ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း

သိန္းႏုိင္

“ဘာသာရပ္ၾကီး တစ္ခုလံုးကို ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ၾကတာေနာ္။ မ်ဳိးဆက္ ၄ ခုေလာက္ေတာင္ရွိေနျပီ။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာလည္း ျပန္ထည့္ဖို႔ကို မစဥ္းစားခဲ့ၾကဘူး။ အခုထက္ထိ ျဖဳတ္ထားၾကတုန္း။ ဒါဟာ ပညာေရးဆိုင္ရာ ရက္စက္မႈပါ။ တာ၀န္မဲ့မႈလည္းျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းဆရာ ျပန္လုပ္ၾကေပမယ့္လည္း ကိုယ္ကမသင္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုျပန္သင္ေပးႏုိင္မွာလဲ။”

အျမဲစြတ္စိုေနတတ္ေသာ နယ္ေျမျဖစ္သျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္လံုးမွာ စိမ္းစိုလန္းဆန္းလ်က္။ ပင္လယ္ျပင္ၾကီးကို အမွီျပဳျပီး ၀မ္းစာရွာၾကရရွာေသာ မိသားစုမ်ား၏ ကေလးမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းမ်ားကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဖြင့္လွစ္ထားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ မိုးဦးရာသီတြင္ ရက္တို ဆရာအတတ္ပညာေရးသင္တန္းကို ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ အစြန္အဖ်ား နယ္ေျမတစ္ခုတြင္ က်င္းပ ျပဳလုပ္ခြင့္ရရွိခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္း အေျခခံပညာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေက်ာင္းဆရာတာ၀န္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသူမ်ား အပါအ၀င္ အသက္အရြယ္မ်ဳိးစံု ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမမ်ား စုစုေပါင္း ၆၀ ဦးခန္႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ကေလးဖြံ႕ျဖိဳးမႈပညာ၊ ၪဏ္ရည္အေထြေထြ စြမ္းရည္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ကေလးဗဟိုျပဳ စာသင္ၾကားနည္းမ်ား၊ အႏုရသပညာေရး၊ သင္ရိုးညႊန္း တမ္းပညာႏွင့္ ပညာေရးစီမံခန္႔ခြဲမႈတုိ႔ကို ဦးစားေပးေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့သည္။ က်ယ္ျပန္႔၊ မွ်တေသာ ေက်ာင္းသင္ရိုးညႊန္းတမ္း တစ္စံုကို လိုအပ္ေနသည့္ ယင္းေဒသတြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ သင္တန္းမ်ဳိး၊ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ဳိး ယခင္က မရွိခဲ့ေသးပါ။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ သင္တန္း နည္းျပဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ သင္တန္းသူ၊ သင္တန္းသား ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားအတြက္ လြန္စြာအားရ ေက်နပ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ စုေပါင္း ေဆြးေႏြးေလ့လာျခင္းျဖင့္ အားလံုးအတြက္ ပညာေရး အေတြးအျမင္သစ္မ်ား၊ အက်င့္အၾကံသစ္မ်ား ရရွိခြင့္ကို ဖန္တီးႏုိင္ခဲ့ၾကျပန္သည္။

ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း

သင္တန္း၏ အေရးၾကီးေသာ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုလည္းျဖစ္၊ ေရရွည္လုပ္ငန္းစဥ္တစ္ခုအေနျဖင့္လည္းရွိေနမည့္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း ပညာေခါင္းစဥ္ကို ေဆြးေႏြးၾကရာ၀ယ္ ျမန္မာ့ပညာေရး ရႈခင္းမွ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ေလေသာ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ၾကေတာ့၏။ က်ယ္ျပန္႔၊ မွ်တေသာ သင္ရုိးညႊန္းတမ္းကို မည္သို႔တည္ေဆာက္ၾကပါမည္နည္း။ ဘက္စံုပညာေရးဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ပညာ၊ ပညာေရး၊ ေက်ာင္းပညာေရး၊ မူလတန္းပညာေရး စသည္တို႔၏ အဓိပၸါယ္တို႔ကို ဖြင့္ဆိုျခင္းျဖင့္ စတင္ေဆြးေႏြးရေတာ့သည္။ အေျခခံပညာေရး၏ ရည္မွန္းခ်က္ကို ရွင္းလင္းရေတာ့၏။

ဘာသာရပ္မ်ားဖြဲ႔စည္းပံုႏွင့္ ၂၁ ရာစု အတြက္ အေျခခံပညာသင္ရိုးညႊန္းတမ္းဖြဲ႔စည္းမႈကိုေဆြးေႏြးၾကစဥ္ သင္တန္းနည္းျပဆရာမွ အမွတ္မထင္ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေကာက္ခါငင္ခါ ေမးျမန္းေလသည္။
“အခုဒီသင္တန္းကို တက္ေရာက္လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားထဲက ျပည္သူ႔နီတိဘာသာရပ္ကို အေျခခံပညာ ေက်ာင္းေနတုန္းက သင္ယူခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာဆရာမမ်ား ေခတၱမတ္တပ္ ရပ္ေပးၾကပါ”
အားလံုးတဒဂၤမွ် တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ သြားၾကေလသည္။ ေတြေ၀စဥ္းစားေနၾကပံုကို ျမင္လုိက္ရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသက္ၾကီးၾကီး ဆရာဆရာမၾကီး ၇ ဦးခန္႔ ျဖည္းညင္းစြာ မတ္တပ္ရပ္လာၾကသည္။ သင္တန္းဆရာအေနျဖင့္ ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးေနသူမွ တစ္ခန္းလံုးကို ေစ့ငုစြာ သံုးသပ္ၾကည့္မိသည္။ ဆရာဆရာမ ၆၀ ဦးခန္႔မွ အသက္ ၆၀ ၀န္းက်င္ခန္႔ ၇ ဦးသာမတ္တပ္ထရပ္သည္မဟုတ္ပါလား။ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ေဆြးေျမ့ လြမ္းဆြတ္ ေနၾကဟန္ ရွိသည္။ က်န္ရွိေနေသာ ဆရာဆရာမ ၅၀ ေက်ာ္မွာ မတ္တပ္ရပ္ျပသူ ဆရာဆရာမၾကီးတို႔ကို ေငးေမာရင္း တစ္စံုတစ္ရာကို ကုိယ္စီ စဥ္းစားေနၾကပံု ေပၚလြင္ေနသည္။

အခ်ိန္လည္းေစ့ေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ သင္တန္းဆရာမွအားလံုးကို ဤသို႔ဆက္ေျပာခဲ့ေလသည္။
“ထုိင္ေနၾကတဲ့ ဆရာဆရာမမ်ားဟာ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၂၀ ေက်ာ္၊ ၃၀ ေက်ာ္၊ ၄၀ ေက်ာ္၊ ၅၀ ေက်ာ္ေတြ အမ်ားစုျဖစ္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အားလံုးလည္းပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံပညာေရးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသူေတြခ်ည္းျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ျဖင့္ ကံအားေလွ်ာ္စြာ၊ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ဒီေနရာေလးမွာ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားအေနနဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခြင့္ ရရွိေနၾကတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ သင္တန္းခ်ိန္ ေစ့ေတာ့မွာမို႔လို႔ အိမ္စာအေနနဲ႔ ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာဆရာမမ်ားအေနနဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ျပည္သူ႔နီတိဘာသာရပ္ကို အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ သင္ယူေလ့လာခြင့္ မရရွိခဲ့ၾကတာလဲဆိုတာ အေျဖရွာလာၾကဖို႔ပါ။”
တီးတိုး ေဆြးေႏြးသံမ်ား ေပၚထြက္လာခဲ့၏။

သင္တန္း နည္းျပဆရာမွ ဆက္ေျပာခဲ့သည္။

“ေလးစားထုိက္တဲ့ က်ေနာ့္တို႔ရဲ႕ ၀ါရင့္ဆရာဆရာမၾကီးမ်ားကိုလညး္ အကူအညီတစ္ခု ေတာင္းပါရေစ။ က်ေနာ္တို႔ကို စာသင္ၾကားေပးခဲ့တာေတြအတြက္ ေက်းဇူးစကားဆိုပါရေစ။ သို႔ေသာ္လည္းပဲ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ဒီခန္းမထဲမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာဆရာမမ်ားဟာ ျပည္သူ႔နီတိဘာသာရပ္ကို အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ သင္ယူေလ့လာခြင့္ မရရွိခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီအတြက္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၄၀ ေက်ာ္ တစ္ေခတ္တစ္ခါက ဆရာဆရာမၾကီး သင္ယူေလ့လာခြင့္ ရရွိခဲ့တဲ့ ျပည္သူ႔နီတိ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မနက္ျဖန္ခါ ျပန္လည္ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ ရပ္နားၾကရေအာင္ပါ။ အားလံုး မဂၤလာပါ”

+++++

သင္တန္းေနာက္တစ္ရက္တြင္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းပညာ အခ်ိန္စလွ်င္စျခင္း ဆရာငယ္တစ္ဦးမွ စတင္ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။ ဤျမိဳ႕ေလးတြင္ သခ်ၤာဆရာတစ္ဆူျဖစ္ေလသူ ဆရာေမာင္ခင္ေဇာ္ျဖစ္သည္။
“မေန႔က ဆရာခုိင္းလိုက္တဲ့ အိမ္စာကို စဥ္းစားလိုက္တာ အေျဖလည္းမရဘူး။ အိပ္လို႔လည္း မေပ်ာ္ဘူး။ စာေတြသိပ္မသင္ခဲ့ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စာသိပ္မက်က္ခဲ့ရလို႔ ကံအေတာ္ေကာင္းခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ စဥ္းစားမိ ပါတယ္။”

အားလံုး ျပံဳးစိစိ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ထုိင္ေနေသာ အစအေနာက္သန္သည့္ ဆရာမ ေမကံ့ေကာ္မွ ဆရာေမာင္ခင္ေဇာ္ ဖက္သို႔ လက္ညိဳးထိုးျပီး ေျပာလုိက္ေလသည္။
“ဆရာခင္ေဇာ္ရဲ႕ အဖိုး ပိႆာခ်ိန္နဲ႔ ေရာင္းစားလိုက္တာ ျပည္သူ႔နီတိစာအုပ္ကုန္သြားလို႔ က်မတို႔ေခတ္မွာ ဆက္မသင္ရတာ ျဖစ္မယ္။ အခုလည္း သူ႔အဖိုး အက်င့္အတုိင္းပဲ”
တစ္ခန္းလံုး တ၀ါး၀ါး ပြဲက်သြားေတာ့၏။

အျမဲအတည္ေနတတ္သူ ဆရာဦးလွေဆာင္မွ မ်က္မွန္တစ္ခ်က္ပင့္ျပီး ေတြးေတြးဆဆေျပာ၏။ “ဒါဟာ ရက္စက္မႈတစ္ခုပဲလား ဆရာသိန္းႏိုင္။ အျမဲလိုလို ၾကားေနခဲ့ရတာကေတာ့ ဘက္စံုပညာေရးဆိုလားပဲ။ က်ေနာ္မေန႔ညက တစ္ညလံုးစဥ္းစားတယ္။ အခု အသက္ ၅၀ နားနီးေနျပီ။ သို႔ေပမယ့္ အေျခခံပညာေရးကတည္းက မရလိုက္တဲ့ဟာ၊ မသင္ခဲ့ရတာနဲ႔ အသိပညာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကို ႏွေမ်ာသလိုပဲဗ်ာ”

စိတ္ဆတ္သည့္ ေက်ာင္းဆရာဦးတိတ္က လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းလ်က္ ေဒါသတၾကီး ၀င္ေရာက္ ေဆြးေႏြးျပန္သည္။ “ဘာသာရပ္ၾကီး တစ္ခုလံုးကို ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ၾကတာေနာ္။ မ်ဳိးဆက္ ၄ ခုေလာက္ေတာင္ရွိေနျပီ။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာလည္း ျပန္ထည့္ဖို႔ကို မစဥ္းစားခဲ့ၾကဘူး။ အခုထက္ထိ ျဖဳတ္ထားၾကတုန္း။ ဒါဟာ ပညာေရးဆိုင္ရာ ရက္စက္မႈပါ။ တာ၀န္မဲ့မႈလည္းျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ေက်ာင္းဆရာ ျပန္လုပ္ၾကေပမယ့္လည္း ကိုယ္ကမသင္ခဲ့ရတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုျပန္သင္ေပးႏုိင္မွာလဲ။”
အားလံုးျပန္ျငိမ္က်သြားျပန္ေလသည္။ နည္းျပဆရာျဖစ္သူမွ ၀ါရင့္ဆရာဆရာမၾကီးမ်ားဖက္သို႔လွည့္ျပီး ေဆြးေႏြးေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့သည္။

“အခုလို အျမင္ေတြကို တင္ျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အေျခခံပညာေရးမွာကတည္းက ျပည္သူ႔နီတိ ဘာသာရပ္ကို သင္ယူခြင့္ရရွိ ခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာဆရာမၾကီးမ်ားမွ အေတြ႔အၾကံဳေတြကို ေ၀မွ်ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ဆရာဆရာမၾကီးတို႔ ငယ္စဥ္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀တုန္းက ပညာေရး အေျခအေနကို အားလံုးလည္း သိခ်င္ေနၾကပါတယ္”

ျပည္နယ္အဆင့္မွာ ပညာေရးမွဴးလုပ္ခဲ့ဖူးသူ အသက္ ၆၈ ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ ဆရာၾကီး ႏုိင္ပညာမြန္မွ မတ္တပ္ရပ္ျပီး အားလံုးျမင္ႏုိင္ေစရန္ စာအုပ္ငယ္တစ္အုပ္ကို ေျမႇာက္ျပလုိက္သည္။ သင္တန္းသူသင္တန္းသားမ်ားႏွင့္ နည္းျပဆရာမ်ားမွာ ဆရာၾကီးကိုင္ထားသည့္ စာအုပ္ငယ္ကို စိတ္၀င္တစား ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး အျငိမ္းစား ျမန္မာ့ပညာေရးသမားၾကီးဆီမွာ ရင္ဖြင့္ေျပာျပစရာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု အျမဲပင္ ရွိေနတတ္ေလသည္။

“အဟမ္း... အားလံုးကို ေလးစားပါတယ္။ က်ေနာ္ျပည္နယ္ပညာေရးမွဴး လုပ္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြတေလွ်ာက္လံုးမွာ ျမိဳသိပ္ထားခဲ့ရတဲ့ အရာတစ္ခုကို ဒီကေန႔ေတာ့ ေျပာျပပါမယ္။ ဒါဟာ အေျခခံပညာဦးစီးမွာ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္ခန္းေတြအထိ ျပန္မေရာက္ခဲ့ တာကေတာ့ အင္မတန္မွ ၀မ္းနည္းစရာပါ။ အခုက်ေနာ္ကိုင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလးရဲ႕နာမည္က - ျပည္သူ႔နီတိ - ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ေနာ့္ရဲ႕ အိမ္က စာအုပ္ေသတၱာေလးမွာ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တာပါ။ အႏွစ္ ၅၀ နီးပါးရွိေနျပီ။ က်ေနာ္ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားဘ၀က သင္ယူခဲ့ရတဲ့ ျပဌာန္းစာအုပ္ေလးလည္းျဖစ္တယ္။ စာေပဗိမာန္ ပံုႏွိပ္တုိက္က ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယအၾကိမ္ ထုတ္ထားတဲ့ဟာပါ။ ေနာက္ဆံုးထုတ္ေ၀ခဲ့တာလည္း ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေခတ္တုန္းက သတၱမတန္းကေန ဧကာဒသမတန္းအထိ ေလ့လာခဲ့ရတယ္။”

ထုိင္ျပီး ေငးေမာ နားေထာင္ေနသူတို႔အၾကား လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၾကသည္။ ကၽြတ္စီကၽြတ္စီျဖင့္ ေဆြးေႏြးသံအခ်ဳိ႕ ေပၚထြက္လာျပန္သည္။

“ေက်ာင္းဆရာလုပ္လာတာ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးေတာင္ရွိေနပါျပီ။ တစ္ခါမွ ဒီစာအုပ္ကို မေတြ႔ခဲ့ဖူးဘူး။” နယ္ေျမတြင္းရွိ ေက်ာင္းအားလံုး၏ လူမႈေရး ဘာသာရပ္မွဴးျဖစ္သူ ဆရာေျမမွ ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“အဲဒီ ျပည္သူ႔နီတိစာအုပ္မွာ ဘာေတြေရးထားသလဲ သိခ်င္ပါတယ္။” တစ္ခုခုကို သိခ်င္တိုင္း မ်ဳိသိပ္မထားတတ္ပဲ ခ်က္ျခင္းေမးတတ္သူ သမိုင္းဆရာမေဒၚ မိုးသီတာျပည့္မွ သိခ်င္ေဇာၾကီးစြာႏွင့္ ေမးျမန္းေလေတာ့သည္။ အားလံုးမွာလည္း သိခ်င္ေနၾကသည္မဟုတ္လား။

ဆရာၾကီးႏိုင္ပညာမြန္မွ ဆက္ေျပာျပေနခဲ့ေလသည္။
“စာမ်က္ႏွာ ၁၄၀ နီးပါးရွိတဲ့ ဒီစာအုပ္ဟာ အေျခခံပညာအထက္တန္းဆင့္အတြက္ ျပဌာန္းခဲ့တာပါ။ အခန္း ၁၃ ခန္း ပါရွိပါတယ္။ အဲဒီအခန္းေခါင္းစဥ္ေတြကို ေျပာျပေပးပါမယ္။
အခန္း (၁) ျပည္သူ႔နီတိ အဓိပၸါယ္ႏွင့္ အေျခခံသေဘာ
အခန္း(၂) ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈႏွင့္ လူ႔အစည္းအရံုး
အခန္း (၃) ႏုိင္ငံသားႏွင့္ သူ၏ အရည္အခ်င္းမ်ား
အခန္း (၄) ႏိုင္ငံသားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေသာ သေဘာတရားမ်ား
အခန္း (၅) ႏုိင္ငံသား၏တာ၀န္ ၀တၱရားမ်ား
အခန္း (၆) ႏိုင္ငံသား၏ အခြင့္အေရးမ်ား
အခန္း (၇) ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ အစိုးရ
အခန္း (၈) ႏိုင္ငံအစိုးရတို႔ တာ၀န္မ်ား
အခန္း (၉) ႏုိင္ငံေတာ္၏ အေျခခံမူမ်ား
အခန္း (၁၀) ႏုိင္ငံေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံု
အခန္း (၁၁) ႏိုင္ငံေတာ္သမတႏွင့္ ပါလီမန္
အခန္း (၁၂) ျပည္ေထာင္စု အစိုးရ
အခန္း (၁၃)လြတ္လပ္ေရး ေက်ညာစာတမ္း

ဒီေခါင္းစဥ္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ အေသအခ်ာဖတ္ရႈေလ့လာျပီး စာသင္ခန္းေတြမွာ ေဆြးေႏြးခြင့္လည္း ရရွိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က ႏုိင္ငံေရးနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ျပီးေတာ့ စာသင္ခန္းတြင္းမွာ ေဆြးေႏြးၾကေသးတယ္။ ဥပမာ ဖြဲ႔စည္းပံုက မမွ်တေသးတာေတြ၊ ဘက္လိုက္ထားတာေတြ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြ၊ ဒါေတြကို အထက္တန္းအဆင့္ စာသင္ခန္းေတြမွာ ေဆြးေႏြးဖလွယ္ၾကတယ္။ မတူတဲ့အျမင္ေတြကိုလည္း တေလးတစား နားေထာင္ၾကရတယ္။”

“ဟင္.. အဲဒီေခါင္းစဥ္ေတြ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းစဥ္ေတြလိုပဲ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဘာဆုိင္လို႔လဲ။ ပ်င္းစရာၾကီးေတြ။ ဘာျဖစ္လို႔ သင္ခဲ့ရတာလဲဆရာၾကီး။ ပညာေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးဘာဆို္င္လို႔တုန္း”
ပညာေရးႏွင့္ မသက္ဆိုင္သည္မ်ားကို အခ်ိန္ကုန္ခံျပီး ေဆြးေႏြးေနသည္ဟု ထင္ျမင္ယူထားေသာ ဆရာမ ေဒၚနီနီမွ သည္းမခံႏို္င္သည့္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေမးျမန္းလို္က္သည္။ ခန္းမထဲမွ အခ်ဳိ႕ မွာ ဇေ၀ဇ၀ါမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္။ သူတို႔ျဖတ္သန္း လာခဲ့သည့္ ပညာေရးခရီးလမ္းတြင္ တစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ဘူးေသာ ေခါင္းစဥ္မ်ားျဖစ္ေန၍လည္း သံသယစိတ္တို႔ ရွိသည္မွာ ေပၚလြင္ေနသည္။ အခ်ဳိ႔မွာ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကို ဖံုးဖိမရ။ အခ်ဳိ႕လည္း နည္းျပဆရာဖက္သို႔ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနၾကသည္။

အျငိမ္းစား အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးတစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးဘေအာင္မွ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ျပီး ဆရာၾကီး ႏိုင္ပညာမြန္ထံမွ ရွင္းျပခြင့္ ေတာင္းခံလိုက္သည္။
“ဆရာၾကီး ေခတၱနားပါခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ့္ကို ဆက္ရွင္းျပခြင့္ျပဳေစလိုပါတယ္။ က်ေနာ္လည္းပဲ တစ္သက္လံုးျမိဳသိပ္ ခံစားခဲ့ရသူပါ။ တရား၀င္ဖြင့္ေျပာျပခြင့္လည္း မရွိခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ရဲ႕ ဆည္းဆာခ်ိန္မွာ ကံၾကံဳလို႔ဆံုဆည္းၾကရတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ပညာေရးသမားငယ္မ်ားကို အျမင္ ရွင္းျပခြင့္ျပဳေစခ်င္တယ္။”

အားလံုးမွ ဆရာၾကီး ဦးဘေအာင္ ဆက္ေျပာမည့္စကားတို႔ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ ျဖည္းညွင္းခ်ဳိသာစြာ ေျပာဆိုတတ္သည့္ ဆရာၾကီးမွာ တစ္ျမိဳ႕လံုးက ေလးစားရသူတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ နီးပါး ပညာေရး၀န္ထမ္းဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့သူပီသစြာ ပညာေရးအေပၚ သံေယာဇဥ္ၾကီးလြန္းလွသည္။
“တကယ္ေတာ့ ျပည္သူ႔နီတိဘာသာရပ္နဲ႔ ဒီေခါင္းစဥ္ေတြဟာ သိပ္ကို အေရးၾကီးလြန္းပါတယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးဟာ ခြဲျခားဖယ္ထုတ္ ထားလို႔မရပါဘူး။ ပညာေရးသည္ပင္လွ်င္ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္သလို၊ ႏုိင္ငံေရးဟာလည္း ပညာေရးႏွင့္ တန္ဆာဆင္ႏိုင္မွသာလွ်င္ တင့္တယ္ပါ တယ္။ ေလးနက္မႈကို ရရွိႏုိင္ပါတယ္။ သိသင့္သိအပ္ေသာ ေခါင္းစဥ္မ်ားျဖစ္လို႔ ျပည္သူ႔နီတိဘာသာရပ္ကို သင္ယူဖူးမွသာလွ်င္ ႏုိင္ငံသား ျဖစ္ရက်ဳိးနပ္ပါမယ္။ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ သာမန္သိရံုမွ်နဲ႔လည္း မလံုေလာက္ေသးျပန္ဘူး။ လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာ ျပန္လည္ အသံုးခ်ဖို႔လည္း ေလ့လာခဲ့ၾကတယ္။ ပညာရွိၾကီးေတြမိန္႔ဆိုခဲ့တယ္။ သူ႔အလိုအေလွ်ာက္ေတာ့ လူငယ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံ့သားေကာင္းေတြ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူးတဲ့။ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးမွသာ၊ အသိပညာႏွင့္ အက်င့္အၾကံတို႔ကို ရရွိမယ္။ တာ၀န္သိမယ္။ အခြင့္အေရးတို႔၊ ရပိုင္ခြင့္တို႔ကို ေလးစားလိုက္နာမယ္။ မိမိနဲ႔ သူတစ္ပါး အက်ဳိးကို မွ်တစြာ သယ္ပိုးလိုမယ္။ ရပ္က်ဳိးရြာက်ဳိး၊ တုိုင္းက်ဳိးျပည္ျပဳ လုပ္ရပ္ေတြအေပၚမွာ တန္ဖိုးထားႏိုင္မယ္။ ပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္လိုစိတ္ျဖစ္ေပၚမယ္။ တနည္းအားျဖင့္လည္း ႏုိင္ငံသား ပညာေရးလုိ႔ ေခၚဆိုၾကတဲ့ ဒီပညာရပ္ကို သင္ၾကားထားမွသာလွ်င္ ေလးနက္တဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့၊ အသိပညာရွိတဲ့ ႏုိင္ငံသားေတြျဖစ္လာၾကမယ္။ ”

“ဘာျဖစ္လို႔ အေျခခံပညာေရးမွာကတည္းက ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးရမွာလဲ။ အျခားသင္ယူစရာေတြက တပံုတပင္ၾကီး။ လက္ရွိသင္ရိုးကိုတင္ မနည္းကုန္ေအာင္သင္ေပးေနရတယ္။” ဆရာသီဟမွ အထြန္႔တက္ ေမးျမန္းလာသည္။

ျမန္မာႏို္င္ငံစာစစ္အဖြဲ႔တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးသူ အျငိမ္းစားဆရာမၾကီး ေဒၚတင္တင္၀င္းက ေျဖၾကားေပးရန္ သင္တန္းနည္းျပ ဆရာေလးမွ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္သည္။ မဆိုင္းမတြပင္ ဆရာမၾကီးမွ ထရပ္လုိက္ျပီး ၾကည္လင္ခန္႔ျငားေသာ မ်က္ႏွာတြင္ အျပံဳးပန္းဆင္၍ ေျဖၾကားေပးခဲ့သည္။

“ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိတဲ့ စိတ္ႏွလံုးေတြကိုသာလွ်င္ ပံုေဖာ္ထုဆစ္ရတာ လြယ္ကူပါတယ္။ ဖေယာင္သားေလးေတြလို လိုလားအပ္တဲ့ စိတ္အေျခခံ ယဥ္ေက်းမႈကို ေလ့က်င့္ေပးရလြယ္တယ္။ ၾကီးမွဆို သိပ္ခက္သြားျပီ။ ျပည္သူ႔နီတိပညာရပ္ဟာ ဘ၀ထဲကို ေရာက္ဖို႔လိုအပ္တယ္။ ကေလးတုိင္း၊ လူၾကီးတုိင္း၊ ႏိုင္ငံသားတုိင္းရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ပါသြားဖို႔လိုအပ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈေပၚထြန္းဖို႔၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ တည္ေဆာက္ဖို႔ဆိုတာ အဲဒီနီတိေတြျပည့္ေနတဲ့ ရင္ဘတ္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ရမွာျဖစ္လို႔ပါပဲ။”

“ဆရာမၾကီး ဥပမာေလး တစ္ခုေလာက္ေပးပါ” ဆရာမၾကီးမွာ ဥပမာ၊ ဥပေမယ်တို႔ျဖင့္ စကားေျပာေကာင္းသူ ျဖစ္သည္ကို သိထားသည့္ တပည့္ေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္သူ ဆရာမေဒၚလင္းလင္းျဖဴမွ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။

“ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ေျပာျပပါမယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့ ဖြဲ႔စည္းမႈကို သိဖို႔လိုအပ္တယ္။ ပကတိအရွိတရားေတြကို နားလည္ထားၾကရမယ္။ အဲဒါနဲ႔လည္းမျပီးေသးဘူး။ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုႏုိင္တဲ့ ႏို္င္ငံသားေတြျဖစ္လာဖို႔၊ ေလးစားစြာ နားေထာင္တတ္တဲ့သူေတြျဖစ္လာဖို႔က လုိအပ္ျပန္တယ္။ အဲဒါမွသာ အက်ဳိးရွိတဲ့ ေဆြးေႏြး၀ိုင္းျဖစ္မယ္။ အက်ဳိးရွိတဲ့ လုပ္ရပ္ရလာမယ္။ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ႏုိင္မယ္။”
“ဒီပညာရပ္ကို မသင္ယူခဲ့ရေပမယ့္လည္း က်မတို႔ အခုလိုစုေပါင္းျပီး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား ဆရာမၾကီး” သင္တန္းသူတစ္ဦးျဖစ္သူ ဆရာမ ႏု၀ါေအာင္မွ ေမးျမန္းျပန္သည္။ အသံအခ်ဳိ႕ ေပၚထြက္လာျပန္သည္။ မ်က္ႏွာအခ်ဳိ႕မွာ ျပံဳးစစႏွင့္။

သင္တန္းနည္းျပဆရာေလးမွာ နယ္ေျမေနာက္ခံကို ၾကိဳတင္ေလ့လာထားသျဖင့္ သိထားႏွင့္သည္။ ေက်ာင္းစုစုေပါင္း ဆယ္ဂဏန္းမွ် သာရွိသည့္ ဤျမိဳ႕ေလးတြင္ ေက်ာင္းတို႔ကို အားလံုး မစုစည္းႏိုင္ေသး။ ပညာေရးေခါင္းေဆာင္ ဆရာဆရာမမ်ား အခ်င္းခ်င္းပင္လွ်င္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပီး ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရန္ ၀န္ေလးေနၾကဆဲ။ စည္းလံုးညီညြတ္မႈဆိုသည္ကို မတည္ေဆာက္တတ္ၾကေသး။ ထို႔အတြက္ စုေပါင္းျပီးလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကသည္ဟု ေဒၚႏု၀ါေအာင္မွ ေျပာသည္ကို အားလံုးမွ လက္မခံသည့္ သေဘာျဖင့္ ျပံဳးစစ ျဖစ္ၾကျခင္းပင္။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း က်န္သူမ်ားကို ၾကည့္ျပီး ခစ္ကနဲ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာမိလိုက္သည္။ သူမ ေျပာတာ ေလာၾကီးသြားသည္ကို ေနာင္တရခ်င္ခ်င္။ ဆရာဆရာမအမ်ားစုမွာ ျပည္သူနီတိကို မသင္ယူခဲ့ၾကရသျဖင့္ သူမတို႔နယ္ေျမတြင္း စည္းလံုးညီညြတ္မႈကို မတည္ေဆာက္ႏုိင္ျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္ဟူ၍လည္း ဆက္လက္ေတြးေတာေနေတာ့သည္။

အျငိမ္းစားျပည္နယ္ ပညာေရးမွဴးဆရာၾကီး ႏုိင္ပညာမြန္မွ အတြင္းစာမ်က္ႏွာအခ်ဳိ႕ကို လွန္ျပရင္း ထပ္မံ၀င္ေရာက္ ေဆြးေႏြးသည္။

“ျပည္သူ႔နီတိ ဘာသာရပ္ဟာ တုိင္းသူျပည္သား တစ္ဦးအေနနဲ႔ တုိင္းသူျပည္သားေကာင္းျဖစ္လာဖို႔ရာ ႏို္င္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရးစနစ္ စတဲ့ဟာေတြမွာ တတ္သိလိမၼာေအာင္ အုတ္ျမစ္ခ်ေပးေသာ အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္။ မတူညီတဲ့ႏိုင္ငံေရးစနစ္ေတြအေၾကာင္း - ဥပမာ အရင္းရွင္စနစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္နဲ႔ မူ၀ါဒေတြကို သိနားလည္လာမယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္အမ်ဳိးမ်ဳိးအေၾကာင္း၊ ေဒသႏၱရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔ကို သိျမင္လာမယ္။ ေဟာဒီမွာ စာမ်က္ႏွာ ၁၃ မွာ စာသင္ခန္းတြင္း ေလ့က်င့္ရန္ ေမးခြန္းေတြထဲက နံပါတ္ ၈ ေမးခြန္းကို ဖတ္ျပပါမယ္။ - ဒီမုိကေရစီ၏ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္မႈသည္ ျပည္သူ၊ ျပည္သားမ်ား၏ အသိတရားႏွင့္ အလုပ္တရားမ်ားအေပၚတြင္ တည္ရွိ၏-ဆိုေသာ စကား၏ အမွားအမွန္ကို ေ၀ဖန္ျပပါ-ဆိုျပီးပါတယ္။ အဲဒီလုိေမးခြန္းမ်ဳိးကို ၀ိုင္း၀န္းေဆြးေႏြး ၾကရတယ္။”

“မူလတန္းကတည္းက သင္ေပးလို႔ မရဘူးလားဆရာၾကီး” သခ်ၤာဆရာဦးခင္ေဇာ္မွ ေမးျမန္းျပန္သည္။
ဆရာၾကီးမွ ကိုယ္ကို ကိုင္းညြတ္လိုက္ျပီး “သိပ္ကို ေကာင္းတဲ့ေမးခြန္းပါ။ ပညာေရးရဲ႕ အဆင့္တိုင္းမွာကို သင့္ေတာ္ကိုက္ညီတဲ့ပံုစံနဲ႔ ေလ့က်င့္ေပးၾကရတယ္။ မူလတန္းမွာကတည္းကကို ျပည္သူ႔နီတိ ဘာသာရပ္ဟာ စတင္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြကို ဆက္ဆံေရး၊ အေျပာအဆို၊ အမူအယာ ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးတာကေန စတင္ရပါတယ္။” ဟုရွင္းျပ၏။

သင္တန္းကို စီစဥ္သူတစ္ဦးျဖစ္သူ အာက်န္ဆြန္မွ သူ၏ထုိင္းႏို္င္ငံပညာေရး အေတြ႕အၾကံဳတို႔ကို ေ၀မွ်ေပးသည္။ “ယဥ္ေက်းမႈ၊ စာရိတၱနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကိုသိဖို႔ရယ္၊ စီးပြားေရးအေျခခံကုိသိဖို႔အတြက္ကို မူလတန္းကတည္းက သင္ရိုးညႊန္းတမ္းနဲ႔ စနစ္တက် တည္ေဆာက္ ထားတယ္။ ၄ ႏွစ္တၾကိမ္ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းကို ေျပာင္းတိုင္းလည္း မြမ္းမံတယ္။ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ၾကတယ္။ စနစ္ေတြကို ေလ့လာခြင့္ရရွိတယ္။”

အိႏ္ၵိယႏိုင္ငံႏွင့္ အျခားေသာ ဒီမိုကေရစီတုိင္းျပည္မ်ား၏ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းတို႔ကို ေလ့လာထားသူ ဆရာၾကီးဦး ေဇာ္မင္းမွ ၀င္ေဆြးေႏြးျပန္သည္။

“ဒီမိုကေရစီတိုင္းျပည္တိုင္းမွာ တူညီတဲ့အခ်က္တစ္ခုရွိတယ္။ သူတို႔ပညာေရးဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ရွင္သန္ႏို္င္ဖို႔ကို အဓိကထား ျပင္ဆင္ေပးတာပါ။ ႏိုးၾကားတက္ၾကြတဲ့ႏိုင္ငံသားျဖစ္လာဖို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။ ဒါမွလည္း ရပ္ရြာအက်ဳိးကို တာ၀န္ယူလိုစိတ္နဲ႔ တက္တက္ၾကြၾကြ သယ္ပိုးၾကမယ္ေလ။ ေနာက္ျပီးေတာ့ အခြင့္အေရးကို သိနားလည္ျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာတရားထားတတ္ဖို႔ သင္ေပးၾကတယ္။ အတန္းၾကီးလာတဲ့အခါမွာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၅၀ က ျမန္မာျပည္မွာ သံုးခဲ့ဖူးတဲ့ ျပည္သူနီတိ (အထက္တန္းဆင့္) ဘာသာရပ္မွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သင္ၾကားေပးၾကတာေပါ့။”

အေတြ႔အၾကံဳရွိသူ ၀ါရင့္ဆရာဆရာမၾကီး၏ ျဖတ္သန္းမႈကို ေလ့လာခြင့္ရရွိသည္မွာ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေန႔လည္စာသံုးေဆာင္ရန္ အခ်ိန္က်ေလျပီ။ နည္းျပဆရာမွ ႏႈတ္ဆက္ျပီးတန္းျဖဳတ္ေသာ္ျငားလည္း ေဆြးေႏြးပြဲက မရပ္တန္႔ႏိုင္ေသး။ ေန႔လည္စာ စားသံုးရင္း အုပ္စုငယ္မ်ားအလုိက္ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးလို႔ ေနၾကျပန္ပါသည္။

ပညာေရးသမားမ်ား၏ ဤကဲ့သို႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုမႈမ်ား၊ စုေပါင္းေလ့လာမႈမ်ား၊ ပြင့္လင္းလြတ္လပ္ေသာ စိတ္ထားမ်ားျဖင့္ စုစည္း ညီညာမႈမ်ားမွတဆင့္ ျမန္မာ့ပညာေရးရႈခင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရေလေသာ “ျပည္သူ႔နီတိ၊ ႏိုင္ငံသားပညာေရး” ဘာသာရပ္ၾကီးကို စာသင္ခန္းမ်ားအတြင္း ျပန္လည္ အသက္သြင္းေပးႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္လည္း ရွိေနၾကေလသည္။

သိန္းႏုိင္
(ေမာကၡပညာေရး မဂၢဇင္းအမွတ္ ၃ ၾသဂုတ္လ၊ ၂၀၁၀)

စာသင္ခန္းထဲက အၾကင္နာတရား

သိန္းႏိုင္

“...အဲဒီတဒဂၤ ခဏငယ္ေလးမွာ အဲဒီလူငယ္၊ လူၾကီး၊ ကေလးေတြဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ရေနမွာ မဟုတ္လား။..”

၂၁ ရာစု မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကေလးဘ၀ဟာ ျပီးခဲ့တဲ့ရာစုမ်ားနဲ႔ လြန္စြာ ကြာျခားလို႔ ေနျပီျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းပညာေရးပံုစံေတြ ေျပာင္းလဲလာေနတယ္။ ပညာေရးရဲ႕ အဆင့္တိုင္းဟာ အရင္ကနဲ႔ ကြာျခားလာေနတာကို ေတြ႔ျမင္ေနရတယ္။

မူၾကိဳကေလးဘ၀ကတည္းက ပံုစံခြက္ထဲမွာ ၀င္ေရာက္ရေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းကို ပို႔ၾကတယ္။ မူၾကိဳေက်ာင္းမွ မထားရင္ ေခတ္မမီေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ လူေနမႈ ဘ၀ပံုစံေတြလည္း ေျပာင္းလဲလို႔လာတယ္။ မိဘ ၂ ဦးစလံုးက အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ ေနၾကရလို႔ျဖစ္ေစ၊ ဘ၀အစ မူၾကိဳပညာေရးရဲ႕ ေရရွည္တန္ဖိုးကို သိျမင္လာၾကလို႔ျဖစ္ေစ၊ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္း အေနနဲ႔ စီးပြားျဖစ္လို႔ျဖစ္ေစ၊ မူၾကိဳေက်ာင္းေတြလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ျမိဳ႕ၾကီး၊ ျမိဳ႕ငယ္၊ ေက်းလက္ ဇနပုဒ္ ေနရာအႏွံ႔အျပား၊ လမ္းတိုင္းမွာလိုလို ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေပၚထြန္းလာေနပါျပီ။

မူလတန္း၊ အလယ္တန္းအဆင့္ေတြမွာ က်ျပန္ေတာ့ အားကစားဟာ မလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အစုအဖြဲ႔ငယ္ေလးေတြ ဖြဲ႔စည္းျပီးေတာ့ တကယ့္ အားကစားသမားၾကီးေတြ စတုိင္အျပည့္နဲ႔ကို ေက်ာင္းအဆင့္၊ ျမိဳ႕နယ္အဆင့္၊ တုိင္းအဆင့္ ေတြမွာ ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲႏိုင္ဖုိ႔ နည္းစနစ္မွန္မွန္နဲ႔ ေလ့က်င့္ေနၾကတယ္။
ဆယ္တန္းလြန္သင္တန္းမ်ားနဲ႔ ေကာလိပ္ေက်ာင္း ၀င္ခြင့္ဆိုတာကလည္း အရင္ေခတ္ေတြထက္ကို ပိုျပီးေတာ့ ယွဥ္ျပိဳင္ေရြးခ်ယ္ ခံေနရေတာ့တယ္။

ဒီေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္စဥ္ေတြမွာ မိသားစုအတြင္း ဆက္ဆံေရးလည္း ပံုစံေျပာင္းလဲလို႔ လာခဲ့ပါျပီ။ ကေလးအေနနဲ႔ေကာ၊ မိဘေတြကပါ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တဲ့ ေခတ္ကို ေရာက္လာေနပါျပီ။ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုအတြင္း ဆက္ဆ ံေရးနဲ႔ “မိသားစုအတြင္း အၾကင္နာတရား” ဟာလည္း ေခတ္ေဟာင္းမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္လာေန ပါတယ္။ သို႔ေပတဲ့ ပညာေရးဆုိင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကေတာ့ ဒီရိုးရာကေတာ့ျဖင့္ရင္ ဘယ္ေသာအခါမွ မေဟာင္းႏြမ္း သင့္ဘူးလို႔ အၾကံျပဳ တင္ျပထားၾကပါတယ္။
“အၾကင္နာ ကရုဏာတရားဟာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေက်ာင္း၊ စာသင္ခန္းတြင္း အေျခအေနကို တိုးတက္ေစပါတယ္။” လို႔ - အၾကင္နာတရားႏွင့္ ျပဳမူဆက္ဆံေရး ေဖာင္ေဒးရွင္းအဖြဲ႔ၾကီး - က တင္ျပ ထားပါတယ္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ေမတၱာတရားနဲ႔ ဘယ္လိုျပမူ ဆက္ဆံသင့္တယ္ ဆိုတာကို သင္ၾကားေပးေနတဲ့ အဖြဲ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ “စာေတာ္တာ၊ စာမေတာ္တာကို အသာထား၊ အၾကင္နာတရား၊ ေမတၱာတရားနဲ႔ ျပဳမူဆက္ဆံျခင္းဟာ ဘ၀ အရည္အေသြးနဲ႔ ပညာကိုပါ တိုးတက္လာေစတယ္။ တကယ္လည္းဘဲ ေတာ္လာၾကတယ္၊ ထူးခၽြန္လာၾက ပါတယ္။”

ေမတၱာတရားရဲ႕ ရလဒ္ဟာ ေက်ာင္းစာမွာ အခက္အခဲရွိေနတဲ့ ကေလးေတြကိုသာလွ်င္ အက်ဳိးရွိေစတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြဟာ အခက္အခဲနဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို ၾကံဳၾကိဳက္တဲ့ အခါေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ႏွင့္ လူၾကီးေတြကိုပါ အက်ဳိးမ်ားေစပါတယ္။ လူသားရဲ႕ ပင္ကုိယ္ အခ်င္းအရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ “အၾကင္နာတရား” ဟာ စာနာစိတ္ကို ဖြ႔ံျဖိဳးေစျပီး ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အသံုးတည့္လွတဲ့ လူမႈဆက္ဆံေရး စြမ္းရည္ကိုလည္း ကေလးမ်ား ရရွိ ႏိုင္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္တမ္းမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ သူေတြႏွင့္ မ်က္ႏွာစိမ္းတဲ့သူကိုပါ အခါအားေလ်ာ္စြာ ၾကင္နာစြာ ျပဳမူ ဆက္ဆံေစျခင္းဟာ ကေလးမ်ားကို သူတို႔ ပတ္၀န္းက်င္ ကမၻာငယ္ေလးရဲ႕ ေဘာင္အျပင္ဖက္နဲ႔လည္း ထိေတြ႔ ဆက္ခံခြင့္ ရရွိေစတာပါ။ ဒီအခါမွာ အေရာင္အေသြး စံုလင္ ေထြျပားလွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ ကမၻာၾကီးကိုပါ ဆက္ဆံျပီး သား ျဖစ္လာမယ္ မဟုတ္လား။

ေက်ာင္းစာသင္ခန္းက ဘယ္လို စတင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏုိင္ပါသလဲ။ ၾကင္နာစြာ ျပဳမူ လုပ္ေဆာင္ဖု႔ိဆိုတာ သိပ္အခက္ ၾကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လံႈေဆာ္စိတ္ကို ျဖစ္ထြန္းေစႏုိင္တဲ့ အေျခအေနေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အခါ အားေလ်ာ္စြာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ မၾကာမၾကာ ၾကားေနရတဲ့ “အခါအားေလ်ာ္စြာ ေနရာအႏွံ အၾကမ္းဖက္မႈ” ဆိုတဲ့ လုပ္ရပ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ ေပၚထြက္လာတဲ့ “အခါအားေလ်ာ္စြာ ၾကင္နာစြာ ျပဳမူဆက္ဆံမႈ” လုပ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ “အခါအားေလ်ာ္စြာ” ရယ္လို႔ သံုးႏႈန္းရတာကေတာ့ “မၾကင္နာတတ္၊ မစာနာတတ္၊ မခံစား တတ္ေသးတဲ့ သူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဆိုလိုတာပါ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ လူေတြ၊ ကေလးေတြအေပၚမွာ အၾကင္နာ တရားနဲ႔ ျပဳမူဆက္ဆံေပးဖို႔ပါ။ လူစိမ္း၊ သူစိမ္းေတြျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေတြ႔ျမင္ေနက် ေစ်းဆိုင္က ေစ်းသည္ေတြ၊ လမ္းေဘးလုပ္သားေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေက်ာင္းဆရာဆရာမ အခ်င္းအခ်င္း၊ အတန္းေဖာ္ စတဲ့သူေတြလည္း ပါပါ တယ္။ အၾကင္နာတရားနဲ႔ စာနာစိတ္ ကူးစက္ ခံစားသြားေစဖုိ႔ရယ္ပါ။
ကေလးမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္သင့္တယ္။ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွာေဖြသင့္တယ္။ အသက္အရြယ္ႏွင့္ စိတ္ပါ၀င္စားမႈ အလိုက္ လမ္းညႊန္ အၾကံေပးရမွာပါ။ အံ့အားသင့္ေလာက္တဲ့၊ “အၾကင္နာ” အၾကီးၾကီးေတြ၊ လုပ္ရပ္ထူးေတြရယ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ တုိင္းသိ၊ ျပည္သိ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမႈနဲ႔ အၾကင္နာတရားကိုလည္း မဆိုလိုပါဘူး။

“ေက်းဇူးပါ” ရယ္လို႔ ရိုးရွင္းစြာ ခံစား ေျပာတတ္ဖို႔ကစလို႔ ကေလးကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးတဲ့ ပို႔စကဒ္ေလးမွာ “ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္” ဆိုတဲ့ စာသားေလးနဲ႔ ေပးတတ္ဖုိ႔ပါ။ ေက်ာင္းတြင္း အမိႈက္ပံုးေဘးမွာ ကေလးေတြက “ေက်းဇူး” ဆိုတဲ့ စာသားကပ္ထားျခင္းဟာ သန္႔ရွင္းလုပ္သားၾကီးေတြရဲ႕ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ကိုလည္း အကူအညီေပးရာ ေရာက္တယ္မဟုတ္လား။ အိမ္နီးနားခ်င္းရဲ႕ ႏို႔စို႔ကေလးေလးကို ကူထိန္းေပးတဲ့ ေက်ာင္းသူငယ္ ေလးဟာ လူသား ၂ ဦးကို တစ္ျပိဳင္တည္းမွာ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေစတာပါ။ မအားလပ္ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ မိခင္ျဖစ္သူကို ေခတၱအနားယူခြင့္၊ ကစားေဖာ္ အသစ္လိုေနတဲ့ ကေလးေလးကိုလည္း ၾကည္ႏူးခြင့္ေတြအတြက္ ကူညီေပးလုိက္တာ။

ဆရာဆရာမမ်ားကို ေက်းဇူးတင္တတ္ဖို႔၊ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ေက်းဇူးစကားဆိုတတ္ဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးသင့္ပါတယ္။ အျပန္အလွန္ အကူအညီေပးဖို႔အတြက္ လက္မေႏွးဖို႔။ မိုးရာသီမွာ မိုးကာ၊ ထီးမရွိေသးတဲ့ကေလးေတြကို အခ်င္းခ်င္း ကူညီေပးဖို႔။ ရြာထဲက အိမ္အမိုးမလံုတဲ့ မိသားစုေတြကို စာနာစိတ္နဲ႔ အင္ဖက္တခ်ဳိ႕ ကမ္းလွမ္းတတ္ဖို႔၊ ေခ်ာ္လဲက် သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ထူမေပးဖို႔။ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာတတ္တဲ့ အျခားကေလးေတြကိုလည္း ကေလးအခ်င္းခ်င္း အဲဒီလို မလုပ္ဖုိ႔ ေျပာတတ္ဖို႔၊ စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ကို လမ္းလွမ္းမမီ ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေလးကို အျခား ကေလး ၾကီး တစ္ေယာက္က ကူညီေပးတတ္ဖို႔ စတဲ့ “အၾကင္နာ” လက္ေဆာင္ေသးေသးေလးေတြ အျမဲတမ္း ေပးျဖစ္ေနဖို႔ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္း လမ္းညႊန္ေပးရမွာပါ။ ၾကင္နာစြာ ျပံဳးျပတတ္ဖို႔နဲ႔ ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ ေျပာဆိုတတ္ဖို႔လည္း ကူညီေပးရမွာပါ။ အဲဒီတဒဂၤ ခဏငယ္ေလးမွာ အဲဒီလူငယ္၊ လူၾကီး၊ ကေလးေတြဟာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ရေနမွာ မဟုတ္လား။

ဒီေက်ာင္းရဲ႕၊ ဒီစာသင္ခန္းအတြင္းက အေရးၾကီးဆံုးေသာ သင္ခန္းစာေတြ မျဖစ္သင့္ဘူးလား။ ဒီအေရးၾကီးလွတဲ့ သင္ရုိးညႊန္းတမ္းကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္ၾကမလဲ။

သိန္းႏိုင္

(သုခမိန္ ဂ်ာနယ္ အမွတ္ ၂)

ေလျငိမ္ျငိမ္ သစ္ပင္ၾကီးျငိမ္

(ေရးသားသူ- ခင္ေလးၾကည္ၾကည္)
မေကဘေလာဂ့္မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

“ကဲ သားတို႔ သမီးတို႔ သည္ေန႔ ဆရာမက မင္းတို႔ကို သစ္ပင္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္တယ္”
ဆရာမက အတန္းတြင္းရွိကေလး မ်ားကိုေျပာရင္း ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။

“သစ္ပင္ၾကီးေတြ အသက္႐ႈသလား”

“႐ႈပါတယ္...”

“ေသခ်ာလား .... ႐ႈတယ္ဆိုရင္ သူတို႔ ဘာနဲ႔အသက္႐ႈလဲ မင္းတို႔ သစ္ပင္မွာ ႏွာေခါင္းေပါက္မ်ားေတြ႕ဖူးလို႔လား”

“ မေတြ႕ပါဘူး ... မ႐ႈပါဘူး ”
“႐ႈပါတယ္.. အျမစ္နဲ႔ပါ”
“ အကိုင္းနဲ႔႐ႈပါတယ္”
ဆရာမက အေၾကာင္ဖမ္းေမးလိုက္၍ ကေလးမ်ား တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

ဆရာမက ျပံဳးလိုက္ျပီး သင္ပုန္းေပၚတြင္ ေျမၾကီးမွာေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္ပံုဆြဲလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကေလးမ်ားဘက္ ျပန္လွည့္ကာ.....

“ကဲ မင္းတို႔လည္း အသက္႐ႈရင္ ေလကုိရႈတယ္ေလ သစ္ပင္လည္း ေလကို႐ႈမွာေပါ့။ ဒါဆို ဘယ္အပိုင္းနဲ႔ ႐ႈမလဲ ...အျမစ္က ေျမႀကီးထဲမွာဆိုေတာ့ အျမစ္နဲ႔႐ႈလို႔ရပါ့မလား..”

“ေလေပၚက အပိုင္းနဲ႔႐ႈ ပါတယ္”

“ဒါေပါ့... သစ္ပင္ေတြက အရြက္ေတြကေန အသက္႐ႈၾကတယ္”

“ သစ္ပင္ေတြဟာ ေလထဲက ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ဓာတ္ေငြ႕ကို အရြက္ေတြမွာရွိတဲ့ ေလေပါက္ကေလးေတြကေန စုပ္ယူၾကတယ္။ ေျမႀကီးထဲက ေရကိုေတာ့ အျမစ္ေတြကေနစုပ္ယူၾကတယ္။ ေနာက္ သစ္ပင္ရဲ႕ အစိမ္းေရာင္အပိုင္းမွာရွိတဲ့ ကလို႐ုိဖီးလ္ဆိုတဲ့ ဓာတ္က ေနေရာင္ျခည္ကို အသံုးျပဳၿပီး ခုန စုပ္ယူထားတဲ့ ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္နဲ႔ ေရ ကို ကာဘြန္ဟိုက္ၿဒိတ္ လို႔ေခၚတဲ့ အစာေတြ ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ေပးတယ္။ အဲသည္မွာ ေဘးထြက္ပစၥည္းအေနနဲ႔ ေအာက္စီဂ်င္ကို ထုတ္လႊတ္လိုက္တယ္....

အိမ္မွာ မင္းတို႔ စားဖို႔ အစာကို အေမက ထမင္းအိုးထဲ ဆန္ထည့္ ေရထည့္ ျပီး ထမင္းခ်က္ေပးသလိုေပါ့။ ဆန္က ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ ဆိုရင္ ေရက ေတာ့ ေရေပါ့။ ေနေရာင္ျခည္က မီးဆိုရင္ အေမက ဘာလဲ....”

“ အေမက ထမင္းခ်က္တဲ့သူပါ”

“ အေမက ကလို႐ုိဖီးလ္ေပါ့..။ သစ္ပင္ႀကီးကေတာ့ ထမင္းအိုးႀကီးေပါ့...ဟုတ္ဘူးလားကြဲ႕ ..”

“ ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမ”

“ဒီေတာ့ ....သစ္ပင္ေတြဟာ တို႔ေတြစားဖို႔ အစာေတြကို အဓိက ထုတ္လုပ္ေပးတယ္..။ တို႔ေတြ ႐ႈဖို႔ ေလေကာင္းေလသန္႔ ေအာက္စီဂ်င္ေတြကို လည္း ထုတ္ေပးေသးတယ္..တို႔လူသားေတြကို အက်ဳိးမျပဳဘူးလားေနာ္”

“ျပဳပါတယ္ ဆရာမ”

“ ေအး ဒါေပမဲ့ အဲလို လုပ္ေပးတာက ေန႔ခင္း ေနေရာင္ျခည္ အလင္းရွိတုန္း သူတို႔ အစာခ်က္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ မွာပဲကြဲ႕။ ညေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သစ္ပင္ေတြကလည္း တို႔ လူေတြအသက္႐ႈသလိုပဲ သူတို႔လည္း ႐ႈၾကတယ္တဲ့”

ဆရာမက သင္ပုန္းတြင္ ေရာင္ျခည္ျဖာေနေသာ ေနလံုးပံု၊ သစ္ပင္ပံု ဆြဲျပၿပီး ၊ အျမစ္က ေရစုပ္ယူပံု၊ ပင္စည္အေပၚပိုင္းက စုပ္ယူေသာ ဓာတ္ေငြ႕၊ ျပန္ထြက္ေသာ ဓာတ္ေငြ႔ စတာေတြကို ကေလးတို႔ သေဘာေပါက္လြယ္ေအာင္ မွ်ားေလးေတြျဖင့္ ျပရင္း ေမးလိုက္္္္္သည္။

“လူေတြက ေလထဲက ဘာဓာတ္ေငြ႕ကို႐ႈၾကတာလဲ”

“ေအာက္စီဂ်င္ဓာတ္ေငြ႕ပါ”

“ ဘာဓာတ္ေငြ႕ကို ျပန္ထုတ္သလဲ”

“ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ဓာတ္ပါ”

“ ဟုတ္တယ္ ကေလးတို႔ သိပ္ေတာ္တာပဲ..။ သစ္ပင္ႀကီးေတြဟာ ေန႔အခါ မွာေတာ့ ေနေရာင္ျခည္အသံုးျပဳျပီး အစာခ်က္ရာမွာ လူေတြထုတ္လိုက္တဲ့ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုက္ကို သူတို႔က ယူ... လူေတြအသံုးလိုတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ကို သူတို႔က ျပန္ထုတ္ေပးလို႔ လူေတြနဲ႔ သိပ္အဆင္ေျပ ၾကတာေပါ့..”

“ ညဘက္ေရာက္လို႔ ေနေရာင္ မရွိေတာ့တဲ့အခါ အစာမခ်က္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔လည္း လူေတြလိုပဲ ေအာက္စီဂ်င္ကို ႐ႈၿပီး ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ကိုပဲ ထုတ္ၾကသတဲ့ကြယ္...ဒါေၾကာင့္ တခါတေလ ညဘက္ႀကီး သစ္ပင္အႀကီးႀကီးေတြ ေအာက္မွာတို႔ သစ္ေတာေတြထဲမွာတို႔ ေနမိ အိပ္မိရင္ အသက္႐ႈမ၀ျဖစ္္ၿပီး သတိလစ္တတ္ တယ္ဆိုတာ....လူေတြနဲ႔ သစ္ပင္ေတြ ေအာက္စီဂ်င္ကိုလု႐ႈၾကလို႔ေပါ့။ ဒါကို မသိတဲ့ သူေတြကေတာ့ သရဲဖမ္းတာ နတ္ဖမ္းတာ နဲ႔ ေၾကာက္တတ္ၾကတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သစ္ပင္ေတြက ညမွာ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ကို ထုတ္တာကိုး..”။

ေန႔အခ်ိန္တြင္ လူႏွင့္သစ္ပင္ သဟဇာတျဖစ္စြာ ေအာက္စီဂ်င္ႏွင့္ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ကို အေပးအယူ လုပ္ၾကေသာ္လည္း ညအခါ ေအာက္စီဂ်င္ကိုခ်ည္း႐ႈ၍ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ ေတြခ်ည္း ထုတ္လႊတ္ၾကပံုကိုလည္း ဆရာမက သင္ပုန္းေပၚတြင္ ေန႔ညခြဲျခားကာ ပံုၾကမ္းဆြဲျပလိုက္သည္။

“ မင္းတို႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း သစ္ပင္ေတြက သူတို႔ မနက္က သံုးထား စားထားတဲ့ ကာဘြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ဓာတ္ေငြ႕ကို ညက်ေတာ့ ျပန္ထုတ္ သူတို႔မနက္က ထုတ္ထားတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ကို ညက်ျပန္ယူ သူ႔ဖာသာ လည္ပတ္ေနတာပဲေနာ္.... သူတို႔ အစာအတြက္ ေစ်းသြားဖို႔မလိုဘူး.... မင္းတို႔လည္း ေစ်းသြားဖို႔မလိုေအာင္ မနက္က စားထားတာ ညက် ျပန္ထုတ္ မနက္က် ျပန္စား မေကာင္းဘူးလား....အေမ ေစ်းဖို႔ သက္သာတာေပါ့”

“ ဟင့္ မေကာင္းပါဘူး ဆရာမကလည္း ..”
“ဟား ဟား ဒါေတာ့ သိသားပဲ”

“ကဲ သစ္ပင္ႀကီးေတြ က ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလဲေနာ္ ... သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကို မွ်တေနေအာင္လုပ္ေပးထားတာ။ တို႔လူေတြအတြက္လည္း အစာေတြလည္းေပးတယ္ ေလ႐ႈဖို႔လည္း လုပ္ေပးတယ္။ ေနစရာ အရိပ္ခိုစရာ လည္းေပးတာပဲ။ အ၀တ္အထည္ေတြလည္းေပးတာပဲ သစ္ပင္ေတြကို ခ်စ္တတ္ ထိန္းသိမ္းတတ္ဖို႔လိုတယ္။ သစ္ပင္မရွိတဲ့ ကမာၻႀကီးဆိုရင္ ဘယ္လိုျဖစ္လဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္းပါ။”
“ေၾကာက္စရာႀကီးပါ လူေတြ ေသကုန္မယ္ထင္တယ္ ဆရာမ”

“ ေအး မင္းတို႔ထင္တာေတြကို သစ္ပင္မရွိတဲ့ ကမာၻဆိုၿပီး အိမ္ကေန စာ ငါးေၾကာင္း ေလာက္ေရးခဲ့ၾကေနာ္..”

ဆရာမက သင္ပုန္းေပၚရွိ ပံုမ်ားကိုဖ်က္ကာ ပံုသစ္တစ္ပံုဆြဲရန္ အစျပဳရင္း ေမးခြန္းထုတ္လိုက္သည္။

“ အခု သစ္ပင္ေတြ အသက္႐ႈတာသိျပီ... သူတို႔ လူေတြလို သြားလာလို႔ရလား”

“မရပါဘူး ဆရာမ”

“လႈပ္လို႔ေရာရလား”

“လႈပ္လို႔ေတာ့ရပါတယ္ ေလတိုက္ရင္ေလ”

“ေအး မွန္တာေပါ့..။ ဟုတ္ၿပီ သူတို႔ မ်ဳိးပြားလို႔ေရာရလား။ မင္းတို႔ လူအသစ္ကေလးေတြ ထပ္ေမြးလာသလို သစ္ပင္အသစ္ကေလးေတြေရာ ထပ္ေပါက္လာေသးလား”

“ေပါက္ပါတယ္”

“ ဘယ္လုိေပါက္သလဲ”

“ သစ္ေစ့ေလးေတြကေန အပင္သစ္ကေလးေတြေပါက္ပါတယ္”

“ သိပ္ေတာ္တာပဲကေလးတုိ႔ သည္မွာၾကည့္ သစ္ေစ့ေလးကေန သည္လိုမ်ဳိး အဆင့္ဆင့္ အပင္ေလး ေပါက္လာတယ္ေနာ္..ဒါက ပဲေစ့ေလးတစ္ေစ့ အပင္ေပါက္ပံုေပါ့”

တတိယတန္း သဘာ၀ သိပၸံ သင္ခန္းစာမွ ပဲေစ့ အပင္ေပါက္ပံုအဆင့္ ငါးဆင့္ကို ဆရာမက ဆြဲျပလိုက္သည္။

“ ကဲ ေကာင္းၿပီ။ အခု မင္းတို႔က သစ္ေစ့ေလးတစ္ေစ့ လုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ကူးၾကည့္ရေအာ္ေနာ္... မင္းတို႔ ဘာေစ့ေလးေတြျဖစ္ခ်င္လည္း ...ပဲေစ့ေလးေတြလား၊ သရက္ေစ့ေလးေတြလား၊ သေဘၤာသီးအေစ့ေလးလား... ျဖစ္ခ်င္တဲ့အပင္ကို စိတ္ကူးၾကည့္ပါ”

ဆရာမက ၾကမ္းေပၚတြင္ ဒူးတုပ္ထိုင္လိုက္ရင္း ကိုယ္ကို၀ပ္လိုက္သည္။

“ဆရာမလုပ္သလို လိုက္လုပ္မယ္ ကိုယ္လံုးကေလးကို ေျမၾကီးေပၚမွာ သစ္ေစ့ေလးလို ကပ္ထားပါ ”

ကေလးတို႔ အားလံုး ဒူးတုပ္ကေလးေတြထိုင္ၿပီး စာသင္ခန္းၾကမ္းျပင္တြင္ ကုန္းကုန္းေလးေတြ လုပ္ေနၾကသည္။
“ ကဲ... ေနေရာင္ျခည္ေတြ ေရေတြ ေလေတြ ရလို႔ သစ္ေစ့ေလး အပင္ေပါက္လာၿပီ”

ဆရာမက တျဖည္းျဖည္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို လက္အုပ္ခ်ီသလို လုပ္ရင္း အေပၚကိုေျမွာက္ျပသည္။ ကေလးမ်ားလိုက္လုပ္ၾကသည္။

“ေဟာ... သစ္ပင္ေပါက္ကေလး ရွည္လာၿပီ”

ဆရာမက ဒူးကိုေထာက္ ခါးကိုဆန္႔ လိုက္ၿပီး လက္ဖ၀ါးႏွစ္ခုကိုေဘးဘက္ကားရင္း ေခါင္းေပၚကို ေျမွာက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း မတ္တတ္ထလိုက္သည္။ ကေလးမ်ားလည္း တဟိဟိ ရီရင္း လိုက္လုပ္ၾကသည္။

“ဟုတ္ၿပီဲ ..သစ္ပင္ႀကီး ဆက္ႀကီးထြားလာျပီ။ ေနေရာင္ျခည္ရေအာင္ အစြမ္းကုန္ ရွည္လုိက္ၾကစမ္းပါ”

ဆရာမက အစြမ္းကုန္ ခါးကိုဆန္႔ လက္ကိုေျမွာက္ ေျခဖ်ားကိုေထာက္ရင္း ကေလးမ်ားကိုေျပာလိုက္သည္။ ကေလးမ်ားကလည္း တကိုယ္လံုးအစြမ္းကုန္ ဆန္႔ရင္း အေညာင္းေတြေျပကုန္သည္။

“ကဲ လိုက္ဆိုပါ ........ေလၿငိမ္ၿငိမ္...”
“ေလၿငိမ္ၿငိမ္”

“သစ္ပင္ႀကီး..ၿငိမ္”
“သစ္ပင္ႀကီး ...ၿငိမ္”

“ေလျပင္းတိုက္ေတာ့ဘယ္လိုျဖစ္တယ္”
“ေလျပင္းတိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္”

“ေဟာဒီလိုျဖစ္တယ္....”
“ေဟာဒီလို ျဖစ္တယ္။”

ဆရာမက လက္ႏွစ္ဘက္ကိုေ၀ွ႕ယမ္းရင္းဆိုေတာ့ ကေလးမ်ားလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေ၀ွ႕ယမ္းၾကေလသည္။
“ကေလးတို႔ ေရ......အေရွ႕ဘက္ကေလတိုက္ရင္ ဘယ္ဘက္ကိုယိမ္းမလဲ”
“ အေနာက္ဘက္ကို ယိမ္းပါမယ္”

“ဟုတ္ၿပီ ဆက္ဆိုမယ္”
“ အေရွ႕ကတိုက္ေတာ့ အေနာက္ကိုယိမ္းတယ္...”
“ အေရွ႕ကတိုက္ေတာ့ အေနာက္ကိုယိမ္းတယ္...”

“ အေနာက္က တိုက္ေတာ့ အေရွ႕ကိုယိမ္းတယ္...”
“ အေနာက္က တိုက္ေတာ့ အေရွ႕ကိုယိမ္းတယ္...”

စာသားအလိုက္ ခါးကို ေရွ႕ေနာက္ ယိမ္းၾကသည္။
“ညာဘက္ကတိုက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကိုယိမ္းတယ္..”
“ညာဘက္ကတိုက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကိုယိမ္းတယ္..”

“ဘယ္ဘက္ကတိုက္ေတာ့ ညာဘက္ကိုယိမ္းတယ္..”
“ဘယ္ဘက္ကတိုက္ေတာ့ ညာဘက္ကိုယိမ္းတယ္..”

အသံကိုဆြဲဆိုကာ ဘယ္ညာ ယိမ္းႏြဲ႕ၾကျပန္သည္။
“ေလျငိမ္ျငိမ္ သစ္ပင္ၾကီးၿငိမ္”

ကေလးမ်ား အားလံုုး လက္ ကေလး ေတြ ေဘးကပ္ ရပ္လိုက္ရင္း သံၿပိဳင္ေအာ္ ကာ လိုုက္ဆိုု ေနၾက သည္။


+++++++++


မနက္ျဖန္ သူတို႔နဲ႔ေတြ႕ရေတာ့မည္။ က်မ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိပါသည္။ သူတို႔ဆိုတာက သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိရွိသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းက ကေလးေတြပါ။ မေန႔က သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။ သဘက္ခါက်ရင္ ငါတုိ႔ေတြ ဒဂံုျမိဳ႕သစ္ေတာင္ပိုင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွာ ကေလး တစ္ရာေလာက္ကို ေန႔လည္စာေကၽြးရင္း ကေလးေတြအတြက္ ပန္းခ်ီဆြဲတာေလးေတြ ကဗ်ာဆိုတာေလးေတြ လုပ္မယ္။ နင္လည္း စိတ္၀င္စားရင္ နင္သိထားတဲ့ စာသင္နည္းေလးေတြ ကို ျပေပးမလားတဲ့။

အိုး ...သိပ္ရတာေပါ့။ ျပေပးခ်င္ေနတာ အေတာ္ပါပဲ။ က်မက စာသင္ရမွာကို သိပ္ေပ်ာ္တာ။ စိတ္ကူးထဲမွာ အျမဲ စာသင္ေပးေနတာ။ သူတို႔ကို ကဗ်ာေလးေတြလည္း ဆိုခိုင္းမယ္။ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား ကစားနည္းေလးေတြနဲ႔လည္း ကစားေပး အံုုး မယ္။

သည္ေန႔ တစ္ေန႔လံုး သူတို႔နဲ႔ေတြ႕ရင္ သင္ျပဖို႔ သင္ခန္းစာေတြ ျပင္ဆင္ေနမိသည္။ တစ္နာရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ကေလးေတြပ်င္းမလားပဲ။ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ မပ်င္းေလာက္ပါဘူးေလ။ သူတို႔ကို ဘာအေၾကာင္း သင္ေပးရင္ေကာင္းမလဲ...။ သမိုင္း၊ ပထ၀ီ၊ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာ။ အင္း ....ဒါေတြက သူတို႔က အတန္းစံု အရြယ္စံု ဆိုေတာ့ သင္ရခက္မယ္..။ အဲေတာ့ ကေလးအားလံုးလည္း နားလည္ႏိုင္မဲ့ တတိယတန္း သဘာ၀ သိပၸံထဲက သစ္ပင္အစာခ်က္တာနဲ႔ သစ္ေစ့ေလး အပင္ေပါက္တဲ့ ပံုကိုယူသင္ေပးမယ္။ ဟုတ္ၿပီ။ သားသားတို႔ မူၾကိဳမွာ သင္တဲ့ ကဗ်ာေလးကို သင္ေပးရမယ္။ ဒါဆို သူတို႔ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားၿပီးသားလည္းရမယ္။ သင္ခန္းစာနဲ႔လည္း ကိုက္ညီတယ္။ ေကာင္းတယ္ ... ခု ေခတ္စားေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးကို ပညာေပးရာလည္း ေရာက္တယ္။

ကေလးဗဟိုျပဳ သင္ၾကားေရးမွာ ကေလးေတြရဲ႕ သိၿပီးသား အသိကို အေျခခံၿပီး သင္ၾကားေပးမဲ့ သင္ခန္းစာနဲ႔ ဆက္စပ္ဆြဲယူ သင္ၾကားေပးရတယ္ လို႔ ဆိုတယ္။ သည္ေတာ့ ကေလးေတြကို သူတို႔ သိၿပီး နားလည္ၿပီး တာေတြကို ေမးခြန္းေတြ ထုတ္ေပး ေမးေပးရမယ္ တဲ့။ သူတို႔ စိတ္ကူးဥာဏ္ေတြကို အသစ္စဥ္းစားတတ္လာေအာင္ဖြင့္ေပးတဲ့ ေမးခြန္းေတြေမးရမယ္။ သူတို႔ ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ စဥ္းစားခ်က္ေတြကို စာေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေရးခိုင္းတဲ့နည္း၊ အတန္းသားေတြေရွ႕မွာ ေျပာခိုင္းတဲ့ နည္းကိုသံုးၿပီး ထုတ္ေဖာ္ေပးရမယ္တဲ့။ ဒါမွ ကေလးေတြဟာ မိမိယူဆခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုရဲလာမယ္။ စာအေရးအသားစြမ္းရည္၊ အေျပာစြမ္းရည္လည္း တက္လာမယ္ လို႔ က်မတက္ထားဖူးတဲ့ သင္တန္းေတြ မွာ သိခဲ့ရတယ္။

က်မ ျပင္ဆင္ထားခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာကို အထပ္ထပ္ စဥ္းစား၊ အထပ္ထပ္ေလ့က်င့္ ေနမိပါတယ္။
က်မ စိတ္ကူးထဲမွာ ေတာ့ ကေလးေတြနဲ႔ အေပးအယူ မွ်ေနတာပဲ။
က်မတို႔ စာသင္ခန္းေလးက ေပ်ာ္စရာ သိပ္ေကာင္းေနပါတယ္။


++++++++++


သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ေျပာခဲ့သားပါ။
ေက်ာင္းက နည္းနည္းေ၀းတယ္ေနာ္တဲ့။ ဆင္းရဲလည္း ဆင္းရဲတယ္တဲ့။
သိပါတယ္ဟယ္။ အစိုးရေက်ာင္း မတက္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြအတြက္ ဖြင့္တဲ့ေက်ာင္းဆိုမွေတာ့ ခ်မ္းသာပါ့ မလား ေပါ့။


ဒါေပမဲ့ က်မ စိတ္ကူးထဲမွာတုန္းက သည္ေလာက္ဆင္းရဲၿပီး သည္ေလာက္ေ၀း လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိပါဘူး။ ေ၀းတယ္ဆိုတာက လူေတြနဲ႔ ေ၀းတာကို ေျပာတာပါ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲ ကေန ကားစီးရင္ တစ္နာရီေလာက္ပဲ ၾကာတဲ့ခရီးမို႔ အမွန္ေတာ့ ေ၀းလွတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူေနထူထပ္တဲ့ ျမိဳ႕ျပကေနထြက္လို႔ လယ္ကြင္း စိမ္းစိမ္းေတြၾကားက ေျမနီနီ လမ္းေလး နေဘး ရႊ႕ံ အိုင္ထဲက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းကေလးကေတာ့ ေခါင္လြန္း၊ ေ၀းလြန္းလွသလိုပါပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆိုရင္ ကေလးေတြ အတြက္ ကစားစရာ ေျမကြက္လပ္ေတာ့ ရွိမယ္။ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္က ေျမကြက္လပ္ မွာ စာသင္ရရင္ စာသင္ခန္းမလိုပါဘူး။ နာမည္ေက်ာ္ ဆန္တနိေကတန္ ေက်ာင္းလို သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာၿပီးသားေတာင္ ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။

ခုေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ စာသင္သားကိုရင္ ငါးပါးေလာက္ သီတင္းသံုးတဲ့ ဆယ္ေပပတ္လည္ ထရံကာ သြပ္မိုး ပ်ဥ္ခင္း ေက်ာင္းကေလး ႏွစ္ေဆာင္နဲ႔ ကေလးတို႔ စုေ၀းရာ ေပႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ ျပတင္းေပါက္မပါတဲ့ ေျမစိုက္ထရံကာ စာသင္ေက်ာင္း အတြက္ ေျမေနရာကလြဲလို႔ က်န္တာက လယ္ကြင္းျပင္ၾကီး ပဲေလ။ သစ္ပင္ၾကီး ဆိုလို႔ တစ္ပင္ေတာင္ ေပါက္စရာေနရာမရွိတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ အင္း သည္လို ေက်ာင္းမ်ဳိးကို ရွာေဖြ အလွဴ လုပ္ႏိုင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတို႔ အုပ္စုကိုပဲ ခ်ီးက်ဴး မိပါေသးတယ္။

ဆရာေတာ္ကို ကန္ေတာ့ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြရွိတဲ့ စာသင္ခန္းကို လာခဲ့တယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ ခ်စ္စရာေလးေတြပါ။ တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္ပန္းကေလးေတြေပါ့။ အားလံုးပဲ အျဖဴ အစိမ္းေလးေတြ ၀တ္လို႔ ေတာက္ေတာက္ပပႀကီး မဟုတ္ၾကေပမဲ့၊ သိပ္ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါးေတာ့ မေတြ႕ရပါဘူး။ သူတို႔ကို ၾကာဇံေက်ာ္ေကၽြးမယ္၊ ပန္းခ်ီေတြလည္းသင္မယ္၊ ေက်ာင္းကို ဧည့္သည္ေတြ လည္း လာတယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြ ေနၾကတာေပါ့။ ဆရာမေလး ႏွစ္ ေယာက္ခမ်ာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းစီ ကိုင္လို႔ တဟဲ့ဟဲ့ ေအာ္ေနရတာပါပဲ။ အင္း က်မ တက္ခဲ့တဲ့ သင္တန္းမွာေတာ့ ကေလးစိတ္ပညာအရ တုတ္မကိုင္ရဘူး ဆိုပဲ။





သည္ေန႔က ဧည့္သည္ေတြလာလို႔ အတန္းဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ထားသလား။ အရင္ကလည္း သည္လိုပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ တခန္းတည္းသာရွိတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းရဲ႕ နံရံ သံုးဘက္မွာ သင္ပုန္း ငါးခုကို ကပ္ထားတယ္။ နံရံတဘက္ကေတာ့ ၀င္ေပါက္ေပါ့။ အင္း .. သူငယ္တန္းအတြက္က ဟိုသင္ပုန္းျဖစ္မယ္။ သည္ဘက္နံရံက သံုးတန္းနဲ႔ ေလးတန္းအတြက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သံုးတန္း နဲ႔ ေလးတန္း အဂၤလိပ္စာေတြ သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးလက္စ ေတြ႕တယ္။ ဒါဆို ဟိုဘက္နံရံမွာ ပထမတန္းနဲ႔ ဒုတိယတန္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကေလး တစ္ရာေက်ာ္ အတန္း ငါးတန္းအတြက္ ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့ အတန္းေတြကို ၾကားမွာ ကာမထားတာပဲ အဆင္ေျပမယ္ ထင္ပါရဲ႕ေလ။ ဆရာေတာ္ ေရာ ကူသင္ေပးသလားမသိဘူး။ သင္မွပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ကိုရင္ႀကီးေတြ ဦးပဇင္းေတြလည္း ရွိသားပဲ သူတို႔လည္း ကူထိန္းေပးမွာေပါ့။

ေဟာ... ကေလးေတြ ၾကာဇံေက်ာ္ စားရေအာင္ တန္းစီပါတဲ့။ ဆရာမက တုတ္တေခ်ာင္းကိုင္ရင္း ေအာ္ေနတယ္။ တန္းစီ တန္းစီတဲ့။ အင္း အတန္းအလိုက္ ေကၽြးလုိက္ရင္ေကာင္းမယ္။ တန္းစီလို႔တင္ ေျပာေနရင္ သူတို႔က ဘယ္စီ တတ္မလဲ။

“ကဲ ..ကဲ သူငယ္တန္းေတြအရင္ ေရွ႕ကိုလာ။ အတန္းႀကီးေတြ ေနာက္မွာေနဦး”
အမေလး... က်မ ၀င္ေအာ္ေပးမွပဲ ပိုဆိုးသြားပါလား။ ၀ုန္းကနဲဆို သူငယ္တန္းေတြေရွ႕ကိုတဲ့ ဆိုၿပီး အားလံုးနီးပါး ျပံဳတိုးေရာက္လာၾကတယ္။ နည္းနည္း အသက္ၾကီးတဲ့ ကေလးေတြကို ဟဲ့ နင္တို႔က သူူငယ္တန္းလား ဘာလို႔ ေရွ႕တိုးေနတာလဲ ေနာက္မွာ စီေလ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့..“ သမီး သူငယ္တန္းပါ။ မယံုရင္ ဆရာမကို ေမးၾကည့္ပါတဲ့”

စိတ္႐ႈပ္ေနပံုရတဲ့ ဆရာမေလးကလွည့္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။
“ဟုတ္တယ္ အစ္မေရ သည္ေက်ာင္းမွာ သူငယ္တန္းကတင္ ငါးဆယ္ေက်ာ္တယ္။ အားလံုးနီးပါး သူငယ္တန္းခ်ည္းပဲ” တဲ့ေလ။

ေၾသာ္ ... ဟုတ္မွာေပါ့ေနာ္ ။ ဆရာေတာ္ ေက်ာင္းဖြင့္တယ္ဆိုမွ ေက်ာင္း စအပ္ရေတာ့ သူတို႔ခမ်ာ အသက္ ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္လည္း သူငယ္တန္းပဲျဖစ္ေနတာကိုး။

ဟန္ေဆာင္မႈ၊ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ ကင္းကင္းနဲ႔ စားေသာက္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း က်မလည္း ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ သူတို႔နဲ႕အတူ တန္းစီၿပီး ၾကာဇံေက်ာ္စားလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ သူတို႔ေလးေတြကို စာသင္ရင္း ဂိမ္းေတြ ကစားေပးရ ဦးမယ္ေလ။


+++++++++++


ပန္းခ်ီဆြဲျပေနတဲ့ ဆရာႀကီးနဲ႔ အေပးအယူမွ်ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေနာက္နားက ၾကည့္ေနရင္း သေဘာက်ေနမိပါတယ္။ အရမ္း ထံုထံု အအ မေျပာရဲ မဆိုရဲတဲ့ ကေလးေတြေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ေမးလိုက္ရင္ ေျဖၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဒါမ်ဳိးမွ ေကာင္းတယ္။ အင္း ကိုယ့္အလွည့္မွာေတာ့ ဘယ္လို လာမလဲမသိဘူး။ အတန္းေဘးနားက တုတ္ကိုင္ရင္း ထိန္းေပးေနတဲ့ ဆရာမေလးကို တိုးတိုးေျပာမိတယ္။ အစ္မ သိပၸံသင္ခန္းစာ ေလး နည္းနည္းသင္ျပေပးခ်င္တယ္ေနာ္ ဆိုေတာ့ သင္ပါအစ္မ ရပါတယ္ တဲ့။

ကဲ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ပါၿပီ။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ အားလံုးေရာေနတဲ့ သည္ကေလးေတြကို ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္လာခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာ ကို သင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္္။ ပထမ ငါးမိနစ္ေလာက္ေတာ့ ဘာ အေႏွာက္အယွက္မွမရွိ အဆင္ေျပေနသားပင္။ ေဟာ.. ကေလးတစ္ေယာက္ ေခၽြးေတြရႊဲလို႔ လိုက္ေအာ္ရလို႔ ေမာပန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ လက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္လို႔ “ဆရာမ ေရေသာက္တဲ့” ။ က်မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါသည္္။ ကေလးက စာသင္ခန္း အျပင္ဘက္က ေရအိုးစင္ဆီ ထြက္ေျပးသြားသည္။

အရွိန္ရေနတဲ့ စာကိုဆက္သင္မယ္လုပ္တုန္း ....ေဟာ ေနာက္တစ္ေယာက္ လက္ညႈိးေလးေထာင္လို႔ “ဆရာမ ေသးေပါက္” တဲ့ ေခါင္းညိတ္ျပရျပန္တယ္။ ေမးခြန္းေမးမယ္လုပ္တုန္း လာျပန္ၿပီ လက္တစ္ေခ်ာင္းေထာင္လို႔ “ဆရာမ ေရေသာက္”။
ဘုရားေရ ...... ေလးငါးေယာက္တျပိဳင္တည္း စုျပံဳၿပီး လက္ညိႈးေလးတစ္ေခ်ာင္းစီေထာင္လို႔ ... ။ က်မ ေခါင္းညိတ္ မျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိရင္ ေနာက္ထပ္ ေထာင္လာဦးမယ့္ လက္ညႈိးေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို ျမင္ေနပါတယ္။ ေယာင္နန ေငးရင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတဲ့ က်မအခက္အခဲကို တုတ္ကိုင္ထားတဲ့ ဆရာမေလးက ၀င္ကူလိုက္ပါတယ္။

“ အားလံုး ျပန္ထိုင္ၾက။ တစ္ေယာက္မွ မထရဘူး။ ေရလည္းမေသာက္ရဘူး။ ေသးလည္းမေပါက္ရဘူး။ သြား ျပန္ထိုင္”

အင္း ...ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ နည္းနည္း ျငိမ္သြားတဲ့ ကေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ခုနသင္လက္စ သင္ခန္းစာ ကို ဆက္သင္လိုက္ ပါတယ္။ ခဏေတာ့ အဆင္ေျပသား။ ေဟာ ... လက္ကေလးေထာင္လို႔ ေခၽြးရႊဲေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေရေသာက္တဲ့.... ေနာက္တစ္ေယာက္ ....ေနာက္ႏွစ္ေယာက္....ေနာက္သံုးေယာက္....ေလးေယာက္...။

အင္း ခုနလည္း စားေသာက္ ေဆာ့ကစားထား၊ စာသင္ေတာ့လည္း ေအာ္ဟစ္ထား၊ ျပတင္းေပါက္မရွိတဲ့ သြပ္မိုးေအာက္က စာသင္ခန္းထဲမွာ ေခၽြးေတြလည္းထြက္ဆိုေတာ့ ...ေရငတ္မယ္ဆိုလည္း ငတ္မွာေပါ့ေလ။ ေရေသာက္ခ်င္ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေရမေသာက္ခိုင္းပဲ စာသင္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ခိုင္းထားတာ တရားပါ့မလား။ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ဳိးေဖာက္ရာ က်မွာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒါ စာသင္ခ်ိန္ေလ။ သူတို႔ ေရေသာက္တိုင္း ေသးေပါက္တိုင္းသာ သြားခိုင္းရရင္ေတာ့ တတန္းလံုးအကုန္ထြက္ၾကမွာပဲ။ စာသင္ခန္းထဲ ေက်ာင္းသားေတာင္ ရွိေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ က်မကသာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ စဥ္းစားေနတုန္း သူတို႔ ဆရာမက ျပန္ထိုင္ၾကစမ္း ဆိုၿပီး တုတ္သံ တျဗန္းျဗန္း ေပးၿပီး အတန္းထိန္းေပးေနသည္။

ကဲ ..ကဲ... သင္လက္စ သင္ခန္းစာလည္း ဘယ္ေရာက္ၿပီ မသိ။ စိတ္လည္းမပါေတာ့။ သူတို႔ကို ကဗ်ာပဲဆိုခိုင္းၿပီး သူတို႔ ဆရာမ လက္ထဲပဲ အပ္လုိက္ေတာ့မည္ စဥ္းစားသည္။ “အားလံုး သစ္ေစ့ေလးေတြ လုပ္ၾကမယ္.... ကိုယ့္ေနရာမွာကိုေနပါ။ ဆရာမ လုပ္သလို လိုက္လုပ္ၾကပါ။” အင္း သည္လိုေတာ့လည္း အားလံုးလိုက္လုပ္ၾကသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အားရပါးရ ေအာ္ဟစ္ သီဆိုၾကသည္။ လြတ္လပ္စြာ ကိုယ္ကို လႈပ္ရွား ယိမ္းႏြဲ႕ၾကေလသည္။



++++++++++++


သူငယ္ခ်င္းကေျပာသည္။
“သည္က ဆရာမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို နင္တက္ခဲ့တဲ့ သင္တန္းက ကေလးဗဟိုျပဳ သင္နည္းတို႔ ဘာတို႔ နည္းနည္း ေလာက္ ေျပာျပေပးခဲ့ပါဟာ။ နည္းေလးေတြလည္း ျပေပးခဲ့ပါဦး” တဲ့။

တကယ္ေတာ့ က်မက အစိုးရ၀န္ထမ္း ဆရာမ မဟုတ္ပါ။ ေခတ္မီ စာသင္ၾကားနည္း သင္တန္းေတြကိုေတာ့ တက္ခဲ့ဖူးသည္။ စာေတြ႕လည္း ေလ့လာခဲ့သည္။ လက္ေတြ႕လည္း စနစ္တက် ျပင္ဆင္ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ စာသင္ခန္းေတြမွာ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္း အစံုအလင္နဲ႔ သင္ျပေလ့က်င့္ ခဲ့ဖူးသည္။ ကေလး ၂၅ ေယာက္ ထက္မပိုတဲ့ စာသင္ခန္းေတြမွာ အုပ္စုဖြဲ႕ ကစားနည္း ေတြ၊ ကေလးေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြး ေျပာဆို တာေတြ၊ ကေလးေတြရဲ႕ ပင္ကိုမူလ စြမ္းရည္ေတြ အေတြးအေခၚေတြကို ပိုမို ေတာက္ပ လာေစမဲ့ နည္းလမ္း ေတြသံုးလို႔ သင္ၾကားျပသေပးခဲ့ဖူးသည္ေပါ့။ ကေလး စိတ္ပညာ စာအုပ္ေတြ၊ ကေလးဖြံ႕ျဖိဳးမႈ စာအုပ္ ေတြကို လည္း ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္ေပါ့။

လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းအထိ ေက်ာင္းသား တစ္ရာနီးပါးကို ဘာသာစံု ျပေနရတဲ့ သည္ဆရာမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို သံုးလေလာက္ သင္တန္းေတြတက္ၿပီး သိခဲ့တဲ့ က်မက ဘာေတြမ်ား ေျပာျပရမွာပါလိမ့္။ ကေလးေတြကို မရုိက္ပါနဲ႔ တုတ္မကိုင္ပါနဲ႔လို႔ ေျပာရမလား။ ဆရာကခ်ည္းသင္မေပးပါနဲ႔။ သူတို႔ကို ေဆြးေႏြးေစပါ။ သူတို႔ ေျပာတာကို နားေထာင္ေပးပါလို႔ ေျပာရင္ ကေလး တစ္ရာရဲ႕ ေျပာစကားကို နားေလးေပါက္ထဲနဲ႔ နားေထာင္ႏိုင္ပါ့မလား။ ကစားနည္းေလးေတြကိုသံုးၿပီး ကစားရင္း စာသင္ပါလို႔ အၾကံေပးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း သိပ္မလိုတဲ့ ကစားနည္းေလးေတြ ကို စဥ္းစားၾကံဆၿပီး နည္းေပးခဲ့ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

“အင္း ဆရာမတို႔ရယ္ နည္းေတြကေတာ့ သည္လို သည္လို ရွိပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ ေစတနာ နဲ႕ ၀ါသနာ ကို ဗဟုိျပဳၿပီး ကိုယ့္ အေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ သင္နည္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ပဲ သင္ၾကပါ။ အစိုးရက ျပဌာန္းထားတဲ့ သင္႐ုိးညႊန္းတမ္းကိုလည္း ကုန္ေအာင္သင္ရမွာဆိုေတာ့ အျမဲတမ္း ကစားနည္းေတြနဲ႔ခ်ည္း မသင္ေပးႏိုင္ေတာ့ တစ္ပတ္မွာ တစ္ရက္ေလာက္ ေတာ့ ေပ်ာ္စရာ စာသင္ခန္းေလး ျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးေပါ့ ေနာ္။”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္မရယ္၊ က်မတို႔ကလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းက ခန္႔ထားတဲ့ဆရာမေတြဆိုေပမဲ့ ေခတ္မီနည္းေတြ နဲ႔လည္း သင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ခုေလာက္ေျပာျပတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္ၾကံဳရင္လည္း သင္တန္းေတြ ဖြင့္ေပးရင္ က်မတို႔ တက္ခ်င္ပါတယ္။ က်မတို႔လည္း ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို တိုးတက္ခ်င္တယ္ေလ”
“ဟုတ္တာေပါ့ ဆရာမတို႔ရယ္။ ဆရာဆိုတာ ဓားေသြးေက်ာက္တဲ့။ က်မေတာ့လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ကိုသင္ရင္း ကိုယ္က ဘာလို႔ လံုးပါးပါးရမွာလဲ။ သူတို႔လည္း ထက္ျမက္၊ ကိုယ္လည္း တိုးတက္ရမွာေပါ့။”

က်မက က်မထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို ဆက္ၿပီး ေျပာျပန္သည္။

“ ေနာက္ၿပီး ..... ဆရာမတို႔ ရဲ႕ ကေလးေတြကို ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေစရမယ္လို႔ ၾကံဳး၀ါးစရာမလိုပါဘူး။ ဘြဲ႕မရလည္း အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခားသိတဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္၊ ေလာကကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္တဲ့ လူေတြ ျဖစ္လာဖို႔ပဲ လိုတာပါ။ မိဘေတြက ကိုယ့္သားသမီးကို ဘြဲ႕ရေအာင္ သင္ေပးႏိုင္မွ တာ၀န္ေက်တယ္ ထင္ေနၾကတာ။ အသက္ ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ပညာရပ္ေတြ သင္ေပးဖို႔ လိုတာကို ေမ့ေနၾကတယ္”

“ အစ္မေရ ... သည္ပတ္၀န္းက်င္က မိဘေတြကေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔က ဘြဲ႕ရျပီးလည္း ထမင္းငတ္တာပဲ။ ဘြဲ႕ရတာ အထင္ႀကီးဖို႔မရွိဘူးတဲ့။ သူတို႔ ေက်ာင္ပို႔တာက အိမ္မွာ ထိန္းရသက္သာေအာင္ ေက်ာင္းပို႔ေနတာ အစ္မေရ။ ခိုင္းလို႔ရတဲ့ အရြယ္ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းဆက္မထားေတာ့ဘူး။ ခုလည္း တခ်ဳိ႕ဆို ဆရာေတာ္က အတင္း ေက်ာင္းထားခုိင္းလို႔ ပိုက္ဆံလည္းမကုန္လို႔ ထားေနတာ”

“ ဟုတ္လား။ အင္း ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ သည္ကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာ ရွိေနသမွ်ေတာ့ သူတို႔ကို စာတတ္ေအာင္ သင္ေပးႏိုင္ေသးတာေပါ့။ ဆရာမတို႔ စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔။ ေစတနာက အက်ဳိးေပးမွာပါ။”

သူငယ္ခ်င္းက ၀င္ၿပီး အရႊန္းေဖာက္သည္။

“ဆရာမရယ္ ကိုယ္က ကေလးေတြသင္ေပးတာပဲ။ လူႀကီးေတြကို သင္ေပးတာမွ မဟုတ္တာ။ လူႀကီးဆိုတာမ်ဳိးက သင္လို႔မရေတာ့ဘူး လႊတ္ထားလိုက္ေတာ့”

ဆရာမေလးက သေဘာက်စြာရယ္ေမာရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“ဟင္း ..ဟင္း.... ဟုတ္ပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္လည္း မက်ပါဘူး။ ကိုယ့္တာ၀န္ေက်ဖို႔ပဲ ဂရုစိုက္ပါတယ္”

ဆရာမေလးကို စိတ္ဓါတ္မက်ဖုိ႔ အားေပးေသာ က်မကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မရယ္ႏိုင္ပဲ ေမာရင္း.....
အင္း .... ငါေရာ ကိုယ့္တာ၀န္ေက်ရဲ႕လား...

ျပင္ဆင္လာခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာေလးတစ္ခုကိုေတာင္ ၿပီးေအာင္ မသင္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ က်မကေရာ ....တာ၀န္ေက်ပါရဲ႕လား...
က်မ နားထဲ မွာေတာ့.. ကေလး ေတြ ရဲ႕ အသံေလး ေတြ စီညံ ေန ပါေသးသည္။


ေလၿငိမ္ၿငိမ္ ...သစ္ပင္ႀကီး ၿငိမ္
ေလျပင္းတိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္...ေဟာဒီလိုျဖစ္တယ္
ေလျပင္းတိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္...ေဟာဒီလိုျဖစ္တယ္
အေရွ႕ကတိုက္ေတာ့ အေနာက္ကိုယိမ္းတယ္
အေနာက္က တိုက္ေတာ့ အေရွ႕ကိုယိမ္းတယ္
ညာဘက္ကတိုက္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကိုယိမ္းတယ္
ဘယ္ဘက္ကတိုက္ေတာ့ ညာဘက္ကိုယိမ္းတယ္
ေလျငိမ္ျငိမ္ သစ္ပင္ၾကီးၿငိမ္...