ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ တကၠသိုလ္ပညာေရး အရည္အေသြး က်ဆင္းလာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသား ေတြကို ေက်ာင္းစည္းကမ္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ျပီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကိုင္တြယ္လာတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ေက်ာင္းေနမေပ်ာ္လို႔ စာမေတာ္ၾကရျခင္းကလည္း အေၾကာင္းတရပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
၂၀၀၆-၂၀၀၇ ပညာသင္ ႏွစ္ကစျပီး တကၠသိုလ္ေတြမွာ တူညီ၀တ္စံု ယူနီေဖာင္း ၀တ္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုက အဲဒီ သတ္မွတ္ခ်က္ကို အလြယ္တကူ နာခံခ်င္စိတ္ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ အာဏာပိုင္ေတြဘက္ကေတာ့ စည္းကမ္းပိုရွိဖို႔ ရည္ရြယ္တာလို႔ အေၾကာင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ “စစ္အစိုးရရဲ႕ လက္ေအာက္ မွာ ေက်ာင္းပညာေရး ေလာကကိုေတာင္ စစ္တပ္ဆန္ဆန္ ယူနီေဖာင္း သတ္မွတ္တာပဲ၊ အမိန္႔သံုးတာပဲ” လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကလည္း တကၠသိုလ္ေတြမွာ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္သင့္တယ္လို႔ အားေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဦးသန္႔ နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ အျပန္အလွန္ေဆာင္းပါး ေရးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဦးသန္႔က တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဆိုတာဟာ အရြယ္ေရာက္ျပီးသားမို႔ ဒီလိုေနရာမွာ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသင့္တာေၾကာင့္ တူညီ၀တ္စံု မ၀တ္သင့္ဘူးလို႔ ေဆြးေႏြးတာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပိဳင္ မရွိဘဲ အားလံုး တေျပးညီ စိတ္မ်ိဳးရွိေအာင္၊ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ ရွိေအာင္၊ ပကာသန မရွိေအာင္ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ တူညီ ၀တ္စံု ၀တ္သင့္တယ္လို႔ ေဆြးေႏြးတာပါ။ ဒီေနရာမွာ အယူအဆ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးကေတာ့ ေစတနာ ပါတဲ့ အယူအဆေတြပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ စည္းကမ္းဟာ အမိန္႔ဆန္ မေနဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ဒီကေန႔ ျမန္မာႏိုုင္ငံမွာ ျဖစ္ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြက အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ အမိန္႔ဆန္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ဆိုတာဟာ ကိုယ္ပိုင္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္၊ ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ ဖန္တီးခြင့္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခြင့္ျပဳ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရမယ့္ ေနရာပါ။ ဒီေနရာမွာ ျမန္မာႏို္င္ငံက ေက်ာင္းသားေတြဟာ လိုအပ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရးေတြ ကိုလည္း မခံစားၾကရဘဲခ်ဳပ္ခ်ယ္ဟန္႔တားမႈေတြကိုသာ ခံယူေနၾကရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႔ စာရိတၱပိုင္းကို ေျပာပ ေလာက္ ေအာင္ မထိခိုက္ေစႏို္င္တဲ့အျပင္ ေျပာပေလာက္တဲ့ တိုးတက္မႈမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ေစႏို္င္တဲ့ စည္းကမ္းခ်က္မ်ိဳး ေတြကို အမိန္႔ဆန္ဆန္ သတ္မွတ္ဖို႔ မသင့္ဘူးလို႔ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုကေတာ့ လက္ခံထားၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ ပညာေရးထဲမွာ စာသင္သား ေတြအေနနဲ႔ ကမၻာကို ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္တဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပညာေကာင္းေတြ သင္ယူခြင့္ ရဖို႔ကသာ အေရးအၾကီးဆံုး ဆိုတာကိုပဲ ေက်ာင္းသားတိုင္းက ျခြင္းခ်က္မရွိ သေဘာတူ လက္ခံ ထားၾကပါတယ္။
ခုခ်ိန္မွာ တူညီ၀တ္စံု သတ္မွတ္ရတာဟာ ေက်ာင္းေတြမွာ တေျပးညီ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ ရွိေစဖို႔လို႔ အာဏာပိုင္ေတြဘက္က ေျပာေပမဲ့လည္း ဒါဟာ ခိုင္မာတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ စည္းလံုး ညီညြတ္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးရွိဖို႔ဟာ အေျခခံပညာေရးအဆင့္မွာကတည္းက ေက်ာင္းပညာေရးထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ အတူတကြေနထိုင္ ပညာသင္ခြင့္ ရဖို႔သာ လိုတာပါ။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အတူတကြ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ ေက်ာင္းတြင္း လႈပ္ရွားမႈ (Activities) ေတြနဲ႔သာ အဓိက သက္ဆိုင္တာပါ။ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာက အေျခခံပညာမွာေရာ တကၠသိုလ္မွာပါ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ အတူတကြ ယွဥ္တြဲ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္ရတဲ့ လႈပ္ရွားမႈမ်ိဳး မရွိပါဘူး၊ ပူးေပါင္း လုပ္ေဆာင္မႈမ်ိဳးကိုလည္း ခြင့္မျပဳပါဘူး။
အဲဒီအျပင္ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ဟာ ပညာရည္တိုးတက္မႈနဲ႔လည္း လံုးလံုး မသက္ဆိုင္တာေၾကာင့္မို႔လို႔ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သူတို႔ကို သက္သက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ထားတဲ့ အမိန္႔ တခုလိုသာ ယူဆၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးအာဏာပိုင္ေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြ အေပၚမွာ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ခ်ဳပ္ကိုင္သလိုပဲ တူညီ၀တ္စံု၀တ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အမိန္႔ကိုလည္း အာဏာစက္ တခုလို ကိုင္တြယ္ထားတာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ပညာေရးအရာမွာ ကမၻာ့အဆင့္မီ ျဖစ္ေနတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြမွာလည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ တူညီ၀တ္စံု ယူနီေဖာင္း ၀တ္ၾကရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရးနဲ႔ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္ရေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ ေက်ာင္း၀တ္စံု (Uniform) ၀တ္ရျခင္းက စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ စည္းကမ္း သတ္မွတ္ ခ်က္ ကို လိုက္နာဖို႔လည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္း၀တ္စံု မ၀တ္ခဲ့ရင္ တခ်ိဳ႔ ဆရာေတြက စာသင္ခန္းထဲ ေပးမ၀င္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတို႔အတြက္ အဖိုးတန္တဲ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြကို လက္လြတ္မခံႏို္င္တာမို႔ ယူနီေဖာင္းကို ဂရုစိုက္၀တ္ၾက ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ မဟုတ္ရင္ စာၾကည့္တိုက္၀င္ခြင့္၊ ကြန္ပ်ဴတာခန္းေတြလည္း ၀င္ခြင့္မရပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက အစဥ္အလာ ရွိျပီးသား ျဖစ္တဲ့အတြက္ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္ရတာကို ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မခံစားရဘူးလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေတြကေတာ့ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္ရတာေၾကာင့္ အ၀တ္အစားအတြက္ အခ်ိန္ပို မကုန္ေတာ့ဘူး၊ အလုပ္မရႈပ္ေတာ့တာမို႔ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာကေတာ့ တူညီ၀တ္စံုဟာ ေက်ာင္းသား ေတြကို ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္တဲ့ အမိန္႔လို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အဓိကလိုအပ္တဲ့ အဆင့္ျမင့္ပညာေရး၊ အဆင့္မီ ပညာေရးကိုေတာ့ ျဖည့္ဆီး ဖန္တီး မေပးႏိုင္ဘဲနဲ႔ ေနရာတိုင္းမွာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္ ထားတာသာ ရွိတာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ တူညီ၀တ္စံု သတ္မွတ္ခ်က္ကိုလည္း ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈ တခုလိုပဲ လက္ခံထားၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ခု ျမန္မာႏို္င္ငံမွာက ေက်ာင္း၀တ္စံု မ၀တ္ရင္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမ၀င္ရဘူး ဆိုတာအျပင္ ေက်ာင္းအလိုက္ ၀တ္စံု အေရာင္ကို ခြဲျခားသတ္မွတ္ထားျပီးေတာ့ တေက်ာင္းနဲ႔ တေက်ာင္း လံုး၀ ကူးသန္း သြားလာ မလုပ္ရ ဆိုတာမ်ိဳးအထိပါ ပိတ္ပင္ တားဆီးထားပါတယ္။ အဲဒီ တားျမစ္ခ်က္ကို ခ်ိဳးေဖာက္ရင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူမယ္လို႔ပါ ေၾကျငာထားတာမ်ိဳးဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဘယ္တကၠသိုလ္မွာမွ မရွိတဲ့ စည္းကမ္း ဥပေဒမ်ိဳးပါ။ အထူးသျဖင့္ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္နဲ႔ နည္းပညာတကၠသိုလ္လို လူနည္းစုသာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာဆိုရင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကို လြန္လြန္ကဲကဲ တင္းတင္းမာမာ စည္းကမ္း ကိုင္တြယ္ေနတာ ေတြ႔ေနရ ပါတယ္။
ရန္ကုန္ ရြာသာၾကီးမွာရွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္မွာဆိုရင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးက တူညီ၀တ္စံုကိစၥကို အလြန္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ကိုင္တြယ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဖ်ားနာေနတဲ့ၾကားက ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္ မျပည့္မွာေၾကာက္လို႔ အေႏြးထည္၀တ္ျပီး ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသူေတြကိုေတာင္ ယူနီေဖာင္းအေပၚမွာ အေႏြးထည္ ထပ္၀တ္ဖို႔ ခြင့္မျပဳတဲ့အတြက္ ဒုကၡေရာက္ၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္၊ တၾကိမ္မွာဆိုရင္ အေႏြးထည္ ၀တ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူတေယာက္ကို အေႏြးထည္ကို သိမ္းယူသြားျပီးေတာ့ ျပန္မေပးတာမ်ိဳးေတာင္ ရွိတယ္လို႔ အဲဒီ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသူ တေယာက္က ေျပာျပပါတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာင္းစည္းကမ္း အရ အေရးယူတာမ်ိဳးနဲ႔ မတူတဲ့အျပင္ မိဘနဲ႔ တဂိုဏ္းတည္း ေနရာမွာရွိတဲ့ ဆရာ တေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ တပည့္ေတြအေပၚ မလုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးပါ။ တကယ္ေတာ့ ထိုင္းႏို္င္ငံက တကၠသိုလ္ေတြမွာဆိုရင္ စာသင္ခန္း စာၾကည့္တိုက္ နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာခန္းေတြ အားလံုး ေလေအးေပးစက္ သံုးတာမို႔လို႔ ေက်ာင္းသူေတြ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အားလံုးလိုလို အေႏြးထည္လို အေပၚအက်ၤီေတြ ၀တ္ၾကရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခုန ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္မွာလို ျပႆနာ အလုပ္ခံရတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ တူညီ၀တ္စံု ၀တ္ျခင္း မ၀တ္ျခင္းက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘက္ေပါင္းစံုကေန ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ ပိတ္ပင္တားဆီးျပီး ပညာေရးလိုအပ္ခ်က္ေတြကို က်ေတာ့ အဓိက ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာတာပါ။ ဒါကို စစ္အစိုးရက နားလည္ႏိုင္မႈ မရွိေတာင္မွပဲ ပညာေရး အာဏာပိုင္ျဖစ္တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြက ကိုယ္ ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ျပႆနာ ေတြအေပၚ နားလည္ ငဲ့ညွာစြာနဲ႔ ကူညီေျဖရွင္းေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာႏို္င္ငံရဲ႕ ပညာေရး ေဆာင္ပုဒ္တခု ျဖစ္တဲ့ “မိဘဆရာ ပူးေပါင္း ကေလးပညာေကာင္း” ဆိုတာနဲ႔ တသေဘာတည္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆရာမေတြ အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအေပၚ ေစတနာထားျပီး ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးသင့္တယ္ လို႔ ေဆြးေႏြး တင္ျပလိုက္ရပါတယ္။
ေမျငိမ္း
၁၈၊၉၊၀၇။
Wednesday, February 6, 2008
တူညီ၀တ္စံု
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္မွာ တက္ဖူးၿပီး Uniform ၀တ္တဲ့ အခ်ိန္မမီလိုက္ေပမယ့္ ေက်ာင္းအေၾကာင္းကို အၿမဲ နားစြင့္ေနလို႔ ဒီကိစၥကို ၾကားလိုက္ပါတယ္။ စၾကားၾကားခ်င္းတုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ကသိကေအာက္ ႏိုင္တယ္လို႔ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး Uniform လို႔ ဆိုလာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲမွာ ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံေတြ ဆို႐ွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတြမွာ အကုန္အက်လည္း သက္သာေအာင္ စိတ္ဓါတ္ေရးရာလည္း ႐ိုက္သြင္းၿပီး ျဖစ္ေအာင္ ၀တ္ခိုင္းတဲ့ မြဲျပာျပာ အ၀တ္အစားေတြပဲ ေျပးျမင္တာလည္း ပါပါတယ္။ အခုလို ဆရာမတို႔က ေျပာလိုက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀တ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြားတယ္။ ဒီလို လူငယ္ေတြကို ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာၿပီး စည္း႐ံုးတတ္တဲ့ လူေတြသာ ေနရာမွန္ လူမွန္မွာ ႐ွိရင္ တိုင္းျပည္ တိုးတက္တာ ၾကာၿပီ။ (ေနရာမွန္မွာ လူမွန္ဆိုတာ ဒီလိုေျပာရ ဆိုရမွ ေနရာမွာ လူမဆန္တဲ့လူေတြ ေရာက္ေနတယ္ ေျပာတာ)
ကိုအင္ဒီ
ပညာေရးဘေလာ့ ၂ခုလံုးမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ကြန္မင့္၀င္ေပးသြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ..။
တူညီ၀တ္စံုကုိ အတန္းငယ္ေတြမွာ ၀တ္ရတာကုိ ၾကိဳက္တယ္။ ငယ္တုန္းမွာ အားလံုးညီတူတန္းတူျဖစ္တာကုိ ခံစားေစဖုိ႔ရာအတြက္ ေကာင္းပါတယ္။ တကၠသိုလ္ကုိေရာက္တဲ့ အခါ အ၀တ္အစားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လြတ္လပ္ခြင့္ရွိသင့္တယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ သူမ်ားကုိ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစတဲ့ အ၀တ္အစားဆုိလွ်င္ ခြင့္ျပဳသင့္ပါတယ္။
တူညီ၀တ္စံုပဲ ဆက္၀တ္ေနရမယ္ဆုိိလွ်င္ တခုခုက ထိန္းခ်ဳပ္ေနတယ္လုိ႔ ခံစားရလုိ႔ လြတ္လပ္မႈမရွိပါဘူး။ မလြတ္လပ္လွ်င္ စဥ္းစားတာေတြလည္း ေဘာင္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ေနမယ္လုိ႔ ထင္တယ္။
I think we need to think of the impact of flight of talent to neighbouring nations and developed world.
While most of the government appointed education officials, policy makers dont know what they are doing but in general while the average competentency of Burmese student may be deteriorated, there are some exceptional students coming out of the system. Unfortunately they left Burma or preparing to leave Burma.
One will surely see decline in the perceived competency, ability of medical, technical and financial, i.e. professional education students and graduates because in old days who went to second tier colleges will nowadays enrolling in first tier schools (read as Medicine, Engineering, Computer Science, etc..). So in 1990s, less than 1% of BEHS graduates enrolled in 3 medical schools, 2 engineering colleges and one computer college, less than 2000 students out of 200,000 BEHS graduates get opportunities to study those professional disciplines. However nowadays, 4 medical universities combined intake of 3000 is greater than all above combined, 24 GCC, 24 GTC admitting more than 5000 students while the pool of BEHS did not increased by more than 30%. So a BEHS graduate who might have been qualified for natural sciences in old days nowadays get the chance to study those fields. Since the input is of lower quality, output might become lower quality although top 10% of graduates may remain competent.
Another major factor to consider is the flight of motivated students to overseas colleges and diploma level institutes. Since the left over students do not have chances to compete against best Burmese students, since teachers and professors are not being academically challenged by more able and competent students, that may contribute to the decline of Burmese higher education industry. There are more than 2000 to 3000 Burmese students leaving Burma for higher education in overseas, although some of them are spoiled brats, a good portion of them are good students and they are creating intellectual voids in Burmese class rooms and lecture halls.
Post a Comment