Saturday, May 5, 2012

ဆရာႏွင့္ပညာေရး (အပိုင္း ၃)

ဆရာေတြအေၾကာင္း …

ေရးသားသူ - - ခင္ႏွင္းစိုး

လူေတြဟာ သူတို႔စိတ္ဓါတ္ေပၚ မူတည္ျပီး ေျပာဆို ဆက္ဆံ ျပဳမူတတ္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မလုပ္သက္ ဆယ့္သံုးနွစ္ေက်ာ္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အမိ်ဳးမိ်ဳး ရွိခဲ့တယ္။ စည္းကမ္းမဲ့၊ တာ၀န္မသိတတ္သူေတြ၊ ကိုယ္နာမည္ေကာင္းရဖို႔ သူမ်ားကို ေဂ်ာက္တြန္းသူေတြ၊ ကိုယ့္အမွားကို ၀န္မခံခ်င္သူေတြ၊ ကိုယ္ပဲမွန္တယ္ဆိုျပီး ေခါင္းမာသူေတြကို၊ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္တုန္းက လ်စ္လ်ဴရွဳနိုင္ခဲ့ေပမယ့္၊ ဆရာမျဖစ္လာေတာ့ အဲလိုလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ိဳးကို ေတြ႔တိုင္း၊ သူတို႔သင္တဲ့အတန္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္၊ ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြကို သေဘာမက်မိဖူး။

ဆရာေတြကို သင္တန္းေပးတဲ့အခါတိုင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္တိုင္း၊ ဆရာပီသတဲ့ စိတ္ဓါတ္ ရွိဖို႔ အေရးၾကီးတဲ့အေၾကာင္း ကြ်န္မက အျမဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ နဲ႔ အလုပ္အေပၚထားတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြက သူတို႔ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ အမ်ားၾကီး အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစတယ္ ဆိုတာကုိ ဆရာေတြ အျမဲသတိျပဳမိ ေစခ်င္ပါတယ္။

လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ဆရာပီသတဲ့စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဆရာေတြကို ကြ်န္မၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔ကို ေလးစားမိသလို၊ သူတို႔လို ဆရာေတြ ရွိပါေသးလား ဆိုျပီး ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရတယ္။

အိပ္စိုက္သင္တဲ့ဆရာ

ဆရာအမ်ားစုက စာသင္တဲ့အခါ လစာရၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက အခမဲ့စာသင္ေပးတယ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ ေက်ာင္းဖြင့္ျပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြကို အခမဲ့စာသင္ေပးတဲ့ ဆရာတေယာက္နဲ႕ ေတြ႔ခဲ့ျပီးမွ၊ ဆရာေတြရဲ႕ အနစ္နာဆိုတာကို နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ကြ်န္မ သေဘာေပါက္ ခံစားသြားရတယ္။

အဲဒီဆရာ နာမည္က ကို၀င္းခ်ိဳ။ ညဘက္ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ သူက ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆိုတယ္။ အဲဒီက ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ဆူးဘုတ္ျခံဆိုတဲ့ ေက်ာင္းေလးကို ျမန္မာနိုင္ငံ ျမ၀တီျမိဳ႕ တဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့၊ ထိုင္းနိုင္ငံ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာ ဖြင့္ထားပါတယ္။ ထိုင္း-ျမန္မာ နွစ္နိုင္ငံကို ျခားထားတဲ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ေပၚ ေဆာက္ထားတဲ့၊ ထိုင္း-ျမန္မာခ်စ္ၾကည္ေရးတံတား ပတ္၀န္းက်င္မွာ ပ်ံက် ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျမန္မာမိသားစုေတြရဲ႕ ကေလးေတြ သူ႔ေက်ာင္းမွာ လာတက္ၾကတယ္။

ညပိုင္း စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္တာအျပင္၊ ေန႔ပိုင္း တေနကုန္နီးပါး သူ႔ေက်ာင္းမွာ စာသင္တဲ့ ကို၀င္းခ်ိဳဟာ အခ်ိန္ကို အရမ္းေလးစားျပီး၊ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ အလုပ္လုပ္သူပါ။ သူ႔ေက်ာင္းက ကေလးေတြကို ဘာေတြသင္ရမလဲဆိုတာ ေလ့လာတဲ့အခ်ိန္၊ သင္ခန္းစာေတြ ေရးဆြဲတဲ့အခ်ိန္၊ စာသင္တဲ့အခ်ိန္၊ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္၊ သူ႔ဘာသာ အျမဲတိုးတက္ေနေအာင္ ေလ့လာခ်ိန္၊ သူကြ်မ္းက်င္ ၀ါသနာပါတဲ့ ဂီတနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ေဖာ္က်ဴးဖို႔ ၾကိဳးစားခ်ိန္ … စသျဖင့္ ခြဲျခားထားပါတယ္။

တျခားနိုင္ငံေတြက ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြကို သူလက္လွမ္းမွီသေလာက္ ေလ့လာျပီး၊ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ သင့္ေတာ္မယ့္ သင္ခန္းစာေတြကို သူ႔ဘာသာ ေရြးထုတ္ သင္ေပးပါတယ္။ စာေတြ႔ထက္ လက္ေတြ႔အသိပညာရဖို႔ အေရးၾကီးေနတဲ့ ကေလးေတြကို ဘ၀မွာ ေတြးေခၚတတ္ေအာင္၊ ေနထိုင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။

ဥပမာ … ေန႔တိုင္း အတန္းေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သူက ဂစ္တာတီးျပီး ကေလးေတြနဲ႔ အတူသီခ်င္းဆိုတယ္။ ကေလးေတြကို ဂစ္တာ၊ အီလက္ထရစ္ ကီးဘုတ္ စတာေတြ သံုးတတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ ဂီတကေနတဆင့္ ကေလးေတြကို ဖန္တီးေတြးေခၚတတ္လာေအာင္ (creativity thinking) သင္ေပးတယ္။ ေန႔တိုင္း အတန္းထဲမွာ လက္ရွိ ကမာၻေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြအေၾကာင္း၊ ကေလးေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြအေၾကာင္း ကေလးေတြကို ေျပာျပတယ္၊ ကေလးေတြက ေမးခြန္းေတြ ျပန္ထုတ္တယ္၊ သူတို႔အျမင္ေတြကို ေျပာတယ္။ သူက ရွင္းျပတယ္၊ ကေလးေတြက ထပ္ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ အဲလိုနဲ႔ ကေလးေတြကို အရာရာမွာ သူမ်ားေျပာတာ မယံုၾကည္ပဲ၊ ရွဳေထာင့္အမိ်ဳးမိ်ဳးကၾကည့္ျပီး၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခား ေတြးေခၚတတ္လာေအာင္ (critical thinking) သင္ေပးတယ္။

ပညာေရးဘြဲ႕ တခုမွ မရွိတဲ့၊ ဆရာျဖစ္သင္တန္း မတက္ဖူးတဲ့၊ ဘြဲ႔မရခင္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရတဲ့ ကို၀င္းခ်ိဳရဲ႕ ပညာေရးအေပၚထားတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ဆရာပီသတဲ့စိတ္ဟာ ေလးစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေအာက္ေျခလူတန္းစားဘ၀ေတြက ေပါက္ဖြားလာတဲ့၊ ပညာေရးဆိုတာကို စဥ္းစားဖို႔ အခ်ိန္မရေလာက္ေအာင္ တေန႔ရုန္းကန္မွ တေန႔စားၾကရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကီးျပင္းလာတဲ့ ကေလးေတြအတြက္၊ ဘယ္လိုပညာမိ်ဳးဟာ အေရးၾကီးသလဲဆိုတာ သူ နားလည္တယ္။ စာ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ ေတာ္ျပီဆိုတဲ့ သေဘာမိ်ဳး သူ႔မွာ မရွိဘူး။ သူ႔ကေလးေတြကို ကမာၻအဆင့္မွီ အေကာင္းဆံုးအသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြ ရေစခ်င္တဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ရွိတယ္။

ေစတနာနဲ႔ဆရာ

ကြ်န္မ ေလး - ငါးတန္း အရြယ္တုန္းက၊ အထက္တန္းျပဆရာမျဖစ္တဲ့ ကြ်န္မအေမ စာသင္ခ်ိန္မွာ သူ႔အတန္းထဲ လိုက္ထိုင္ခဲ့တာ သတိရမိတယ္။ ကြ်န္မအေမက တခ်ိဳ႕ဆရာေတြလို အတန္းထဲမွာ ရယ္စရာေတြ မေျပာတတ္ေပမယ့္၊ ေမေမ့အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ သူ႔ကို ရိုေသေလးစားၾကတယ္။ စာသင္ရတာ စိတ္၀င္စားၾကတယ္။

ကြ်န္မအေမေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ (student-centered) သင္ၾကားနည္းတို႔၊ ကေလးဗဟိုျပဳ (child-centered) သင္ၾကားနည္းတို႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းေတြ ရွိမယ္ မထင္ပါဖူး။ ဒါေပမယ့္ ေမေမ့ရဲ႕ စာသင္နည္းထဲမွာ အခ်က္ သံုးခ်က္ ေတြ႔ရတယ္။

ပထမအခ်က္ကေတာ့ ကြ်န္မအေမက သူသင္တဲ့ အဂၤလိပ္စာဘာသာရပ္ကို ပိုင္နိုင္တယ္။ စာရွင္းျပတာ ေကာင္းတယ္။ ဒုတိယအခ်က္ကေတာ့ ဘယ္လိုသင္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြ သူ႔သင္ခန္းစာမွာ စိတ္၀င္စားမလဲဆိုတာ သူသိတယ္။ ဥပမာ - ဂရမ္မာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းေတြပဲ မလုပ္ဘဲ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ၾကိဳက္တတ္မယ့္ အဂၤလိပ္စကားပံုေတြ ထည့္သြင္းေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ စကားပံုေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ပံုျပင္ေျပာသလို စီကာပတ္ကံုးေျပာျပရင္ ေက်ာင္သားေတြ ၾကိဳက္ၾကတယ္။ တကူးတက မက်က္ရပဲ မွတ္မိသြားတတ္ၾကတယ္။ တတိယအခ်က္ကေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို စိတ္တိုျပီး ေအာ္ေငါက္တာ မေတြ႔ဖူးဘူး။ စာၾကိဳးစားဖို႔ တိုက္တြန္းတယ္၊ ရွင္းျပတယ္။ အဂၤလိပ္စာ မလုိက္နိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္မွာ စာလာေမးရင္ အခ်ိန္မေရြး သင္ေပးတယ္။

အဂၤလိပ္စာ ဘာသာရပ္မွာ ပိုင္နိုင္ဖို႔ ေမေမ ၾကိဳးစားခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း ကြ်န္မကို ေျပာျပဖူးတယ္။ သူတို႔ေခတ္တုန္းက မက္သဒစ္ေက်ာင္းထြက္ေတြလို ေမေမက အဂၤလိပ္စာ မကြ်မ္းက်င္ေတာ့၊ ကိုးတန္း အဂၤလိပ္စာကို ပထမဆံုး သင္ရတဲ့အခါ၊ ကိုးကားေလ့လာစရာ စာအုပ္မရွိ၊ ကိုယ့္ထူးကိုယ္ခြ်န္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ၾကိဳးစားျပီး သင္ေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မတို႔ေမာင္နွမက ငယ္ေသးေတာ့ မိသားစုတာ၀န္က တဖက္၊ စာသင္တာက တဖက္နဲ႔ ေမေမ ရုန္းကန္ခဲ့ရတယ္။

ကြ်န္မအေမ သင္ခဲ့ရတဲ့ အတန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာေတာ္တဲ့သူေတြမ်ားတဲ့ A တန္း၊ B တန္းတို႔ မဟုတ္ခဲ့ဖူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေမေမက ခ်ေပးတဲ့အတန္းကို ယူလိုက္တာပဲ။ ေမေမ့အတန္းေတြမွာ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္စာဘာသာမွာ အရမ္းအားနည္းသူေတြ ပါခဲ့တယ္။

ေမေမက ေက်ာင္းသားအားလံုးကို တန္းတူ ရည္တူ ေစတနာထားျပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း A တန္းလို စာေတာ္တဲ့သူေတြမ်ားတဲ့ အတန္းကို သင္ရေတာ့လည္း၊ စာေတာ္တဲ့အတန္း သင္ရလို႔ဆိုျပီး ၀မ္းသာတာမိ်ဳး မရွိခဲ့ဖူး။ ေမေမ့ေစတနာ ေရာင္ျပင္ဟပ္တာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္ … ဆိုးတယ္၊ ေျပာရဆုိရ ခက္တယ္ လို႔ ဆရာေတြၾကား နာမည္ၾကီးတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးေတြေတာင္ ေမေမ့စကားကို နားေထာင္ခဲ့ၾကတယ္။

ဇြဲရွိတဲ့ဆရာ

စာသင္တယ္ဆိုတာ ဇြဲရွိဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာတေယာက္ဆို စာစသင္တဲ့ တစ္နွစ္၊ နွစ္နွစ္ေလာက္ထိ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို မၾကိဳက္ၾကဖူး။ သူက စကားေျပာရင္ ႏြဲ႕သလိုျဖစ္လို႔၊ စာသင္တာ မေကာင္းလို႔၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ပံုစံ မေပါက္လို႔ … စသျဖင့္ သူနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ညည္းညဴၾကတယ္။

စာသင္နွစ္ သံုးနွစ္ထဲေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီဆရာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈပိုရွိလာျပီး၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဆက္ဆံရမယ္ဆိုတာကို နားလည္လာတယ္၊ စာသင္ျပရာမွာလည္း ေက်ာင္းသားေတြ နားလည္ေအာင္ သင္ျပနိုင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔ကို ၾကိဳက္လာၾကတယ္။

ကြ်န္မအျမင္မွာေတာ့ အဲဒီဆရာဟာ သူလုိအပ္ေနတဲ့အခ်က္ေတြကို ဇြဲရွိရွိနဲ႔ ျပင္ယူခဲ့တယ္။ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔၊ လက္ေလွ်ာ့ျပီး၊ အလုပ္ထြက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မိ်ဳး သူ႔မွာမရွိခဲ့တာ အတြက္ ကြ်န္မသူ႔ကို ေလးစားတယ္။ ဆရာဆိုတဲ့အလုပ္ကို သူတန္ဖိုးထားတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။

အျမဲၾကိဳးစားေနတဲ့ဆရာ

လူတိုင္းဟာ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္အေပၚ တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာေတြမွာ လိုအပ္ပါတယ္။

ပထမဆံုး စာသင္တဲ့ေန႔ကစျပီး ခုခ်ိန္ထိ စာသင္တဲ့အခါ ကြ်န္မလုပ္ေလ့ရွိတာေတြကေတာ့ သင္မယ့္သင္ခန္းစာကို ေသခ်ာျပင္ဆင္တယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ ကြ်န္မသင္ၾကားမႈအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈရွိေနေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ တင္ျပသမွ်ကို မွားတယ္၊ မွန္တယ္ဆိုျပီး၊ မပယ္ခ်ပဲ ေသခ်ာနားေထာင္ ေဆြးေႏြးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း တိုင္ပင္ခ်င္တာမွန္သမွ်အတြက္ အျမဲ ၾကိဳဆိုတယ္၊ တင္းက်ပ္စရာရွိတဲ့အခါလည္း တင္းက်ပ္ေလ့ ရွိပါတယ္။

အိႏၵိယနိုင္ငံမွာ တကၠသိုလ္ဆရာတေယာက္ဟာ ေမးခြန္းမရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားကို သူ႔အတန္းထဲ ၀င္ခြင့္မေပးဖူးလို႔ ကြ်န္မဖတ္ဖူးတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပညာဆည္းပူးတယ္ဆိုတာ ေမးခြန္းက စတင္တယ္လို႔ သူက ယံုၾကည္ထားလို႔ပါတဲ့။ ကြ်န္မလည္း သူ႔လိုပဲ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မအတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို အခ်င္းခ်င္းျဖစ္ျဖစ္၊ ကြ်န္မကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ဘာသာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္သင္ၾကားေနရတာေတြအေပၚ ေမးခြန္းေမးျပီး ေဆြးေႏြးဖို႔ အျမဲတိုက္တြန္းေလ့ရွိတယ္။

စာသင္တယ္ဆိုတာလည္း အခ်ိန္ၾကာလာေလ၊ ပိုအေတြ႕အၾကံဳရွိလာေလ၊ ပိုေကာင္းေအာင္ လုပ္နိုင္လာေလပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဓါးတေခ်ာင္းဟာ ေသြးေနမွ ထက္ေနမွာပါ။ အဲလိုပဲ ကြ်န္မတို႔ ဆရာ ဆရာမေတြဟာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျမဲသံုးသပ္တာမိ်ဳး၊ ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္တာမိ်ဳး၊ ကိုယ္သင္တဲ့ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေလ့လာတာမိ်ဳး အျမဲလုပ္ေနမွ ထက္ျမက္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ဆရာေကာင္းေတြ ျဖစ္လာမွာပါ။

ကြ်န္မရဲ႕ ပထမဆံုး စာသင္ႏွစ္တစ္နွစ္ကို ခုခ်ိန္ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ၊ ေကာင္းခဲ့တာေတြရွိသလို၊ အားနည္းခ်က္ေတြလည္း ေတြ႕မိတယ္။ အဓိကက်တာ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကို ဘယ္လို ျပဳျပင္မလဲ ဆိုတာ သိဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ကြ်န္မေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတခြန္းကေတာ့ There is room for improvement.. ပိုေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္လို႔ရပါေသးတယ္။ လူတိုင္းဟာ ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လက္ရွိထက္ ပိုတိုးတက္ေအာင္ လုပ္နိုင္ေသးတယ္လို႔ အျမဲယံုၾကည္ထားသင့္ပါတယ္။ ကြ်န္မေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း ဘ၀မွာ အျမဲၾကိဳးစားေနေစခ်င္တယ္။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ သြားတာမိ်ဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဖူး။ အလားတူ သူတို႔ကို လမ္းျပေပးေနတဲ့ ဆရာမတေယာက္အေနနဲ႔ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္လည္း အျမဲၾကိဳးစားေနတယ္။

ကြ်န္မက စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာင္ အတန္းထဲ ၀င္ျပီး စာသင္လိုက္တဲ့အခါ၊ အေမာေျပျပီး၊ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားတတ္တယ္။ စာသင္ေနရင္ ခြန္အားေတြရတယ္လို႔ ကြ်န္မခံစားရတယ္။

ဆရာဟူသည္ ၀ါသနာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာ၊ စာဖတ္နာ၊ ႏွင့္ အႀကင္နာ တည္းဟူေသာ နာငါးနာႏွင့္ ျပည့္စံုသင့္သည္ လို႔ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမ(ျမေကတု) က ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

နိုင္ငံတကာမွာလည္း ဆရာေတြရဲ႕က႑နဲ႔ပတ္သက္ျပီး ဖြင့္ဆိုထားတာ အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ သူမ်ားေတြဖြင့္ဆိုထားတာေတြထက္ အေရးၾကီးတာကေတာ့ ကိုယ္ဟာ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္၊ ယံုၾကည္ခ်က္မိ်ဳး ရွိတဲ့သူလဲဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ သံုးသပ္ဖို႔ပါပဲ။

ကြ်န္မကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အျမဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနခ်င္သူ၊ စာသင္ရတာ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးရတာ၊ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနရတာကို နွစ္သက္သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္မလုပ္ေနတာေတြအေပၚ ေအာက္ပါေမးခြန္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္လည္သံုးသပ္ေလ့ ရွိပါတယ္။

• ကြ်န္မသင္ၾကားတာေတြက ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးရွိလဲ။ • ျပီးေတာ့ ဘယ္လို သင္ၾကားသလဲ။ • ေက်ာင္းသားေတြက ကြ်န္မသင္ၾကားတာကို ဘယ္လို တုန္႔ျပန္သလဲ။ • ကြ်န္မသင္ၾကားတဲ့အခါ အားသာခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ က ဘာေတြလဲ။ • ဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လို စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ျပဳမူ ေနထိုင္ ေျပာဆို သလဲ။ • ကိုယ့္သင္ၾကားမႈ အေပၚ ဘယ္ေလာက္ အားရ ေက်နပ္မိသလဲ။ • ဘာေတြ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲသင့္သလဲ။

ျမန္မာျပည္ ပညာေရး တိုးတက္ဖို႔ ဆရာေတြအတြက္ သင္တန္းေတြ၊ ဆရာေတြကို ပံ့ပိုးမႈေတြ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ လိုအပ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္၊ အဓိကက်တဲ့အရာကေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ သူတို႔အလုပ္ေပၚမွာ၊ ပညာေရးအေပၚမွာ၊ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚမွာ ထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြပါ။

ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ ခံယူခ်က္ေတြကို အတိုင္းအတာ တခုထိ ပံုသြင္းေပးနိုင္စြမ္းရွိတယ္ဆိုတာ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေတြကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္နိုင္စြမ္း ရွိတယ္ဆိုတာကို ျမန္မာနိုင္ငံမွ ဆရာ ဆရာမေတြ အျမဲယံုၾကည္ျပီး၊ ဆရာျဖစ္ရတာကုိ ဂုဏ္ယူနိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

ခင္ႏွင္းစိုး
22 March 2012

(မတ္လ ၃ ရက္အပတ္ထုတ္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပျပီးျဖစ္သည္)

ေခတ္သစ္လူငယ္တို႔ ေခတ္မွီေရးသို႔

ေရးသူ - ခင္ႏွင္းစိုး

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ကေန နွစ္ဆယ္ေက်ာ္အထိ လူငယ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရသလို၊ လူၾကီးေတြကလည္း ကိုယ့္ထက္ငယ္သူေတြကို လူငယ္လို႔ ေခၚတတ္ၾကသည္။ အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ က်မက ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားနဲ႔ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ားကို လူငယ္မ်ားလို႔ျမင္သလို၊ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ လူၾကီးမ်ားက က်မကို လူငယ္တေယာက္ဟုပင္ ျမင္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ လူငယ္ဆိုသည္မွာ အသက္အရြယ္ကို ရည္ညႊန္းျခင္းထက္၊ ေခတ္တခုကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္မည့္ မ်ိဳးဆက္တခုနဲ႔ ပိုသက္ဆိုင္မည္။ မိ်ဳးဆက္ (generation) တခုဟာ အနွစ္ ၃၀ ေလာက္ ရွိခဲ့ရင္၊ က်မက လက္ရွိမိ်ဳးဆက္ရဲ႕ အဆံုးစြန္နားေရာက္ေနသလို၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြကေတာ့ အစနားမွာရွိေနသည္။

က်မအျမဲထိေတြ႔ဆက္ဆံရေသာ လူငယ္မ်ားမွာ အသက္ ၁၈ - ၂၇ ၀န္းက်င္ေလာက္ ရွိၾကသည္။ က်မစာသင္ခဲ့ေသာ စကၤာပူနိုင္ငံရွိ ေပၚလီတကၠနစ္ (polytechnic) မွ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ား၊ လက္ရွိစာသင္ေနေသာ ထိုင္းနုိင္ငံရွိ တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ား၊ ေစတနာ့၀န္ထမ္းအျဖစ္ က်မစာသင္ေပးေသာေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား/သူ မ်ား၊ အျပင္မွာ တခါတေလ ဆံုရေသာ လူငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ျမန္မာ၊ စကၤာပူ၊ ဗီယက္နမ္၊ တရုတ္ျပည္၊ မေလးရွား၊ ထိုင္း၊ အိႏၵိယ၊ သီရိလကၤာ စေသာ နိုင္ငံေပါင္းစံုမွ လာၾကသည္။

နိုင္ငံျခားတြင္ ပညာလာသင္ၾကေသာ လူငယ္အမ်ားအတြက္ လြတ္လပ္မႈ (independence) သည္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တာမိ်ဳး ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ မိဘမ်ားနဲ႔ေ၀းျပီး၊ ကိုယ့္ဘာသာ ထိန္းေၾကာင္းရေသာ လြတ္လပ္မႈမိ်ဳး ျဖစ္သည္။ ထုိအခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္လိုစည္းကမ္းတက်ေနမလဲဆိုတာ အေရးၾကီးလာသည္။ လြတ္လပ္ျခင္းေနာက္တြင္ (ကိုယ့္ဘာသာ) တာ၀န္ယူတတ္ဖို႔ လိုလာသည္။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္တိုင္းရဲ႕ ရလဒ္မ်ားကို သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္ တာ၀န္ယူျပီး၊ သင္ခန္းစာယူတတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားရမည္။

လူတိုင္း ကိုယ္မလုပ္ဖူးတာကို လက္တည့္စမ္းလိုစိတ္ရွိသည္။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ထုိသို႔ပင္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ထိခိုက္သြားနိုင္သည့္ လက္တည့္စမ္းမႈမိ်ဳးကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လုပ္ဖို႔ စိတ္မကူးခဲ့ေပ။ မိဘမ်ားက ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ အရက္မေသာက္ရ၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ရည္းစားမထားရ၊ ညမိုးခ်ဳပ္ အျပင္မထြက္ရ စသည့္ စည္းကမ္းမ်ား ခ်တတ္ၾကသည္။ ဒါဟာ မေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာၾကသည္။ တကယ္လည္း အဲဒီလုပ္ရပ္ေတြေနာက္မွာ အမွားက်ဴးလြန္နိုင္စရာ အလားအလာ အမ်ားၾကီးရွိသည္။ လံုး၀ေရွာင္နိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ အဲဒီအရာေတြ လုပ္မိတဲ့လူငယ္ေတြကိုလည္း မွားတယ္ ဆိုးသြမ္းတယ္လို႔ မဆိုနိုင္။ လူငယ္သဘာ၀ လက္တည့္စမ္းတာ ျဖစ္နိုင္သည္။ အဓိကက ဘယ္အရာမဆို အလြန္အကြ်ံ မျဖစ္ဘဲ balance ျဖစ္ဖို႔ပင္။ ကိုယ့္ဘ၀ အနာဂတ္ကို ထိခိုက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ မလုပ္ဖို႔ အျမဲစဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာ စည္းကမ္း (discipline) ရွိဖို႔ပင္။

နုိင္ငံျခားတြင္ ေက်ာင္းသြားတက္ဖို႔ဆိုတာ ျမန္မာလူငယ္တိုင္းလုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း မလုပ္နိုင္ေသာအရာ။ တခ်ိဳ႕က ေငြေၾကးအရ မတတ္နိုင္။ တခ်ိဳ႕က် ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲ သတ္မွတ္ထားေသာ ၀င္ခြင့္လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ မျပည့္စံု။ တခ်ိဳ႕ဆို ေလး ငါး နွစ္အထိ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကရသည္။

ျမန္မာနိုင္ငံ ျမ၀တီျမိဳ႕ တဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့၊ ထိုင္းနိုင္ငံ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာ လူငယ္တခ်ိဳ႕နဲ႔ က်မ စကား၀ိုင္းလုပ္ဖူးသည္။ သူတို႔ကို အနာဂတ္အတြက္ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိလဲလို႔ က်မကေမးေတာ့၊ အနည္းစုက ထိုင္းနိုင္ငံ တကၠသိုလ္တခုခုတြင္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ အဲလိုတက္နိုင္ဖို႔ စေကာလားရွစ္ (scholarship) ရေအာင္ သူတို႔ ၾကိဳးစားရမည္။ ေက်ာင္းသားေပါင္း ရာခ်ီေလွ်ာက္တဲ့ထဲက ဆယ္ဂဏန္းေလာက္သာ ေရြးေသာေၾကာင့္ စေကာလားရွစ္ ရဖို႔က မလြယ္။ ထိုအနည္းစုကမွ သူတို႔ဘာလုပ္ခ်င္လဲ သိၾကေသးသည္။ က်န္သည့္အမ်ားစုက သူတို႔အနာဂတ္တြက္ တိုးတက္ခ်င္သည္၊ သို႔ေသာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ဆိုတာ မသိ။ စေကာလားရွစ္ရေလာက္ေအာင္ စာေမးပြဲေျဖနိုင္ဖို႔ အေျခခံပညာအဆင့္အတန္းအရ သူတို႔မွာမရွိ။ လုပ္နိုင္မည္လို႔လည္း ကိုယ့္ဘာသာ ယံုၾကည္ခ်က္ မရွိၾက။ မိဘေတြကလည္း ေထာက္ပံ့မႈမေပးနိုင္။ သူတုိ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွ အမ်ားစုလုပ္ၾကသလို တေန႔လုပ္တေန႔စားပဲ ၀င္လုပ္ရမည္လား မေရမရာ ျဖစ္ေနၾကရွာသည္။

ဒါေၾကာင့္ စကၤာပူနိုင္ငံရွိ ေပၚလီတကၠနစ္မွ ျမန္မာေက်ာင္းသား/သူ တခ်ိဳ႕ ကို သူတို႔ကံေကာင္းေၾကာင္း၊ ရရွိထားေသာ အခြင့္အေရးကို အလဟႆ မျဖစ္ဖို႔အေရးၾကီးေၾကာင္း က်မေျပာျပေလ့ရွိသည္။ ဘ၀တြင္ အခ်ိန္ဆိုသည္မွာ ကုန္ဆံုးျပီးေသာ ဘယ္လိုမွ ေနာက္ျပန္မလွည့္နိုင္ေသာအရာ ျဖစ္သည္။ ရရွိေသာ အခြင့္အေရးကို ရရွိေသာ အခ်ိန္တြင္ ျမဲျမဲဖမ္းဆုတ္ျပီး၊ အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ အေရးၾကီးသည္။ လူငယ္သဘာ၀ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ၾကတာ မွန္ေပမယ့္၊ တေန႔တေန႔ အေလလိုက္ေနမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ေတြ ႏွေျမာစရာေကာင္းလွသည္။ လူတေယာက္ဟာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ ဆယ္စုနွစ္တခုစာကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တုိင္း တိုးတက္မႈရွိေနတာကိုသာ ျမင္သင့္သည္။ အဲလိုမဟုတ္ခဲ့ရင္ တခုခုလုပ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ျပီဆိုတာလည္း ကိုယ့္ဘာသာ သိနားလည္သင့္သည္။

လူငယ္ေတြ လမ္းမွားမေရာက္ေအာင္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔ လိုတယ္၊ စာဖတ္မွ အမွား အမွန္ သိလာမယ္ လို႔ ဆိုၾကသည္။ က်မအျမင္မွာေတာ့ စာဖတ္တာက ပထမအဆင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ခုေခတ္တြင္ စာဖတ္ရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့။ စာဖတ္တာဟာ စာအုပ္ထဲက စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြသံုးျပီး၊ လူေတြအထင္ၾကီးေအာင္ ေျပာဖို႔ပဲ မဟုတ္။ ဘယ္လိုစာမိ်ဳးကို ဖတ္မလဲ၊ ဖတ္ထားတဲ့စာေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲ၊ ဘယ္လို ျပန္သံုးသပ္မလဲ ဆိုတာေတြက ပိုအေရးၾကီးလာသည္။

က်မကေတာ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ လမ္းမွားပဲ ေရာက္ေနေန၊ လမ္းမွန္ပဲ ေရာက္ေနေန၊ သူတို႔ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ေပးဖို႔ပဲ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ထားသည္။ သူတို႔ေျပာတာ နားေထာင္ျပီး က်မအျမင္ကို ေျပာျပသည္။ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္လာနိုင္တယ္၊ ဘယ္လိုအခ်က္ေတြ ထည့္စဥ္းစားရမယ္ ဆိုတာေတြ ေျပာသည္၊ ေဆြးေႏြးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ ေရြးခ်ယ္မႈပင္ျဖစ္သည္။ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္မႈကိုပင္ တန္ဖိုးထားသည္။

နာမည္ေက်ာ္ အေမရိကန္ လက္ေ၀ွ႔ထိုးသမား ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ Muhammad Ali ကေတာ့ .. လူတေယာက္ရဲ႕ အသက္ ၂၀ အရြယ္က ဘ၀ကိုၾကည့္တဲ့ပံုစံက၊ အသက္ ၅၀ အထိ အတူတူျဖစ္ေနမယ္ဆိုခဲ့ရင္ အဲဒီလူဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္ ၃၀ ကို အလကား ေနပစ္လိုက္သလိုပဲ .. ဟု ဆိုခဲ့သည္။ လက္ရွိ ေခတ္သစ္ရဲ႕လူငယ္ေတြဟာ ေနာင္ အနွစ္ ၃၀ ဆယ္ မွာ ဘယ္လို လူၾကီးေတြ ျဖစ္လာမလဲဆိုတာဟာ၊ သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚ မ်ားစြာမူတည္ေနသည္။

ေပၚလီတကၠနစ္မွ က်မေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕က သူတို႔ တကယ္စိတ္ပါ၀င္စားတဲ့ profession နဲ႔ လက္ရွိတက္ေနတဲ့လိုင္းတို႔ ကြဲလြဲေနလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲလို႔ က်မကို အၾကံဥာဏ္ေတာင္းေလ့ရွိသည္။ ထိုသို႔လူငယ္မ်ားတြက္ က်မအလြန္အားရမိသည္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အခ်ိန္တြင္ ဘ၀မွာ ဘယ္လို profession ကို လုပ္မလဲဆိုတာ သူတို႔အေသအခ်ာ သိၾကသည္။ က်မသူတို႔အရြယ္တုန္းက အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ကို နွစ္ျခိဳက္ခဲ့ေပမယ့္၊ သူတို႔ေလာက္ မေသခ်ာခဲ့။ ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြက ကိုယ့္ထက္ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ အေနအထိုင္၊ ခံယူခ်က္ စတာတို႔ သာတာမိ်ဳးကိုပဲ က်မျမင္ခ်င္မိသည္။ (အဲလိုျဖစ္ေအာင္လည္း တတ္နိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္)။ နာမည္ေက်ာ္ သိပၸံပညာရွင္ Isaac Newton က “က်ေနာ္ဟာ သူမ်ားေတြထက္ ပိုေ၀းေ၀းျမင္နိုင္တာ၊ က်ေနာ့္အရင္ မိ်ဳးဆက္ရဲ႕ ပုခံုးေပၚ တက္ၾကည့္နိုင္လို႔ ျဖစ္တယ္” လို႔ ဆိုခဲ့သည္။ သူဆိုလိုခ်င္တာ မိ်ဳးဆက္သစ္ေတြဟာ မိ်ဳးဆက္ေဟာင္းေတြလုပ္ခဲ့တာအေပၚ တဆင့္တက္ျပီးၾကည့္နိုင္ရင္၊ မ်ိဳးဆက္တခုစီဟာ ပို ပိုျပီး တိုးတက္ေနမယ္ ဆိုတဲ့သေဘာပါ။

လူငယ္တို႔က သူတို႔အျပဳအမူအေပၚ ေ၀ဖန္ခံရတဲ့အခါ၊ ေခတ္မမီွဘူး၊ ေရွးဆန္တဲ့အေတြးေတြနဲ႔ လာေျပာေနတယ္လို႔ တုန္႔ျပန္တတ္ၾကသည္။ မ်ိဳးဆက္တခုနဲ႔တခုၾကားမွာ၊ အထူးသျဖင့္ လူၾကီးနဲ႔လူငယ္ၾကား မိ်ဳးဆက္ကြာဟမႈ (generation gap) ကို လက္ညွိဳးထိုးတတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြအတြက္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ တီရွပ္၊ စကပ္တို၊ ေဘာင္းဘီတိုတို႔၀တ္မွ၊ မိုဘိုင္းဖုန္း ကိုင္နိုင္မွ၊ Facebook ရွိမွ၊ ကေဖးထိုင္မွ၊ ကလပ္သြားမွ စတာတို႔ ျဖစ္နိုင္သည္။ တကယ္ေတာ့ ထုိသို႔ ေခတ္မီွတာကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္တာက အေပၚယံဆန္လွသည္။

ေခတ္မီွေရးသို႔ (becoming modern) နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဟားဗတ္တကၠသိုလ္မွ ပညာရွင္မ်ားက ဖြ႔ံျဖိဳးဆဲေျခာက္နိုင္ငံမွ (Argentina, Chile, India, Israel, Nigeria, Bangladesh) လူငယ္ ၆၀၀၀ ကို သုေတသနလုပ္ထားတာကို ဖတ္ဖူးသည္။ နိုင္ငံတနိုင္ငံ ေခတ္မီွလာဖို႔အတြက္ ဘယ္လိုေခတ္မီွတဲ့ လူငယ္ေတြ လုိအပ္သလဲဆိုတာကို ရွာေဖြေလ့လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ေတြ႔ရွိခ်က္အရ ေခတ္မီွလူသား (modern man) တြင္ စရိုက္လကၡဏာ ေလးမိ်ဳးရွိသည္။

(၁) သူျဖတ္သန္းေနေသာ ေခတ္မွာ အမ်ားတကာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲ၊ ကိုယ့္နိုင္ငံနဲ႔ကမာၻမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာေတြကို အစဥ္ေလ့လာ၊ အသိပညာဖြ႔ံျဖိဳးျပီး၊ ေခတ္ကို ထဲထဲ၀င္၀င္ စူးစမ္းလိုစိတ္ရွိသည္။
(၂) သူ႔ကိုယ္ပိုင္လုပ္ရပ္ဟာ သူ႔အတြက္သာမက၊ သူနဲ႔ပတ္သက္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ (ကိုယ့္မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ကိုယ့္လူမိ်ဳး၊ ကိုယ့္နိုင္ငံ) ကိုပါ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတာ နားလည္သည္။
(၃) သူက လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚဆံုးျဖတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဘယ္တကၠသိုလ္လိုင္းကို ေရြးမလဲ၊ ဘယ္အလုပ္လုပ္မလဲ စတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကိစၥမ်ား ဆံုးျဖတ္ရာတြင္၊ ေခတ္ေဟာင္းမွ အေတြးအေခၚ အယူအဆတို႔ လႊမ္းမိုးျခင္းကို မခံ။
(၄) သူက အိုင္ဒီယာအသစ္၊ အေတြ႔အၾကံဳအသစ္မ်ားအတြက္ အျမဲ အသင့္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔တြင္ ဖြင့္ထားေသာစိတ္ (open mind)၊ ဒါဆိုဒါမွဟု တယူသန္အစြဲမရွိေသာ၊ အသိအျမင္အားျဖင့္ ေပ်ာ့ေျပာင္းနိုင္စြမ္း (cognitive flexibility) ရွိသည္။

ထိုသုေတသနကို ၁၉၇၄ ခုနွစ္ကလုပ္ခဲ့ေပမယ့္၊ ခုခ်ိန္ထိ အက်ံဳး၀င္ေနေသးသည္။ ထိုသုေတသနမွာ ေဖာ္ျပထားေသာ ေခတ္မီွလူသား တေယာက္ ရွိထိုက္ေသာ စရိုက္လကၡဏာေလးမိ်ဳး နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး၊ ျမန္မာလူငယ္တို႔ ေသခ်ာစဥ္းစားသင့္သည္။ ဥပမာေျပာရရင္.. ကိုယ့္နိုင္ငံ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ သင့္ေတာ္တယ္ မေတာ္တယ္ မစဥ္းစား၊ ကိုယ္အျပဳအမူေၾကာင့္ တျခားသူေတြက ကိုယ့္နုိင္ငံ ကိုယ့္လူမိ်ဳးအေပၚ ဘယ္လိုျမင္သြားမယ္ မစဥ္းစား၊ အတုယူမွားတာေတြဟာ ေခတ္မီွတာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ အတုယူတဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္ ပိုေကာင္းသြားေစမယ့္ အရာမိ်ဳးကိုသာ အတုယူသင့္သည္။ ဘယ္လိုဟာမိ်ဳးကို အတုယူသင့္သလဲဆိုတာလည္း အရင္ ေသခ်ာစဥ္းစား ေတြးေတာၾကည့္သင့္သည္။

ျမန္မာနိုင္ငံသည္ ဖြံ႔ျဖိဳးဆဲ၊ ေရွ႔ေလွ်ာက္ဖြ႔ံျဖိဳးဖို႔ အလားအလာေကာင္းေနတဲ့ နိုင္ငံျဖစ္သည္။ ျမန္မာနိုင္ငံ ကမာၻမွာ ေခတ္မီွေရးအတြက္ ျမန္မာလူငယ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ေခတ္မီွလူသား ျဖစ္နိုင္ၾကမလဲဆိုတာေပၚ အမ်ားၾကီးမူတည္ေနေပသည္။

Ref: Becoming Modern: Individual Change in Six Developing Countries

(၃ မတ္လ ၂၀၁၂ ထုတ္ Venus News ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပျပီး ျဖစ္သည္)

ခင္ႏွင္းစိုး
၂၃ ဧျပီ ၂၀၁၂

 

© 2007 IngridGrey By Arephyz