ပါရဂူဘြဲ႔ နဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ရာထူး

ေက်ာင္းအုပ္တေယာက္မွာ ရွိသင့္တဲ့ အရည္အေသြးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ႏို္င္ငံတကာသတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို ေျပာခဲ့ျပီးပါျပီ။ ဒီတပတ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ပါရဂူဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္ရဲ႔ အေနအထားကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက ပါရဂူဘြဲ႔ရဖို႔ဆိုတာ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြမွာ မဟာဘြဲ႔ရျပီးသား ျဖစ္ရပါမယ္။ ျပီးေတာ့ လက္ရွိ တကၠသိုလ္တခုခုက ဆရာ ဆရာမ ျဖစ္ရပါမယ္။ ပထမဆံုး ပါရဂူတန္းတက္ေရာက္ခြင့္ရဖို႔ ၀င္ခြင့္ေျဖရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မဟာဘြဲ႔ကို ဂုဏ္ထူး(Credit) နဲ႔ ေအာင္ျမင္ထားတဲ့သူေတြဆိုရင္ ၀င္ခြင့္မေျဖဘဲ တက္ခြင့္ရႏိုင္ ပါတယ္။

၂၀၀၀ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ပါေမာကၡေတြအားလံုး ပါရဂူဘြဲ႔ရ ေဒါက္တာေတြ ျဖစ္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ တခ်ိန္လံုး စာေမးပြဲကိစၥေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အမႈကိစၥေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနရတဲ့ ပါေမာကၡ ေတြခမ်ာ အခ်ိန္အရအမိ လုယူျပီး ပါရဂူဘြဲ႔အတြက္ သုေတသန စာတမ္းေလးေတြ ေရးရပါေတာ့တယ္။ စာတမ္းေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ အဓိကဘာသာရပ္ထဲက အစိတ္အပိုင္းေလးတစ္ခုစီေလာက္ကိုသာ ယူေရးရတာမ်ိဳးပါ။ ဒီေနရာမွာ ထည့္ေျပာရမွာ တခုက ၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္း တကၠသိုလ္ပညာေရးစနစ္ထဲမွာက ေက်ာင္းသား ေတြေရာ ဆရာဆရာမေတြေရာ ဒေရာေသာပါးကို အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာပါ။ အရည္အေသြးမျပည့္တဲ့ ပညာေရးဆိုေပမဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ အင္အားကေတာ့ အျပည့္ေပးေနရတာပါ။ ဆရာဆရာမေတြဆို အားလပ္ရက္ (Vacation) လံုး၀ မခံစားရေတာ့တဲ့အထိပါပဲ။

ဒီေတာ့ ဆရာဆရာမေတြအဖို႔ ပါရဂူဘြဲ႔တခု ယူဖို႔ဆိုတာဟာ ေတာ္ေတာ္ကို လူပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္းျဖစ္ၾက ရတာပါ။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ရင္းႏွီးၾကရရံုသာမက ေငြကုန္ ေၾကးက်လည္းမ်ားတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡ ေရာက္ၾက ရတာပါ။ ပိုဆိုးတာက ပါရဂူဘြဲ႔ရဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္သာ အေရးတၾကီးလုပ္ရတာမ်ိဳူးမို႔လို႔ တခ်ိဳ႔ စာတမ္းေတြဟာ အျဖစ္သေဘာေလာက္သာ လုပ္ထားရတာမ်ိဳးေတြပါပဲ။ ကြယ္လြန္သြားျပီျဖစ္တဲ့ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း ကေတာ့ ပညာရွင္မွန္ရင္.. တကၠသိုလ္က ဆရာမွန္ရင္... သုေတသန လုပ္ေနရမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္စနစ္ရဲ႕က်ပ္တည္းမႈနဲ႔ တာ၀န္ၾကားမွာ တကၠသိုလ္က ဆရာဆရာမေတြအတြက္ သုေတသနလုပ္ငန္းဟာ အင္မတန္ ပင္ပမ္း ဆင္းရဲရတဲ့ အလုပ္ ျဖစ္ေနတာပါ။

ခုခ်ိန္မွာ ပါရဂူဘြဲ႔ တခုယူဖို႔ သံုးစြဲရမယ့္ ေငြဟာ စုစုေပါင္း အနည္းဆံုး သိန္း၃၀၀န္းက်င္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပါေမာကၡတေယာက္ရဲ႕ လစာက ၁သိန္းခြဲပါ။ ပါရဂူဘြဲ႔ကို ၆ႏွစ္အတြင္း ရေအာင္ယူဖို႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ယူရမွာ ပါလဲ။ ဒါေပမဲ့ ေရဗူး ေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး.. ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အာဏာပိုင္မ်ားကေတာ့ တကၠသိုလ္ မွာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ မရရင္ ရာထူးတိုးဖို႔ မစဥ္းစားဘူးလို႔ ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခါ သင္ၾကားေရးပိုင္းမွာေရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွာပါ လုပ္သက္ေတြ အေတြ႔အၾကံဳေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနျပီး တကယ္လည္း အရည္အခ်င္း အျပည့္ရွိတဲ့ ဆရာဆရာမေတြေတာင္မွပဲ ေငြေၾကးအကုန္အက် မတတ္ႏို္င္တဲ့အတြက္ ပါရဂူဘြဲ႔ မယူရတာနဲ႔ပဲ သူတို႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့ ရာထူးေနရာကို မရတဲ့ အေျခအေန ေရာက္သြားတာပါ။

အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ စစ္တပ္က ဗိုလ္မွဴးအဆင့္ေတြကေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြထဲမွာ ပါရဂူဘြဲ႔ယူဖို႔ သက္ေသာင့္ သက္သာနဲ႔ ေရာက္ေနၾကပါျပီ။ သူတို႔အတြက္ ပါရဂူ ဘြဲ႔ယူရတာက on duty လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔အတြက္ ပါရဂူဘြဲ႔ယူဖို႔ ကုန္က်စရိတ္ကို သူတို႔ မိခင္ဌာနေတြက တာ၀န္ယူ အကုန္အက်ခံပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔အေနနဲ႔ မဟာဘြဲ႔ေတြ ပါရဂူဘြဲ႔ေတြ ယူဖို႔ သိပ္ကို အဆင္ေျပ လြယ္ကူေနပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနက တရား၀င္ ထုတ္ျပန္ခ်က္အရ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ ၂၀၀၅ခုႏွစ္အထိ ပါရဂူဘြဲ႔ရေပါင္း ၂၀၀ေက်ာ္ သံုးရာနီးပါး ရွိသြားျပီျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ လက္ရွိ ပါရဂူဘြဲ႔ယူဖို႔အတြက္ က်မ္းျပဳေနသူမ်ားလည္း အေျမာက္အမ်ားရွိေနျပီ ျဖစ္ပါတယ္၊။ အဲဒီအေရအတြက္ထဲမွာ စစ္ဘက္က အေရအတြက္ကလည္း တ၀က္နီးပါး ရွိလာျပီျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြဟာ စစ္တပ္ရဲ႕ အခန္းက႑ကို တိုးခ်ဲ႕ ျမွင့္တင္ရာမွာ ပံုသ႑န္မ်ိဳးစံုနဲ႔ အားထုတ္ေနတယ္လို႔ေတာင္ ဆိုႏို္င္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ နည္းပညာတကၠသိုလ္ ၊ တပ္မေတာ္ေဆးတကၠသိုလ္ ေတြက အစ ေနာက္ဆံုး ၀ိဇၨာသိပၸံ ဘာသာေတြထိ တပ္မေတာ္ လက္ေအာက္ခံေတြ ေမြးျမဴျပီး ထူးခၽန္သူေတြကို လက္ရွိ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ ျပည္ပ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ သင္ယူႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရုရွႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္ေတြမွာ စစ္တပ္္လက္ေအာက္ခံေက်ာင္းသားမ်ားအျဖစ္ အပတ္စဥ္အလိုက္ ပညာသင္ျပီး သြားၾကတာ အေရအတြက္ ေထာင္ေက်ာ္ရွိသြားပါျပီ။ အဲဒီ လူငယ္ေလးေတြဟာ ပါရဂူျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အေရး အျပည့္ရွိသူေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေတြမွာ တကယ္တမ္း အပင္ပန္းအဆင္းရဲခံျပီး ပါရဂူျဖစ္ေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ၾကိဳးစားတာေတာင္ ဆရာ ဆရာမအေရအတြက္ အနည္းအက်ဥ္းသာ ပါရဂူဘြဲ႔ရခြင့္ ရွိသလို ပါရဂူဘြဲ႔ရသူေတြဟာလည္း မိမိတို႔ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ေတြရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေလး အနည္းငယ္ေလာက္ကိုသာ ေလ့လာ သုေတသန ျပဳထားၾကတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီ အခန္းက႑ကိုသာ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္မႈ ရွိႏို္င္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တကၠသိုလ္တခုရဲ႕ ပါရဂူဘြဲ႔ဟာ အေျခခံပညာေရးက႑မွာ ေက်ာင္းအုပ္လုပ္ရမယ့္ အရည္အခ်င္း သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္ မညီညြတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ သံုးသပ္ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ စဥ္းစားစရာေကာင္းတဲ့အခ်က္ကေတာ့ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနက ခု ၂၀၀၆- ၂၀၀၇ ပညာသင္ႏွစ္ မွာကိုပဲ အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြမွာ ပါရဂူဘြဲ႔ရေတြကို ေက်ာင္းအုပ္အျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေစတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ကို အေကာင္အထည္ စ ေဖာ္ေနပါျပီ။ ေလာေလာဆယ္မွာက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရး၀န္ၾကီးဌာနေအာက္မွာ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္းေပါင္း ၁၉၆၂ေက်ာင္းရွိတာမို႔ ေက်ာင္းအားလံုး တေျပးညီ ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ ပါရဂူ ဘြဲ႔ရေပါင္း ႏွစ္ေထာင္နီးပါးေလာက္ထိ ရွိဖို႔ လိုလာမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေရအတြက္ကို ျဖည့္ဖို႔နဲ႔ တခ်ိန္္တည္းမွာပဲ တကၠသိုလ္ ပညာေရး အဆင့္အတန္းေတြကိုလည္း ျမွင့္တင္မယ္လို႔ ေျပာထားတာမို႔ လိုအပ္လာမယ့္ ပညာရွင္ပါရဂူေနရာေတြအတြက္ကိုေရာ ထည့္စဥ္းစားထားဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲသလိုဆိုရင္ေတာ့ စစ္တပ္လက္ေအာက္ခံအေနနဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ပညာသင္ထားၾကရတဲ့ ပါရဂူမ်ားကသာ ပညာေရးရဲ႕ အေရးၾကီးေသာ ေက်ာင္းအုပ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္လို ေနရာေတြကို မလြဲမေသြ ၀င္လာၾကေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႔ တေသြးတသံတမိန္႔ အေလ့အထနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေၾကာင့္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကေနစလို႔ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ေတြမွာ ဆံုးရႈံးနိမ့္က်လာခဲ့ၾကတာ ခုဆို ၃၅ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ ခုလည္း စစ္တပ္ လက္ေအာက္ခံ ပညာတတ္ပါရဂူ ဆိုသူေတြက ပညာေရးထဲမွာ အခြင့္ထူးခံအေနနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေနရာယူလာျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါဟာ လြတ္လပ္ဖြံ႔ျဖိဳးတဲ့ ဒီမိုကေရစီပညာေရးစနစ္ကိုသာ ရလိုတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အေနနဲ႔ ေတာ့ စဥ္းစားသံုးသပ္ရမယ့္ အေနအထားတရပ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သတိထားၾကရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမျငိမ္း
၂၀၊ၾသဂုတ္၊၂၀၀၇။