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ျဖစ္ၾကသည္။ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ဖလွယ္ျဖစ္ၾကသည္။ ညေနပိုင္းေရာက္လာေတာ့ အိမ္သို႕ အေျပးအလႊား ျပန္ၾကရျပန္သည္။ အေျပးအလႊားမျပန္လို႕က မျဖစ္။ ညဘက္က်ရင္ Graduation Ball ရွိေသးသည္ မဟုတ္လား။ အခ်ိန္မီ အ၀တ္အစားမ်ား သြားလဲၾကရသည္။ အလွျပင္ၾကရျပန္သည္။ အခမ္းအနားက်င္းပသည့္ Hilton Hotel ကို ေရာက္ေတာ့ သတ္မွတ္ထိုင္ခံုမွာ ၀င္ထိုင္၊ Three course dinner ကို အားရပါးရစားၾကရင္း ညဦးပိုင္း ကပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကရျပန္သည္။ အတြဲမ်ား ကိုယ္စီနဲ႕ လာၾကသူမ်ားတာမို႕ အနည္းငယ္ေတာ့ အားငယ္သြားမိသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ သူမလို အတြဲမပါသူမ်ားလဲ ရွိေနဦးမွာပဲလို႕ ေတြးမိျပီး စိတ္ေျဖသာရာ ရသြားသည္။

'ေဟ့။ ဒါက ဒယ္နီယယ္တဲ့။ သူလဲ အေဖာ္ရွာေနတာ။ စေကာ့တစ္ခ်္ အက ေကာင္းေကာင္းကတတ္တယ္'

သူငယ္ခ်င္း ထရီဇာက လူငယ္တေယာက္ကို ေခၚလာေပးသည္။ အက ေကာင္းေကာင္း ကတတ္သည္ ဆိုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ အုပ္စုလိုက္ကၾကတဲ့အခါ ကိုယ့္အတြဲက အေျခခံသေဘာတရားေလးကို နားလည္ေနမွ အဆင္ေျပသည္။ မဟုတ္ရင္ ေဘးက တြဲကရသူအဖို႕ အလြန္ဒုကၡေရာက္တတ္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ကရင္း ခုန္ရင္း အခ်ိန္မ်ားက တျဖည္းျဖည္း ကုန္သြားသည္။ ကပြဲအျပီးမွာ အခ်ိန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညတနာရီ ထိုးေနေလျပီ။

'လိုက္ဦးမလားထက္။ တို႕ေတြက Number 7 ကို ဆက္သြားမလို႕။ တညလံုး ဆက္ကဲၾကမယ္ေလ'
ထရီဇာက ျမဴးျမဴးေလး ေျပာလာေတာ့ သူမေခါင္းညိတ္မိမလို ရွိသြားသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အသံတသံက နားထဲ ၀င္လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။

'ေပ်ာ္တာကို မမၾကီးက အျပစ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာမွာ အကန္႕အသတ္ရွိတယ္။ အေပ်ာ္မလြန္သြားရဘူး။ အေပ်ာ္လြန္ရင္ အပ်က္ ျဖစ္တတ္တယ္'

'မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ငါပင္ပန္းေနလို႕ပါ'

ျငင္းဆိုစကားေျပာရင္း Hotel Reception ဆီသို႕ သူမထြက္လာလိုက္သည္။ Taxi Booking လုပ္ခိုင္းရမည္။ အရက္ေသာက္ျပီး ကားမေမာင္းရဆိုေသာ ဥပေဒေၾကာင့္ ဒီလိုညမ်ိဳးမွာ ဘယ္သူမွ ကားမေမာင္းၾကသည္မို႕ ကိုယ့္တကၠစီ ေရာက္ခ်ိန္ကို အနည္းငယ္ေတာ့ ေစာင့္ရေပဦးမည္။ ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ေခါင္းထဲမွာ ရီေ၀ေ၀ ခံစားေနရတာကို သတိရသြားသည္။

'ဟုတ္ပါရဲ႕။ dinner စားတုန္းက ရွန္ပိန္၊ ကပြဲဆယ့္ငါးမိနစ္ နားခ်ိန္တုန္းက ၀ီစကီ။ ထရီဇာက Red Wine ယူလာေပးတုန္းကလဲ ေသာက္လိုက္မိေသးတယ္။ ႏွစ္မ်ိဳး၊ သံုးမ်ိဳးေပါင္းမွေတာ့ မူးျပီေပါ့။ ငါ့ကိုကလဲေလ ေပကို ေပလြန္းပါတယ္။ မမၾကီးသာသိရင္ ေခါင္းေခါက္ဦးမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕'

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေျပာမိရင္း အေတြးမ်ားက အတိတ္ဆီသို႕ ျပန္ေရာက္သြားသည္။

(၂)

ရႊမ္း

ေျခသလံုးေပၚသို႕ က်လာေသာ ၾကိမ္ခ်က္က ျပင္းထန္လြန္းသည္မို႕ သူမမ်က္ရည္မ်ား ၀ဲတက္သြားရသည္။ ေအာ္ရင္ ပိုဆိုးမွာမို႕ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ထားမိသည္။
'ဒီေလာက္စည္းကမ္းေတြ တင္းၾကပ္ေနတဲ့ၾကားက လုပ္ရဲေသးတယ္။ ေနာက္တခါဆို ဒီထက္ ပိုနာမယ္ေနာ္။ သြား။ စာသြားက်က္ေတာ့။'

မမၾကီးရဲ႕ အမိန္႕သံအဆံုးမွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး ထြက္လာျဖစ္ခဲ့သည္။ အဆက္မျပတ္က်ထားေသာ ၾကိမ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေျခလွမ္းလိုက္တိုင္း နာက်င္မွဳ ေ၀ဒနာကို ခံစားရေပမယ့္ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္မို႕ ဘာမွ ျပန္မေျပာရဲ။

အစစအရာရာမွာ စည္းကမ္းၾကီးလြန္းလွေသာ မမၾကီးကို ေလွ်ာ့တြက္မိသည္ကိုက သူမရဲ႕ အမွား။ က်ဴရွင္ခ်ိန္စခါနီးမွ အျပင္ျပန္ထြက္ျပီး၊ အတန္းျပီးခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ကြက္တိ ျပန္ေရာက္လာပါရဲ႕နဲ႕၊ လာၾကိဳသူ ကားဒရိုင္ဘာကေတာင္ မရိပ္မိပါပဲနဲ႕ မမၾကီး ဘယ္လိုမ်ား သိသြားခဲ့ပါလိမ့္။

'မ်ိဳးမ်ိဳး။ သမီးေျခေထာက္နာေနေသးလား'
စာက်က္ေနတုန္း မမၾကီးက ျပန္လာေမးသည္။

'ရပါတယ္။ မမၾကီး။ မနာေတာ့ပါဘူး'
'ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ မမၾကီး လက္ဆ ကို မမၾကီး သိတာေပါ့။ လာ- ေဆးလိမ္းေပးမယ္။'

မျငင္းသာသည္မို႕ မမၾကီး ေခၚရာသို႕ သူမသြားလိုက္သည္။

'ေနာက္ဆို အဲလိုမ်ိဳး မလုပ္ပါနဲ႕ မ်ိဳးမ်ိဳးရယ္။ မမၾကီးက မ်ိဳးမ်ိဳးကို အုပ္ထိန္းေနရတာ။ မမၾကီးရဲ႕ အုပ္ထိန္းမွဳေအာက္မွာ တခုခုသာ ျဖစ္သြားရင္ သမီးရဲ႕ မိဘေတြကို မမၾကီးဘယ္လိုမ်က္ႏွာ ျပရမလဲ။ ခုဆို မ်ိဳးမ်ိဳး မိဘေတြက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ အလုပ္တာ၀န္ေတြနဲ႕။ ျမန္မာျပည္က ဆယ္တန္းေအာင္သြားေအာင္ဆိုျပီး မ်ိဳးမ်ိဳးကို မမၾကီးဆီ ခဏအပ္ထားခဲ့တာ။ မ်ိဳးမ်ိဳးကေတာ့ မမၾကီးကို အစ္မအရင္းမဟုတ္ဘူးဆိုျပီး စိမ္းခ်င္စိမ္းေနမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မမၾကီးကေတာ့ ညီမေလးတေယာက္ လိုခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွစ္အိမ့္တအိမ္လို႕ ေနတဲ့ မိသားစုထဲမွာ ေမြးလာတဲ့ မ်ိဳးမ်ိဳးကို ညီမေလးအရင္းတေယာက္လို ခ်စ္ခဲ့ရတာ။ သမီးပ်က္စီးသြားမွာကို မမၾကီး သိပ္စိုးရိမ္တယ္။ ေနာက္ဆိုဒီလိုမ်ိဳး ထပ္မလုပ္နဲ႕ေတာ့ေနာ္'

'ဟုတ္ကဲ့ မမၾကီး။ ေနာက္ဆို မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ စာအုပ္ဆိုင္မွာ အထူးထုတ္ေတြ အသစ္ေရာက္တယ္ၾကားလို႕ သြားၾကည့္မိတာပါ'
'မမၾကီးကို ဘာလို႕ မေျပာတာလဲ'
'ဟို- ေၾကာက္လို႕ပါ'
'ဘာကို ေၾကာက္တာလဲ'
'ဆူမွာစိုးလို႕'
'ဘာကို ဆူရမွာလဲ'
'ဒီေလာက္သင္ရိုးေတြ ေၾကညက္ေအာင္ သင္ေပးထားရက္နဲ႕ အထူးထုတ္ကို အားကိုးခ်င္လားဆိုျပီး ဆူမွာ စိုးလို႕ပါ။ သမီးက အဲဒီထဲက မွတ္စုေတြကို ၾကည့္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမးခြန္းပံုစံေတြ ေလ့က်င့္ခ်င္လို႕ပါ'

မမၾကီးက သူမကိုၾကည့္ျပီး ျပံဳးသည္။

'ခုေတာ့ အဆူခံရရံုတင္မကပဲ အရိုက္ပါ ခံလိုက္ရျပီ မဟုတ္လား။ အထူးထုတ္လိုခ်င္တာမ်ား မ်ိဳးမ်ိဳးရယ္။ မမၾကီးကို အစကတည္းက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေရာေပါ့။ လူဆိုတာ ကိုယ္လိုအပ္တာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေတာင္းဆိုရဲရတယ္။ ေတာင္းဆိုဖို႕ မေၾကာက္ရဘူး။ ေတာင္းဆိုျပီးမွ မမၾကီးက ျငင္းလိုက္ရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့။ ခုေတာ့ ကိုယ္လိုအပ္တာကို ေတာင္းဆိုဖို႕ ေၾကာက္လိုက္တဲ့ ေၾကာက္စိတ္ဟာ မေကာင္းမွဳတခုကို က်ဴးလြန္ဖို႕ တြန္းအားေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ဟာ တခါတရံမွာ အမွားေတြ က်ဴးလြန္မိေစတတ္တယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြ၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြကို ခုခ်ိန္ကစျပီး ဖယ္ရွားပစ္ရမယ္။ ကိုယ္လိုအပ္တာကို အက်ိဳးသင့္၊ အေၾကာင္းသင့္ ေတာင္းဆိုတတ္ဖို႕အတြက္ပဲ ျပင္ဆင္ဖို႕လိုတယ္ ။ ဟုတ္ျပီလား'

မမၾကီးက ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ သူမေခါင္းေလးအား ဖြဖြေလး ပုတ္ျပီး ထြက္သြားသည္။ ေဆးစြမ္းေၾကာင့္လား၊ မမၾကီးရဲ႕ စကားစြမ္းေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။ နာက်င္မွဳေတြက ေပ်ာက္သြားသလိုလို။

(၃)

'မမၾကီး။ ဒါေတြက'

သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္ျပီး အျပန္ သူမအခန္းထဲမွာ ပါဆယ္ထုပ္မ်ား ေတြ႕လိုက္ရတာမို႕ မမၾကီးဆီ သြားေမးမိသည္။

'စာအုပ္ေတြေလ မ်ိဳးမ်ိဳး။ ဂ်ီစီအီး အိုလယ္ဗယ္စာအုပ္ေတြ။ တကၠသိုလ္ေတြက ပိတ္ေနတာ ၾကာလွျပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဖြင့္မယ္မွန္းလဲ မသိဘူး။ ဒီၾကားထဲ အခ်ိန္မကုန္ေအာင္ ဂ်ီစီအီး စာေမးပြဲေတြ ေျဖထားရမယ္'

'မမၾကီးရယ္။ မ်ိဳးမ်ိဳးက ဆယ္တန္းေျဖထားတာေတာင္ မၾကာေသးဘူး'

'အခ်ိန္ဟာ တန္ဖိုး ရွိတယ္မ်ိဳးမ်ိဳး။ ဆယ္တန္းေအာင္တာဟာ ပညာေရးခရီးလမ္း ျပီးဆံုးသြားတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဆယ္တန္းေအာင္လက္မွတ္ဆိုတာ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးဂိတ္၀ကို ျဖတ္သန္းဖို႕ လိုအပ္မယ့္ ပတ္စ္ပို႕ေလး တခုေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္သြားမယ့္ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးက ကမၻာ့အဆင့္မီ ပညာေရးကို မွန္းတယ္ဆိုရင္ တျခားလိုအပ္မယ့္ ပတ္စ္ပို႕ေလးေတြက ထပ္ရွိေသးတယ္။ အဂၤလိပ္စာ ေအာင္လက္မွတ္ေတြအတြက္ TOEFL, IELTS ေတြ ရွိတယ္။ အေမရိကန္ ေကာလိပ္ေတြအတြက္ဆိုရင္ SAT exam ေတြရွိမယ္။ ယူေက တကၠသိုလ္ေတြအတြက္ဆိုရင္ GCSE exam ေတြ ရွိမယ္။ GCE A Level exam ေတြ ရွိမယ္'

'ဒါဆို စာေတြ အမ်ားၾကီး ထပ္က်က္ရဦးမွာေပါ့'
'ဟုတ္တယ္။ စာေတြအမ်ားၾကီးကို ထပ္ျပီး ဖတ္မွတ္ေလ့လာရဦးမယ္။ ဦးေႏွာက္ဆိုတာ ဓားလိုပဲ။ အျမဲတမ္းေသြးေနရတာ။ မေသြးရင္ တံုးသြားေရာ'
'တကၠသိုလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္လာတဲ့အခါ ဒါေတြက အသံုးမ၀င္ေတာ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ'

'ပညာဆိုတာ ဘယ္ပညာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခါအခြင့္သင့္လို႕ သင္ထားခြင့္ရရင္ သင္ထား ငါ့ညီမ။ တခါတရံမွာ အမွတ္တမဲ့ သင္ထားလိုက္မိတဲ့ ပညာရပ္တခုဟာလဲ ဘ၀အတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဘယ္ပညာရပ္မွ အသံုးမ၀င္ဘူးဆိုတာ မရွိဘူး။ အသံုးမ၀င္ေသးတာပဲ ရွိတယ္။ ကိုယ္က စား၀တ္ေနေရးနဲ႕ ဘယ္လိုမွ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ေလ။ စား၀တ္ေနေရးကို ပစ္ပယ္ျပီး ပညာေတြခ်ည္းပဲ လိုက္သင္ေနလို႕ကလဲ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ခုဆို မ်ိဳးမ်ိဳးက ဆယ္တန္းေျဖျပီးစပဲ ရွိေသးတယ္။ ကိုယ္ရည္ရြယ္ထားတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြကလဲ ပိတ္ထားတာ ၾကာလွေရာေပါ့။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဖြင့္မယ္ဆိုတာလဲ မသိဘူး။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ လူငယ္ေလးေတြဟာ စိတ္ေလတတ္တယ္။ ပညာေရးလဲ အာရံုမစိုက္ျဖစ္၊ အလုပ္အကိုင္က်ေတာ့လဲ ဟိုလိုလို၊ ဒီလိုလိုနဲ႕ ၾကားမွာ လြတ္ေနတတ္တယ္။ အဲလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ လမ္းမွားေရာက္ျပီး ဘ၀ပန္းတိုင္ ေပ်ာက္ေနၾကရတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ မ်ိဳးမ်ိဳးကို အဲလိုမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ကဲ- နက္ျဖန္ကစျပီး ဂ်ီစီအီးသင္မယ့္ ဆရာေတြ အိမ္ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ ဒီမွာ အခ်ိန္ဇယား။ အျပင္သြားစရာေတြ၊ ဘာေတြ ရွိတဲ့အခါ မမၾကီးကို ၾကိဳေျပာ၊ ဟုတ္ျပီလား'

မမၾကီးစကားမို႕ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ သိပ္မေက်နပ္လွ။ ဆယ္တန္းျပီးတာေတာင္ လြတ္လပ္ခြင့္မေပးပဲ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြမ်ားဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမေမနဲ႕ေဖေဖ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္မလာမခ်င္းေတာ့ မမၾကီးအိမ္မွာ ေနရေပလိမ့္ဦးမည္။

(၄)

'ဟင္။ မမၾကီး လိုက္လာတယ္'

ရဲစခန္းက စခန္းမွဴးေရွ႕မွာ ထိုင္ရင္း စခန္းမွဴးႏွင့္ စကားေျပာဆို လက္မွတ္ထိုးေနေသာ မမၾကီးကို ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖက သူတို႕ကိုယ္တိုင္မလာပဲ ဘာလို႕မ်ား မမၾကီးကို လႊတ္လိုက္သည္ မသိ။

စခန္းက ထြက္လာသည့္ အခ်ိန္အထိ မမၾကီးက စကားတခြန္းမွ မဟေသး။ ကားကိုသာ ဂရုစိုက္ ေမာင္းေနသည္။ သူမ မေနႏိုင္ေတာ့။

'ေမေမတို႕ကလဲ ဘာလို႕ မလာလဲ မသိဘူး။'

'လာစရာလား။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးကို။ လူၾကီးေတြက'

မမၾကီးက သူမအားလွည့္ၾကည့္ရင္း ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေျပာသည္။ စိတ္ဆိုးေနမွန္းသိတာမို႕ သူမဘာမွ ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့။

ေမေမတို႕ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္လာကတည္းက ေမေမတို႕နဲ႕ အတူျပန္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။ အလုပ္တာ၀န္မ်ားျပားေနေသာ မိဘမ်ားရဲ႕ အုပ္ထိန္းမွဳေအာက္မွာ သူမကေတာ့ တေန႕တျခား လြတ္လပ္လာခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ေနာက္က်တာ၊ စာမဖတ္ျဖစ္တာ၊ သင္တန္းဆိုျပီး ေရွာ့ပင္းထြက္တာမ်ားကေတာ့ ေမေမတို႕ သိပင္မသိ။ မမၾကီးကေတာ့ အခါအားေလ်ာ္စြာ ေတြ႕သည္ႏွင့္ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းတတ္စျမဲ။ သို႕ေပမယ့္ အုပ္ထိန္းမွဳေအာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ သူလဲ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ သူမကလဲ မမၾကီးရဲ႕ ေစတနာကို သေဘာေပါက္သလိုရွိေပမယ့္ တဘက္သတ္လိုက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနတယ္လို႕လဲ ထင္မိသည္။ မိဘအရင္းကေတာင္ ဘာမွမွ မေျပာသည္ပဲ။

'ကဲ။ ေဒၚထက္မ်ိဳးႏြယ္။ ၾကြစမ္းပါဦး။ အိမ္ထဲကို'

မမၾကီးက အိမ္သို႕ တန္းမေခၚလာပဲ သူ႕အိမ္ထဲသို႕ ေခၚသြားသည္။

'မမၾကီးက ဘာလုပ္မလို႕လဲ။ သမီးကို ရိုက္မလို႕လား'
'ေအး။ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအရြယ္ေရာက္မွေတာ့ တုတ္နဲ႕ မရိုက္ဘူး။ စကားနဲ႕ပဲ ရိုက္မယ္'

မမၾကီးျပေသာ ဆိုဖာမွာ သူမ၀င္ထိုင္ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အနည္းငယ္ ရွိန္ေနမိသည္။

'ေျပာစမ္းပါဦး အျဖစ္အပ်က္ကို'
'သၾကၤန္တုန္းက ရန္စပါ။ သမီးတို႕ မ႑ာပ္ကို သူတို႕အုပ္စုက ခဲနဲ႕ လာထုဖူးတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ ႏိုက္ကလပ္မွာ သူတို႕နဲ႕ ျပန္ေတြ႕တာနဲ႕ သမီးတို႕ အုပ္စုနဲ႕ ထပ္ညိၾကတယ္။ အဲဒါအျပန္မွာ သူတို႕ဘက္က လမ္းပိတ္တားျပီး ျပႆနာရွာတာပါ'

'မိန္းကေလးတန္မဲ့ ရန္ပြဲေတြထဲပါ၊ ရံုး၊ ဂတ္ေတြေရာက္နဲ႕ မရွက္ဖူးလားဟင္။ မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ အဆင့္အတန္းကိုလဲ ျပန္ၾကည့္ပါဦး။'
'သမီးက ရန္ျဖစ္တာမွ မဟုတ္တာ။ သူတို႕ေတြ ထိုးေနလို႕ ၀င္ဆြဲရင္း ကိုယ္ပါပါသြားတာ'

'ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီလိုလူေတြနဲ႕ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးေတြသြားရင္ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာ မင္းနားမလည္ဖူးလား။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးဟာ မိန္းကေလးတေယာက္ အိမ္အျပင္မွာ ရွိေနသင့္တဲ့ အခ်ိန္လား။ ေအး- မိသားစု၀မ္းေရးအတြက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ငါမဆိုလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုမဟုတ္ပဲ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ လမ္းေပၚေရာက္ေနတဲ့ မင္းလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးကိုေတာ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ မိန္းကေလးလို႕ ငါမသတ္မွတ္ႏိုင္ဘူး'

'မမၾကီး အဲလိုမေျပာပါနဲ႕။ သမီးက လူငယ္ပါ။ လူငယ္တေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္တာ အျပစ္လား၊ ေပ်ာ္တာနဲ႕ပဲ တန္ဖိုးမဲ့ရေရာလား'

'ေပ်ာ္တာကို မမၾကီးက အျပစ္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာမွာ အကန္႕အသတ္ရွိတယ္။ အေပ်ာ္မလြန္သြားရဘူး။ အေပ်ာ္လြန္ရင္ အပ်က္ ျဖစ္တတ္တယ္။ တန္ဖိုးမဲ့တတ္တယ္။ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာေတြ က်ဆင္းသြားတတ္တယ္။ ခု မင္းသြားလာေနထိုင္ေနတာက ေပ်ာ္တာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေပ်ာ္လြန္တာ ျဖစ္ေနျပီ။ မင္းဘ၀အနာဂတ္အတြက္ မင္းဘာေတြ လုပ္ထားျပီလဲ။ ပထမအရြယ္ ပညာရွာတဲ့။ ခုမင္းပညာရွာေနသလား။ စာထဲမွာ အာရံုမစိုက္ပဲ ကုန္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ။ မင္းကိုယ္မင္း အသိဆံုးပဲေနမွာေပါ့။ ပညာမရွာေတာ့ ဥစၥာေကာ မင္းရွာေနလား။ မိဘျပည့္စံုတယ္လို႕ လာမေျပာနဲ႕။ လူတေယာက္ဘ၀မွာ ပညာနဲ႕ ဥစၥာဆိုတာ ဟန္ခ်က္ညီဖို႕ အေရးၾကီးတယ္။ မင္းမိဘရဲ႕ ဥစၥာပစၥည္းေတြသာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရင္ ပညာလဲ မျပည့္စံုေသးတဲ့ မင္းက ဘာနဲ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာက္မလဲ။ မင္းေျခေထာက္ေပၚမင္းဘယ္လို ရပ္တည္မလဲ။ အခု မင္းဟာ တန္ဖိုးမဲ့ ဆန္ကုန္ေျမေလး ျဖစ္ေနျပီ။ မင္းမွာ ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိေတာ့ဘူး။ နားလည္လား'

သူမ၀ုန္းကနဲ ထရပ္မိသည္။ မမၾကီးရဲ႕ စကားလံုး ရိုက္ခ်က္မ်ားက တုတ္ခ်က္မ်ားထက္ ပိုမို ျပင္းထန္သည္ပဲ။

'မမၾကီး ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေလ။ ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိဘူးလို႕ မမၾကီး ေျပာခဲ့တဲ့ ထက္မ်ိဳးႏြယ္ဆိုတာရဲ႕ တန္ဖိုးကို'

ဘာမွ ထပ္မေျပာပဲ သူမလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ တလမ္းတည္းမွာ ရွိေသာ သူမအိမ္ကို ဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာသည္မသိ။ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေမေမ့ကို သူမေျပာသည္။ ေမေမပို႕လိုေသာ အဂၤလန္ကို သူမအျမန္ဆံုးသြားမည္ဟု----။

(၅)

အေတြးထဲ လြင့္ေမ်ာေနဆဲမွာပဲ ဟိုတယ္ ဧည့္ၾကိဳက တကၠစီေရာက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ တကၠစီေပၚမွာ လိုက္ပါလာရင္း မမၾကီးဆီ ဖုန္းဆက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႕ ေတြးမိသည္။ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္နာနာႏွင့္ ျမန္မာျပည္က ထြက္လာျပီးကတည္းက အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္မွလြဲ၍ တခါမွလဲ မျပန္ျဖစ္ေတာ့။ စာထဲမွာပဲ အာရံုစိုက္သည္။ အလုပ္တဘက္ႏွင့္တြဲ၍ ပညာေရးခရီးလမ္းကို တေကြ႕ျပီးတေကြ႕ ေက်ာ္ျဖတ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ရွိလာေအာင္၊ တန္ဖိုးတက္လာေအာင္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႕အမွ် မမၾကီးရဲ႕ ေစတနာကိုလဲ သေဘာေပါက္ နားလည္မိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာရယ္ေၾကာင့္ မသိ။ အလြတ္ရဆဲ မမၾကီးရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကို မႏွိပ္ျဖစ္။ တစံုတရာက တားဆီးေနသလိုရွိသည္။ ေမေမကေတာ့ ဖုန္းဆက္ျဖစ္တိုင္း မမၾကီးဆီပါ ဖုန္းဆက္ဖို႕ တိုက္တြန္းေနၾက။ သူမရဲ႕ သတင္းေတြကိုလဲ မမၾကီးက အျမဲနားစြင့္ေနသည္ဆိုပဲ။

'ဟယ္လို။ ေဒၚခင္မာထိုက္ ရွိပါလားရွင္'

အိမ္ျပည္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမေမ့ဆီေတာင္ ဖုန္းမဆက္အား။ မမၾကီးဆီသို႕ ဖုန္းခလုတ္ကို အရင္ႏွိပ္မိသည္။

'မေန႕ကပဲ ဆံုးသြားပါတယ္ရွင္'

'ရွင္'
သူမ လက္ထဲမွ ဖုန္းကေလးက ရုတ္တရက္ လြတ္က်သြားပါသည္။

ပန္းပ်ိဳးလက္တစံုကေတာ့ လူ႕ေလာကထဲမွ လြင့္ေၾကြသြားခဲ့ေလျပီ။

သူပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ေသာ ပန္းကေလးကေတာ့ အစြမ္းကုန္ ဖူးပြင့္လ်က္။

ခင္မမမ်ိဳး (၂၊ ၉၊ ၂၀၁၀)

(စာၾကြင္း။ ။ ေလာကၾကီးမွာ ကၽြန္မတို႕ တေတြရဲ႕ ဘ၀ပန္းေလးေတြ ဖူးပြင့္လာဖို႕အတြက္ အမုန္းခံျပီး အက်ိဳးလိုစိတ္နဲ႕ ဆံုးမခဲ့ၾကတဲ့ ပန္းပ်ိဳးလက္ အစံုကို ပိုင္ဆိုင္ၾကေသာ မိဘေတြ၊ ဆရာသမားေတြ၊ လူၾကီးသူမေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အဲဒီပန္းပ်ိဳးလက္အစံုေလးေတြ မေၾကြလြင့္သြားခင္မွာ သူတို႕ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တဲ့ ပန္းေလးေတြ ဖူးပြင့္လာခဲ့ျပီဆိုတာကို ဖုန္းခလုတ္ေလးေတြကို ႏွိပ္လို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာေလးတေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္း ေရးလို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အသိေပးရင္း တခ်ိန္က ျပစ္မွားမိခဲ့တာေတြအတြက္ ေတာင္းပန္လိုက္ၾကမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္)