ကိုယ္ေတြ႕ျမန္မာ့ပညာေရး (အပိုင္း-၁)

အခုအပတ္ေတြက ယူေက တကၠသိုလ္ေတြရဲ႕ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီပါ။ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီေတြရဲ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆရာ၊ ဆရာမေတြေရာ၊ သုေတသန ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြပါ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ေတြေဘးခ်၊ ေရးလက္စစာတမ္းေတြ အသာေခါက္ျပီး အလုပ္မ်ားၾကရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ course advisor appointment ေတြ၊ သင္ရိုးေတြ၊ reference ေတြကို update လုပ္တဲ့ meeting ေတြ၊ ဘာသာရပ္အလိုက္ course co-ordinator ေတြနဲ႔ lecturer ေတြ၊ Teaching Assistant ေတြရဲ့ သီးသန္႕ေတြ႕ဆံုပြဲေတြ၊ ပါ၀င္ထားတဲ့ society အဖြဲ႔ေတြရဲ့ welcome party စတာေတြနဲ႕ ေက်ာင္းေလာကမွာ ဒီအခ်ိန္ရယ္၊ စာေမးပြဲခ်ိန္ေတြရယ္ဟာ အလုပ္ရွဳပ္ဆံုးပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ယူေကမွာက မ်ားေသာအားျဖင့္ tutorial ခ်ိန္ေတြ တာ၀န္ယူဖို႔ tutor ေတြ ခန္႔ေလ့ သိပ္မရွိပါဘူး။ (PhD, MPhil, MLitt, MRes) စတဲ့ သုေတသနေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကိုပဲ Teaching Assistant ေတြ ျပန္လုပ္ခိုင္းေလ့ရွိပါတယ္။ သုေတသနေက်ာင္းသားေတြမွာ တကၠသိုလ္ကေန တိုက္ရိုက္ studentship ေပးထားသူေတြ၊ Research Council ေတြက studentship ေပးထားသူေတြ၊ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ တက္ေနသူေတြစသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ အားလံုးထဲမွာ တကၠသိုလ္က studentship ယူထားသူေတြကေတာ့ အလုပ္ရွဳပ္ဆံုးပါပဲ။ ပညာသင္ၾကားစရိတ္၊ သုေတသနစရိတ္အပါအ၀င္ သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ (အဲ-ကေလးငယ္ရွိရင္ ကေလးထိန္းစရိတ္) ပါေပးျပီး၊ အပူအပင္မရွိ ပညာဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ တာ၀န္ယူေပးပါတယ္။ အျပန္အလွန္ အေနနဲ႔ တပတ္မွာ ပ်မ္းမွ် (၆)နာရီခန္႔ ဘြဲ႔ၾကိဳသင္တန္းေတြရဲ့ tutorial ခ်ိန္ေတြမွာ တာ၀န္ယူေပးရပါတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္၊ စာေမးပြဲခ်ိန္ေတြမွာလဲ လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို တာ၀န္ယူေပးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ tutorial မဟုတ္တဲ့ တျခား အခ်ိန္ေတြအတြက္ သင့္တင့္တဲ့ လုပ္အားခကို ထပ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္ရင္လဲ အခန္းေစာင့္ေၾကး အပိုေဆာင္းေပးပါတယ္။ လူတေယာက္ရဲ့ လုပ္အားနဲ႔ အခ်ိန္ကို အလြန္ပဲ တန္ဖိုးထားတတ္ၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ဘ၀ေရွ႕ေရးကိုလဲ အေတာ္ဂရုစိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းစဖြင့္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားတိုင္း မျဖစ္မေန လုပ္ရတဲ့အလုပ္ကေတာ့ course advisor နဲ႔ ေတြ႔ဆံုျခင္းပါ။ ပါေမာကၡေတြ၊ ကထိကေတြကိုယ္တိုင္ တေယာက္စီကို ေသခ်ာေတြ႔ဆံုျပီး သူတို႔ major ယူထားတဲ့ ဘြဲ႔အတြက္ လိုအပ္မယ့္ credit points ေတြ၊ တျခားေရြးခ်ယ္ယူႏိုင္တဲ့ minor ဘာသာရပ္ေတြကို ေသခ်ာရွင္းျပ၊ ေမးခြန္းေတြေျဖနဲ႔ တေယာက္ကို အနဲဆံုး (၁၅) မိနစ္ခန္႔ အခ်ိန္ေပးၾကပါတယ္။ Economics တက္မယ့္သူကလဲ chemistry ကို minor ယူခ်င္ယူတာပါပဲ။ Economics ကို Physics နဲ႔ joint honors တက္သူလဲ ရွိတာပါပဲ။ အေရးၾကီးတာက ေက်ာင္းသားရဲ့ စိတ္၀င္စားမွဳပါ။ သူစိတ္၀င္စားတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကို လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ေပးျခင္းအားျဖင့္ ပညာသင္ၾကားေရးကို လြယ္ကူ ေခ်ာမြတ္ေစသလို၊ သူရဲ့စိတ္ဓာတ္ဟာလဲ အျမဲတက္ၾကြေနပါတယ္။ ပညာကို လိုခ်င္စိတ္ရွိေနပါတယ္။

ဘြဲ႔ရျပီးသားသူေတြထဲက သူတို႔ရျပီးသားဘာသာရပ္ကို ဘြဲ႔လြန္ဆက္မသြားခ်င္ေတာ့လို႔ စိတ္၀င္စားမွဳေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ career change ဖို႔အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားဘြဲ႔တခုကိုပဲ ပထမႏွစ္ကေန စတက္သူေတြလဲ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေနပါျပီ။ ပင္စင္ယူျပီးမွ ပညာရပ္အသစ္တခုကို ထပ္ေလ့လာေနတာပါ။ “ပညာလို အိုသည္မရွိ” စကားပံုေလးကို သြားသတိရမိပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ “ဘြဲ႔တခုရရင္ ျပီးေရာေပါ့။ ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ” ဆိုတဲ့ အတိတ္တုန္းက ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ စကားသံေတြကို သြားသတိရမိပါတယ္။

ပညာေရးမွာ အတတ္ပညာကအဓိကလား၊ အသိပညာက အဓိကလား၊ အတန္းပညာက အဓိကလား၊ ဘ၀ပညာက အဓိကလားဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကိုေတာ့ အခု argue မလုပ္ခ်င္ေသးပါ။ ဒါေပမယ့္ United Nations Development Programme (UNDP) ကေန လူတေယာက္ရဲ့ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မွဳ တိုင္းတာတဲ့ Human Development Index (HDI) အခ်က္ေတြထဲက တခုျဖစ္တဲ့ Knowledge ကိုေတာ့
(2/3* adult literacy rate + 1/3 * mean years of schooling) ဆိုတဲ့ formula ေလးနဲ႔ တြက္ခ်က္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ႏိုင္ငံတခုရဲ့ Economic Growth အတြက္ Technology နဲ႔ Human Capital (Education) ဟာ ၂၁ရာစုရဲ့ အေရးၾကီးဆံုး က႑ေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏိုင္ငံတိုင္း၊ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ Education ကို အလြန္ပင္ ေရွ႔တန္းတင္ ေနရာေပးၾကေပမယ့္ က်ြန္မတို႔ ျမန္မာျပည္မွာကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာရဲ့ ရာႏွဳန္းအနည္းငယ္မွ်ကိုပဲ ဒီက႑မွာ သံုးေလ့ရွိတယ္။ သံုးတဲ့ရာႏွဳန္းအနည္းငယ္မွာလဲ ရွိျပီးသား တကၠသိုလ္ၾကီးေတြကို အသံုးမျပဳပဲ တကၠသိုလ္အသစ္ေတြကို မလိုတဲ့ေနရာမွာ ေဆာက္လိုေဆာက္နဲ႔ ျဖဳန္းပစ္ျပန္ပါတယ္။ အေျခခံပညာေရး၊ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရး ႏွစ္ခုစလံုးမွာ စနစ္က်တဲ့ သင္ရိုးညႊန္းတမ္းေတြ၊ သင္ေထာက္ကူေတြ မရွိျပန္ပါဘူး။ ပညာရွင္ေတြကို ပညာရွင္ေတြလို မဆက္ဆံျပန္ေတာ့ brain drain ျပႆနာကလဲ အရမ္းကို ၾကီးမားပါတယ္။

ပညာေရးေလာကထဲကို academic တေယာက္အေနနဲ႔ ၀င္လာျပီဆိုကတည္းက သူတို႔ဆီမွာ ပညာရပ္ကို စိတ္၀င္တစား ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးမွဳေတြ ရွိၾကစျမဲပါ။ လူ႔ေဘာင္ေလာကကို အက်ိဳးျပဳႏိုင္မယ့္ သုေတသနေတြ လုပ္ခ်င္မယ္၊ ပညာကို မွ်ေ၀ေပးခ်င္မယ္၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ conference ေတြ၊ workshop ေတြ လုပ္ခ်င္မယ္၊ research institute ေတြ ေထာင္ခ်င္မယ္၊ တိုင္းျပည္အတြက္ မိမိပညာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ရွဳေထာင့္ကေန လိုအပ္ခ်က္ေတြ ေတြ႕ရင္ တင္ျပေဆြးေႏြးခ်င္မယ္ စိတ္ေတြ ရွိေနၾကပါမယ္။ ဒီလိုလူေတြကို ၀ါဒေရးရာ အဖြဲ႔ေတြထဲ အတင္း၀င္ခိုင္း၊ ဘာေတြမွန္းမသိတဲ့ စာရြက္စုတ္ေတြ လက္ထဲထိုးေပးျပီး လူထုစည္းေ၀းပြဲေတြ တက္ေျပာလိုေျပာခိုင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြကို watchdog လုပ္ခိုင္းလိုလုပ္ခိုင္း၊ အရည္အခ်င္းအတိုင္းမဟုတ္ပဲ အေအာင္ေပးခိုင္းလိုေပးခိုင္းေတြ လုပ္လာတဲ့အခါ၊ သုေတသနဆက္ျပဳဖို႔လဲ အခြင့္အေရးေတြ မရွိတဲ့အခါ ဘယ္လိုပညာရွင္မ်ိဳးကမွ ေနခ်င္စိတ္ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ပါရဂူဘြဲ႔ရသူဆိုတာကေတာင္ အဲဒီပညာရပ္ကို နားလည္စျပဳစပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ျမန္မာျပည္က ပညာေရးက႑ ဖ်က္ဆီးခံရမွဳအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွ data ေတြနဲ႔ သုေတသန ျပဳပါဦးမယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႕ပညာေရး အေၾကာင္းေလးကို အနည္းငယ္ မွ်ေ၀ခြင့္ျပဳပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ study guide လုပ္ဖူးတာေလးေတြ၊ က်ဴရွင္သင္ဖူးတာေလးေတြပဲ ရွိတာမို႔ ပညာေရးစနစ္ထဲက ဆရာ အေတြ႕အၾကံဳေတာ့ မရွိခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းသားအေတြ႔အၾကံဳပဲ ရွိတာမို႔ အဲဒီအေၾကာင္းေလးေတြကိုပဲ ျပန္ေျပာင္းေအာက္ေမ့ ေရးသားခ်င္ပါတယ္။

အေျခခံပညာေရး

အေျခခံပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အျဖစ္အပ်က္ေလးတခ်ိဳ႕ကို ျပန္သတိရမိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သင္ၾကားေရးပံုစံနဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။

က်ြန္မအေျခခံပညာေရး သင္ယူခဲ့ရတာက နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ခုမွာပါ။ ပထမဆံုးမွတ္မိေနတဲ့အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု မတိုင္ခင္ ၁၉၈၇ ခု ကာလမွာပါ။ အဲဒီတုန္းက က်ြန္မ (၃)တန္းပါ။ တေန႔မွာေတာ့ ဆရာမနဲ႔ က်ြန္မ ျပႆနာတခုအၾကီးအက်ယ္တက္ပါတယ္။ သူသင္တဲ့ သခ်ၤာပုစာၦကို တျခားနည္းနဲ႔ေရာ တြက္လို႔မရဘူးလားဆိုျပီး ကိုယ္ထင္တဲ့နည္းကို ေျပာမိရာက စတာပါ။ အေျဖကတူတူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူသင္တဲ့နည္းအတိုင္းပဲ တြက္မွ အမွန္ေပးမယ္လို႔ တဘက္သတ္ စီရင္ခ်က္ခ်ပါေတာ့တယ္။ က်ြန္မ ဆရာမကို ေစာ္ကားေနတာမဟုတ္ပါ။ အနေႏာၱအနႏၱ ငါးပါးမွာ တပါးအပါအ၀င္ပါ။ က်ြန္မေျပာခ်င္တာက ျမန္မာျပည္က စာသင္ခန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ မဟုတ္ပဲ၊ ဆရာ ဗဟိုျပဳ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်က္ကိုပါ။ တေန႔လံုး ဆရာေတြကခ်ည္းပဲ ရွင္းလင္းသင္ၾကားေနရတာျဖစ္တာမို႔ ဆရာေတြအတြက္လဲ အလြန္ပင္ပန္းရသလို ေက်ာင္းသားေတြ အတြက္လဲ ပ်င္းရိျငီးေငြ႔စရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မွဳေတြ၊ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြး ေတြကိုလဲ ထိခိုက္ေစပါတယ္။ တစံုတခုလုပ္ရင္ initiative မျဖစ္ေတာ့ပဲ တေယာက္ေယာက္ကျပသျပီးမွ၊ တေယာက္ေယာက္က စလုပ္ျပီးမွ လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးမွဳေတြ မရွိပဲ သင္ထားတဲ့အတိုင္း က်က္မွတ္ေနရတာျဖစ္လို႔ သူတပါးခူးျပီးသားထမင္းကိုမွ စားတတ္တာေလးေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ပညာသင္ၾကားသူနဲ႔ ပညာသင္ယူသူၾကားမွာ ေၾကာက္ရြံ႕မွဳ စည္းတခု ျခားသြားတဲ့ ကိစၥပါ။ ဆရာမကသင္၊ က်ြန္မတို႕ကက်က္၊ ေနာက္တေန႔ စာျပန္၊ မရရင္ ျပစ္ဒဏ္ဆိုတဲ့ ၾကက္တူေရြးသင္ၾကားေရးစနစ္ရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲဟာ အခုအခ်ိန္အထိ က်ြန္မေပၚကို effect တခု သက္ေရာက္ေနဆဲပါပဲ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ ေမးခြန္းေမးဖို႔ ရွိန္ေနတဲ့ ျပႆနာပါ။ ကိုယ့္ယူဆခ်က္ကို လြတ္လပ္စြာ ေျပာဖို႔ တခါတရံ ႏွဳတ္ေႏွးေနတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ intelligence ကို ေဖာ္ထုတ္ေပးျပီး၊ ဆရာနဲ႔တပည့္ အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံမွဳတဲ့ ပညာသင္ၾကားေရးပံုစံကို ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။

ေနာက္တခုကေတာ့ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ေနာက္ပိုင္းကာလမွာပါ။ ဒီတခါကေတာ့ ကံေကာင္းလို႔ ေက်ာင္းထုတ္မခံရတာပါ။ ျဖစ္ပံုက (၆)တန္းမွာ သင္ရတဲ့ ျမန္မာ့သမိုင္းဘာသာရပ္ဟာ က်ြန္မဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ထဲက တခ်ိဳ႕အခ်က္ေတြနဲ႔ကြဲေနတာကို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာမိတာပါ။ အေရးေတာ္ပံုကာလမွာ ေက်ာင္းတႏွစ္ပိတ္ေတာ့ အဖိုးလက္ထက္ကတည္းက စုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ရသြားပါတယ္။ ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရးလို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။ အဲဒီမွာ ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္တခ်ိဳ႕လဲ ပါေလေတာ့ ေက်ာင္းမွာသင္တဲ့ သမိုင္းတခ်ိဳ႕ဟာ တမ်ိဳးပါလားလို႔ စေတြးမိလာတယ္။ ေတြးမိတဲ့အတိုင္း ရိုးရိုးေလးေျပာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ြန္မႏိုင္ငံေရး ေျပာေနပါတယ္ဆိုျပီး ေက်ာင္းက မိဘေခၚေတြ႕လိုေတြ႕၊ အိမ္မွာ က်ြန္မအဖမ္းခံရေတာ့မွာပဲဆိုျပီး မိသားစုေတြက ငိုလိုငို၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေရွာင္လိုေရွာင္၊ ဆရာမေတြက ေစာင့္ၾကည့္လို ေစာင့္ၾကည့္နဲ႔ အေတာ္ဒုကၡ မ်ားသြားရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က သမိုင္းသင္ရိုးအမွားေတြကေန ေက်ာင္းသားေတြေပၚ ရိုက္တဲ့ ဂယက္ပါ။ ပိုဆိုးတာက သမိုင္းမွားၾကီးကို ဘုမသိဘမသိနဲ႔ လက္ခံၾကရတာကိုပါ။ တပ္မေတာ္ဆိုတာနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကယ္တင္ရွင္ၾကီး ဆိုတာကို သမိုင္းကာလအဆင့္ဆင့္မွာ ေရးထားတာေတြ၊ ဖယ္ဒရယ္မူကို ျပည္ေထာင္စု ျဖိုခြဲမယ့္မူအျဖစ္ေရးထားတာေတြဟာ သမိုင္းေၾကာင္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အေရးေတြမွာ မမွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြဆီကို ဦးတည္သြားေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကို အဟုတ္ထင္ျပီး၊ စစ္တကၠသိုလ္သြားတက္ၾကတဲ့ က်ြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ သူတို႔ တကယ္ကို မသိၾကတာ၊ နားမလည္ၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။ စနစ္ဆိုးက သင္ရိုးမွားေတြရဲ့ သားေကာင္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ မ်ိဳးဆက္လိုက္ကို ဂယက္ရိုက္ေစတဲ့ ပညာေရးစနစ္အမွားမ်ိဳးပါ။

ေနာက္ကိစၥတခုကေတာ့ က်ြန္မရွစ္တန္းေလာက္မွာ ၾကံဳခဲ့တာပါ။ ရွစ္တန္းမွာ က်ြန္မတို႔ အတြက္ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးခ်ိန္ဆိုတာရွိပါတယ္။ ဂီတျဖစ္ျဖစ္၊ ပန္းခ်ီျဖစ္ျဖစ္၊ အိမ္တြင္းမွဳျဖစ္ျဖစ္ ယူရပါတယ္။ က်ြန္မဆိုတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ေျမပံုေတာင္ မနည္း ဆြဲေနရသူဆိုေတာ့ ပန္းခ်ီနဲ႕ကလဲ မျဖစ္၊ ဂီတဆိုတာမွာလဲ ခံစားတတ္တာက လြဲရင္ ဖန္တီးဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ (သီခ်င္းဆိုမိရင္ေတာင္ ကိုယ့္အသံၾကားျပီး ကို္ယ္ျပန္ စိတ္ညစ္ရသူ)ျဖစ္ေလေတာ့ မယူႏိုင္၊ အိမ္တြင္းမွဳဆိုရာမွကလဲ အပ္ေပါက္ထိုးရမယ့္အစား ေတာထဲသြားျပီး က်ားနဲ႔သာ ေတြ႔ပါရေစေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းမိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ထြန္းမွဳ မရွိတဲ့သူုျဖစ္ျပန္နဲ႔ အေတာ္ပဲ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အၾကံတခုရတာနဲ႔ တသက္လံုးေသာ့ခတ္ပိတ္ထားခံရတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ထဲက စာအုပ္ေလးေတြကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖတ္ခြင့္ေတာင္းရပါတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ထဲက စာအုပ္ဆိုတာ ဖတ္ဖို႔ ထားတာေပမယ့္ စုတ္ျပဲပ်က္စီးမွာ စိုးလို႔ဆိုျပီး ဘယ္သူမွ ဖတ္ခြင့္မရွိပဲ ေသာ့ပိတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံေနၾကရပါတယ္။ စာအုပ္ေလးေတြကို လြတ္ေျမာက္ခြင့္ ေပးခ်င္ေပမယ့္ ေတာင္းဆိုသူ က်ြန္မမွာရလိုက္တဲ့ ရလာဒ္ကေတာ့ ေက်ာင္းေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ အမွိဳက္ေကာက္ပါတဲ့၊ ဒါနဲ႔ပဲ က်ြန္မလို တျခားဟာေတြ မလုပ္ခ်င္သူေတြရဲ့ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးအခ်ိန္ အမွိဳက္ေကာက္ပြဲ စရေတာ့တာပါပဲ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြမွာ သူ႔ဘာသာ စိတ္၀င္စားရာေတြရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေပးဖို႔လိုအပ္လွပါတယ္။

ျပီးေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ကိစၥပါ။ အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို တကယ္ဖတ္ခြင့္ျပဳတဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေတြ ရွိသင့္ပါတယ္။ အသိပညာေပးစာအုပ္ေတြ ထားသင့္ပါတယ္။ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြ ရွိသင့္ပါတယ္။ အဲလိုမဟုတ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ျပင္ပအငွားဆိုင္ေတြ ေရာက္ကုန္ပါေရာ။ ျပင္ပအငွားဆိုင္ေတြကို မေကာင္းေျပာတာမဟုတ္ပါ။ လူငယ္ထုအေပၚ တာ၀န္ယူစိတ္ရွိတဲ့ ဆိုင္ထိုင္သူမ်ားကိုလဲ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ က်ြန္မရဲ့ ေက်ာင္းျပင္ပ ဆရာေတြ၊ လမ္းျပၾကယ္ေတြလို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ စာအုပ္ေကာင္းမ်ားစြာကို ညႊန္ျပေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူ႕စိတ္လူ႔မေနာဆိုတာက အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေလေတာ့ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြက ပိုက္ဆံရရင္ျပီးေရာ၊ ကေလးဖတ္သင့္မဖတ္သင့္ေတြကို စိတ္မ၀င္စားပဲ ငွားတတ္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက စာေပစိစစ္ေရးဆိုတာကလဲ ႏိုင္ငံေရး၊ ေပၚလစီေရးကိုပဲ လုပ္ေနၾကျပီး အသက္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေအာက္ မဖတ္ရ ဆိုတဲ့စနစ္မ်ိဳးေတြလဲမရွိေလေတာ့ မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ကုန္တာေတြ ရွိပါတယ္။

တကယ္ဆို ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးေတြ စာေပနဲ႔ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္ေအာင္၊ အသိပညာ တိုးပြားေအာင္ စာၾကည့္တိုက္ဆိုတာေတြကို ေက်ာင္းတြင္းသာမက အရပ္ထဲေတြမွာပါ အမ်ားအျပား ဖြင့္ၾကရမွာပါ။ စာအုပ္ပ်က္စီးမွာမို႔ စာေပးမဖတ္တာဟာ စာအုပ္တစ္ခုရဲ့ ျဖစ္တည္မွဳကို အေလးမထားရာ ေရာက္ပါတယ္။ စာအုပ္ဆိုတာ အလွျပပန္းကန္ျပားေလးေတြ၊ အလွျပငါးေလးေတြလို ထိုင္ၾကည့္ေနဖို႔ ေပၚလာတာမဟုတ္ဘူးလို႔ က်ြန္မေတာ့ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။ စုတ္ျပဲပ်က္စီးမွဳ မရွိေအာင္လဲ စည္းကမ္းျပ လမ္းညႊန္ေပးလို႔ ရပါတယ္။ စာရြက္ေတြလွန္ရင္ စနစ္တက်ဘယ္လိုလွန္ရမယ္၊ ဖတ္ျပီး ခဏခ်ထားခ်င္ရင္ Bookmark ေလးေတြနဲ႔ ဘယ္လိုထားရမယ္၊ စာရြက္ေတြ မေခါက္ရဘူး၊ စာအုပ္ကို ခ်ခ်င္ရာမခ်ထားရဘူး၊ မဖတ္ေတာ့ရင္ စနစ္တက် စားပြဲေပၚ ဘယ္လိုျပန္တင္ရမယ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုသင္ျပထားလို႔ ရတာပါပဲ။

အခုေတာ့ “ခ်ီလြန္းရင္ခ်ိ“ဆိုသလို ဟိုဟာမလုပ္ရ၊ဒီဟာမလုပ္ရ ဆိုတာေတြေအာက္မွာ ခူးျပီးသားထမင္းတင္မက ၀ါးျပီးေက်ြးတာကိုမွ စားခ်င္တဲ့ အေျခအေနကို ဆိုက္ေရာက္ရေတာ့တာပါပဲ။ အထက္တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေတြအထိ ျမန္မာစာ၊ အဂၤလိပ္စာ စာစီစာကံုးေတြကို အလြတ္က်က္ေနၾကရတာဟာ ဒီစာၾကည့္တိုက္ေတြ အားနည္းမွဳရဲ့ ဆိုးက်ိဳးရလာဒ္ပါပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေရးမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုးကားစရာ၊ ေလ့လာစရာ resource ေတြက limitation ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ စာၾကည့္တိုက္ေတြ (မွတ္ခ်က္။ ေပၚလစီေရးရာစာၾကည့္တိုက္မ်ား မဟုတ္ပါ) ျမိဳ႕ရြာအႏွံံ႔၊ ေက်ာင္းအႏွံ႔မေပၚေသးသေရြ႕ Human Capital Investment မွာ က်ြန္မတို႕တိုင္းျပည္ဟာ အနိမ့္ဆံုးျဖစ္ေနမွာပါပဲ။ ပညာေရးက႑ ဖြံ႕ျဖိဳးတိုးတက္မွဳဟာလဲ ေႏွာင့္ေႏွးေနမွာပါပဲ။

ေနာက္ကိစၥရပ္တခု အမွတ္ရေနမိတာကေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀မွာ ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ကိစၥပါ။ ဒီျဖစ္ရပ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားတဦးခ်င္းစီရဲ့ individual learning style နဲ႔ ပတ္သက္ပါတယ္။ က်ြန္မတို႔ေက်ာင္းက နယ္ေက်ာင္းေပမယ့္ အေတာ္ကို စည္းကမ္းၾကီးပါတယ္။ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းေအာင္ ဆရာဆရာမေတြက ေစတနာအရမ္းထားျပီး ၾကိဳးစားသင္ေပးၾကပါတယ္။ ဒီအထဲမွာက အီကိုဆရာမကေတာ့ အသင္အျပလဲေကာင္း၊ အရိုက္လဲၾကမ္းတာေၾကာင့္ အလြန္ကို နာမည္ၾကီးပါတယ္။ ဒီဆရာမနဲ႔ က်ြန္မနဲ႔မွ ထိပ္တိုက္ကို ေတြ႔ခဲ့ရတာပါ။ ျပႆနာအစက ဒီလိုပါ။ က်ြန္မတို႔ အထက္တန္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရရဲ့ ေစတနာဆိုတာၾကီးေၾကာင့္ သိပၸံနဲ႔ ၀ိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ ေပါင္းသင္ရတဲ့ ပညာေရးစနစ္သစ္ၾကီးနဲ႔ စေတြ႔ၾကရပါတယ္။ နဂိုကဆို ျမန္မာ၊ အဂၤလိပ္၊ သခ်ၤာ ဘာသာေတြျပီးရင္ သိပၸံသမားကလဲ ဇီ၀၊ ဓာတု၊ ရူပသံုးဘာသာထပ္ယူ၊ ၀ိဇၨာသမားကလဲ သမိုင္း၊ ပထ၀ီ၊ အီကိုသံုးဘာသာထပ္ယူနဲ႔ စုစုေပါင္း ေျခာက္ဘာသာ စီသာ သင္ၾကရပါတယ္။ အဲ- က်ြန္မတို႕လက္ထက္က်ေတာ့ သိပၸံဘာသာေတြကို ေပါင္းျပီးတဘာသာ၊ ၀ိဇၨာဘာသာေတြကို ေပါင္းျပီး တဘာသာနဲ႔ (၅)ဘာသာဆိုေပမယ့္ (၉)ဘာသာ သင္ေနရသလိုျဖစ္သြားပါေရာ။ ဟိုလဲစပ္စပ္စပ္စပ္၊ ဒီလဲစပ္စပ္စပ္စပ္နဲ႕ ဘာမွကို ေရေရရာရာမသိရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးပါ။ သင္ရိုးေတြ ျဖတ္ေတာက္ ေလွ်ာ့ေပါ့ထားတယ္ဆိုေပမယ့္ စနစ္တက်မဟုတ္ပဲ အခန္းေတြေက်ာ္၊ အခန္းေတြေပါင္းနဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ျဖစ္ေနတာပါ။

က်ြန္မကလဲ ေရာက္တတ္ရာရာဆို အလြန္ကို စိတ္ဆိုးတတ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာတခုကို ေသခ်ာမသိပဲ ဟိုေယာင္ေယာင္၊ ဒီေယာင္ေယာင္ အျဖစ္မ်ိဳးကို ေက်နပ္တတ္သူ မဟုတ္ျပန္ေတာ့ သင္ရိုးေဟာင္းေတြပါ ျပန္လွန္ေနတာနဲ႔ တေန႔စာတေန႔က်က္တဲ့ကိစၥကို မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ နံနက္ (၇)နာရီဆို က်ဴရွင္၊ (၈)နာရီခြဲကေနညေနအထိက ေက်ာင္း၊ျပီးေတာ့ က်ဴရွင္နဲ႔ က်ြန္မစာက်က္ခ်ိန္ဟာ တေန႔ (၆)နာရီရဖို႔ကို မနည္းဖ်စ္ညွစ္ယူရတာပါ။ ဒီၾကားထဲက သင္ရိုးေဟာင္းေတြပါဖတ္ရ၊ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြ ေလ့က်င့္ရနဲ႔ဆိုေတာ့ က်ြန္မရဲ့ learning style ကို က်ြန္မကိုယ့္ဘာသာ ခ်ရေတာ့တယ္။ တဘာသာတရက္စီ ခြဲကိုင္တဲ့နည္းပါ။ ျမန္မာစာကိုင္တဲ့ေန႔ဆို တျခားဘယ္စာအုပ္မွ မကိုင္ေတာ့ဘူး။ အခုအခ်ိန္အထိလဲ ဒီအက်င့္က စြဲေနပါျပီ။ တပတ္တခါ စေနေန႔တိုင္း ဒိုင္ယာရီမွာ ဘယ္ေန႔ ဘာဖတ္မယ္ ဆိုတာ plan ခ်ထားျပီးမွ စာဖတ္၊ စာေရးလုပ္တတ္ပါေတာ့တယ္။ ဒီနည္းကစာတမ္းေတြ၊ Journal articles ေတြ ဖတ္ဖို႔အတြက္ ျပီးလို႔ျပီးမွန္းမသိေအာင္ကို အလြန္ပဲ အသံုး၀င္လွပါတယ္။ ႏွိဳက္ႏွိဳက္ခ်ြတ္ခ်ြတ္နဲ႔ ကို ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။

အဲ-အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဒီ learning style ကို လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဆရာမနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႔ေတာ့တာပါပဲ။ ဆရာမကလဲ ေစတနာနဲ႔ပါ။ သူစာေမးတိုင္း မရေတာ့ က်ြန္မစိတ္ေလေနတယ္လို႕ထင္သြားတာျဖစ္မွာပါ။ learning style အဖန္တီးေကာင္းတဲ့ က်ြန္မလဲ ဆရာမရဲ့ ၾကိမ္ဒဏ္ကို လွလွၾကီး ခံလိုက္ရပါတယ္။ တခ်က္လဲမဟုတ္၊ ႏွစ္ခ်က္လဲမဟုတ္၊ (၁၅)ခ်က္တိတိပါ။ တကယ္ကို အီစလံေ၀ခဲ့ရတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ဆရာမလဲမမွား၊ က်ြန္မလဲ မမွားပါ။ မွားေနတာကေတာ့ ၾကက္တူေရြးႏွဳတ္တိုက္ ပညာသင္ၾကားေရး စနစ္ပါ။ ဒီေန႔သင္၊ နက္ျဖန္အလြတ္ျပန္ စနစ္ၾကီးပါ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ့ Teaching style မတူသလို ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ learning style ေတြလဲ မတူပါ။ ဖတ္မွတ္ျပီး၊ စာေမးပြဲေရာက္မွ ေခါင္းထဲ ရွိတာေတြ ခ်ေရးတတ္သူေတြ ရွိသလို အလြတ္က်က္၊ ေရးခ်ျပီး၊ စာေမးပြဲခန္းကထြက္တာနဲ႔ တလံုးမွ ေခါင္းထဲ မက်န္ေတာ့တဲ့လူေတြလဲ ရွိပါတယ္။ အဲ- စာေမးပြဲေအာင္ဖို႕က အဓိကလား၊ စာတတ္ဖို႕ကအဓိကလားဆိုတာေမးလာခဲ့ရင္ေတာ့အေတာ္အေျဖရက်ပ္လွပါ တယ္။ က်ြန္မအျမင္ကေတာ့ စာတတ္ဖို႔ေရာ၊ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ေရာ ႏွစ္ခုစလံုးအဓိကက်တယ္လို႔ပဲ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ စာေမးပြဲစစ္နည္း ျဖစ္ဖို႕ေတာ့လိုအပ္လွပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ က်ြန္မတို႔ ဆယ္တန္းေျဖရစဥ္ကာလက စာေမးပြဲအေၾကာင္း သြားသတိရမိျပန္ပါတယ္။ ဘယ္လိုကဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိ၊ စေပါ့ဆိုတာေတြက အလြန္ပဲ ေခတ္စားလွပါတယ္။ စေပါ့မွာမွ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ နာမည္ၾကီး ေက်ာင္းေတြရဲ့စေပါ့ေတြ၊ ဘယ္ပါေမာကၡ၊ ညာပါေမာကၡေတြရဲ့စေပါ့ေတြ၊ အထူးထုတ္ေတြရဲ့စေပါ့ေတြစသည္ျဖင့္ပါ။ အဲ-သံရံုးစေပါ့ဆိုတာလဲ ပါေသးရဲ့၊ အက်ယ္မခ်ဲ့လိုေတာ့ပါ။ သို႔ေပမယ့္ စေပါ့ျပႆနာကလဲ အေတာ္ပဲၾကီးပါတယ္။ ေျဖရမယ့္ဘာသာကို ကိုယ့္ဘာသာ revision လုပ္ရမယ့္အစား ဖုန္းတခါလာတမ်ိဳးနဲ႔ မ်က္ကလူးဆန္ျပာ ေမ်ာက္မူးလဲ ျဖစ္ကိန္းေတြပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ြန္မအေမက တယ္လီဖုန္းၾကိဳးကို ဆြဲျဖဳတ္ျပီး “က်က္ခ်င္ရာသာက်က္၊ ကိုယ့္ဘက္ကၾကိဳးစားတဲ့တာ၀န္ေက်ျပီးျပီ၊ စေပါ့မတိုးလို႕ မေအာင္လဲ ေက်နပ္တယ္“ ေျပာရတဲ့အထိပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ၊ သခ်ၤာေျဖတဲ့ေန႔မွာ အခန္းထဲမ၀င္ခင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က AABCBBA စသျဖင့္ ၃၅လံုးတြဲကို အတင္းႏွဳတ္တိုက္ သင္ေပးပါတယ္။ သခ်ၤာပထမပိုင္းေမးခြန္းက ABCD ေရြးရတဲ့ (၃၅)မွတ္ဖိုး ေမးခြန္းေလးေတြပါ။ သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လိုက္မွတ္သြားျပီး၊ တြက္စရာေတြတြက္ျပီးေတာ့ သူ႕ဟာေလးတိုက္ျပီး ရြတ္ၾကည့္တယ္။ အမယ္-တယ္ဟုတ္ပါလားကြယ္ရို႕။ ကြက္တိပါပဲ။ ဒါေလးနဲ႔တင္ နဲနဲဆက္တြက္လိုက္ရင္ ေအာင္မွတ္ရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးပါ။ ေၾသာ္- သခ်ၤာကိုေတာင္ ႏွဳတ္တိုက္က်က္ေျဖရတဲ့ စာေမးပြဲမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူေတြကမ်ား ဖန္တီးခဲ့ပါလိမ့္လို႔ ေတြးျပီး ျပံဳးခဲ့မိေသးတယ္။ ေရႊသမင္ဘယ္ကထြက္၊ မင္းၾကီးတာကထြက္။ ေခါင္မိုးမွ မလံုတာ၊ မိုးယိုတာကို အျပစ္တင္လို႔ ရပါေတာ့မလား။

ဒါနဲ႔ေတာင္ျပီးတာမဟုတ္ပါ။ ေနာက္ကိစၥတခုက ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ ေပၚလာပါေသးတယ္။ က်ြန္မတို႕အေျခခံပညာေရး ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ “The Whole Burma” ဆိုတဲ့ ကိစၥၾကီးက အေတာ္ကို ဂယက္ရိုက္တာပါ။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲမွာ ျမန္မာတျပည္လံုးမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုးရတဲ့ ေက်ာင္းသားဆယ္ေယာက္ကို တခမ္းတနား ဆုုေပးတဲ့ပြဲပါ။ ေက်ာင္းသားေတြတင္မက ေက်ာင္းေတြ၊ ဆရာမေတြ၊ က်ဴရွင္ဆရာေတြပါ အျပိဳင္အဆိုင္ျဖစ္ၾကရတဲ့ ကိစၥပါ။ မိဘေတြမွာလဲ ဒီကိစၥကိုပဲ ရင္တမမနဲ႔။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ကတည္းက စာစစ္သြားတဲ့ ဆရာမေတြကို လာဘ္ထိုးျပီး အမွတ္ၾကိဳၾကည့္ၾကတာက အစဥ္အလာကို ျဖစ္ေနပါျပီ။ အမွတ္အေျခအေနၾကည့္ျပီး ေဆး၊စက္မွဳအမွတ္လိုေနရင္ ျဖည့္ဆည္းတာ၊ ေအာင္မွတ္လိုေနရင္ ျဖည့္ဆည္းတာေတြ လုပ္ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ အမွတ္ေတြေတာင္ တမွတ္ဘယ္ေလာက္ ဆိုျပီး ေစ်းေပါက္ေနတာပါ။ အဲ- က်ြန္မအမွတ္ ၾကည့္ခိုင္းထားတဲ့ ဆရာမကေတာ့ The Whole Burma အမွတ္ဆိုျပီး ေငြ ဆယ့္ရွစ္သိန္းေတာင္းပါတယ္။ အားလံုးအျပိဳင္အဆိုင္ လုပ္ေနၾကတာမို႔ ပိုပိုလိုလိုလို႔ ဆိုပါတယ္။ က်ြန္မဘာလုပ္ရမလဲ အသည္းအသန္ စဥ္းစားရခ်ိန္မွာေတာ့ ေမေမက က်ြန္မေရွ႔မွာ ေငြပံုတဘက္၊ Self-confidence လို႔ ေရးထားတဲ့ စာရြက္တဘက္ကို ခ်ျပီး ေရြးခိုင္းပါေတာ့တယ္။ ေငြပံုကို ေရြးလိုက္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ The Whole Burma ျဖစ္မယ္၊ Self-confidence ကို ေရြးလိုက္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္လဲျဖစ္မယ္၊ မျဖစ္ခ်င္လဲ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေငြပံုကို ေရြးလိုက္တာနဲ႔ က်ြန္မရဲ့ ကိုယ့္အစြမ္းအစကို ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့စိတ္ဟာ သုညျဖစ္သြားေတာ့မယ္ဆိုတာေတြ ရွင္းျပျပီး စဥ္းစားခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ က်ြန္မေငြပံုေတြကို တြန္းဖယ္ပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေတာ္ကို စြန္႔စားခဲ့ရတဲ့ ကိစၥတရပ္ပါ။ အဲဒီတုန္းကသာ ေငြပံုကို ေရြးခဲ့ရင္ က်ြန္မစိတ္ထဲမွာ ပညာဆိုတာကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ တန္ဖိုးထားတဲ့စိတ္ေတြ အခုေလာက္ထိ ရွိလာပါေတာ့မလားလို႔ သံသယျဖစ္မိတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ ကိုယ္က်င့္တရားေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္တဲ့ ပညာေရးစနစ္မ်ိဳးကို က်ြန္မအရမ္း မုန္းမိတာအမွန္ပဲ။

တကယ္ေတာ့ စာေမးပြဲေတြမွာ အမွတ္၀ယ္ခြင့္ေပးထားတာ၊ စာကူးခ်ခြင့္ ေပးထားတာ၊ စေပါ့ ေရာဂါကူးစက္ေအာင္ ခြင့္ျပဳထားတာေတြဟာ လူငယ္ေတြရဲ့ ေျခလွမ္းကို ရပ္ေအာင္လုပ္လိုက္တာ၊ အသိဥာဏ္တံခါးေတြကို ပိတ္ပစ္လိုက္တာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ႏိုင္မွဳ စြမ္းအားေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တာေတြပါပဲ။ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ေတြကို တစတစ ပ်က္သုဥ္းေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ စီမံခ်က္ေတြပဲလို႔ က်ြန္မျမင္မိပါတယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ခင္မမမ်ိဳး