အေမရိကားနိုင္ငံရဲ့ ျပည္နယ္တခုမွာေနထိုင္တဲ့ ဘေလာဂါ့ကလိုေစးထူးက သူတို့ျမိဳ ့မွ စာၾကည့္တိုက္အေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားခဲ့ပါတယ္ ။
(ဘေလာဂါ့ကလိုေစးထူးဘေလာဂ့္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)
တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတခုမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားနဲ႔တကြ ျပည္သူေတြ အားလုံး အတြက္ ပညာရွာရာမွာ အေထာက္အကူ တခု ျဖစ္ေစဖုိ႔အတြက္ `စာၾကည့္တိုက္´ ကို ဘယ္လိုဘယ္ပုံ စီစဥ္ထားရိွတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တုိ႔ ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစုိ႔…။
အဲဒါကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ရဲ့ အ၀င္၀ပါ။
စာၾကည့္တုိက္ကို ႐ုံးဖြင့္ရက္ေန႔တုိင္းမွာ မနက္ ၁၀ နာရီကေန ည ကုိးနာရီအထိ ဖြင့္လွစ္ၿပီးေတာ့ စေနေန႔ေတြမွာ မနက္ ၁၀ နာရီကေန ေန႔လည္ ၁ နာရီအထိ ဖြင့္လွစ္ပါတယ္။
စာၾကည့္တုိက္မွာ မိမိလိုအပ္တဲ့ စာအုပ္၊ စီဒီရြမ္၊ ဗီြဒီယိုေခြ၊ ဒီဗီြဒီေခြ၊ သီခ်င္းစီဒီ အစရိွေတြကို အခမဲ့ ငွားရမ္းႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ငွားရမ္းဖို႔အတြက္ေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ အဖြဲ႔၀င္ ကဒ္ျပားလုပ္ရပါတယ္။ ၿမိဳ႔နယ္နမိတ္အတြင္းမွာ လက္ရိွေနထုိင္ေနတာ အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း အတည္ျပဳႏိုင္သူ မွန္သမွ်ကို မိနစ္ပုိင္းအတြင္းမွာပဲ အဖြဲ႔၀င္ကဒ္ျပား ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ ကဒ္ျပားကိုလည္း အခမဲ့ ထုတ္ေပးတာပါပဲ။
စာၾကည့္တိုက္ထဲကို ေရာက္သြားေတာ့ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခြင့္အတြက္ ေကာင္တာမွာ ေမးျမန္းခြင့္ေတာင္းၾကည့္ေတာ့ လုံၿခဳံေရး တာ၀န္က်သူက `စာဖတ္သူေတြကို အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစဘူးဆုိရင္ ႐ိုက္ႏိုင္ပါတယ္´ လို႔ အသာတၾကည္ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္က `က်ေနာ္ လူေတြကို မ႐ိုက္ပါဘူး၊ စာအုပ္ေတြကိုပဲ ႐ုိက္မွာ အေသအခ်ာပါခင္ဗ်´ လို႔ အရႊန္းေဖာက္လိုက္ေတာ့ သူက ရယ္ေနပါတယ္။ 
စာၾကည့္တိုက္ရဲ့ အ၀င္၀ကေန အထဲကို အတန္ငယ္ ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီ ဆိုရင္ပဲ သီခ်င္း၊ ႐ုပ္ရွင္နဲ႔ သက္ဆုိင္တာေတြကို ထားတဲ့ ဒီေနရာေလးကို ေရာက္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရႏိုင္တာကေတာ့ သီခ်င္းေဟာင္း၊ ႐ုပ္ရွင္ေဟာင္းမ်ားနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာလုိသူမ်ားအတြက္ အေထာက္အကူျပဳ အေခြေတြ၊ ခရီးသြားလမ္းညႊန္ ေခြေတြက ပိုမ်ားပါတယ္။
ဒါက စာဖတ္ဖို႔ စီစဥ္ေပးထားတဲ့ ေနရာ တခုပါ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ စီထားတဲ့ စာအုပ္စင္ေတြနဲ႔ အတူ အဲဒီလို စာဖတ္ဖုိ႔ ေနရာေလးေတြကို ေလးငါးေနရာထက္ မနည္း စီစဥ္ထားေပးပါတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ စီစီရီရီ ေထာင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကေတာ့ လတ္တေလာမွာ လူဖတ္မ်ားေနတဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ႔ပါ။
တေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ခ်င္သူေတြအတြက္လည္း ဒီလို စာၾကည့္စားပြဲေလးေတြကို ထားရိွေပးထားပါတယ္။
စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာ အထူး သတိထားေလ့ရိွတာကေတာ့ `ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း´ ကိုပါပဲ။ ကုိယ့္ေၾကာင့္ တျခားေသာ စာဖတ္သူေတြ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ရေအာင္ လူတုိင္းလုိလိုက အတတ္ႏိုင္ဆုံး ဆိတ္ၿငိမ္စြာ လႈပ္ရွားသြားလာၾကပါတယ္။ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ စကားေျပာျခင္း၊ ေျခသံျပင္းျပင္းလမ္းေလွ်ာက္ျခင္း၊ ခုံေတြကို အသံျမည္ေအာင္ တြန္းေရႊ႕ျခင္း ေတြကို မလုပ္မိေအာင္ ကုိယ္စီကုိယ္စီ ထိန္းသိမ္းၾကတာဟာ ေလးစားစရာ ယဥ္ေက်းမႈ တခုပါပဲ။
စာၾကည့္တုိက္ထဲမွာ ဆဲလ္ဖုန္း ေျပာခြင့္ မျပဳပါဘူး။ ဆဲလ္ဖုန္းေျပာဖုိ႔အတြက္ စာဖတ္သူေတြနဲ႔ အတန္ငယ္ အလွမ္းေ၀းတဲ့ ေနရာမွာ ခန္းမက်ယ္တခု စီစဥ္ထားေပးပါတယ္။ ဆဲလ္ဖုန္း ျမည္သံ တခုခုၾကားတာနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ တာ၀န္က် တေယာက္ေယာက္က အနားကို ေရာက္လာၿပီး အဲဒီ ခန္းမက်ယ္မွာ သြားေျပာဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ 
စာအုပ္ေတြကို သူ႔အမ်ိဳးအစားအလိုက္ ေဒသႏၱရဆုိင္ရာ၊ သမိုင္း၊ ပထ၀ီ၊ ခရီးသြားလမ္းၫႊန္၊ အားကစား၊ သိပၸံဆိုင္ရာ၊ ရသ စသျဖင့္ စသျဖင့္ စုံလင္စြာ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ ထားရိွပါတယ္။
ရွာခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကုိ အလြယ္တကူ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ျဖစ္ေနသူေတြအတြက္ အဆင္ေျပေျပ ရွာႏိုင္ေအာင္ ထားရိွေပးထားတဲ့ Online Catalog ေနရာေလးပါ။ အဲဒီလိုေနရာေလးေတြကိုလည္း ေလးငါးေနရာထက္ မနည္း စီစဥ္ေပးထားတာကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။
Teen Zone လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ အဲဒီ စာဖတ္ခန္းေလးထဲမွာေတာ့ အသက္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ ၀န္းက်င္ အရြယ္ လူငယ္ေလး တခ်ိဳ႔ ရိွေနပါတယ္။ သူတို႔ အရြယ္ေလးေတြ ဖတ္ဖုိ႔ ပုိမို သင့္ေတာ္တဲ့ စာအုပ္အမ်ိဳးအစားေတြကို သီးသန္႔ ခြဲထားေပးတဲ့ အျပင္ စာဖတ္ခန္းကိုပါ သီးျခား စီစဥ္ထားေပးပါတယ္။
စာအုပ္ေတြကို မိမိဖတ္ႏိုင္တဲ့ Level အလိုက္ ေရြးခ်ယ္ဖတ္ရွဳႏိုင္ေအာင္ အခုလို ခြဲျခားထားေပးပါေသးတယ္။
ဒီေနရာမွာေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ အဖြဲ႔၀င္ေတြအတြက္ ကြန္ပ်ဴတာ အင္တာနက္ သုံးႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ အဖြဲ႔၀င္ အမွတ္ကို ႐ိုက္ထည့္ၿပီးတာနဲ႔ တေန႔တာအတြက္ တနာရီ အခမဲ့ အသုံးျပဳခြင့္ ရပါတယ္။ တနာရီျပည့္တာနဲ႔ အင္တာနက္ ကြန္နက္ရွင္ အလိုအေလ်ာက္ ျပတ္ေတာက္သြားပါတယ္။
ပရင့္ထုတ္ဖုိ႔ လိုအပ္တဲ့ စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႔ရိွရင္လည္း ထုတ္ယူႏိုင္ဖုိ႔ ပရင္တာေတြ ထားရိွေပးပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပရင့္ထုတ္ယူခကိုေတာ့ ပိုက္ဆံ ေပးရပါတယ္။ သိပ္ေတာ့ ေစ်းမႀကီးလွပါဘူး။ တမ်က္ႏွာကို ဆင့္ ငါးဆယ္ ႏႈန္းပါ။
မိတၱဴကူးယူခ်င္သူမ်ားအတြက္လည္း မိတၱဴကူးစက္ေတြ ထားရိွေပးထားပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ကေန ငွားယူခ်င္တဲ့ စာအုပ္၊ စီဒီ၊ ႐ုပ္ရွင္ေခြ၊ ဒီဗြီဒီေခြ အစရိွတာေတြကို စာရင္း မွတ္တမ္း သြင္းတဲ့ စက္ပါ။ အဖြဲ႔၀င္ကဒ္ျပားန႔ဲ ငွားယူစာရင္းကို အတည္ျပဳၿပီးရင္ ျပန္ပုိ႔ရမယ့္ ေန႔စြဲပါတဲ့ ျဖတ္ပိုင္းစာရြက္ကို စက္က အလိုအေလ်ာက္ ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ေက်ာ္လြန္ၿပီးမွ ျပန္ပို႔ရင္ေတာ့ သတ္မွတ္ႏႈန္းထားအလိုက္ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမွာပါ။
အခုလို ဒီႏိုင္ငံမွာ ရိွတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ အေၾကာင္းကို ဒီေန႔ တင္ျဖစ္တာကေတာ့ တိုးတက္ေနတဲ့ သူတုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ အစိုးရက ပညာေရးကို ဘယ္ေလာက္အထိ ဦးစားေပးၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကို အထူးဂ႐ုစိုက္ စီစဥ္ထားေပးတယ္ဆုိတာကို ဗဟုသုတ အလို႔ငွာနဲ႔ ေနာင္တခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာလည္း ဒီလို စာၾကည့္တိုက္မ်ိဳးေတြ တည္ေထာင္လာႏိုင္ဖုိ႔ ရည္သန္ပါတယ္။
တိုးတက္ေနတဲ့ သူတို႔ ႏိုင္ငံက သူတို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ အတုိင္းအတာနဲ႔ ဒီလို စာၾကည့္တိုက္မ်ိဳးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ၿမိဳ႔ရြာအႏွံ႔တည္ေထာင္ထားတယ္ဆိုရင္ မတိုးတက္ေသးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြအေနနဲ႔လည္း ဒီေလာက္အဆင့္ စာၾကည့္တုိက္မ်ိဳး မတတ္ႏိုင္သည့္ တုိင္ေအာင္ နည္းနာယူတန္တာယူၿပီး မိမိအထြာနဲ႔ မိမိ တတ္ႏိုင္တဲ့ စာၾကည့္တိုက္မ်ားကို အစိုးရရဲ့ စီစဥ္ၾကပ္မတ္မႈနဲ႔ ၿမိဳ႔ရြာအႏွ႔ံ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဖြင့္လွစ္သင့္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ့ ျပည္သူေတြအေပၚ ထားတဲ့ `ပညာတတ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာ´ ဘယ္ေလာက္ ရိွမရိွဆုိတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္မွာပါ။
Nature Travel ဆိုတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို ငွားယူခဲ့ၿပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ အျပင္ကို ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေမွာင္စပ်ိဳးေနပါၿပီ။
ခပ္ေသာ့ေသာ့ ေလႏုေအး တခ်က္က မၿပဳံးတုံ႔ၿပဳံးတုံ႔ဟန္နဲ႔ ေ၀့ခနဲ တိုက္ခတ္တာေၾကာင့္ စိမ့္ခနဲ ခံစားလိုက္ရပါတယ္။ စာၾကည့္တုိက္နား တ၀ိုက္က အပင္အုံ႔ဆုိင္းဆုိင္းတခ်ိဳ႔လည္း လက္က်န္အရြက္ အနည္းငယ္ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ အကိုင္းေတြက ဟိုယိမ္းဒီယိမ္း…။
စာၾကည့္တုိက္ကို ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ နီယြန္မီးေရာင္ ထြန္းထားတဲ့ စာၾကည့္တုိက္ အ၀င္၀က ပညာအလင္းပါ စြက္ထားလို႔ ထင္ရဲ့…၊ လင္းခ်င္းပါဘိ။ ထည္၀ါပါဘိ။ ခန္႔ညားပါဘိ။
(ကလိုေစးထူး)
Friday, December 7, 2007
စာၾကည့္တိုက္မွာ |
Monday, December 3, 2007
အက္ကြဲေနေသာ ပညာေရး (သို႔) အက္ducation (သို႔) Crackဂ်ဴေကး႐ွင္း |
ဘေလာဂါ့မင္းတေစ၏ ပို့စ္ကို ကူးယူေဖာ္ျပသည္ ။
သူငယ္တန္းမွ ဆယ္တန္းထိ၊ ထို႔ေနာက္ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္မွ ေနာက္ဆံုးနွစ္အထိ နွစ္ေပါင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘ၀၏အနုပ်ိဳဆံုးအခ်ိန္မ်ားအတြင္း ၿမဳပ္နွံခဲ့ရၿပီးေနာက္ အက်ိဳးဆက္အေနၿဖင့္ ကၽြန္ုပ္တို႔ရ႐ွိခဲ့ေသာ ဘြဲ႔လက္မွတ္တစ္ခုသည္ ကြမ္းယာသည္၏လည္ပင္း၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သစ္သားဗန္းတစ္ဗန္းေလာက္မွ်ပင္ ဘ၀ကို အာမခံခ်က္မေပးနိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္ုပ္တို႔ သိ႐ွိခဲ့ရၿပီ။
၀လံုးကို၀ိုင္းေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရးက်င့္ခဲ့ၾကေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္၏ရာဇ၀င္ ကြဲ႐ွခဲ့ရေလၿပီ။
ေလွ်ာက္ေနရင္း ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ေသာ ေၿခေထာက္တစ္စံုအတြက္ မည္သူ႔ထံ အေလွ်ာ္ေတာင္းရမည္နည္း။
တန္ဖိုးႀကီးမားစြာရင္းနွီး၍ ၀ယ္ယူခဲ့ရေသာ္လည္း အခ်ိန္ေရာက္၍ အသံုးခ်ၾကည့္မိေသာအခါတြင္မွ မည္သို႔မွ် အသံုးမ၀င္ေသာ ပစၥည္းအတုတစ္ခုၿဖစ္ေနမွန္း ေၿခာက္ၿခားစြာသိ႐ွိခဲ့ရသည္။ သုညတစ္လံုးနီးပါးမွ် တန္ဖိုးမဲ့ေနေသာ ထိုသစ္သီးပုပ္တစ္လံုးကို မည့္သူ႔ထံ၌ မ်က္ရည္ခံထိုး၍ ၿပန္လည္ေရာင္းခ်ရမည္နည္း။
ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ၿမန္မာလိုေရးတတ္ဖတ္တတ္ၿခင္းနွင့္ အဂၤလိပ္လိုအနည္းငယ္တီးမိေခါက္မိ႐ွိၿခင္း တို႔ကိုသာ အက်ိဳးအၿမတ္တစ္ခုအေနနွင့္ က်ိတ္မွိတ္၍ယူခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထို႔ထက္ပို၍ အသံုးခ်ၿခင္လွ်င္ေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာတို႔၌ ဂုဏ္ပုဒ္တစ္ခုအေနနွင့္လည္း ထည့္သြင္းနိုင္ပါေသးသည္။
"သားတို႔၊ သမီးတို႔ မ်က္နွာမငယ္ၿခင္ရင္ ပညာတတ္ႀကီးေတြ ၿဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနာ္" ဟူသည့္ မိဘတို႔၏စကားသံမ်ားသည္လည္း ထိုအနွစ္မဲ့ေနေသာ ၾကက္ဥခြံဆန္ဆန္ ဘြဲ႔လက္မွတ္တို႔၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ဆြံ႔အခဲ့ရၿပီ။ အကယ္၍ ၿမင္တတ္မည္ဆိုပါက ဘြဲ႔၀တ္စံုထူထူႀကီးေအာက္မွ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနေသာ အေမွာင္ထုႀကီးကိုလည္းေကာင္း၊ ေလွာင္အိုက္ေနလြန္းေသာေၾကာင့္ ၎အေမွာင္ထုအား ၿဖတ္သန္းစီးဆင္းေနေသာ ေခၽြးေစးေခၽြးေပါက္မ်ားကိုလည္းေကာင္း ထင္႐ွားစြာေတြ႔ၿမင္နိုင္ပါသည္။ ၎တို႔ကား အေမွာင္ခ်ထားၿခင္းခံရ၍ ပူေလာင္အိုက္စပ္ေနေသာ ကၽြန္ူပ္တို႔၏ ပညာေရးပင္ၿဖစ္ေတာ့သည္။
အကယ္၍ ဘြဲ႔၀တ္စံုနွင့္ ႐ုိက္ထားခဲ့ေသာ အသင္၏ဓါတ္ပံုမ်ား တစ္႐ုိတေသသိမ္းဆည္းထားဆဲဆိုပါက ေနာက္တႀကိမ္ၿပန္လည္၍ ထုတ္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။ ထိုဓါတ္ပံုမ်ားထဲတြင္ အသင္၏နုတ္ခမ္းမ်ားအေပၚယံ ၿပံဳးရီေနၾကေသာ္လည္း ေသခ်ာစြာၾကည့္မည္ဆိုပါက အသင္၏နွလံုးသားမ်ား မဲ့႐ြဲ႔တြန္႔လိမ္ေနသည္ကို ေၿခာက္ၿခားစြာေတြ႔႐ွိရမည္ၿဖစ္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အသင္သည္ ဘြဲ႔ရပညာမတတ္တစ္ေယာက္အေနၿဖင့္ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ားေသာ ေလာကအတြင္းသို႔ အကာအကြယ္မဲ့စြာ ၀င္ေရာက္ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည္ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္ပါသည္။
ဘြဲ႔ရပညာမတတ္မ်ား ေဖာင္းပြေနေသာ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံသည္ ေဆးအလွသုတ္ထားေသာ္လည္း အင္ဂ်င္မပါသည့္ ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စီးနွင့္ အလားသဏၭန္တူေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကုန္းအဆင္းတို႔၌ ဟန္ေဆာင္၍ လွိမ့္ခ်နိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကုန္းအတက္မ်ားၿပန္ေရာက္ေသာ အခါတြင္မႈ ဆက္လက္မေမာင္းနွင္နိုင္ပဲ အ႐ႈက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းမွ်သာၿဖစ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအင္ဂ်င္မဲ့ ကားမ်ားၿဖင့္ နိုင္ငံေတာ္ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဟူေသာ ပန္းတိုင္ကို အေရာက္ေမာင္းနွင္ရန္ ႀကိဳးစားေနေသာသူမ်ားသည္ ဦးေနွာက္မဲ့ေနေသာ သူ႐ူးတို႔မွ်သာလွ်င္ၿဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အလြန္ေၿပၿပစ္ေသာ ကုန္းတက္တစ္ခု၌ မိမိတို႔ အသည္းအသန္ ဆင္းတြန္းေနခ်ိန္တြင္ အၿခားနိုင္ငံမွကားတို႔ကား နံပတ္(1) ဂီယာထိုး၍့္ အလြယ္တကူေက်ာ္တက္သြားၾကေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ မြမ္းမံခ်ယ္သထားေသာ အေရၿပားတစ္ေထာက္အလွထက္ တန္ဖိုးၿဖတ္၍ မရနိုင္ေသာ ႏွလံုးသားတစ္စံုကိုပို၍ အလို႐ွိခဲ့ၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။
နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံ၏ အနာဂါတ္ေတာင့္တင္းခိုင္မာမႈအတြက္ ပညာေရးရင္းနွီးၿမဳပ္နွံမႈသည္ လူတို႔အလြယ္တကူနားမလည္နိုင္ေသာ ရင္းႏွီးၿမဳပ္နွံမႈတစ္ခုလည္းၿဖစ္သည္။ ထိုသို႔ရင္းနွီးၿမဳပ္နွံရာတြင္ ပညာခံယူသူ၊ ပညာသင္ၾကားေပးသူ နွင့္ ၄င္းတို႔ကိုေထာက္ပံ႔ေသာ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရဟူ၍ အဓိကက်ေသာ အခ်က္သံုးခ်က္စလံုးၿပည့္စံုႄကြယ္၀မွသာလွ်င္ ေအာင္ၿမင္ေသာပညာေရးတစ္ခု ၿဖစ္လာနိုင္ေပမည္။
ၿပည့္စံုေကာင္းမြန္ေသာ ထမင္းအိုးတစ္လံုးက်က္ရန္ ဆန္၊ ေရနွင့္ မီးဟူေသာ အရာတို႔မ႐ွိမၿဖစ္လိုအပ္သကဲ့သို႔ပင္ၿဖစ္သည္ ( ခပ္ညံ့ည့ံ ဥပမာတစ္ခုၿဖစ္ေသာ္လည္း ခပ္ညံ့ညံ့ပညာေရးတစ္ခု၏ သားေကာင္ၿဖစ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ခပ္ည့ံညံ့ဦးေနွာက္မွ ထိုထက္သာလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ ဥပမာတစ္ခုထပ္၍ ထြက္မလာနိုင္ေတာ့) ။
ဆန္နွင့္တူေသာ ပညာလိုလားသူမ်ားနွင့္ ေရနွင့္တူေသာ ဦးေနွာက္ကိုဖြေပးနိုင္သည့္ ပညာေ၀ငွသူ အေၿမာက္အမ်ား႐ွိေနပါလွ်က္နွင့္ အဟာရၿပည့္စံုေသာ ပညာေရးထမင္းအိုးႀကီး မက်က္ခဲ့သည္မွာ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ႐ွင္းေနပါသည္။ မီးနွင့္တူေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားက လိုလိုလားလား မီးၿပင္းမတိုက္ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ အက်ိဳးဆက္အေနၿဖင့္ ေရစိမ္ထားေသာ ဆန္ကိုသာစားေနရသည့္ လူတစ္ေယာက္ ၀မ္းေဖာ၀မ္းေရာင္ၿဖစ္လာသကဲ့သို႔ ကၽြနူ္ပ္္တို႔၏ နိုင္ငံသည္လည္း နည္းစနစ္မမွန္ေသာ ပညာေရးတစ္ခုေၾကာင့္ ၀မ္းေဖာ၀မ္းေယာင္ၿဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ပညာေရးအဟာရမၿပည့္၀ေသာ နိုင္ငံတစ္နိုင္ငံအေနၿဖင့္ ဘက္ေပါင္းစံုမွ ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းကာ လူမမာတစ္ေယာက္လို အိပ္ယာထဲလဲေလွ်ာင္းေနခဲ့ရသည္မွာ နွစ္ေပါင္းအေတာ္ ၾကာၿမင့္ခဲ့ၿပီၿဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုထက္ပို၍ႀကီးထြားၿခင္းလမ္းစကို ႐ွာေဖြေနၾကေသာ ဦးေနွာက္အခ်ိဳ႕ မိမိတို႔ေနထိုင္ရာ မြန္းက်ပ္သည့္ ဦးေခါင္းခြံအား စြန္႔ခြါခ်န္ရစ္ၿခင္းအားၿဖင့္ ဦးေနွာက္ယိုစီးၿခင္း (Brain Drain) အစ႐ွိေသာ ေဘးထြက္ဆိုးႀကိဳးမ်ားၿဖစ္ေပၚလာရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုသူတို႔ကလည္း မိမိတို႔ေနထိုင္ရာ မူလဦးေခါင္းခြံအတြင္း၌သာ သင့္ေလွ်ာ္လံုေလာက္ေသာ ေနရာနွင့္ လြတ္လပ္ေသာ အေနအထားတို႔သာ ႐ွိခဲ့မည္ဆိုပါက မည္သူမွ် ထိုဦးေခါင္းခြံကို စြန္႔ခြါၾကမည္ဟုမထင္ပါ။ ယၡဳေတာ့လည္း ကမာၻေၿမ၏ ၾကမ္းၿပင္တစ္ခုလံုး ထိုဦးေနွာက္အပိုင္းအစမ်ားၿဖင့္ ဟိုတစ္စဒီတစ္စ စြန္းထင္း၍ေပက်ံေနခဲ့ၿပီ။
၎ဦးေခါင္းခြံတို႔ကို ႐ုိက္ခြဲခဲ့ၾကေသာ ၀ါးရင္းတုတ္ကိုင္ လူရမ္းကားတို႔ကလည္း ၎ဦးေနွာက္ယိုစီးမႈ ၿပႆနာသည္ ၎တို႔ေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ အၿပင္သို႔မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ ခုန္ေပါက္၍ထြက္သြားၾကေသာ ဦးေနွာက္အပိုင္းအစတို႔၏ အၿပစ္သာၿဖစ္ေၾကာင္း ေၾကၿငာခ်က္မ်ားထုတ္ၿပန္၍ ၎တို႔၏ လူမဆန္ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားကိုတတ္နိုင္သေလာက္ဖံုးကြယ္ရန္ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ ထို႔အၿပင္ ၎တို႔၏လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ အက္ကြဲကာ အဂၤါမစံုလင္ေတာ့ေသာ ဦးေခါင္းခြံႀကီးအား ဂေလာင္ဂလင္အသံမၿမည္ေစရန္ ေတြ႔ကရာမ်ားၿဖင့္ထိုးသိပ္ဖိထည့္၍ နိုင္ငံေတာ္အားဆက္လက္ ေမာင္းနွင္ရန္ အမိန္႔ေပးေနၾကဆဲၿဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္၎တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို နိုင္ငံေတာ္၏ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကား ေ႐ွ႕ဆက္ဖို႔ေနေနသာ ထိုေနရာ၌ လဲၿပိဳမက်သြားေစရန္ပင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မနည္းနိုင္ေအာင္ ထိန္းေနရၿပီၿဖစ္သည္။
ထိုၿဖစ္ရပ္ကား စိတ္မႏွံ႔ေသာ အ႐ူးတစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ထံမွ ခြဲစိတ္ခန္း၀တ္စံုကိုလုယူ၍ ဦးေနွာက္အေမွးေယာင္ေနေသာ လူနာအား၀င္ေရာက္ခြဲစိတ္သည့္ ၿဖစ္ရပ္တစ္ခုနွင့္ အလားသဏၭန္ တူေနပါေတာ့သည္။ ဆံခ်ည္မွ်င္တစ္ပင္မွ်အလြဲမခံပဲ ကၽြမ္းက်င္တိက်သည့္ ခြဲစိတ္မႈၿဖင့္သာ အသက္႐ွင္နိုင္ေသာ ေရာဂါသည္နိုင္ငံေတာ္ကား ထိုသူ႐ူး၏ ရက္စက္ၾကမ္းက်ဳတ္ေသာ ခြဲစိတ္ဓါးရာတို႔၏ ေအာက္တြင္ေသြးခ်င္းခ်င္း နီခဲ့ရၿပီ။
လူနာ၏ အသက္ကိုစိုးရိမ္၍ ယူၾကံဳးမရၿဖစ္ေနေသာ ဆရာ၀န္ကေတာ့ လူမသိသူမသိ အေမွာင္ခန္းထဲ၌ ဆက္လက္အခ်ဳပ္အေနွာင္ခံေနရဆဲပင္ၿဖစ့္သည္။
ထိုခြဲစိတ္ခန္းအတြင္းသို႔ ဆရာ၀န္ေနာက္ဆံုး၀င္ခြင့္ရခဲ့သည္မွာ အဘယ္တုန္းကနည္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ အမည္ကို ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္မ်ားထဲ၌ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့ၾကသည္မွာ အဘယ္တုန္းကနည္း။ အနံ႔အရသာနွင့္ၿပည့္စံုေသာ ပညာေရးဟင္းလွ်ာတစ္ခြက္ကို စားသံုးခဲ့ရသည္မွာ အဘယ္တုန္းကနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမ့ေလွ်ာ့၍ ေနခဲ့ၿပီ။
< မင္းတေစ >