ခ်ီနာဆာ (ဘာသာျပန္၀တၳဳတို)

ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလး ျဖစ္ပြားခဲ့တာ ဇန္န၀ါရီလမွာလို႕ က်ြန္မထင္ပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ေျမေတြဟာ ပတ္ၾကားအက္ေနျပီး၊ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ေလေတြေၾကာင့္ က်ြန္မရဲ႕ အေရျပားေပၚမွာ၊ အိမ္ေပၚမွာ၊ သစ္ပင္ေလးေတြဆီမွာ အ၀ါေရာင္ဖုန္မွဳန္႕ေလးေတြ ကပ္လာခဲ့လို႕ပါ။ ဒီခုႏွစ္ေလးဟာ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ဆိုတာကိုေတာ့ က်ြန္မ စြဲစြဲျမဲျမဲ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာလ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလေလးေတြလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ စစ္ပြဲကာလ ေန႕စြဲေလးေတြကို က်ြန္မေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးဟာ ေနသာတဲ့ နံနက္ခင္းေလး တခုမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တာ ဆိုတာကိုေတာ့ မွတ္မိသတိရေနဆဲ------။



ေပါက္ကြဲသံေတြ ထြက္ေပၚလာခ်ိန္မွာ က်ြန္မဟာ တျခားမိသားစုႏွစ္စုနဲ႕ အတူစုေနေနတဲ့ အိမ္ေလးရဲ႕ ၀ရန္တာမွာ ထိုင္ရင္း၊ Camara Laye ေရးသားတဲ့ The Africa Childဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ဖတ္ေနခ်ိန္မွာပါ။ က်ြန္မရဲ႕ စာအုပ္ေဟာင္းေလးက စုတ္ျပဲေနျပီျဖစ္ေပမယ့္ ဒီစာအုပ္ေလးကိုပဲ က်ြန္မထပ္ဖတ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ က်ြန္မေနတဲ့ အိမ္ေလးရဲ႕ အိမ္ရွင္က စစ္မျဖစ္ခင္ကာလတုန္းက က်ြန္မအေဖကို သိတယ္လို႕ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ က်ြန္မရဲ႕ ျမိဳ႕ေလး က်ဆံုးသြားခ်ိန္မွာ အထုပ္ကေလးပိုက္ျပီးေရာက္လာခဲ့တဲ့၊ ဘယ္သြားလို႕ ဘယ္လာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့ က်ြန္မကို ေနစရာအခန္းငယ္ေလးတခု ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်ြန္မအေဖက သူ႕အေပၚ အရမ္းေကာင္းခဲ့တာေၾကာင့္လို႕ ဆိုျပီး အခန္းခေတာ့ မယူခဲ့ပါဘူး။

အိမ္မွာရွိတဲ့ တျခားအမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ က်ြန္မက ညတိုင္း၊ ညတိုင္း အိမ္ရွင္ရဲ႕ အခန္းကို သြားေပးတာေၾကာင့္ အခန္းခေပးစရာ မလိုတာဆိုျပီး၊ အတင္းေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေန႕မနက္က ဒီလိုက်ြန္မအေၾကာင္း အတင္းေျပာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြထဲက အမ်ိဳးသမီးတေယာက္လဲ က်ြန္မနဲ႕အတူ ၀ရန္တာမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ က်ိဳးပဲ့ေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးေလွခါးေလးမွာထိုင္ျပီး၊ သူမရဲ႕ ကေလးငယ္ေလးကို ထိန္းေနခဲ့ပါတယ္။ သူမကို က်ြန္မအခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ သူမရဲ႕ ရင္သားဟာ အရည္ေတြ အကုန္လံုး စုပ္ယူခံလိုက္ရလို႕ ပိန္ရွံဳ႕ေနတဲ့ လိေမၼာ္သီးလိုပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ႕ ကေလးငယ္ေလးကမ်ား ႏို႕ရည္ေတြအားလံုးကို စုပ္ယူလိုက္တာလားလို႕ က်ြန္မေတြးေနမိခဲ့တယ္။

ေပါက္ကြဲသံေတြလဲ ထြက္လာေရာ၊ သူမဟာ ကေလးငယ္ကို အျမန္ေကာက္ခ်ီလိုက္ျပီး၊ တျခားကေလးေတြကို ေခၚဖို႕ အိမ္ထဲကို ေျပး၀င္သြားပါတယ္။

၀ုန္း-----

ေပါက္ကြဲသံၾကီးဟာ မိုးၾကိဳးပစ္သံၾကီးလိုပါပဲ။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အထိ ဒါဟာ မိုးၾကိဳးပစ္တာပါလို႕ က်ြန္မစိတ္ကူးယဥ္လိုက္မိတယ္။ က်ြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ေလ- စစ္ပြဲေတြ မျဖစ္ခင္တုန္းက က်ြန္မအေဖရဲ႕ အိမ္ေလးဆီကို က်ြန္မျပန္ေရာက္သြားသလိုပဲ။ ျခံ၀န္းၾကီးထဲက သစ္ပင္ၾကီးေအာက္မွာ မိုးရြာလာတာကို ေစာင့္ေနရသလိုပါပဲ။ က်ြန္မအေဖရဲ႕ ျခံ၀န္းထဲမွာ စားပင္၊ သီးပင္ေတြက အစံုပဲ ရွိတာေလ။ သစ္ပင္ၾကီးေတြေပၚကို တက္ရတာ က်ြန္မအရမ္းၾကိဳက္တာပဲ။ အေဖကေတာ့ ေျပာတတ္တယ္။ ငယ္ရြယ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးေတြ သစ္ပင္တက္တာ မေကာင္းဘူးတဲ့။ သူ႕ဆီကို ၀ိုင္ပုလင္းယူလာမယ့္ ေယာက်္ားေလးတခ်ိဳ႕က က်ြန္မ ေယာက်္ားေလးလို ျပဳမူေနတာကို ေတြ႕ရင္ စိတ္ေျပာင္းသြားမွာ စိုးရတယ္တဲ့။ အေဖက စေနာက္ျပီး ေျပာခဲ့တာပါ။ က်ြန္မကို ဆူတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖဟာ က်ြန္မသစ္ပင္တက္တာကိုေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ အေဖဟာ က်ြန္မကို ပ်က္စီးေအာင္ အလိုလိုက္တာပါလို႕ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ထိ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးေတြက က်ြန္မဒီအခ်ိန္အထိ အိမ္ေထာင္မျပဳပဲ ေနတာဟာ အေဖ့ေၾကာင့္ပါလို႕ ေျပာေနၾကတုန္းပဲ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီေန႕နံနက္ကေတာ့ မိုးၾကိဳးပစ္သံလို ေပါက္ကြဲသံၾကီးေတြဟာ တစတစနဲ႕ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ ကေလးေလးေတြနဲ႕ တူတူ ထြက္ေျပးၾကပါေလေရာ။ က်ြန္မလဲ သူတို႕နဲ႕ တူတူ ေျပးခ်င္ေနေပမယ့္၊ က်ြန္မရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက မေရြ႕ဘူးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။


တကယ္ေတာ့ ဒီအသံေတြကို က်ြန္မၾကားရတာ ပထမဆံုးအၾကိမ္မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ စစ္ျဖစ္ေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ရွိသြားခဲ့ျပီ။ က်ြန္မမိဘေတြလဲ အုကီက ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေသသြားခဲ့ျပီ။ က်ြန္မအေဒၚလဲ အိုကီဂ်ာမွာ ေသသြားခဲ့ျပီ။ က်ြန္မအဘိုးအဖြားေတြနဲ႕ ၀မ္းကြဲေတြလဲ နက္ကိုေစ်းကို ဗံုးခ်ဲတုန္းက အာပါကနားမွာ ေသသြားခဲ့ျပီ။ အဲဒီတုန္းကေလ၊ ဗံုးဒဏ္ေၾကာင့္ က်ြန္မအေဖအိမ္ေခါင္မိုးၾကီး ပ်က္စီးသြားတာ၊ က်ြန္မတေယာက္ထဲ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ့ေန႕မနက္မွာ ေပါက္ကြဲသံၾကီးေတြကို ၾကားရတာ ပထမဆံုးမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

၀ုန္း-
ေဟာ- ေပါက္ကြဲသံၾကီး ထပ္ထြက္လာျပန္ျပီ။ က်ြန္မရပ္ေနတဲ့ ေျမျပင္ဟာ တုန္ဟဥ္းသြားသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ြန္မေျပးလို႕ မရေသးျပန္ဘူး။ အသံဟာ က်ယ္ေလာင္လြန္းလို႕ က်ြန္မေခါင္းေတြ မူးေနာက္သြားတယ္။ က်ြန္မစိတ္ထဲမွာ နားထဲကို အရမ္းပူုတဲ့ အရည္ေတြ တစံုတေယာက္က လာေလာင္းထည့္ေနသလိုပဲ ခံစားေနရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ြန္မေဘးက ေျမျပင္မွာ ေပါက္ကြဲမွဳေၾကာင့္ျဖစ္ေနတဲ့ အရမ္းၾကီးတဲ့ အေပါက္ၾကီးေတြကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မီးခိုးေတြအူေနတာ၊ သစ္သားစေတြ၊ ဖန္စေတြ၊ သံစေတြ ေလထဲမွာ ၀ဲပ်ံေနတာကို က်ြန္မေတြ႕ေနရတယ္။ ဖုန္လံုးေတြ လိမ့္တက္လာတာကို ျမင္ေနရတယ္။ က်ြန္မအားလံုးကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မိနစ္အတန္ၾကာေလာက္ က်ြန္မရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီဗံုးေတြဟာ က်ြန္မကိုပါ အဆံုးသတ္လိုက္ပါေစေတာ့လို႕ က်ြန္မဆႏၵရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်ြန္မဘာေတြထပ္လုပ္လဲဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ထိုင္လိုက္မိသလား၊ ေျမေပၚမွာ ေမွာက္လိုက္မိသလား။ က်ြန္မမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗံုးေတြ ရပ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဒဏ္ရာရသူေတြနားမွာ ၀ိုင္းအံုေနတဲ့ လူအုပ္ၾကီးရွိရာ လမ္းေပၚကို က်ြန္မေလွ်ာက္သြားလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေျမေပၚမွာ လဲေနတဲ့ ဒဏ္ရာရသူတေယာက္ကို က်ြန္မအာရံုစိုက္လိုက္မိတယ္။ ေကာင္မေလး တေယာက္ပါ။ အသက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိပါလိမ့္မယ္။ သူမရဲ႕ လက္ေမာင္းေတြကေန ေသြးေတြထြက္ေနတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ ဟာသလုပ္ရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒဏ္ရာနဲ႕ ဒီကေလးမေလးကို ျမင္ရတာ ပိုးတုန္းလံုးေကာင္ေလးနဲ႕ တူေနတယ္။ ဒီကေလးမေလးကို က်ြန္မအိမ္ကို ဘာေၾကာင့္ ေခၚလာခဲ့မိလဲ။ က်ြန္မမသိပါဘူး။

ဒီအခ်ိန္မတိုင္ခင္ကလဲ ဒီလိုပဲ ဗံုးၾကဲခံရတာေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ြန္မေရာက္ေနခဲ့တဲ့ေနရာက ျမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေနလို႕ပါ။ ဒဏ္ရာရသူေတြကို ကူညီေပးတာ၊ ေဆးေၾကာသန္႕စင္ေပးတာေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ က်ြန္မအခန္းေလးဆီကိုေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မသယ္လာခဲ့ဖူးပါဘူး။ အခုက်ြန္မေခၚလာခဲ့တဲ့ ကေလးမေလး နာမည္ကေတာ့ ခ်ီနာဆာ တဲ့။

က်ြန္မသူ႕ကို ရက္သတၱပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ရွင္ကလဲ အကူအညီေပးခဲ့သလို၊ အတင္းေျပာတတ္ၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေသးေသးေလးေတြ လာေပးတတ္ၾကပါတယ္။ သူမဟာ ပိန္ပိန္ေလးပါ။ အရြယ္နဲ႕စာရင္ ေတာ္ေတာ္ေသးေကြးတယ္လို႕လဲ ဆိုရပါမယ္။ စစ္မက္ၾကားက ကေလးေလးေတြ ဘ၀ဟာ ဒီလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူမဟာ တဘက္သားမ်က္လံုးကို ေသခ်ာျပန္စိုက္ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ မယဥ္ေက်းတဲ့ အမူအရာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီအမူအက်င့္ဟာ သူမအရြယ္ထက္ ပိုၾကီးသေယာင္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ သူမရဲ႕ဒဏ္ရာေလးေတြကို အိမ္လုပ္အရက္ပ်ံနဲ႕ ေဆးေၾကာေပးတဲ့အခါတိုင္း သူမဟာ မနာက်င္ဟန္ေဆာင္ေနတတ္ေပမယ့္ မ်က္၀န္းေလးေတြထဲက မ်က္ရည္စေလးေတြကိုေတာ့ က်ြန္မျမင္ေနခဲ့ရပါတယ္။ က်ြန္မလဲ သူမရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္အေနနဲ႕ ရင့္က်က္လာမွဳေလးေတြ၊ စစ္မက္ကာလမွာ အရမ္းျမန္လာတာကို ၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္က်မိတာပါပဲ။

ခ်ီနာဆာက က်ြန္မကို ေက်းဇူးတင္စကားအျမဲဆိုတတ္တယ္။ က်ြန္မခ်က္ျပဳတ္တာ၊ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္တာကို ကူညီႏိုင္ဖို႕အခ်ိန္ေတြကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ သူမေျပာေလ့ရွိတယ္။ ညေနခင္းအခ်ိန္ေလးေတြဆို၊ သူမကို ညစာေက်ြးျပီးတိုင္း၊ သူမေဘးမွာထိုင္ျပီး၊ က်ြန္မစာဖတ္ျပေလ့ရွိတယ္။ သူမရဲ႕လက္ေလးေတြဟာ ပတ္တီးေတြနဲ႕ ျငိမ္သက္ေနေပမယ့္ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ခံစားမွဳအရိပ္အေယာင္ေလးေတြ ေပၚထြက္ေနတယ္ဆိုတာ ေရနံဆီမီးအိမ္ရဲ႕ မွဳန္ပ်ပ်အလင္းေရာင္ေလးမွာ က်ြန္မေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။ က်ြန္မစာဖတ္ျပေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပံဳးေန၊ ရယ္ေနေလ့ရွိတယ္။

စစ္ပြဲကာလမွာ တျမိဳ႕ေနတျမိဳ႕ေျပာင္းရင္း က်ြန္မရဲ႕ ပစၥည္းေတြ အမ်ားအျပား ဆံုးရွံဳးခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စာအုပ္ေလးတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ က်ြန္မရေအာင္ သယ္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီစာအုပ္ေလးေတြကို သူမကို ဖတ္ျပရတာ က်ြန္မသိပ္၀မ္းသာတာပဲ။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ခ်ီနာဆာရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြကေနတဆင့္ ဒီစာအုပ္ေလးေတြရဲ႕ သစ္လြင္ေတာက္ပမွဳကို က်ြန္မျမင္ေတြ႕ေနရလို႕ပါ။ သူမဟာ ေမးခြန္းေလးေတြ စေမးလာတယ္။ ပံုျပင္ေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့တာေတြအေပၚမွာ စိန္ေခၚဆန္းစစ္လာတယ္။ စစ္ပြဲနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးလာတယ္။ က်ြန္မရဲ႕အေၾကာင္းေတြ ေမးလာတယ္။ က်ြန္မက က်ြန္မကို ပညာတတ္တေယာက္ျဖစ္ေစရမယ္လို႕ စိတ္ပိုင္းျခားဆံုးျဖတ္ခဲ့တဲ့၊ ဆရာျဖစ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းကို ပို႕ေပးခဲ့တဲ့ က်ြန္မရဲ႕ မိဘေတြအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ စစ္မျဖစ္ခင္တုန္းက ဆရာမလုပ္ခဲ့ရတာေလးကို က်ြန္မဘယ္ေလာက္ ၀မ္းသာမိတယ္ဆိုတာ၊ က်ြန္မရဲ႕ ေက်ာင္းေလး စစ္ေျပးဒုကၡသည္စခန္းေလး ျဖစ္သြားတဲ့အခါ က်ြန္မဘယ္ေလာက္ ၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္ဆိုတာေလးေတြကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူမက က်ြန္မကို စိတ္၀င္တစားနဲ႕ ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

ေနာက္ပိုင္းညေနပိုင္းတခုမွာ သူမက က်ြန္မကို ကစားနည္းတခုသင္ေပးျပီး၊ ေျမၾကီးေပၚက ေသတၱာေလးေတြအၾကားမွာ ေက်ာက္တံုးေလးေတြ ေရႊ႕ဖို႕ ေျပာရင္း သူမကို စာဘယ္လိုဖတ္ရမလဲဆိုတာ သင္ေပးမလားလို႕ က်ြန္မကို ေမးလာခဲ့တယ္။ က်ြန္မမွင္သက္မိသြားတယ္။ သူမစာမဖတ္တတ္ဘူးဆိုတာ က်ြန္မ မသိခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ က်ြန္မစဥ္းစားရေတာ့မယ္။ က်ြန္မတဘက္သားအေၾကာင္းကို ေသခ်ာမသိပဲ ၾကိဳတင္သံုးသပ္ခ်က္ လုပ္ဖို႕ မသင့္ခဲ့ဘူး။ သူမရဲ႕ ဘ၀ေလးကေတာ့ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ အေနအထားအတိုင္းပါပဲ။ သူမရဲ႕ မိဘေတြက အဂုလာက လယ္သမားေတြ။ သားႏွစ္ေယာက္ကို သာသနာျပဳေက်ာင္းကို ပို႕ေပးခဲ့ေပမယ့္၊ သူမကိုေတာ့ အိမ္မွာပဲ ထားခဲ့ၾကတယ္။ သူမဘယ္အရပ္ကလာလဲဆိုတဲ့ အျဖစ္မွန္ကို ေတြးဖို႕ က်ြန္မေမ့ခဲ့တာကေတာ့ သူမရဲ႕ ျဖတ္လတ္မွဳ၊ ဥာဏ္ရည္ထက္ျမက္မွဳနဲ႕ တက္ၾကြမွဳေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီေန႕ညမွာပဲ က်ြန္မတို႕ သင္ခန္းစာေတြ စခဲ့ၾကတယ္။ သူမက သင္ပုန္းၾကီးကို သိျပီးသား။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ သူမအစ္ကိုေတြရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို ၾကည့္ခဲ့ဖူးလို႕ပါပဲ။ သူမေလ့လာသင္ယူတာ အရမ္းျမန္တာ၊ အရမ္းၾကိဳးစားတာေတြကိုေတာ့ က်ြန္မ မအံ့ၾသေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းလအတန္ငယ္ၾကာမွာ က်ြန္မတို႕ရဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ လက္နက္ခ်ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ေကာလဟလ သတင္းေလးေတြ ပ်ံ့ႏွံ႕လာခ်ိန္မွာေတာ့ သူမဟာ The African Child ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို က်ြန္မကို ဖတ္ျပေနခဲ့ပါျပီ။

စစ္ၾကီးျပီးသြားတဲ့ေန႕မွာ၊ သူမနဲ႕ က်ြန္မတို႕တေတြ အတင္းေျပာတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ အိမ္ေအာက္ထပ္က အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႕ အတူစုမိသြားျပီး ငိုယိုၾက၊ သီခ်င္းေတြ ဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ရယ္ေမာကခုန္ခဲ့ၾကတယ္။ ငိုေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မွဳ၊ မေသခ်ာမေရရာမွဳ၊ စိတ္ခ်မ္းသာရာရမွဳေတြကို ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့ မ်က္ရည္ေလးေတြ ျပည့္လွ်ံေနခဲ့ၾကတယ္။ က်ြန္မတို႕ေတြလဲ ဒီအတိုင္းပါပဲရွင္။ ေနာက္ျပီး က်ြန္မဆီမွာ ငိုစရာ ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းအရာ တခုကလဲ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ က်ြန္မ ခ်ီနာဆာကို က်ြန္မအိမ္ေလးဆီ ေခၚသြားခ်င္တယ္။ က်ြန္မဘ၀မွာ မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ က်ြန္မရဲ႕ သမီးေလး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ စစ္မက္ေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္သူေတြအားလံုးနဲ႕ ေသကြဲကြဲသြားခဲ့ရတဲ့ က်ြန္မဘ၀နဲ႕တူတူ မွ်ေ၀ခံစားေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမက က်ြန္မကို လွမ္းဖက္ထားရင္း၊ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြက်န္ရစ္ဦးမလားဆိုတာကို သူမသြားရွာခ်င္တယ္တဲ့။

က်ြန္မရဲ႕ လိပ္စာနဲ႕ က်ြန္မအလုပ္ျပန္၀င္ဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေက်ာင္းေလးရဲ႕ အမည္ကို သူမကို က်ြန္မေပးလိုက္ပါတယ္။ က်ြန္မဆီမွာရွိေနတဲ့ ေငြစေလးေတြကိုလဲ သူမကို က်ြန္မေပးလိုက္တယ္။ သူမက ေျပာတယ္။ မၾကာခင္မွာ က်ြန္မဆီျပန္လာေတြ႕မယ္တဲ့။ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနတဲ့ ေက်းဇူးတင္ မ်က္၀န္းေလးနဲ႕ သူမက က်ြန္မကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ က်ြန္မသူ႕ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္တြယ္ထားမိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္ကာလေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းမွဳကိုလဲ က်ြန္မရင္ထဲမွာ ခံစားေနရတယ္။ သူမရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ျပန္ေတြ႕ျပီး၊ သူမဘ၀အတြက္ ေကာင္းမြန္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြရသြားမွာပါ။ သူမက်ြန္မဆီကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

(၂၀၀၈) ခုႏွစ္ကာလရဲ႕ တျမန္ေန႕ မနက္ခင္းမွာပါ။

အဲဒီမနက္ခင္းေလးကေတာ့ ဟိုး- လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္တုန္းက နံနက္ခင္းေလးနဲ႕ မတူေတာ့ပါဘူး။ က်ြန္မအိမ္ထဲက ဧည့္ခန္းေလးထဲမွာ ဂါဒီးယန္း သတင္းစာေလးကို က်ြန္မ စလွန္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ြန္မ ေန႕စဥ္လုပ္ေနက် နံနက္ခင္းလမ္းေလွ်ာက္တာေလးကေန ျပန္လာခါစပါ။ က်ြန္မမိတ္ေဆြေတြက ေျပာပါတယ္။ က်ြန္မအရြယ္ အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္လို႕ မထင္ရတာ က်ြန္မေန႕စဥ္လမ္းေလွ်ာက္လို႕တဲ့။ သတင္းစာထဲမွာ အစိုးရက ၀န္ၾကီးအသစ္ေတြ ခန္႕အပ္တဲ့ သတင္းပါလာပါတယ္။ အစိုးရဦးေဆာင္မွဳ တခုကေန တခု ေျပာင္းေနက်ျဖစ္ေနျပီမို႕ သိပ္မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတင္းစာထဲမွာ အသစ္ခန္႕လိုက္တဲ့ ပညာေရး၀န္ၾကီးဟာ အမ်ိဳးသမီးဆိုတာကို က်ြန္မေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူမရဲ႕ ပထမဆံုးအင္တာဗ်ဴးေတာင္ ပါလာခဲ့ျပီပဲ။ က်ြန္မေက်နပ္သြားတယ္။ အစိုးရထဲမွာ က်ြန္မတို႕ အမ်ိဳးသမီးေတြလဲ လိုအပ္တယ္။ ႏိုက္ဂ်ီးရီးယားမွာတုန္းက အမ်ိဳးသမီး ဘ႑ာေရး၀န္ၾကီး ဘယ္ေလာက္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့လဲ ဆိုတာ က်ြန္မတို႕ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ရျပီးျပီ။

ေနာက္ေတာ့ သတင္းစာ၊ စာမ်က္ႏွာ တ၀က္ကို ေနရာယူထားတဲ့ ပညာေရး၀န္ၾကီးအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ အျဖဴအမည္းဓာတ္ပံုကို က်ြန္မေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာကို က်ြန္မသိပ္ရင္းႏွီးေနသလိုပဲ။ က်ြန္မသူမကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူမနာမည္ကို မဖတ္မိခင္ကတည္းက ဒါဟာ ခ်ီနာဆာဆိုတာ က်ြန္မသိလိုက္ရပါျပီ။ သူမရဲ႕ ပါးေလးေတြက ျပည့္ေဖာင္းလာျပီ။ ငယ္ရုပ္သြင္ျပင္ေလး နည္းနည္းေျပာင္းသြားတယ္။

သူမရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကို က်ြန္မအျမန္ဖတ္လိုက္မိတယ္။ က်ြန္မလက္ေတြ နည္းနည္းတုန္ေနတယ္။ စစ္ျဖစ္ျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ထိခိုက္ခံစားၾကရတဲ့ လူငယ္ေတြကို ကူညီတဲ့ ႏိုင္ငံတကာေအဂ်င္စီတခုအကူအညီနဲ႕ သူမႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ သူမစေကာလားရွစ္ေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့တယ္။ သူမအိမ္ေထာင္က်ခဲ့ျပီး ကေလးသံုးေယာက္ရွိတယ္။ သူမ စာေပပိုင္းဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူမစာအုပ္ေတြကို ဘယ္လိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့လဲဆိုတာကို ေျပာၾကားတာ ဖတ္ရခ်ိန္မွာေတာ့ က်ြန္မလက္ေတြ အရမ္းကို တုန္ေနခဲ့ပါတယ္။ စစ္ပြဲအတြင္းတုန္းက သူမမွာ နတ္သမီးလို အေမ တေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္တဲ့။ သူမဒီစကားေလးကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။

သူမမ်က္ႏွာေလးကို က်ြန္မအခ်ိန္တန္ၾကာ ၾကည့္ေနမိခဲ့တယ္။ သူမၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေလးကို က်ြန္မျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ျပီးေတာ့ သူမနဲ႕ အတူတူ ကစားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ။ သတင္းစာကို ပိတ္ျပီး၊ ေဘးမွာ မခ်ထားခင္ အခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ က်ြန္မဘ၀မွာ တခါမွ မခံစားဖူးခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္မွဳေတြကို ခံစားေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာ က်ြန္မပဲ အသိဆံုးျဖစ္မွာပါေလ။

မူရင္းစာေရးသူ- Chimamanda Ngozi Adichie

ဘာသာျပန္သူ- ခင္မမမ်ိဳး

ရည္ညႊန္း-

Adichie, C.N. (2009) “Chinasa” in The Thing around Your neck, Fourth Estate