(ပန္ဒိုရာ ဘေလာဂ့္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)
“ဒီမွာ ကိတ္မုန္႕ တစ္လံုး ရွိတယ္။ စားမယ့္လူက အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ ရွိတယ္ ဆိုပါစို႕။ ဘယ္လိုခြဲေ၀ႏိုင္မလဲ။”
ဆရာက သူ႕လက္ထဲက ကိတ္မုန္႕ကို စားပြဲေပၚ ခ်ထားလိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား မ်က္ႏွာကို တစ္ဦးခ်င္း လိုက္ၾကည့္ေလသည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းတြင္ ထုိင္ေနေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က အရင္ဆံုး လက္ေထာင္လိုက္သည္။
“အလယ္ကေန ႏွစ္ျခမ္းအရင္ ျခမ္းမယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ျခမ္းကို ဆယ္စိတ္အညီအမွ် ရေအာင္စိတ္မယ္။”
ဆရာက သင္ပုန္းေပၚ ေရးမွတ္လိုက္သည္။
“ဆိုလိုခ်င္တာက တူညီတဲ့ အစိတ္ ႏွစ္ဆယ္ ရေအာင္ ပိုင္းမယ္ဆိုပါေတာ့။ ဟုတ္လား။”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ”
“က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလို မခြဲဘူး။”
ခပ္၀၀ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေျပာေလသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပးက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး။ သူက ေပ်ာ္တတ္ပံုရသည္။
“ကိုယ္ခႏၶာ အခ်ိဳးအစားအလိုက္ ခြဲမယ္။ ၀တဲ့လူေတြကို အစိတ္ႀကီးႀကီးေပးမယ္။ ပိန္တဲ့လူေတြကို အစိတ္ေသးေသးေပးမယ္။”
တတန္းလံုး ၀ါးခနဲ ရယ္ေမာလိုက္ၾကသည္။ အတန္းက ပိုၿပီး အသက္၀င္လာသည္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ခပ္သြက္သြက္ ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
“ဘယ္ဟုတ္မလဲဆရာ။ မိန္းကေလးေတြကို ဦးစားေပးတဲ့အေနနဲ႕ အစိတ္ႀကီးႀကီးေတြ ေပးရမယ္။ ေယာက်ၤားေလး ေတြက အစိတ္ေသးေသးယူရမယ္။”
“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။” မိန္းကေလးမ်ား ဘက္မွ ေထာက္ခံသံမ်ား ထြက္လာသည္။
ဟစ္ပ္ေဟာ့ပ္စတိုင္ ေပါက္ေနေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က အားက်မခံ ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
“ဟာ.. ဒီလိုေျပာေၾကးဆိုရင္ အသက္ေပၚ မူတည္ၿပီး ခြဲသင့္တာေပါ့။ အသက္ႀကီးတဲ့လူေတြက ကိတ္မုန္႕ကို ပိုၿပီး ေစာေစာစားဖူးလို႕ နည္းနည္းပဲ ယူသင့္တယ္။ ငယ္တဲ့သူေတြက မ်ားမ်ားယူရမယ္။ သာမန္အားျဖင့္ ဆိုရင္ ငယ္တဲ့လူေတြက ဘ၀မွာ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ဆက္အသက္ရွင္ ေနရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ သူတို႕ကို ဦးစားေပးသင့္တယ္။”
ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ကပ်ာကယာ ကန္႕ကြက္လိုက္ပါသည္။
“ေဟ့ေဟ့.. ေမာင္ရင္ေျပာတာက ေျပာင္းျပန္ေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အသက္ႀကီးသူေတြကို အရိုအေသ ေပးတဲ့အေနနဲ႕ ပိုၿပီး မ်ားမ်ားေပးသင့္တာ မဟုတ္ဘူးလား။”
မ်က္မွန္ထူထူ တပ္ထားေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က လက္ခါရမ္းလိုက္သည္။
“တခုမွ မဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္ ဆရာ။ ဦးစားေပးတယ္ ဆိုရင္လည္း ဘယ္သူ႕ကိုပဲေပးေပးေလ တကယ္စားႏိုင္ မစားႏိုင္က သိဖို႕ လိုေသးတယ္။ မႀကိဳက္တဲ့ လူကလည္း ရွိဦးမယ္။ ဘယ္သူ စားခ်င္သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ စားႏိုင္သလဲ။ ေမးၿပီးမွ လိုသလို ခြဲေပးတာ ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ႏို႕မို႕ရင္ အလဟသေတြ ျဖစ္ကုန္မွာ စိုးရတယ္ေလ။”
ဆရာက ေျပာသမွ် နည္းလမ္းေတြကို သင္ပုန္းေပၚမွာ ခ်ေရးလိုက္ပါသည္။
“ဟုတ္လာၿပီ ဟုတ္လာၿပီ။ ကဲ .. ဆက္စဥ္းစားပါဦး။”
အေအးဓာတ္ကဲေသာ အခန္းေထာင့္တေနရာတြင္ ထိုင္ေနသည့္ အေႏြးထည္ထူထူ ၀တ္ထားေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က လက္ေထာင္လုိက္သည္။
“က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာ ေျပာပါရေစ။”
သူကေတာ့ စကားေျပာတာ တံု႕ေႏွးေႏွး ႏိုင္လွသည္။ သူ႕ထံမွ စကားသံ ထြက္လာရန္ စကၠန္႕အနည္းငယ္ၾကာ ေစာင့္လိုက္ရသည္။
“ကိတ္မုန္႕မွာ သစ္သီးတခ်ိဳ႕လည္း ပါေနတယ္။ လွီးလိုက္တဲ့အခါ အစိတ္တိုင္းမွာေတာ့ သစ္သီးတစ္ခု ပါမသြားႏိုင္ဘူး။ ေနာက္တခုက ပဲ့တာရြဲ႕တာ ေတြလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္။ စားခ်င္သူ စားႏိုင္သူတိုင္းကို လိုသလို ခြဲေပးရရင္ မွ်တဖို႕အတြက္ ခက္တယ္ဆရာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ လုပ္အားစိုက္ထုတ္တဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ခြဲခ်င္ပါတယ္။”
“ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေတာ့…”
“ဒီကိတ္မုန္႕ကို သယ္လာရတဲ့လူ၊ ခြဲေ၀ဖို႕ ဓားနဲ႕လွီးေပးတဲ့လူ၊ ၿပီးေတာ့ စားဖို႕ ပန္းကန္ေတြ ေဆးေၾကာေပးရတဲ့လူ၊ စားေသာက္ၿပီးရင္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပး အမိႈက္ပစ္ေပးတဲ့လူ .. စတဲ့ လူေတြဟာ ကိတ္မုန္႕ ခြဲေ၀စားသံုးတဲ့ ကိစၥမွာ ကမကထ လုပ္ၿပီး သူတို႕ရဲ႕လုပ္အားကို စိုက္ထုတ္ေပးတဲ့အတြက္ သူတို႕ လိုခ်င္တဲ့အပိုင္းကို အရင္ ေရြးခြင့္ေပးသင့္ပါတယ္ ဆရာ။”
“ဟာ.. ဒါဆို သူတို႕က အႀကိဳက္ဆံုး အေကာင္းဆံုးေတြ ယူသြားၿပီး တျခားလူေတြ အတြက္ မက်န္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။”
တခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ေနခဲ့သည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ထေအာ္လိုက္သည္။
ဆရာက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ရင္း ခ်ေရးလိုက္ျပန္သည္။
“ကဲ ဟုတ္ၿပီ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ စဥ္းစားၾကတာ လုံေလာက္သေလာက္ ရွိပါၿပီ။ အားလံုး ေျပာတာေတြ ၿခံဳၾကည့္လုိက္ရင္ ဒီလို မွတ္ခ်က္ခ်ရမယ္။ ပထမဆံုး ေျပာရမွာကေတာ့ ကိတ္မုန္႕တစ္လံုး ခြဲေ၀ရတာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးပဲ။”
ေက်ာင္းသားမ်ား ၀ါးခနဲ ရယ္လိုက္ၾကျပန္ပါသည္။ ဆရာက ဆက္ေျပာသည္။
“အညီအမွ်ျဖစ္ျခင္း(equality) နဲ႕ မွ်တျခင္း(equity) ဆိုတာ မတူဘူး။ မတူညီတဲ့ အေျခခံေတြေပၚကို အညီအမွ် သြားလုပ္လုိက္လို႕ မမွ်မတ ျဖစ္သြားတာေတြ ရွိတတ္တယ္။ မွ်တဖို႕အတြက္ ညီညီမွ်မွ် မဟုတ္ပဲ ခြဲေ၀ရတာေတြ ရွိတတ္တယ္။ ဦးစားေပးသင့္တာေတြကို ထည့္တြက္ဖို႕ လိုသလို လုပ္အားစိုက္ထုတ္မႈ ကိုလည္း ထည့္တြက္ရမယ္။ အေလအလြင့္ မရွိေအာင္လည္း တြက္ခ်က္ရမယ္။ အဲဒီလို မွ်တေအာင္ လုပ္ရမယ့္ စဥ္းစားပံုေတြက ဒီအတိုင္း ညီညီမွ်မွ် အပိုင္းေတြ ပိုင္းခ်လိုက္တဲ့နည္းထက္ ပိုရႈပ္ေထြးတယ္။ ခြဲေ၀ပံုေတြ စဥ္းစားတဲ့အခါ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြား ေတြနဲ႕လည္း ၿပိဳင္ဆိုင္ေနတတ္တယ္။ အလြဲသံုးစား မလုပ္ေစဖို႕လည္း လိုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားသူငါေရွ႕မွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္ဖို႕နဲ႕ ေထာက္ျပခြင့္ ရွိဖို႕ေတာ့ လိုမယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘာေတြ ရွိဦးမလဲ ဆက္စဥ္းစားၾကတာေပါ့။ ဒီေန႕ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။ ဆရာ၀ယ္လာတဲ့ ကိတ္မုန္႕ကိုလည္း လက္ေတြ႕ တကယ္စားလိုက္ၾကပါဦး။”
ဆရာက ဓားတစ္ေခ်ာင္းကို ကိတ္မုန္႕ေဘးသို႕ ခ်ေပးလိုက္ပါသည္။
“ကဲ တရားအမွ်တဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ခြဲၿပီး စားၾကေပေတာ့။ ဆရာ့ဖို႕လည္း တစ္စိတ္ခ်န္ထားေနာ္။”
ေက်ာင္းသားမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရယ္ေမာရင္း ေက်ာင္းဆင္းလိုက္ၾကပါသည္။
ပန္ဒိုရာ
(ေက်ာင္းသားဘ၀ စာသင္ခန္း အေတြ႕အႀကံဳ တစ္ခုမွ ဆင့္ပြား ခံစားထားပါသည္။)
Wednesday, October 8, 2008
ကိတ္မုန္႕တစ္လံုးကို ဘယ္လိုခြဲေ၀မလဲ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment