ဘယ္သူ႔တာ၀န္လဲ

ေရးသားတင္ျပသူ- နည္းပညာ တကၠသိုလ္ ဆရာတဦး

ငယ္စဥ္အခါက ဆိုေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မၾကာခဏ သီဆိုဖူးေသာ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိ သည္။

`မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္၊ ၾကာကလပ္မွာဆြမ္းေတာ္တင္
ပလင္ေပၚကေမ်ာက္ကေလး၊ ဆင္းတဲ့လို႔ေျပး ဂ်ာေအး
ဂ်ာေအးသူ႔အေမ႐ုိက္၊ ေမွာင္မိုက္မွာငို
ကိုလူပ်ဳိထရံေပါက္က၊ ေျခေထာက္ကိုဆြဲ တြဲလြဲ
တြဲလြဲေနပါဦး၊ မိုးေတာင္ကခ်ဳန္း မုန္႔လံုး မုန္႔လံုး-----´

သတိရမိေစသည့္ အေၾကာင္းကလည္း စာေရးသူက်င္လည္ေနေသာ နည္းပညာ တကၠသိုလ္မ်ားရွိ ျဖစ္ေပၚေနေသာျပႆနာတုိင္းက မုန္႔လံုးေတြျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။

+++++

ယခင္ Rangoon Institute of Technology(RIT) ဟုထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကား ခဲ့ေသာ ဆုိဗီယက္ယူနီယံရဲ႕လက္ေဆာင္၊ သမၼတႀကီးမန္း၀င္းေမာင္ အုတ္ျမစ္ခ်ခဲ့တဲ့ ယခု YTU (Yangon Technological University) သည္ခန္႔ထည္ေသာ မ်က္ႏွာစာ တုိင္လံုးႀကီးမ်ားၿဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ တည္ရွိေနပါသည္္။

ယခင္ ခမ္းနားသာယာခဲ့ေသာ Rangoon Institute of Technology( RIT)

တိုင္လံုးႀကီးမ်ား၏ ေနာက္ ယခုေခတ္ နည္းပညာေက်ာင္းသား-သူမ်ား မတက္ေရာက္ႏိုင္ ေတာ့ သည့္ စာသင္ခန္းမ်ား၊ workshop မ်ားကေတာ့ မြမ္းမံ ျပင္ဆင္မႈ ကင္းမဲ့စြာ မ်က္ႏွာငယ္ ေန႐ွာ သည္။ သည္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာက ယခုလက္႐ွိ သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာနက ဖြင့္လွစ္ထားေသာ အဂၤလိပ္စာ မြမ္းမံ ဆရာ၊ဆရာမ သင္တန္းသားအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ၀န္ႀကီးေဖာ္ေဆာင္ ေနသည့္ယႏၲရားမွာ သိပ္အသံုးမတဲ့ေတာ့ ေသာ၊ ဆရာ၊ဆရာမ အခ်ဳိ႕ကိုပဲ ထား႐ွိပါသည္။

ယခုျမင္ေတြ႕ရေသာ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ား အမိုးေပၚထို ေပါက္ေရာက္ေနေသာ RIT


စာေရးသူတို႔ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ၁၀တန္းမွာ အမွတ္ ေကာင္းမြန္စြာ ရလာတဲ့ ျမန္မာျပည္ တနံတလ်ားက အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားေတြ သည္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ စုေ၀းပညာ ႐ွာမွီး ခဲ့ၾကပါသည္။ ယခုေတာ့ နအဖ လမ္းစဥ္အရ တကၠသိုလ္ဆိုတာ သြားေရးလာေရး ခက္ခဲေသာ ေနရာမွာပဲ ဖြင့္လွစ္ ရသည့္ကာလေပကိုး ။

ပထမဆံုး ၾကံဳရသည့္အခက္အခဲကေတာ႔ တကၠသိုလ္မ်ား၏ ေက်ာင္းကား ျပႆနာပင္။ ရန္ကုန္ နယ္နိမိတ္မွ ေက်ာင္းသား- သူေတြ တက္ရတဲ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ေတြက ရန္ကုန္ကေန (၁)နာရီေက်ာ္ ကားစီးရေသာ ေမွာ္ဘီ၊လႈိင္သာယာ၊သန္လ်င္ တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ျပင္ရွိ တကၠသိုလ္သို႕ သြားၾကေသာ အရပ္လိုင္းကားေပၚမွ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား

အဲဒီေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ ၿမိဳ႕နယ္အသီးသီးက ၁၀တန္းေအာင္ၿပီး နည္းပညာ တကၠသိုလ္ကို ေရာက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသား- သူမ်ားသည္ တကၠသိုလ္မွစီစဥ္ေသာ ေက်ာင္းကားမ်ားကို အားကိုး ၾကရသည္။ တကၠသိုလ္မွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားသည္ ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဦးပိုင္လီမိတက္က ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ ပါရမီကားလိုင္းႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ကာ ေက်ာင္းကားမ်ား စီစဥ္ၾကသည္။ ယခင္က ႀကံဳသလို လိုင္းကား ေလးေတြႏွင့္ (တခါတရံကားေခါင္မိုးေပၚထိုင္ၿပီး) ေက်ာင္းေတာ္ေတြကို သြားေနရတာမွ ယခု ပါရမီ ဟီးႏိုးႀကီးေတြႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ သြားႏိုင္ၾကၿပီ ဟုဆိုရမည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားထု ခမ်ာ မိေအးႏွစ္ခါမက အခါခါ နာရေသာအျဖစ္မ်ား ႀကံဳေတြ႕ေနရသည္။

နည္းပညာတကၠသိုလ္မွ တာ၀န္႐ွိသူမ်ားသည္ ပါရမီကားလိုင္းမွ ကားမ်ားကို ကား တာ၀န္ခံ ထားၿပီး တာ၀န္ယူ ငွားေပးသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက ကိုယ္စီးမည့္ၿမိဳ႕နယ္ အမည္ကို ေက်ာင္းတြင္ စာရင္းေပးရသည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးတစ္လလွ်င္ တစ္ေသာင္း ႏွစ္ေထာင္ႏႈန္းၿဖင့္ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ တစ္ခါတည္း ေကာက္ခံလုိက္ၾကသည္။ အေၿခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေက်ာင္းကားခကို ေက်ာင္းမွ ေကာက္ခံခ်ိန္ ခ်က္ခ်င္း မေပးသြင္းေသးသူမ်ား လည္းရွိၾက၏။ ပါရမီဂိတ္ ေက်ာင္းကားတာ၀န္ခံထံသို႔ ေငြေပးေခ်ရာ၌မူ ကားတစ္စီးလွ်င္ လူ(၅၀)ေယာက္ စာၿဖင့္္ ၁ဦးလွ်င္ (၈၀၀၀)က်ပ္ႏႈန္းႏွင့္ နည္းပညာ တကၠသိုလ္မွ ေပးေခ် ရသည္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာေၾကာင့္ ေငြေတြ ပိုေကာက္ရတာလဲ ဟု ေမးေသာ ဆရာ၊ဆရာမ မ်ားကို ပိုေသာေငြမ်ားက ကားလိုေသာ ၿမိဳ႔နယ္မ်ားအတြက္ ကားထပ္ငွားေပးရန္ ဟုဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္အထိ ေက်ာင္းသား-သူမ်ား အဆင္မေျပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ တခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ ထိုေက်ာင္းသို႔ လာေရာက္တက္သူ (၁၀၀)ေက်ာ္ ခန္႔ ႐ွိသည္။ ထိုၿမိဳ႕နယ္မ်ားအတြက္ တကယ္တမ္း ကားငွားေပးေတာ့ ပါရမီကား တစ္စီးသာ ငွားေပးသည္။ အဲဒီေတာ့ လူ(၅၀)စာ ကားတစ္စီးမွာ လူ(၈၀)ေယာက္ မက က်ပ္ညပ္ ပိတ္သိပ္၍ လုိက္ၾကရသည္။ ကားဆရာေတြကလည္း သူတို႔ ရသင့္သေလာက္ မရၾကလို႔ မၾကည္လင္။ နည္းပညာ တကၠသိုလ္မွ တာ၀န္ခံႏွင့္ ပါရမီဂိတ္မွ တာ၀န္ခံေတြ ဘယ္လိုညွိ ၾကသလဲမသိ။

ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားတုိင္းက ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္ကို ေရာက္မည့္ကား ေပၚ အလုအယက္ တက္ကာ ေနရာဦးၾကရသည္။ တခ်ဳိ႕ စာသင္ခ်ိန္ (၁)ခ်ိန္ဖ်က္ၿပီး ေနရာရႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾက သည္။ ေက်ာင္းကားႀကီးမ်ားမွာ သတ္မွတ္ေနရာမွာ တန္းစီၿပီး စတင္ ထြက္ခြာဖို႔ အခ်က္ေပးသည့္ ၀ီစီသံကို နားေထာင္ရသည္။ ထိုသို႔ ေစာင့္ဆိုင္း ေနရစဥ္ ေက်ာင္းကား တာ၀န္ခံဆိုသူမ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းကားခ ေပးသြင္းမႈ ႐ွိမ႐ွိ ကားမ်ားေပၚသို႔ လိုက္စစ္ၿပီး ခ်လံစာ႐ြက္ မျပႏုိင္သူမ်ားကို ေမာင္းခ် ၾကသည္။ သူတို႔ဆိုလိုတာက ေငြမသြင္းပဲ တက္စီးေနလို႔ ေက်ာင္းကားက်ပ္ရပါသည္ဟု။
ေက်ာင္းသူ-ေက်ာင္းသား သိကၡာကို ဘယ္ေနရာမွာသိမ္းထားပါသလဲ။ ကားေပၚတြင္ပါ လာတတ္ေသာ ဆရာ-ဆရာမမ်ားကလည္း ဘာမွ ၀င္မေျပာႏိုင္ၾက။ ေျပာေသာ ဆရာ-ဆရာမ မ်ားမွာလည္း စာေရးသူ ဖတ္ဖူးေသာ ေအာ္ပီက်ယ္၏ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ ပညာေပး ေရးဆြဲထားေသာ ကာတြန္းထဲက ကေလးမေလးက တာ၀န္ရွိသူမ်ားထံ စာေရးေန သလိုပင္ --- ` သမီးတို႔ လမ္းထိပ္႐ွိ အမႈိက္ပံုႀကီးမွာ--------။ သမီးအႀကိမ္ (၁၀၀၀) ေျမာက္ စာေရးလုိက္ပါသည္ ႐ွင့္´ .. ဆိုသလိုပင္။

+++++

`ေက်ာင္းတက္ ရာခိုင္ႏႈန္း ၇၅% မျပည့္လွ်င္ စာေမးပြဲ ၀င္ေရာက္ ေျဖဆိုခြင့္မ႐ွိ´ ဆိုေသာ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးက ေက်ာင္းအ၀င္၀မွာ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္ရသည္။ ေက်ာင္းတက္ ရာခိုင္ႏႈန္းကို မိသားစုဆရာ ဟု တာ၀န္ ေပးခံရသူ ဆရာ-ဆရာမက တြက္ခ်က္ရသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ ဆရာ-ဆရာမမ်ားမွာ ေက်ာင္းသား-သူမ်ား အေပၚတြင္ roll call တြက္ခ်က္မႈႏွင့္ အႏိုင္ယူထားတတ္ၾကသည္။ မိမိႏွင့္ အဆင္ေျပ သူမ်ား၊ မိမိထံ က်ဴရွင္ ယူသူမ်ား ေက်ာင္းပ်က္ ေသာ္လည္း roll call ျပည့္ႏိုင္သည္။ အဆင္မေျပ သူမ်ားကေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က ရက္ပ်က္မ႐ွိ တက္ထားႏိုင္မွ တန္ကာက်သည္။ စာေရးသူ GTC ေက်ာင္းသို႔ စတင္ေရာက္႐ွိစက စာသင္ရင္းအခ်ိန္ျပည့္သြားသျဖင့္ roll call မေခၚမိပဲ ထြက္လာရာ မိမိ၏ေနာက္မွ ကေလးမ်ား တစ္တန္းႀကီး လိုက္ပါလာကာ roll call ေပးပါဟု လိုက္ေတာင္း ၾကသည္။ ပထမေတာ့ အလြန္ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ကိုယ့္တိုင္းၿပည္ ပညာေရးစနစ္ အတြက္လဲ စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္မိသည္။ စာေမးဖို႔ လိုက္လာတာ မဟုတ္ပဲ roll call အတြက္လိုက္လာ ၾကလို႔ပါ။ ေနာက္ေတာ့လဲ ကိုယ္က်င္လည္ရာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မထူးဆန္းစြာပင္ စီး၀င္ေမ်ာပါ ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ` ဆရာမွာလည္း ဂုဏ္သိကၡာ ႐ွိသလို ေက်ာင္းသားမွာလဲ ဂုဏ္သိကၡာ ႐ွိသည္´ လို႔ ယူဆထားတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ခံယူခ်က္ ကိုေတာ့ မေမ့ေအာင္ မိမိကိုယ္ကို ခဏခဏ သတိေပး ရပါသည္။

ဆရာ-ဆရာမ အမ်ားစုအတြက္ က်ဴ႐ွင္ေပးျခင္း ကိစၥသည္ အၿပစ္မဆိုသာ။ မိမိလစာျဖင့္ ေလာက္ငဖို႔ ဆိုသည္မွာ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ပင္။ သို႔ေသာ္ ရ႐ွိလာေသာအက်ဳိးဆက္မ်ား ကေတာ့ ဆရာ-ဆရာမ ေတြ က်ဴ႐ွင္လုၾကသည္။ တခ်ိဳ႔ေသာ ဆရာ-ဆရာမေတြက တပည့္ေမြး ၾကသည္။ roll call ႏွင္ ့ၿခိမ္းေျခာက္ၾကသည္။ အတန္းထဲမွာ `ပညာ´ ျပ၍စာသင္ၾကသည္။ ထို `ပညာ´ ကား ကိုယ့္ထံ ေငြတံုးကေလးေတြ ေရာက္လာဖို႔ ပင္္တည္း။

ဆရာ-ဆရာမတို႔ သိကၡာကား အသိမ္းလြန္သြားလို႔ ထင္သည္။ ႐ွာေတြ႕ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲလာပါသည္။

++++++

တစ္ရက္မွာေတာ့ ဌာနထဲမွာထိုင္ရင္း ဆရာ-ဆရာမ အခ်င္းခ်င္း စကားစျမည္ ေျပာေနခိုက္ ဆရာမေလး တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္လည္႐ြဲႏွင့္ ၀င္လာသည္။ အားလံုးက ဘာျဖစ္လာလုိ႔လဲလို႔ ၀ိုင္းေမးၾကသည္။ `သမီးကို 1-T အခန္းက ဟာေတြ အ႐ွက္ခြဲလိုက္တယ္ ´ ဆိုၿပီး ငိုေနပါေတာ့သည္။ ( 1-T ဆိုသည္မွာ B.Tech 1st year.. 1-G ဆိုသည္မွာ AGTI first year အခန္းကိုဆိုလိုသည္။) တပည့္မ (၃)(၄)ဦးခန္႔ ေနာက္က လိုက္လာၿပီး ဆရာမ စိတ္မဆိုးဖို႔ရန္ ႐ွိခုိးဦးတင္ ေတာင္းပန္ ေနၾကသည္။ အေၾကာင္းစံု ေမးလိုက္ေတာ့ ဆရာမ စာသင္ေနစဥ္ ေနာက္ဖက္မွ ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စကားမ်ား ေနၾက သည္။နားမေထာင္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာမက စာေမးမည္ဟု ဆိုကာ တစ္ေယာက္ခ်င္း စာေမးသည္။ (စာေမးသည္ဟု ဆိုရာတြင္ ဆရာမက ထိုစာမ်ားကို ႀကိဳတင္ ဖတ္မထားရေသး ၍ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဖတ္ခိုင္းၿပီး ဘာသာျပန္ခိုင္း ျခင္းျဖစ္သည္)။
ေက်ာင္းသားတစ္ဦး အလွည့္တြင္ ထိုေက်ာင္းသားက မေျဖ။

`ကြၽန္ေတာ္မသိ၊ အဲဒီအေၾကာင္း ဆရာမအရင္႐ွင္းျပေလ´ ဟုျပန္ေျပာသည္။ အဲသည္အခါမွာ ဆရာမငယ္ေလး အလြန္ စိတ္ဆိုး ၿပီး အတန္းထဲက ထြက္လာပါေတာ့သည္။
ဆရာမေလး ငိုတာလဲ အဆိုးမဆိုသာ၊ သူ႔ခမ်ာ ဆရာမ ၀င္လုပ္တာ (၃)လ ေလာက္ပဲ ႐ွိေသးသည္။ သူေက်ာင္းၿပီးတာကလဲ (၇)လပဲ ႐ွိေသးသည္။ BE ၿပီးၿပီးခ်င္း အလုပ္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ သ႐ုပ္ျပရာထူး၊ လစာ(၃၅၀၀၀ိ)စေကး ရသြားသည္။ BE ဆင္းေတြ အလုပ္ရဖို႔ မလြယ္ေသာ အခ်ိန္ ဆရာမ အလုပ္ရေတာ့ အိမ္ကလည္း လုပ္ေစခ်င္သည္ႏွင့္ စာသင္ေသာ အလုပ္ကို ၀ါသနာ မပါေသာ္လည္း ၀င္လုပ္ျဖစ္သြားသည္။ Posting က်ေသာ အခါမွာေတာ့ သူမတစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အနီးအနားေက်ာင္း။ သူမ ႀကီးျပင္း ခဲ့တာက ျမန္မာျပည္ အထက္ပိုင္းရဲ႕ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္႐ြာ မေျပာင္း၊ သူေကာင္းမျဖစ္ ဆိုတဲ့ စကားေလး လက္ကိုင္ထားၿပီး ရင္ခုန္လႈပ္႐ွားစြာနဲ႔ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုဆရာမေလး ေျပာျပေသာ သူက်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ရဲ႕ အေၾကာင္းေလးမ်ား ကိုလည္း ေဖာက္သည္ ခ်ခ်င္ပါေသးသည္။

+++++

သူမအမည္က ျဖဴျဖဴပဲ ဆိုပါေတာ့၊ ျဖဴျဖဴတို႔ ၁၀တန္းေအာင္ေတာ့ သူမတို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕အနီးမွာ Government Technological College (GTC) လို႔ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္း တည္ေဆာက္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ သို႔ႏွင့္ ထို (GTC) ေက်ာင္းႀကီးတြင္ (Electronic Circuit) major ယူ၍ပညာစတင္သင္ၾကားခဲ့သည္။ ျဖဴျဖဴတို႔အတန္းတြင္ စုစုေပါင္းမွ ေက်ာင္းသား-သူ (၁၆)ဦး ပဲ႐ွိသည္။ ျဖဴျဖဴတို႔ Major ရဲ႕ [1styearAGTI, 2ndyearAGTI, B.Tech1styear, B.Tech2ndyear, BE] စသျဖင့္ (၅)တန္း ေပါင္းလုိက္မွ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသားက (၁၀၀) မျပည့္၊ (၇၀)ပတ္၀န္းက်င္ပဲ ႐ွိ၏။ ဆရာ-ဆရာမဦးေရကို ေက်ာင္းသားဦးေရႏွင့္ အခ်ဳိးခ်၍ (Electronic Circuit) major အတြက္ ၀န္ၾကီးဌာနမွ ခ်ေပးထားတာ ဆရာ-ဆရာမ (၅)ဦးပဲ႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ major ဘာသာ စုစုေပါင္းက အတန္း(၅)တန္း အတြက္ (၂၀) ေက်ာ္သည္။ ထိုအခါဆရာ(၁)ဦးလွ်င္ ဘာသာရပ္ ၄ဘာသာ၊ ၅ဘာသာစီ ယူၿပီး စာသင္ရေတာ့သည္။

ျဖဴျဖဴမွတ္မိေသးသည္။ ျဖဴျဖဴတို႔ ဆရာ ဦးေအာင္ေက်ာ္မိုးသည္ မနက္စာသင္ရန္ ထြက္လာေတာ့ ဆံပင္စုတ္ဖြားႏွင္ ့ျဖစ္ေနသည္။ တပည့္ေတြက ၀ိုင္းေျပာေတာ့ `ေအး.. နင္တို႔ကိုသင္ဖို႔ ငါ့မွာ ညကစာဖတ္ရတာ ဆိုင္း၀ိုင္းႀကီးတီးေနရသလို ဟိုဘာသာၾကည့္လိုက္၊ ဒီဘာသာၾကည့္ လိုက္နဲ႔... အခု၈နာရီေက်ာ္မွႏိုးလို႔ ပလုပ္က်င္းၿပီးထြက္လာခဲ့တာေဟ့.. မ်က္ႏွာသစ္ခဲ့တာေတာင္ ေက်းဇူးတင္´ တဲ႔။

စာေမးပြဲေတြကနီးလာခ်ိန္ ျဖဴျဖဴတို႔ရဲ႔ major ဘာသာတစ္ခုက ဆရာမ သင္ထားတဲ့ သင္႐ုိး မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သင္႐ိုးျပဌာန္းတဲ့ ဆရာက အသစ္ ျပဌာန္းလိုက္တာကို ျဖဴျဖဴတို႔ ေက်ာင္းက မသိလိုက္ပါတဲ့။ ကဲ--သင္ထားတဲ့ ဆရာမ ခင္မ်ာလဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း ဖတ္ၿပီး သင္ထား ခဲ့တာျဖဴျဖဴတို႔ အသိ၊ အသစ္ကို ျပန္သင္ေပးဖို႔ သူ႔မွာ အခ်ိန္မ႐ွိေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ စာေမးပြဲႀကီး စခဲ့ၿပီ။ ထိုဘာသာရပ္ ေျဖရတဲ့ေန႔မွာ ဆရာမက အေျဖေတြကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးျပသည္။ ဆရာႀကီးႏွင ့္တကြ အားလံုးက မသိလုိက္ မသိဖာသာ ေနၾကသည္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျဖဴျဖဴလဲ BE ဘြဲ႕ရ႐ွိခဲ့သည္။ ျဖဴျဖဴတို႔ BE တက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ GTC ကေန TU(Technology University) ဆိုတဲ့ အေခၚအေ၀ၚ ေျပာင္းခဲ့သည္။ ေက်ာင္းထိပ္က ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးမွာ Civil ဌာနက ဆရာေတြတက္ၿပီး ေဆးေတြသုတ္ စာေတြျပင္ေရးေနတာ ေတြ႕ေတာ့ ငါတို႔ေက်ာင္းက GTC မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာျဖဴျဖဴသိသြားသည္။ ေနာက္တစ္လ ေလာက္ၾကာေတာ့ သတင္းစာ ေတြထဲမွာ သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာနက GTC မ်ားကို ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း ႏိုင္ရန္ အဆင့္ၿမွင့္ တင္လိုက္သည္ဟု ပါရွိခဲ့ပါသည္။

ဆရာမျဖစ္လာေသာ ျဖဴျဖဴ စာသင္ဖို႔အတြက္ ဘာသာရပ္ေတြ ခြဲေတာ့ ယခုႏွစ္မွာ University ေတြျဖစ္သြားလို႔ ပညာေရးကို ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ ျဖစ္ေအာင္ စင္ကာပူက နန္ယန္း တကၠသိုလ္္ရဲ႕ သင္႐ုိးျပဌာန္းခ်က္နဲ႔ ၫွိလိုက္၍ စာအုပ္အသစ္ေတြ ေျပာင္းသြားသည္။ ျဖဴျဖဴသင္ဖို႔ တာ၀န္ယူရတဲ့ ဘာသာဟာ သူမကိုယ္တိုင္ တစ္ခါမွ မဖတ္ဖူုးခဲ့ေသာ ျပဌာန္းစာအုပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဌာနက ဆရာ-ဆရာမေတြက အားေပးသည္။

` ျဖဴျဖဴေရ စိတ္ညစ္မေနနဲ႔၊ ငါတို႔လဲဒီလိုပဲေဟ့၊ ဒီတြင္းထဲေရာက္မွေတာ့ ဒါပဲစားရေတာ့မွာပဲ၊ ဟဲ ဟဲ´ တဲ့။

သူတို႔ေတြက လုပ္သက္ ေတာ္ေတာ္ရၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရာမွာ သိပ္ၿပသနာမရွိ၊ ျဖဴျဖဴမွာေတာ့ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ ေဇာေခြၽးေတြ ျပန္ၿပီး အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြက သူကို႔ ေလွာင္ၿပံဳး ၿပံဳး ေနၾကသည္ဟု ထင္ေနသည္။ အားလံုးကို အျမင္ကပ္မိသည္။ ခုေခတ္ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္ေတာ္မိုက္႐ုိင္းသည္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။

++++++

ခုေခတ္ ေက်ာင္းသားေတြဟု အမည္ေပးခဲ့ေသာ ျဖဴျဖဴသည္ ဘယ္ေခတ္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ပါ သလဲ။ စာေရးသူ စဥ္းစားမိသည္။ မႏိုင္၀န္ကို ထမ္းရတဲ့အခါ ျဖစ္လာတတ္တဲ့ သဘာ၀လား။ စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္လည္း (သိပၸံႏွင့္နည္းပညာ၀န္ႀကီးဌာနက) ၂ႏွစ္ခြဲေလာက္ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း ႐ွိတဲ့ Master ဘြဲ႕ကို ၁ႏွစ္၃လေလာက္နဲ႔ ၿပီးေအာင္ ေမြးထုတ္ထားေသာ ေထာ့နဲ႔နဲ ႔ဆရာ တစ္ေယာက္ပါပဲ။ ကိုယ္သင္ရမယ့္ ဘာသာရပ္ေတြက သင္ရုိးၿပဌါန္းခ်က္ မတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္ အသစ္ေတြ ေျပာင္းေနလို႔ စာအုပ္ေတြ ႐ွာရတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး self-study နဲ႔ပဲ ျပန္လည္ သင္ၾကား ပို႔ခ်ေနရတဲ့ ဆရာတစ္ဦးပါ။ သီအိုရီပိုင္းက အဲလိုေတြ ၿဖစ္ေနသည္မို႔ လက္ေတြ႔ပိုင္း မွာေရာ ဘယ္လိုပါလဲ။


နည္းပညာတကၠသိုလ္ ဟူသည္ လက္ေတြ႕ပေရာဂ်က္မ်ား၊ field ဆင္းျခင္းမ်ား ရွိရပါသည္။ သို႔မွသာ ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ အၾကားအျမင ္အေတြ႕အႀကံဳမ်ား ႐ွိၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ရာတြင္ အဆင္ေျပ ႏိုင္ေပမည္။ ယခုေတာ့ လက္ေတြ႕ လုပ္ေဆာင္စရာ ပစၥည္းမ်ားမ႐ွိ သေလာက္ပင္။ ႐ွိသမွ်ေသာ စက္ပစၥည္း မ်ားမွာလည္း ေ႐ွးေဟာင္းျပတုိက္ထဲက ပစၥည္းေတြဟု ထင္ရသည္။ field ဆင္းႏိုင္ဖို႔အတြက္လည္း တာ၀န္ယူ ေဆာင္႐ြက္ေပးေသာ အဖြဲ႕အစည္း ဟူ၍မ႐ွိ။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ကိုယ္တုိင္ အဆက္အသြယ္႐ွာၿပီး field ဆင္းမွသာ ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။
တစ္ခုေတာ့ လုပ္ထားေပးသည္။ တကၠသိုလ္တုိင္းမွာ IP-star ဆိုတာတပ္ဆင္ၿပီး အင္တာနက္ ခ်ိတ္ဆက္ ေပးထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လူဦးေရ (၃၀၀၀) နီးပါး႐ွိေသာ ေက်ာင္း၏ ကြန္ပ်ဴတာလံုးေရမွာ အလံုး(၃၀) ခန္႔ျဖစ္သည္။ ထိုအထဲတြင္မွ အပ်က္မ်ားက ႐ွိေသးသည္။ အင္တာနက္ကိုလည္း ေက်ာင္းသူ-ေက်ာင္းသားမ်ား လာေရာက္ အသံုးျပဳျခင္းကို ကန္႔သတ္ထားသည္။ စက္မ်ား ပ်က္စီးသြားလွ်င္ တာ၀န္ခံမ်ားက တာ၀န္ မယူရဲေသာေၾကာင့္ အလြယ္တကူ ကိုင္တြယ္ ခြင့္မျပဳ။ ႏိုင္ငံ၏ အၫြန္႔အဖူးေလးမ်ား ပညာရင္ႏို႔ ေသာက္စို႔ရာ ေနရာမ်ားရဲ႕ အျဖစ္ အပ်က္ကေလးေတြပါ။ တာ၀န္႐ွိသူတုိင္းက တာ၀န္မခံရဲ ၾကသည့္အတြက္ ရ႐ွိလာေသာ ဆိုးျပစ္မ်ားဟုသာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသည္။

ယခုအခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာႏို႔ခ်ဳိတုိက္ေကြၽးေသာ ေက်ာင္းၾကီးမ်ားသည္ မာမူႀကီးေတြ အဆင့္ဆင့္ လက္လႊဲ လက္ေျပာင္းနဲ႔ ေရာင္းေနတဲ့ ႏြားႏို႔ေတြလို ေရေတြ အထပ္ထပ္ ေရာခံေနရတဲ့ ႏို႔ရည္က်ဲေတြပဲ ရႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ ဒီႏို႔ရည္က်ဲကိုေတာင္ အားလံုးဟာ ေသာက္သံုးႏိုင္ရဲ႕လား။

သိကၡာေတြ ေခ်ာင္ထိုးထားခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဆရာတို႔ ေက်ာင္းကားေပၚမွာ ဆံုၾကတဲ့အခါ ` ဆရာလာတာျမင္ရက္နဲ႔ ေနရာ ဖယ္မေပးတဲ့ ခုေခတ္ ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္ မိုက္႐ုိင္းသား´ လို႔ ဆရာကဆိုသလို ` ေက်ာင္းသားအေပၚ ေခါင္းပံုျဖတ္တဲ့ အေရး နည္းနည္းေလးေတာင္ ေလသံမဟရဲ.. သတၱိနည္းတဲ့ ခုေခတ္ဆရာ´ လို႔ ေက်ာင္းသားက ျမင္ေနၾကပါၿပီ။

ဘယ္သူေတြက မွန္သလဲ၊ဘယ္သူေတြက မွားသလဲ၊ တကယ္ေတာ့ အားလံုးဟာ မွားယြင္း ေနတဲ့စနစ္ရဲ႕ သားေကာင္ေတြ မဟုတ္ပါလား။ မုန္႔လံုးကို စကၠဴမကပ္ၾကပဲ စနစ္မွားႀကီးကို တုိက္ဖ်က္ရဲေသာ သိကၡာ႐ွိသည့္ဆရာ၊ သိကၡာ႐ွိသည့္ ေက်ာင္းသား၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ အျပည့္အ၀႐ွိေသာလူသားမ်ား အေနႏွင့္ ႏို႔ရည္ ခ်ဳိခ်ဳိေမႊးေမႊးကို ေသာက္သံုးႏုိင္ဖို႔ အားလံုးမွာ တာ၀န္႐ွိေနသည္ကေတာ့အမွန္ပင္။ ။