မေတာ္ေသာ္လည္းမေရွာ္တဲ့တပည့္ေတြ

ေရးသားသူ - ေဒါက္တာေအာင္ၾကီး

ယခုတေလာစာေမးပြဲေတြထပ္လို႔ေနသည္။ တတိယႏွစ္ စာေမးပြဲ၊ ေနာက္္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲ၊ ေဆးပညာ မဟာသိပၸံ စာေမးပြဲ၊ တတိယႏွစ္ စာေမးပြဲက အဦးဆံုးစစ္ရသည့္ စာေမးပြဲ။ တတိယႏွစ္မွာ ေဆးေက်ာင္းသား/သူေတြ ေဆး႐ံုမွာ လက္ေတြ႔သင္တန္းဆင္းရသည္။ ေဆးပညာဌာနမွာ ၆ လနီးပါး၊ ခြဲစိတ္ပညာဌာနမွာ ၆ လာနီးပါး။ ေဆးပညာဌာနမွာ posting က်ရင္ ဌာနလက္ေအာက္ရွိ ဖ်ားနာေဆာင္ေတြမွာ ေရာဂါရာဇ၀င္ ေမးျမန္းနည္း၊ လူနာေရာဂါ လကၡဏာ ရွာေဖြစမ္းသပ္ ေဖာ္ထုတ္နည္းေတြ သင္ယူေလ့က်င့္ရသည္။ လူနာကုတင္ေဘးမွာ။ လူနာႏွင့္၊ ဆရာႏွင့္။ (Bed-side Teaching) ဟု ေခၚသည္။ Posting ၿပီးခါနီးမွာ ေက်ာင္းသား/သူအားလံုး ဆရာ/ဆရာမေတြ၏ စမ္းသပ္အကဲျဖတ္ခ်က္ ခံယူရသည္။ ေရာဂါရာဇ၀င္ ေမးျမန္း တတ္ရဲ႕လား။ ဒီကေလးေတြကို ေလ့က်င့္သင္ၾကား ေပးခဲ့သူ ဆရာ/ ဆရာမ အားလံုးလိုလုိ ယင္းဆန္းစစ္မႈတြင္ ပါ၀င္ရသည္။ သုိ႔မွာသာ မိမိတို႔သင္ၾကားမႈ၊ တပည့္တို႔ သင္ယူမႈ၊ မည္မွ်ထိ ေရာက္မႈ ရွိ/ မရွိ သိရသည္။ အေကာင္းဆံုး Feed-back ပင္။

ကၽြန္ေတာ္စစ္ရသည့္ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူေလးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ နယ္ဘက္က ျဖစ္ေနသည္။ စကတည္းက ယဥ္သကိုဆုိရမလို လူနာေရာဂါ ရာဇ၀င္တင္ျပေတာ့ သူကေလးက လူနာဟာ `ဟက္ဒါခ်ီ´ ေရာဂါ ခံစားေနရသည္ဟု ေျပာသည္။ ``ဟ- ဘာေရာဂါႀကီးလဲကြ´´လုိ႔ေမးေတာ့ ``ေခါင္းကိုက္ေရာဂါေလ ဆရာႀကီးရဲ႕´´ဟု သူက မဆုိင္းမတြ တံု႔ျပန္သည္။ ဆရာက ဒါေလးေတာင္ မသိဘူးလားဆိုသည့္ ေလသံႏွင့္။ ေၾသာ္ သိၿပီ၊ သိၿပီ။ Headache `ဟက္ေအ့(ခ)´ကို သူက ``ဟက္ဒါခ်ီ´´လို႔ အသံထြက္ေပသကိုး။ ဒါလည္း အံ့ဖြယ္ သုတတစ္ပါးေပ့ါ။ လူနာရဲ႕ အလုပ္အကိုင္ အေၾကာင္းတင္ျပရာမွာ ေရလုပ္ငန္းလုပ္သတဲ့။ ``ေရလုပ္ငန္းဆုိတာ ဘာကို ဆုိလုိတာလဲ´´ေမးေတာ့ ``ေရနံတူးတဲ့ လုပ္ငန္းပါ ဆရာ´´တဲ့။ ဒါနဲ႔ ``သမီးေရ-ေရလုပ္ငန္းဆိုတာ ဆရာနားလည္တာကေတာ့ တံငါ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းကို ေျပာတာပါကြဲ႕´´ေျပာေတာ့ ``ကၽြန္မတုိ႔ နယ္ဘက္မွာ တံငါလုပ္ငန္းလုိ႔ပဲ ေပါင္းေခၚလိုက္တာပဲဆရာ´´တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ သူတို႔ နယ္သား ဆုိသဟာ ဒီသူငယ္မ သိဟန္မတူ။ လူနာႏွင့္ လူနာရွင္ကို တုိက္႐ုိက္ေမးၾကည့္ေတာ့ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲ ပိုက္ခ်စားတဲ့ တံငါသည္ေတြပါတဲ့။ လူနာက ငါန္းဇြန္နယ္က။ စဥ့္ကူးဘက္လာၿပီး တံငါလုပ္ရာက တေကာင္းဘက္မွာ ၀ါးခုတ္လုပ္ငန္း အဆင္ေျပတယ္ၾကားလို႔ တေကာင္းဘက္တက္ၿပီး ၀ါးလုိက္ခုတ္တာ၊ ၀ါးခုတ္ရင္း ေတာထဲ ေတာင္ထဲ ငွက္ဖ်ားမိလာတာ။ ဒါနဲ႔ တပည့္မကို တေကာင္းဆိုတာ ဘယ္နားရွိသလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ``မသိဘူးဆရာ´´တဲ့။ ျမန္မာစကားနဲ႔ စာေပမွာ တေကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိအဆုိအမိန္႔ ၾကားဖူးသလဲ ေမးၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း တေကာင္းဆုိတဲ့ နာမည္ကိုပင္လွ်င္ မၾကားဖူးပါတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ရ သည္။ ငါ့တာ၀န္က ေဆးပညာ ဘာသာရပ္ စစ္ေဆးဖုိ႔ေပကပဲ။ အ တဲ့လူေတြ သမိုင္းမသိတာ ငါနဲ႔မဆုိင္ေလ။

လူနာ ေရာဂါရာဇ၀င္ၿပီးေတာ့ အၾကင္ေက်ာင္းသူ လူနာကိုင္တြယ္ စမ္းသပ္ၿပီး ေရာဂါလကၡဏာ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္စြမ္း ရွိ/မရွိ ဆက္စစ္ရသည္။ လူနာ ခႏၶာကိုယ္ကို ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္ရာမွာ ႏွလံုးေသြးေၾကာစနစ္၊ အသက္႐ႈမႈစနစ္၊ အစာအိမ္/ အူလမ္းေၾကာင္းစနစ္၊ ဦးေႏွာက္/ အာ႐ုံေၾကာစနစ္ စသျဖင့္ ခြဲထားရာ အစာအိမ္/ အူလမ္းေၾကာင္းစနစ္က နည္းနည္းလြယ္သမို႔ ယင္းစနစ္ကို အႏွီေက်ာင္းသူေလး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ စမ္းတတ္ မစမ္းတတ္ စစ္ေဆးရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ ``ကဲ ကဲ- ဒီလူနာရဲ႕ အသည္းကို စမ္းျပစမ္းကြယ္´´ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူကေလးက ဇိုးဇိုးဇပ္ဇပ္ ထစမ္းျပပါေလေတာ့သည္။ အင္းအင္း- မစိုးလွဘူးေပါ့ ထင္ေနတုန္း ကေလးမက လူနာရဲ႕ ညာဘက္နံေအာက္ စမ္းရမည့္အစား ဘယ္ဘက္နံၾကားထဲ လက္ထည့္ စမ္းေနတာ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္ေျပာရမည္မသိ။ ``ဟဲ့ ဟဲ့- အဲ့ဒါ အသည္းေနရာ ဟုတ္ရဲ႕လားကြယ့္´´ ေထာက္လုိက္ေတာ့ သူငယ္မက ဟက္ခနဲ ရယ္လုိက္ၿပီး ``သမီးက အသည္းနဲ႔ သရက္ရြက္ေနရာ ေရာေနတယ္ ဆရာ´´ တဲ့။ ``ဒါျဖင့္ရင္ အသည္းက ဘယ္နားရွိသလဲကြယ့္´´ ေမးျပန္ေတာ့ ``ညာဘက္နံေအာက္နား ထင္တာပဲဆရာ´´ တဲ့။ ထင္တုန္းပဲလား ငါ့တပည့္ရယ္။ ``ဒုတိယႏွစ္မွာ ခႏၶာေဗဒ ဘယ္လုိေအာင္ခဲ့သတံုး´´။ ``ကၽြန္မ ခႏၶာေဗဒ က်လုိ႔ ျပန္ေျဖ ရတယ္ဆရာ´´တဲ့။ နႏိၵယေရာ နႏိၵယ အေဖပါ ေသသင့္သည့္ပြဲ။ ႏွလံုးကေရာ ဘယ္နားရွိတာတုန္းလုိ႔ ဆက္ေမးမယ္ ႀကံၿပီးခါမွ ကိုယ္ရွိန္သတ္လုိက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ႏွလံုးက ခ်က္နားမွာ ရွိတယ္ ဆုိလိုက္မွျဖင့္။ ဆရာႀကီး တစ္ဦး၏ ျဖစ္ရပ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္မေမးဖုိ႔ သတိေပးေနေလသည္။ လြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ေက်ာ္က ေရာဂါေဗဒ ဆရာ၀န္ႀကီးတစ္ဦး ႀကံဳေတြ႔လုိက္ရသည့္အျဖစ္။ ဆရာႀကီး က စာသင္ရာမွာ သူအထင္ႀကီးေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကိုပဲ မဲၿပီး စာေမးေလ့၊ စာသင္ေလ့ ရွိသည္။ ဘုန္းႀကီးေတြ တရားေဟာရင္ တရားေထာက္ ထားသလုိမ်ဳိး။ ထုိေန႔က သူအထင္တႀကီး ေရြးလိုက္ေသာ ေက်ာင္းသားက စာေတာ္ေက်ာင္းသားစာရင္းမ၀င္။ ဆရာႀကီးက အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေမးခြန္းေတြေမး၊ စာဆက္သင္။ ေက်ာင္းသားက ဘာတစ္ခြန္းမွ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏိုင္မေျဖတတ္။ မေျဖႏုိင္။ ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီး တစ္ဆင့္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး မလြယ္မခက္ ေမးခြန္းေတြေမး၊ စာဆက္သင္။ ဒီေမးခြန္းေတြကိုလည္း အေမာင္ေက်ာင္းသားက မေျဖႏိုင္ျပန္ ဆရာႀကီး နည္းနည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္လာၿပီ။ ဒါနဲ႔ စာသင္ခဏ ရပ္လုိက္ၿပီး ``ေနပါအံုး ေမာင္ေက်ာင္းသားရဲ႕။ တစ္ခု စဥ္းစဥ္းစားစားေျဖစမ္းကြယ္။ ႏွလံုးမွာ အခန္း (Chamber) ဘယ္ႏွခန္း ပါသလဲကြယ့္´´ ေမးလုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားက ေတြခနဲ ေခတၱ စဥ္းစားလုိက္သည္။ ၿပီးမွ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အသံ၀ါႀကီး ႏွင့္ ``သံုးခန္းပါ ဆရာႀကီး´´တဲ့။ ဆရာႀကီး မိမိကုိယ္ကို မလဲၿပိဳေအာင္ အႏိုင္ႏိုင္ထိန္းၿပီးခါမွ ေလေအးကေလးႏွင့္ ေျပာလုိက္သတဲ့။ ``တပည့္ေရ- ဆရာေတာင္းပန္ပါတယ္။ ခုနက ေမးခြန္းေတြကို ဆရာျပန္႐ုတ္သိမ္း ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မင္းကိုေမးမိတာကိုက ငါ့အမွား ငါ့အမွား´´လုိ႔ ေျပာရွာသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကြက္ ခ်န္ခဲ့တာ။ ေတာ္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆရာႀကီးလုိ ``ငါ့အမွား ငါ့အမွား´´လို႔ ေအာ္ေနရမွာ စိုးလို႔။

ႏွလံုးေသြးေၾကာစနစ္ စမ္းသပ္ဖုိ႔ အပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးမကို လူနာ၏ လက္ေကာက္၀တ္ ေသြးေၾကာ စမ္းခုိင္းသည္။ သူေသြးေၾကာစမ္းေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးၿပီဆုိကာမွ ``သမီးေရ- လူနာေသြးခုန္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲကြယ့္´´ ေမးလိုက္သည္။ ``မ်ားတယ္ ဆရာႀကီး၊ တစ္မိနစ္ကို ၂၅ႀကိမ္ေတာင္ ခုန္ေနတယ္´´တဲ့။ ``ဟ-ေနပါအံုးဟ၊ လူတစ္ဦးရဲ႕ ပံုမွန္ ေသြးခုန္ႏႈန္းက ဘယ္ေလာက္လဲကြယ္´´ေမးေတာ့ ``၁၄ႀကိမ္နဲ႔ ၁၈ႀကိမ္ၾကားပါဆရာ´´တဲ့။ ဒီတစ္ခါ မိမိကုိယ္ကို မၿပိဳမလဲေအာင္ ထိန္းထားလုိက္ရသူက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပင္။ ``ကဲ-ကဲ သမီးေရ၊ သမီးရဲ႕ လက္ေကာက္၀တ္ ေသြးခုန္ႏႈန္း တစ္မိနစ္တိတိ စမ္းစမ္းကြယ္´´ ေျပာေတာ့ သူကေလးက တစ္မိနစ္တိတိ အခ်ိန္ယူၿပီး စမ္းသပ္ပါေလသည္။ ``ကၽြန္မေသြးခုန္ႏႈန္းကလည္း ျမန္ေနတယ္ဆရာ၊ ၂၂ေတာင္ရွိတယ္´´တဲ့။ မိမိေဘးဘီမွာ မိမိကို ကယ္မည့္သူ တစ္စံုတစ္ဦးရွိလုိရွိျငား ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိမိလိုပင္ တပည့္ေတြ ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းတာ ခံေနရသည့္ ဘ၀တူဆရာတူဆရာေတြကိုပဲ ေတြ႔ရေတာ့ လူ႔ကံ ၀ကံ လုိ႔ပဲ သေဘာထား လုိက္ရသည္။ ႀကံရာမတဲ့ အဆံုး လူနာ၏ ခင္ပြန္း ေတာသားေလးကို ``မင္းလက္ေကာက္၀တ္ ေသြးခုန္ႏႈန္း စမ္းျပစမ္းကြယ္´´ ေျပာၿပီး တစ္မိနစ္တိတိ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ဦးသား ထုိင္ေစာင့္ ၾကသည္။ ေကာင္ေလးက ``ကၽြန္ေတာ့္ေသြးခုန္ႏႈန္းက ၉၀ရွိတယ္ဆရာ´´တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒီကေလးကိုပဲ ထၿပီး ေက်ာသပ္ရေတာ့မလို။ ကိုယ့္တပည့္မကိုပဲ နားရင္းထအုပ္ရေတာ့မလို။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့လည္း ဒီကေလးမေလးကို ေလ့က်င့္သင္ၾကားတဲ့ ဆရာေတြထဲ ငါလည္းပါေနတာပဲ ငါ့တာ၀န္လည္းမကင္းဘူးဟု စိတ္ေျဖလုိက္ရသည္။ အားလံုးကို ၿမိဳခ်လုိက္ၿပီး စာေမးပြဲကို ၿပီးေအာင္ ဆက္စစ္လုိက္သည္။ စိတ္ထဲေတာ့ တႏု႔ံႏုံ႔။

ဒီကေလးေတြ တတိယႏွစ္ေအာင္ၿပီး စတုတၳႏွစ္ တက္ရဦးမည္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(က)။ ၿပီးရင္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(ခ)တန္း။ ေဆးေက်ာင္းေနာက္ဆံုးႏွစ္။ ဒီအတန္းမွာ ေဆးပညာ၊ ခြဲစိတ္ပညာ၊ သြားဖြား မီးယပ္ပညာ၊ ကေလးက်န္းမာ ပညာအဓိက ေလးဘာသာသင္ရသည္။ ဌာနတစ္ခုတြင္ သံုးလစီ တက္ရသည္။ ဒီအတန္းက ေက်ာင္းသူ/သားေတြကို ေလ့က်င့္ သင္ၾကားရာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပါ၀င္ရတာပဲ။ တတိယႏွစ္၊ စတုတၳႏွစ္အတန္းေတြမွာ စာမေၾကခဲ့ေသာ တပည့္ေတြ ဒီအတန္းမွာ ဒုကၡေရာက္ရျပန္သည္။ လူနာ ေရာဂါ ရာဇ၀င္ မေမးတတ္ေသး။ လူနာေရာဂါလကၡဏာေတြကို မစမ္းသပ္တတ္၊ မေဖာ္ထုတ္တတ္ေသး။ သူတုိ႔ ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ဆက္လက္ေလ့က်င့္သင္ၾကားရ၊ `ေမာင္း´ရျပန္သည္။ ေရာဂါအစူအစဥ္၊ ကုထံုး၊ ေဆးခ်က္ ေရာဂါ၏ ေရွ႕အလားအလာေတြပါ ျဖည့္ဆည္း သင္ၾကားေပးရသည္။

ဒီကေလးေတြကို ဂ႐ုျပဳၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသားက ညိဳမိႈင္းမိႈင္း၊ မ်က္လံုးက၀ိုင္း၀ုိင္း၊ စာေမးလိုက္ရင္ ေခါင္းကေလးေတြ ငံု႔ကာငံု႔ကာ၊ ရွက္သလို ရြံ႕သလို၊ မ်က္လံုးေတြကလည္း အေရာင္အေသြး သိပ္ေတာက္ ေတာက္ပပမရွိ။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာေတြအေပၚ ခံတန္တန္ အမူအရာေတာ့ မရွိရွာ။ ဆရာနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ခါးကေလး ကိုင္း၊ ကိုယ္ကေလးကို ၫႊတ္ကာၫႊတ္ကာ။ စာေမးလုိက္ရင္ ပါးစပ္ကို တင္းတင္းေစ့ထားၿပီး သြားၾကားေလသံမွ် မထြက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္စည္း ႏိုင္ၾကသူေလးေတြ။ တပည့္တစ္ဦးေျပာတာ သတိရမိေသးေတာ့။ ``ကၽြန္ေတာ္စာသင္ရတဲ့ အုပ္စုထဲ ျဖဴစပ္စပ္ေကာင္မေလး ေတြပါလာရင္ စာသင္ရတာေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္´´တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ညိဳမည္းမည္းအုပ္စုကေတာ့ စာေမးပြဲေျဖရင္ တစ္ခါမေအာင္၊ ႏွစ္ခါမေအာင္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး သံုးႀကိမ္ေျမာက္မွ အကၽြတ္အလြတ္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၾကရသည္။ ကံႀကီးလုိ႔။ ကံႀကီးေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုးက ၀ုိင္း၀န္းရ ေဖးမရေသးသည္။

ဒီကေလးေတြ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေအာင္ၿပီးေတာ့ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္အျဖစ္ တစ္ႏွစ္၀င္လုပ္ရသည္။ တစ္ႏွစ္တိတိ သင္ၾကားေလ့က်င့္ၿပီးခါမွ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ တက္ခြင့္ရသည္။ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ တစ္ႏွစ္တာ ကာလမွာ တစ္ခ်ဳိ႕က ႀကိဳးစားပမ္းစား တတ္တတ္ႁကြႁကြ လုပ္ၾကသည္။ အလြန္ႀကိဳးစားသူ ေျမာ္ျမင္သူတစ္စုက ေတာ့ TOEFL ေတြ IELTS ေတြေျဖဖုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကၿပီး။ စကားေျပာသင္တန္းေတြ တတ္ၾကၿပီ။ ၾသစေၾတးလ် အမ်ဳိးေတြဆီ လွမ္းခ်ိတ္ေနၾကၿပီ။ အင္တာနက္မွ တဆင့္ လမ္းေၾကာင္းေတြ ရွာေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ ညိဳတုိတုိ အုပ္စုကေတာ့ ေနၿမဲ။ ႐ုံထဲက လူနာႏွင့္ ပတ္သက္လုိ႔ စာေမးလုိက္ရင္လည္း ေခါင္းကေလး ငံု႔ထားၿမဲ။ ႏွစ္ကိုယ္ ၾကား ေလသံေလးႏွင့္ ေျပာၿမဲ။ သူတို႔ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ရွာတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က ေက်းဇူးတင္ရမလုိ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္ေပတံႏွင့္ တုိင္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ လူနာအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈက ေပမမီဟု ခံစားရသည္။ သိခ်င္ တတ္ခ်င္ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ကလည္း ေလ်ာ့ရဲရဲ အားမပါသလုိ။

ေမလဆန္း နာဂစ္မုန္တိုင္း ဧရာ၀တီ/ရန္ကုန္ႏွင့္ ေဒသအခ်ဳိ႕ကို ၀င္ေဆာင့္ေတာ့ မုန္တုိင္းႏွင့္ေ၀းရာ ျမန္မာႏုိင္ငံအထက္ပိုင္းလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကိုင္လႈပ္ခံလုိက္ရသည္။ ငါတုိ႔ ဘယ္လုိကူရမလဲ။ ဘာေတြ လုပ္ေပးႏုိင္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ ညိဳတုိတုိေတြ လႈပ္ရွားၾကတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာေတြကိုပင္ ေက်ာ္သြားသည္။ ပစၥည္း/ေငြ အလွဴေကာက္ခံ ရာမွာ ေဆးအဖြဲ႔ႏွင့္ လုိက္ဖုိ႔ စာရင္းေပးရာမွာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚမွာ တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္အားေပးၿပီး ျပန္လာေသာ တပည့္ေလးေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေတြ႔သည္။ သူတုိ႔ မ်က္ႏွာညိဳညိဳေလးေတြ ၀င္းလက္ေတာက္ပေနသည္။ သိမ္ေမြ႔သည့္အလင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေပၚသို႔ပင္ ဖိတ္စဥ္လုိ႔ေနသည္။ လွ်ံက်လာသည့္ ထုိအလင္းကို ကၽြန္ေတာ္ သုတ္မပစ္ရက္။

ကၽြန္ေတာ့္ တပည့္ေလးေတြ အာရွအဆင့္မီ၊ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီဆရာ၀န္ေတြ ျဖစ္လာမျဖစ္လာ ကၽြန္ေတာ္ အာမမခံႏုိင္။ သူတုိ႔ေတာ္ မလား၊ ေက်ာ္မလား၊ ကၽြန္ေတာ္ ယတိျပတ္ မေျပာႏုိင္။ သို႔ေပတဲ့ ဒီကေလး ေတြလိမၼာေရးျခားရွိေသာ ဆရာ၀န္ေကာင္းေတြျဖစ္လိမ့္မည္။ အနစ္နာခံတတ္ေသာ ဆရာ၀န္ေလးေတြ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔တတ္ေသာ ဆရာ၀န္ေလးေတြ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ေရႊဘုိဘက္မွလာေသာ ျမန္မာစစ္စစ္ မည္းမည္း သည္းသည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေတာင္သူ ဦးႀကီးေတြ ေတြ႔ရတုိင္း ကၽြန္ေတာ္အားရွိသလို ခံစားရသည္။ ယခုလည္း မုန္တုိင္းခရီးျပန္ တပည့္ေလးေတြ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေတာ့ အလားတူ ခံစားမႈမ်ဳိး မိမိကိုယ္မွာ ျပန္လည္ႏိုးထ လာတာ ကၽြန္ေတာ္သိသိမွတ္မွတ္ ျဖစ္ေနမိသည္။

ေဒါက္တာေအာင္ၾကီး

The author is the Professor and Head of the Department of Medicine from University of Medicine, Mandalay and also a well-known essayist in Burma.