အလြတ္က်က္မွတ္သည့္ အေလ့အက်င့္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ၏ ပညာသင္ၾကားမွဳ စနစ္ကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ကိုယ္တိုင္ ေလ့လာကာ ေဆြးေႏြးအေျဖ႐ွာေစသည့္ နည္းလမ္းထက္၊မွတ္စုေပး၍ အလြတ္က်က္မွတ္ေစသည့္ နည္းလမ္းက အေျခခံပညာေရးစနစ္ တြင္သာမက အဆင့္ျမင့္ပညာေရးစနစ္ ထိေအာင္ လႊမ္းမိုးအသားက်ေနတာကို ေတြ႕႐ွိေနရပါတယ္။ ဒီအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပညာသင္ၾကားရျခင္းဟာ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းေတြကို အလြတ္အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ေစဖို႔လား ? ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ့လားထားတဲ့ သင္႐ိုးေတြကို အေျခခံၿပီး ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေျခအေနကို လိုက္ၿပီး အသံုးခ် ေျဖ႐ွင္းေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ေစဖို႔လား ? ဘယ္အတြက္ ျဖစ္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔လိုပါမယ္။

ဆရာေက်ာ္၀င္း ေရးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာေတာ့ ပညာတက္ (ပညာ႐ွိ) ဆိုတာကို ဟိုးအရင္ကေတာ့ မွတ္သားႏိုင္မွဳစြမ္းရည္ နဲ႔တိုင္းတာတယ္၊ ပညာဗဟုသုတေတြ မ်ားမ်ား႐ွာေဖြ မွတ္သားႏိုင္ၿပီး ျပန္လည္႐ြတ္ျပႏိုင္သူမ်ိဳးေပါ့။ ေနာက္က်ေတာ့ ပညာ႐ွိ ဆိုတာကို အသံုးခ်ႏိုင္မွဳစြမ္းရည္ နဲ႔တိုင္းတာလာၾကတယ္၊ မိမိသင္ယူေလ့လာ ထားတဲ့ အတက္ပညာကို သင့္ေလ်ာ္တဲ့ေနရာမွာ ျပန္လည္အသံုးခ်ႏိုင္သူမ်ိဳးေပါ့။ ယေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ ပညာ႐ွိဆိုတာကို ပညာေဖၚထုတ္ႏိုင္မွဳစြမ္းရည္ (နည္းပညာသစ္၊ေလ့လာေဖၚထုတ္မွဳအသစ္မ်ား) နဲ႔တိုင္းတာေနၾကပါၿပီတဲ့၊ သင္ယူေလ့လာထားတဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ထပ္ဆင့္ေ၀ဖန္သံုးသပ္ ေလ့လာဆန္းစစ္ကာ နည္းပညာသစ္မ်ား ေတြ႔႐ွိေဖၚထုတ္ေပးႏိုင္သူမ်ိဳးကိုေခၚပါသတဲ့။ ကဲကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုပညာ႐ွိမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကမလဲ ?
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြကေတာ့ ဟိုးအရင္က ပညာ႐ွိလို႔ သက္မွတ္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကိုခ်ီတက္ေနရၿပီး၊ ႏိုင္ငံတကာက လူငယ္ေတြကေတာ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ပညာ႐ွိဘ၀ဆီ လွမ္းခ်ီေနၾကၿပီလို႔ အၾကမ္းအားျဖင့္ သံုးသပ္မိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ပညာ႐ွိဘ၀ကိုလွမ္းတက္ႏိုင္ဖို႔ ဘာေတြလိုအပ္မလဲ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ကေတာ့ ဘက္ေလးဘက္လံုးက အခ်ိဳးညီစြာ လွမ္းတက္ႏိုင္ရပါမယ္။ ဘက္ေလးဘက္ဆိုတာကေတာ့ ၁၊စနစ္ ၂၊ဆရာ ၃၊ေက်ာင္းသားႏွင့္ ၄၊ပံ့ပိုးကူညီသူတို႕ ကိုဆိုလိုတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ စနစ္နဲပတ္သတ္၍ေတာ့၊ မိမိတိကိုယ္တိုင္ စီမံေတာင္းဆိုႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ႐ွိတဲ့ အတြက္ေရာ၊ က်ယ္ျပန္႔လြန္းတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ မေဆြးေႏြးလိုပါ။ ဆရာေတြရဲ႕ သင္ၾကားမွဳစနစ္နဲ႔ ခံယူခ်က္ အေပၚေတာ့ အနည္းငယ္ ေဆြးေႏြးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း တူမေလးတစ္ေယာက္ စာေမးပြဲေျဖခါနီး စာက်က္ေနတာ သူ႕စာကေထာက္ေနလို႔ ေခ်ာသြားေအာင္ နည္းနည္းျပင္ေပးတာ ခါးခါးသီးသီးကို ျငင္းဆိုတာခံရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဓိပၸါယ္ ဆိုလိုရင္း အတူတူဘဲလို႔ ႐ွင္းျပကာမွ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္က်ေအာင္ ငိုပါေတာ့တယ္။ အမွတ္ျပည့္ရဖို႔ အတြက္ ေက်ာင္းကဆရာ ေပးတဲ့မွတ္စုအတိုင္း ၏ ၊ သည္ လြဲလို႔မရပါဘူးတဲ့ ခင္ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆိုးသလဲ ဆိုရင္ ၀ါက်ေတာင္ ေက်ာင္းကဆရာဖြဲ႕ေပးတဲ့ တိုင္းက်က္ေျဖသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ့္ေတာ့္ကို စိတ္လည္းပ်က္ၿပီး၊ ကေလးေတါကိုလည္း သနားမိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အလင္းေပးတယ္ဆိုတဲ့ ဆရာေတြက ဘာေၾကာင့္ ကေလးေတြ႕ရဲ႕ မ်က္စိေတြကို လြတ္လပ္ခြင့္ မေပးဘဲ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကန္႔သတ္ေဘာင္ခတ္ ထားရတာလဲဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေျပာရရင္ ဆရာေတြက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေလးစားအထင္ႀကီးမွဳကို ခံယူခ်င္တယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ အားထားရတဲ့ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ခံယူခ်င္ၾကတယ္ အဒီေတာ့ ဆရာေျပာတာသာ အမွန္ က်န္တဲ့သူေျပာတာ အကုန္အမွားဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ကေလးေတြကလည္း ျပင္ပေတြ႕႐ွိခ်က္ေတြကို ဆရာကိုတင္ျပေဆြးေႏြး တဲ့အခါမွာ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းမခံရတဲ့အခါမွာ ေမြးရာပါ ဆူးစမ္းလိုစိတ္ေတြဟာ ေမွးမွိန္ေပ်က္ကြယ္ လာခဲ့တာ အေျခခံပညာေရးက စခဲ့တာ အထက္တန္းပညာေရး ထိတိုင္ေအာင္ပါဘဲ။ ဆရာေတြက အေျဖတိုင္းမွာ ေနာက္ထပ္သီးျခား မတူညီႏိုင္တဲ့ အေျဖေတြ႐ွိႏိုင္ ေသးတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ကေလးေတြကို ဖံုးအုပ္ထားၾကတယ္။ ဒီအခါမွာ သင္႐ိုးတစ္ခုလံုး အလြတ္ရသည့္တိုင္ ဒီသင္႐ိုးထဲမွာ မပါတဲ့ ကြဲျပားတဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ကို ရင္ဆိုင္ရၿပီ ဆိုလ်င္ ........ (ဆက္လက္ေဆြးေႏြးလိုပါသည္)
မ်ိဳးသန္႔